And the oscar goes to Μάνος Χατζιδάκις

Αργά τη νύχτα, στην οθόνη των ΟΣΚΑΡ έπαιζε, για έβδομη φορά, η διαφημιστική σεκάνς απ’ την ταινία Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν. Είδα σε πρώτο πλάνο την Κλεό να σφουγγαρίζει τα απόνερα απ’ τα πλακάκια της αυλής∙ κι ύστερα, με την αμεσότητα του ιταλικού νεορεαλισμού, να σεργιανάει στην Οδό Ονείρων τραγουδώντας έναν γνώριμο σκοπό: Κάθε κήπος έχει / μια φωλιά για τα πουλιά / Κάθε δρόμος έχει / μια καρδιά για τα παιδιά / Μα κυρά μου εσύ… 

Αν ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις, σκέφτηκα, θα ταίριαζε καλύτερα να γράψει εκείνος μουσικές για την ταινία του Κουαρόν. Κι αν έπαιρνε το ΟΣΚΑΡ, που θα το ‘παιρνε, μπορεί να ανέβαινε στην απαστράπτουσα σκηνή να φωτογραφηθεί. Κι όχι όπως με το ΟΣΚΑΡ του «Ποτέ την Κυριακή», που δεν το πήρε και… φωτογραφήθηκε με το ΟΣΚΑΡ της Κατίνας Παξινού…

Νίκος Τσαγκρής.

Ενίοτε τ’ «ανοίγματα» είναι… μαχαίρια δίκοπα

Ειδικά όταν ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από  «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας», με φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (24/2/2019)

Τα προεκλογικά «ανοίγματα», οι «συνεργασίες», οι «συμμαχίες», τα «προοδευτικά μέτωπα» είναι δίκοπα μαχαίρια. Άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα.

Λίγο πριν τις εκλογές του 2004, στην εφημερίδα Έθνος όπου εργαζόμουν ως επιτελικό στέλεχος και αρθρογράφος, δέσποζε η εκδοτική πεποίθηση (Γ. Μπόμπολας) ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα σαρώσει τον Κώστα Καραμανλή.

Στις βραδινές συσκέψεις του πολιτικού ρεπορτάζ, έμενα μόνος με τις αμφιβολίες μου για τη δυναμική του ΓΑΠ και την αίσθηση ότι στο νήμα θα κερδίσει ο Καραμανλής. Όταν μάλιστα ο Γιωργάκης έκανε εκείνο το ιστορικό προεκλογικό ανοσιούργημα, το … «διπλό άνοιγμα» με Δαμανάκη – Ανδρουλάκη απ’ τη μια και Ανδριανόπουλο – Μάνο απ’ την άλλη, δεν μου έμεινε ούτε  ίχνος  αμφιβολίας για την ήττα του ΠΑΣΟΚ.

Τότε ήταν που άρχισα να στοιχηματίζω με τους συναδέλφους της διεύθυνσης για διαφορά 5 μονάδων υπέρ Καραμανλή (όπερ και εγένετο!) και έγραψα εκείνο το καυστικό κείμενο* για τα «αμφίπλευρα ανοίγματα» του ΓΑΠ. Που το έφαγε η αδυσώπητη μαρμάγκα της πολιτικής λογοκρισίας, προκαλώντας λίγες οργισμένες αντιδράσεις (εξ’ αριστερών κυρίως) και, εν τέλει, την παραίτησή μου…   

Λοιπόν, που λέτε, τα προεκλογικά «ανοίγματα», είναι δίκοπα μαχαίρια που άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα, γιατί συνήθως είναι ανακλαστικές τεχνικές κυβερνητικής επιβίωσης, που έλκονται από τα βάθη της αστικής πολιτικής κουλτούρας: εκεί όπου το Κέντρο εγγράφεται ως πολιτικό σωσίβιο της Δεξιάς και της Αριστεράς…

*******

«Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια*: στην πραγματικότητα, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τούς εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός».

Σ’ αυτό το σημείο, ίσως κάνω… δυστυχισμένους μερικούς συντρόφους αν πω ότι, με βάση την ανωτέρω προσέγγιση των πολιτικών επιστημόνων, ο όρος «κεντρισμός» ταιριάζει αρκετά  στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ: υπό την έννοια ότι, στον δρόμο προς τη δεύτερη κυβερνητική του φάση, οι μετριοπαθείς του ΣΥΡΙΖΑ αποσπάστηκαν από τους εξτρεμιστές της παράταξής τους και, «τείνοντας» προς το κέντρο, απέσπασαν (20/9/2015) κυβερνητική πλειοψηφία!...

