Το ηγετικό κεφάλαιο «Τσίπρας»: παρελθόν, παρόν και μέλλον

Άδηλο το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση του φυσικού ηγέτη του

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Σοκ!.. Η δήλωση παραίτησης του Τσίπρα "διαβάζεται" και σαν επικήδειος του ΣΥΡΙΖΑ», ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο αιφνίδιο άκουσμά της. Και ευθύς αμέσως την ποστάρισα στο face book, να «μετρήσω» τις αντιδράσεις των χιλιάδων μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που κατοικοεδρεύουν στο time line που φιλοξενεί το προφίλ μου… Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες, καταιγιστικές, απογοητευμένες, λυπημένες, «αμέτρητες». Καταστροφολογικές σχεδόν στο σύνολό τους: «ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Τσίπρα δεν υπάρχει!..» ήταν η κοινή τους συνισταμένη… 

Δικαιολογημένα: η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του είναι αδύνατον να συντηρηθεί  ως κόμμα εξουσίας  ήταν πάντα κοινός τόπος για την πλειονότητα των ψηφοφόρων, κυρίως, αλλά και των μελών και  των στελεχών του κόμματος. Τώρα, με την απουσία του Τσίπρα, τους στοιχειώνει ο φόβος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να επιστρέψει στο έλασσον κοινοβουλευτικό περιθώριο, ή και να διαλυθεί εις τα εξ’ ων συνετέθη.

Φυσικά, αν αυτό συμβεί, θα συμβεί με ψήγματα συνευθύνης  και του παραιτηθέντος προέδρου του∙ καθώς, όταν γενναιόψυχα δήλωνε «κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει», ολιγωρούσε ισορροπώντας, υπό την πίεση της πολιτικής του αξιοπρέπειας και της υπερβάλλουσας δημοκρατικότητάς του: όπως έκανε πάντα, κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, όταν βρισκόταν αντιμέτωπος με την      εσωκομματική Βαβέλ που, διαχρονικά, τον κύκλωνε και τον στοίχειωνε.

*******   

«Ολιγωρούσε ισορροπώντας»! Μα τι άλλο μπορούσε να κάνει, διάβολε, έτσι όπως ήταν εγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία ενός κόμματος παραδομένου στις κραυγές και τους ψιθύρους «ασυνεπών μειοψηφιών»: ο Αλέξης Τσίπρας, «το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κατά τους  σπουδαιότερους αριστερούς διανοούμενους και οικονομολόγους της Δύσης, ο Έλληνας πολιτικός που φιγουράρισε στους Times της Νέας Υόρκης ανάμεσα στους ηγέτες που στην περίοδο της κρίσης ασκούσαν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο (δίπλα στους Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν), ο πλέον έντιμος, ανθρώπινος, αδιάφθορος, κοινωνικά δίκαιος και πολιτικά αξιοπρεπής πολιτικός ηγέτης της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας, το «λιοντάρι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κατά τους σοσιαλδημοκράτες του ευρωπαϊκού Νότου, δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης  - οδηγητής.  

Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος: δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», αποκάλυπτε ο Ζαν Κατρεμέρ της Γαλλικής Liberation, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων.

*******

 «Ολιγωρούσε  ισορροπώντας» , υπό την πίεση της πολιτικής του αξιοπρέπειας και της υπερβάλλουσας δημοκρατικότητάς του!.. Αυτή  ήταν η βασική αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια της 15ετούς προεδρικής θητείας του: ολιγωρούσε ισορροπώντας όταν αποδεχόταν την άρνηση της αυτοδιάλυσης μιας σειράς συνιστωσών ● όταν έκανε εξόφθαλμα λανθασμένες –έως και αυτοκαταστροφικές – επιλογές πολιτικού και κυβερνητικού προσωπικού ● όταν (στο επίπεδο της κυβέρνησης, τουλάχιστον) δεν έστερξε να επιβληθεί ως κανονικός πρωθυπουργός, ως φυσικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έστω (που είναι, κι ας μην το έδειξε ποτέ ), και να τιθασεύσει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) στελέχη  ή και υπουργούς ακόμα, «ασυνεπών» ή και… «συνεπών» μειοψηφιών που υπονόμευαν τον ίδιο και το κόμμα του…  

Ωστόσο σήμερα, τρεις μέρες  μετά την εκδήλωσή της, η παραίτηση Τσίπρα μοιάζει απίστευτη για χιλιάδες οπαδούς του. Πολλοί την αντιμετωπίζουν σαν φάρσα, άλλοι σαν στρατηγικό σχέδιο για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ «χωρίς ομπρέλες», ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που ελπίζουν η παραίτησή του «να είναι η αρχή για κάτι καινούργιο στο εγγύς μέλλον – να φτιάξει ένα νέο κόμμα συμπαγές με σταθερές απόψεις και πολιτική και όχι αυτό το συνονθύλευμα…», κλπ, κλπ.

Εντάξει, «η Ιστορία είναι διάσπαρτη  από περιπτώσεις ηγετών με προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, για τους οποίους η αποχώρηση εξελίσσεται σε αφετηρία επιστροφής», όπως γράφει ο συνάδελφος Γ. Λακόπουλος σε ένα κείμενο αποτίμησης της παραίτησης Τσίπρα και, σίγουρα, το ηγετικό κεφάλαιο «Τσίπρας», παραμένει πολύτιμο για τη δημοκρατική παράταξη της χώρας καθώς και για την Ευρωπαϊκή Αριστερά του παρόντος – κεφάλαιο ανοιχτό εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και μετά την παραίτησή του. Το κατά πόσον η παραίτησή του θα εξελιχθεί σε αφετηρία επιστροφής, θα το δούμε προσεχώς…  

Η πολιτική Αξιοπρέπεια «Τσίπρας» κόντρα στο… αυτοδύναμο Ψέμα «Μητσοτάκης»!..

