Πολιτική στενοχώρια...

"Υπομονή, η ζωή είναι δύσκολη", είπε στους αγριεμένους Γάλλους αγρότες ο Νικολά Σαρκοζί, με το πρόσωπο τσακισμένο απ’ τη στενοχώρια. Δίπλα του η Κάρλα Μπρούνι πρότεινε ένα βαθύ ντεκολτέ παρηγοριάς στους ξεσηκωμένους απεργούς. Δηλώνοντας κι αυτή στενοχωρημένη. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν στενοχωρημένοι, τελευταία, στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Είναι η ακρίβεια βλέπετε, η ενεργειακή κρίση, η οικονομική ύφεση.

Και ο δικός μας, μες στη στενοχώρια κι αυτός. «Πάρτε κι άλλα μέτρα για την ακρίβεια, είναι η τελευταία μας ευκαιρία», φωνάζει στους υπουργούς του, με τη μάσκα της στενοχώριας εγκατεστημένη μονίμως στο πρόσωπό του. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία; Μπορεί: Οι Γερμανοί… ξανάρχονται, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται, τα καρτέλ αλωνίζουν, η ακρίβεια καλπάζει ανενόχλητη και, πώς να το κάνουμε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε σε τέτοιες συνθήκες. Ειδικά εκείνες που στηρίζονται στην ευσυνειδησία δύο μόλις βουλευτών…

Τι είναι, αλήθεια, ο βουλευτής; Μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι. Και, ως μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος, έχει καθήκον να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των κατοίκων της περιοχής στην οποία εκλέγεται. Να μάχεται υπέρ αυτών στη Βουλή, να προωθεί εν ολίγοις τα συλλογικά αιτήματα των πολιτών.

Από την άλλη, στο πλαίσιο της δομής του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο βουλευτής παίρνει το χρίσμα για να γίνει βουλευτής από κάποιο κόμμα και, για να το πάρει, υποχρεούται να είναι μέλος ή στέλεχος αυτού του κόμματος. Και μάλιστα να έχει δώσει «εξετάσεις» ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόμματός του. Αντιλαμβάνεσθε, προφανώς, εδώ μια υποβόσκουσα αντίφαση, που μεταβάλλεται σε πρόβλημα όταν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων ενός βουλευτή έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα (τη γραμμή) του κόμματός του. Τότε, ο βουλευτής τίθεται μπροστά σε ένα συνειδησιακό δίλημμα: Τι θα προωθήσω στη βουλή; Τα συμφέροντα του κόμματός μου ή τα συμφέροντα των ψηφοφόρων μου;

Το δίλημμα του βουλευτή προσλαμβάνει διαστάσεις δράματος εάν είναι κυβερνητικός βουλευτής, και δη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Όχι οποιουδήποτε Καραμανλή, αλλά στην κυβέρνηση των 152 βουλευτών του Κώστα Καραμανλή. Του δικού μας. Στης ακρίβειας τον καιρό. Και του ξεπουλήματος. Με υπουργό Ανάπτυξης τον κ. Φώλια. Και υπουργό Οικονομίας τον κ. Αλογοσκούφη…

Τι κάνει τότε ο βουλευτής; Ρίχνει την κυβέρνηση; Όχι, βέβαια। Απλώς, στενοχωριέται ο βουλευτής. Βγαίνει, δηλαδή, στην τηλεόραση, δηλώνει τη διαφωνία του και δείχνει ότι στενοχωριέται. Πολύ! Ακριβώς όπως συνιστούσε, από το ’76 π. Χ. ήδη, ο αγορανόμος παρακαλώ (!) πριν γίνει πραίτωρ, Κικέρων: «Όταν αυτό που μας ζητάνε (οι πολίτες) δεν μπορεί να γίνει ..., πρέπει ( οι πολιτικοί) να επικαλούμαστε επιτακτικές δεσμεύσεις, να δείχνουμε πόσο στενοχωρούμαστε»…

Νίκος Τσαγκρής

Η Θρησκεία της Αγοράς

Τηλεόραση φτηνή, ψυγεία, δόσεις, Ι.Χ. και οικο-δομές. / Πριζουνίκ, πρατήρια και χρηματιστήρια

και διακοπές.

Οι στίχοι αυτοί, σαν μια δυσοίωνη μικρή προφητεία, περνούν μέσα από ένα περίφημο, για μας τους «εκδρομείς του ’60», τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Μια «προφητεία» για την «παγίδα της κατανάλωσης», που από τότε είχε αρχίσει να στήνεται και εμείς να ψιλοτσιμπάμε το δόλωμα. Και μια προειδοποίηση για μια νέα θρησκεία που μας την είχε στημένη στη στροφή προς τον εικοστό πρώτο αιώνα, τη θρησκεία της αγοράς. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η πραγματικότητα έχει υπερβεί κατά πολύ τη μικρή αυτή «προφητεία». Η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η θρησκεία της αγοράς μάς δυναστεύει, η μιζέρια του «πλούτου» είναι ο πολιτισμός μας.

Από τότε που μπήκαμε στην ευρωζώνη, αρχίσαμε να τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος˙ και το μόνο δίλημμα είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία; Τότε, θυμάστε, η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη δεκαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία. Πράγμα που διευκόλυνε, στον συγκεκριμένο χρόνο, την αλματώδη απελευθέρωση της αγοράς, την τερατώδη καπιταλιστική «αντεπίθεση»: οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο σαν... τριτεγγυητές της οικονομίας της αγοράς παρά ως σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Δηλαδή, σαν αυτό που στο τέλος κατέληξαν, σαν νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα. Έτσι, η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας.

Σήμερα, η θρησκεία της αγοράς είναι η επίσημη πολιτική έκφραση των ευρωκυβερνήσεων, η ελευθέρια οικονομία είναι «το διεθνές και το ευρωπαϊκό περιβάλλον». Και σ' αυτό δεν χωρούν ούτε κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, δεν χωράει ούτε καν η Πολιτική, αν πάρουμε στα σοβαρά κάποιους νεότοκους πολιτικούς στοχαστές που διατυπώνουν την άποψη ότι, ακόμη και ο διαχωρισμός Δεξιά - Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο (συντήρηση από τη μία και πρόοδος από την άλλη) των εννοιών, έχει οριστικά εκλείψει.

Προσωπικά, μένω εκτός, επιμένω να τρέφομαι με τη λυτρωτική βεβαιότητα ότι αυτό που λέμε κόσμος -και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί- είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη «δεξιών» ή «αριστερών» κυβερνήσεων και καθεστώτων ...

Νίκος Τσαγκρής

«Le Sarko-Berlusconisme»: το life style στη θέση της πολιτικής

Περπατάω σε εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου. Τα μαγαζιά άδεια. Άδεια η πιτσαρία, άδειο το τυροπιτάδικο, άδειο το κατάστημα γυναικείων και παιδικών ενδυμάτων˙ ο μανάβης χτυπάει μύγες και ο βιβλιοπώλης ψαρεύει πελατεία στην εξώπορτα. Αυτή η μεσημεριάτικη βόλτα, αυτή η εικόνα της έρημης αγοράς με φτιάχνει, καθώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις μου για την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια, την πείνα.

Η ίδια βόλτα με χαλάει όταν μπαίνω σ’ ένα «Γερμανό» για να αλλάξω τα ακουστικά του walkman κινητού μου (που είναι και ράδιο και φωτογραφική μηχανή και βιντεοκάμερα) και πέφτω σε συνωστισμό˙ σαν αυτόν που περιέγραφε η κ. Ρεπούση στο περίφημο «βιβλίο της ιστορίας»: καμιά εικοσαριά πελάτες στριμωγμένοι στα τριανταπέντε τετραγωνικά του καταστήματος, να τσαλακώνονται προκειμένου να αποκτήσουν το πιο δημοφιλές γκάτζετ της εποχής μας˙ ή κάποιο αξεσουάρ του…

Εδώ έχουμε την εικόνα μιας παρανοϊκής, μπορούμε να πούμε, κοινωνικής συμπεριφοράς. Αφού, έκπληκτοι, βλέπουμε, πέρα από τη «δίψα» του δυτικού κόσμου για καύσιμα, δίπλα στην ακρίβεια και το φάσμα της πείνας που, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, μας απειλεί, να υπερέχει η «δίψα» μας για ένα «έξυπνο και καμιά φορά χρήσιμο αντικείμενο», ένα ψηφιακό γκάτζετ, το κινητό τηλέφωνο. Που, μαζί με το παραδοσιακό, πια, κόλλημά μας με την τηλεόραση και το πιο μοντέρνο με το ιντερνέτ, δεν είναι «δίψα» αλλά μαζική ψύχωση που μεταβάλλει σε είδη πρώτης ανάγκης (πιο αναγκαία κι απ’ τα τρόφιμα;) τα απόλυτα παιγνίδια της επικοινωνίας: μια αρρωστημένη εξάρτηση άξια ψυχανάλυσης.