Εντάξει, παραδέχομαι ότι η αντιστοίχιση του ορισμού με την εξέλιξη του κυβερνώντος κόμματος  στη δεύτερη κυβερνητική του φάση είναι... ελαφρώς αναντίστοιχη (οι «εξτρεμιστές» αποσπάστηκαν απ’ τους «μετριοπαθείς» και όχι οι «μετριοπαθείς» απ’ τους «εξτρεμιστές» κ.λπ. κ.λπ.), ωστόσο οι αντιστοιχίες πλεονεκτούν: ο ΣΥΡΙΖΑ «έτεινε», αναγκαστικά έστω, προς το «κέντρο» (μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» με «κοινωνικό πρόσημο»), για να κυβερνήσει – να μη μεταβληθεί σε «αριστερή παρένθεση». Ενώ και το «κέντρο» (στο κοινωνικό επίπεδο), με τη σειρά του, «έτεινε» προς τον (διαθέτοντα το ηθικό πλεονέκτημα) ΣΥΡΙΖΑ…

*******

Απλά για να κυβερνηθεί από το νέο και… ωραίο – και εν δυνάμει πιο αξιόπιστο από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Δεν νομίζω: με μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική (την «κεντρώα» κοινωνική οπτική –  την οπτική του μέσου προοδευτικού πολίτη, εάν θέλετε), δεν μπορείς παρά να δεις το κυβερνόν κόμμα ακαμουφλάριστο: ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, το οποίο, ενώ έχει επιτύχει – και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει συνειδητά – τον «κεντρισμό», προσπαθεί εναγωνίως να διατηρήσει την γενετήσια ριζοσπαστική φυσιογνωμία του καθώς και το συνακόλουθό της «ηθικό πλεονέκτημα», μέσα σε έναν ορυμαγδό πολύπλευρων και ασύμμετρων εχθρικών πυρών, επικοινωνιακών παγίδων  και ακραίων υπονομεύσεων. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, το επιχειρούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτικό μέτωπο», στο βαθμό που εξαντλείται σε διεργασίες και  πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση των προγραμματικών συγκλίσεων με πρόσωπα αλλά και κινήσεις από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, ούτε… «αμφίπλευρο άνοιγμα» τύπου ΓΑΠ είναι, ούτε μια παραδοσιακή απόπειρα  «κεντρισμού» το λες. Αφού μια κίνηση «κεντρισμού», προϋποθέτει την ύπαρξη κεντρώου χώρου, κεντρώων κόμματων, κεντρώας πολιτικής πελατείας. Και, όπως γνωρίζουμε, στο πολιτικό μας παρόν ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από πανικόβλητα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας»**. Με  φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

Αναπόφευκτα, ωστόσο, λόγω ευρωεκλογών και όχι μόνον, η επιχείρηση «προοδευτικό μέτωπο» εντάσσεται στις ανακλαστικές τεχνικές κυβερνητικής επιβίωσης. Που, όπως είπαμε, άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα.

* Λεξικό της Λογοκρισίας Στην Ελλάδα,σελ.473-476 (εκδόσεις Καστανιώτη)   

**Φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο Γεώργιος Μαύρος για να χαρακτηρίσει τα ευεπίφορα σε προσαρτήσεις κομματικά απολειφάδια 

 

Παζαρεύοντας τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ

Το ανύπαρκτο ΚΙΝΑΛ και οι τελευταίες απόπειρες πολιτικής επιβίωσης του Ευ. Βενιζέλου υπό το κράτος του φθόνου για τον Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 17/2/20190)

Άλλο «Προοδευτικός πόλος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον συντηρητικό πόλο», άλλο «Πλατιά προοδευτική συμμαχία στις ευρωεκλογές ενάντια στον εθνικισμό και το νεοφιλελευθερισμό», και άλλο «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά»: Το πρώτο ακούγεται λογικό, ακόμα κι αν σημαίνει… όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. Το δεύτερο φαντάζει δύσκολο, εφικτό ωστόσο, αφού πέραν της βούλησης Τσίπρα και Μπούλμαν μεταφέρει τη συναίνεση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, πλην… Φώφης…

Το τρίτο («συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά») ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, αφού είναι αμφίβολο εάν στο πολιτικό μας παρόν υπάρχουν, σαφώς οριοθετημένες, η «ριζοσπαστική αριστερά» και η «κεντροαριστερά»∙ ταυτοποιούμενες, μάλιστα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ η πρώτη και, αυταπατώμενη εκκωφαντικά, εντός του ΚΙΝΑΛ η δεύτερη: ΚΙΝΑΛ δεν υπάρχει πια, κι αν έμεινε κάτι… λίγο από δαύτο, έμεινε χάρις στην σημασία που εξακολουθεί να του δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημασία αντιστρόφως ανάλογη του πολιτικού και αριθμητικού μεγέθους του και της υπαρξιακής του αξίας.

