5 Μαΐου 2018

Καρδούλες και like για Τσίπρα & Γκουρία



 Δυο ερωτήματα χρηστών του face book που εκθέτουν σε κοινή θέα βασικές προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου από το πρόγραμμα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 6/5/2018)

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που μιλάει: «Μετά από τρία χρόνια συστηματικής προσπάθειας, η Ελλάδα τα κατάφερε», λέει. Και λέει ότι «αφήνουμε πίσω μας την κρίση, τις παθογένειες του παρελθόντος, την ασφυκτική επιτροπεία και τους καταναγκασμούς που τη συνόδευαν» κι ότι «περνάμε σε μια νέα εποχή…».  

Τον παρακολουθούμε όλοι μαζί σε live streaming* μέσω facebook. Δυόμισι χιλιάδες χρήστες που αυξομειώνονται διαρκώς είμαστε στο συγκεκριμένο post τη στιγμή αυτή. Πατάμε διαρκώς καρδούλες και «like» που εισβάλλουν χαρούμενα στην εικόνα σχηματίζοντας πολύχρωμα συννεφάκια επιδοκιμασίας. Τα emotions αποδοκιμασίας είναι πολύ λιγότερα, μ’ εκείνο το διαβολάκι που σημαίνει «έλεος!», να σκάει εκνευριστικά, κάθε τόσο. Είναι οι διάφοροι φανατικοί φιλελέδες. Και οι άλλοι, οι… «αριστερότερα Κουροπάτκιν». Που κάνουν «κλικ» στη  μετάδοση για να βρίσουν Τσίπρα. Ό,τι και να λέει…

Ύστερα βγήκε ο Γκουρία (Άνχελ Γκουρία) του ΟΟΣΑ και… αποθέωσε τον Τσίπρα: «Συγχαρητήρια κύριε πρωθυπουργέ, εσείς επαναφέρατε την Ελλάδα πίσω, από το χείλος του γκρεμού» λέει. Το κοινό του facebook ενθουσιάζεται, νέος θύσανος από καρδούλες και «like» εισβάλει στην εικόνα:
«Τι έγινε ρε σύντροφοι, είμαστε και με τον Γκουρία τώρα;» σχολίασε τη φάση ένας χρήστης…

*******
Τα σχόλια στο συγκεκριμένο live streaming ήταν όλα τα λεφτά.  Και είναι αυτά ακριβώς τα σχόλια που με ώθησαν να γράψω το κείμενο που διαβάζετε. Σίγουρα δύο εξ αυτών∙ τα οποία  εκθέτουν σε κοινή θέα δυο βασικές , πραγματικές και άμεσες, προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου της χώρας από τα χρόνια της μνημονιακής χολέρας. Ειδικά εκείνων που στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 ανέθεσαν  στον Αλέξη Τσίπρα την ευθύνη γι αυτή την «έξοδο». Μέσω της συνεπούς  εφαρμογής του τρίτου μνημονίου βεβαίως:

-Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο;  Παρακαλώ απαντήστε στο απλό αυτό ερώτημα, ήταν το πρώτο απ’ τα δύο σημαίνοντα σχόλια προς τους Τσίπρα - Γκουρία. Το «υπέγραφε» ο χρήστης Στυλιανός και, βέβαια, δεν ήταν σχόλιο αλλά ένα από τα πλέον φλέγοντα ερωτήματα των Ελλήνων εν όψει της –  καθαρής ή μη – εξόδου.
-Στυλιανέ, μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου θα γίνουν μόνο στους νεοδημοκράτες, οπότε μη σκας, τρόλαρε τον Στυλιανό ένας ανόητος φιλελές. Ωστόσο το ερώτημα, καταλυτικό, εναγώνιο, παραμένει στον διαδικτυακό – και όχι μόνο – αέρα. Μυριόστομο, μετέωρο, αναπάντητο: Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο από την 1/1/2019;

«Θα κάνουμε μια προσπάθεια να διαπραγματευτούμε την άρση των ρυθμίσεων για συντάξεις και αφορολόγητο» επιμένουν –όλο και λιγότεροι, είναι αλήθεια, όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο – κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι. Προβάλλοντας ως διαπραγματευτικό δέλεαρ ορισμένα υπερβάλλοντα μακροοικονομικά επιτεύγματα…

Τα σκυλιά της αντιπολίτευσης, από την άλλη («εκείνοι που μας έβαλαν στα μνημόνια» όπως, προ ημερών τους είχε δήξει – μην αλλάξει η ορθογραφία, παρακαλώ – ο Τσίπρας), ουρλιάζουν τη λύσσα τους ότι «αποκλείεται η άρση των περικοπών Κατρούγκαλου», ότι «είναι ρητές δεσμεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και διάφορα τέτοια. Γνωρίζουν, βλέπετε, οι ουτιδανοί – και το λένε, ότι μια πιθανή άρση της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου «βγάζει κυβέρνηση». Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ!..

*******
Το δεύτερο σχόλιο που διάλεξα από το συγκεκριμένο live streaming είναι αυτό: «Αλέξη έχουμε παιδιά άνεργα. Προχώρα»… Είναι προφανές ότι πρόκειται για το σχόλιο μιας υπομονετικής  μάνας∙ που εκφράζει χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες «μάνες – κουράγιο» της μνημονιακής περιόδου, λέω εγώ τώρα, και παροτρύνει τον Πρωθυπουργό να μην κάνει πίσω: «προχώρα στην έξοδο από την κρίση με το βηματισμό που ήδη ακολουθείς.  Με την ελπίδα ότι θα καταφέρεις να μειώσεις ακόμα περισσότερο την ανεργία». Διότι «έχουμε παιδιά άνεργα» .

