25 Μαΐου 2018

Τον «Μάη του ’68» εμείς είχαμε χούντα



Μας έμεινε μια ζήλεια μόνο κι ένας φθόνος: γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια αντιδικτατορική εξέγερση; 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (26/5/2018)

 Ο «Μάης του ’68» άργησε δυο χρόνια και τρείς μήνες να με βρει. Να φτάσει στην Αθήνα, στην Πλατεία Βάθη, στο σπίτι μου, εννοώ. «Το σπίτι μου» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν: Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς – πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60.
 
Λοιπόν, που λέτε, δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης κομπάζοντας ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...» (υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς – που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία – να καπελώσει την εξέγερση), ήμουν ένα εικοσάχρονο  «σταλινικό καθαρματάκι», (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών…

Ακόμα πιο πριν, τέλη ’67 αρχές ’68, όταν ο «κόκκινος Ντάνι»  κλιμάκωνε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία στην πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ απαιτώντας… κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων, εγώ και οι συναγωνιστές μου (μαθητές και φοιτητές της Νεολαίας Λαμπράκη) ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας: ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία… 

Ο "Κόκκινος Ντάνι" οδηγεί τους φοιτητές προς τη Σορβόνη
Έτσι, ο Μάης του ’68 με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70, όταν ξεμπέρδεψα με το στρατό και ξαναβρήκα στην παρανομία τους αριστερούς μου φίλους. Κι  ένας – δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, τα… καθυστερημένα νέα…

Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες – μαθητές – φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

«Τίποτε σπουδαίο!..». Μια ζήλια μόνο – ένας υποσυνείδητος φθόνος για τους Γάλλους φοιτητές, για όσα έζησαν: «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια εξέγερση κατά της χούντας…».  Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Βάθη: «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Φράουλες και Αίμα», οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης∙ Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ,  Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.α.


 
Και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυoνίδα, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία – γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας «Μάη», το Πολυτεχνείο… 

Τώρα, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 50 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα… 

19 Μαΐου 2018

Σφαγείς αμάχων, made in USA





Εκτός από τα μέσα σφαγής, αμερικανικός είναι και ο εν γένει πολεμικός πολιτισμός των Ισραηλινών σφαγέων Παλαιστινίων. Αμάχων ή μη…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (20/5/2018)

Η «σφαγή» των Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας παρομοιάζεται από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με την σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.  Υπερβολές…

Τη σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές  επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Τη «σφαγή» ετούτη (δεκάδες νεκροί – χιλιάδες τραυματίες)  επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ  Μπενιαμίν Νετανιάχου, «γιός» του σφαγέα αμάχων Αριέλ Σαρόν και «αδελφός» του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, ηθικού αυτουργού της εν λόγω σφαγής…

*******
Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής… αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους…

Από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα


Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.
Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως  αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν Μπενιαμίν  Νετανιάχου, (τον αποκαλώ γιό του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας) είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης – τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 – 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.α.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν»*      

*******
Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό.

Made in USA άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική! Τώρα και με ιδιόκτητο σπίτι (το σπίτι του… Τραμπ) στην Ιερουσαλήμ! 

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις.  Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που  ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία τους και η πραγματικότητά τους…

*Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»,  αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, Τζόναθαν


             






12 Μαΐου 2018

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ»





«Σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 750 μέλη της… «Ακαδημίας Στελεχών» της Ν.Δ.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, της 13ης 5/ 2018)

«Έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πότε θα γίνουν οι εκλογές, εύχομαι να γίνουν μια ώρα αρχύτερα κι έχουμε πει πολλές φορές πως κάθε μέρα που μένει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ζημιά στον τόπο», έλεγε τις προάλλες, μιλώντας στην «Ακαδημία Στελεχών» του κόμματός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι έμοιαζε να μην λέει τίποτα καινούργιο, να παπαγαλίζει απλά τα ίδια του τα λόγια∙ αυτά που οι… μεταμοντέρνοι επικοινωνιακοί σύμβουλοί (απολειφάδια της σαμαρικής πανωλεθρίας αρκετοί εξ αυτών) τού έβαλαν στο στόμα, τη μέρα που τον «ντύσανε» αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Γνωρίζουμε όλοι, υποθέτω, ότι πολιτική είναι η αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της∙ αλλά για το μητσοτακέϊκο, πολιτική ήταν «να γίνει ο Κυριάκος μας – μιας και δεν τα κατάφερε η Ντόρα μας – πρωθυπουργός». Και για «να γίνει ο Κυριάκος μας πρωθυπουργός», αρκούσε να περιμένει: σε  τρεις – τέσσερις μήνες το πολύ, κλείνει η  «αριστερή παρένθεση», γίνονται εκλογές και… νάτος – νάτος ο («Κυριάκος μας») πρωθυπουργός.

