Σόιμπλε-Λαγκάρντ όπως Μπόνι & Κλάιντ

Το συστημικό «τρικ» που υποτάσσει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού  CDU   

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», είπε η κ. Λαγκάρντ, «είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και να δώσει στους Ευρωπαίους πιστωτές περισσότερο χρόνο μέχρι να διευθετηθεί η διαμάχη τους αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, χωρίς όμως εκταμίευση κεφαλαίων προς την Ελλάδα»… Αλλά η μόνη διαμάχη που υπάρχει ανάμεσα στους ευρωπαίους δανειστές «αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» είναι η διαμάχη του συνόλου, σχεδόν, των «Ευρωπαίων πιστωτών» με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο οποίος είναι ο μόνος που ζητά χρόνο, επαναλαμβάνοντας εμμονικά ότι η συζήτηση για το ελληνικό χρέος οφείλει (!) να μετατεθεί στο 2018.

Έτσι, γίνεται φώς – φανάρι ότι η «παρέμβαση» της Κριστίν Λαγκάρντ στην (έως και ανύπαρκτη) «διαμάχη των ευρωπαίων πιστωτών αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» ήταν στημένη: Κριστίν Λαγκάρντ και Βόλφγκανγ Σόιμπλε κατέληξαν σε μια συμπαιγνία που κρατά το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και εξασφαλίζει στο CDU της κ. Μέρκελ τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο για έναν άπταιστο προεκλογικό αγώνα: να φτάσει στις κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου και να βγει απ’ αυτές χωρίς τις απώλειες ψήφων που θα επέφερε μια άμεση λύση του Ελληνικού ζητήματος, είτε με την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ και την άμεση ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πλήρη απουσία του και την αναγκαστική μεταφορά της υποχρέωσης απομείωσης του χρέους στους ευρωπαίους δανειστές… 

Δημιουργική ασάφεια 

Φυσικά, η εν λόγω συμπαιγνία δεν εμποδίζει την έγκριση της αξιολόγησης και την απελευθέρωση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ ώστε η Ελλάδα να εξοφλήσει τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούλιο και να διαθέσει ένα μέρος στην πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου προς ιδιώτες. Αλλά ακριβώς επειδή δεν την εμποδίζει ως προς την συγκεκριμένη, άμεση αναγκαιότητά της, την παγιδεύει σε μια αθέλητη αποδοχή της υποταγμένης στην προεκλογική αναγκαιότητα του Σόϊμπλε της Μέρκελ και του κόμματός τους, του CDU, συμπαιγνίας: παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έως τις εκλογές του φθινοπώρου με τρόπο που δεν θα αναγκάζει την κ. Μέρκελ να παραδέχεται, κατά την προεκλογική περίοδο, ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θα πάρει ποτέ πίσω μέρος των δανεικών (ύψους μερικών δισ. Ευρώ) που ξόδεψε για τη… διάσωση της Ελλάδας. Επιδεικνύοντας την προσωρινή ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που συντάσσει ήδη το ΔΝΤ. Η οποία, θα περιλαμβάνει μεν ελάφρυνση, αλλά δεν θα αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτοί θα καθοριστούν επακριβώς το 2018. 

Χειραγώγηση – καταστολή ίσως, των αντικειμενικών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων που καθορίζουν τα συμφέροντα μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων) υπέρ των εκλογικών συμφερόντων του κυβερνώντος κόμματος μιας άλλης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έλεγε κανείς. Αλλά αυτή θα ήταν μια ελλιπής θεώρηση… 

Διπλό έγκλημα 

Η παγίδα στήθηκε με τη συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ… Οι οι συγκεκριμένοι συμπαίκτες είναι εκλεκτοί συστημικοί παίκτες-εκφραστές μιας διατλαντικής, ας πούμε, συστημικής συνεργασίας… Το γερμανικό CDU είναι το πλέον συστημικό κόμμα της Γερμανίας και της Ευρώπης, (και του κόσμου μετά την ήττα του Ομπάμα και τη νίκη Τραμπ)… Το CDU είναι το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης: η γερμανική κυβέρνηση, με άξονα το CDU και καγκελάριο την πρόεδρό του Άνγκελα Μέρκελ, ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως εκφραστές και τοποτηρητές του συστήματος, ενός παγκοσμιοποιημένου άκρατου οικονομισμού... 

Στο απόλυτο παρόν, μετά την απώλεια του καλού αμερικανού συστημικού Μπαράκ Ομπάμα, την αντικατάστασή του απ’ τον απομονωτικό και πολιτικά αλλοπρόσαλλο Τραμπ, τη Βρετανική έξοδο από την ΕΕ (Brexit), την άνοδο των εθνικισμών μετά την οικονομική και την προσφυγική κρίση, την έξαρση των εφιαλτικών τρομοκρατικών επιθέσεων των τζιχαντιστών του ισλαμικού κράτους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, την αναδυόμενη χαώδη πολυπολικότητα και τον κλονισμό της «παγκοσμιοποίησης, οι «Γερμανοί» απέμειναν ως οι μόνοι θεματοφύλακες του «συστήματος»: το γερμανικό CDU πρέπει να κυβερνά και μετά τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου, η Άνκγελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –ή κάποιος Σόιμπλε – πρέπει να συνεχίσουν να ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνον) ως εκφραστές και τοποτηρητές των κανόνων του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού στα επόμενα χρόνια, τα πέτρινα χρόνια του «συστήματος»… 

Η συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ, καθώς υποτάσσει το παρόν και το μέλλον των Ελλήνων στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού CDU – που είναι τα συστημικά συμφέροντα – στοιχειοθετεί ένα έγκλημα κατά της Ελλάδας κι ένα έγκλημα κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας∙ η οποία, ούτως ή άλλως, κείται ημιθανής, θύμα μιας ακολουθίας δολίων επιθέσεων των γνωστών - αγνώστων εξωπολιτικών κέντρων λήψεως αποφάσεων.

Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος;

Μια προσωπική ιστορία και μερικές παρατηρήσεις στον απόηχο του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα… 

Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας: απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση. Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος. Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν. 

Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75… 

 Αποστασία και διαπλοκή 

Πράγματι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς που λέει και το τραγούδι, που ζήσαμε από απόσταση αναπνοής, και ιδρώτα, και αίματος, τα Ιουλιανά και την πολιτικά και κοινωνικά τραγική ακολουθία τους, (ανατροπή της Δημοκρατικής ομαλότητας ● δικτατορία των συνταγματαρχών ● μεταπολίτευση της ανάπηρης Δημοκρατίας, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής) μόνο λόγω… γήρατος θα μπορούσαμε να σεβαστούμε τον Μητσοτάκη. Κατά τα λοιπά, τον αποκαλούσαμε (και άμα λάχει τον αποκαλούμε) «Αποστάτη» και «Εφιάλτη», όπως τω καιρώ εκείνω, τον αποκαλούσε σύσσωμος ο δημοκρατικός λαός της χώρας. Γιατί τον θεωρούσαμε (και τον θεωρούμε) ως πρωτοπόρο της αποστασίας (πολιτικής προδοσίας). Και της πολιτικής διαπλοκής λέω εγώ: «Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος»… 

Έτσι περιγράφεται ο «μυστικός δείπνος» της προδοσίας και (δια της συμμετοχής Πάνου Κόκκα) της διαπλοκής, σε απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η έκθεση (ΤΑ ΝΕΑ. gr 11/07/2009) που στηρίζεται σε απόρρητο υπόμνημα του αμερικανού διπλωμάτη – συνδαιτυμόνα στο δείπνο, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποδεικνύοντας ότι η αποστασία ήταν «έγκλημα εκ’ προμελέτης» που «σχεδιάστηκε» στο σπίτι του Μητσοτάκη με δεσποτική συμμετοχή του οικοδεσπότη!... 

Ο νεκρός δεδικαίωται; 

Λοιπόν, που λέτε, Αποστασία και Διαπλοκή είναι οι βασικές πολιτικές παρακαταθήκες του τεθνεώτος πολιτικού ηγέτη, αλλά αυτό το λένε και το γράφουν (στα social media) οι απλοί άνθρωποι του λαού. Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την αποστασία και τις συνέπειές της (Ιουλιανά, χούντα, προδοσία της Κύπρου) και η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης. Και οι νεότερες γενιές, οι παγιδευμένες στην οικονομική και πολιτική διαφθορά και τη διαπλοκή. Και τις συνέπειές τους, την οικονομική κρίση, την μνημονιακή καταστολή που ονομάστηκε «λιτότητα»… Οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους, σιωπούν. Είτε παραπέμποντας στην κρίση της… ιστορίας με την πρόφαση της χριστιανικής συνθήκης «ο νεκρός δεδικαίωται», είτε αγιογραφώντας τον αμαρτωλό πολιτικό ως τεθνεώτα συγγενή που, κατά κάποιο τρόπο, είναι. 

Δείτε για παράδειγμα, το απόσπασμα μιας ομολογουμένως… ήπιας αγιογραφίας, γραμμένης σαν από κάποιον συγγενή του τεθνεώτος, που όμως θεωρούσαμε ή θεωρούμε σαν δικό μας συγγενή – και θα καταλάβετε τι εννοώ: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή άφησε βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου... Υπερασπίστηκε με συνέπεια τις πολιτικές του ιδέες και ειδικότερα την πολιτική που θεωρούσε αναγκαία για τη χώρα (… ) Υπήρξε γνήσιος και ουσιαστικός εκφραστής ενός προδρομικού για την εποχή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και μιας πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής, με σταθερή βέβαια την αναφορά της στην εξομάλυνση και τον εξορθολογισμό των σχέσεων της χώρας ιδιαίτερα με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής*», κλπ, κλπ. 

Πάλι καλά. Άλλοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν ήταν ο γνωστός σε όλους αρχάγγελος Αποστάτης αλλά ένας πολιτικός άγγελος… 

 *Φώτης Κουβέλης, (efsyn.gr / 30.05.2017)

Η φόλα του Σόϊμπλε και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η διαρκείς παρατάσεις θρυμματίζουν ελπίδες, γκρεμίζουν αντοχές, διαλύουν κοινωνικές συνοχές 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που προσδοκούν μυστικά ακόμα και οριστικό ναυάγιο της συμφωνίας για το χρέος. Να παραμείνει ανένδοτος ο Σόϊμπλε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα, να μην εφαρμοστούν (όπως έχει δεσμευτεί ο πρωθυπουργός) οι ρυθμίσεις για την μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Να γλυτώσουν τις περικοπές έστω από σπόντα, ακόμα κι αν αυτή η «σπόντα» υπονομεύει το γενικό καλό… 

Η διαρκής παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και, «εδώ που φτάσαμε φίλε, προτιμώ να τα στυλώσει ο Σόϊμπλε, να πάει στον διάβολο το ΔΝΤ και μαζί του οι περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου…. Να γλυτώσω τη νέα σφαγή, την απόλυτη εξαθλίωση, τον οριστικό οικονομικό μου θάνατο…». 

Ακριβώς έτσι αντέδρασε ο συνταξιούχος σύντροφος Δ.Τ., όταν έμαθε τα καθέκαστα απ’ το Εurogroup , ότι ο Σόϊμπλε στάθηκε εμπόδιο στη συμφωνία για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους. Συνταξιούχος σύντροφος στην κυριολεξία αν θέλετε να ξέρετε, με χιλιάδες… ένσημα στους αγώνες και στις φυλακές και στις εξορίες… 

Η φόλα του Σόϊμπλε 

Φυσικά, ο συγκεκριμένος αποτελεί μια εξαίρεση, η αντίδρασή του ήταν περιστασιακή, θυμική. Ανακλαστική στο βρώμικο παιγνίδι που επιχείρησε να παίξει το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο εντεταλμένος γερμανός βασανιστής μας: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έστησε παγίδα στους δανειστές, η οποία ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία. Το τίμημα το πληρώνουν για μια ακόμα φορά οι Έλληνες, που θα βιώσουν στο πετσί τους τα νέα μέτρα λιτότητας», έγραφαν τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες, (οι γερμανικές εφημερίδες!) περιγράφοντας τη βρωμιά του συμπατριώτη τους υπουργού οικονομικών. Οι Ελληνικές… πανηγύριζαν. Στη γραμμή «βάστα Σόϊμπλε», ή σχεδόν: «Μεγάλες και υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον αριστερό ριζοσπαστισμό γερμανικές εφημερίδες (Ντι Βέλτ, ΤΑΖ, SZ) ασκούν κριτική στον Βόλφανγκ Σόιμπλε για την ανελαστική στάση του…», περιγράφει την ελληνική δημοσιολογική κατάντια ο αρθρογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσος Παππάς: Μόνον εδώ δημοσιολόγοι της συμφοράς, κόμματα της αντιπολίτευσης και αντιλαϊκιστές παντός καιρού, δεν κρύβουν τη χαρά τους επειδή η Ελλάδα δεν πήρε αυτά που προσδοκούσε, υποστηρίζοντας πως για όλα φταίει η ελληνική κυβέρνηση…» 

Έτσι ακριβώς: ο Σόϊμπλε στήνει παγίδα στους δανειστές, τους πετάει μια φόλα ψευτορύθμισης του χρέους ● Ο Ευκλείδης δε μασάει τη φόλα και τα βροντάει ● Μαζί του και ο Τόμσεν, η Γαλλία και η Ιταλία ● Η ζημιά γίνεται, ο Γερμανός κερδίζει νέα παράταση: «Μέχρι το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, όπου θα αναγκαστεί να δεχτεί μια μίνιμουμ ρύθμιση προκειμένου να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, τουλάχιστον ίσαμε τις γερμανικές εκλογές», είναι μια εκτίμηση. Μια άλλη θέλει την Ελληνική κυβέρνηση να υποχωρεί, αποδεχόμενη ακόμα και μια θολή ρύθμιση… δημιουργικής ασάφειας τύπου Σόϊμπλε για το χρέος, προκειμένου να εμπεδωθεί ο στρατηγικός της στόχος για δανεισμό με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές και έξοδο απ’ την κρίση... 