Και αδέρφια και μάνες, και πατεράδες, και εγγόνια θα προσθέσω: η ανεργία είναι μια μάστιγα που υπερβαίνει τα μνημόνια και συνδέεται με την πολιτική διαχείριση της κρίσης, κάτι που ο Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».

Έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το «ο Τσίπρας το έχει» είναι που πόνταρε εκείνο το 35,46 %  που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015: «Απλά οι Έλληνες ψήφισαν έξυπνα», ανέλυε τότε ο Γκρέγκορ Γκίζι: «ξέρουν ότι με μιαν άλλη κυβέρνηση θα υποφέρουν περισσότερο και ότι ο Τσίπρας πήρε όσα μπορούσε να πάρει και θα ξαναπάρει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει…». Και μετά την έξοδο, ελπίζουμε…

*Οι κοινές δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του  Γ. Γ του ΟΟΣΑ κ. Angel Gurría σε live μετάδοση



28 Απριλίου 2018

Αντιπολίτευση με ύφος & ήθος Καμόρας





Η εκ δεξιών συνασπισμένη ΣΙΩΠΗ που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και πολλαπλασιάζει το έλλειμμα  Δημοκρατίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/4/2018)

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς, και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν:

«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων», συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει  για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και… κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους  άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.

*******
Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρώμικη επιχείρηση  αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση, να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν», συνόψισε την… επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της… ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας, μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από τη κρίση («να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του («εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ σ: πολιτικές) δυνάμεις», και  αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.     

Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ – σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την  Offshore σύζυγό του με τον Θέμο του Θέματος), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα Δημοκρατίας.

*******
Φυσικά, το «έλλειμμα Δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.

Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».

Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική  διαφθορά, αυτό το έλλειμμα Δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες  όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».

Ωστόσο είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει το στόχο: παλινόρθωση του παλιού… καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς… 



21 Απριλίου 2018

Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα





Από ένα άτυπο μιντιακό κονσόρτσιουμ που στοχεύει στην άμεση αποδόμηση της κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί η έξοδος από τα μνημόνια και η ανόρθωση της οικονομίας πριν τις εκλογές 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Απότην ΑΥΓΗ της Κυριακής 22/4/2018)

Υπάρχει το δημοσίευμα της γερμανικής FAS (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung) και υπάρχει και το δημοσίευμα της ελβετικής ΝΖΖ (Νeue Zuericher Zeitung). Και τα δύο βγήκαν στον ελληνικό διαδικτυακό «αέρα» στον ίδιο ενημερωτικό χρόνο. Ίδια μέρα, ίδια ώρα.


Στο πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, που έχει διορίσει τους φίλους του και… όλο του το σόι στις θέσεις – κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και «κυβερνά σε ένα σύστημα διαφθοράς και κακής οικονομικής διαχείρισης».

Στο δεύτερο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι «ο χαρισματικός νεαρός πολιτικός που έχει διαψεύσει όποιους προφήτεψαν σύντομη ζωή για την κυβέρνηση του∙ ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι, καθώς είναι ανοιχτές οι πιθανότητες καθαρής εξόδου από το τρίτο πρόγραμμα.

Το πρώτο έπαιζε κάνα δύο εικοσιτετράωρα ως βασικό  θέμα στο αντικυβερνητικό κονσόρτσιουμ των διαδικτυακών ΜΜΕ, που περιλαμβάνει το σύνολο, σχεδόν, των μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάϊτ και των ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων. Με εκείνες του  Μαρινάκειου δημοσιογραφικού… alter ego (ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr  κλπ. κλπ.) να ακολουθούν την ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr)  αναμασώντας τη δηλητηριώδη σκόνη της.

Το δεύτερο μόνο στην efsyn.gr το πήρε το μάτι μου. Υπό τον αυστηρά δημοσιογραφικό τίτλο «ΝΖΖ: Kαι όμως ο Τσίπρας επικρατεί». Ναι, αναδημοσιεύτηκε και από μερικά σάϊτ∙. Και δυο – τρία μπλογκ. Τίποτε άλλο…

*******
Υπάρχει κι ένα τρίτο δημοσίευμα, αυτό του πρακτορείου Bloomberg. Ίδια μέρα, ίδια ώρα με τα δύο προηγούμενα. Σ’ αυτό, ο  Αλέξης Τσίπρας τίθεται εν μέσω των πραγματικών προκλήσεων και βασάνων που αντιμετωπίζει στον παρόντα χρόνο: στο εσωτερικό μέτωπο, «οι προετοιμασίες για τη μεταμνημονιακή οικονομική ζωή και οι πρώτες εκλογές μετά την λήξη του προγράμματος, που συνοδεύονται από διαπληκτισμούς με συμμάχους και αντιπάλους». Στο εξωτερικό μέτωπο, «οι αυξανόμενες εντάσεις με την παραδοσιακή αντίπαλο Τουρκία και η περιφερειακή αστάθεια που πηγάζει από την διένεξη για την ονομασία γειτονικής χώρας».

