25 Αυγούστου 2018

Η Ελλάδα στον καθρέφτη του ήλιου




Η Ιθάκη είναι μόνο η αρχή του τέλους της Οδύσσειας: «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», επιμένει ο ποιητής.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την Αυγή της Κυριακής 26/8/2018)



Καὶ τῶν ἀρχαίων Κυβερνητῶν τὰ
ἔργα πληρώνοντας ἡ Χτῖσις, θὰ φρίξει.
Οδυσσέας Ελύτης

Από το κάστρο της Μεθώνης έβλεπες την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

Έτσι, την έβλεπες ατόφια, καθαρά, σαν να ‘βλεπες την ίδια την ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Μα αλίμονο, την έβλεπες αταίριαστη με μνήμες και γραφές άλλων καιρών, μαραζωμένη κι άσχημη: να μαστιγώνεται αλύπητα από αδίστακτους εμπόρους και ληστές. Να καίγεται ολημερίς κι ολονυχτίς το δέντρο-σώμα της από τα ίδια τα παιδιά της, που έγιναν σωματέμποροί της, οικοπεδοφάγοι της και καταπατητές. Και να σφαδάζει από αβάσταχτη αγωνία και πόνο καθώς έβλεπε εκείνους που ο λαός τους εξοστράκισε ως διεφθαρμένους και πολιτικά υπαίτιους της πτώχευσης και της καταστροφής, να αλλάζουν δέρμα σαν τα φίδια. Και σαν τις κόμπρες να ξανασηκώνουνε κεφάλι, αριστερά να στρέφουν τα ιοβόλα άγκιστρά τους, να χτυπούν… Για να εξοντώσουνε τους νέους «που τους έλεγαν αλήτες»∙ να μην αφήσουν τα όνειρα να λάβουνε εκδίκηση…

Προφανώς αυτή η δυνατότητα ευκρινούς αντικατοπτρισμού της ελληνικής πραγματικότητας, αυτό το αδιάντροπο ξεμπρόστιασμα της λανθάνουσας σκληρότητας που επικρατεί στο κέντρο της χώρας, στους εξουσιαστικούς πυρήνες της ελληνικής κοινωνίας (στους πυρήνες της πολιτικής, της οικονομίας, των media) επιτυγχάνεται χάρη στην αιφνίδια εξυγίανση των αισθήσεων, μετά από τις οβερντόουζ δόσεις καθαρού οξυγόνου. Καθαρού ήλιου. Καθαρής θάλασσας. Καθαρής ιστορίας: Μεθώνη – Κορώνη – Φοινικούντα – Πύλος…

*******

Και ξαφνικά, μέσα σ’ αυτόν τον κρυστάλλινο καθρέφτη του Νότου εντοπίζεις την πανούκλα. Τις διεστραμμένες δυνατότητες του νου διακεκριμένων ατόμων ή ομάδων που εξακολουθούν να  διαμορφώνουν την καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τον αφασικό πολιτισμό του παρόντος. Μια χώρα που καίγεται,  πυρπολείται,  καταστρέφεται και αυτοκαταστρέφεται, στο βωμό ενός αλλόφρονος, ανυπόστατου, απατηλού, ακραία συντηρητικού «εκσυγχρονισμού»: ο άνθρωπος, ο εφευρέτης ιδεών και μηχανημάτων, ο δημιουργός ποιημάτων και νόμων, είναι πλάσμα τραγικό και γελοίο. Είναι ένας ακατάπαυστος δημιουργός ερειπίων*.

Καίμε και «καίμε» τη φύση, την κουλτούρα, τον ανθρωπισμό. Ξεριζώνουμε τη γλώσσα, το συναίσθημα, την ιστορία, την παράδοση…. Μια πολιτική συμφορά τόσο ολοκληρωμένη, μια κοινωνική και οικολογική συμφορά∙ αυτές οι παραλυσίες και οι εκτραχηλισμοί που πιέζουν τις ψυχές, τις σπρώχνουν στα άκρα: αυτά τα χυδαία αντιπολιτικά  πρωτοσέλιδα, αυτή η ξετσίπωτα παραδομένη στα πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα των ολιγαρχών  προαγωγών της «δημοσιογραφία», που  οδηγεί στη μισαλλοδοξία, στην πολιτική αναισθησία, στον μηδενισμό. Την υστερία, την κατάθλιψη, την διανοητική αυτοκτονία… 

*******
 Θυμάμαι εκείνα τα αγανακτισμένα καλοκαίρια με τις πλατείες της οργής, και τα ΜΑΤ των δακρυγόνων ψεκασμών. Επτά καλοκαίρια μετά, και το «μετά» να αφίσταται ελάχιστα απ’ το «πριν»: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», έλεγε ο Μανώλης Ρασούλης, και είναι κάπως έτσι. Και είναι κάπως έτσι διότι, ενώ στο επίπεδο της κοινωνίας εξακολουθεί να εκδηλώνεται μια αγωνιώδης και ασίγαστη επιθυμία αλλαγής, στο επίπεδο της απέθαντης εξουσιαστικής Λερναίας Υδρας των ολιγαρχών «όλα τα ίδια μένουν»…