«Ποια ριζοσπαστική αριστερά και ποια κεντροαριστερά, ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα*» έγραφα προ διμήνου, εννοώντας, βέβαια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει καλύτερα απ’ τον καθένα τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά. Και έγραφα ότι «αν ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα και δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς το πολιτικά ανυπόστατο ΚΙΝΑΛ της Φώφης, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της Κεντροαριστεράς»… 

*******

Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να οριοθετείται ως η «ριζοσπαστική αριστερά» και το ΚΙΝΑΛ ως η «κεντροαριστερά», το σχήμα «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά», προεκλογικά τουλάχιστον, αποτελεί φενάκη: «Πριν τις εκλογές δεν είναι εύκολο να γίνει διάλογος με το ΚΙΝΑΛ γιατί έχει επικρατήσει η άποψη Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για στρατηγική νίκη της ΝΔ», το εξηγεί ευγενικά ο Νίκος Φίλης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Όμως, θα υπάρχει ΚΙΝΑΛ μετά τις πολιτικές εκλογές, ιδιαίτερα εάν γίνουν τον Οκτώβριο και όχι τον Μάιο;

Προσωπικά, πριν ακόμα αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από το ΚΙΝΑΛ και πριν διαλυθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, έγραφα* ότι τρία κόμματα (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα δύο πρώτα, επειδή συγκροτήθηκαν – για διαφορετικούς λόγους το καθένα – με ημερομηνία λήξεως την ημερομηνία εξόδου απ’ τα μνημόνια, το δε τρίτο, επειδή «ως κόμμα ουσιαστικά και τυπικά υπεύθυνο για την μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ…

*******

Μετά την αποχώρηση και της ΔΗΜΑΡ από το ΚΙΝΑΛ, λέγεται ότι η Φώφη Γεννηματά βιώνει μιαν αφόρητη… κεντροαριστερή  μοναξιά, υπό το κράτος της κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα∙ τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα δεινά του ΚΙΝΑΛ και της ιδίας, με τον τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρούσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνο για τα δεινά του ΠΑΣΟΚ και του… ιδίου: Τσίπρας 36,34% - Βενιζέλος 4,68%!.. Έκτοτε, υπό την αιγίδα των «νταβατζήδων» της οικονομικής ελίτ, επιχειρεί την πολιτική του εξόντωση δια της επιβεβλημένης στην Φώφη, αλλά και στους μυαλοφυγόδικους ηγέτες και ηγετίσκους της μείζονος αντιπολίτευσης, στρατηγικής του: «η επιβίωσή μας προϋποθέτει  την οριστική συντριβή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ» 

Όλα αυτά στο πλαίσιο της «κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα», υποθέτω, της νεύρωσης του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου» (όπως την αποκάλεσα** άμα τη εμφανίσει της), που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και  κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ… κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία: «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο». 

Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντικρίζει ο Βενιζέλος στην λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα τώρα πια) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρεί να δραπετεύσει. Να ξεφύγει από την πολιτική ανυπαρξία, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο  Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους, ό,τι απέμεινε απ’ το ΚΙΝΑΛ της Φώφης σε συσκευασία κυβερνητικής… «τσόντας». Με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα πολυτελούς πολιτικής επιβίωσης: παζαρεύοντας τα λείψανα του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ  με ανταλλάγματα προεδρικές… σουίτες σαν να λέμε…   

*Υπό το πρίσμα του Ζακ Ζυλιάρ ότι στις μέρες μας, «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της».

** «Ο πολιτικός φθόνος κυκλώνει τον Τσίπρα» (στην Εφημερίδα Η εποχή, της 29^ης Σεπτεμβρίου 2014)

  

Survivor, μια θεωρία συνωμοσίας

Η αριστερή κουλτούρα και η καχυποψία απέναντι στο concept «Ελλάδα VS Τουρκία» του φετινού Survivor

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

Θέλω να γράψω για το «Survivor»…  Θέλω να γράψω για μια θεωρία συνομωσίας που εκτυλίσσεται γύρω απ’ το Survivor, που μπορεί να μην είναι «μια θεωρία συνωμοσίας που εκτυλίσσεται γύρω απ’ το Survivor» αλλά το φετινό concept του Survivor που μοιάζει σαν θεωρία συνωμοσίας για το Survivor.

Αλλά χωράει το «Survivor» σε μια εφημερίδα της Αριστεράς;

Προ διετίας (όταν το δημοφιλές reality επιβίωσης άρχισε να μονοπωλεί την τηλεοπτική θεαματικότητα), έθεσα την ερώτηση σε μια παρέα συριζαίων συνδαιτυμόνων  και εισέπραξα μόνο    αμήχανα χαμόγελα και περιπαικτικά σχόλια: «η Αριστερά δεν βλέπει Survivor», είναι το στερεότυπο∙ δεν έβλεπε Big Brother, «Φάρμα», X-Factor  και δεν βλέπει My Style Rocks, Power of love και Nomads.  Σε… προέκταση, η Αριστερά δεν βλέπει ποδόσφαιρο, δεν ακούει «σκυλάδικα», δεν διαβάζει παραλογοτεχνία και trash media – βλέπει ταινίες τέχνης, ακούει κλασσική μουσική και μπλουζ και τζαζ, και διαβάζει Monde diplomatique, είναι ο αστικός μύθος. Και, παρ’ ότι… αστικός, είναι ένας μύθος που δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα.