Ζητούμενο από τις αυριανές κάλπες, ένα κυβερνητικό «μετά» πιο δίκαιο και αξιοπρεπές από το δυστοπικό μητσοτακέϊκο «τώρα»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα της προεκλογικής εκστρατείας, που ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 23/6/2023, είναι ότι το μισό εκλογικό σώμα μένει απαφημένο στην μιζέρια του εικονικού μητσοτακικού στάτους «κυβερνητικής…. σταθερότητας», που απέδωσε εκείνο το «απρόβλεπτο 41%» του πρώτου γύρου…

Το άλλο μισό, στην… κοσμάρα του βρίσκεται: εγκλωβισμένο   στον αδιέξοδο υπαρξιακό εμφύλιο μικροκομματικής επιβίωσης, που απέδωσε τη συντριπτική ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων στον πρώτο εκλογικό γύρο. Με τον Αλέξη Τσίπρα μόνο, βαλλόμενο από παντού, να δίνει ρέστα προκειμένου να κρατήσει ζωντανή την δημοκρατική παράταξη, την ελπίδα και την προοπτική μιας δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης διακυβέρνησης.

Ναι, η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα είναι ότι επικρατεί το… αυτοδύναμο το ψέμα «Μητσοτάκης». Το παραμύθι ότι «με εμάς τα πράγματα στη χώρα μας πήγαν καλύτερα από πριν»!..  Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»… 

*******

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η αλαζονεία  του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν. Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε μεταπολιτευτικό παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν:

Να σε κυβερνά το Μητσοτακαίϊκο σημαίνει να σε παρακολουθεί, να σε σημειώνει, να σε στοιχίζει, να σε παραπληροφορεί, να σε χαρατσώνει, να σε υποτάσσει στα συμφέροντα του, να σε ξεσπιτώνει, να σε απολύει, να αισχροκερδεί σε βάρος σου, να σε εξαπατά, να σε κλέβει, να σε απαξιώνει… Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε στοχοποιεί, να σε κυνηγά, να σε προσβάλει, να σε γελοιοποιεί,  να σε προπηλακίζει, να σε σπάζει στο ξύλο, να σε σταυρώνει… 

 «Φίλε, αισθάνομαι σαν να είμαι ανεγκέφαλο  μέλος ενός κατώτερου έθνους ηλιθίων όταν βγαίνει και μου λέει «βγάλε με αυτοδύναμο και αμέσως το πορτοφόλι σου θα παχύνει», ή «βγάλε με για να συντηρήσω ρυθμούς ανάπτυξης πολύ υψηλότερους από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να πετύχω την πραγματική σύγκλιση», μου γράφει  ο συγκρατούμενός μου στις φυλακές της χούντας των συνταγματαρχών Γ.Μ: «Αρνούμαι να βιώσω μιαν ακόμα τετραετία σαν ακούσιος αιχμάλωτος του… αυτοδύναμου Ψέματος «Μητσοτάκης» και της πολιτικής, δημοσιογραφικής και επιχειρηματικής συμμορίας του»… 

*******

«Πρέπει να φύγει αυτό το τερατώδες Ψέμα και τα τσανάκια του», καταλήγει…  

- Πότε; 

- Την Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια! Την Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!.. 

Ωραία, την Δευτέρα περνάμε στο… «μετά». Όμως, είπαμε, η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα της προεκλογικής εκστρατείας, που ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, είναι ότι το μισό εκλογικό σώμα μένει απαφημένο στο μίζερο «τώρα», ενώ το άλλο μισό στην… κοσμάρα του βρίσκεται. Και είπαμε ότι μόνο ο Τσίπρας δίνει ρέστα προκειμένου να κάνει δυνατά τα αδύνατα: να ξεκολλήσει τη χώρα απ’ το μίζερο μητσοτακέϊκο «τώρα», να την οδηγήσει σε ένα φωτεινό «μετά» με πολιτική Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Γίνεται;  

Κομμάτι… δύσκολο, όμως η πολιτική ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα… Αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα που, κατά συνθήκη, παράγει αδράνεια,  ασυνειδησία, ύπνο, αλλά και έγερση και ενσυνείδηση και δράση και ανατροπή!..   

 

 

Ο Μπερλουσκόνι πέθανε – οι "γόνοι" του (Πούτιν, Ερντογάν, Τραμπ, Ορμπάν, Μητσοτάκης) ζουν και βασιλεύουν!..

