Kάλπες της πόλωσης και της πώρωσης

Το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ασφαλέστερη σφυγμομέτρηση για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές…   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό που συμβαίνει με τούτες τις κάλπες –κι ας είναι κάλπες ευρωεκλογών και όχι εθνικών εκλογών– είχα να το δω χρόνια. Πολλά χρόνια, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης θαρρώ. Και λίγο αργότερα, τότε που ηττήθηκε οριστικά το Κέντρο και η παραδοσιακή Αριστερά («ΚΚΕ» και «ΚΚΕ εσωτερικού») και καθιερώθηκε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να παίρνει κεφάλι (στις κάλπες της 18ης Οκτωβρίου 1981) και τη ΝΔ του Γεωργίου Ράλλη να τρώει τη σκόνη του.

Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για μια παρόμοια, με την τοτεινή πόλωση στο επίπεδο του κυβερνητικού δίπολου (αν αντικαταστήσουμε τον πόλο «ΠΑΣΟΚ – Ανδρέας» με τον πόλο «ΣΥΡΙΖΑ – Τσίπρας» και τον πόλο «ΝΔ – Ράλλης» με τον πόλο «ΝΔ – Μητσοτάκης», αντίστοιχα). Και μιλάμε για μια πώρωση της λαϊκής βάσης ΣΥΡΙΖΑ με τον «αρχηγό» (τον Αλέξη Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση), παρόμοια με την τοτεινή πώρωση της λαϊκής βάσης ΠΑΣΟΚ με τον «αρχηγό» (τον Ανδρέα Παπανδρέου). 

Είναι δυνατόν; Συμβαίνει; Και αν συμβαίνει, μπορεί να έχει παρόμοιο, με αυτό του ’81, ποιοτικό και ποσοτικό αποτέλεσμα;  Να σταθεροποιήσει, δηλαδή, το κυβερνητικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να παίρνει κεφάλι και τη ΝΔ του Κυριάκου και κάθε…  Κυριάκου να την παλεύει στην  αντιπολίτευση; 

Θα το μάθουμε σε λίγες ώρες, όταν ανοίξουν οι κάλπες και πληροφορηθούμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Γιατί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών –δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού– είναι η ασφαλέστερη σφυγμομέτρηση για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές…   

 

*******

Διότι αν αφεθούμε στις προβλέψεις των δημοσκόπων, αφηνόμαστε σε ένα ακόμα fake φαινόμενο των καιρών μας,  που συντρίβει την, ούτως ή άλλως, ρηξικέλευθη «επιστήμη» του κ. Γκάλοπ∙ και την καθιστά έωλη, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη: Ελλάδα – Ιταλία – Ισπανία – Βρετανία – ΗΠΑ – Γαλλία και πάλι Ιταλία και Ισπανία συνιστούν τον οδικό χάρτη της αναξιοπιστίας των προεκλογικών σφυγμομετρήσεων την τελευταία πενταετία.

Οι χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοσκοπικών και εκλογικών αποτελεσμάτων στις τρείς τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας ήταν μόνο η αρχή: η «έκπληξη» Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι ανατροπές (Ποδέμος κλπ.) στην Ισπανία, η φάρσα Brexit στη Βρετανία, η κωμικοτραγωδία Τραμπ στο βασίλειο των δημοσκοπήσεων, τις ΗΠΑ, η απρόβλεπτη περίπτωση Μακρόν και η ψυχρολουσία Σαλβίνι είναι  μια ακολουθία ατράνταχτων τεκμηρίων της αναξιοπιστίας των εκλογικών  προβλέψεων.

Στη χώρα μας, επικρατεί η πεποίθηση ότι η αναξιοπιστία των εκλογικών μετρήσεων (και των εταιριών που τις διεξάγουν) σχετίζεται, ως επί το πλείστον, με την αναξιοπιστία των ΜΜΕ. Των διαπλεκομένων ιδιοκτητών τους. Οι οποίοι δεν ωχριούν να παραγγέλλουν προβλέψεις στα μέτρα των πολιτικών τους συμφερόντων.  