Ακολούθως, ο αρθρογράφος του Bloomberg σημειώνει ότι η   ικανότητα του Τσίπρα να ελιχθεί εν μέσω όλων αυτών των προκλήσεων και βασάνων «θα καθορίσει τον βαθμό της σταθερότητας της χώρας του και της περιοχής για τα προσεχή χρόνια». Ακολουθεί μια  λεπτομερής ανάλυση των συγκεκριμένων «προκλήσεων και βασάνων» και το δημοσίευμα κλείνει με την εκτίμηση του Wolfango Piccoli, της παγκοσμίου φήμης συμβουλευτικής εταιρίας «Teneo Intelligence», ότι «η κυβέρνηση έκανε το μεγάλο λάθος να παίξει από πολύ νωρίς το χαρτί της "καθαρής εξόδου", παρά την έλλειψη μεταμνημονιακού σχεδίου για την ελληνική οικονομία».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση του Wolfango Piccoli, μοναδικό αρνητικό σχόλιο για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του στο άρθρο του Bloomberg, αποσπάστηκε από το «αντικυβερνητικό μιντιακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego», διαστρεβλώθηκε επαρκώς, και έγινε… συλλογικός διαδικτυακός  τίτλος αμφισβήτησης του Έλληνα πρωθυπουργού. Και των δηλώσεών του. Και της ίδιας της καθαρής εξόδου εν τέλει: Ο Τσίπρας μίλησε για καθαρή έξοδο χωρίς να έχει σχέδιο για την οικονομία λέει (!) το Bloomberg. 

*******
«Το αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego»  Καθώς διατυπώνω το συγκεκριμένο κατηγορητικό σχήμα, έχω τη συνείδηση ότι υπερβάλω, ότι μόνο εκ του αποτελέσματος και καθ’ εικαστική  υπέρβαση  προκύπτει ως κάτι το απτό.

Ωστόσο, οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε την (εκλεκτική;) πολιτική – επιχειρηματική συγγένεια που συνδέει μια μεγάλη σειρά μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάιτ καθώς και έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων εφημερίδων με το πολιτικό τρίγωνο Μητσοτάκη – Σαμαρά – Βενιζέλου, τη ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr), την οικογένεια Αλαφούζου (Καθημερινή, ΣΚΑΙ, κλπ.)  και, προεξάρχον όλων, το «Μαρινάκειο δημοσιογραφικό… alter ego»: ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr, κλπ. κλπ.

Και γνωρίζουμε πως όλα τα ανωτέρω συνιστούν ένα άτυπο αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ∙ με κοινό στόχο την αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα, (του «χαρισματικού νεαρού πολιτικού ηγέτη» που, σύμφωνα με την Νeue Zuericher Zeitung, «ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι») πριν το καλοκαίρι: δια της μεθόδου της παραπληροφόρησης. Του υπερβάλλοντος κιτρινισμού. Της συκοφαντικής διαστρέβλωσης. Της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής μετά συντονισμένης υπερπροβολής, αρνητικών – για τον πρωθυπουργό την κυβέρνηση και τη χώρα – αφηγημάτων (fake news). Όπως αυτή της FAS. Για τη «μιζέρια των Ελλήνων» και τον… ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, Αλέξη Τσίπρα.   

14 Απριλίου 2018

Ο… μπαχαλάκιας κύριος Σαμαράς


 Ένα ανυπόστατο άρθρο ενός ανυπόστατου ηγέτη αποκάλυψε το πολιτικό μπάχαλο που επικρατεί στην περιοχή των κομμάτων της μείζονος αντιπολίτευσης 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 15ης / 4 / 2018)  

Το «άρθρο Σαμαρά» (Καθημερινή 7/4/2018) δεν είναι άρθρο. Ο ιστός του είναι ανύπαρκτος, οι αρθρώσεις του σπασμένες. Δεν διαβάζεται, παίζεται σαν πρόζα. Μια κακογραμμένη θεατρική φάρσα, μια γελοία ακολουθία πολιτικών στρεβλώσεων. Μόνο ο Λάκης Λαζόπουλος θα μπορούσε να το σώσει. Να το διαβάσει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ως… πλούσια κυρία των Βορείων προαστίων. Να γελάει ο κάθε πικραμένος… 

 Πλην Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος «διάβαζε το άρθρο κι έψαχνε μαντήλι να κλάψει», όπως διαδίδουν κάτι αλήτικα γαλάζια παπαγαλάκια: η συγκεκριμένη δημόσια παρέμβαση Σαμαρά (και μάλιστα από την αγαπημένη του Καθημερινή) τον έκανε λιώμα, δεδομένου ότι αποκάλυψε στο πανελλήνιο την ηγετική αδυναμία του∙ το γεγονός ότι είναι αρχηγός της Ν.Δ. μόνο στα χαρτιά. 