Θυμάμαι πάντα την (δικαιολογημένη, λόγω χουντικής… εντοπιότητας) απέχθεια της Αριστεράς για τηλεοπτικά προϊόντα μαζικής κουλτούρας, όπως ο περίφημος «Άγνωστος Πόλεμος», αλλά και αργότερα, για τα εξαιρετικά δημοφιλή λαϊκά σήριαλ τύπου «Λάμψης» και «Δυναστείας».  Και θυμάμαι την επαναλαμβανόμενη ρήση μέλους της παρέας των ρεμπετολόγων φίλων μου: «αν δεν ήταν ο Γεραμάνης, στο ΚΚΕ το ρεμπέτικο θα ήταν ακόμα απαγορευμένο…» 

*******

Χωράει – δεν χωράει στην υπαρκτή αριστερή κουλτούρα, το «Survivor» χωράει και παραχωράει στην κουλτούρα του μέσου Έλληνα της εποχής μας. Αποδεδειγμένα: σύμφωνα με  μετρήσεις της Nielsen («Εφ.Συν») για το διάστημα 13/2 έως και 13/3/2017, το πρώτο ελληνικό «Survivor» παρακολουθούσαν, κατά μέσον όρο, 1.487.000 τηλεθεατές ημερησίως… 

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά αφού, σύμφωνα με τους ειδήμονες των τηλεοπτικών μετρήσεων, αποκαλύπτουν ότι το 80%, περίπου των ελλήνων τηλεθεατών παρακολουθούσαν –   συστηματικά ή περιστασιακά – το συγκεκριμένο reality, ενώ και το υπόλοιπο 20% είχε… «πάρει μάτι».

Έ, λοιπόν, μη μου πείτε ότι ειδικά αυτό το τελευταίο (το 20% που… «παίρνει μάτι» από «Survivor») δεν περιλαμβάνει και  κοινό αριστερής κουλτούρας, πόσο μάλλον το κοινό της σημερινής… διευρυμένης σε ποσοστό 35% plus Αριστεράς.

Πολύ περισσότερο που το φετινό Survivor συνοδεύεται απ’ αυτή τη «θεωρία συνωμοσίας» που λέγαμε, η οποία θέλει τον Τούρκο παραγωγό του reality Ατζούν Ιλιτζαλί*, να κάνει… εξωτερική πολιτική για λογαριασμό του φίλου του, Ταγίπ Ερντογάν. Και θέλει το concept του φετινού Survivor (με   συμπαιγνία Ατζούν –ΣΚΑΙ)  να βάζει στη θέση των «Μαχητών» τους Έλληνες και στη θέση των «Διασήμων» τους Τούρκους, προκειμένου να μετατρέψει το δημοφιλές reality επιβίωσης σε ελληνοτουρκικό… θερμό επεισόδιο διαρκείας με ανθελληνικούς, ακόμα και… αντικυβερνητικούς στόχους: «Δεν είναι μόνο το ξεπούλημα στην τηλεθέαση. Προσπαθούν να δημιουργήσουν και ένα δυσμενές κλίμα και να προβοκάρουν την επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία», σχολίαζε προ ημερών δημοσιογράφος…  

*******

Πολύ ωραία. Ακόμα κι έτσι, το κοινό αριστερής κουλτούρας, αυτό που απέμεινε ή αναπλήρωσε, εν μέρει, το ένδοξο και υπερπολλαπλάσιο  αντίστοιχο των δεκαετιών 1950 – 1980, είναι άξιο… ασυλίας. Mονιμότερης και απείρως πιο ποιοτικής απ’ αυτήν που απολαμβάνουν οι παίχτες του «Survivor» όταν κερδίζουν τις καθημερινές μάχες επιβίωσης στο πλαίσιο του συγκεκριμένου reality: Survivor είναι ο επιζών, και όσοι απέμειναν να διατηρούν και να εξελίσσουν την «αριστερή κουλτούρα», την καλλιέργεια του ποιοτικού ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού δηλαδή, είναι οι επιζώντες αλλεπάλληλων μαχών διαρκείας με δεκάδες πολιτισμικά σημεία και τέρατα. Και τηλεοπτικά σκουπίδια, μπροστά στα οποία το «Survivor»  φαντάζει… αριστούργημα.

Χαριτολογώντας, μπορούμε να πούμε ότι οι… επιζώντες της αριστερής κουλτούρας δικαιούνται να «παίρνουν μάτι» από «Survivor», προκειμένου να διασκεδάζουν με τους «επιζώντες» του δημοφιλούς reality. Και να μην απομονώνονται από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας (να κλείνονται στο κέλυφος ενός αμφίβολου ελιτισμού), όπως απομονώνονται οι «διάσημοι» από τους «μαχητές» του παλαιού «Survivor» και οι «Έλληνες» από  τους «Τούρκους» του φετινού.

Κατά τα λοιπά, με βάση την απλή λογική, οφείλουμε να κατανοήσουμε το concept «Ελλάδα VS Τουρκία» του φετινού survivor ως (άστοχη εκ του αποτελέσματος) απόπειρα εκμετάλλευσης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εθνικιστικής έξαρσης στις δυο χώρες, με στόχο - τι άλλο; - την αύξηση της τηλεθέασης. Κάτι που, επίσης, μπορεί να μοιάζει  σαν θεωρία συνωμοσίας για το Survivor, αλλά δεν είναι παρά η αλήθεια για το φετινό Survivor.   