Ωστόσο οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν και η «αριστερή παρένθεση» αντί να κλείσει έμενε ανοιχτή. Γινόταν καθεστώς και το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη» και… μέσα της, κατάλαβε ότι ο «δοτός νέος αρχηγός» δεν τραβάει. Και πήρε τον Κυριάκο στα χέρια του!.. Στη στρατηγική του «μαύρου μετώπου» που λέγαμε…

*******
Τώρα, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο», είπε ο «αρχηγός» Κυριάκος στο πλαίσιο της… νέας στρατηγικής. Και είπε «δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η «σκληρή» περίοδος», ομολογώντας έτσι πως δεν ξέρει πότε θα γίνουν οι εκλογές, ότι μπορεί να γίνουν και το Σεπτέμβριο του 2019, όπως λέει ο Τσίπρας!

Προσέξτε, είναι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλάει στα 750 μέλη της Ακαδημίας Στελεχών του κόμματός του. Και τους λέει ότι το μόνο που ξέρω είναι ότι «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» κατά την οποία πρέπει να μεταφέρετε σωστά το μήνυμα: «Η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος (…..), σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας (…..). Δεν αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά. Πρέπει όλοι να μεταφέρουμε το μήνυμα ευθυγραμμισμένα και να έχετε πειστεί κι εσείς ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό (…..). Ειδικά σε μια εποχή όπου τα μηνύματα είναι συγκεχυμένα και όπου ο πολιτικός μας αντίπαλος επενδύει συνειδητά σε μία εκστρατεία παραπληροφόρησης».

Μα είναι δυνατόν; «Η πολιτική είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος»! Και, «σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας»!  Όμως ναι, επαΐοντες περί την νέα τάξη των νεοδημοκρατικών  πραγμάτων μου εξήγησαν ότι η «Πολιτική Ακαδημία Στελεχών» δεν είναι παρά ένα είδος εκσυγχρονισμένης μετεξέλιξης της Μουρούτιας «μονταζιέρας»!..

*******    
Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ» δηλαδή, ή κάτι τέτοιο: «Φάρμα των τρολ» είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα ή μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών, ορίζει ο Ρόμπερτ Μιούλερ*. Στην περίπτωσή μας, μια νέα φουρνιά κομματικών στελεχών που, μεταξύ άλλων, εκπαιδεύονται συστηματικά στις τεχνικές της «μετά – αλήθειας» (πολιτική ρητορική – πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας), των fake news (ψευδείς, συχνά εντυπωσιακές, πληροφορίες που διαδίδονται υπό το πρόσχημα της είδησης) ή της «δολοφονίας χαρακτήρων» (τεχνική αποδόμησης προσώπων στην συνείδηση της κοινής γνώμης).  

Είναι μια ευγενική χορηγία του «αρχηγού» Κυριάκου στην μιντιακή  υπηρεσία παραπληροφόρησης του «μαύρου μετώπου» προφανώς: αυτό  το άτυπο τραστ που συνδέει το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη», με μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας διαδικτυακών, ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ. Και δια του υπερβάλλοντος κιτρινισμού, της συκοφαντικής διαστρέβλωσης, της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής fake news, επιχειρεί την ύστατη απόπειρα παλινόρθωσής του…

Βλέπετε, «η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος». Και, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» Έτσι δεν είπε ο… «αρχηγός»;

*Ειδικός εισαγγελέας, επικεφαλής της επιτροπής έρευνας για τη ρωσική ανάμιξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016.