Κοινά χαρακτηριστικά τους, η εργαλειοποίηση των media και ο σφετερισμός του μεταμοντέρνου εθνικισμού  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Διαβάζω την προεκλογική επικαιρότητα της ημέρας σε ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων και ειδησεογραφικά σάιτ: «Είσαι η πολιτική αξιοπρέπεια του τόπου», είπε στον Αλέξη Τσίπρα ένας κάτοικος των Ανωγείων αγκαλιάζοντάς τον, ενώ ένας  νεαρός τον χαιρετούσε φωνάζοντάς του «είσαι μεγάλος ηγέτης!»… Κάποια στιγμιότυπα, προφανώς, αποσπασμένα από το φωτορεπορτάζ αριστερόστροφου σάιτ, για την υποδοχή του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Κρήτη, το μεσημέρι της προηγουμένης Τρίτης…  

Το ίδιο μεσημέρι που το μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη, με εκβιασμούς, απειλές, διαστρεβλώσεις θέσεων και πλαστά έγγραφα, κορύφωνε την   επικοινωνιακή αλητεία του κατά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, μέσω… Ροδόπης: στοχοποιώντας ασύστολα και ανενδοίαστα μουσουλμάνους βουλευτές – και τη μουσουλμανική μειονότητα στο σύνολό της, «σε μια ακόμα προσπάθειά του να αλλάξει την προεκλογική ατζέντα γεμίζοντας ακροδεξιό δηλητήριο τον δημόσιο διάλογο», όπως έγραφε το ίδιο αριστερόστροφο σάιτ.

«Ο Μπερλουσκόνι έφυγε – ο μπερλουσκονισμός μένει», ήταν ο αυθόρμητος συνειρμός μου, περιδιαβάζοντας τα παραπάνω ψήγματα προεκλογικής επικαιρότητας, καπελωμένα από αφιερωματικές σεντονιάδες για τον Ιταλό… Καβαλιέρε – όπως ενστικτωδώς παπαγάλιζαν το «παρατσούκλι»* του Σίλβιο Μπερλουσκόνι οι κάθε λογής παρουσιαστές εκπομπών και ειδήσεων – που, στον απόηχο του θανάτου του, δέσποζαν στα συστημικά ΜΜΕ της ημέρας.

Αφιερωματικές σεντονιάδες που αναφέρονταν  κυρίως «στα πάρτι μπούγκα – μπούγκα, την τεράστια κληρονομιά του και πως θα μοιραστεί, τα σκάνδαλα, τα πάθη, και τους έρωτες του», όπως εύστοχα έγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook ο συνάδελφος Γιάννης Παντελάκης:  «όμως δεν ήταν κυρίως αυτά, ο Μπερλουσκόνι συμβόλισε την μεγάλη ήττα της πολιτικής από έναν μεγαλοεπιχειρηματία και μεγιστάνα των ΜΜΕ, ήταν η πρώτη φορά που μια αστική Δημοκρατία  στην Ευρώπη μετατράπηκε σε μια μεγάλη ανώνυμη εταιρεία. Το παράδειγμά του ακολουθήθηκε σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου και ήταν μια παράδοξη ιστορικά εμφάνιση ενός πρόδρομου νεοφασισμού»...

*******

Έτσι είναι… «Ο Μπερλουσκόνι έφυγε – ο μπερλουσκονισμός μένει» αφού, αναμφίβολα, ο «πουτινισμός», ο «ερντογανισμός», ο  «τραμπισμός» ο «ορμπανισμός» και – γιατί όχι – ο  «μητσοτακισμός» είναι γεννήματα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον «μπερλουσκονισμό»: Εκπροσωπούνται από μια κατηγορία απολιτικών πολιτικών, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν.  Εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για εξουσία, φήμη και δόξα και λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα.

 

«Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ», έγραφε κάποτε, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της ‘La Republicca’ Ezio Mauro: «κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια. Λες και δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, λες και η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους επικοινωνιακούς κανόνες – το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους».

Συνοψίζοντας,  καταλήγουμε ότι ο «μπερλουσκονισμός» είναι θέμα   πολιτικής κουλτούρας – μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στους Καίσαρες και στους Μουσολίνι του παλαιού κόσμου. Και παράγει τους Σαρκοζί, τους Πούτιν, τους Ερντογάν, τους Τραμπ, τους Σαλβίνι, τους Ορμπάν και τους Μητσοτάκηδες, του κόσμου τούτου.

 *******

Πέρα από το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους, την χρήση του    πολιτισμού της εικόνας και την κατοχή και εργαλειοποίηση των media για την πολιτική κυριαρχία τους, οι σύγχρονοι γόνοι του «μπερλουσκονισμού» διακρίνονται από ένα, ακόμα, κοινό χαρακτηριστικό: τον αδίστακτο σφετερισμό του μεταμοντέρνου εθνικισμού που αναδύθηκε στην φάση της «παγκοσμιοποίησης» και γιγαντώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μετακινήσεων προσφυγικών πληθυσμών. Με συνέπεια εθνοτικούς και οικονομικούς απομονωτισμούς,  κοινωνικούς και ρατσιστικούς αποκλεισμούς, κλειστά σύνορα και φράκτες! Φράκτες παντού!..  

Και άπειρες εκατόμβες προσφύγων στοιβαγμένων στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων του «ευρωπαϊκού ονείρου». Όπως η εκατόμβη της περασμένης Τετάρτης, ανοιχτά της Πύλου, στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου. Εκεί όπου εκατοντάδες αθώες προσφυγικές ψυχές  ναυάγησαν και, μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρά τους, βυθίστηκαν και χάθηκαν στο πιο σκοτεινό πηγάδι του πολιτισμένου κόσμου… Ο οποίος πολύ τους λυπήθηκε. Και τους πενθεί ασυστόλως!..       

