12 Ιουλίου 2019

Ο Αλέξης, φυσικός ηγέτης της παράταξης




Και βέβαια, ο θεματοφύλακας της λαϊκής εντολής για  μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο, μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα…
  
Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, η λαϊκή ετυμηγορία όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο καθαρή και διαφανής που καθρέφτιζε και αντανακλούσε το σκεπτικό της – ένα σκεπτικό υπέρβασης   του σημερινού κομματικού σχήματος: μετάθεση από την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση, με εντολή (31,5%) άμεσου μετασχηματισμού σε αντιπροσωπευτικό κόμμα – κίνημα της Δημοκρατικής Παράταξης…  

Αυτή ήταν, κατά τη γνώμη μου, η λαϊκή ετυμηγορία. Kαι ήταν μια ετυμηγορία θετικής ανταπόκρισης στις προεκλογικά εκπεφρασμένες προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα για ποιοτική και ποσοτική μετεξέλιξη του κόμματος μέσα από μια δήλωσή του στο Star Channel∙ την οποία είχα επισημάνει τότε ως την πλέον αισιόδοξη και πολιτικά γοητευτική δήλωσή του κατά την προεκλογική περίοδο: «Δεν είναι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012, δεν είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 με το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Στη ζωή, όταν δεν αλλάζεις, γίνεσαι μνημείο του εαυτού σου. Εμείς θέλουμε να αλλάζουμε πηγαίνοντας προς τα μπρος και φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε τη ραχοκοκαλιά της μεγάλης και πλειοψηφικής, πιστεύω, δημοκρατικής και προοδευτικής Παράταξης του τόπου. Αυτή είναι η φιλοδοξία μας»

Τις επόμενες των εκλογών ώρες και μέρες, διάβασα δεκάδες αναλύσεις και ερμηνείες σε δεκάδες ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για αυτό το ευδόκιμο και, κατά κοινή ομολογία, απρόβλεπτο πολιτικό κεφάλαιο της τάξεως του 31,5% που κατάφερε, εν τέλει, να αποκομίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Πώς προέκυψε, τι σημαίνει, πώς αξιοποιείται…

*******         
Ανάμεσά τους, ξεχώρισα ως εξαιρετικά έξυπνη και πολιτικά  φωτισμένη (αλλά και… συμφεροντολογική, αφού με εκφράζει απολύτως) την «ανάλυση» που περιέχεται – αν πάνω στην μετεκλογική σύγχυση δεν το προσέξατε – στη δήλωση του απερχόμενου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για το εκλογικό αποτέλεσμα, τη νύχτα της 7ης Ιουλίου. Και σας καλώ να την  διαβάσετε ή να την ξαναδιαβάσετε μαζί μου:  

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν 4,5 χρόνια, από ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 4% ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου μας. Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι το 2015 λάβαμε ένα δάνειο από τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες της πατρίδας μας, που μας έδωσαν ένα ποσοστό 35%, και μας έφεραν στη κυβέρνηση, με εντολή να σταματήσουμε την καταστροφική πορεία της λιτότητας και των μνημονίων.

»Πιστεύω ότι αξιοποιήσαμε αυτό το δάνειο (…..) ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι (…..), απορροφημένοι εξολοκλήρου στα κυβερνητικά μας καθήκοντα και στις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας. Και ίσως αυτό να είναι μια από τις βασικές αιτίες του σημερινού εκλογικού αποτελέσματος.

*******
»Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτών των πολιτών, πολύ πιο συνειδητά αυτή τη φορά, μας έδειξε εκ νέου την εμπιστοσύνη του, και ένα μεγάλο ποσοστό, μόλις 4 μονάδες κάτω από το ποσοστό του εκλογικού μας θριάμβου του 2015, κοντά στο 32%,  μάς καθιστά την μεγάλη δύναμη της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης στον τόπο μας. 
Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι δάνειο, αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα, με βαθιές ρίζες και ισχυρούς δεσμούς στον εργαζόμενο λαό και την κοινωνία. Αυτούς τους δεσμούς θα σφυρηλατήσουμε το επόμενο διάστημα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης…»

Συμφωνείτε;  Προσωπικά συμφωνώ απολύτως, όπως σημείωσα ήδη, ταυτίζομαι σχεδόν, και το μόνο που έχω, ως τρίτος, να προσθέσω, είναι αυτό: κατά την εκτίμηση μου, το 31,5%  των εκλογών της 7ης Ιουλίου είναι προσωπικός θρίαμβος του Τσίπρα – τίποτα  παραπάνω ή παρακάτω. Και ότι αυτός ακριβώς ο προσωπικός θρίαμβος τον καθιστά φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης. Και βέβαια θεματοφύλακα της λαϊκής εντολής μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, «από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα»…   