*Ο Ατζούν Ιλιτζαλί είναι Τούρκος παραγωγός & επιχειρηματίας, Είναι ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρίας παραγωγής "Acun Medya" και ιδιοκτήτης του τουρκικού τηλεοπτικού καναλιού TV8  

Η διεθνής πόλωση και ο εξέχων Τσίπρας

Ένας κόσμος εν κενώ ηγεσίας, στον οποίo καταστάσεις παράλυσης και κυβερνητικού χάους έχουν γίνει κανόνας

Γράφει ο Νίκος ΤσαγκρήςΠ 

«Η σύγκρουση στη Βουλή με επίκεντρο τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν μετωπική». Έτσι την είδαν μερικοί πολιτικοί αναλυτές. Κάποιοι άλλοι έφτασαν να μιλούν ακόμα και για νέο εμφύλιο, μεταφέροντας τις ρητορικές εθνικιστικές ακρότητες που εκτοξεύονταν από όλες τις πτέρυγες της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης Τσίπρα εκτός Βουλής, στο κοινωνικό πεδίο. Όπου έφταναν πράγματι, μοχλεύοντας αποκρουστικές ψυχροπολεμικές αναταράξεις, σε μια περιορισμένη κοινωνική αναλογία υποθέτω: τους άξεστους ακραίους της Δεξιάς, εννοώ, που μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και τον φασισμό. Και της Αριστεράς επίσης. Που προφανώς είναι λιγότεροι, αλλά αναμφισβήτητα υπάρχουν∙ αντίστοιχα ακραίοι  και άξεστοι και μπερδεμένοι με τους «άλλους».

Όλο αυτό το σκηνικό , ό,τι απέμεινε να χάσκει στις μνήμες μας από την τριήμερη ολομέλεια για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών θέλω να πω, ακόμα κι αν κουβαλάει κάποια ίχνη πραγματικότητας, μπορεί και να μην έχει σχέση μαζί της, μπορεί να είναι εικονική πραγματικότητα – θέατρο, όπως λέγαμε κάποτε. Μπορεί και όχι. Ορισμένοι, ας πούμε, δεν είδαν ούτε μετωπική σύγκρουση ούτε εμφύλιο, αλλά πόλωση. Και μάλιστα «ακραία πόλωση μεταξύ Δεξιάς - Αριστεράς»…

Η μόνη πόλωση που, προσωπικά, αντελήφθην κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής διαδικασίας  ήταν η πόλωση μεταξύ των εθνικιστικών δυνάμεων της Βουλής και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

*******

Για την ιστορία, οφείλουμε να γράψουμε (scripta manent) ότι, στη συγκεκριμένη ολομέλεια, ο «εθνικιστικός πόλος» περιελάμβανε τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ, τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, τα 4/6 του Ποταμιού, τα 2/6 των ΑΝΕΛ και την Ένωση Κεντρώων. Ενώ ο «προοδευτικός πόλος», περιελάμβανε τους 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, συν οκτώ από Ποτάμι, ΑΝΕΛ και ΚΙΝΑΛ. Όλα αυτά, αν συμφωνήσουμε ότι η  συγκεκριμένη πόλωση και οι συγκεκριμένοι πόλοι υπήρξαν∙ ότι σχηματίστηκαν, περιστασιακά έστω, και δεν ήσαν εικονική πραγματικότητα – θέατρο, όπως λέγαμε κάποτε. 

Μα τι λέτε, «η πόλωση είναι μια πανδημία που έχει παγκοσμιοποιηθεί, τα συμπτώματά της είναι προφανή στις περισσότερες δημοκρατίες του πλανήτη», μας διαψεύδει ο Μοϊσές Ναΐμ της El Pais , με ένα άρθρο του (ΑΥΓΗ 21/1/19) που πέρασε απαρατήρητο μέσα στη δική μας, την εθνική μας… πόλωση: σήμερα οι η κοινωνίες μοιάζουν να υποφέρουν από μια αυτοάνοση πολιτική ασθένεια – ένα κομμάτι του εαυτού τους βρίσκεται σε πόλεμο εναντίον του υπολοίπου κοινωνικού σώματος…

Η πόλωση της κοινωνίας, και κατά συνέπεια της πολιτικής, είναι το στίγμα της εποχής, παρατηρεί ο Μ.Ν., και εξηγεί ότι στις μέρες μας οι καταστάσεις παράλυσης και κυβερνητικού χάους έχουν γίνει ο κανόνας»: οι πολιτικοί αντίπαλοι μετατρέπονται συχνά σε ασυμφιλίωτους εχθρούς, κάτι που καθιστά αδύνατες τις συμφωνίες, τις συμμαχίες και τους συμβιβασμούς.