ΥΓ: Φυσικά, όπως έγραφε προχθές στο εξαιρετικό κύριο άρθρο της η Εφημερίδα των Συντακτών, «Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ τα ονόματα και τις ιστορίες όσων χάθηκαν στο Φρέαρ των Οινουσσών, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτό το έγκλημα έγινε στο όνομά μας, όπως ξέρουμε τα ονοματεπώνυμα όλων εκείνων που το προμελέτησαν…

»Στο όνομά μας και στο όνομα της πατρίδας, προς δόξαν της ασφάλειας της Ευρώπης και διά την φύλαξιν των συνόρων, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρόνια τώρα υλοποιεί πολιτικές που μετατρέπουν τη γηραιά ήπειρο σε φρούριο και τις χώρες στα σύνορά της σε φυλακές. Κουρελιάζοντας κάθε έννοια ανθρωπισμού και αφήνοντας πίσω της τη νομική παράδοση δεκαετιών, αντιμετωπίζει τους ικέτες ως εχθρούς που πρέπει να παταχθούν».

*Το «Cavaliere», δεν είναι παρατσούκλι αλλά ο τιμητικός τίτλος του «Ιππότη» με τον οποίο είχε τιμηθεί  από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Ιταλίας ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι

 

Τρίτες κάλπες τον Αύγουστο: ο τελευταίος εκβιασμός των Μητσοτάκη – Γκρίνμπεργκ

Το κερασάκι στην τούρτα της εκλογικής στρατηγικής του φόβου, με στόχο μια… εύρωστη αυτοδυναμία 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Με τρίτες εκλογές μέσα στον Αύγουστο απειλεί τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης - Γκρίνμπεργκ: «αν δεν μου δώσετε μια ασφαλή (;) αυτοδυναμία  στην  κάλπη της 25^ης Ιουνίου, η χώρα θα οδηγηθεί μοιραία (!) και σε μια τρίτη Αυγουστιάτικη κάλπη» εκβιάζει, κραδαίνοντας και πάλι τον φόβο της ακυβερνησίας και του χάους,   καπελωμένο  με τον φόβο της ακύρωσης του… καλοκαιριού αυτή τη φορά… Των καλοκαιρινών διακοπών, αν θέλετε… 

Μπούρδες!.. Ή ένα τελευταίο προεκλογικό κόλπο στο πλαίσιο της  επικοινωνιακής στρατηγικής του φόβου, την οποία ο Αμερικανός σύμβουλος τερματίζει, στο δρόμο προς τις κάλπες του β’ γύρου: ένα τρικ που πατάει στο πιθανό – απίθανο σενάριο μιας επτακομματικής Βουλής (που προϋποθέτει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της «ΝΙΚΗΣ» και της «Πλεύσης Ελευθερίας») με ταυτόχρονη μείωση του ποσοστού της ΝΔ από το 41% του πρώτου γύρου, στο 38% και κάτω… 

Εντάξει, το ενδεχόμενο μιας επτακομματικής Βουλής σε συνδυασμό  με μια - κάποια μείωση του ποσοστού της ΝΔ στο δεύτερο γύρο είναι δυνητικά υπαρκτό. Και ναι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα περιόριζε το κοινοβουλευτικό εύρος της αυτοδυναμίας Μητσοτάκη κάτω από  τις 160 έδρες που θα του χάριζε μια επανάληψη του 41% του πρώτου γύρου. Αλλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι ταυτόχρονα και ένα φαντασιακό ενδεχόμενο επικοινωνιακού χαρακτήρα, μια βάση κατασκευής – και εκτόξευσης προς το εκλογικό σώμα – μιας ακόμα παραλλαγής του fake διλήμματος «σταθερότητα ή χάος», σε συσκευασία εκβιαστικού τρικ:  στο πλαίσιο της στρατηγικής του φόβου των Μητσοτάκη – Γκρίνμπεργκ…

*******

 Όπου ο φόβος αξιοποιείται από τους πολιτικούς ως εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας και κυριαρχίας: «Όπως οι νόμοι του μάρκετινγκ επιβάλλουν στους εμπόρους να διακηρύσσουν αδιάκοπα ότι σκοπός τους είναι η ικανοποίηση των αναγκών των καταναλωτών, παρ’ όλο που έχουν πλήρη επίγνωση ότι η αληθινή κινητήρια δύναμη της καταναλωτικής οικονομίας είναι αντίθετα το διαρκές ανικανοποίητο, έτσι και οι πολιτικοί επιχειρηματίες των ημερών μας δηλώνουν ότι στόχος τους είναι να εγγυηθούν την ασφάλεια του πληθυσμού, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να υποδαυλίζουν το αίσθημα ενός επικείμενου κινδύνου»,  περιγράφει ο σπουδαίος Πολωνός κοινωνιολόγος – συγγραφέας του βιβλίου «Ρευστός Φόβος» – Ζίγκμουντ Μπάουμαν*.

Και είναι σαν να περιγράφει το αίσθημα του fake επικείμενου κινδύνου μιας… ισχνής αυτοδυναμίας και, εξ αυτής, μιας τρίτης αυγουστιάτικης κάλπης, που υποδαυλίζουν εκβιαστικά οι Μητσοτάκης – Γκρίνμπεργκ, τραβώντας μέχρις εσχάτων την  προεκλογική στρατηγική του φόβου: προκειμένου να διατηρήσουν το 41% του πρώτου γύρου που, ακόμα και στην περίπτωση επτακομματικής Βουλής, τους αποδίδει μια ασφαλή  αυτοδυναμία της τάξεως των 160 εδρών.    