Η τέχνη της επικοινωνίας
Η κοινωνιολογική εκτίμηση είναι ότι είμαστε παγιδευμένοι σε μια τερατώδη παγίδα που ονομάζεται «κοινωνία της πληροφορίας» και ότι, εντός της, η πολιτική, που στη χειρότερη ήταν «η τέχνη του εφικτού», τώρα είναι η «τέχνη της επικοινωνίας». Εκλεκτά προϊόντα της συγκεκριμένης «τέχνης» είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, οι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Νικολά Σαρκοζί, δυο απολιτικοί πολιτικοί, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και ταυτόχρονα τον διαμορφώνουν: «…κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», υποστηρίζει σε συνέντευξή του στο γαλλικό Λ’ Εξπρές ο διευθυντής της Λα Ρεπούμπλικα Ezio Mauro. «Δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες…»

Ήδη αυτή η, απεχθής για τον παραδοσιακό ευρωπαϊκό πολιτισμό, νεόκοπη πολιτική μανιέρα απέκτησε «ιδεολογική» υπόσταση, έγινε «-ισμός». Στα ελληνικά, « Σαρκομπερλουσκονισμός», όπως ο τίτλος του βιβλίου του καθηγητή της Επιστήμης της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Rennes, Pierre Musso: «Le Sarko-Berlusconisme» (Editions de l’Aube)। Το βιβλίο κυκλοφορεί αυτό τον καιρό και αναπτύσσει τα στοιχεία της μετεξέλιξης των χαρακτήρων και του life style των Μπερλουσκόνι - Σαρκοζί σε επικοινωνία, πολιτικό στυλ, πολιτική φιλοσοφία। Είναι η «πολιτική φιλοσοφία» που ο Ezio Mauro, στην ίδια συνέντευξή του στο Λ’ Εξπρές, συνοψίζει εξαιρετικά ως εξής: ο τρόπος με τον οποίο ο Γάλλος πρόεδρος έφερε στο προσκήνιο την ιδιωτική του ζωή –κατά το πρότυπο του δικού μας, του Μπερλουσκόνι– δίνει μιαν άλλη διάσταση στην πολιτική του εξουσία. Ενσαρκώνει αυτό που, στη φιλοσοφία, αποκαλείται «τα δύο κορμιά του βασιλιά»: Το απόκρυφο «σώμα» των ιδεών, της δύναμης, της δυνατότητας ενός ανώτατου άρχοντα να βλέπει και να ακούει τα πάντα, και το «φυσικό σώμα», τις ανθρώπινες αδυναμίες του και τον συναισθηματικό του κόσμο…

Ένα χυδαίο παιγνίδι
Βασικό «παιγνίδι» του «σαρκομπερλουσκονισμού» είναι η διαρκής τροφοδοσία των Μέσων Επικοινωνίας με πληροφορίες που μεταφέρουν τα φώτα της δημοσιότητας από τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα στον λαμπερό κόσμο του πλούτου, της δύναμης, από τη μιζέρια της φτώχειας στη μιζέρια του πλούτου. Είναι ένα παιγνίδι που, τελευταία, παίζουν και οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες με τα δικά μας media. Με μόνη διαφορά ότι , ακόμα, διστάζουν να … «επικοινωνήσουν» (να κάνουν θέαμα, δηλαδή) το σπίτι τους, τη γυναίκα τους, τη γκόμενά τους. Όπως ο Γάλλος πρόεδρος, να πούμε, που κατάφερε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας από τις απεργίες και τις διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προσφέροντας στα ΜΜΕ πρώτα το θέμα του διαζυγίου του και μετά τη σχέση του με την Κάρλα Μπρούνι…

Σ’ αυτό το χυδαίο και αμοράλ «παιγνίδι», τίποτα δεν μένει κρυφό, οι δυο «πρόεδροι» συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν λόγους να ντρέπονται για τίποτα. Δημιουργούν νέες τάσεις, καλλιεργούν στον κόσμο την προσμονή, ενώ η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες: το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους!..

Και το κινητό τους εξίσου σημαντικό με την έλλειψη καυσίμων, την πείνα, την ακρίβεια; Γιατί όχι; Η υποψία μπορεί να είναι ακραία, αλλά ευδοκιμεί. Ειδικά όταν περπατάς σ’ έναν εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου και βλέπεις τους καταστηματάρχες να χτυπάνε μύγες, και μόνο στον «Γερμανό» της γειτονιάς να επικρατεί συνωστισμός. Τότε η υποψία διευρύνεται και, καθώς δοκιμάζεις τα καινούργια ακουστικά του κινητού σου, αναπόφευκτα σκέφτεσαι ότι ο… «σαρκομπερλουσκονισμός» είναι εδώ: ότι το look, ο ενδυματολογικός μας κώδικας, το κινητό μας τηλέφωνο, είναι πράγματα εξίσου σημαντικά για μας με την πολιτική, την ακρίβεια, την πείνα…

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ

Ξαναγράφουν...πυρηνική ιστορία

Σε μια κόντρα Σουφλιά – Δήμα, το πιθανότερο είναι να πας με τον Σουφλιά που μοιάζει ο γνωστός, ο οικείος: ο καλόγνωμος γείτονας, ο κουβαλητής πατέρας, ο σοφός παππούς. Ο άλλος είναι «ο σοβαρός άγνωστος κύριος» ή «εκείνος ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας». ‘Όμως, στη συγκεκριμένη κόντρα είναι δύσκολο να πάρεις… φυσιογνωμική θέση. Το θέμα δεν παίζεται, είναι η πυρηνική ενέργεια. Ε, λοιπόν, το περίεργο είναι ότι ο «σοφός παππούς» εμφανίζεται διατεθειμένος να παίξει μαζί της, ενώ «εκείνος ο ευρωβουλευτής» δηλώνει ότι η ατομική ενέργεια είναι άπαιχτη! Τι κάνουμε εμείς;

Εμείς παρακολουθούμε κατάπληκτοι κάποιους Ευρωπαίους πολιτικούς να ξαναγράφουν την… πυρηνική ιστορία. Να διαγράφουν από τις σελίδες της τα Τσερνομπίλ (για 500.000 νεκρούς μιλούν ειδικοί επιστήμονες) και τα Κοσλοντούι, τα ραδιενεργά απόβλητα του ρωσικού Kyshtym, τις διαρροές του Αγγλικού Windscale, την τήξη στον αντιδραστήρα του αμερικανικού Three-Mile Island και δεκάδες ακόμα πυρηνικά ατυχήματα με απροσμέτρητη συμμετοχή στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την αλλαγή του κλίματος. Και βέβαια την δυνατότητα δημιουργίας πυρηνικών όπλων απ’ το πλουτώνιο (μια πυρηνική βόμβα από κάθε τόνο χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων)…

Και να γράφουν ότι «η πυρηνική ενέργεια είναι πράσινη ενέργεια» (Κομισιόν), ότι είναι «το απαραίτητο εργαλείο για την ΕΕ στην προσπάθειά της να μειώσει τις εκπομπές αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου» ( Loyola de Palacio, επίτροπος ενέργειας της ΕΕ), ότι «η πυρηνική και η υδροηλεκτρική ενέργεια είναι οι μοναδικές πηγές παραγωγής μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας που δεν μολύνουν την ατμόσφαιρα» (Γιώργος Αποστολάκης, καθηγητής Πυρηνικής Τεχνολογίας του ΜΙΤ) και ότι «στόχος είναι η πράσινη ενέργεια και, κατά την άποψή μου, ορθά η Ε.Ε. έχει συμπεριλάβει σε αυτήν την κατηγορία και την πυρηνική ενέργεια» (Γιώργος Σουφλιάς, Έλληνας υπουργός ΠΕΧΩΔΕ)…

Όλα αυτά μας τρελαίνουν, μας κάνουν να ψαχνόμαστε και, δεν το κρύβω, κάτι φιλαράκια που το ’85 διαγράφτηκαν από το ΚΚΕ επειδή αρνήθηκαν να φάνε ζαρζαβατικά του Τσερνομπίλ, σκέφτονται να επιστρέψουν στο κόμμα και να ζητήσουν συγνώμη απ’ την Αλέκα. Είπαμε, το θέμα δεν παίζεται, η… δημοσιογραφική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Προσωπικά, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα ακόμα και… φυσιογνωμική θέση να πάρω στην κόντρα Σουφλιά – Δήμα. Αποφάσισα μόνο όταν μπήκε στη μέση ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και υποστήριξε ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, «όπως κάνουν όλα τα δυτικά κράτη», καλώντας την κυβέρνηση να αντισταθεί στην «αριστερή μιζέρια». «Εγώ είμαι η αριστερή μιζέρια» σκέφτηκα. Και αμέσως πήρα τη θέση του επίσης… μίζερου Παπαγιαννάκη, του ΣΥΡΙΖΑ: Η πρόταση Σουφλιά είναι εξωφρενική και σκανδαλώδης…
Νίκος Τσαγκρής