5 Μαΐου 2018

Καρδούλες και like για Τσίπρα & Γκουρία



 Δυο ερωτήματα χρηστών του face book που εκθέτουν σε κοινή θέα βασικές προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου από το πρόγραμμα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 6/5/2018)

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που μιλάει: «Μετά από τρία χρόνια συστηματικής προσπάθειας, η Ελλάδα τα κατάφερε», λέει. Και λέει ότι «αφήνουμε πίσω μας την κρίση, τις παθογένειες του παρελθόντος, την ασφυκτική επιτροπεία και τους καταναγκασμούς που τη συνόδευαν» κι ότι «περνάμε σε μια νέα εποχή…».  

Τον παρακολουθούμε όλοι μαζί σε live streaming* μέσω facebook. Δυόμισι χιλιάδες χρήστες που αυξομειώνονται διαρκώς είμαστε στο συγκεκριμένο post τη στιγμή αυτή. Πατάμε διαρκώς καρδούλες και «like» που εισβάλλουν χαρούμενα στην εικόνα σχηματίζοντας πολύχρωμα συννεφάκια επιδοκιμασίας. Τα emotions αποδοκιμασίας είναι πολύ λιγότερα, μ’ εκείνο το διαβολάκι που σημαίνει «έλεος!», να σκάει εκνευριστικά, κάθε τόσο. Είναι οι διάφοροι φανατικοί φιλελέδες. Και οι άλλοι, οι… «αριστερότερα Κουροπάτκιν». Που κάνουν «κλικ» στη  μετάδοση για να βρίσουν Τσίπρα. Ό,τι και να λέει…

Ύστερα βγήκε ο Γκουρία (Άνχελ Γκουρία) του ΟΟΣΑ και… αποθέωσε τον Τσίπρα: «Συγχαρητήρια κύριε πρωθυπουργέ, εσείς επαναφέρατε την Ελλάδα πίσω, από το χείλος του γκρεμού» λέει. Το κοινό του facebook ενθουσιάζεται, νέος θύσανος από καρδούλες και «like» εισβάλει στην εικόνα:
«Τι έγινε ρε σύντροφοι, είμαστε και με τον Γκουρία τώρα;» σχολίασε τη φάση ένας χρήστης…

*******
Τα σχόλια στο συγκεκριμένο live streaming ήταν όλα τα λεφτά.  Και είναι αυτά ακριβώς τα σχόλια που με ώθησαν να γράψω το κείμενο που διαβάζετε. Σίγουρα δύο εξ αυτών∙ τα οποία  εκθέτουν σε κοινή θέα δυο βασικές , πραγματικές και άμεσες, προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου της χώρας από τα χρόνια της μνημονιακής χολέρας. Ειδικά εκείνων που στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 ανέθεσαν  στον Αλέξη Τσίπρα την ευθύνη γι αυτή την «έξοδο». Μέσω της συνεπούς  εφαρμογής του τρίτου μνημονίου βεβαίως:

-Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο;  Παρακαλώ απαντήστε στο απλό αυτό ερώτημα, ήταν το πρώτο απ’ τα δύο σημαίνοντα σχόλια προς τους Τσίπρα - Γκουρία. Το «υπέγραφε» ο χρήστης Στυλιανός και, βέβαια, δεν ήταν σχόλιο αλλά ένα από τα πλέον φλέγοντα ερωτήματα των Ελλήνων εν όψει της –  καθαρής ή μη – εξόδου.
-Στυλιανέ, μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου θα γίνουν μόνο στους νεοδημοκράτες, οπότε μη σκας, τρόλαρε τον Στυλιανό ένας ανόητος φιλελές. Ωστόσο το ερώτημα, καταλυτικό, εναγώνιο, παραμένει στον διαδικτυακό – και όχι μόνο – αέρα. Μυριόστομο, μετέωρο, αναπάντητο: Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο από την 1/1/2019;

«Θα κάνουμε μια προσπάθεια να διαπραγματευτούμε την άρση των ρυθμίσεων για συντάξεις και αφορολόγητο» επιμένουν –όλο και λιγότεροι, είναι αλήθεια, όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο – κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι. Προβάλλοντας ως διαπραγματευτικό δέλεαρ ορισμένα υπερβάλλοντα μακροοικονομικά επιτεύγματα…