Κι ας περάνανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγες μέρες. Κι ας «θερίσανε» πλήθος τα θηρία. Κι ας ποδοπάτησαν κι ας απαξίωσαν κι ας λεηλάτησαν. Κι ας οδήγησαν στην αυτοκτονία χιλιάδες…

Κι ας αλλάξαμε δύο κυβερνήσεις, και μια τρίτη υπερκεράσαμε, κι ας αλλάξαμε το κομματικό τοπίο, κι ας γίναμε, εμείς οι αριστεροί, οι θετικοί πρωταγωνιστές του έργου∙ ο ελπιδοφόρος Χορός της τραγωδίας που έσπρωξε με νύχια και με δόντια τη χώρα προς την ΕΞΟΔΟ: «Οι πολυμήχανοι Έλληνες, γράψαμε με αγώνα και θυσίες το τέλος των μνημονίων», τραγουδά απ’ την Ιθάκη ο κορυφαίος του Χορού, και το «τραγούδι» αυτό γίνεται  αντίλαλος ενός παλαιότερου, δικού του τραγουδιού: «Νιώθουμε όπως οι επιστήμονες την εποχή του Μεσαίωνα…  Δεν λέμε βέβαια ότι η γη γυρίζει, λέμε κάτι εξίσου προφανές, ότι η λιτότητα καταστρέφει, και οι αντίπαλοί μας μάς στέλνουν στην Ιερά Εξέταση των media που ελέγχουν. Είμαστε, όμως, βέβαιοι ότι στο τέλος ο Διαφωτισμός θα νικήσει τον Μεσαίωνα και η ελπίδα τον φόβο…»*

Μα έτσι κι αλλιώς, η Ιθάκη είναι μόνο η αρχή του τέλους της Οδύσσειας: «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», επιμένει ο ποιητής.

*Ρήση του συγγραφέα Οκτάβιου Παζ
**Ο Αλέξης Τσίπρας σε  μήνυμά του προς τους Έλληνες, πριν ακόμα γίνει πρωθυπουργός. 




30 Ιουνίου 2018

Yπό την σκέπη των… Τριών Μιντιαρχών





 Αυτή τη φορά, η απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης επιχειρήθηκε δια της παραδοσιακής συνταγής της οικογένειας Μητσοτάκη     

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Την Τετάρτη 27/6/2018 τρεις κουκουλοφόροι εισέβαλλαν στο πολιτικό γραφείο του βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ Κώστα Κατσίκη, στο κέντρο της Αθήνας, προκειμένου να τον εκφοβίσουν οδηγώντας τον σε καταναγκαστική πολιτική αποστασία. Πίσω απ’ τις κουκούλες ήσαν πρόσωπα του ίδιου ή παρόμοιου φυράματος με εκείνα των κουκουλοφόρων της Θεσσαλονίκης. Που, δυο μέρες πριν, είχαν κάνει γυαλιά – καρφιά την Έκθεση, επιχειρώντας να εμποδίσουν τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλο Μηταφίδη να ενημερώσει τους συμπολίτες του για τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό»...

Κοινωνικά αποβράσματα – άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού. Πρωτοπόροι ενός μεταμοντέρνου λούμπεν προλεταριάτου που ανατρέφεται στις ακροδεξιές παρυφές της συντηρητικής παράταξης, υπό την αιγίδα και την... ιδεολογική αρωγή του αρχηγού της Ν.Δ Κυριάκου Μητσοτάκη και της εθνικιστικής (Άδωνης, Βορίδης, κ.α) παρέας του: Χρυσαυγίτες και χούλιγκανς μαζί,  μέλη του Στρατού Σωτηρίας των μετακαραμανλικών «νταβατζήδων». Τυφλά όργανα ενός ακόμα σχεδίου ανατροπής της κυβέρνησης. Δια της παραδοσιακής μητσοτακέϊκης μεθόδου της αποστασίας, αυτή τη φορά.

Πριν ένα χρόνο, όταν ο όψιμος… μακεδονομάχος Ιβάν Σαββίδης έκανε το δικό του ρεσάλτο στον χώρο των media, προειδοποιούσα για τους κινδύνους που εγκυμονούσε η συγκεκριμένη εξέλιξη. «Σκεφτείτε», έγραφα τότε: «Αν ο Ιβάν Σαββίδης αποκτήσει το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας»* (Έθνος κλπ.), θα έχουμε τρεις μιντιάρχες (Αλαφούζος, Μαρινάκης, Σαββίδης), που θα είναι, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, ιδιοκτήτες τριών εκ των μεγαλυτέρων Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών της χώρας. Τότε, ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά σε ένα πρωτοφανές εξουσιαστικό εποικοδόμημα που, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», θα διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη συγχώνευση των χούλιγκανς του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκανς της δημοσιογραφίας…  