*******

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η αναφορά του Μ.Ν. στον ρόλο των media: «η αυξανόμενη δημοτικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και η κρίση της δημοσιογραφίας και των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης συμβάλλουν στην όξυνση της πόλωσης», παρατηρεί. Και διευκρινίζει: μέσα όπως το Twitter ή το Instagram επιτρέπουν μόνο μικρά μηνύματα και η βραχύτητα αυτή ευνοεί τον εξτρεμισμό, αφού όσο πιο μικρό είναι ένα μήνυμα τόσο πιο φορτισμένο πρέπει να είναι για να κυκλοφορήσει ευρέως. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος ή υπομονή για τις αποχρώσεις ή τα κοινά σημεία κάποιων τοποθετήσεων. Όλα είναι ή πολύ άσπρα ή πολύ μαύρα. Και αυτό ενισχύει τους εξτρεμιστές και καθιστά δυσκολότερες τις συμφωνίες.

Φυσικά, τα βασικά αίτια της «παγκοσμιοποίησης της πόλωσης» αποδίδονται στην αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων, την οικονομική ανασφάλεια και την γενικευμένη αίσθηση κοινωνικής αδικίας σε συνδυασμό με το απελπιστικό έλλειμμα ικανής πολιτικής ηγεσίας: άλλοτε, (σ. σ: οι ηγέτες) κατόρθωναν να φτάνουν σε συμφωνίες με τους αντιπάλους τους ή να συγκροτούν συμμαχίες που τους επέτρεπαν να λαμβάνουν αποφάσεις, να κυβερνούν…

«Κανείς δεν έχει ακόμα τη δύναμη να εισηγείται μη δημοφιλείς, αλλά απαραίτητες αλλαγές. Κανείς δεν λάμπει ακόμα εκτός συνόρων. Εκτός από μια εξαίρεση, τον Αλέξη Τσίπρα», ανέφερε προ ημερών σε ένα σχετικό με το κενό ηγεσίας της Δύσης άρθρο της, η γερμανική Die Welt.  

Ο Έλληνας πρωθυπουργός! Ο οποίος, μετά τη νικηφόρα αναμέτρησή του με τον (εικονικό ή πραγματικό;) ντόπιο εθνικιστικό πόλο με επίκεντρο τη συνθήκη των Πρεσπών, εργάζεται «για μια πλατιά προοδευτική συμμαχία στις ευρωεκλογές»: «τον πόλο εκείνο που θα αναχαιτίσει τον ευρωπαϊκό  εθνικισμό και το νεοφιλελευθερισμό».

Μια Φώφη, τύφλα να ‘χει ο Ζίγδης

 Μια αληθινή ιστορία από τις τελευταίες μέρες της  μεταλλαγμένης σε ΕΔΗΚ Ένωσης Κέντρου, με φόντο τα διαλυτικά φαινόμενα στο μεταλλαγμένο σε ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚ  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27/1/2029  

Τα κόμματα είναι και αυτά ζώντες οργανισμοί. Γεννιούνται, ζουν όσο και όπως τους μέλλει να ζήσουν και, όταν έρθει η ώρα τους, πεθαίνουν. ..

Το 1978, η Ένωση Κέντρου, το ένδοξο κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου του επονομαζόμενου και «Γέρου της Δημοκρατίας», πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου και παππού του Γιωργάκη –όπως τον λέμε, κι ας μας έβαλε στα μνημόνια ο… άχρηστος–  είχε απορροφηθεί… ως επί το πλείστον από το ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που απορροφήθηκε, ως επί το πλείστον  επίσης, το ΠΑΣΟΚ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015∙ ενώ το απομεινάρι του, μεταλλαγμένο σε ΕΔΗΚ, ψυχορραγούσε στα χέρια του ακροτελεύτιου κεντρώου πολιτικού  Γιάννη Ζίγδη: όπως σήμερα ψυχορραγεί το απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ (μεταλλαγμένο σε ΚΙΝΑΛ) στα χέρια της κ. Γεννηματά.  

Λοιπόν, που λέτε, πολιτικός γενναίος και πείσμων ο Γιάννης Ζίγδης προσπαθούσε, εναγωνίως τότε, να κρατήσει εν ζωή το θνήσκον Κέντρο, με ρητορικές μαλάξεις και τεχνητές αναπνοές∙ στο πλαίσιο των οποίων η έκδοση εφημερίδας ονόματι (οποία… έκπληξη;) «Ανένδοτος»: «Τα Νέα» του Χρήστου Λαμπράκη είχαν προ πολλού εγκαταλείψει τον ηττημένο (Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις) Γεώργιο Μαύρο στην τύχη του και είχαν σφιχταγκαλιάσει το νέο μεγάλο αστέρι της Δημοκρατικής Παράταξης, τον εξ αριστερών προς το Κέντρο ελαύνοντα Ανδρέα Παπανδρέου. Αντιμετωπίζοντας τον τελευταίο των Κεντρώων… Μοϊκανών Γιάννη Ζίγδη, ως μονόστηλη γραφικότητα.

*******

Ο Ζίγδης ανέθεσε την έκδοση του κυριακάτικου «Ανένδοτου» στον «πρύτανη» του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ της εποχής, Αντώνη Κορόβηλα, έναν σπουδαίο δημοσιογράφο και φίλο που δούλευε στην Ελευθεροτυπία. Εκείνος έφτιαξε μια   δημοσιογραφική ομάδα (μέλος της οποίας υπήρξα και του λόγου μου) και αρχίσαμε, τσάτρα – πάτρα, να βγάζουμε τον «Ανένδοτο του Ζίγδη», όπως τον λέγαμε. Ως πάρεργο (δεύτερη δουλειά), αφού όλοι – όσοι συμμετείχαμε στο… εγχείρημα δουλεύαμε ήδη στον καθημερινό Τύπο της εποχής.