Y.Γ.: Όπως είπε ο οργανωτικός expert Αντώνης Κοτσακάς, «υπάρχει  το προηγούμενο του Κόρμπιν και του Σάντερς, που επεχείρησαν να εφαρμόσουν διαφορετικό, πιο ανοιχτό μοντέλο (…….) ο Κόρμπιν μέσα από αυτή την ιστορία κατάφερε να εγγράψει 400.000 νέους ανθρώπους μέλη του κόμματος για να αντιμετωπίσει την βαρονία…»

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/7/2019)



 



5 Ιουλίου 2019

Πρωθυπουργός με DNA αναξιοπιστίας;


   


Σε αντίθεση με τον αποδεδειγμένα αξιόπιστο και υπεύθυνο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ο επίδοξος αντικαταστάτης του φέρει το στίγμα μιας ομολογημένης αναξιοπιστίας


Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής
Ήρθε η ώρα της κάλπης, κατά το βιβλικό… «ήρθε η ώρα της κρίσεως». Υπό την έννοια ότι το πλέον καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την έκβαση της κομβικής –για το παρόν και το μέλλον της χώρας– αναμέτρησης, που ολοκληρώνεται στις κάλπες της 7ης Ιουλίου, επαφίεται στην κρίση του εκλογικού σώματος: με ποιά κριτήρια επιλέγει ο ψηφοφόρος –κάθε ψηφοφόρος ξεχωριστά– το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη;

«Με συμφεροντολογικά κριτήρια», απαντά χωρίς ίχνος δισταγμού ο φίλος μου ο εκλογολόγος… «Ένας πλειστηριασμός είναι οι εκλογές στην ουσία, μια διαδικασία πλειοδοσίας: βγάζουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες τα αγαθά τους (τα προγράμματά τους, τις υποσχέσεις τους, τα «θα» τους, εάν θέλεις) στο εκλογικό παζάρι, και ο πελάτης – πολίτης κρίνει, συγκρίνει και, με κριτήριο το ατομικό –άντε το οικογενειακό του συμφέρον– αγοράζει τα «θα» της αρεσκείας του»...  

- Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…

- Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται δε, απολύτως απ’ αυτήν…
Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…

*******   
Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική. Δοκιμασμένη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με τον βασικό του αντίπαλο  Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος φέρει στο DNA του την αναξιοπιστία του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Και, καθώς φαίνεται, το γνωρίζει: «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε σε μια απ’ τις πρώτες ομιλίες του σε ακροατήριο, αμέσως όταν κληρονόμησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.  

Προσέξτε…  Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο», είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο»∙ και αυτό συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής  αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι διαθέτω την αξιοπιστία) να υποσχεθώ…

Αυτή ακριβώς η ομολογία –αυτή η επίγνωση αναξιοπιστίας του «αρχηγού»– είναι που γέννησε τη στρατηγική αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή την πρωτοφανή, στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρων», που σχεδιάστηκε από τους γκεμπελικούς μηχανισμούς του μητσοτακικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος και εκτυλίχθηκε κλιμακούμενη  καθ’ όλη τη διάρκεια της  κυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ, με τον κωδικό «Για όλα φταίει ο Τσίπρας».  Για να φτάσουμε στην προδοσία του δημοκρατικού λόγου στη σύγχυση των φωνών, στο εγκατεστημένο, σήμερα, εικονικό χάος.   

*******
Στην πραγματικότητα, στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς άρχισε να γράφει ιστορία ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου   ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό  λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», επαναλαμβάνει έκτοτε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια εξήγηση που προσθέτει πόντους αξιοπιστίας στην ηγετικό προφίλ του…

Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: στο δρόμο προς τις κάλπες της 7ης Ιουλίου οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας (παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν) παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Διότι την όποια αξιοπιστία του την έχει θεμελιώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»: ● Δεν θα νομοθετήσω ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία… ● Δεν θα επιτρέψω τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου… ● Δεν θα χάσω την ευκαιρία για την επίλυση του «Μακεδονικού»…  ● Δεν θα δεχτώ πιστοληπτική  γραμμή στήριξης, η έξοδος θα είναι καθαρή… ● Δεν πάω για να χάσω στις εκλογές, αλλά για να νικήσω…