********
Ξέρετε, στα πρότυπα του ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ. Που μόλις προχτές, χωρίς ούτε καν τα φίλτρα της στοιχειώδους δημοσιογραφικής αιδούς, τάχθηκε στο πλευρό μιας δράκας κουκουλοφόρων χρυσαυγιτών  χούλιγκανς που τα έσπαγαν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ενάντια στον… «εθνοπροδότη Μηταφίδη»: δεκαπέντε και είκοσι λεπτά από το βραδινό δελτίο ειδήσεων αφιερωμένα σε 15 – 20 ακροδεξιά αποβράσματα («διαδήλωση αγανακτισμένων πολιτών κατά της κυβερνητικής συμφωνίας για το ξεπούλημα της Μακεδονίας» ήταν η εικονική βερσιόν) που έπαιζαν πετροπόλεμο με μισή διμοιρία… χημικών μπάτσων. Χαλαρά…

Τον ίδιο (άπλετο!) χρόνο έδωσε το εξουσιαστικό εποικοδόμημα των τριών μιντιαρχών (Αλαφούζος, Μαρινάκης, Σαββίδης) και στην απόπειρα εκφοβισμού του  βουλευτή των ΑΝΕΛ, Κώστα  Κατσίκη.  Περνώντας, όμως, στα ψιλά την δήλωση του ίδιου του βουλευτή (δεν εκβιάζομαι, δεν αποστατώ, δεν γίνομαι πολιτικός προδότης) και αναστρέφοντας δικολαβικά το γεγονός, ούτως ώστε να σκιάζεται και η κυβέρνηση ως… ύποπτη εκφοβισμού του Κατσίκη…

Ωστόσο, εν τη ρύμη του αποπληροφορικού λόγου τους, οι εντεταλμένοι ρεπόρτερς των… τριών μιντιαρχών προδίδουν τον επόμενο στόχο εκφοβισμού των αφεντικών τους: το Μαξίμου υποψιάζεται μία τουλάχιστον νέα απώλεια και προσπαθεί με υψηλούς τόνους και τα περί αποστασίας να τον αποτρέψει από την έξοδο. O «ύποπτος» είναι ο Βασίλης Κόκκαλης, παρότι η ηγεσία είχε φροντίσει να τον καλοπιάσει κάνοντάς τον υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης

********
Δεν ξέρω τι… υποψιάζεται το Μαξίμου, αλλά ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε ανόητα τα σχέδια ανατροπής της κυβέρνησης δια της μεθόδου της αποστασίας. «Η κυβέρνηση, παρά τα ανόητα σχέδια που επιχειρούν κάποιοι, θα έχει συνέχεια, πόσο μάλλον όταν είναι σε όλους σαφές ότι έχει περάσει 40 κύματα και έχει επιβιώσει»

Ακριβώς: «Η χούντα πέφτει. Είναι θέμα μηνών», είχε προαναγγείλει ανοήτως**, προ… ημερών, την δια της αποστασίας  απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης ο επικοινωνιακός – και όχι μόνον –χορηγός του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τελευταία (και εσχάτη, ελπίζουμε) ανάμεσα στις πολλές που προηγήθηκαν στο πλαίσιο της ανόητης στρατηγικής του για αποσταθεροποίηση και πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. μέσω της υπονόμευσης και της διάλυσης της συμμαχίας Τσίπρα – Καμμένου… 

Το «Μακεδονικό», βλέπετε, δεδομένης της εθνικοπατριωτικής θέσης του Πάνου Καμμένου στο θέμα της ονομασίας, εισπράχθηκε από τον Μητσοτάκη και την ακροδεξιά παρέα του σαν μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξουν ότι το βασικό ανατρεπτικό τους θεώρημα, που θέλει το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα να είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο, «μπορεί να γίνει επιτέλους… success story»!

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η ανόητη απόπειρα ανατροπής δια της προτάσεως δυσπιστίας συνετρίβη στα έδρανα της Βουλής. Η δε ανοητότερη (η δια της μεθόδου της… αποστασίας    ανατροπή) συντρίβεται ακόμα… Στα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων των… τριών μιντιαρχών.  



**Το «ανοήτως», εδώ, μόνο επειδή αποκάλεσε «χούντα» μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση πλαισιωμένη από εκατοντάδες αγωνιστές εξ εκείνων που έριξαν τη χούντα των συνταγματαρχών          


   

23 Ιουνίου 2018

Η Φώφη και άλλοι αιφνίδιοι εθνικόφρονες



Υπονομεύουν την εθνική γραμμή για το «Μακεδονικό» φοβούμενοι, πέραν του πολιτικού κόστους, την διεθνή λάμψη που προσδίδει στον «ανίκητο πολιτικό τους αντίπαλο» η κύρωση της συμφωνίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (23/6/2018)  
  