Ο αμείλικτος χρόνος 

«Αμ δε», σκέφτονται πολλοί (πάρα πολλοί, επιμένω,) και προσδοκούν μυστικά να κυλίσουν έτσι τα πράγματα, ώστε στις 15 Ιουνίου να ευοδωθεί η ρητή δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν πάρουμε την λύση για το χρέος τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν: «να γλυτώσουν τη νέα σφαγή, τη νέα αιμορραγία, τον οριστικό οικονομικό θάνατο… 

Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ο χρονισμός της κυβέρνησης με τις ανάγκες των Ελλήνων, ακόμα και αυτών που την στηρίζουν, δεν είναι πια –εμποδίζεται να είναι – συμβατός: η παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της αξιολόγησης και της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα… 

Θα έλεγε κανείς ότι η ελληνική Αριστερά που, αδιαμφισβήτητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα εμπίπτει ήδη (κυρίως λόγω αδυναμίας χρονισμού με τις κοινωνικές ανάγκες) στην απογοητευτική θεώρηση του Αλέν Μπαντιού: αυτή η Αριστερά δεν αντιπροσωπεύει κάτι το πραγματικά διαφορετικό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της ενιαίας πολιτικής, επομένως δεν είναι ουσιαστικά πολιτική, αλλά διαχειριστική. (…) Με άλλα λόγια, η παλιά Αριστερά έχει πεθάνει, είναι νεκρή, και η νέα Αριστερά δεν έχει ακόμα εντελώς αναδυθεί…

Αλέξης Τσίπρας VS Λέοντα Τολστόι...

Κόντρα στη θεωρία του μεγάλου Ρώσου, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μεγάλος Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ» και αυτή είναι η πιο λαϊκή και ταυτόχρονα η πιο δημοκρατική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Φυσικά, δεν θα εξαιρέσω την Κυβέρνηση Τσίπρα από τη συγκεκριμένη θεώρηση, κι ας είμαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες… υπόλοιπους που, αν και παρενοχλούμενοι απ’ αυτήν, εξακολουθούν να την στηρίζουν. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, η θεώρηση του Τολστόι στέκει και αντεστραμμένη: Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους. Ειδικά από τους εκπροσώπους των υπολοίπων στη Βουλή. Και ειδικότερα στα media. Τα οποία, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα… 

Κυριολεκτικά: Μια ματιά στις πρώτες σελίδες των έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων, οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, οποιουδήποτε χρόνου από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ο Τσίπρας πρωθυπουργός, είναι αρκετή να πείσει και τον πλέον δύσπιστο αναγνώστη ότι τα media, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα. «Παρενοχλούν» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί απλών παρενοχλήσεων αλλά περί προμελετημένων (σχεδιασμένων, στημένων εάν θέλετε) συκοφαντικών προπηλακισμών. Δείτε ένα τυχαίο παράδειγμα: εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, πρώτη σελίδα της 15ης/5/2017. Τίτλος, ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ. Υπότιτλος, Με αλχημείες τα ξημερώματα προσπάθησε να εξωραΐσει τα €5 δις μέτρα. Συμπληρωματικός τίτλος, και η ύφεση… ύφεση. Υπότιτλος, Για ακόμα ένα τρίμηνο η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν… 

Στημένα ψέματα 

Μιλάμε για ένα πραγματικό μπούλινγκ κατά της κυβέρνησης, ένα πρωτοσέλιδο απολύτως συκοφαντικό, στοιχειοθετημένο πραγματικά αυτή τη φορά, ψέμα στο ψέμα: ψέμα ο τίτλος «ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ», ψέμα στο ψέμα η αλχημεία των κατασκευαστών του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου να παρουσιάσουν ως… «αλχημείες τα ξημερώματα», τα αντίμετρα ύψους έως και €7,5 δις, ψέμα στο ψέμα και τα «€5 δις μέτρα». Και βέβαια, ψέμα τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά ο συμπληρωματικός τίτλος «και η ύφεση… ύφεση» και ψέμα στο ψέμα ο υπότιτλος «η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν». 

Φυσικά η οικονομία… βουλιαγμένη είναι, αλλά όχι «απ’ αυτούς», αλλά από τους άλλους, τους κατά Λέοντα Τολστόι «υπόλοιπους», που παρενοχλούν την κυβέρνηση. «Αυτοί», (οι κυβερνητικοί) κάθε άλλο παρά πανηγυρίζουν: είναι μια παρέα ανθρώπων που, σε πείσμα του συστημικού και του αντισυστημικού σύμπαντος, (ακροδεξιών, νεοφιλελέυθερων και λαϊκών δεξιών, κεντρώων, σοσιαλδημοκρατών και δογματικών κομμουνιστών) προσπαθούν να φανούν συνεπείς στη δέσμευσή τους, «να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια απ’ το 3ο μνημόνιο», θα λέγαμε… 

Έτσι ακριβώς. Μετά τη νύχτα του μεγάλου εκβιασμού (13η Ιουλίου 2015) και τον συμβιβασμό του προέδρου της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί το Grexit και η οριστική χρεοκοπία της χώρας, υπάρχει κάτι που στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου συνομολογήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την πλειονότητα του εκλογικού σώματος: η έξοδος από τα μνημόνια μόνο μέσω της εφαρμογής του 3ου μνημονίου μπορεί να επιτευχθεί… 

Το… μυστήριο 

Εντάξει, η κυβέρνηση Τσίπρα (ή μήπως να την πούμε ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να μην έχουμε… παρενοχλήσεις) σαν… καλή κυβέρνηση που είναι δεν μπορεί παρά να εμπίπτει στην οικουμενική θεώρηση του Λέοντα Τολστόι για τις κυβερνήσεις: δεν είναι παρά «μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», εφαρμόζοντας πιστά τη δέσμευσή τους να βγάλουν τη χώρα απ’ τα α μνημόνια μέσα από το δικό τους μνημόνιο. Φυσικά, το κάνουν όπως περίπου το είχαν υποσχεθεί, (διεκδικώντας και κερδίζοντας , μαζί με την αξιολόγηση, την επαναφορά των εργασιακών κεκτημένων, τη ρύθμιση του χρέους και τα αντιμέτρα) αλλά ακόμα κι έτσι δεν μπορεί παρά να παρενοχλούν. Ιδιαίτερα δια της περικοπής των συντάξεων και δια της μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος. 