Μάης του 68: μια εξέγερση - μοντέλο

Ο γαλλικός Μάης χρειάστηκε δυο χρόνια και τρείς μήνες για να φτάσει μέχρι την Πλατεία Βάθη, εκεί όπου ήταν τότε το σπίτι μου. Το σπίτι μου, τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν. Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς- πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60. Άλλα δύο ήσαν κέντρο διερχομένων κουλουρτζήδων από τα Γιάννενα. Στο πέμπτο δωμάτιο έμενε μια καλλίγραμμη κυρία αμφίβολης ηθικής. Επειδή «που την έχανες, που την εύρισκες, σε στάση πελαργού, στην Αγίου Κωνσταντίνου˙ με τη μια γόβα-στιλέτο κάθετη στο πεζοδρόμιο και την άλλη σε ορθή γωνία με τον τοίχο του Βασιλικού Θεάτρου»…

Λοιπόν, που λέτε, ο Μάης του ’68 με βρήκε τον Αύγουστο του ’70 στην Πλατεία Βάθη. Δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης και κόμπαζε ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...»(υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς –που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία– να καπελώσει την εξέγερση) ήμουν ένα «σταλινικό καθαρματάκι» (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) μόλις 19 ετών στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών. Ο κόκκινος Ντάνι ξεκίνησε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία μερικούς μήνες πριν, στη Ναντέρ, απαιτώντας κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων. Τότε, εγώ και οι συναγωνιστές μου ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι. Ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία…

Έτσι, ο Μάης του ’68 άργησε να με βρει. Και εν τέλει, με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70. Ξώφαλτσα με βρήκε. Μόλις είχα επιστρέψει από τον στρατό και ξαναβρήκα τους αριστερούς μου φίλους. Ένας-δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, λοιπόν, τα… καθυστερημένα νέα. Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες-μαθητές-φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

Τίποτε σπουδαίο!.. Έτσι αντέδρασα τότε. Λίγη ζήλια μόνο για τους Γάλλους φοιτητές, «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να κάνουμε τέτοια!», η αποστήθιση μερικών συνθημάτων, η… γοητευτική ιδέα των καταλήψεων και τέρμα. Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε ήδη μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στην Πλατεία Βάθη: οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης ( Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.λ.π.), τα παιδιά των λουλουδιών («κάντε έρωτα, όχι πόλεμο»), το “κουρδιστό πορτοκάλι”, το “φράουλες και αίμα” και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυόνη, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία-γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας “Μάη”, το Πολυτεχνείο…

Απ’ εδώ, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 40 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα…

Βιοκαύσιμα, το νέο όνομα της πείνας

Θέλω να γράψω για ένα μεγάλο θέμα των ημερών, τα βιοκαύσιμα , αλλά αισθάνομαι αμήχανος, καθώς ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη «βιοκαύσιμα» ως άγνωστη λέξη. Από την άλλη, καθώς διερευνώ τις διακυμάνσεις των ανθρωπίνων διαθέσεων απέναντι στο γνωστό-άγνωστο αυτό θέμα, μου προκύπτει, σαν να ήταν λέξη συνώνυμη με τη λέξη «βιοκαύσιμα», μια απ’ τις γνωστότερες και πλέον οδυνηρές λέξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας: η λέξη πείνα.

Λοιπόν, τι λέτε; Βιοκαύσιμα σημαίνει πείνα; Ο Ελβετός κοινωνιολόγος Ζαν Ζιγκλέρ λέει "ναι, διότι καθώς παράγουμε βιοκαύσιμα για να σβήσουμε τη δίψα μας για καύσιμα, θέτουμε τη βάση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Ενώ ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικής της Γης, Λέστερ Μπράουν, τα κάνει πιο λιανά: "για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός SUV (80 λίτρα) με βιοαιθανόλη απαιτείται ποσότητα δημητριακών που θα μπορούσε να θρέψει ένα άτομο για έναν ολόκληρο χρόνο". Ο Τζορτζ Μπούς από την άλλη, εξακολουθεί να είναι ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής παραγωγής βιοκαυσίμων. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμμένει στην παραγωγή του 10% των καυσίμων από «ενεργειακές καλλιέργειες...

Το σίγουρο είναι ότι οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η πείνα στον κόσμο έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσει. Με αποτέλεσμα τις οργισμένες εξεγέρσεις των κολασμένων της γης, της Αφρικής, της νοτιοανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, των σκλάβων της πείνας. Και το σίγουρο είναι ότι όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις θυσιάζονται για τις επιδοτούμενες καλλιέργειες μεταλλαγμένων σπόρων και φυτών για ενεργειακή χρήση, για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Με την ενθάρρυνση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Που ταυτόχρονα εμφανίζονται να… ανησυχούν και να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις «ανταρσίες» ή τις «ταραχές», όπως τις αποκαλούν, στην Ακτή, το Καμερούν, τη Μοζαμβίκη, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία...

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και ο γ. γ. του ΟΗΕ μιλάει πια "για αυτή την αθλιότητα, που πλήττει βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καθώς αναγκάζει καθημερινά πάνω από 850 εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη να πηγαίνουν κάθε βράδυ για ύπνο πεινασμένοι". Και το σίγουρο είναι ότι στη λίστα με τις αιτίες που συντελούν στις τερατώδεις αυξήσεις τιμών των τροφίμων, στην έλλειψη τροφής, στην πείνα –καταστροφή του κλίματος με συνέπεια πλημμύρες, ξηρασία, καταστροφή και μείωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων, συνεχής αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, κλπ.– έχει προστεθεί μια νέα αιτία: Η καλλιέργεια «ενεργειακών φυτών» στη θέση διατροφικών καλλιεργειών...

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη βιοκαύσιμ. Ως άγνωστη για την Ελλάδα και τους Έλληνες λέξη, φαντάζομαι. Και όχι από ντροπή μπροστά σε μια λέξη-συνώνυμο της πείνας.

Νίκος Τσαγκρής

Η... μη δήλωση του Κίσινγκερ

Το καλύτερο του τελευταίου «Al Tsantiri News» ήταν μια «αποκάλυψη» του εξαιρετικού… διπλωματικού ρεπόρτερ Λάκη Λαζόπουλου. Μια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών και Σύμβουλου Εθνικής Ασφαλείας του Ρίτσαρντ Νίξον, Χένρι Κίσινγκερ: «Ο ελληνικός λαός είναι αναρχικός και δυσκολοκυβέρνητος. Γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας»…

Η δήλωση αυτή, στην περιρρέουσα αντιαμερικανική ατμόσφαιρα των ημερών, περιγράφει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια (με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο, που θέλει να ονομάζεται Μακεδονία) τη στιγμή που τον έπιασε στα πράσα ο σούπερ-Βέτο Κωστάκης και τον έστειλ. Και άφησε με ανοιχτό το στόμα εκατομμύρια τηλεθεατών του «Al Tsantiri News»…

Αλλά η συγκεκριμένη «κυνική», «ανθελληνική», κλπ., κλπ., δήλωση-ομολογία είναι παλιά ιστορία. Υποτίθεται ότι ο «μπήξε», ο «δείξε» κλπ., κλπ., Κίσινγκερ την έκανε σε κλειστό κύκλο πολιτικών και επιχειρηματιών το 1994. Και ότι δημοσιεύτηκε στις 12/2/1997 στην τουρκική αγγλόφωνη «Turkish Daily News». Γράφω «υποτίθεται» διότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζω, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι υπήρξε τέτοια δήλωση του Κίσινγκερ ή να αποδεικνύει δημοσίευσή της στο φύλλο της 12ης/2/1997 της «Turkish Daily News».
Ωστόσο, η «δήλωση» δημοσιεύτηκε σε ελληνικό πολιτικό περιοδικό (1997), έκανε το γύρο του ελληνικού πολιτικού μικρόκοσμου ως αποδεικτικό στοιχείο αντιαμερικανικών ή εθνικιστικών ή πατριωτικών ή ιστορικών ή πολιτιστικών, αριστερών, κεντρώων και δεξιών επιχειρημάτων. Κάποιοι φωστήρες, μάλιστα, της Ληθίου δημοσιογραφικής θεότητας (της σχολαστικότητας) είχαν ανακηρύξει την συγκεκριμένη δήλωση ως «συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας», υποστηρίζοντας ότι οι… συνωμότες διάλεξαν ως φορέα της τον Κίσινγκερ επειδή «ο μυστικοπαθής πάλαι ποτέ σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας έχει το επιπλέον «προσόν» της γερμανοεβραϊκής καταγωγής, που λειτουργεί προωθητικά για όσες συνωμοτικές θεωρίες δεν αρκούνται στον απλό αντιαμερικανισμό»!!! Και ότι «πρώτο θύμα αυτής της παραφιλολογίας είναι η προσπάθεια για μια ορθολογική ανάλυση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ»!