 Ωστόσο, αυτή η (δίκαιη, κατά τη γνώμη μου) ελληνική  πεποίθηση, ελάχιστα απέχει από τη διεθνώς παγιωμένη εκτίμηση ότι η αποτυχία των εκλογικών σφυγμομετρήσεων δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικά χαλκεία και αστάθμητους στατιστικούς παράγοντες, αλλά σε μια διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση: «μια αντίδραση φοβική, ενστικτωδώς υπαρξιακή, ανοργάνωτα αγανακτισμένη, ανακλαστικά αντισυστημική. Μια μαζική άρνηση διαλόγου και επικοινωνίας με τα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης   – όπως αντιλαμβάνονται τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, και εν γένει τα media, οι αντιδρώσες «αντισυστημικές» μάζες»

*******

Είναι η λαϊκή αντίδραση στην «εργαλειοποίηση» των εκλογικών μετρήσεων από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών – μιντιαρχών, που δεν είναι παρά η «εργαλειοποίηση» και, εν τέλει, η απόλυτη απαξίωση των εκλογών, του βασικού εργαλείου του  δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου, της Δημοκρατίας: η αντιπροσώπευση εξαντλείται –στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής– στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική»,  σημείωσε  πρώτος, (ποιος άλλος;) ο μέγας Νόαμ Τσόμσκι.

Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωσε λαϊκότερα  το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»…

Τρομάξατε;  Συνιστώ ψυχραιμία! Και… αριστερό θάρρος: όπως  οι κάλπες του 2015, έτσι και οι σημερινές μας δίνουν την ευκαιρία –   μια ακόμα ευκαιρία– να διαψεύσουμε (!) τον Τσόμσκι,  επαναξιώνοντας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας… Συμβάλλοντας με την ψήφο μας στο οριστικό πέρασμα της Ελλάδας (και της Ευρώπης) από την περιοχή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας των ολίγων στην περιοχή της δημοκρατικής ευημερίας των πολλών: καλό βόλι!...

  

Το euro-pressing Τσίπρα στον Κυριάκο

Η διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών στο ευρωκοινοβούλιο απελευθερώνει στρατηγικές, πολιτικές, και αφηγήματα υπέρ των πολλών.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 19/5/2019

Ήταν γκάφα ή ομολογία; Στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναφέρομαι. Στην σχιζοειδή  δημόσια έκφραση της επιθυμίας του για «επταήμερη εργασία»: ήταν γκάφα ή ομολογία;

Κατ’ αρχήν, οφείλουμε να σχολιάσουμε ότι ήταν μια δημόσια έκφραση της επιθυμίας του για επταήμερη εργασία των… άλλων. Ο ίδιος παραμένει άεργος: ένας άεργος κληρονόμος πολιτικού κόμματος, που επιθυμεί να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη (Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα, δηλαδή) ελέω  Βαγγέλη Μαρινάκη!.. Και Μάνφρεντ Βέμπερ: «την επόμενη φορά που θα είμαι εδώ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας», εξέφρασε την επιθυμία του ο δεύτερος∙ «και εγώ πρόεδρος της Κομισιόν», συνέχισε. Μέσα του…

Έξω του, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και επίδοξος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κρύβει λόγια: «εν’ όψει ευρωεκλογών, να αποφεύγονται λεπτομερείς αναφορές στην (σ. σ: ακραία νεοφιλελεύθερη και ως εκ τούτου αντιδημοκρατική, αντικοινωνική, αντεργασιακή και, εντέλει, αντιευρωπαϊκή)  στρατηγική μας», είναι η συνθήκη του ΕΛΚ.