Τα σκυλιά της αντιπολίτευσης, από την άλλη («εκείνοι που μας έβαλαν στα μνημόνια» όπως, προ ημερών τους είχε δήξει – μην αλλάξει η ορθογραφία, παρακαλώ – ο Τσίπρας), ουρλιάζουν τη λύσσα τους ότι «αποκλείεται η άρση των περικοπών Κατρούγκαλου», ότι «είναι ρητές δεσμεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και διάφορα τέτοια. Γνωρίζουν, βλέπετε, οι ουτιδανοί – και το λένε, ότι μια πιθανή άρση της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου «βγάζει κυβέρνηση». Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ!..

*******
Το δεύτερο σχόλιο που διάλεξα από το συγκεκριμένο live streaming είναι αυτό: «Αλέξη έχουμε παιδιά άνεργα. Προχώρα»… Είναι προφανές ότι πρόκειται για το σχόλιο μιας υπομονετικής  μάνας∙ που εκφράζει χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες «μάνες – κουράγιο» της μνημονιακής περιόδου, λέω εγώ τώρα, και παροτρύνει τον Πρωθυπουργό να μην κάνει πίσω: «προχώρα στην έξοδο από την κρίση με το βηματισμό που ήδη ακολουθείς.  Με την ελπίδα ότι θα καταφέρεις να μειώσεις ακόμα περισσότερο την ανεργία». Διότι «έχουμε παιδιά άνεργα» .

Και αδέρφια και μάνες, και πατεράδες, και εγγόνια θα προσθέσω: η ανεργία είναι μια μάστιγα που υπερβαίνει τα μνημόνια και συνδέεται με την πολιτική διαχείριση της κρίσης, κάτι που ο Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».

Έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το «ο Τσίπρας το έχει» είναι που πόνταρε εκείνο το 35,46 %  που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015: «Απλά οι Έλληνες ψήφισαν έξυπνα», ανέλυε τότε ο Γκρέγκορ Γκίζι: «ξέρουν ότι με μιαν άλλη κυβέρνηση θα υποφέρουν περισσότερο και ότι ο Τσίπρας πήρε όσα μπορούσε να πάρει και θα ξαναπάρει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει…». Και μετά την έξοδο, ελπίζουμε…

*Οι κοινές δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του  Γ. Γ του ΟΟΣΑ κ. Angel Gurría σε live μετάδοση



28 Απριλίου 2018

Αντιπολίτευση με ύφος & ήθος Καμόρας





Η εκ δεξιών συνασπισμένη ΣΙΩΠΗ που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και πολλαπλασιάζει το έλλειμμα  Δημοκρατίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/4/2018)

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς, και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν:

«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων», συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει  για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και… κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους  άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.

*******
Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρώμικη επιχείρηση  αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση, να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν», συνόψισε την… επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της… ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας, μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από τη κρίση («να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του («εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ σ: πολιτικές) δυνάμεις», και  αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.     

Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ – σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την  Offshore σύζυγό του με τον Θέμο του Θέματος), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα Δημοκρατίας.

*******
Φυσικά, το «έλλειμμα Δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.

Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».

Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική  διαφθορά, αυτό το έλλειμμα Δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες  όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».

Ωστόσο είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει το στόχο: παλινόρθωση του παλιού… καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς… 



21 Απριλίου 2018

Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα





Από ένα άτυπο μιντιακό κονσόρτσιουμ που στοχεύει στην άμεση αποδόμηση της κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί η έξοδος από τα μνημόνια και η ανόρθωση της οικονομίας πριν τις εκλογές 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Απότην ΑΥΓΗ της Κυριακής 22/4/2018)

Υπάρχει το δημοσίευμα της γερμανικής FAS (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung) και υπάρχει και το δημοσίευμα της ελβετικής ΝΖΖ (Νeue Zuericher Zeitung). Και τα δύο βγήκαν στον ελληνικό διαδικτυακό «αέρα» στον ίδιο ενημερωτικό χρόνο. Ίδια μέρα, ίδια ώρα.