Λοιπόν, που λέτε, όσο.. ορθολογικά κι αν το ψάχνω δεν χρειάζομαι καν ανάλυση για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην χώρα μας. Μου αρκεί η «δήλωση Κίσινγκερ» που αποκάλυψε στο «Al Tsantiri News» ο …σούπερ ρεπόρτερ Λάκης Λαζόπουλος, ακόμη κι αν, πράγματι, είναι η… συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας. Αφού, …ορθολογικότατα, αναλύει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια και στη χώρα μας, με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο που θέλει να… είναι η Μακεδονία!..

Νίκος Τσαγκρής

Το ΝΑΤΟ και το... FYROMSTORY

Η ουσία είναι πέρα απ’ το «μακεδονικό», πέρα από τους Σκοπιανούς και τους Έλληνες… Μεγαλέξανδρους, πέρα απ’ τη Μακεδονία και το ελληνικό βέτο. Η ουσία δεν έχει να κάνει ούτε με τις εθνικιστικές οπερέτες που, συστηματικά, στήνονται στο γειτονικό κρατίδιο, ούτε με τις ελάχιστες, ευτυχώς, εντόπιες εθνοκαπηλικές κορώνες. Η ουσία είναι γεωπολιτική. Σε ελεύθερη απόδοση, γεω…αρπαχτική: μια ακόμη αμερικανική αρπαχτή στα Βαλκάνια, μια ακόμη επιχείρηση απονεύρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το ΝΑΤΟ στο ρόλο αναισθησιολόγου. Αυτή είναι η ουσία…

Μετά την πτώση του Τείχους, το ΝΑΤΟ δεν είχε ούτε πολιτικούς ούτε αμυντικούς λόγους ύπαρξης. Σε έναν λογικό, ηθικό και έντιμο κόσμο θα ‘πρεπε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αμέσως μετά τις καθεστωτικές ανατροπές στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το τέλος του «ψυχρού πολέμου», την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αντ’ αυτού, με τη συνένοχη συναίνεση κάποιων κρατών-μελών και την, επίσης συνένοχη, σιωπή άλλων, μετασχηματίστηκε σε μια τερατώδη πολεμική μηχανή προώθησης των γεωοικονομικών (και όχι «γεωπολιτικών») συμφερόντων των ΗΠΑ και κάποιων δορυφορικών τους χωρών.

Στην αρχή, με το πρόσχημα βοηθητικών επεμβάσεων σε μια σειρά… «αποτυχημένων κρατών» (νατοϊκός χαρακτηρισμός για τα περισσότερα κράτη του «Τρίτου Κόσμου»), όπως η Σομαλία και η Αϊτή. Αργότερα, με το πρόσχημα… «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων» στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, η τρομοκρατία ως «στρατηγική απειλή από τα αποτυχημένα κράτη κατά των ΗΠΑ και του δυτικού κόσμου» γίνεται πρόσχημα για ένα νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και για ισοπεδωτικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο… αποτυχημένο Αφγανιστάν και αργότερα στο επίσης… αποτυχημένο Ιράκ. Το (ισχύον) νέο δόγμα προσβάλει και ανατρέπει την έννοια «έθνος» αφού, στην ουσία, καταργεί τις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας, το απαραβίαστο των συνόρων. Ενώ, με το πρόσχημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νομιμοποιούνται στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο εσωτερικό των χωρών!..

Τώρα, κύριο μέλημα των ΗΠΑ είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως πολιορκητικού κριού των συμφερόντων τους. Για να ευοδωθεί η σουπερμπίζνα υπό την επωνυμία «Καθολική Ευρωπαϊκή Πυραυλική Άμυνα». Η εγκατάσταση, δηλαδή, αμυντικών πυραυλικών μηχανισμών στην Πολωνία και στην Τσεχία προς το παρόν. Κι αργότερα, Γεωργία, Ουκρανία, Σκόπια, Αλβανία, Ρουμανία και… βλέπουμε. Αυτή τη φορά, με πρόσχημα την απειλή πυραυλικής επίθεσης απ’ το…Ιράν! Και με στόχο τον πλήρη πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Ευρώπης, την αποτροπή, εάν θέλετε, της περαιτέρω ανάπτυξης του υπαρκτού, ήδη, δικτύου ρωσοευρωπαϊκών συμφερόντων. Και ακόμα, την αδρανοποίηση (με την αποδοχή, εκ μέρους των ευρωπαϊκών χωρών, της «καθολικής-νατοϊκής πυραυλικής άμυνας») του σχεδίου της Ε.Ε. για απόκτηση ανεξάρτητης στρατιωτικής δύναμης…

Τι κάνει η Ευρώπη; Το… σκέφτεται. Εμείς πάλι, κολλημένοι με τo… FYROM story!..

Νίκος Τσαγκρής

Όλοι εναντίον ΣΥΡΙΖΑ!..

Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι μπαίνει στα χωράφια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ότι δεν διστάζει να απεργάζεται ακόμα και πολιτικές ασχημίες προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις. Να εμπλέξει, ας πούμε, σε περιπέτειες ακόμη και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέσω αυτού, «άκουσον-άκουσον!» το πολίτευμα, μόνο και μόνο για να κερδίσει κάποιους περαιτέρω πόντους, «δημοσκοπικούς πόντους παρακαλώ!», από το ΠΑΣΟΚ…

Σ’ αυτό συμφωνεί και η Νέα Δημοκρατία: Είναι πολιτικό unfair η εμπλοκή του προέδρου της Δημοκρατίας, ισχυρίζεται: «Ο πρόεδρος δεν παρεμβαίνει»! «Ο πρόεδρος είναι σύμβολο»! Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει μόνο για επικοινωνιακούς λόγους! Να εντυπωσιάσει! Να κερδίσει πόντους («στα γκάλοπ παρακαλώ, διότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική!») απ’ το ΠΑΣΟΚ και απ’ τη Ν.Δ. Το ίδιο επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ και με το αίτημα για δημοψήφισμα. «Ποιο δημοψήφισμα; Αποκλείεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράδοση (!) δημοψηφισμάτων!

Το ΚΚΕ συμφωνεί κι αυτό. Με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τις εντυπώσεις κινείται, ότι παίζει… «φτουκαπρό» με το ΠΑΣΟΚ στις πλάτες του λαού: «την ώρα που η πολιτική της ΝΔ χρειάζεται τσάκισμα, την ώρα που η ΝΔ δίνει γη και ύδωρ στα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή…». Μια νύχτα μάλιστα, σ’ ένα «παράθυρο», η καναλάτη βουλευτίνα του κόμματος προχώρησε επί της… ουσίας: «Μα στο θεό σας τώρα! Να ζητούν από πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθαρίσει για το ασφαλιστικό; Είναι αυτό αποτελεσματική πολιτική;»… Με το μυαλό στην ενενηντάχρονη… αποτελεσματική πολιτική του ΚΚΕ μίλησε, προφανώς, η καναλάτη βουλευτίνα. Που στην ποιό αθώα εκδοχή της δεν είναι παρά μια ουτοπική πολιτική για την εγκαθίδρυση μιας ουτοπίας, της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τόσο αποτελεσματική!

Περίπου όσο αποτελεσματική είναι και η πολιτική που, τελευταία, ασκείται εντός και εκτός Βουλής. Εκεί όπου το ΠΑΣΟΚ κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κάνει αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση χτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Μα, διάβολε, όλες αυτές οι… πολιτικές ασκούνται με επίκεντρο ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό, ως προς την αποψίλωση δεκάδων κεκτημένων δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, νομοσχέδιο. Λες και το ασφαλιστικό είναι ο ιδανικός «τόπος», για ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Ν.Δ., να λύσουν τα υπαρξιακά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτά, τις ώρες που η κοινή πολιτική λογική όλων των εργαζομένων, όλων των Ελλήνων, θέλει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενωμένα, να παίρνουν κοινές ή παράλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες: πρωτοβουλίες ουσίας ή εντυπωσιασμού που θα εξαντλούν όλα τα πολιτικά μέσα, αποτελεσματικά ή μη, για την ανατροπή του αντισυνταγματικού νομοσχεδίου...

Νίκος Τσαγκρής

ΑΠΕΡΓΙΑ: Το υπερόπλο των λαών*

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Γίνονται απεργίες σε σας; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση των απεργιών. Το ίδιο συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης.

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις πιο ... chic δημοκρατίες της Δύσης. Στην χθεσινή ελληνική δημοκρατία του Σημίτη, να πούμε, ή στη σημερινή του Καραμανλή: τα συνδικάτα (χθες ΠΑΣΚΕ / σήμερα ΔΑΚΕ) ενσωματωμένα στα κυβερνητικά καθεστώτα (χθες στο Σημιτικό, σήμερα στο Καραμανλικό) υπονομεύουν, παρεμποδίζουν ή σπάνε τις απεργίες. Το έκαναν, εντελώς πρόσφατα, τα συνδικάτα της ΔΑΚΕ στη ΔΕΗ και στους Δήμους.

Η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης: απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!