Όλα αυτά τα ελαφρολαϊκά, και μάλλον αδιάφορα για σας, τα γράφω για να καταλήξω σ’ αυτό που έμεινε στο μυαλό μου ως «η τρελή σύσκεψη με τον Ζίγδη για τον Ανένδοτο». Στην οποία, ο συμπαθής πολιτικός, ξεχνώντας ότι μιλάει σε δημοσιογράφους για την έκδοση μιας εφημερίδας, άρχισε μια γελοία, προφανώς μανιοκαταθλιπτική  ρητορική κατά των πάντων, αντιπάλων δήθεν, ένα παραλήρημα επί της ουσίας, κατά του Ανδρέα Παπανδρέου που «του διάλυσε το κόμμα»....

Πράγμα που μου θύμισε την εξελισσόμενη, γελοία και σαφώς μανιοκαταθλιπτική, ρητορική της Φώφης κατά των πάντων, αντιπάλων δήθεν (Δεν θα μας διαλύσουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης…), ένα παραλήρημα επί της ουσίας, κατά του Αλέξη Τσίπρα που «της διάλυσε το κόμμα»…

*******

Κανείς δεν διάλυσε το κόμμα κανενός: είναι ηλίου φαεινότερο ότι, από τη στιγμή που επετεύχθη η έξοδος από τα μνημόνια, τρία κόμματα δεν έχουν κανένα πολιτικό λόγο ύπαρξης: ΑΝΕΛ,  Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ.

● Το πρώτο συγκροτήθηκε ως αναγκαίος πόλος έκφρασης της αντιμνημονιακής κεντροδεξιάς: Τέλος τα μνημόνια, τέλος και οι ΑΝΕΛ

● Το δεύτερο εμφανίστηκε ως κόμμα – μπουτίκ πολιτικού εκσυγχρονισμού και λειτούργησε ως εφεδρικό συστημικό ανάχωμα στον επερχόμενο «λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ». Από τη στιγμή που ο «λαϊκιστϊκός ΣΥΡΙΖΑ» απεδείχθη μια συστημική αυταπάτη, τέλος το Ποτάμι

● Το τρίτο, ως κόμμα ουσιαστικά και τυπικά υπεύθυνο για την μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, και τέλος το ΠΑΣΟΚ

Είναι τυχαίο  ότι και τα τρία υπό διάλυση κόμματα αυτοπροσδιορίζονται είτε ως κεντροδεξιά είτε ως  κεντροαριστερά; Δεν νομίζω: κεντροδεξιά και κεντροαριστερά δεν είναι παρά δύο εικονικές εκλογοθηρικές  φαντασμαγορίες. Και δεν υπάρχει κέντρο: «κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία, το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τούς εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά»*.

Στην πράξη,  είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς. Ή το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς όταν θέλουν να συγκυβερνήσουν…

Είπαμε, τα κόμματα είναι και αυτά ζώντες οργανισμοί. Γεννιούνται, ζουν όσο και όπως τους μέλλει να ζήσουν και, όταν έρθει η ώρα τους, πεθαίνουν. Ή τα… διαλύουν ο Αντρέας (Ζίγδης) και ο Τσίπρας (Φώφη).

*Μωρίς Ντυβερζέ. (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια)

Η «κεντροαριστερά» είναι ήδη… ΣΥΡΙΖΑ

 Σήμερα,όταν λες «ο Τσίπρας θέλει να προσεγγίσει την κεντροαριστερά», είναι σαν να λες «ο Τσίπρας θέλει να προσεγγίσει τον… ΣΥΡΙΖΑ»  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 20/1/2019

Το γεγονός ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση καταψήφισε την κυβέρνηση, που ήταν πια κυβέρνηση Τσίπρα – και όχι «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», σημαίνει ότι το πρόβλημα σύσσωμης, επαναλαμβάνω, της αντιπολίτευσης –μη εξαιρουμένων των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «κεντροαριστερών» ΚΙΝ.ΑΛ και Ποταμιού– δεν ήταν ο δήθεν «ακροδεξιός» ή «ψεκασμένος» ή «φαιδρός εταίρος του Τσίπρα» Πάνος Καμμένος,  αλλά ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπροσώπως. Και σημαίνει ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση πορεύεται στη στρατηγική: «προϋπόθεση των πάντων, η πολιτική συντριβή Τσίπρα», που εισήγαγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και υιοθέτησαν κατά σειρά… προτεραιότητας οι Αντώνης Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης, Φώφη Γεννηματά κ.ο.κ…

Μια στρατηγική που απέτυχε παταγωδώς και στην περίπτωση της μετωπικής αντιπολιτευτικής απόπειρας για την άρση της εμπιστοσύνης, που (με την λαϊκή ψήφο της 20^ης Σεπτέμβρη 2015) απολαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Για να αποδειχθεί, ακόμα μια φορά, ότι ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος είναι… «πολύ σκληρός για να πεθάνει»: «Ας γράφουν ό,τι θέλουν –στο κυριλλικό αλφάβητο του κιτρινισμού– οι πικραμένοι. Εγώ γελώ γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο ξεγραβάτωτος τους πήρε τα σώβρακα», έγραφε προ ημερών (efsyn.gr), προφητικά, ο Βέλτσος.