Στο πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, που έχει διορίσει τους φίλους του και… όλο του το σόι στις θέσεις – κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και «κυβερνά σε ένα σύστημα διαφθοράς και κακής οικονομικής διαχείρισης».

Στο δεύτερο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι «ο χαρισματικός νεαρός πολιτικός που έχει διαψεύσει όποιους προφήτεψαν σύντομη ζωή για την κυβέρνηση του∙ ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι, καθώς είναι ανοιχτές οι πιθανότητες καθαρής εξόδου από το τρίτο πρόγραμμα.

Το πρώτο έπαιζε κάνα δύο εικοσιτετράωρα ως βασικό  θέμα στο αντικυβερνητικό κονσόρτσιουμ των διαδικτυακών ΜΜΕ, που περιλαμβάνει το σύνολο, σχεδόν, των μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάϊτ και των ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων. Με εκείνες του  Μαρινάκειου δημοσιογραφικού… alter ego (ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr  κλπ. κλπ.) να ακολουθούν την ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr)  αναμασώντας τη δηλητηριώδη σκόνη της.

Το δεύτερο μόνο στην efsyn.gr το πήρε το μάτι μου. Υπό τον αυστηρά δημοσιογραφικό τίτλο «ΝΖΖ: Kαι όμως ο Τσίπρας επικρατεί». Ναι, αναδημοσιεύτηκε και από μερικά σάϊτ∙. Και δυο – τρία μπλογκ. Τίποτε άλλο…

*******
Υπάρχει κι ένα τρίτο δημοσίευμα, αυτό του πρακτορείου Bloomberg. Ίδια μέρα, ίδια ώρα με τα δύο προηγούμενα. Σ’ αυτό, ο  Αλέξης Τσίπρας τίθεται εν μέσω των πραγματικών προκλήσεων και βασάνων που αντιμετωπίζει στον παρόντα χρόνο: στο εσωτερικό μέτωπο, «οι προετοιμασίες για τη μεταμνημονιακή οικονομική ζωή και οι πρώτες εκλογές μετά την λήξη του προγράμματος, που συνοδεύονται από διαπληκτισμούς με συμμάχους και αντιπάλους». Στο εξωτερικό μέτωπο, «οι αυξανόμενες εντάσεις με την παραδοσιακή αντίπαλο Τουρκία και η περιφερειακή αστάθεια που πηγάζει από την διένεξη για την ονομασία γειτονικής χώρας».

Ακολούθως, ο αρθρογράφος του Bloomberg σημειώνει ότι η   ικανότητα του Τσίπρα να ελιχθεί εν μέσω όλων αυτών των προκλήσεων και βασάνων «θα καθορίσει τον βαθμό της σταθερότητας της χώρας του και της περιοχής για τα προσεχή χρόνια». Ακολουθεί μια  λεπτομερής ανάλυση των συγκεκριμένων «προκλήσεων και βασάνων» και το δημοσίευμα κλείνει με την εκτίμηση του Wolfango Piccoli, της παγκοσμίου φήμης συμβουλευτικής εταιρίας «Teneo Intelligence», ότι «η κυβέρνηση έκανε το μεγάλο λάθος να παίξει από πολύ νωρίς το χαρτί της "καθαρής εξόδου", παρά την έλλειψη μεταμνημονιακού σχεδίου για την ελληνική οικονομία».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση του Wolfango Piccoli, μοναδικό αρνητικό σχόλιο για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του στο άρθρο του Bloomberg, αποσπάστηκε από το «αντικυβερνητικό μιντιακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego», διαστρεβλώθηκε επαρκώς, και έγινε… συλλογικός διαδικτυακός  τίτλος αμφισβήτησης του Έλληνα πρωθυπουργού. Και των δηλώσεών του. Και της ίδιας της καθαρής εξόδου εν τέλει: Ο Τσίπρας μίλησε για καθαρή έξοδο χωρίς να έχει σχέδιο για την οικονομία λέει (!) το Bloomberg. 

*******
«Το αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego»  Καθώς διατυπώνω το συγκεκριμένο κατηγορητικό σχήμα, έχω τη συνείδηση ότι υπερβάλω, ότι μόνο εκ του αποτελέσματος και καθ’ εικαστική  υπέρβαση  προκύπτει ως κάτι το απτό.