Λίγες μέρες πριν τις κάλπες, οι προβλέψεις για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα μιλούν για απώλειες της τάξεως του 21%!..  Υπολογίζεται ότι θα χάσουν τουλάχιστον 45 από τις 216έδρες τους, παρότι προσπάθησαν με συμβιβασμούς, που ανέχτηκαν ακόμα και εισχωρήσεις ακροδεξιών θέσεων (όπως αυτές του ο Ούγγρου πρωθυπουργού Ορμπάν) στις τάξεις τους, να ρεφάρουν…

*******

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, γίνεται κατανοητό ότι η δημόσια έκφραση της επιθυμίας του κ. Μητσοτάκη  για «επταήμερη εργασία» ήταν και γκάφα, και ομολογία. Που, είτε ως γκάφα είτε ως ομολογία, παραβίαζε τη συνθήκη («ενόψει ευρωεκλογών, να αποφεύγονται λεπτομερείς αναφορές στη   στρατηγική μας») του ΕΛΚ.  

«Το  εντατικό πρέσινγκ του Τσίπρα (με τις παροχές, την 13^η σύνταξη ιδιαίτερα) ανάγκασε τον Κυριάκο να υποπέσει σε  λανθασμένες αμυντικές αντιδράσεις… Γκάφες, αν θέλεις,  άκαιρες ομολογίες μεταρρυθμίσεων, όπως αυτές για την επταήμερη εργασία ή την ιδιωτική Υγεία», προσπάθησε να μου εξηγήσει πρόσωπο του επικοινωνιακού μηχανισμού του αρχηγού της ΝΔ: «αντέδρασε σαν αμυντικός ποδοσφαιριστής στο ασφυκτικό  πρέσινγκ του επιθετικού αντιπάλου του, για να καταλάβεις»…

Να καταλάβω το… αυτονόητο!.. Οι ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής είναι πολύ πιθανόν να σημάνουν την αρχή του τέλους του πολιτικού ελέγχου της ΕΕ από την παραδοσιακή συστημική συμμαχία των συντηρητικών δυνάμεων (που εκφράζονται μέσω του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος – EPP) και των τύποις «προοδευτικών» δυνάμεων, (που εκφράζονται μέσω της ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών – S&D).

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφουν συνολικές απώλειες 87 εδρών (υποχώρηση από τις 401 στις 315 έδρες), απώλειες που, εάν επιβεβαιωθούν, ανατρέπουν για πρώτη φορά την  πλειοψηφία του λεγόμενου «μεγάλου συνασπισμού».

Εντάξει, σ’ αυτό το ασφυκτικό για τα συστημικά κόμματα ευρωεκλογικό πλαίσιο, και με τον Αλέξη Τσίπρα απέναντί του να πολιτεύεται ως χειραφετημένος Ευρωπαίος ηγέτης (που είναι!) με το βλέμμα και στις εθνικές εκλογές (που μπορεί!), ο Κυριάκος Μητσοτάκης χάνει τα αυγά και τα πασχάλια: και να οι γκάφες και να οι… ομολογίες.

*******

Φυσικά, οι ευρωεκλογές, το αποτέλεσμά τους, συνδέονται άμεσα με τις εθνικές εκλογές: πέρα από την αναμενόμενη απειλητική άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων, η προοπτική μιας πιθανής «ανατροπής» της παραδοσιακής συστημικής συμμαχίας EPP - S&D, (είτε διά της απωλείας της πλειονότητας των εδρών, είτε δια της αλλαγής του ακραία νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της –  λόγω της μερικής αριστερής μεταστροφής των σοσιαλδημοκρατών) ευνοεί αριστερές – ή κεντροαριστερές, αν θέλετε – κυβερνήσεις τύπου Τσίπρα: ανοίγει παράθυρα ενισχυμένης κυβερνητικής ανεξαρτησίας∙ απελευθερώνοντας   στρατηγικές, πολιτικές, και αφηγήματα υπέρ των πολλών.