Πράγματι, η νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» (όπως έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την αρθρογραφική παρέμβαση του εμπλεκόμενου στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργού οι λιγοστοί μιντιακοί του φίλοι) αποκάλυψε ότι η Ν.Δ. δεν είναι το κεντροδεξιό ευρωπαϊκό κόμμα που αρχικά επιθυμούσε το μητσοτακέϊκο∙ ούτε το κόμμα της παραδοσιακής λαϊκής δεξιάς που, επίμονα, νοσταλγεί η καραμανλική πτέρυγα της παράταξης∙ ούτε ο ακραία νεοφιλελεύθερος σχηματισμός με τα ακροδεξιά αντανακλαστικά που λανσάρισαν και, εν τέλει, επέβαλαν στον Κυριάκο οι ακροδεξιοί… μουσαφιραίοι, οι «Άδωνης και ΣΙΑ». 

Η «νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» αποκάλυψε ότι η σημερινή ΝΔ είναι όλα αυτά μαζί. Αλληλοσυγκρουόμενα. Με τον «αρχηγό» ανάμεσά τους. Φτερό στον άνεμο. 


 ******* 

Η «νέα… υπέρβαση Σαμαρά» υπερβαίνει τη σημερινή ΝΔ και τον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη, ακολούθως υπερβαίνει την σημερινή μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ (το Κίνημα Αλλαγής και την πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά), κάνει… όπισθεν ολοταχώς και, υπερβαίνοντας και τον παρόντα πολιτικό χρόνο (ΣΥΡΙΖΑ), επιστρέφει στο σαμαροβενιζελικό έπος του 2013 – 14 : «τότε που τα καταφέραμε με τις υπερβάσεις που τολμήσαμε στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ». 

Εύκολο είναι; Όχι βέβαια… Για να πετύχει η «υπέρβαση», (το ταξίδι στον σαμαροβενιζελικό χρόνο) «πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηττηθεί στρατηγικά και οριστικά» τονίζει ο… υπερβατικός πρώην πρωθυπουργός. Στη γραμμή Βενιζέλου: «προϋπόθεση των πάντων είναι η συντριπτική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ». Στη γραμμή Λοβέρδου: «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί και πρέπει να ηττηθεί ως αντίπαλος μιας αποτυχημένης πολιτικής». Στη γραμμή Άδωνη: «να φύγει γρήγορα ο Τσίπρας μήπως και δούμε άσπρη μέρα»… 

Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε όσοι καταλαβαίνετε, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να ομολογήσει την συμπαιγνία και να δώσει τους συμπαίκτες του σ’ αυτήν, ο υπερβατικός αρθρογράφος περιγράφει την «υπέρβαση» ως εξής: «Σήμερα η χώρα έχει ανάγκη από μία μεταρρυθμιστική, πατριωτική, δημοκρατική και αξιακή υπέρβαση και πλέον απαραίτητος εταίρος αυτής της μεγάλης σύγκλισης είναι το Κίνημα Αλλαγής»… 


******* 

Είναι ακριβώς αυτή η περιγραφή, η υπογραμμισμένη αναφορά στο Κίνημα Αλλαγής ιδίως, που δίνει μια – κάποια υπόσταση στο κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο «άρθρο Σαμαρά» στην πασχαλιάτικη Καθημερινή (σ σ: βλέπε πρόλογο). Και είναι η ίδια αναφορά που αποκαθιστά τον εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργό ως πολιτικό μπαχαλάκια (Πολιτική Άνοιξη κλπ.) και κάνει μπάχαλο τον πολιτικό χώρο που ορίζεται από την άκρα δεξιά ως την κεντροαριστερά. 
Προκαλώντας αντιδράσεις σαν κι αυτήν: «Ακόμη μια προδοσία απ’ αυτόν που «έσυρε την πατρίδα μας σε μια γελοία και εν πολλοίς προδοτική συγκυβέρνηση», αυτόν που «σφιχταγκαλιάστηκε» με τον Ευ. Βενιζέλο, αρχηγό του «πάντα μισητού ΠΑΣΟΚ». 
Ή σαν κι αυτήν: «Το Κίνημα Αλλαγής δεν διαπραγματεύεται την αυτονομία του και όσο θα δυναμώνει θα γίνονται προτάσεις όπως αυτές του Α. Σαμαρά».  
Ή σαν κι αυτήν: Για μια ακόμη φορά ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύει ότι είναι ξένο σώμα στη μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη (…) Ο Κυριάκος Μητσοτακης οφείλει να του δείξει την πόρτα εξόδου… 

Μόνο σ’ αυτόν; Και στον Άδωνη αρμόζει μια πόρτα εξόδου. Και στους άλλους εσωκομματικούς συμπαίκτες της Σαμαρικής… υπέρβασης. Μήπως και στον ίδιο τον Μητσοτάκη; Διότι υπάρχουν αρκετοί ένθεν – κακείθεν που το υποστηρίζουν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει ένθεν – κακείθεν του Κινήματος Αλλαγής: «ποιά υπέρβαση σύντροφοι, μια συμπαιγνία του τρίο Novartis* είναι, που αδειάζει τον Κυριάκο επειδή προσφάτως απέκλεισε το ενδεχόμενο να δεχτεί τους Βενιζέλο και Λοβέρδο στη Ν.Δ.», λένε. Και ζητούν από την κυρία Φώφη να τους δείξει εκείνη την… πόρτα εξόδου. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ'το.. 

*«Τρίο Novartis» αποκαλούν στα πέριξ του Κινήματος Αλλαγής τους κυρίους Σαμαρά ΒενιζέλοΛοβέρδο.