Σύμφωνα με τον Μπάουμαν, ο πυρήνας της σύγχρονης στρατηγικής της κυριαρχίας έγκειται στο να ανάβεις και να κρατάς αναμμένο το φιτίλι της ανασφάλειας. Και αυτό, διότι «ο φόβος είναι ένα μέσο πολύ ελκυστικό προκειμένου η δημαγωγία να αντικαταστήσει την έλλογη επιχειρηματολογία και η αυταρχική πολιτική τη δημοκρατία», λέει…

Και είναι σαν να σκιτσάρει μια mix-καρικατούρα τριών  χαρακτηριστικών εκπροσώπων του εθνοτικού αυταρχισμού, του λαϊκισμού και του ακροκεντρώου φιλελευθερισμού των καιρών μας, των Ερντογάν, Όρμπαν και Μητσοτάκη, αντίστοιχα: «δηλώνουν ότι στόχος τους είναι να εγγυηθούν την ασφάλεια του πληθυσμού, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να υποδαυλίζουν το αίσθημα ενός επικείμενου κινδύνου…»

*******

Εδώ είναι απαραίτητο να σημειώσουμε την καταλυτική επίδραση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των social media στην επιτυχή εφαρμογή της στρατηγικής του φόβου και, εν τέλει, στη δόμηση της «κοινωνίας του Φόβου»: εξαγοράζοντας από νωρίς (με δημόσιο χρήμα, τραπεζικές και νομοθετικές διευκολύνσεις και παράπλευρα επιχειρηματικά deal) τον έλεγχο της  πλειονότητας των ΜΜΕ της χώρας – τη στράτευσή τους στη στρατηγική του φόβου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερνε, καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του να μετατρέπει τις συμφορές σε πλεονεκτήματα:

Να ανάβει και να κρατά αναμμένο το φιτίλι της ανασφάλειας, μετατοπίζοντας την προσοχή από τα κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανισότητα, η αδικία, η οικονομική παρακμή και ο κοινωνικός αποκλεισμός – προβλήματα που υπόσχονταν να θεραπεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Αλέξη Τσίπρα – στην υπνωτική θαλπωρή μιας αίολης συστημικής σταθερότητας με… ανάπτυξη και ασφάλεια∙ ανανεώνοντας το σύμφωνο διαταγής – υπακοής μεταξύ της κυβέρνησής του και της μικρής περιοχής της κοινωνίας του φόβου: εκεί όπου οι ανθρώπινοι δεσμοί διαλύονται, το πνεύμα της αλληλεγγύης αποδυναμώνεται, ο χωρισμός και η απομόνωση παίρνουν τη θέση του διαλόγου και της συνεργασίας…

ΥΓ: Στην περιοχή της δημοκρατικής αντιπολίτευσης έμεινε να το παλεύει μόνο (και ουσιαστικά μόνος!) ο Αλέξης Τσίπρας. Με την ελπίδα – αν όχι να ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου – να απολάβει ένα αποτέλεσμα ικανό να εδραιώσει το κόμμα του στην περιοχή των κομμάτων εξουσίας: να πείσει τους δημοκρατικούς πολίτες ότι μόνο ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ και όχι μια κατακερματισμένη και σε κατάσταση εμφυλίου αντιπολίτευση μπορεί να αποτρέψει τη δεξιά παντοδυναμία. Να βάλει φραγμό στα σχέδια της ΝΔ. Να προστατέψει την κοινωνική πλειοψηφία από το δεύτερο καταστροφικό τσουνάμι κυβερνητικών αυταρχισμών, οικονομικών ανισοτήτων, πολιτικών αδικιών και κοινωνικών αποκλεισμών που έρχεται. Να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα και την προοπτική μιας δημοκρατικής και δίκαιης διακυβέρνησης.

 *Από μια συνέντευξη του Ζίγκμουντ Μπάουμαν στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica».

 

«Σταθερότητα ή χάος»: το fake δίλημμα που νίκησε τον Τσίπρα επικρατεί και στον β’ γύρο…

Στην εποχή της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη,  ανατροπές με μια εφημερίδα και δυο σάιτ δεν γίνονται…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Το δίλημμα των εκλογών είναι σταθερότητα ή χάος», επαναλαμβάνει ο «θριαμβευτής της εκλογικής αναμέτρησης της 21^ης Μαΐου, Κυριάκος Μητσοτάκης», όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Και καλά κάνει αφού, σύμφωνα και με τα πορίσματα και τις εκτιμήσεις των εξπέρ της εκλογικής επικοινωνιολογίας, το συγκεκριμένο δίλημμα «πέρασε» στις προηγούμενες κάλπες. «Και θα περάσει και στις επόμενες», προβλέπουν.

Είναι μια πρόβλεψη εξαιρετικά ασφαλής, αφού οι… εξπέρ γνωρίζουν την δύναμη της μιντιακής υπεροπλίας του επικοινωνιακού συστήματος Μητσοτάκη: τη δοκιμασμένη, κατά την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, δυνατότητά του να «περνάει» στην κοινή γνώμη άπειρα fake news, στρεβλά αφηγήματα και fake διλήμματα της αρεσκείας και της βολής του. Όπως «πέρασε» και στον πρώτο γύρο των εκλογών το πλαστό δίλημμα «σταθερότητα ή χάος»: ένα» δίλημμα» που αντιπαραθέτει μια fake σταθερότητα σε ένα fake χάος – τη fake «σταθερότητα» της κυβερνητικής τετραετίας  Μητσοτοτάκη (2019 – 2023) στο fake «χάος» της κυβερνητικής τετραετίας Τσίπρα (2015 – 2019)…