Φημολογείται ότι το πρώτο που έκανε ο Άδωνης Γεωργιάδης όταν διάβασε την εγκωμιαστική ανακοίνωση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για την συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ,  ήταν να αναζητήσει τις αντιδράσεις της Φώφης. O επονομαζόμενος και τηλεβιβλιοπώλης ακροδεξιός πάτρονας του Κυριάκου Μητσοτάκη, αγαπάει Φώφη. Υπό την έννοια του μετασαιξπηρικού και αρκούντως… σεξιστικού εξουσιαστικού σχήματος «Αγάπης Αγώνας Άγονος, εκτός και αν το αντικείμενο του πόθου σου είναι το μοναδικό πολιτικό δεκανίκι που διαθέτεις προκειμένου να σχηματίσεις κυβέρνηση αν και όταν ευδοκιμήσει το σχέδιο Βενιζέλου για συντριπτική (στρατηγική και… ό,τι άλλο) ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς»! Που δεν είναι – το γνωρίζετε ήδη, οι αναγνώστες –  παρά ένα πολιτικά ασπόνδυλο εξουσιαστικό σχήμα, χωρίς ιδεολογική στίξη, το οποίο «διαβάζεται» χωρίς ανάσα∙  κι  όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...  

Λοιπόν, που λέτε, όταν ο Άδωνης Γεωργιάδης ενημερώθηκε για την… εθνικόφρονα αντίδραση της Φώφης στην εγκωμιαστική ανακοίνωση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για την συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ (η συμφωνία αυτή που αναγνωρίζει μακεδονική εθνικότητα, μπλα, μπλα, μπλα, υπονομεύοντας την σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή, μπλα, μπλα, μπλα), χάρηκε χαρά μεγάλη και έσπευσε να την τιτιβίσει στον αέρα των social: «Εύγε»… Φώφη μας, που άντεξες στην πίεση των εθνοπροδοτών και έμεινες πιστή στην ιδέα μας…

Είναι γνωστή, υποθέτω, η εργώδης προσπάθεια του Ευ. Βενιζέλου να κατηχεί διαρκώς την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ στην ιδέα του τρίο Novartis (Αντώνης – Άδωνης – Ευάγγελος) για εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και σχηματισμό κυβέρνησης… «μεγάλου συνασπισμού» (συνεργασία  ΚΙΝΑΛ – Νέας Δημοκρατίας).  

*******
Κατά τα λοιπά, «τα κόμματα της σοσιαλιστικής οικογένειας είναι αφοσιωμένα στην ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών και των χωρών των Βαλκανίων» σύμφωνα με την ανακοίνωση του… ισόβιου προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και, «ευχόμαστε στην κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ την επιτυχή ολοκλήρωση κάθε απαραίτητου σταδίου που θα οδηγήσει στην εφαρμογή αυτής της συμφωνίας». Για τον Τσίπρα, τον Κοτζιά, τον καταλυτικό τους ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας, ούτε κουβέντα η… Διεθνής του Γιώργου Παπανδρέου: του γνωστού, μοιραίου και άβουλου, Γιωργάκη.

Αν ο Γιωργάκης ήταν Γιώργος, θα μπορούσε να τονώσει την (χαμένη εδώ και χρόνια) αξιοπιστία της ιστορικής οργάνωσης της οποίας ηγείται, παρενθέτοντας την φράση «πλην του ελληνικού ΠΑΣΟΚ» στην πρώτη πρόταση της ανακοίνωσής του. Και θα ήταν αυτός ο αρμόζων κόλαφος για την αποκλίνουσα από την γραμμή των Eυρωσοσιαλιστών, την εθνοκάπηλο κ. Φώφη.    

Θα μπορούσε ακόμα, Έλληνας πρόεδρος της Διεθνούς γαρ, να επαινέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό, όπως έκανε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES), Σεργκέι Στάνισεβ: όλοι οι προοδευτικοί, άνθρωποι και κόμματα, στην Ευρώπη, κατανοούμε και εκτιμούμε τις ακούραστες προσπάθειες και τη βαθιά δέσμευση των πρωθυπουργών Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ, που «δίδαξαν θάρρος και ικανότητα ηγεσίας σε όλους μας». Όμως όχι, ο Γιωργάκης δείλιασε ακόμα και να ψελλίσει το όνομα του Έλληνα πρωθυπουργού!..

*******
Αν ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι γινόταν ένα θαύμα και, μετά τη συμφωνία Τσίπρα  - Ζαεφ, το πολιτικό σύστημα λειτουργούσε ως σύστημα παραγωγής και εφαρμογής πολιτικών και ιδεολογικών αξιών και όχι ως σύστημα νομής της κυβερνητικής εξουσίας, αν τα ΜΜΕ δεν αποτελούσαν προπαγανδιστικό παρακολούθημα της βρώμικης – απόλυτα συμφεροντολογικής πολιτικής σκηνής του παρόντος, μια ομολογία θα προέκυπτε αβίαστα: η Φώφη και οι άλλοι του ΚΙΝ.ΑΛ , και στο «Μακεδονικό», πολιτεύτηκαν με πλαστές σοσιαλιστικές ταυτότητες, συντρίβοντας οριστικά τις αξίες του σοσιαλισμού∙ προδίδοντας φρικτά ακόμα και τους ελάχιστους προοδευτικούς πολίτες που απέμειναν να τους εμπιστεύονται.