6 Απριλίου 2018

Ο πασχαλινός εφιάλτης του Κυριάκου


«Ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την καθαρή έξοδο απ’ τα μνημόνια». 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 7ης /4/2018) 

Μεγαλοβδομαδιάτικα, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωνε τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την πορεία των διαπραγματεύσεων σε σχέση με το «Μακεδονικό». Όλους πλην Μητσοτάκη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν καταδέχτηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με έναν απλό υπουργό. Αντ’ αυτού έστειλε στον κ. Κοτζιά τον… σκιώδη ομόλογό του. Τον Κουμουτσάκο… 


Ως γνωστόν, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται πρωθυπουργός εκ γενετής. Ούτε καν: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή», με διορθώνει πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του. Με προϋπηρεσία… προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος, αν σας ενδιαφέρει. 


Ακριβώς: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή. Και μάλιστα εν αδίκω αναμονή», συνομολογεί άλλο πρόσωπο. Του στενού, επίσης, περιβάλλοντος του Κυριάκου. Δημοσιογράφος αυτός. Ναι, από εκείνους που μετριούνται απ’ τους γκαλοπατζήδες της «παράταξης» για την πολιτική τους… καταλληλότητα. Και, ως εκ τούτου, αισθάνονται ήδη σκιώδεις βουλευτές της σκιώδους κυβέρνησης της Ν.Δ. Ούτε καν: υπουργός εν αναμονή, παρά τω πρωθυπουργώ εν αναμονή, ο συγκεκριμένος… 


Πάμε σοβαρά τώρα. Γιατί διαπράττουμε ήδη την απρέπεια να γράφουμε ευθυμογράφημα με υλικό ενός προσωπικού πολιτικού δράματος. Διότι περί αυτού πρόκειται. «Ο Κυριάκος δεν πήγε στον Κοτζιά γιατί δεν θέλει λύση του Μακεδονικού στη συγκεκριμένη συγκυρία», μου αποκάλυψε το πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του με προϋπηρεσία προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος: «…δεν επιθυμεί καμιά λύση κανενός προβλήματος μέχρι να πάμε στις εκλογές», πρόσθεσε. «Ούτε καν την ειρήνευση στα ελληνοτουρκικά και την επιστροφή των δύο κρατουμένων δεν εύχεται. Το χειρότερο δε γι’ αυτόν θα ήταν μια καθαρή έξοδος απ’ το «πρόγραμμα», τον Αύγουστο». 


 ******* 

Εν ολίγοις, τα πρόσωπα του εν αναμονή… περιβάλλοντος του κ. Μητσοτάκη μου εμπιστεύτηκαν ότι ο αρχηγός τους βασανίζεται από ένα σύνδρομο αυξομειούμενης πολιτικής αναξιοπιστίας: είναι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε δημόσια συνάντηση και συνομιλία του με τον πρωθυπουργό μειώνει την αξιοπιστία του πρώτου αυξάνοντας την αξιοπιστία του δεύτερου. Φαντάσου το δράμα του, όταν φαντασιώνεται τον Αλέξη ως … Μεγαλέξανδρο να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δικιά του στο ναδίρ… 


Τίποτε το καινούργιο: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιφέρει την πολιτική αναξιοπιστία του από την στιγμή που πήρε το χρίσμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης . Θυμάμαι ακόμα εκείνο το «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», που είχε πει σε μια από τις πρώτες «προεδρικές» ομιλίες του. 


Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο…». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο – και αυτό συνιστούσε ήδη μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ… 


******* 

Για να πούμε όλη την αλήθεια, στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην αναξιόπιστη υπόσχεση». Ακόμα και σ’ εκείνο το φαύλο «Θα» των «Μαυρογιαλούρων». 


Ώσπου στις 25 Ιανουαρίου του2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, μια θέληση για παλινόρθωση της πολιτικής αξιοπιστίας. 


Αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει και σήμερα ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν κάνει πράξη την εφιαλτική φαντασίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη: ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δική του στο ναδίρ…

30 Μαρτίου 2018

«Φάρμες των τρολς» α λα Ελληνικά


Όταν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μεταλλάσσονται σε βιοτεχνίες παραγωγής παραπληροφόρησης και πολιτικής μισαλλοδοξίας… 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 1ης /4/2018)

Τρίτη 27 Μαρτίου 2018: «Οι Τούσκ και Γιούνγκερ στρίμωξαν τον Ερντογάν στη Βάρνα», μας ενημέρωνε η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Το Βήμα» στην Ελλάδα∙ όμως όχι, «Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν στη Βάρνα», έγραφε την ίδια ώρα η ηλεκτρονική έκδοση της Γερμανικής «Frankfurter Allgemeine Zeitung». Ποια ήταν η είδηση και ποιο το τρολ; 

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι απ’ τη μια η είδηση – δηλαδή η αλήθεια – κι απ’ την άλλη το… «τρολ» ή το «fake news». Θα μπορούσε, κάλλιστα, να πρόκειται για δυο διαφορετικές εκτιμήσεις δυο διαφορετικών αναλυτών, σκέφτεσαι. «Ή μήπως για δυο διαφορετικές εκδοχές δυο διαφορετικών αναλυτών δυο διαφορετικών ΜΜΕ – φορέων διαφορετικών συμφερόντων;», αναρωτιέσαι στο καπάκι. Κι ας έχεις την επίγνωση ότι η καχυποψία που σου προκάλεσε τη συγκεκριμένη αναρώτηση είναι τόσο ακραία που ανάγεται στη σφαίρα της ψυχανάλυσης και όχι σ’ εκείνη της… ανάλυσης ειδήσεων. Όμως είσαι υποκείμενο ενημέρωσης στον χαοτικό κόσμο των social media∙ και η συγκεκριμένη επίγνωση οφείλει να συνοδεύεται από την συνεπίγνωση ότι η εν λόγω ακραία καχυποψία σου απέναντι στο συγκεκριμένο πληροφορικό – παραπληροφορικό χάος μπορεί να είναι και απαραίτητη προκειμένου να αποφεύγεις τα fake news και τις «φάρμες με τα τρόλς». 