*******

Όπου η διαχείριση των  δημοκρατικών θεσμών και των μηχανισμών  εξουσίας με τον αυταρχισμό χουντικού ταγματάρχη, η καταστολή, η διάλυση, η μεθοδική κατεδάφιση κάθε αρμού του ανοικοδομούμενου, επί κυβερνήσεως Τσίπρα, κράτους δικαίου, το μεγάλο πλιάτσικο με την οικονομική ελίτ που σε στηρίζει και τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενείς και κολλητούς σου, στα απομεινάρια – λάφυρα της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Υγείας, της Δημόσιας Ενέργειας, της Δικαιοσύνης, του Πολιτισμού και της Ενημέρωσης, οι 37.000 νεκροί από την πανδημία, τα 2,5 εκατομμύρια Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, η πληθωριστική έκρηξη, η δίχως προηγούμενο ακρίβεια και η αλματώδης αύξηση του χρέους, το κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών με τους 57 νεκρούς, το κυβερνητικό δίκτυο τηλεφωνικών  παρακολουθήσεων αντιπάλων πολιτικών και δημοσιογράφων, οι  χιλιάδες πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών και άπειρες, ακόμα, αστοχίες  ενός κράτους που παρουσιάστηκε ως επιτελικό και αποδείχθηκε παρακράτος, ονομάζεται… «σταθερότητα»!...

Και με τη δύναμη της μιντιακής υπεροπλίας του επικοινωνιακού συστήματος Μητσοτάκη, «περνάει» ως… τέτοια στην κοινή γνώμη. Και  επιβραβεύεται στις κάλπες της 21^ης Μαΐου από το 40,79% του εκλογικού σώματος…

Κι όπου η συνετή κι αποτελεσματική τετραετία Τσίπρα, κατά τη διάρκεια της οποίας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε μια εξόχως δύσκολη συνθήκη για τη χώρα, επιτυγχάνοντας την παραμονή της στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. με εξυγίανση και ορθολογισμό των δημοσίων  οικονομικών της και, εξ’ αυτών, εφαρμογή μιας πλειάδας σημαντικών δομικών μεταρρυθμίσεων, που αποτέλεσαν ένα αξιόπιστο δείγμα γραφής υπεύθυνης αριστερής κυβερνησιμότητας – εχέγγυο για την οριστική ελάφρυνση του δημόσιου χρέους και την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια χωρίς την ανάγκη  πιστοληπτικής γραμμής στήριξης, ονομάζεται… «χάος»!..

Και με τη δύναμη της μιντιακής υπεροπλίας του επικοινωνιακού συστήματος Μητσοτάκη, «περνάει»  ως… τέτοιο στην κοινή γνώμη. Και   αποδοκιμάζεται στις κάλπες της 21^ης Μαΐου από το 79,93% του εκλογικού σώματος, μένοντας (με ποσοστό 20,07%) σε απόσταση 20 μονάδων από τη Ν.Δ…  

*******

Λοιπόν, που λέτε, με το πλαστό δίλημμα «σταθερότητα ή χάος» (που αντιπαραθέτει τη fake σταθερότητα «Μητσοτάκης» στο fake χάος «Τσίπρας») πορεύεται και στο δεύτερο γύρο των εκλογών ο «θριαμβευτής της εκλογικής αναμέτρησης της 21^ης Μαΐου, Κυριάκος Μητσοτάκης». Και καλά κάνει αφού, σύμφωνα και με τα πορίσματα και τις εκτιμήσεις των εξπέρ της εκλογικής επικοινωνιολογίας, το συγκεκριμένο δίλημμα «πέρασε» στις προηγούμενες κάλπες και «απέδωσε αυτό το απρόσμενο 40,79% και τη μυθική διαφορά των 20 μονάδων απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ»…   

«Και θα περάσει και στις κάλπες της 25^ης Ιουνίου», προβλέπουν: είναι μια πρόβλεψη  εξαιρετικά ασφαλής, αφού οι… εξπέρ γνωρίζουν την δύναμη της μιντιακής υπεροπλίας του επικοινωνιακού συστήματος Μητσοτάκη: τη δοκιμασμένη, κατά την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, δυνατότητά του, να «περνάει» στην κοινή γνώμη άπειρα fake news, στρεβλά αφηγήματα και fake διλήμματα της αρεσκείας και της βολής του.

Να την χειραγωγεί, δηλαδή, «με την χρήση υπερβολικής δόσης μετα-αλήθειας»,  όπως έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου: που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης∙ όπως η… βεβαιότητα ότι «Μητσοτάκης σημαίνει σταθερότητα» και «Τσίπρας σημαίνει χάος» που στοιχειοθετείται στο  fake δίλημμα «σταθερότητα ή αλήθεια»…

Η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα οριστικοποιήσει τη νίκη Μητσοτάκη στον δεύτερο γύρο, αφού είναι απίθανο να ανατραπεί μια ψυχολογική βεβαιότητα επιβεβλημένη στην κοινή γνώμη από μια   απολυταρχία της ενημέρωσης – τη μιντιακή υπεροπλία του επικοινωνιακού συστήματος Μητσοτάκη, στην περίπτωσή μας: στην εποχή της λογαριθμικής μετά- αλήθειας, ανατροπές με μια εφημερίδα και δυο σάϊτ δεν γίνονται… 

 

Στα όρια του ανεξήγητου η διαφορά των 20 μονάδων: η εκδοχή της μεγάλης χειραγώγησης με overdose μετα – αλήθειας