Ωστόσο, οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε την (εκλεκτική;) πολιτική – επιχειρηματική συγγένεια που συνδέει μια μεγάλη σειρά μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάιτ καθώς και έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων εφημερίδων με το πολιτικό τρίγωνο Μητσοτάκη – Σαμαρά – Βενιζέλου, τη ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr), την οικογένεια Αλαφούζου (Καθημερινή, ΣΚΑΙ, κλπ.)  και, προεξάρχον όλων, το «Μαρινάκειο δημοσιογραφικό… alter ego»: ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr, κλπ. κλπ.

Και γνωρίζουμε πως όλα τα ανωτέρω συνιστούν ένα άτυπο αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ∙ με κοινό στόχο την αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα, (του «χαρισματικού νεαρού πολιτικού ηγέτη» που, σύμφωνα με την Νeue Zuericher Zeitung, «ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι») πριν το καλοκαίρι: δια της μεθόδου της παραπληροφόρησης. Του υπερβάλλοντος κιτρινισμού. Της συκοφαντικής διαστρέβλωσης. Της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής μετά συντονισμένης υπερπροβολής, αρνητικών – για τον πρωθυπουργό την κυβέρνηση και τη χώρα – αφηγημάτων (fake news). Όπως αυτή της FAS. Για τη «μιζέρια των Ελλήνων» και τον… ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, Αλέξη Τσίπρα.   

14 Απριλίου 2018

Ο… μπαχαλάκιας κύριος Σαμαράς


 Ένα ανυπόστατο άρθρο ενός ανυπόστατου ηγέτη αποκάλυψε το πολιτικό μπάχαλο που επικρατεί στην περιοχή των κομμάτων της μείζονος αντιπολίτευσης 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 15ης / 4 / 2018)  

Το «άρθρο Σαμαρά» (Καθημερινή 7/4/2018) δεν είναι άρθρο. Ο ιστός του είναι ανύπαρκτος, οι αρθρώσεις του σπασμένες. Δεν διαβάζεται, παίζεται σαν πρόζα. Μια κακογραμμένη θεατρική φάρσα, μια γελοία ακολουθία πολιτικών στρεβλώσεων. Μόνο ο Λάκης Λαζόπουλος θα μπορούσε να το σώσει. Να το διαβάσει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ως… πλούσια κυρία των Βορείων προαστίων. Να γελάει ο κάθε πικραμένος… 

 Πλην Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος «διάβαζε το άρθρο κι έψαχνε μαντήλι να κλάψει», όπως διαδίδουν κάτι αλήτικα γαλάζια παπαγαλάκια: η συγκεκριμένη δημόσια παρέμβαση Σαμαρά (και μάλιστα από την αγαπημένη του Καθημερινή) τον έκανε λιώμα, δεδομένου ότι αποκάλυψε στο πανελλήνιο την ηγετική αδυναμία του∙ το γεγονός ότι είναι αρχηγός της Ν.Δ. μόνο στα χαρτιά. 

Πράγματι, η νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» (όπως έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την αρθρογραφική παρέμβαση του εμπλεκόμενου στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργού οι λιγοστοί μιντιακοί του φίλοι) αποκάλυψε ότι η Ν.Δ. δεν είναι το κεντροδεξιό ευρωπαϊκό κόμμα που αρχικά επιθυμούσε το μητσοτακέϊκο∙ ούτε το κόμμα της παραδοσιακής λαϊκής δεξιάς που, επίμονα, νοσταλγεί η καραμανλική πτέρυγα της παράταξης∙ ούτε ο ακραία νεοφιλελεύθερος σχηματισμός με τα ακροδεξιά αντανακλαστικά που λανσάρισαν και, εν τέλει, επέβαλαν στον Κυριάκο οι ακροδεξιοί… μουσαφιραίοι, οι «Άδωνης και ΣΙΑ». 

Η «νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» αποκάλυψε ότι η σημερινή ΝΔ είναι όλα αυτά μαζί. Αλληλοσυγκρουόμενα. Με τον «αρχηγό» ανάμεσά τους. Φτερό στον άνεμο. 