Ένας ξένος ανάμεσά τους μόνο, ο Σταύρος Θεοδωράκης, έκανε το αυτονόητο, αυτό που όφειλαν να κάνουν όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή με βάση το εθνικό συμφέρον της χώρας – αυτό που επί 30 συναπτά έτη απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι  και οι 5 προηγούμενοι του Τσίπρα πρωθυπουργοί (Κώστας Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς), φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.

Η εν λόγω αβίαστη «ομολογία» θα έκλεινε με την παραδοχή των σημερινών «αρχηγών» (Κυριάκου, Φώφης και ΣΙΑ) ότι, πέραν του πολιτικού κόστους, υπονόμευσαν την εθνική γραμμή για το «Μακεδονικό» φοβούμενοι και την διεθνή λάμψη που θα προσέδιδε η συγκεκριμένη, εθνικά κερδοφόρα συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ (την προσέδωσε ήδη) στον Έλληνα πρωθυπουργό, τον - ούτως ή άλλως - ανίκητο πολιτικό τους αντίπαλο… 
 


16 Ιουνίου 2018

Εμείς τώρα… «ανήκομεν εις την Δύσιν»;





Σαράντα χρόνια μετά τον ιστορικό αφορισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή η γεωπολιτική έννοια «Δύση» κλονίζεται σε βαθμό κατάρρευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 17/6/2018

«Ανήκομεν εις την Δύσιν» τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς… Υπό αυτή την έννοια ανήκομεν εις την Δύσιν...»
Όχι, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αντιδρούσε πάραυτα  ο μέγας δημαγωγός, αμφισβητώντας την χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη-σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της ‘Δύσης’, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε προ ημερών ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμονας Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση»

Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το… μπουρλότο που έριξε ο Αμερικανός πρόεδρος στη σύνοδο των G7 στο Μαλμπέ: η ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό. Με ενθύμιο εκείνη τη φωτογραφία με τη Μέρκελ πλαισιωμένη από τους συστημικούς G5 εταίρους της να διδάσκει δασμολογικό… προτεσταντισμό στον «παρτάκια» Ντόναλντ Τράμπ

*******
Το καραμανλικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» ήταν κάτι εκ των ων ουκ άνευ για τους Ευρωπαίους – και όχι μόνον –  συντηρητικούς πολιτικούς ηγέτες, ιδιαίτερα τους ηγέτες μικρών και αδύναμων χωρών, όπως οι δικοί  μας Κωνσταντίνος Καραμανλής Κώστας Μητσοτάκης Κώστας Σημίτης Κώστας Καραμανλής Γιώργος Παπανδρέου Αντώνης Σαμαράς. Για τους ελάχιστους  προοδευτικούς δε (Ανδρέας Παπανδρέου, Φρανσουά Μιτεράν, Αλέξης Τσίπρας), το ακανθώδες σημείο μιας αναγκαστικής προσγείωσης, ακόμα και μετά τον κλονισμό  και την αποσταθεροποίηση που προκάλεσε η πτώση του Τείχους και η παγκοσμιοποίηση στην έννοια «Δύση» και την γεωπολιτική ουσία της…

Γνωρίζουμε όλοι ότι αυτό που ακολούθησε την επέμβαση στο Ιράκ ήταν κάτι το… διαφορετικό. Η επεκτατική κίνηση ξαφνικά σταμάτησε, εξαφανίστηκε, τα δύο μισά «συνενώθηκαν», το φράγμα μεταξύ τους κατέρρευσε: η αμερικανική εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζει σήμερα την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία ως μέρος του ίδιου συστήματος, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της σε ένα σύστημα σχέσεων εντός του οποίου καταβάλλει προσπάθειες να καταλάβει το κέντρο. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι το σύστημα δεν έχει πλέον δυναμική. Δεν βρίσκεται στη διαδικασία προσέγγισης μιας ιδανικής κατάστασης.

*******
Ωστόσο, ένας νέος κόσμος αναδύεται. Η συλλογική αίσθηση  – η οποία κατ’ ουδένα τρόπο περιορίζεται στον Τραμπ και τα καμώματά του στη σύνοδο των G7 – είναι ότι ο δυτικός ιδεαλισμός δεν είναι πλέον διαχειρίσιμος: «ένας τρόπος για να το θέσει κανείς είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταβάλλονται σε μια ρεαλιστική εξουσία σε έναν κόσμο πολλών ιδεαλισμών», είναι η αιτίαση του Bruno Macaes για τη μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τουλάχιστον πεπεισμένες ότι η Δύση - ως ιδέα και ως σύνολο συμφωνιών και θεσμών - πρέπει να αλλάξει προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν ριζικά νέο κόσμο, έναν κόσμο όπου η Κίνα αποτελεί μια ιδιαίτερη, ολοένα διογκούμενη απειλή. Το δόγμα business as usual δεν έχει πλέον καμιά χρησιμότητα, ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα…».