Στο δρόμο που χάραξαν οι δικτάτορες της ενημέρωσης τύπου Ορμπάν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πριν τις εκλογές, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ακόμα και μετά τα πρώτα exit poll, η διαφορά των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και μετά την επίσημη ανακοίνωση του πρώτου αντιπροσωπευτικού δείγματος απ’ όλη την επικράτεια, που παγίωνε την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ (20.3%) από τη ΝΔ (41.09%), η διαφορά των 20 μονάδων παρέμενε στα όρια του ανεξήγητου…

Όπου εξακολουθεί να παραμένει ως σήμερα, μια εβδομάδα μετά το «σοκαριστικό», όπως χαρακτηρίστηκε από νικητές και ηττημένους, αποτέλεσμα – χωρίς  αυτή τη φορά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός να επιδέχεται τη μομφή του δημοσιογραφικού κλισέ: μια  διαφορά στα όρια του ανεξήγητου, όχι μόνο για τους επαγγελματίες αναλυτές εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά και για τους ίδιους τους παραγωγούς της τερατώδους διαφοράς: τη ΝΔ υπό το καθεστώς Μητσοτάκη. Το κράτος του, το παρακράτος του, τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς πληροφοριών του, τον επικοινωνιακό στρατό του, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων…

Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας, είναι η μόνη εξήγηση που στέκει.  Που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και  αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης…

*******

Χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό, αν δεν καταλάβατε... Ισχυρότερη  απ’ αυτήν που είχε επιτύχει ο Τραμπ και αποτελεσματικότερη απ’ απ’ αυτήν που άσκησαν και ασκούν οι Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν, οι επιλεγόμενοι και δικτάτορες της ενημέρωσης: «Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο κυβέρνησαν μέσω της βίας, του φόβου και της ιδεολογίας. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης επανασχεδίασε την απολυταρχική διακυβέρνηση για έναν πιο εξελιγμένο, παγκοσμίως συνδεδεμένο κόσμο. Στη θέση της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής, ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Βίκτορ Ορμπάν ελέγχουν τους πολίτες τους, διαστρεβλώνοντας την πληροφόρηση και δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων…», εξηγούν στο βιβλίο τους, με τίτλο Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα), οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman.

Οι συγγραφείς αναλύουν με επιστημονικό τρόπο την ανάδυση των σύγχρονων «Απολυταρχιών της Ενημέρωσης». Προσφέροντας εντυπωσιακά πορτρέτα των σημερινών Spin Dictators / Δικτατόρων της Ενημέρωσης, εξηγούν μερικούς από τους μεγάλους πολιτικούς γρίφους της εποχής μας: από το πώς μπορούν να επιβιώσουν οι συγκεκριμένοι αυταρχικοί ηγέτες σε μια εποχή αναπτυσσόμενης νεωτερικότητας, μέχρι την ανησυχητική σύγκλιση και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια μεταξύ αυτών των «δικτατόρων της ενημέρωσης» και   συστημικών ευρωπαϊστών, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η  Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.

*******

Δυστυχώς, οι Guriyev και Treisman δεν πρόλαβαν να συμπεριλάβουν στο βιβλίο τους τον Έλληνα δικτάτορα της ενημέρωσης, Κυριάκο Μητσοτάκη, και το κατόρθωμά του να κινηθεί  με απόλυτη επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι της «νέας φυλής ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν. Και να τους ξεπεράσει: να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την ενημερωτική απολυταρχία του – μετά από μια καταστροφική για την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες πολίτες τετραετία – την ευκαιρία για μιαν, ακόμα, τετραετή  κυβερνητική επιβίωση…

Τότε ίσως μας εξηγούσαν και το ανεξήγητο της  διαφοράς των 20  μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… «Προεκλογική χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό», προφανώς, θα μας έλεγαν… «Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας  στη  στρατηγική «fake σταθερότητα κατά fake ανατροπής»: πλήρης  αποσύνθεση  και εξαφάνιση απ’ τη συλλογική μνήμη των γεγονότων και των ειδήσεων που συνέθεσαν τη θετική θητεία Τσίπρα (21/9/2015 – 8/7/2019) στην κυβερνητική εξουσία – αυθαίρετη επιλογή και καταιγιστική προβολή του ανατρεπτικού (σ.σ.: αντισυστημικού) επτάμηνου (26/1/2015 – 27/8/2015) του ΣΥΡΙΖΑ των Βαρουφάκηδων και των Λαφαζάνηδων, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ταύτισης των Τσίπρα – Βαρουφάκη στο επίπεδο της κοινής γνώμης…

Φυσικά, όπως ο Ορμπάν και οι λοιποί πρωτοπόροι Spin Dictators, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ενημερωτική απολυταρχία του επιβιώνουν  και διεκδικούν και δεύτερη κυβερνητική τετραετία με την ανοχή ή και  την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια ουκ ολίγων συστημικών ευρωπαϊστών, μεταξύ των οποίων ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η πρόεδρος της Ε.Ε Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.