Εδώ ακριβώς είναι το μυστήριο: ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα (έστω καταναγκαστικά, όπως λέει) κάνει ό,τι θα έκανε μια αστική κυβέρνηση καλύτερα από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, (με τη βούλα των «θεσμών» αυτό) ελάχιστα εμπίπτει στη αριστερή, έως και αναρχική θεωρία του Τολστόι για την κυβέρνηση. Αντίθετα, στην αντικειμενική μας πραγματικότητα η θεώρηση του αντιστρέφεται, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους «υπόλοιπους»… .

Ίσως επειδή με το κλείσιμο της αξιολόγησης αποδεικνύεται ότι μια αριστερή κυβέρνηση, εκβιαζόμενη έστω, μπορεί να κάνει τη δουλειά μιας αστικής κυβέρνησης καλύτερα απ’ οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση. Και μάλιστα, με αριστερό πρόσημο. Ίσως…

Κυριάκος Μακρόν - Μητσοτάκης

Τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις λέξεις μιας δήλωσης του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ξεκινώντας την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Το είπε επιχειρώντας τον συσχετισμό των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά αυτό που πέτυχε ήταν μια ανορθογραφία. Και ως προς την κυριολεξία της έννοιας, (είπε «στην εκδοχή της» αντί «στην εκδοχή του»), και ως προς την μεταφορά της, αφού αυτό που προέκυψε δεν ήταν παρά ο συσχετισμός του εκλογικού αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με τις δικές του επιθυμίες για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας: «Η επικράτηση Μακρόν σηματοδοτεί μία εποχή μετριοπάθειας, αλήθειας και ειλικρίνειας», πρόσθεσε, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του νικητή Μακρόν, ενώ η πραγματική του θέση είναι αυτή του χαμένου (από τον α’ γύρο) Φιγιόν. Φιλοδώρησε, μάλιστα, την... αφεντομουτσουνάρα του με τα χαρακτηριστικά (που απέδωσε στον Μακρόν για να τα… λουσθεί ο ίδιος) της μετριοπάθειας, της αλήθειας (!) και της ειλικρίνειας. Ενώ, μάλλον ως ακραίος (τύπου Άδωνη Γεωργιάδη) και ως ψεύτης και ανειλικρινής πολιτεύεται. Και αυτό είναι κάτι που τεκμηριώνεται και από την ακραία στρέβλωση που συνιστά η φράση του «Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», στο πλαίσιο του επιχειρούμενου συσχετισμού των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας… 

Τερατώδης στρέβλωση 

Λέγοντας «ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή του», ο αρχηγός της ΝΔ, τοποθετεί στην ακροδεξιά εκδοχή του «λαϊκισμού» την Μαρίν Λεπέν και στην ακροαριστερή τον Ζαν Λυκ Μελανσόν , προφανώς. Και, καθώς η αναφορά του στοχεύει στο συσχετισμό του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας, γίνεται σαφές ότι στο ελληνικό φαντασιακό του αντίστοιχο, στη θέση της Μαρίν Λεπέν, τοποθετεί τον Μιχαλολιάκο της «Χρυσής Αυγής, και στη θέση του Ζαν Λυκ Μελανσόν τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ∙ επαναφέροντας στη ρητορική του κόμματός του την ακροδεξιά θεωρία των άκρων που είχε λανσάρει το αλήστου μνήμης δίδυμο «Σαμαράς – Λαζαρίδης». 

Η στρέβλωση γίνεται τερατώδης αν μετρήσει κανείς τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις δώδεκα λέξεις της συγκεκριμένης δήλωσης του κ. Μητσοτάκη: 

● Ο λαϊκισμός δεν περιορίζεται σε δύο… εκδοχές, την «ακροδεξιά» και την «ακροαριστερή», αλλά ευδοκιμεί, λιγότερο ή περισσότερο, σε όλα τα πολιτικά κόμματα. 
● Δεν συμμετείχε «ακροαριστερή εκδοχή του λαϊκισμού» στις γαλλικές εκλογές, ώστε να έχει την ευκαιρία να… ηττηθεί. 
● Ακόμα κι αν δεχτούμε την Λεπέν και το κόμμα της ως «ακροδεξιά εκδοχή του λαϊκισμού» και τον Μελανσόν ως την ακροαριστερή αντίστοιχη, οι δύο αυτές… εκδοχές όχι μόνο δεν ηττήθηκαν, αλλά θριάμβευσαν: η Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρω, ενώ ο Μελανσόν είναι ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών… 

Η πραγματικότητα 

Ωστόσο, η μεγάλη απάτη (αυταπάτη, στην ουσία) του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι η φαντασιακή αποσκίρτηση (του ιδίου και του κόμματός του) από το γαλλικό του αντίστοιχο, το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Φρανσουά Φιγιόν, προκειμένου να μην… ηττηθεί. Και η απόπειρα εικονικής εξομοίωσης του με τον Εμμανουέλ Μακρόν, προκειμένου να… κερδίσει τον Τσίπρα, στο φαντασιακό του αντίστοιχο… Όμως ο Μακρόν είχε αντίπαλο τη Λεπέν και όχι τον Τσίπρα, και ο Μητσοτάκης, στο… ελληνικό αντίστοιχο, δεν είναι ο Μακρόν, αλλά ο ηττημένος Φρανσουά Φιγιόν: «ο αρχηγός του κόμματος της γαλλικής δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν έκανε ιστορικό χαμηλό, με ποσοστό γύρω στο 20%», έγραφαν την επομένη των εκλογών οι γαλλικές εφημερίδες. Χωρίς να αποφεύγουν τη σύγκριση του συγκεκριμένου ιστορικού χαμηλού με το ελληνικό αντίστοιχο, (Σαμαράς 2015), όπως οι δικές μας φυλλάδες. Οι οποίες, μετά βίας επίσης, συνέκριναν τη συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ (Βενιζέλος 2015) το Βατερλό του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος υπό τον Αμόν: αν ο Φιγιόν θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψει την πολιτική με το 20%, τι θα έπρεπε να κάνει ο Μπενουά Αμόν με το 6,3; Ήδη οι Γάλλοι σοσιαλιστές εγκαταλείπουν άρον-άρον το κόμμα τους όπως τα ποντίκια το καράβι που βουλιάζει, ομολογώντας «καταστροφή» και «ηθική (;) ήττα»… 

Λοιπόν που λέτε, στην πραγματικότητα, έξω από το… φαντασιακό του Κυριάκου Μακρόν (pardon monsieur Macron) οι ηττημένοι των Γαλλικών εκλογών είναι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, (Νέα Δημοκρατία στο ελληνικό… αντίστοιχο) και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (το αντίστοιχο του ελληνικού ΠΑΣΟΚ). Άν μάλιστα ο Μελανσόν ανέβαζε 2-3 μονάδες τα ποσοστά του, οι Γαλλικές εκλογές 2017 θα ήσαν μια χαρά ριμέικ των Ελληνικών αντίστοιχων του 2015…

ΜΜΕ: το ελιξίριο του Ιβάν του επενδυτή

Η κυνική ομολογία («τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία») του Ιβάν Σαββίδη, που πέρασε απαρατήρητη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Έπρεπε να έρθει στη χώρα μας ο Ελληνορώσος Επενδυτής Ιβάν Σαββίδης για να μας… αποκαλύψει ότι τα ΜΜΕ δεν είναι αυτό που όλοι νομίζαμε, (Μέσα Ενημέρωσης ενός μεγάλου πλήθους ανθρώπων για τρέχοντα γεγονότα και ιδέες) αλλά το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας. Και κάτι παραπάνω: τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία!... 

«Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει με αυτοπεποίθηση Πούτιν, αλαζονεία Τραμπ και κυνισμό Ερντογάν» περιγράφουν, υπερβάλλοντας, κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του. Άλλοι του προσάπτουν ακατάσχετη αυτοαναφορικότητα («όλο εγώ κι εγώ είναι») αλλά και μια δαιμόνια κρυψίνοια∙ «κρύβει λόγια», είναι η ευγενικότερη, σχετική, προσέγγιση : «Αν δεν έχεις σχέση με media δεν μπορείς να ασχοληθείς με μεγάλες επιχειρήσεις, επειδή σε πατάνε όπως θέλουνε» είπε. Δεν είπε όμως ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι που σε «πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχεις media, αφήνοντάς σε να πλανάσαι ότι εκείνοι που «τον πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχει media είναι όλοι εκείνοι που διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή τα media… 

«Όλοι εκείνοι»… Το μιντιακό σύμπαν δηλαδή… Από τον Μπόμπολα και τον Κυριακού, ως τον Κοντομηνα και τον… Βαξεβάνη. Όμως, προφανέστατα, εννοούσε τους δύο εκ των τριών γνωστών ανταγωνιστών του στον τομέα της ποδοσφαιρικής… επιχειρηματικότητας, τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο. Οι οποίοι διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή media. Και ως εκ’ τούτου το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία. Και είναι δυνατοί. Και «τον… πατάνε όπως θέλουν»… 

 Αυτοϋπονόμευση 

Ωστόσο, το αθλητικό ρεπορτάζ υποστηρίζει ότι τώρα πια, είναι ο ελληνορώσος επενδυτής εκείνος που «πατάει όπως… θέλει» τους ανταγωνιστές του (στον τομέα της ποδοσφαιρικής επιχειρηματικότητας), τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο: το έκανε φουσκώνοντας κάποια συνήθη επεισόδια στη φυσούνα του Καραϊσκάκης μετά το ματς Ολυμπιακού – Πλατανιά και διεκδικώντας δικαστικά (με αφαίρεση βαθμών) τον τίτλο του πρωταθλητή από την ΠΑΕ του Μαρινάκη… Και το έκανε… πατώντας όπως ήθελε (δια της διαιτησίας Κύζα) την ΠΑΕ του Αλαφούζου στην Τούμπα. Αλλά πως το έκανε χωρίς να διαθέτει (είναι γνωστό ότι ακόμα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον «Πήγασο») το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας; Είναι το ερώτημα. 

«Είναι ο εκλεκτός της πολιτείας», απαντούν οι «πατημένοι» ανταγωνιστές του, μέσω των… «ελιξιρίων μεγάλης επιχειρηματικότητας» που διαθέτουν. Και ξεσηκώνουν τις στρατιές των οπαδών τους εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, καταγγέλλοντας «διαπλοκή με τον Ελληνορώσο επενδυτή»!.. Χωρίς να υπολογίζουν ότι, μ’ αυτή τους την αντίδραση αναγνωρίζουν (αφού γνωρίζουν!) ότι η «διαπλοκή» με μια κυβέρνηση είναι δυνατότερο… «ελιξίριο μεγάλης επιχειρηματικότητας» απ’ ότι η διαπλοκή των ιδίων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οποία, πέρα από το γεγονός ότι τεκμηριώνεται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα των media που, ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας», διαθέτουν και χρησιμοποιούν, τεκμηριώθηκε και στη Βουλή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μ’ εκείνη την υπονομευτική (και εν τέλει αυτοϋπονομευτική της επιχειρηματικότητας του αντιπάλου τους), επερώτηση επί της διαδικασίας εξαγοράς της ΣΕΚΑΠ… 

Ποδόσφαιρο – media - πολιτική 

Το θλιβερό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ ο Ελληνορώσος επενδυτής τόλμησε να πει δημοσίως ότι στην πραγματικότητά μας τα media είναι το «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας»,( «το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία»!) η συγκλονιστική αυτή δημόσια ομολογία εγκατεστημένης διαφθοράς αντιμετωπίστηκε είτε ως αφορμή για παραπολιτικές εγκλήσεις και αντεγκλήσεις, είτε ως κοσμική γραφικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολιτικές και μιντιακές, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Σε μια εποχή κατά την οποία τα media έχουν απαξιωθεί απολύτως ως Μέσα Ενημέρωσης και πτωχεύουν και, το ένα μετά το άλλο κλείνουν, και στη θέση τους ανοίγουν άλλα, περισσότερα απ’ αυτά που κλείνουν∙ τα περισσότερα όπως, κυνικά, τα προσδιόρισε ο Ελληνορώσος επενδυτής - ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας». Δηλαδή ως μέσα διαπλοκής. 

Πιο ανησυχητική φαντάζει η δήλωση του Ελληνορώσου επενδυτή ότι «δεν χρειάζομαι τα ΜΜΕ για να επηρεάζω το πολιτικό σύστημα στη χώρα», που εξελίχθηκε σε μια πολιτική αυτοαναφορά και, εν κατακλείδι, ακούστηκε σαν απειλή ανάμειξής με την πολιτική. 

Σκεφτείτε: αν ο Ιβάν Σαββίδης αποκτήσει το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», θα έχουμε τρεις μιντιάρχες, (Αλαφούζος, Μαρινάκης, Σαββίδης) που θα είναι, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, ιδιοκτήτες τριών εκ’ των μεγαλυτέρων Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών της χώρας. Τότε ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά σε ένα πρωτοφανές εξουσιαστικό εποικοδόμημα που, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», θα διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη (αλληλοσπαρασσόμενη) συγχώνευση των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκαν της δημοσιογραφίας. Στα πρότυπα του σημερινού ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ, για να πάρετε μια ιδέα.