Οι κυβερνήσεις, ιδίως οι «δημοκρατικές», φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ειδικά όταν εκδηλώνονται στο… τσιφλίκι τους (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) τις ονομάζουν «πολιτικές απεργίες». Τότε, «το να επιτρέπουμε (!) να παραλύουν ουσιώδεις για τη ζωή του Έθνους (!) δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα του δικαιώματος της απεργίας ισοδυναμεί με το να επιτρέπουμε να δέχεται το κράτος θανάσιμα πλήγματα…».

Τότε, ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση που εκφράζει τα εισοδηματικά «ρετιρέ» και εκλέγεται απ’ αυτά (η κυβέρνηση Καραμανλή, ας πούμε) δεν διστάζει να βαφτίσει «ασφαλιστικά ρετιρέ» τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να συκοφαντήσει τους απεργούς ασφαλισμένους σ’ αυτά, επειδή συμπαρασύρουν σε απεργία τους εργαζόμενους όλων των κοινωνικών ορόφων. Δεν διστάζει να απειλεί ακόμα και με πολιτική επιστράτευση.

Το 1963, διακόσιοι Γάλλοι μεταλλωρύχοι απάντησαν με απεργία διαρκείας στην διαταγή πολιτικής επιστράτευσης που είχε εκδώσει εναντίον τους ο Πομπιντού . Το κύρος του πρωθυπουργού καταρρακώθηκε. Το κράτος του Σαρλ ντε Γκώλ παρέλυσε. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε το δίλημμα της συνθηκολόγησης ή της πτώσης. Αντίστοιχο δίλημμα αντιμετώπισε ο Σημίτης με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και συνθηκολόγησε μεν…, έπεσε δε. Να δούμε τι θα γίνει, τώρα, με τον Καραμανλή…

*Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟ΅την Πρωτομαγιά του 2008

Ο Αλέκος, o Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Από άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ*

Το νέο πολιτικό υποκείμενο που ηγεμονεύει πια στο χώρο της Αριστεράς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δημοσκόπος δεν τολμάει να βάλει όρια σε έναν πολιτικό σχηματισμό που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πλησίασε τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα είναι απίθανη πρόβλεψη να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και να πλησιάζουν τα ποσοστά της Ν.Δ. και ίσως στο απώτερο μέλλον αυτής της περιόδου να γίνει πρώτο κόμμα, στις δημοσκοπήσεις βέβαια. Οι εκλογές είναι άλλο πράγμα. Εχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις γι' αυτό το πρωτόγνωρο πολιτικό φαινόμενο. Θα σταθώ σε μία που μου φαίνεται η πιο λανθασμένη. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη χαρισματική αρχηγία του Αλέκου Αλαβάνου, που συμπληρώνεται από τη λάμψη του Αλέξη Τσίπρα.

Σίγουρα η προσωπικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στην Ιστορία. Αλλά οι προσωπικότητες δεν κάνουν Ιστορία, η Ιστορία δημιουργεί προσωπικότητες που την εκφράζουν. Και υπάρχει μια κοινωνική Αριστερά στην Ελλάδα που κανείς δεν ξέρει το μέγεθός της που μέχρι σήμερα δεν είχε πολιτική έκφραση ή είχε ελλιπή έκφραση. Στο σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, στο μέτρο του δυνατού, -ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γιαπί- αυτήν την κοινωνική Αριστερά, τότε βρίσκει και τους κατάλληλους εκπροσώπους. Και μπορεί και ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Τσίπρας να εξελέγησαν από τον ΣΥΝ αλλά στην ουσία τούς ψήφισε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους έχει εμπιστοσύνη, έχουν ικανότητες και πολιτική οξυδέρκεια και υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα αυτού του λαού, μέσα από το σαφή πολιτικό τους λόγο.Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ο «Αλαβανισμός-Τσιπρισμός» ο μαρξισμός της εποχής μας, όπως έλεγαν κάποτε για τον «Μαοϊσμό».

Η Αριστερά παράγει μαζικά ηγέτες, ιδίως όταν βρίσκεται σε κρίση। Δεν χρειάζονται άλλοι, γιατί πια δεν υπάρχει καμία αγορά να τους απορροφήσει. Χρειαζόμαστε μαζικά κινήματα και στελέχη που να τα εκπροσωπούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Και νομίζω πως ο ίδιος ο Αλαβάνος έδωσε ένα πολιτικό μάθημα υψηλού πολιτικού ήθους σε αυτή την κατεύθυνση, καταργώντας τον εαυτό του από αρχηγό. Αλλά ο ρόλος του δεν μειώθηκε σε τίποτα. Το αντίθετο θα έλεγα (και για να μη φανεί πως ζητάω κανένα υπουργείο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τότε εγώ θα περάσω στην αριστερή αντιπολίτευση).

*Ο Περικλής Κοροβέσης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας

Οι τριακόσιοι... θωρακίζονται

Η Κυβερνητική Επιτροπή ενέκρινε, λέει, τέσσερα νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης, το πρώτο εκ των οποίων αφορά τη διαφθορά. Και, όπως δήλωσε ο υπουργός Σ. Χατζηγάκης, «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο». Είναι, αυτή, μια δήλωση που χρειάζεται, αν όχι γλωσσολογική ή σημειολογική ανάλυση, δημοσιογραφική… έρευνα. Προκειμένου να αποσαφηνισθεί ο χαρακτήρας της δήλωσης, πράγμα που θα μπορούσε να αποσαφηνίσει και τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, τον χαρακτήρα της «θωράκισης», και (αυτό στην κυριολεξία!) τον χαρακτήρα του «πολιτικού κόσμου». Και, βέβαια, τον χαρακτήρα της διαφθοράς από την οποία, αυτός θα θωρακιστεί…

Το νομοσχέδιο «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο», είπε ο υπουργός και, φαντάζομαι, όταν αναφέρεται σε πολιτικό «κόσμο» δεν εννοεί ούτε το σύνολο των… ουρανίων σωμάτων (κατά την ετυμολογική ερμηνεία της λέξεως «κόσμος») ούτε βέβαια το πολιτικό σύμπαν (ως μέρος του συγκεκριμένου σύμπαντος θα το εξελάμβανα ως προσωπική προσβολή!), αλλά τους επαγγελματίες (με την καλή έννοια, παρακαλώ) πολιτικούς. Υπό την έννοια, εξηγούμαι, ότι η ερασιτεχνική, η ανιδιοτελής ενασχόληση με την πολιτική (με αποκλειστικό, δηλαδή, κίνητρο την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο) είναι τεθωρακισμένη απέναντι στη διαφθορά˙ για να μην πούμε ότι η πολιτική ανιδιοτέλεια είναι η ίδια η θωράκιση, ο μοναδικός «θώρακας» απέναντι στη διαφθορά. Και υπό την έννοια ότι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να διαφθαρούν (και έχουν χρείαν «θωράκων») είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Ιδιαίτερα εκείνοι στους οποίους δεν αρκούν τα 10.000 ευρώ που, μηνιαίως, εισπράττουν…

Πιστεύει κανείς ότι ένα νομοσχέδιο, ένας ακόμα κακομοίρης νόμος μπορεί να θωρακίσει τους επαγγελματίες πολιτικούς ή τον «πολιτικό κόσμο» απέναντι στη διαφθορά; Μα δεν είναι κοινό μυστικό ότι η διαφθορά των πολιτικών είναι τεθωρακισμένη από έναν διεφθαρμένο νόμο που παρέχει ασυλία (ατιμωρησία) σε κάθε διεφθαρμένο επαγγελματία πολιτικό; Και από άλλους, άγραφους, που, κατά κάποιον τρόπο «θωρακίζουν» τις μικρές ή μεγάλες φθορές ή διαφθορές του «εξουσιαστικού κόσμου», λέω τώρα εγώ, σαφώς υπονοώντας τους ανθρώπους της πολιτικής (νομοθετικής, εκτελεστικής, κομματικής κ.λ.π.) της δικαστικής, της εκδοτικής-δημοσιογραφικής και της οικονομικής εξουσίας; Τέλος, δεν είναι κοινός τόπος ότι στο βαθμό που ο «πολιτικός κόσμος» (ακόμα κι αν ο υπουργός συμπεριλαμβάνει σ’ αυτόν κάθε πολιτικό όν) είναι διεφθαρμένος, είναι από μέσα διεφθαρμένος, μέσα απ’ το θώρακά του δηλαδή, στην υποκειμενική του διάσταση, σ’ αυτό που λέμε «πολιτική συνείδηση»;

Λοιπόν, ανεξάρτητα από τις ρυθμίσεις που φέρει, η νομοθετική αυτή απόπειρα μοιάζει σουρεαλιστική: μια απόπειρα θωράκισης διεφθαρμένων πολιτικών θωράκων από τη διαφθορά! Έτσι, σαν μόνη ελπίδα για να γλυτώσουμε απ’ την πολιτική διαφθορά (τους διεφθαρμένους πολιτικούς, για να είμαστε ακριβείς, είναι ένα απ’ τα υπόλοιπα τρία νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης: Εκείνο που προβλέπει την κατασκευή νέων φυλακών!..

Νίκος Τσαγκρής

Ο δικομματικός εφιάλτης!..