 ******* 

Χρειάστηκαν εκατοντάδες μέρες σκληρής δουλειάς, χιλιάδες έγγραφα, αλλά ένας -μόνο ένας- σύγχρονος αδιάφθορος, ο ειδικός ερευνητής Ρόμπερτ Μιούλερ, ο άνθρωπος που κάνει φύλλο και φτερό τη ρωσική εμπλοκή στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, για να διατυπωθεί ο ορισμός της «φάρμας των τρολ»: Φάρμα των τρολ είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι είτε εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα» είτε προέρχονται από διαφορετικά μέρη του κόσμου και μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών… 


Προς το παρόν, ενώ το κοινό των social media μηρυκάζει τις «συγγνώμες» του Μαρκ Ζούκερμπεργκ για τη διαρροή (ή την πώληση;) προσωπικών δεδομένων 50 εκατομμυρίων χρηστών του Facebook στην εταιρία Cambridge Analytica (που είχε αναλάβει τον προεκλογικό αγώνα του Ντόναλντ Τραμπ), οι «φάρμες των τρολ» κάθε τύπου, αυξάνονται και πληθύνονται, τρολάροντας διεθνώς τη δημοσιογραφία και την πολιτική. 


Δεν ορκίζομαι ότι στη χώρα μας υπάρχουν… «φάρμες των τρολ», ωστόσο είναι εκατοντάδες οι «δημοσιογράφοι» που πληρώνονται για να γράφουν – κι άλλοι τόσοι εκείνοι που γράφουν για να πληρώνονται – σχόλια και κείμενα μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ∙ και εκατοντάδες άλλοι που πληρώνονται για να απαντούν –ή απαντούν για να πληρώνονται – στα σχόλια μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ με σχόλια μίσους κατά Ν.Δ… Εξαναγκάζοντας το αναγνωστικό κοινό να βιώνει την «δημοσιογραφία» ως βιοτεχνία παραπληροφόρησης και παραγωγής πολιτικής μισαλλοδοξίας… 


 ******* 

Όπως βλέπετε, στο προηγούμενο σχόλιο βάζω τις λέξεις δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία σε εισαγωγικά, προκειμένου να σηματοδοτήσω την απόκλιση των συγκεκριμένων «δημοσιογράφων» απ’ τους κανονικούς δημοσιογράφους, και της συγκεκριμένης «δημοσιογραφίας» απ’ την κανονική δημοσιογραφία. Υπήρξα επιεικής: θα απέδιδα πιο σωστά τη μεταλλαγμένη σε «βιοτεχνία παραπληροφόρησης και πολιτικής μισαλλοδοξίας» δημοσιογραφία, αν έβαζα στη θέση της λέξης «δημοσιογράφοι» τη λέξη τρολ, και στη θέση της λέξης «δημοσιογραφία» τη λέξη τρολάρισμα… 


Αντίστοιχη, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι η κατάσταση και στην πολιτική σκηνή της χώρας: δεν θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω– ότι εκατοντάδες κομματικοί υπάλληλοι εργάζονται σε 12ωρες βάρδιες για λογαριασμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «βομβαρδίζοντας» το διαδίκτυο με τρολ αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα, των προσώπων και των πραγμάτων της κυβέρνησής του. Ούτε θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω– το αντίθετο, ότι εκατοντάδες άτομα εργάζονται σε12ωρες βάρδιες, απαντώντας στα τρολ αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα και των προσώπων και των πραγμάτων της κυβέρνησής του, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με τρολ αποδόμησης του προέδρου της Ν.Δ., Κυριάκου Μητσοτάκη, των προσώπων και των πραγμάτων του κόμματός του. 


Θα πω μόνο ότι, αν πράγματι ισχύει το δεύτερο (που δεν ισχύει), τζάμπα κόπος και τζάμπα… έξοδα, αφού ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένα πολιτικό τρολ, που τρολάρει τον εαυτό του και το κόμμα του. Ακολουθώντας (με την διαδικτυακή έννοια) το σούπερ–τρολ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον αντιπρόεδρο του κόμματός του Άδωνη Γεωργιάδη…

23 Μαρτίου 2018

«Πορθητής» με τις πλάτες του Πούτιν




Η επιχείρηση του Ταγίπ Ερντογάν στην Αφρίν ήταν – αν όχι εν συμπαιγνία – τουλάχιστον εν γνώσει της «διεθνούς κοινότητας»


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής24/3/2018)

Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη.

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα του ανατολικού βάθους…. Της Άγκυρας του ισλαμιστή σουλτάνου Ερντογάν… Του μακελάρη της Αφρίν.