Μακρόν, το ιδανικό φιλελέ φερέφωνο

Παιδί μιας ετοιμοθάνατης εποχής (της εποχή του νεοφιλελευθερισμού) που δεν θέλει να πεθάνει... 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ξεκινώντας μια σοβαρή ανάλυση για τις Γαλλικές εκλογές, θα μπορούσα να αρχίσω με τη διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, και αυτό να μην είναι το γνωστό κλισέ μιας βαριεστημένης ανάλυσης ανάμεσα στις χιλιάδες μετεκλογικές αναλύσεις που ζάλισαν… περεταίρω την παραζαλισμένη από τον κατεστημένο καταιγισμό πληροφοριών, παγκόσμια κοινή γνώμη: στη συγκεκριμένη, μάλιστα, περίπτωση, το γεγονός ότι το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο, αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι στα τρία – τέσσερα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίστηκε, δεν μπόρεσε να χαρακτηρισθεί, αναμενόμενο. Λόγω… δημοσκοπήσεων: στη Γαλλία, οι δημοσκοπήσεις δούλεψαν, οι προβλέψεις «έπεσαν μέσα», και αυτό ήταν έκπληξη, η μοναδική ίσως έκπληξη, όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα. Μια έκπληξη που μπορεί να σημαίνει, αν όχι την γενική αποκατάσταση της αξιοπιστίας των δημοσκοπήσεων, την εγκυρότητα των Γαλλικών εταιριών μετρήσεων. Σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες Ελληνικές, ή Ιταλικές, ή αμερικανικές, που βιώνουν τα επίχειρα των ακραία αποτυχημένων προβλέψεών τους. Και αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη ως εταιρίες πολιτικής χειραγώγησης. Της κοινής Γνώμης… 

Αρχίζοντας λοιπόν με τη με το κλισέ «το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο», και με την υποσημείωση ότι αυτή ακριβώς η επαλήθευση, (η επαλήθευση του αναμενόμενου) ήταν η μοναδική έκπληξη όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι η πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν», ήταν αναμενόμενη… 

Ιδανικό φερέφωνο 

Επί της ουσίας τώρα, όσον αφορά την πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν» και την (αναμενόμενη επίσης) εκτόξευσή του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, θα συμφωνήσω με τον Γάλλο οικονομολόγο Φρεντερίκ Λορντόν, ότι ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος: Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…» 

Ο αρθρογράφος της Monde Diplomatique είναι σαφής. Η «ετοιμοθάνατη εποχή που δεν θέλει να πεθάνει» είναι η εποχή του νεοφιλελευθερισμού, του αχαλίνωτου οικονομισμού, της παγκοσμιοποίησης. Ο κόσμος αυτής της εποχής, (ο κόσμος που συναποτελεί αυτό που αποκαλούμε «σύστημα», η οικονομική ελίτ και οι πολιτικοί ταγοί και υπηρέτες της) είναι «ένας κόσμος καταδικασμένος» που δεν το βάζει κάτω, «αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του». Και ο Μακρόν είναι η ύστατη καταφυγή του, «το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση» αυτού του «ετοιμοθάνατου κόσμου». «Ο τελευταίος σπασμός του συστήματος»… 

Τρία … ριμέικ 

«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», θα απαντούσε ένας καλός… συστημικός. Και πράγματι, η αποτίμηση του αρθρογράφου Λορντόν για το «φαινόμενο» Μακρόν, τη οποία προσωπικά συμμερίζομαι, θα μπορούσε να εκφράζει περισσότερο μιαν αισιοδοξία της βούλησης, παρά μιαν αντικειμενική θεώρηση – χωρίς να αποκλείεται το δεύτερο. Όμως σίγουρα, η έκφραση «Θα είμαι πολύ σαφής »… , αυτός ο επαναλαμβανόμενος τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν αρχίζει κάθε απόπειρα να εξηγήσει κάτι χωρίς να εξηγεί τίποτε, προδίδει μια βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας, ή της ανυπαρξίας της: δίχως αμφιβολία, είναι η ίδια η εποχή μας που ‘μιλάει’ μέσω του υποψηφίου που δεν θέλει να μιλήσει – και, για τον ίδιο λόγο, δεν παύει να αισθάνεται υποχρεωμένος να μας προειδοποιήσει ότι θα ‘είναι σαφής’, αποφαίνεται επ’ αυτού ο Φρεντερίκ Λορντόν. 

Αναμφισβήτητα, το βασικότερο σημείο ανάλυσης του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών είναι ο «μη πολιτικός» Μακρόν. Σπουδαία, επίσης, σημεία είναι, η παταγώδης πτώση του Σοσιαλιστικού Κόμματος – η ανώμαλη προσγείωσή του στο 6%, ο προσωπικός θρίαμβος του Μελανσόν και η καθήλωση του παραδοσιακού κόμματος της Γαλλικής Δεξιάς στο 20%. Ωστόσο, οι αναλύσεις επ’ αυτών θα ήσαν βαρετές για το ελληνικό κοινό, αφού θα έμοιαζαν με ριμέικ της παταγώδους πτώσης του ΠΑΣΟΚ, του προσωπικού θριάμβου του Τσίπρα και της συρρίκνωσης της ΝΔ αντίστοιχα, στην εποχή των μνημονίων. 

Τέλος, ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο ανάλυσης των Γαλλικών εκλογών που πέρασε απαρατήρητο εντοπίζεται στο γεγονός ότι η πρωτιά του μη κομματικού Μακρόν» εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα για τα κόμματα του 21ου αιώνα. Την αναγκαιότητά τους, τον επαναπροσδιορισμό τους, τον εκσυγχρονισμό της αποστολής τους.

Μαρίν Λεπέν: η... Ζαν ντ' Άρκ του 21ου

Μόνο που οι «εισβολείς» δεν είναι Άγγλοι στρατιώτες με τόξα και σπαθιά αλλά Σύριοι πρόσφυγες με τον πανικό του εμφυλίου στα μάτια. 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

Ενώ η Γαλλία ξεροσταλιάζει στις κάλπες, προκειμένου να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία, εμείς οι απ’ έξω βλέπουμε τις πολιτικές καρικατούρες των διεκδικητών του προεδρικού… τίτλου και αναρωτιόμαστε πόσο απαραίτητο είναι όλο αυτό για την ευτυχία των Γάλλων. Και πόσο απαραίτητες είναι αυτές. Οι καρικατούρες των διεκδικητών. Όπως της Μαρίν Λεπέν, δηλαδή: «Θα σας προστατεύσω. Το πρώτο μέτρο που θα λάβω ως πρόεδρος της Γαλλίας θα είναι να αποκαταστήσω τα σύνορα της Γαλλίας»… 

Θα αποκαταστήσει τα… σύνορα της Γαλλίας! Ως Ζαν ντ’ Άρκ του 21ου αιώνα. Που πήρε απ’ το Θεό τη διαταγή να μπει επικεφαλής του γαλλικού κράτους για να εκδιώξει τους Άγγλους εισβολείς… 

Αλλά οι «εισβολείς» στην περίπτωσή μας δεν είναι Άγγλοι στρατιώτες με τόξα και σπαθιά. Σύριοι πρόσφυγες είναι. Με τον πανικό του εμφυλίου στα μάτια. Επιχειρούν το δουλεμπορικό «ταξίδι της απελπισίας» και γλυτώνουν τον πνιγμό. Και φτάνουν στις μεσογειακές ακτές για να «διαμοιραστούν» στις ευρωπαϊκές χώρες. Να απαγκιάσουν: «8.300 μετανάστες διασώθηκαν τις τελευταίες τέσσερις μέρες ανοιχτά της Σικελίας, απ’ τους 8.313 που, συνολικά, αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν τις ιταλικές ακτές. O μεγάλος αριθμός των διασώσεων οφείλεται στο ότι πολλοί δουλέμποροι που μεταφέρουν μετανάστες και πρόσφυγες επωφελήθηκαν των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών, για να πολλαπλασιάσουν τα λεγόμενα «ταξίδια της απελπισίας» με τα άκρως επικίνδυνα σαπιοκάραβά τους. Δεκατρείς άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί από την θάλασσα…». 