Όπως η στρατηγική, οι πολιτικές, τα μέτρα, πού άρχισε να ξεδιπλώνει ο Αλέξης Τσίπρας πριν από τις ευρωεκλογές και πολύ πριν τις εθνικές εκλογές. Πρεσάροντας ασφυκτικά τον αρχηγό της ΝΔ, στο γήπεδο της ανακτημένης (εν μέρει, βέβαια,)  κυβερνητικής ανεξαρτησίας∙ εξαναγκάζοντας στη δημόσια έκφραση της περίφημης… επιθυμίας του για επάνοδο στην… επταήμερη εργασία. Που δεν είναι δική του επιθυμία, αλλά μια «επιθυμία» βγαλμένη από το κιβώτιο των νεοφιλελεύθερων αντεργασιακών επιθυμιών του ΕΛΚ. 

Έγινε κατανοητό, νομίζω, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει ούτε στρατηγική, ούτε πολιτική, ούτε αφήγημα. Ούτε για τις ευρωεκλογές, ούτε για τις εθνικές εκλογές: ένας άεργος κληρονόμος πολιτικού κόμματος είναι, που επιθυμεί να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη (Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα δηλαδή) ελέω  Βαγγέλη Μαρινάκη!.. Και Μανφρεντ Βέμπερ…

Η εξίσωση «Μαρινάκης – ΚΙΝΑΛ – ΝΔ»

Η συνταγματικά παράνομη αλλά νομικά ανεμπόδιστη συγκέντρωση ΜΜΕ από τον δικό μας μικρό… Μέρντοχ, συνεχίζεται

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η εξίσωση «ΚΙΝΑΛ – Μαλέλης – One TV»  απασχόλησε υπέρμετρα τον δημόσιο βίο της χώρας τις προηγούμενες μέρες. Και τον ιδιωτικό:

- Καλά, απέκτησε δικό της σταθμό η Φώφη;

- Ακριβώς! Όπως είχε το ΚΚΕ τον «902». Το θυμάσαι;  Χα χα χα…

- Αλλά η Φώφη, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλάμε, χρωστάει ένα σκασμό λεφτά!.. Που τα βρήκε τα φράγκα για να φτιάξει δικό της κανάλι;

- Δεν είναι κανάλι, είναι Web TV ηλίθιε…  Ξέρεις τι είναι Web TV;

Ξέρω πολύ καλά τι είναι Web TV. Γνωρίζω επίσης ότι η εξίσωση «ΚΙΝΑΛ – Μαλέλης – One TV» είναι μια ανακριβής εξίσωση, υπό την έννοια ότι εξαιτίας του ενδιάμεσου σημείου της, («Μαλέλης») δημιουργεί την… ελαφρώς λανθασμένη εντύπωση ότι το διαδικτυακό κανάλι «One TV», που  διευθύνεται από τον υπεύθυνο επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ κ. Σταμάτη Μαλέλη (έκανε πρεμιέρα την προπερασμένη Πέμπτη και έκτοτε εκπέμπει σε καθημερινή βάση το οκτάωρο live ενημερωτικό πρόγραμμά του), είναι ιδιοκτησίας ΚΙΝΑΛ.

 Όχι ακριβώς: στην πραγματικότητα το διαδικτυακό  «One TV» δεν είναι παρά το εν’ αναμονή αδείας «Channel one», ένα ακόμα ΜΜΕ ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη. Και είναι το ασυμβίβαστο της διεύθυνσης του συγκεκριμένου Μέσου από τον διευθυντή επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ , που οδηγεί στην εξίσωση ΚΙΝΑΛ – Μαλέλης – Μαρινάκης∙ εξίσωση η οποία ενισχύει πληροφορίες και φήμες, που περιγράφουν ως προνομιακή τη σχέση διαπλοκής Μαρινάκη – ΚΙΝΑΛ, σε σύγκριση με την πασίγνωστη, αντίστοιχη σχέση του, με τη ΝΔ και τον πρόεδρό της.