Και εμείς τι κάνουμε; Εξακολουθούμε να… «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παλινδρομούμε στις ανδρεϊκές αυταπάτες ή συνάδουμε ως φτωχοί συγγενείς με την παιδική αντίδραση «τι είχαμε – τι χάσαμε» των Μακρόν και Τριντώ στο μπουρλότο Τράμπ κατά του δυτικού ιδεαλισμού;  

Κάθε άλλο: για να επιβιώσεις στις διαλυτικές διεθνείς συνθήκες του παρόντος, ακόμα και αν ανήκεις κάπου, πρέπει να φαίνεται ότι δεν ανήκεις σε κανέναν, με τρόπο που να δείχνει ότι μπορεί και να ανήκεις  σε… όλους ή στον καθένα ξεχωριστά, μονολόγησε ο διπλωμάτης μέσα μου και ήταν σαν να μου περιγράφει τη πολύτροπη και πολυεπίπεδη διπλωματία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση διά του υπουργού των Eξωτερικών της Νίκου Κοτζια. Ο οποίος, όπως έλεγε ένας συριζαίος φίλος, «αν δεν μας προέκυπτε ως υπουργός Eξωτερικών θα έπρεπε να εφευρεθεί»!

Bruno Macaes  είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της κρίσης


   

9 Ιουνίου 2018

Στο δρόμο που χάραξε ο Σαμαράς!..



Η ολική επαναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην  στρατηγική του φόβου και του εθνολαϊκισμού

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (10/6/2018)

«Αν ζούσε ο Κώστας Μητσοτάκης θα έβαζε χέρι στον κανακάρη του για τον ανόητο τρόπο με τον οποίο αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του στο θέμα των Σκοπίων», μου έλεγε τις προάλλες απόμαχο στέλεχος της καραμανλικής Δεξιάς, που συνάντησα τυχαία, σε καφέ του Παγκρατίου. «Μην το λες, μια χαρά τα πάει», του απάντησα. «Μαθαίνω μάλιστα ότι ο Τσίπρας είναι ευχαριστημένος από την αντιπολίτευση του Κυριάκου και ότι εύχεται να συνεχίσει έτσι, στη στρατηγική Σαμαρά», τον πικάρισα, προκειμένου να… μοχλεύσω τις αντιδράσεις του.

Έπιασε! Ο «απόμαχος» (που δεν είναι και τόσο απόμαχος) καραμανλικός λύθηκε, και άρχισε να τα λέει: «Αυτό ακριβώς εννοώ. Ο πατέρας του δεν θα του επέτρεπε να κινείται στην  στρατηγική Σαμαρά∙ διότι πίστευε ότι είναι αυτή ακριβώς η στρατηγική που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία… Θυμάσαι; Το έλεγα τότε, ότι η στρατηγική του φόβου, που επέλεξε να εφαρμόσει στον προεκλογικό αγώνα ο  Σαμαράς, γύρισε μπούμερανγκ κατά της παράταξης και έδωσε την κυβέρνηση στον Τσίπρα»…

Επανέφερα την κουβέντα στα τωρινά. Την ανεύθυνη, σε βαθμό υπονόμευσης, στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στις κυβερνητικές προσπάθειες για την επίλυση των μεγάλων εθνικών θεμάτων («μακεδονικό», «ελληνοτουρκικά», καθαρή έξοδος από το πρόγραμμα) και την ολική επαναφορά του – με αφορμή την επίθεση κατά της κλούβας των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη – στην παραληρηματική ρητορική του φόβου: «η χώρα έχει βυθιστεί στη βία και στην αναρχία - πρωθυπουργός της βίας και της ανομίας ο Τσίπρας»

*******
Και, ξαφνικά, είδα το «απόμαχο» στέλεχος να ανεβάζει στροφές, αναπτύσσοντας μια κριτική (για την ηγεσία του κόμματός του) ρητορική, που ξεπερνούσε σε ένταση ακόμα και την απαντητική δήλωση Τόσκα στον αρχηγό της ΝΔ: «Δυστυχώς για εμάς, ο  Κυριάκος Μητσοτάκης, υπό την επιρροή του Άδωνη Γεωργιάδη, καλλιεργεί και εμπορεύεται μικροπολιτικά τον φόβο και την καταστροφολογία. Όμως, και πάλι δυστυχώς για εμάς, οι πολίτες γνωρίζουν, θυμούνται και κρίνουν». 

Γνωρίζουν; Θυμούνται; Κρίνουν; Είναι κάτι το αμφίβολο, θαρρώ: στην περίπτωση Σαμαρά, η «στρατηγική του φόβου» εκπορευόταν από έναν αποτυχημένο πρωθυπουργό (τον ίδιο) και είχε ως υποκείμενο τον επερχόμενο Τσίπρα. Και ο επερχόμενος Τσίπρας ήταν το «νέο», το «ανατρεπτικό», το «επαναστατικό», αυτό που, με τις ευλογίες της κοινωνίας των δρόμων και των Πλατειών, ερχόταν για να αλλάξει τα πάντα…