Μαρίν και Ντόναλντ 

Πρέπει να είσαι ηλίθιος ή πολιτικά διαταραγμένος για να ψηφίσεις Μαρίν Λεπέν επειδή σου υπόσχεται προστασία δια της… αποκαταστάσεως των συνόρων της χώρας σου. Και να εννοεί, προφανώς, την φραγή των γαλλικών συνόρων για κάθε «ξένο», αλλόθρησκο ή αλλόδοξο, εν γένει: φραγή συνόρων απέναντι στους ξένους, σε μια χώρα που έχει τους ξένους… μέσα της. Την πλέον πολυπολιτισμική χώρα του κόσμου, μετά τις ΗΠΑ!... Είναι δυνατόν; 

«Είναι»!.. Διότι και η άλλη ηγετική καρικατούρα των καιρών μας, ο Ντόναλντ Τραμπ, «προστασία απ’ τους ξένους με φραγή συνόρων υποσχέθηκε και πέτυχε», σου λέει ο άλλος. Και έχει δίκιο, με μια διαφορά. Άλλο Γαλλία κι άλλο ΗΠΑ – άλλο Γάλλοι και άλλο Αμερικάνοι. 

Στις ΗΠΑ επικρατεί η κοινωνική παράνοια που περιγράφει ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία του «Μια γυναίκα εξομολογείται», και αναλύει ο Ντένις Κροζντάνοβιτ στη «Μικρή Πραγματεία περί αμεριμνησίας»: όπως στην ταινία του Κασσαβέτη, έτσι και στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ δεν βλέπουμε τη δράση του πουριτανισμού στην υψηλή κοινωνία, αλλά την έμμεση και νοσηρή επίδρασή του στη μικροαστική εργατική τάξη. «Αυτό το ανθρώπινο δείγμα», αναλύει ο Γκροζντάνεβιτς, «αποκαλύπτει μια τραγική πνευματική ερήμωση, που δυσκολευόμαστε να τη φανταστούμε σε άλλο μέρος του κόσμου». «Θα ’λεγε κανείς», συνεχίζει, «ότι αυτά τα άτομα (σ. σ: της μικροαστικής εργατικής τάξης, εννοεί) δεν έχουν απολύτως τίποτα να τα κρατάει στη ζωή, πέρα από την πιο κοινή, την πιο τυποποιημένη καθημερινότητα. 

Καλόβουλοι άξεστοι 

Εντάξει, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αμερικανικές λαϊκές μάζες ζουν στο βασίλειο του τεχνητού: ακόμα και τα συναισθήματά τους, χωρίς σημείο αναφοράς ή μια - έστω, ελάχιστη - ιδεαλιστική ανάταση, είναι επικινδύνως ασταθή (γι’ αυτό και δεν παραλείπουν να ρωτάνε ασταμάτητα ο ένας τον άλλον: Μ’ αγαπάς;) και οι τρόποι τους χοντροκομμένοι και τραχείς, αφού η φτωχή και στερεότυπη μόρφωση που έλαβαν, σε συνδυασμό με την έλλειψη ισχυρής λαϊκής παράδοσης στη συγκεκριμένη χώρα, τους αποκλείει από την ποικιλία των αποχρώσεων και των λεπτοτήτων που επικρατούν στον φυσικό κόσμο. Και το μόνο που αντισταθμίζει την αδεξιότητα αυτών των καλόβουλων άξεστων, είναι η θέλησή τους να επανορθώσουν τις τρομερές και συχνά τερατώδεις κουταμάρες τους... 

Εν τέλει, ο Τραμπ τους έπεισε ότι ήταν κουταμάρα που ψήφισαν τον Ομπάμα με τα ανοιχτά σύνορα, το διατλαντικό εμπόριο, την παγκοσμιοποίηση. Και την… διόρθωσαν. Ψηφίζοντας φραγή συνόρων για τις μελαμψές φυλές του Ισλάμ, μεξικάνικα τείχη και… σούπερ βόμβες. Αλλά οι Γάλλοι, όσο κι αν είναι σωβινιστές και όσο κι αν φρικάρουν με τους τζιχαντιστές του ISIS (όλοι φρικάρουμε), δεν είναι τόσο ηλίθιοι ούτε τόσο διαταραγμένοι ώστε να ψηφίσουν Μαρίν Λεπέν επειδή τους υπόσχεται… προστασία δια της φραγής των συνόρων. Οι περισσότεροι θα την ψηφίσουν από αντίδραση σ’ αυτό το αβάσταχτο τοπίο αισθηματικής ξηρασίας που βιώνουν – όλοι το βιώνουμε, όπου ευδοκιμούν τα βασικά ένστικτα του οικονομισμού: ο πολιτικός κυνισμός, ο μεσσιανισμός των αγορών, η αλαζονεία του πλούτου, η μιζέρια της φτώχειας. Μια κουταμάρα∙ που θα την διορθώσουν στον β’ γύρο…

Όταν ο Κικίλιας διαψεύδει τον Σόϊμπλε!

Η οριστική συντριβή της στρατηγικής της της Ν.Δ. εδράζεται στην ολοκλήρωση της συμφωνίας της Μάλτας με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο για την Ελλάδα», δήλωνε τη Δευτέρα του Πάσχα ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. «Όχι θα υπάρξει», διέψευδε, την ίδια ημέρα, η Νέα Δημοκρατία. «Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί, τελικά, να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση με ένα τέταρτο Μνημόνιο με βαριά υπερφορολόγηση όλων των Ελλήνων και νέα περικοπή συντάξεων», δήλωνε ακολούθως ο εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Ο Κικίλιας διαψεύδει τον Σόϊμπλε», θα ήταν ένας ωραίος τίτλος που θα κοσμούσε με εύγλωττο σαρκασμό τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων της ημέρας εκείνης μοιράζοντας πικρά χαμόγελα στους αναγνώστες. Αλλά οι εφημερίδες δεν έχουν χιούμορ. Ούτε καν… αναγνώστες. 