******* 

Η εν λόγω προνομιακή σχέση εμφαίνεται και στη γενική    φυσιογνωμία του One TV. Η οποία, πλην μιας – δύο εξαιρέσεων,       μοιάζει με πολυμορφικό copy paste της αρρωστημένα  αντικυβερνητικής φυσιογνωμίας των Νέων και του Βήματος… Και του «Θέματος» και των «Παραπολιτικών»  και του «in. gr» και του «iefimerida» και του ΣΚΑΙ ίσως: όλων μαζί των ΜΜΕ που ελέγχει ή φημολογείται ότι ελέγχει ο εφοπλιστής - πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο αυτόκλητος Πειραιάρχης και πολυδιαπλεκόμενος… συγκεντρωσιάρχης ΜΜΕ κ. Μαρινάκης. 

Λοιπόν, που λέτε, η «συγκέντρωση των Μέσων» είναι το θέμα. Η ανεμπόδιστη συγκέντρωση ΜΜΕ στα χέρια μεγιστάνων ή τσαρλατάνων (χαρακτηρισμοί ταυτόσημοι, εν πολλοίς) της αγοραίας επιχειρηματικότητας∙ που ιστορικά, υπήρξε ο καταλύτης για τον έλεγχο της πολιτικής από τα Μέσα, και των Μέσων απ’ την πολιτική – για την περίφημη «διαπλοκή», δηλαδή: ο Αμερικανός Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ ήταν ένας απ’ τους πρώτους διδάξαντες. Τον καθόριζε, λέει, μια ακατάσχετη δίψα για εξουσία, και αποφάσισε να ξεδιψάσει μέσω της  εκδοτικής… τέχνης! 

Το σίγουρο είναι ότι, αφ’ ότου απέκτησε την σκανδαλοθηρική  San Francisco Examiner, ο τύπος έγινε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1902-1904). Και ότι καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα ήταν ιδιοκτήτης 20 καθημερινών και 11 κυριακάτικων εφημερίδων σε 13 πόλεις, έξι περιοδικών, ενός ειδησεογραφικού πρακτορείου και μιας εταιρείας παραγωγής κινηματογραφικών «επικαίρων».  Σας θυμίζει τίποτα;

*******

Η «συγκέντρωση των Μέσων» κλιμακώθηκε στη διάρκεια του 20^ου αιώνα και, μεταξύ άλλων, απέδωσε το φαινόμενο Μπερλουσκόνι (που σήμερα έχει ξεφουσκώσει) και το φαινόμενο Μέρντοχ που παραμένει… φουσκωμένο: ο Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της News Corporation, είναι σήμερα ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας που περιλαμβάνει πολυάριθμους ιστοτόπους (IGN Entertainment, AskMen, Rotten Tomatoes κλπ. κλπ.) μεγάλο αριθμό εφημερίδων, όπως η New York Post στις ΗΠΑ και οι Times στην Αγγλία, ενώ  κατέχει ένα πλήθος τηλεοπτικών σταθμών, μεταξύ των οποίων το δίκτυο Fox News.

Ο Μέρντοχ μπήκε τρεις φορές στην ετήσια λίστα του περιοδικού Time με τα 100 πρόσωπα που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως, εκτιμήθηκε ως ο 13^ος ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Forbes . Ο Άγγλος πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ – όπως και δεκάδες ακόμα πολιτικοί ηγέτες σε Ανατολή και Δύση – ήταν κολλητός φίλος του (υπάλληλός του, λένε οι Άγγλοι) και η περιουσία του εκτιμάται στα 6,3 δις δολάρια.

Πολύ ωραία!.. Επιστρέφοντας τώρα στην συνταγματικά παράνομη αλλά νομικά ανεμπόδιστη συγκέντρωση ΜΜΕ από τον δικό μας μικρό… Μέρντοχ που, στη μικρή μας χώρα, συνιστά την τοξική και εξόχως αντιδημοκρατική εξίσωση  «Μαρινάκης – ΚΙΝΑΛ – Νέα Δημοκρατία» ή «Μαρινάκης – Νέα Δημοκρατία – ΚΙΝΑΛ» (το ίδιο είναι!) καταγγέλλουμε  καραμπινάτη «διείσδυση εξωεπικοινωνιακών συμφερόντων* στα μέσα ενημέρωσης∙ με συνέπεια την δυνατότητα άσκησης δυνάμει απεριόριστης επιρροής στην κοινή γνώμη»!..