Έτσι, η εποχή της μετα-αλήθειας εδραιώνεται στη χώρα μας, θέτοντας τεράστιες προκλήσεις στο πεδίο των πολιτειακών ζητημάτων: τη λειτουργία της δημοκρατίας, την αξιοπιστία των θεσμών και την υγιή αποτύπωση της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Προκλήσεις τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει σύσσωμη η Δημοκρατική αντιπολίτευση: Εδώ και τώρα… 

 

Όλα δείχνουν ΑΛΛΑΓΗ: σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες εξοστρακισμού της «Μητσοτάκης Α.Ε.» από την κυβερνητική εξουσία

Αλέξης Τσίπρας: Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια εντολή προς όλους για προοδευτική κυβέρνηση 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από σήμερα, σιγή… ασυρμάτου: τέρμα οι ντουντούκες και τα τοξικά σποτάκια, τέρμα οι τηλεμαχίες και οι διαδικτυακές… κοκορομαχίες, τέρμα οι περιοδείες και οι συγκεντρώσεις. Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και περιμένουν την ψήφο μας. Την άσκηση του δικαιώματός μας, δηλαδή, να αποφασίσουμε για τα κοινά: «Μικρογραφία της κοινωνίας και του κράτους ο καθένας μας, "αποφασίζει" για τα κοινά, έστω κι αν η κρατική και κοινωνική μηχανή είναι αυτοτελής και ελάχιστα επηρεάζεται από την εκάστοτε ψηφοθηρία», ξεκινούσε τον σκωπτικό σχολιασμό του για την απαξίωση των εκλογών στην εποχή μας ο ανατρεπτικός Κωστής Παπαγεώργης*,  λίγο πριν τις εκλογές του 2007.

«Το σημαντικό είναι να τελεστεί η δημοκρατική γιορτή, να μετρηθούν οι κάλπες και να λάμψει η ατομική βούληση… Τρίχες δηλαδή…», σάρκαζε ακολούθως. Και κορύφωνε τον σαρκασμό του ως εξής: βαρύθυμοι και νωχελείς πλέον, οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν κάθε λόγο να περιφρονούν το δικαίωμα ψήφου περίπου όπως μιαν επιταγή άνευ αντικρίσματος.

»Το πολιτικό νόμισμα είναι "γράμματα" ή "κορώνα" κι από τις δύο μεριές, οπότε η καλπουζανιά δεν θέλει κολαούζο για να αποκαλυφθεί», εξηγούσε τέλος: Οι εκλογές χρειάζονται για να διατηρούνται τα δημοκρατικά προσχήματα, για να ανέρχεται στην εξουσία η πιο δραστήρια πολιτική παρέα - τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρασκήνιο»…

*******

Ήταν η αρχή του τέλους της  μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, την οποία μονοπώλησε το κυβερνητικό δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Το οποίο τότε, στη φάση της παρακμής του, το εκπροσωπούσαν οι «πολιτικές παρέες» των επιγόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου: ο Κώστας Καραμανλής που, εν τέλει,  κέρδισε τις εκλογές του 2007 και ο Γιώργος Παπανδρέου που τις έχασε – και οι δυό, ωστόσο,  άφησαν τα αποτυπώματά τους στις τελευταίες σελίδες της μεταπολιτευτικής πολιτικής και οικονομικής παρακμής και της οριστικής χρεοκοπία της χώρας.

Στον επόμενο τόνο, Καστελόριζο, και μνημόνια, και «σφαγές» των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και ανθρωπιστική κρίση, και λαϊκή οργή, και αγανάκτηση, και εξέγερση. Και οριστική απαξίωση των «παραδομένων» στο έλεος της Κομισιόν και του ΔΝΤ κομμάτων του μεταπολιτευτικού διπόλου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) και των συγκυριακών εκπροσώπων τους, Σαμαρά – Βενιζέλου…

Ώσπου τον Γενάρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς,  άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει τη γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος της εποχής. Και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του –  ή και χάρις σ’ αυτόν, εκλέγεται για δεύτερη φορά πρωθυπουργός και κάνει πράξη την υπεσχημένη πολιτική υπέρβαση, οδηγώντας ταυτόχρονα τη χώρα στην έξοδο απ’ τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση…

*******

Το διατύπωσε θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο της γαλλικής πολιτικής κουλτούρας, ο ιστορικός και οργανικός διανοούμενος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος – φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζιλιάρ**:  «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel)»… ● «Είναι εντυπωσιακό ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού»… ● «Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος. Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι ‘παράγοντες’».

Μα δυστυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο τέλος δεν έμεινε τίποτα όρθιο: σαν επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας – ως έσχατος σπασμός του μεταπολιτευτικού συστήματος, έσκασε μύτη ο γόνος Μητσοτάκη και γκρέμισε τα πάντα στο διάβα του, επανεισάγοντας τους προνομιούχους, τους γραφειοκράτες και τους αιώνιους «παράγοντες» στο τοπίο όπου, επί τετραετίας Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχούσε ο λαός: η πρόνοια για το λαό και τη χώρα, αν θέλετε…  

ΥΓ: Ωστόσο, σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και όλα δείχνουν πως θέλουμε και μπορούμε να το κάνουμε όπως τότε (τις μέρες του 2015) με τον Τσίπρα: να επαναξιώσουμε με την ψήφο μας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον φαύλο Μητσοτάκη και το διεφθαρμένο πολιτικό και επιχειρηματικό  περιβάλλον του από την διεκδίκηση της εξουσίας – να αποδώσει στον ελληνικό λαό μια προοδευτική κυβέρνηση  συνεργασίας αντιπροσωπευτική των συμφερόντων του: μια κυβέρνηση  που θα αποκαταστήσει την πραγματική Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου και θα μετατοπίσει και πάλι το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική, από τους αριθμούς στον άνθρωπο: από την μητσοτακέϊκη ολιγαρχία του χρήματος στην κοινωνία όλων των Ελλήνων…     

 

*Από άρθρο του στη lifo.gr/28.6.2007/

** Από τη συνέντευξη του στην  efsyn.gr/12.2015/