Στην περίπτωση Μητσοτάκη, από την άλλη, το υποκείμενο της «στρατηγικής του φόβου» έχει μεν το ίδιο ονοματεπώνυμο, αλλά είναι πια ο πρωθυπουργός της χώρας∙ το κόμμα του (ΣΥΡΙΖΑ) κατέχει και διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία. «Δίκαια και σωστά» («με αριστερό πρόσημο»), λένε αρκετοί. Άλλοι όμως όχι, ασφυκτιούν μέσα στην διάχυτη ελληνική, ευρωπαϊκή, κοσμική εν τέλει, αβεβαιότητα των καιρών: είναι κοινός τόπος ότι, στις μέρες μας, η ανθρωπότητα βιώνει μιαν αβάσταχτη αβεβαιότητα, καθώς βαδίζει προς το άγνωστο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την οικονομική κρίση, αλλά με μια σειρά ακαθόριστων και ασαφών γεωπολιτικών κλονισμών που διαταράσσουν τις ισορροπίες και συνιστούν την «άγνωστη απειλή»…

 *******  
 Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι  ακαταμάχητος, καθώς αναλύει την ανθρωπολογία του φόβου: «φόβος είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας, στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε –ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε– προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν. Ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτισή της ξεπερνά τις δυνάμεις μας*».  Ως εκ τούτου, η «στρατηγική του φόβου» ως πολιτική (επικοινωνιακή) εφαρμογή αποδίδει περισσότερο με το φόβο διάχυτο, διάσπαρτο, ασαφή, να αιωρείται ελεύθερα∙  μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης  και των social media βέβαια: «ο πυρήνας της σύγχρονης στρατηγικής της κυριαρχίας έγκειται στο να ανάβεις και να κρατάς αναμμένο το φιτίλι της ανασφάλειας»  μας εξηγεί ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν σε μια σχετική αναφορά του…
Για να κρατάς «αναμμένο το φυτίλι της ανασφάλειας»,  λέω εγώ τώρα, πρέπει να  διαθέτεις ΣΚΑΪ, ΑΝΤ1, ΘΕΜΑ, Τα Νέα, ΤΟ ΒΗΜΑ, Καθημερινή, iefimerida  κλπ, κλπ.  Ο Κυριάκος τα… διαθέτει, αλλά  η στρατηγική του δεν είναι παρά μια γελοία  ρεπλίκα της οικτρά αποτυχημένης σαμαρικής στρατηγικής του φόβου και του εθνολαϊκισμού: «ο Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός της βίας και της ανομίας», «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» και… χαιρέτα μας τον πλάτανο…
* Από την εισαγωγή του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, στο βιβλίο του Ρευστός Φόβος (Εκδόσεις Πολύτροπον)
   


2 Ιουνίου 2018

Όπως τα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας





Δυστυχώς η προειδοποίηση δεν απέδωσε καρπούς: τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση του ιστορικού άρθρου του Έλληνα πρωθυπουργού στη γαλλική Le Monde, η καμπάνα χτύπησε για την Ιταλία

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (3/6/2018)

Ζω με την πολιτική και, κατά κάποιον τρόπο, τρέφομαι και τρέφω την πολιτική παιδιόθεν, από τα μαθητικά χρόνια ως τα σημερινά: ως ενεργός πολίτης, μέλος ή και στέλεχος κομματικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως δημοσιογράφος επίσης, αρθρογράφος και πολιτικός σχολιαστής. Ωστόσο δεν υπήρξα και δεν θα γίνω ποτέ πολιτικός∙ δεν θέλω και, λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορώ να είμαι πολιτικός. Ομολογώ δε ότι, κατά τη διάρκεια του βίου μου, δεν είναι λίγες οι φορές που υιοθέτησα εκείνον τον εμπαθή και λίγο ρατσιστικό, μα αρκετά ταιριαστό για τους πολιτικούς, αφορισμό του Ιονέσκο: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…» 

Και ξαφνικά, τις μέρες αυτές, με το βλέμμα στο απογοητευτικό πολιτειακό δράμα της Ιταλίας, αθέλητα, ασυνείδητα, ανακλαστικά, επανήλθα στην απαξιωτική οπτική του Ιονέσκο για τους πολιτικούς∙ διασκευασμένη στα ευρωπαϊκά καθ’ υμάς: είμαστε κυκλωμένοι από ένα τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην «κορυφή», ασχολούνται με εργασίες τρίτης κατηγορίας, όπως η ακραία υπονόμευση της Δημοκρατίας για την πολιτική κατίσχυση των κρατούντων (συστημικών) πραγμάτων έναντι των θυελλωδών αντισυστημικών επερχομένων. Και δεν μετέχουν στην κουλτούρα της εποχής, την έως θανάτου υπαρξιακή αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών  μπροστά στον, διαρκώς ανακυκλούμενο, οικονομικό και πολιτικό αφανισμό τους…

*******
Το ιταλικό ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά την Ιταλία, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το παρόν και το μέλλον της ευρωζώνης, και επαναφέρει δραματικά το θέμα της εξαιρετικά ελλειμματικής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Ακριβώς όπως τα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας τρία χρόνια πριν ( 31Μαϊου 2015), σ’ εκείνο το περίφημο άρθρο του στη Γαλλική Le Monde:

«Κάποιοι θέλουν να αποδεχτούμε να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος. Κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει, εν τέλει, την αρχή για τη δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες", προειδοποιούσε τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Ακολούθως αποκάλυπτε ότι «υπάρχει στρατηγική που επιδιώκει τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε: πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής (……)  με τη δυνατότητα να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού»…

*******
Στην κατακλείδα του συγκεκριμένου, ιστορικού θα λέγαμε, άρθρου του, ο Αλέξης Τσίπρας, αφού επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη (σ. σ: η συστημική) στρατηγική δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά την ΕΕ («διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών…»), αναρωτιέται: «Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;» Και καταλήγει σε έναν προφητικό, θα λέγαμε, αφορισμό, που παραπέμπει στο  σημερινό ιταλικό δράμα: αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλο λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;»…

Δυστυχώς η προειδοποίηση δεν απέδωσε καρπούς: τρία χρόνια μετά, η καμπάνα χτύπησε για την Ιταλία – τρία χρόνια μετά, εξακολουθούμε να είμαστε κυκλωμένοι από εκείνο το τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην «κορυφή», ασχολούνται με εργασίες τρίτης κατηγορίας. Την  ακραία υπονόμευση της Ιταλικής Δημοκρατίας αυτή τη φορά, με στόχο την πολιτική κατίσχυση των κρατούντων (συστημικών) πραγμάτων έναντι των θυελλωδών αντισυστημικών επερχομένων. Και φυσικά, οι συγκεκριμένοι (Σέρτζιο Ματαρέλα, Κάρλο Κοταρέλι, κ.α.)  δεν μετέχουν στην κουλτούρα της εποχής, την έως θάνατου υπαρξιακή αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών  μπροστά στον, διαρκώς ανακυκλούμενο, οικονομικό και πολιτικό αφανισμό τους…


25 Μαΐου 2018

Τον «Μάη του ’68» εμείς είχαμε χούντα



Μας έμεινε μια ζήλεια μόνο κι ένας φθόνος: γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια αντιδικτατορική εξέγερση; 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (26/5/2018)

 Ο «Μάης του ’68» άργησε δυο χρόνια και τρείς μήνες να με βρει. Να φτάσει στην Αθήνα, στην Πλατεία Βάθη, στο σπίτι μου, εννοώ. «Το σπίτι μου» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν: Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς – πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60.
 
Λοιπόν, που λέτε, δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης κομπάζοντας ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...» (υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς – που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία – να καπελώσει την εξέγερση), ήμουν ένα εικοσάχρονο  «σταλινικό καθαρματάκι», (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών…

Ακόμα πιο πριν, τέλη ’67 αρχές ’68, όταν ο «κόκκινος Ντάνι»  κλιμάκωνε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία στην πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ απαιτώντας… κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων, εγώ και οι συναγωνιστές μου (μαθητές και φοιτητές της Νεολαίας Λαμπράκη) ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας: ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία… 

Ο "Κόκκινος Ντάνι" οδηγεί τους φοιτητές προς τη Σορβόνη
Έτσι, ο Μάης του ’68 με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70, όταν ξεμπέρδεψα με το στρατό και ξαναβρήκα στην παρανομία τους αριστερούς μου φίλους. Κι  ένας – δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, τα… καθυστερημένα νέα…

Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες – μαθητές – φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

«Τίποτε σπουδαίο!..». Μια ζήλια μόνο – ένας υποσυνείδητος φθόνος για τους Γάλλους φοιτητές, για όσα έζησαν: «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια εξέγερση κατά της χούντας…».  Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Βάθη: «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Φράουλες και Αίμα», οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης∙ Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ,  Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.α.


 
Και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυoνίδα, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία – γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας «Μάη», το Πολυτεχνείο… 

Τώρα, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 50 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα… 

19 Μαΐου 2018

Σφαγείς αμάχων, made in USA





Εκτός από τα μέσα σφαγής, αμερικανικός είναι και ο εν γένει πολεμικός πολιτισμός των Ισραηλινών σφαγέων Παλαιστινίων. Αμάχων ή μη…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (20/5/2018)

Η «σφαγή» των Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας παρομοιάζεται από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με την σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.  Υπερβολές…

Τη σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές  επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Τη «σφαγή» ετούτη (δεκάδες νεκροί – χιλιάδες τραυματίες)  επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ  Μπενιαμίν Νετανιάχου, «γιός» του σφαγέα αμάχων Αριέλ Σαρόν και «αδελφός» του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, ηθικού αυτουργού της εν λόγω σφαγής…

*******
Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής… αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους…

Από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα


Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.
Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως  αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν Μπενιαμίν  Νετανιάχου, (τον αποκαλώ γιό του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας) είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης – τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 – 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.α.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν»*      

*******
Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό.

Made in USA άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική! Τώρα και με ιδιόκτητο σπίτι (το σπίτι του… Τραμπ) στην Ιερουσαλήμ! 

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις.  Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που  ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία τους και η πραγματικότητά τους…

*Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»,  αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, Τζόναθαν