Άκουσα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπό την πίεση κορυφαίων, επίσης, δημοσιογράφων, να παραδέχονται δημοσίως ότι «ναι, καταρρέει το πολιτικό σύστημα»! Αποδίδοντας τη συγκεκριμένη κατάρρευση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα! Προφανώς, οι συγκεκριμένοι… κορυφαίοι έχουν χάσει τα αβγά και τα καλάθια, ταυτίζοντας το πολιτικό σύστημα με τον δικομματισμό. Και αποκαλούν την διαφαινόμενη ανατροπή του δικομματισμού «κατάρρευση του πολιτικού συστήματος»!

Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους, τους θυμίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα, δεν είναι ο δικομματισμός αλλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και ότι οι θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας περιλαμβάνουν την κυριαρχία του λαού μέσω «κομματικών» ή και «ανεξάρτητων» αντιπροσώπων του στη Βουλή (αρχή της δημοκρατίας). Θυμίζουμε επίσης ότι δεν υφίστανται αριθμητικοί περιορισμοί ως προς την συμμετοχή πολιτικών κομμάτων στις εκλογές, την κοινοβουλευτική διαδικασία και την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία…
Αλλά αυτά στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, όπως χειραγωγήθηκε και, εν τέλει, διαμορφώθηκε και παγιώθηκε (κυρίως με εκλογικά συστήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα πότε του ΠΑΣΟΚ, πότε της ΝΔ – και πάντα στα μέτρα ενός κυβερνητικού δικομματισμού) από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, πράγματι, καταρρέει. Καθώς, προς το παρόν σε επίπεδο γκάλοπ, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει ως τρίτος κυβερνητικός πόλος και ο Τσίπρας «φωτογραφίζεται» ως ο επερχόμενος ανατροπέας του πολιτικού συστήματος!

Μα, πάλι στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον νέο ηγέτη του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα, δείχνει, πράγματι, να μεταμορφώνεται σε πολιτικό κίνημα με δυνατότητες ανατροπής. Όχι όμως του πολιτικού συστήματος αλλά μιας παγιωμένης (με τεχνάσματα από το οπλοστάσιο τεχνασμάτων του ίδιου του πολιτικού συστήματος) «ανωμαλίας», να πούμε: της «ανωμαλίας» που τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια επέτρεπε σε δυο, πολιτικά πανομοιότυπα, κόμματα να νέμονται (με τον ίδιο τρόπο!) την κυβερνητική εξουσία. Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα. Κεντροδεξιό το ένα, κεντροαριστερό το άλλο. Καταλάβατε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για την καθεστηκυία κοινοβουλευτική τάξη που ονομάστηκε δικομματισμός.

Στα χαρτιά, επίσης. Στην πραγματικότητα ούτε ο δικομματισμός μπορεί, προς το παρόν να ανατραπεί, να καταρρεύσει. Ούτε καν να απειληθεί μπορεί, ακόμα κι από έναν ΣΥΡΙΖΑ με εκλογική δύναμη αντίστοιχη αυτής που του δίνουν τα γκάλοπ. Αφού το κυβερνόν κόμμα, ως το… μισό του δικομματισμού, έχει πάρει ήδη τα μέτρα του. Για την ακρίβεια, αμέσως όταν ξαναβρέθηκε στην κυβερνητική εξουσία, έκοψε και έραψε έναν εκλογικό σύστημα στα μέτρα του (μειοψηφικού) κυβερνητικού δικομματισμού των καιρών. Απαγορεύοντας την είσοδο τρίτου κόμματος στην κυβερνητική εξουσία, ακόμα και μέσω εκλογικής συνεργασίας.

Προς το παρόν. Έως ότου ο εφιάλτης της απώλειας της αυτοδυναμίας (ακόμη και αυτής της μειοψηφικής αυτοδυναμίας που χαρίζει στον δικομματισμό ο νέος εκλογικός νόμος) στοιχειώσει οριστικά την Ρηγίλλης. Την Χαριλάου Τρικούπη ήδη την στοιχειώνει…

Νίκος Τσαγκρής

Όχι στα... Άνω-Νέα καραγκιοζιλίκια

Από μια άποψη είναι να τους λυπάσαι τους βαλκάνιους γείτονες. Θυμίζουν τους σχιζοφρενείς εκείνους που… αυτοπροσδιορίζονται ως Μεγάλοι Ναπολέοντες ή Κολοκοτρωναίοι. Έτσι κι αυτοί, την έχουν δει απόγονοι του Μεγαλέξανδρου!.. Αλλά και μερικοί δικοί μας δεν πάνε πίσω. Εκείνος ο Ψωμιάδης, να πούμε, έτοιμος να καβαλήσει τη βέσπα, τον προσωπικό του Βουκεφάλα, να πούμε. Και με τη συνοδεία Μακεδόνων μπουζουξήδων να πάρει σβάρνα τα Βαλκάνια και τα πέριξ άδοντας, καθιστώντας «της ελληνικής παιδείας μετέχοντες» τους βάρβαρους γείτονες: «δε θα πατήσω πουθενά τα φρένα, έχω τρελάνει το θεό για σένα…»

Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που ακόμα κι εμείς, οι γνήσιοι Έλληνες, απευθείας… απόγονοι του Λεωνίδα, του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου, συμμεριζόμαστε την ανάγκη αυτών των άμοιρων («Σλαβομακεδόνων», ας τους πούμε) να αποκτήσουν κρατική υπόσταση. Αλλά ως εκεί: «Σλαβομακεδόνες», κάτοικοι ενός νεοσύστατου κρατιδίου που βαπτίζεται, άντε, «Σλαβομακεδονία». Και όχι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και κάτοικοι της Μακεδονίας ή της… Άνω-Νέας Μακεδονίας που λέει ο Νίμιτς…

Φυσικά, ούτε το «Σλαβομακεδονία» (όπως καμιά σύνθετη ονομασία) δεν δέχονται οι 70 στους 100 Έλληνες, σύμφωνα με τα σχετικά γκάλοπ. Μα, φαντάζομαι ότι μεγάλο μέρος αυτών υπερβάλει, μεμφόμενο με την συγκεκριμένη απολυτότητα, τους πολιτικούς (όλων των κυβερνήσεων) που, διαχρονικά, διαχειρίστηκαν το συγκεκριμένο θέμα. Ένα «σπάσιμο» στην εξωτερική πολιτική της υποταγής και του ενδοτισμού που ακολουθείται από συστάσεως της νεοελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό το 70% που αρνείται να δεχτεί σύνθετη ονομασία είναι το ίδιο 70% (άλλοτε 80 και 90%) των Ελλήνων που, κατά καιρούς, δηλώνουν εθνικά υπερήφανοι και μας εμφανίζουν σταθερά στο «ευρωβαρόμετρο» ως τους πλέον εθνικά υπερήφανους Ευρωπαίους. Πράγμα που επιτρέπει σε ένα πλήθος κοντόφθαλμων πολιτικών σχολιαστών να αποδίδουν εθνικισμό στον λαό μας και να βαπτίζουν εθνικιστική την στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων στο «Μακεδονικό».

Η απάντηση σ’ αυτή την νεωτερική (ας την χλευάσουμε) αυθαιρεσία, θα μπορούσε να είναι η απάντηση που πήρα απ τον εαυτό μου, όταν τον ρώτησα «για πες μου ρε φίλε, εσύ αισθάνεσαι εθνικά υπερήφανος;». «Πότε ναι, πότε όχι», μου απάντησε: όταν σκέφτομαι το ’21, το ’40, την αντίσταση κατά της χούντας, το Πολυτεχνείο, τον Κάλβο, τον Ρήγα, τον Σολωμό (…) τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη (…). τότε ναι! Όταν σκέφτομαι τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή, τα Μακρονήσια , τη Φρειδερίκη, τον Μεταξά, τον Εμφύλιο (…), τη χούντα των συνταγματαρχών, την προδοσία της Κύπρου, τους ξενόδουλους πολιτικούς ηγέτες μας όλων των εποχών, τότε όχι!

Και βέβαια, απαντώ όχι σε κάθε «άνω-κάτω» σύνθετη ονομασία. Έτσι, για σπάσιμο στους… νεωτερικούς πολιτικούς και στα αμερικανάκια. Και στον Νίμιτς…

Νίκος Τσαγκρής

Ο χιονιάς ήταν... μεταλλαγμένος

Ήταν υπέροχη η χιονισμένη εμπειρία που ζήσαμε, εμείς τουλάχιστον, οι Αθηναίοι του κέντρου. Ιδιαίτερα τις μέρες του εκθαμβωτικού ήλιου που διαδέχτηκαν το εικοσιτετράωρο της μεγάλης χιονόπτωσης: νέοι, γέροι και παιδιά μπουκάραμε στα… εναλλακτικά μας 4Χ4 και, σε δέκα λεπτά, το παίζαμε αλπινιστές στα βόρεια προάστια. Χωρίς πλάκα, είδα εκδρομείς με παγοπέδιλα να επιχειρούν σλάλομ στην πλατεία Πεντέλης!..