 ******* 

Η «νέα… υπέρβαση Σαμαρά» υπερβαίνει τη σημερινή ΝΔ και τον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη, ακολούθως υπερβαίνει την σημερινή μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ (το Κίνημα Αλλαγής και την πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά), κάνει… όπισθεν ολοταχώς και, υπερβαίνοντας και τον παρόντα πολιτικό χρόνο (ΣΥΡΙΖΑ), επιστρέφει στο σαμαροβενιζελικό έπος του 2013 – 14 : «τότε που τα καταφέραμε με τις υπερβάσεις που τολμήσαμε στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ». 

Εύκολο είναι; Όχι βέβαια… Για να πετύχει η «υπέρβαση», (το ταξίδι στον σαμαροβενιζελικό χρόνο) «πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηττηθεί στρατηγικά και οριστικά» τονίζει ο… υπερβατικός πρώην πρωθυπουργός. Στη γραμμή Βενιζέλου: «προϋπόθεση των πάντων είναι η συντριπτική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ». Στη γραμμή Λοβέρδου: «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί και πρέπει να ηττηθεί ως αντίπαλος μιας αποτυχημένης πολιτικής». Στη γραμμή Άδωνη: «να φύγει γρήγορα ο Τσίπρας μήπως και δούμε άσπρη μέρα»… 

Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε όσοι καταλαβαίνετε, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να ομολογήσει την συμπαιγνία και να δώσει τους συμπαίκτες του σ’ αυτήν, ο υπερβατικός αρθρογράφος περιγράφει την «υπέρβαση» ως εξής: «Σήμερα η χώρα έχει ανάγκη από μία μεταρρυθμιστική, πατριωτική, δημοκρατική και αξιακή υπέρβαση και πλέον απαραίτητος εταίρος αυτής της μεγάλης σύγκλισης είναι το Κίνημα Αλλαγής»… 


******* 

Είναι ακριβώς αυτή η περιγραφή, η υπογραμμισμένη αναφορά στο Κίνημα Αλλαγής ιδίως, που δίνει μια – κάποια υπόσταση στο κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο «άρθρο Σαμαρά» στην πασχαλιάτικη Καθημερινή (σ σ: βλέπε πρόλογο). Και είναι η ίδια αναφορά που αποκαθιστά τον εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργό ως πολιτικό μπαχαλάκια (Πολιτική Άνοιξη κλπ.) και κάνει μπάχαλο τον πολιτικό χώρο που ορίζεται από την άκρα δεξιά ως την κεντροαριστερά. 
Προκαλώντας αντιδράσεις σαν κι αυτήν: «Ακόμη μια προδοσία απ’ αυτόν που «έσυρε την πατρίδα μας σε μια γελοία και εν πολλοίς προδοτική συγκυβέρνηση», αυτόν που «σφιχταγκαλιάστηκε» με τον Ευ. Βενιζέλο, αρχηγό του «πάντα μισητού ΠΑΣΟΚ». 
Ή σαν κι αυτήν: «Το Κίνημα Αλλαγής δεν διαπραγματεύεται την αυτονομία του και όσο θα δυναμώνει θα γίνονται προτάσεις όπως αυτές του Α. Σαμαρά».  
Ή σαν κι αυτήν: Για μια ακόμη φορά ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύει ότι είναι ξένο σώμα στη μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη (…) Ο Κυριάκος Μητσοτακης οφείλει να του δείξει την πόρτα εξόδου… 

Μόνο σ’ αυτόν; Και στον Άδωνη αρμόζει μια πόρτα εξόδου. Και στους άλλους εσωκομματικούς συμπαίκτες της Σαμαρικής… υπέρβασης. Μήπως και στον ίδιο τον Μητσοτάκη; Διότι υπάρχουν αρκετοί ένθεν – κακείθεν που το υποστηρίζουν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει ένθεν – κακείθεν του Κινήματος Αλλαγής: «ποιά υπέρβαση σύντροφοι, μια συμπαιγνία του τρίο Novartis* είναι, που αδειάζει τον Κυριάκο επειδή προσφάτως απέκλεισε το ενδεχόμενο να δεχτεί τους Βενιζέλο και Λοβέρδο στη Ν.Δ.», λένε. Και ζητούν από την κυρία Φώφη να τους δείξει εκείνη την… πόρτα εξόδου. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ'το.. 