  

«O Τσίπρας επωφελήθηκε και από την αποχώρηση Καμμένου», υπερθεματίζει η γαλλική Le Monte. Και ακολούθως  προτρέχει: «απαλλάσσεται από έναν εταίρο ιδεολογικά στον αντίποδα του κόμματός του και θέλει να προσεγγίσει την κεντροαριστερά εν όψει των μελλοντικών ευρωεκλογών και βουλευτικών εκλογών…»

*******

«Θέλει να προσεγγίσει την κεντροαριστερά»!..  Ποιος; Ο Τσίπρας; Πού; Στην Ελλάδα; Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά (σοσιαλδημοκρατία) είναι που θέλει να προσεγγίσει τον Τσίπρα…  Αλλά, υπάρχει «κεντροαριστερά» στην Ελλάδα και, αν ναι, ποια είναι αυτή – ποιό ελληνικό κόμμα εκφράζει σήμερα τον (πλαστό, σύμφωνα με τις πολιτικές επιστήμες) κοινωνικοπολιτικό  τόπο που ονομάζουμε «κεντροαριστερά»;  

«Με μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορείς παρά να βλέπεις το κυβερνών κόμμα της ελληνικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ)  σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα που, ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον «κεντρισμό», προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…», έγραφα, προ διετίας ήδη, σε άρθρο μου στην «Εποχή». Και κατέληγα ότι «προς το παρόν έχουμε μιαν  Αριστερά που μπορείς να την πεις και «κεντροαριστερά», απ’ την άλλη μια Δεξιά που μπορείς να την πεις και ακροδεξιά, και στη μέση τα «περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ, να ψάχνονται υπαρξιακά ένθεν κακείθεν»…

Σήμερα όλοι γνωρίζουμε ότι η «κεντροαριστερά», μαζί με την εκλογική της ύλη (την πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, «σοσιαλδημοκρατών», «κεντροαριστερών» αν θέλετε), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ την 25^η Ιανουαρίου 2015 (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί… στηρίζοντας την κυβέρνηση – ελέγχοντας την εξουσία. Έτσι, όταν κάποιος λέει «ο Τσίπρας θέλει να προσεγγίσει την κεντροαριστερά» είναι σαν να λέει ο Τσίπρας θέλει να προσεγγίσει τον… ΣΥΡΙΖΑ.Ή κάπως έτσι…

*******

Πριν δυόμισι, περίπου, χρόνια, στα ευρήματα μιας έρευνας της Prorata για την «Εφ.Συν.», ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυπτε ήδη ως  ο κεντρικός πόλος του παρόντος και του μέλλοντος της Κεντροαριστεράς: ακόμα και οι ερωτηθέντες, που αυτοπροσδιορίζονταν  ως «κεντροαριστεροί», απαντούσαν ότι ο χώρος της Κεντροαριστεράς εκπροσωπείται καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστό 31% (έναντι 15% από το ΠΑΣΟΚ και 4% από το Ποτάμι).

Σήμερα, το Ποτάμι είναι υπό διάλυση και το ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί στην αγκαλιά της Φώφης, που έμεινε μόνη στα ερείπια του  ΚΙΝΑΛ: ακόμα και ο άνθρωπος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην ολοκληρωτική συντριβή (εκείνο το ταπεινωτικό Βενιζέλος 4,68%  - Τσίπρας 36,34%) στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015, απογοητευμένος ότι το «κεντροαριστερό»   τσιφλίκι του πήγε… ΣΥΡΙΖΑ, στρίβει δια του… κεντροδεξιού αρραβώνος…  

«Με την Συμφωνία των Πρεσπών, ο ΣΥΡΙΖA “σπάει” την καχυποψία της ελληνικής κεντροαριστεράς, αποδεικνύει ότι έχει την τόλμη να ανοίξει πραγματικά μεγάλα ζητήματα και αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο πολλοί βουλευτές βλέπουν τα πράγματα», εξηγούσε προ ημερών ο καθηγητής Αριστείδης Μπαλτάς μιλώντας «Στο Κόκκινο».

Πράγματι, η τόλμη του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του να ανοίξει πραγματικά μεγάλα ζητήματα, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, λειτούργησε συσπειρωτικά (άλλο που δεν ήθελαν!) για κάποιους «κεντροαριστερούς» ή και «κεντροδεξιούς» πολιτικούς εντός και εκτός Βουλής, ίσως και κάτι παραπάνω: με τη γνώση, ελπίζω, ότι η Αριστερά (είτε αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστική», είτε ως «κεντροαριστερά») όταν δεν στηρίζει τις αξίες της Αριστεράς, ηττάται…