Δείτε: τα μαντάτα για το μακελειό στην Αφρίν έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι τα σάιτ, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Άγκυρα: μόλις έγινε εισβολή τουρκικών δυνάμεων στη Συρία. Χερσαίων και αεροπορικών. Στην περιοχή της Βόρειας Συρίας που ο Ερντογάν αποκαλεί «τρομοκρατικό διάδρομο», επειδή ελέγχεται από τις κουρδικές οργανώσεις. Στην Αφρίν…

Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Τίποτα…

*******
Ωστόσο ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για τη σφαγή στην Αφρίν. Έτσι νομίζω δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον «αέρα» και, τα γνωστά: φωτογραφίες Κούρδων αμάχων να θρηνούν τους νεκρούς τους – άλλους να παίρνουν τους δρόμους της προσφυγιάς. Συνοδευόμενες από οιμωγές και κατάρες των χρηστών του Facebook και του Twitter κατά του «σουλτάνου», του «παράφρονα» Ερντογάν.  

Στο δικό μου post, δήλωνα αηδιασμένος από την αναισθησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην εξελισσόμενη τουρκική απόπειρα εθνοκάθαρσης στην Αφρίν∙ έπρεπε να περάσει σχεδόν μια εβδομάδα για να εκδοθεί εκείνη η – κατόπιν σφαγής – ισχνή ανακοίνωση καταδίκης της «τουρκικής επιθετικότητας», από τη σύνοδο κορυφής της περασμένης Πέμπτης…

Για τα μάτια του κόσμου… Γνώριζα ήδη από τον ανταποκριτή φίλο μου κι από άλλες «πηγές» ότι η επέμβαση στην Αφρίν ήταν μια επιχείρηση, αν όχι εν συμπαιγνία, τουλάχιστον εν γνώσει της «διεθνούς κοινότητας»:
● Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «παρακάλεσε τον Ερντογάν να κάνει γρήγορα ότι έχει να κάνει» και, εκ των υστέρων, εξέδωσε μια ανακοίνωση… συγκρατημένης ανησυχίας.
● Η Γερμανία γνώριζε αλλά έκανε το… παγώνι: λόγω στενών εξοπλιστικών σχέσεων. 
● Στην επιχείρηση έβαλε πλάτη ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος απέσυρε τις ρωσικές δυνάμεις «αεράμυνας» που ελέγχουν την ευρύτερη περιοχή της Αφρίν προκειμένου να περάσει αλώβητος ο τούρκος… Πορθητής.

*******
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.  Που, με το πρόσχημα εκείνης της αλλοπρόσαλλης και ανυπόγραφης απόπειρας πραξικοπήματος, εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε ως ο απόλυτος άρχων της «Νέας Τουρκίας», ένας «Κεμάλ» στη θέση του Κεμάλ: οι στοχευμένες διώξεις στο στρατό και στα σώματα ασφαλείας, οι απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτέλεσαν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και απέδειξαν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα.

Φυσικά, ενώ η... πολιτισμένη Δύση, από τότε ήδη, θα έπρεπε να έχει απομονώσει πολιτικά και διπλωματικά τον στυγνό Τούρκο δικτάτορα και το τερατώδες καθεστώς που έστηνε, περιορίστηκε σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και… νουθεσίες∙ συμβάλλοντας καθοριστικά στην «οθωμανική» τερατογένεση: ο «Ερντογάν ο Πορθητής»! Να σχεδιάζει αυτοκρατορικές εκστρατείες σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο γράφοντας στο χιόνι το μέλλον της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ  «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε: να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...




17 Μαρτίου 2018

Ο Ιβάν το ποδόσφαιρο και τα media


Βιώνουμε ένα παράπλευρο εξουσιαστικό εποικοδόμημα, με βάση στήριξης μια τερατώδη συγχώνευση των χούλιγκανς του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκανς της δημοσιογραφίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 18/3/2018)

Την Τρίτη έληξε το αυτόφωρο και ο πιστολέρο της Κυριακής εμφανίστηκε. Και ζήτησε συγνώμη για τον «φόνο», δηλώνοντας «όμηρος του τελείως αρρώστου ποδοσφαιρικού κατεστημένου»… 

Πριν τον «φόνο», ο πιστολέρο ήταν ο επιχειρηματίας, μιντιάρχης και πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδης, εκλεκτό μέλος του «εξυγιασμένου», όπως το χαρακτήριζε, «ποδοσφαιρικού κατεστημένου». Πόζαρε μάλιστα ως ο βασικός εξυγιαντής του, ανάμεσα σε δύο ακόμα εκλεκτά μέλη του ποδοσφαιρικού κατεστημένου και δεδηλωμένους «εξυγιαντές», τους κκ. Μελισσανίδη και Αλαφούζο, προέδρους των ΠΑΕ ΑΕΚ και Παναθηναϊκού αντίστοιχα. Τέταρτο, εκλεκτό επίσης μέλος του ίδιου κατεστημένου, ήταν η ίδια η αρρώστια του: ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης! Που… εξυγιάνθηκε από τον επιχειρηματία, μιντιάρχη και πρόεδρο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Τον Ιβάν τον εξυγιαντή. 