*«Τρίο Novartis» αποκαλούν στα πέριξ του Κινήματος Αλλαγής τους κυρίους Σαμαρά ΒενιζέλοΛοβέρδο.

6 Απριλίου 2018

Ο πασχαλινός εφιάλτης του Κυριάκου


«Ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την καθαρή έξοδο απ’ τα μνημόνια». 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 7ης /4/2018) 

Μεγαλοβδομαδιάτικα, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωνε τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την πορεία των διαπραγματεύσεων σε σχέση με το «Μακεδονικό». Όλους πλην Μητσοτάκη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν καταδέχτηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με έναν απλό υπουργό. Αντ’ αυτού έστειλε στον κ. Κοτζιά τον… σκιώδη ομόλογό του. Τον Κουμουτσάκο… 


Ως γνωστόν, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται πρωθυπουργός εκ γενετής. Ούτε καν: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή», με διορθώνει πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του. Με προϋπηρεσία… προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος, αν σας ενδιαφέρει. 


Ακριβώς: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή. Και μάλιστα εν αδίκω αναμονή», συνομολογεί άλλο πρόσωπο. Του στενού, επίσης, περιβάλλοντος του Κυριάκου. Δημοσιογράφος αυτός. Ναι, από εκείνους που μετριούνται απ’ τους γκαλοπατζήδες της «παράταξης» για την πολιτική τους… καταλληλότητα. Και, ως εκ τούτου, αισθάνονται ήδη σκιώδεις βουλευτές της σκιώδους κυβέρνησης της Ν.Δ. Ούτε καν: υπουργός εν αναμονή, παρά τω πρωθυπουργώ εν αναμονή, ο συγκεκριμένος… 


Πάμε σοβαρά τώρα. Γιατί διαπράττουμε ήδη την απρέπεια να γράφουμε ευθυμογράφημα με υλικό ενός προσωπικού πολιτικού δράματος. Διότι περί αυτού πρόκειται. «Ο Κυριάκος δεν πήγε στον Κοτζιά γιατί δεν θέλει λύση του Μακεδονικού στη συγκεκριμένη συγκυρία», μου αποκάλυψε το πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του με προϋπηρεσία προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος: «…δεν επιθυμεί καμιά λύση κανενός προβλήματος μέχρι να πάμε στις εκλογές», πρόσθεσε. «Ούτε καν την ειρήνευση στα ελληνοτουρκικά και την επιστροφή των δύο κρατουμένων δεν εύχεται. Το χειρότερο δε γι’ αυτόν θα ήταν μια καθαρή έξοδος απ’ το «πρόγραμμα», τον Αύγουστο». 


 ******* 

Εν ολίγοις, τα πρόσωπα του εν αναμονή… περιβάλλοντος του κ. Μητσοτάκη μου εμπιστεύτηκαν ότι ο αρχηγός τους βασανίζεται από ένα σύνδρομο αυξομειούμενης πολιτικής αναξιοπιστίας: είναι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε δημόσια συνάντηση και συνομιλία του με τον πρωθυπουργό μειώνει την αξιοπιστία του πρώτου αυξάνοντας την αξιοπιστία του δεύτερου. Φαντάσου το δράμα του, όταν φαντασιώνεται τον Αλέξη ως … Μεγαλέξανδρο να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δικιά του στο ναδίρ… 


Τίποτε το καινούργιο: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιφέρει την πολιτική αναξιοπιστία του από την στιγμή που πήρε το χρίσμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης . Θυμάμαι ακόμα εκείνο το «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», που είχε πει σε μια από τις πρώτες «προεδρικές» ομιλίες του. 


Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο…». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο – και αυτό συνιστούσε ήδη μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ… 


******* 

Για να πούμε όλη την αλήθεια, στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην αναξιόπιστη υπόσχεση». Ακόμα και σ’ εκείνο το φαύλο «Θα» των «Μαυρογιαλούρων». 


Ώσπου στις 25 Ιανουαρίου του2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, μια θέληση για παλινόρθωση της πολιτικής αξιοπιστίας. 


Αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει και σήμερα ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν κάνει πράξη την εφιαλτική φαντασίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη: ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δική του στο ναδίρ…