Απλά καταγγέλουμε: έτσι, χωρίς… πρόγραμμα, που έλεγε η μακαρίτισσα η Ρεζάν…  

*Η διείσδυση εξωεπικοινωνιακών συμφερόντων στα Μέσα Ενημέρωσης συνιστά παράβαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

1999 - 2019: είκοσι χρόνια ευρωφαγούρα

         

Φερνάντο Μποτέρο, Η αρπαγή της Ευρώπης

Παρά το κοκτέιλ ιδεολογικών και πολιτικών απογοητεύσεων που γευόμαστε ως πολίτες της Ε.Ε. την τελευταία εικοσαετία, αγαπάμε Ευρώπη!..

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/5/2019

Η Ευρώπη, αδιαμφισβήτητα, είναι ήπειρος ελληνικής καταγωγής και… προελεύσεως.  Κι αν αμφιβάλετε, ρωτήστε τον Κώστα Ζουράρη. Ή τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ή την Wikipedia: η ονομασία της γηραιάς ηπείρου παραπέμπει στο όνομα της ωραίας Ευρώπης, κόρης του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα ή Φοίνικα…

Λοιπόν, που λέτε, μια ανοιξιάτικη μέρα, σαν τη σημερινή, που η ωραία Ευρώπη μάζευε λουλούδια σε ένα λιβάδι της Τύρου   και το αεράκι σήκωσε την εσθήτα της αποκαλύπτοντας τα ζουμερά της κάλλη, την πήρε μάτι ο Δίας και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Αμέσως μεταμορφώθηκε σε λευκό εκθαμβωτικό ταύρο, την πλησίασε, εκείνη σαγηνεύτηκε απ’ την ήρεμη δύναμή του και στο τέλος τον… καβάλησε.

Αμέσως ο Ταύρος – Δίας βούτηξε στα νερά της Φοινίκης και κολύμπησε με  την ωραία Ευρώπη στην πλάτη του ως την Κρήτη για τα περαιτέρω: την κατέστησε (τρις!) έγκυο και… Ελληνίδα, κάτω από έναν πλάτανο στη Γόρτυνα. Ύστερα την

πάσαρε σε έναν Κρητίκαρο ονόματι Αστερίωνα (και όχι.. Πολάκη, όπως όλοι υποθέσατε) και την έκανε…

Εντάξει, ανεξάρτητα από μυθολογικές και ιστορικές  δημιουργικές ασάφειες, το… brand name «Ευρώπη» μας ανήκει: σε επίπεδο ονομασίας τουλάχιστον, η Γηραιά Ήπειρος είναι  ελληνικής… καταγωγής. Ίσως γι’ αυτό οι Έλληνες, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, είμαστε fan της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι ας μας ρουφάει το αίμα συστηματικά, εδώ και μια δεκαετία..

*******

Πριν 15 χρόνια τέτοιες μέρες, καθώς πηγαίναμε στις ευρωκάλπες για να ρίξουμε την ψήφο μας, η Ευρώπη δεν είχε τίποτα καινούργιο να μας δώσει. Μας είχε δώσει ήδη το ευρώ, τρομάρα μας, που είχε… στρογγυλέψει τον καφέ από τριακόσιες  – χίλιες*, και μια πολιτική απογοήτευση άνευ προηγουμένου: το 2003, ο πόλεμος στο Ιράκ είχε χωρίσει την Ευρώπη σε δύο στρατόπεδα, τους υπέρμαχους και τους πολέμιους της στρατιωτικής παρέμβασης. Η Ε.Ε. δεν είχε εκφράσει άποψη επί του θέματος. Μούγκα!...