Ήταν ωραία φάση. Μια σπέσιαλ προσφορά της Φύσης στους παραζαλισμένους, από αυτοκτονικούς ιδεασμούς, Αθηναίους. Μέχρι που βγήκε στην τηλεόραση εκείνος ο επιστήμων, καθηγητής, μηχανικός του περιβάλλοντος, λέει, και μας τη χάλασε: όχι, δεν ήταν φυσική η χιονόπτωση. Ένας ακραίος, ένας μεταλλαγμένος από το φαινόμενο του θερμοκηπίου χιονιάς ήταν. Που, κατά πάσα πιθανότητα, θα επαναληφθεί μέχρι το τέλος Μαρτίου…

«Η αλλαγή του κλίματος, βλέπετε», μας είπε ο επιστήμων. «Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους χιονιάδες, όπως μάθαμε να ζούμε με τους καύσωνες!..» Όχι, δεν ήταν ο πρόεδρος Μπους ο επιστήμων. Ένας Έλληνας καθηγητής ήταν που, προφανώς, κινείται στο αμερικανικό μήκος… κλίματος: «οι κλιματολογικές αλλαγές είναι αναπότρεπτες. Σας καλούμε να προσαρμοστείτε στις βλαβερές, πλην αναπόφευκτες, μελλοντικές συνθήκες διαβίωσης…». Είναι μια αρρωστημένη έκκληση αυτή. Μια πρόσκληση καταστροφής και αυτοκαταστροφής: ο θάνατος του πλανήτη είναι αναπόφευκτος. Μάθετε να πεθαίνετε ήσυχα μαζί του…

Είναι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται η αμερικανική αντίληψη για την οικολογία και την «βιώσιμη ανάπτυξη», από την εποχή της «Άγριας Δύσης». Κάποτε διαπιστώθηκε ότι, στις ΗΠΑ, 135 εκατομμύρια εκτάρια γόνιμου εδάφους (δώδεκα φορές η επιφάνεια των αγροτικών γαιών της Ελλάδας περίπου) είχαν εξαντληθεί σε διάστηµα μικρότερο του αιώνα. Στο ίδιο χρονικό διάστηµα, το 23% των καλλιεργήσιμων γαιών της υδρογείου έγιναν άγονες ή ξερές, εξαιτίας της ασύδοτης γεωργικής εκμετάλλευσης.
Μα, καµιά αντίδραση. Έτσι, το ... φυσικό φαινόμενο της καταστροφής του περιβάλλοντος και των διαταραχών που προκαλούν τα χηµικά παράγωγα και τα προϊόντα βιομηχανίας στις συνθήκες ζωής του ανθρώπου κατελάμβανε διαρκώς μεγαλύτερο «χώρο». Μέχρι που κάποια φωτισμένα πνεύματα (όπως ο Ζαν Ροστάν) γνωστοποίησαν τους κινδύνους που µας απειλούν από την καταστροφή του περιβάλλοντος και έκαναν παγκοσμίως γνωστές τις έννοιες «Βιοπολιτική» και «Οικολογία»···

Και τι έγινε; Το µόνο που απέµεινε και από τη βιοπολιτική και από την οικολογία και από τα κινήµατα που αναπτύχθηκαν γύρω τους είναι η… «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος». Και οισχετικές µαζώξεις κυβερνητικών εκπροσώπων, «οικολογικών» οργανώσεων και περιβαλλοντολόγων. Που, στην πραγματικότητα, ζουν απ' την καταστροφή του περιβάλλοντος αναζητώντας τη ... σωτηρία του περιβάλλοντος. Όπως ο επιστήμων της ιστορίας μας. Που βγήκε στην ψύχρα να μας πει πως αυτή η υπέροχη χιονισμένη εμπειρία που ζήσαμε ήταν κάλπική! Ένας μεταλλαγμένος χιονιάς, λέει...

Νίκος Τσαγκρής

Της «φανατίλας» οι υπεύθυνοι...

«Σε συγχαίρω για τη γενναιοψυχία σου!», μου είχε πει, προ ετών, φίλος «ολυμπιακάκιας» -σοβαρότατα, σαν να μου απένεμε κάποιο αριστείο!-, επειδή, παρότι "παναθηναικάκιας", την επομένη του θανάτου του Ανδρέα Μουράτη είχα δημοσιεύσει θερμό σημείωμα γι' αυτόν τον φιλότιμο, λαοφιλέστατο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και της Εθνικής, που όλη του τη ζωή παρέμεινε «παιδί της γειτονιάς»: αυθόρμητος, αγωνιστής και με πηγαίο χιούμορ.Από τη μεριά μου -έκπληκτος από την αντίδραση του φίλου!- τον ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια, αλλά τον... συλλυπήθηκα για τα μυαλά που κουβαλάει...

Φαίνεται πως βιάστηκα να τον κακολογήσω! Την πικρή αλήθεια είχε ομολογήσει ο άνθρωπος συγχαίροντάς με! Το αδιανόητον να ειπωθούν λόγια καλά από «βάζελο» για «γαύρο» και τούμπαλιν! Κι αυτό διότι, όπως διάβασα («Ε», 13/2), η διοίκηση του ΠΑΟ, ενόψει των εορτασμών για τα 100 χρόνια του Συλλόγου, αφαίρεσε «από το φουαγιέ του σταδίου» (της Αλεξάνδρας;), κάθε ...πειστήριο που αφορά το πέρασμα από τον Παναθηναϊκό του, εκ των κορυφαίων του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτη Γιαννάκη, προπονητή σήμερα της Εθνικής και -πρόσφατως- του Ολυμπιακού! Απάλειψαν ώς και τη μορφή του από το εορταστικό βίντε. Προφανώς, επειδή... αλλαξοπίστησε και πήγε με τον ...προαιώνιο εχθρό. Ακριβώς όπως -αυτόματος ο συνειρμός...-εξαφανίζονταν στη Σοβιετικη Ενωση, επί σταλινισμού, από κομματικές φωτογραφίες οι μορφές του Τρότσκι και άλλων στελεχών της παλαιάς φρουράς των μπολσεβίκων...

Αυτοί, αγαπητοί φίλοι και απροκατάληπτοι φίλαθλοι, οι διοικήσεις των σωματείων, είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τη «φανατίλα» που -τώρα πια και με νεκρούς- μαστίζει τα ελληνικά γήπεδα. Με ενέργειες που διώχνουν φιλάθλους και ντοπάρουν αθλιότητες...
Πέτρος Μανταίος

Το φαινόμαινο Αλέξης Τσίπρας

Αλέξης Τσίπρας, το Φαινόμενο! Αυτός ο θαυμαστικός προσδιορισμός (που έχει να συνοδεύσει Έλληνα πολιτικό από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και από τότε αποδίδεται μόνο σε διεθνείς σταρ της show business και σε ποδοσφαιριστές τύπου Ρονάλντο) αποδίδεται ήδη, από τα media στον νεαρό πρόεδρο του Συνασπισμού. Kαι ομολογώ ότι του ταιριάζει, αρκεί να μην αποδειχτεί φαινόμενο φαινομενικό, και ως φαινόμενο και ως Τσίπρας.

Προς το παρόν, είναι πράγματι φαινόμενο, αφού είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της παραδοσιακής Αριστεράς που καταφέρνει όχι μόνο να γοητεύει, αλλά και να ελκύει και, εν τέλει, να αποσπά μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟ. Πράγμα που θυμίζει τον εμβολισμό και την άλωση της Ένωσης Κέντρου από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της μεταπολίτευσης, και κάνει ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βλέπουν εφιάλτες συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης (!), του κόμματός τους. Και να αντιδρούν με «λούζερ» δηλώσεις του τύπου «ο κ. Τσίπρας έφτασε στο σημείο να μη μας δίνει ένα πιστοποιητικό για το αν και κατά πόσο ο κ. Παπανδρέου μπορεί να μιλά ως αριστερός»…

Παρεμπιπτόντως, αν όχι αυτό ακριβώς, κάτι τέτοιο είναι που λείπει απ’ το ΠΑΣΟΚ, ένα πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης», να πούμε˙ που θα επιχειρούσε να υποκαταστήσει την χαμένη (ήδη απ’ το ’85) αριστερή του ταυτότητα. Και ναι, ο κ. Παπανδρέου φαίνεται πως δεν μπορεί ούτε καν να μιλά ως αριστερός. Άλλωστε το βλέπουμε ήδη, (όσοι απέμειναν να βλέπουν): όπως και να μιλά, είναι αδύνατον πια να προκύψει αριστερή πίστη είτε προς τον ίδιο, είτε προς τα στελέχη του κόμματός του, είτε προς το κόμμα του…

Όμως, από πού αρχίζει, πού «πατάει» και πού πηγαίνει, το «φαινόμενο Τσίπρα»; Είναι πολύ απλό να το δούμε (όσοι απέμειναν να βλέπουν):
* Αρχίζει από την απόλυτη κοινωνική ανάγκη των καιρών για κάτι πολιτικά φρέσκο. Έτσι ακριβώς, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο: «κάτι πολιτικά φρέσκο».
* «Πατάει» στον βρωμερό βαλτότοπο που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι διαχειριστές των media, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες˙ ως πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ως παρακαταθήκη διαφθοράς, ως κληρονομιά διαστροφής στις γενιές των Ελλήνων του 21ου αιώνα.
* Πηγαίνει στο άγνωστο! Με βάρκα την Ελπίδα! Προς το παρόν το «φαινόμενο Τσίπρα» ξεδιπλώνεται σαν πολιτικό θαύμα μπρος στα έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης και σαν… υπαρξιακή απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Ενώ για την Αριστερά ξεδιπλώνεται σαν λαχείο και σαν στοίχημα: το Φαινόμενο να μην αποδειχθεί φαινομενικό…

Νίκος Τσαγκρής

Γραφή υγιής εν σώματι ασθενεί...