Μέχρι που στο 90′ του ντέρμπι ΠΑΟΚ-ΑΕΚ οι γηπεδούχοι σκόραραν αλλά οι διαιτητές αποφάσισαν ότι το γκολ ήταν οφσάιντ και το ακύρωσαν. Καθιστώντας και πάλι το ποδοσφαιρικό κατεστημένο «τελείως άρρωστο». Και τότε ο Ιβάν ο εξυγιαντής έκανε ντου στο γήπεδο με το όπλο του και τους μπράβους του. Για να το… ξαναμαναεξυγειάνει… 

Ας βγούμε απ’ τον τραγέλαφο: ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι παρά ένας ακόμα μετασοβιετικός ολιγάρχης που βγήκε στην ευρωπαϊκή πιάτσα για να… επενδύσει. Και σαν καλός μετασοβιετικός ολιγάρχης επενδυτής, ξεκίνησε το επενδυτικό του σαφάρι στη χώρα μας με την ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία ΠΑΟΚ… 


 ******* 

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν ο ομόλογος, ας πούμε, του κ. Σαββίδη, ο μετασοβιετικός ολιγάρχης επενδυτής στη Αγγλία – ιδιοκτήτης της Τσέλσι Ρομάν Αμπράμοβιτς, εισέβαλλε ένοπλος στο κατάμεστο Στάμφορντ Μπριτζ στο 90′ του «ντέρμπι» Τσέλσι – Γιουνάϊτεντ, ας πούμε, επειδή οι διαιτητές αποφάσισαν ότι το γκολ της ομάδας του ήταν οφσάιντ και το ακύρωσαν: 
● O Αμπράμοβιτς θα συλλαμβανόταν επ’ αυτοφώρω!.. Από τους άνδρες του σώματος ασφαλείας που ο ίδιος πληρώνει, για να αστυνομεύουν το γήπεδο της ομάδας του!.. 
● Η ομάδα του θα υφίστατο άμεσα την τιμωρία που υποδεικνύει για αυτές τις περιπτώσεις ο αγγλικός αθλητικός νόμος: άμεσος υποβιβασμός στη Β’ κατηγορία (Championship) κλπ. κλπ. 

Τα ίδια ακριβώς έπρεπε να συμβούν και στην Τούμπα, στην περίπτωση του ένοπλου εισβολέα Σαββίδη και της ομάδας του. Και θα μπορούσαν να συμβούν: νόμοι υπάρχουν και είναι αντίστοιχα αυστηροί με τους βρετανικούς, ίσως και αυστηρότεροι. Και στο πολιτικό και στο αθλητικό επίπεδο της Δικαιοσύνης. Όμως, επί των ολιγαρχών του χρήματος, εντοπίων ή… μετασοβιετικών, σπάνια εφαρμόζονται. Ειδικά όταν οι ολιγάρχες τυγχάνει να είναι εκλεκτά μέλη του ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Αν μάλιστα… τυγχάνει να είναι ταυτόχρονα και εκλεκτά μέλη του μιντιακού κατεστημένου, η ατιμωρησία είναι ο εκ των ων ουκ άνευ νόμος 


******* 

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: από τη στιγμή που ο Ιβάν Σαββίδης απέκτησε τα media («το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία»» – όπως ό ίδιος, κυνικά, τα είχε χαρακτηρίσει) και προστέθηκε στους κορυφαίους μιντιάρχες της χώρας (Μαρινάκης – Αλαφούζος – Σαββίδης) που, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, είναι ιδιοκτήτες τριών εκ των μεγαλυτέρων ελληνικών Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών, βιώνουμε ένα πρωτοφανές, παράπλευρο των πολιτειακών, εξουσιαστικό εποικοδόμημα. Το οποίο, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη (αλληλοσπαρασσόμενη) συγχώνευση των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκαν της δημοσιογραφίας: των οπαδικών στρατών των Μαρινάκη – Σαββίδη – Αλαφούζου (ως προέδρων των ΠΑΕ ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ και ΠΑΟ αντίστοιχα) με τους δημοσιογραφικούς «στρατούς» των ιδίων, ως καναλαρχών – μιντιαρχών. Στα πρότυπα του ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ του Αλαφούζου, για να πάρουμε μια ιδέα. 

Το θλιβερό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι, ενώ προ διετίας ο «μετασοβιετικός ολιγάρχης» τόλμησε να αποκαλύψει ότι στην ελληνική πραγματικότητά τα media είναι «το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία», η συγκλονιστική αυτή δημόσια ομολογία εγκατεστημένης διαφθοράς, αντιμετωπίστηκε είτε ως αφορμή για παραπολιτικές εγκλήσεις και αντεγκλήσεις, είτε ως κοσμική γραφικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολιτικές και μιντιακές, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. 

Αφέθηκαν τα ΜΜΕ να απαξιωθούν απολύτως ως προϊόντα ενημέρωσης. Και να πτωχεύουν, και το ένα μετά το άλλο να κλείνουν και στη θέση τους να ανοίγουν άλλα, ίδια με τα προηγούμενα: media – ανοσοποιητικά συστήματα αλλοτρίων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων. Μέσα διαπλοκής δηλαδή. Ακριβώς όπως, κυνικά, τα αποκάλυψε ο αυτοπροσδιοριζόμενος και ως… «όμηρος του τελείως αρρώστου ποδοσφαιρικού κατεστημένου». Ο πιστολέρο της Τούμπας. Ο Ιβάν ο… εξυγιαντής.