Τον Μάιο του 2004, η ένταξη δέκα νέων μελών, εκ των οποίων τα οκτώ ανήκαν στις ανατολικές χώρες που είχαν υποκύψει στη σαγήνη μιας φιλελεύθερης αντίληψης του καπιταλισμού, δεν γεφύρωσε το χάσμα. Ήρθε και ο… «Πολωνός υδραυλικός» (η ντιρεκτίβα Μπολκεστάιν που, υποτίθεται, θα εισήγαγε τις αρχές του φιλελευθερισμού στον τομέα των υπηρεσιών) και φούντωσε τους  φόβους ότι η Ευρώπη θυσίαζε τον… «κοινωνικό της ρόλο» στον βωμό του φιλελευθερισμού. Στο καπάκι, οι θεσμικές αλλαγές του ευρω-συντάγματος δεν πέτυχαν παρά να τονώσουν τα επιχειρήματα υμών  των ευρω-σκεπτικιστών.

Ήταν ένα κοκτέιλ ιδεολογικών και πολιτικών απογοητεύσεων που, μαζί με την αμφιλεγόμενη παρουσία του ευρώ το οποίο  περιόριζε αισθητά την οικονομική ελευθερία των κρατών-μελών μέσω του συμφώνου σταθερότητας, έβγαλε λαϊκή χολή από τις ευρωκάλπες: τον χαμηλότερο μέσο όρο συμμετοχής ψηφοφόρων (44%) στην ιστορία των ευρωεκλογών...

*******

Έτσι νομίζαμε τότε! Χρειάστηκε η οικονομική κρίση και η δεκαετής λιτότητα, για να αποδεδειχθεί  ότι η μείωση προσέλευσης των Ευρωπαίων πολιτών στις ευρωκάλπες δεν έχει… πάτο: ο μέσος όρος συμμετοχής έπεσε στο 42,97  στις ευρωεκλογές του 2009 και στο 42,61 το 2014.  Που οφείλεται αυτή η κοινωνική απαξία, αυτή η αποστροφή;

«Οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης που διαχειρίστηκαν τη κρίση φέρουν βαριά την ευθύνη για τη διεύρυνση των ανισοτήτων, την εκτίναξη της ανεργίας, την εργασιακή ανασφάλεια. τη συρρίκνωση των κοινωνικών κατακτήσεων» εξηγεί ο εξέχων ηγέτης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας. Και εν όψει ευρωεκλογών προτείνει  ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την Ευρώπη του 21ου αιώνα, βασισμένο στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη…

Αυτές τις μέρες, τα γραφεία στοιχημάτων μειώνουν διαρκώς τα περιθώρια κέρδους για τους παίχτες που ποντάρουν ότι η αποχή στις φετινές ευρωεκλογές  (23 - 26 Μαΐου) θα σπάσει το φράγμα του 60% ! Και αυτό προοιωνίζεται ότι ο φετινός μέσος όρος συμμετοχής μπορεί να πέσει κάτω από το 40%.

Στη χώρα μας , δεν νομίζω. Είπαμε, οι Έλληνες  στη συντριπτική μας πλειοψηφία, είμαστε… fan της Ευρώπης. Όχι βέβαια επειδή είναι μια  ήπειρος… ελληνικής καταγωγής, («που πήρε το όνομά της από την ωραία Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, κλπ. κλπ.») αλλά επειδή, πέραν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχουμε που την κεφαλήν κλίναι…

Και επειδή έχουμε μια κυβέρνηση που το παλεύει (εντός ΕΕ) από την πλευρά του ελληνικού λαού ίσως: μόνο με την προσδοκία μιας τέτοιας κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα (26,6%,) στις ευρωεκλογές του 2014. Με τη συστημική ΝΔ, δεύτερη και καταϊδρωμένη (22,71%), να τρώει τη σκόνη του.

*Από 300 δρχ. πήγε στα 2,5 - 3€, δηλαδή πάνω από 1000 δρχ.