Είδα στην «Κυριακάτικη» (3/2), στη στήλη «μέσα & media» του Χρ. Ξανθάκη, το γραμμένο σε τοίχο της οδού Σίνα προτρεπτικό σύνθημα: «Μη φτήνετε κάτω. Υπάρχουν πολλοί από πάνω σας!». Δυο μέρες μετά είδα στα Εξάρχεια το -συγγενές λόγω... εκκρίσεως- αποτρεπτικό σύνθημα/διακήρυξη: «Ολική άρνιση εκσπερμάτοσης»· πιστή μεταφορά, χωρίς την παραμικρή, εκ μέρους μου, ορθογραφική επιτίμηση, μιας και ο τύπος ουδόλως επηρεάζει την ουσία. Σημειώνω τα δύο συνθήματα, διότι πιστεύω ότι -το πρώτο με προτροπή σε ενέργεια και το δεύτερο με προτροπή σε αποχή- αποτυπώνουν επιγραμματικά υγιείς, κατ' εμέ, αντιδράσεις απέναντι στη διάχυτη νοσηρότητα των ημερών...

Νοσηρότητα που διαπερνά τον «εθνικό κορμό» από κεφαλής έως ονύχων και από σιέλου έως σπέρματος. Σε τέτοιο βαθμό που συνέπεσε να συνηχεί το ολυμπιακό ...άθλημα δωροδοκίας της Ζίμενς C4I σι - φορ - άι με τα ημεδαπά συ(μ)φορά (του έθνους των φορολογουμένων) και συ(μ)φέρον (του εσμού των πατριδοκάπηλων). Ισως για όλα αυτά -ορατά τε και αόρατα- πρόσφατες ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις μάς κατατάσσουν στους πιο θρήσκους -πιο πάνω κι από τους Πολωνούς!- Ευρωπαίους, και η κεφαλή της πολιτείας, η κυβέρνηση, επέλεξε να δώσει έμφαση στο θάνατο -πένθος και κηδεία- του εκδημήσαντος αρχιεπισκόπου.

Επειδή, απ' ό,τι φαίνεται, αφθονούν στον τόπο, όσοι έχουν λόγους να ζητήσουν -απευθείας είτε δια μεσολαβήσεως αντιπροσώπων- συχώρεση από τον Υψιστο για αμαρτίες που έχουν διαπράξει ή... προκαταβολή συγχωρήσεως για όσες προτίθενται να διαπράξουν...Επιεικώς... μούτρα, που κρατούν τον τόπο στα σκοτάδια και τη μιζέρια, και έχουν πεταμένη στα σκουπίδια τη χριστιανική διδασκαλία, πλην των κεφαλαίων περί φαρισαίων και υποκριτών. Οντως για φτύσιμο και χαράμι το σπέρμα...

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΝΤΑΙΟΣ

Αριστερά της τάξεως συν - πλην 3%;

Το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης» είναι της τάξεως του συν/πλην 3% επί του σώματος και όχι επί του πνεύματος της Αριστεράς. Θέλω να πω ότι από Δευτέρα, με τον Τσίπρα στο τιμόνι του, ο ΣΥΝ μπορεί πράγματι, όπως φρονεί το… ρεύμα, να αρχίσει να παχαίνει, να ανεβάσει το κοινοβουλευτικό του βάρος ακόμα και στο 8%. Αλλά μέχρι εκεί, και με τροφή τα αποφάγια του κορεσμένου πολιτικού συστήματος. Και θέλω να πω ότι η Αριστερά ως πολιτικό πνεύμα, ως πολιτιστικό αίσθημα και, κυρίως, ως σύγχρονη θεωρία και πολιτική με δυνατότητες βιώσιμων κυβερνητικών εφαρμογών, καμιά σχέση δεν έχει με το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης».

Στην πραγματικότητα είναι αμφίβολο εάν υπάρχει πια η Αριστερά, ακόμα και ως τόπος, ως ενιαίος ανατρεπτικός κοινωνικός χώρος δηλαδή, με τον πλέον χαλαρό ορισμό της έστω: «η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη – και είναι φυσικά εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτή την τάξη». Η μόνη αντιστοιχία αυτού του ορισμού με τον Συνασπισμό της Αριστεράς είναι, από μόνη της, σατυρική: ο ΣΥΝ περιλαμβάνει πάντα ένα… ρεύμα που θέλει να αντικαταστήσει το κατεστημένο ρεύμα και είναι, φυσικά, εκείνο που υποφέρει περισσότερο απ’ το κατεστημένο… ρεύμα.

Στην προκειμένη περίπτωση (για να συνεχίσουμε με χιούμορ) το κατεστημένο (το «αριστερό ρεύμα») παραμένει κατεστημένο στον ΣΥΝ και μετά το συνέδριο. Ενώ το «ρεύμα των ανανεωτικών», που ήθελε να το ανατρέψει και απέτυχε, εξακολουθεί να… υποφέρει. Από αριστερούς… ρευματισμούς. Πράγμα περίεργο αφού, στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πιάτσα, χαρακτηρίζοντας κάποιον αριστερό τον κολακεύεις. Και μάλιστα τόσο περισσότερο, όσο πιο δεξιός είναι.

Ειδικότερα στη χώρα μας, πέρα απ’ την περιοχή της πλατείας Κουμουνδούρου, από τον Περισσό ως την πλατεία Ρηγίλλης και την Χαριλάου Τρικούπη, στον ελληνικό πολιτικό τόπο εν γένει, η αριστερά συμπεριφέρεται σαν άκρα αριστερά, το κέντρο ονομάζεται αριστερά, η δεξιά ονομάζεται κέντρο και κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στη δεξιά, πέραν ορισμένων εξημμένων ακροδεξιών που αγνοούν τη συνταγή της επιτυχίας. Στην πραγματικότητα όλοι, με την έννοια της συντήρησης, είναι Δεξιά, και στο πολιτικό επίπεδο, κυβερνητικό ή μη, συμπεριφέρονται σαν Κεντρώοι, ενώ είναι Τίποτα.

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι ο ΣΥΝ ) όπως κατέβηκε στις εκλογές ήταν κάτι που, τουλάχιστον, έμοιαζε με Αριστερά και γι’ αυτό πήγε καλά. Ο μόνος δρόμος για να πάει ακόμα καλύτερα, ακόμα και να μεταβληθεί σε αριστερή κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά) πλειοψηφία, είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα από ένα συνέδριο με ζητούμενο τη σύγχρονη κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά, επαναλαμβάνω) Αριστερά. Και όχι ένα συνέδριο με ζητούμενο το συν/πλην 3%.

Νίκος Τσαγκρής

Ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου

Πάω Εφορία. Για υπόθεση ρουτίνας πάω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Ύστερα μπαίνω στο αμάξι. Βάζω μπρος αλλά, τίποτα. Δεν παίρνει!..
Έμεινα από μπαταρία. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω καθώς σκέφτομαι το χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως κατεβάζω… ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό…

Οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής…

Αυτοί που καταστρέφοντας τον χρόνο τους εγκληματούν στην κυριολεξία είναι οι εξουσιαστές της χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε, για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ, κλπ. Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου του ελληνικού κράτους κλπ, κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την καθυστέρηση του Ελληνικού λαού.

Θυμίζω την «καταστροφή» της δεκαετίας ’85-’95 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με συνέπεια την δεκαετή καθυστέρηση της χώρας στον τομέα της οικονομικής σταθεροποίησης και της ανάπτυξης. Ή την καταστροφή του χρόνου, σχεδόν ενός αιώνα, του ελληνικού κράτος και του ελληνικού δημοσίου. Που είχε ως συνέπεια το σημερινό κρατικό και δημόσιο τέρας. Ή την καταστροφή του χρόνου στους τομείς της διπλωματίας και της εθνικής στρατηγικής, στους τομείς της Παιδεία, της Υγείας, των Συγκοινωνιών, των Δημοσίων έργων.

Στον παρόντα χρόνο η κυβέρνηση Καραμανλή ροκανίζει τον πολιτικό χρόνο της δεύτερης τετραετούς θητείας της. Με την ίδια βουλιμία που ροκάνισε και την πρώτη. Και ακόμα χειρότερα…

Νίκος Τσαγκρής