Πέρα από την πλάκα, το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει φτάσει στο σημείο να ξεπερνά ακόμα και τον Σόϊμπλε σε «διαπραγματευτικό ανθελληνισμό», (κρατήστε τον όρο, θα τον συναντάμε συχνά στα μελλοντικά ιστορήματα της μνημονιακής Οδύσσειας της χώρας μας) περιγράφει τη συντριβή της στρατηγικής της αντί-ΣΥΡΙΖΑ καταστροφολογίας. Στρατηγικής, που ακολουθούσε πιστά (υπό τη συνοδεία σύσσωμης της μείζονος αντιπολίτευσης) από την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην προεδρία του κόμματος της συντηρητικής παράταξης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συντριβή οριστική, ελπίζουμε∙ με την ελπίδα να εδράζεται στην ολοκλήρωση της συμφωνίας με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ και στην αισιοδοξία της κυβέρνησης Τσίπρα για το «μετά»: Μετά τη συμφωνία της Μάλτας καθίσταται ορατό το τέλος της επιτροπείας και ο αμετάκλητος στόχος μας να δοθεί τέλος σε αυτή την περιπέτεια… 

Ο ύμνος του Μοσχοβισί  

Τον ισχυρό τον ισχυρό κλονισμό που προκάλεσε στην καταστροφολογική στρατηγική της Ν.Δ. η συμφωνία της Μάλτας και η δήλωση του Σόϊμπλε ότι «Δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο για την Ελλάδα», ήρθε να ολοκληρώσει ένας ύμνος στην κυβέρνηση Τσίπρα, υπογεγραμμένος από τον Επίτροπο Ευρωπαϊκών υποθέσεων της Ε.Ε. Πιερ Μοσκοβισί: 
 ● «Από το καλοκαίρι του 2015, διακόσια και πλέον μέτρα ελήφθησαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας- κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γαλλίας…» 
 ● «Το 2016 το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας… ήταν τουλάχιστον 3% του ΑΕΠ, ήτοι έξι φορές μεγαλύτερο από τον προβλεπόμενο στόχο! Η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του 1,75% του ΑΕΠ το 2017 και του 3,5% το 2018.» 
 ● «Αυτά τα αποτελέσματα αποτελούν καρπό μιας εξαιρετικά δύσκολης δημοσιονομικής προσαρμογής. Ποια ευρωπαϊκή χώρα γνώρισε μια τέτοια προσαρμογή; Επομένως, ναι, αυτό το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν οι Έλληνες πολίτες στην κρίση πρέπει να αναγνωριστεί, να χαιρετιστεί και να αποζημιωθεί!». 

Μιλάμε για ένα πραγματικό έπος αφιερωμένο στον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Μια ανεπιφύλακτη αναγνώριση της «πρώτης φορά Αριστεράς» από το «σύστημα» διακυβέρνησης της Ε.Ε. Διότι επίλεκτο μέλος του συστήματος είναι ο Γάλλος… σοσιαλιστής: «Από το καλοκαίρι του 2015, διακόσια και πλέον μέτρα ελήφθησαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας- κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες»!.. 

Σταγόνες αμφιβολίας 

«Με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας»! Εδώ το… «έπος Μοσχοβισί» σαρκάζει τον «αντισυστημισμό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την ένταση που η δήλωση Σόϊμπλε σαρκάζει τον «συστημισμό» της Νέας Δημοκρατίας. Εξισώνοντας στο επίπεδο των επικοινωνιακών διαξιφισμών τη συστημικότητα (ή την αντισυστημικότητα) κυβέρνησης – αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Και τι παραπάνω πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που θα πετύχαινε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου;» είναι η ερώτηση που υποβάλλεται ως επιχείρημα στις πελατειακές περιοχές της Δεξιάς. Μια ερώτηση όμως, που κυκλοφορεί και αντεστραμμένη: «Και τι χειρότερο θα πετύχαινε η Ν.Δ. του Κυριάκου από αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; 

Η ερώτηση αυτή, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της ελληνικής κοινωνίας και πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας∙ να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως αναποφάσιστους - τέως ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και πολλών μελών του κόμματος, ασφαλώς. Μήπως και των δεκατριών στελεχών που υπέβαλλαν εκείνο το θορυβώδες κείμενο διαφοροποίησης από την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που ανάβει πράσινο φως στην κυβέρνηση για να υπογράψει τη συμφωνία; 

Ίσως: αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Και στην περίπτωσή μας το «σπέρμα της αμφιβολίας» παράγεται από το γεγονός ότι έχουμε μόνο την προτεινόμενη «αλήθεια» και όχι την απόδειξή της. Ούτε καν την ελπίδα ότι «μετά τη συμφωνία της Μάλτας καθίσταται ορατό το τέλος της επιτροπείας και ο αμετάκλητος στόχος να δοθεί τέλος σε αυτή την περιπέτεια…».

Εφημερίδες εκτός πραγματικότητας

Αντί ειδήσεων και γεγονότων, οι τίτλοι στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων πουλάνε αντί-Σύριζα… ιδεαλισμό. 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας», είναι ο τίτλος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» . Στην Πρώτη σελίδα. Εκεί όπου, συνήθως, οι εφημερίδες προβάλλουν το γεγονός της ημέρας. Αλλά εδώ δεν προβάλλεται κάποιο γεγονός, προβάλλεται μια σκέψη. Και η πραγματικότητα υπάρχει έξω από τη σκέψη. «Ο στοιχειωδέστερος ορισμός του υλισμού συνίσταται στη θέση περί ύπαρξης της πραγματικότητας έξω από τη σκέψη ή τη συνείδηση», έλεγε ο Αλτουσέρ προκειμένου να αποδείξει ότι ο Φρόυντ ήταν υλιστής… 

Πράγματι, ο Φρόιντ απέρριπτε την προτεραιότητα της συνείδησης, όχι μόνο ως προς τη γνώση αλλά και ως προς την ίδια τη συνείδηση: «αμφισβητούσε την προτεραιότητα της συνείδησης στην ψυχολογία», σημειώνει ο Αλτουσέρ («Θέσεις», τεύχος 53), τονίζοντας την πασίγνωστη αντίθεση του Φρόυντ «απέναντι σε κάθε ιδεαλισμό, στον σπιριτουαλισμό και τη θρησκεία, ακόμη και όταν αυτή παίρνει το ένδυμα της ηθικής»… 

Εδώ ήθελα να καταλήξω: τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και των άλλων εφημερίδων της Δεξιάς (οι περισσότερες της Δεξιάς είναι πια – αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα) έχουν πάψει να ασχολούνται με την πραγματικότητα, να προβάλλουν γεγονότα. Προβάλλουν σκέψεις: «ιδεαλισμό, σπιριτουαλισμό, θρησκεία». Αντισύριζα ιδεοληψία με το ένδυμα της κυβερνητικής… ηθικής. 

Η πραγματικότητά μας 

«Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας», γράφει η εφημερίδα, αλλά αυτή είναι μια σκέψη - μια κακόβουλη σκέψη για τη διαπραγμάτευση, για να είμαστε ακριβείς. Και μια (κακόβουλη ή μη) σκέψη για τη διαπραγμάτευση δεν είναι πραγματικότητα αφού, το είπαμε, σύμφωνα με τον στοιχειωδέστερο ορισμό του υλισμού, η πραγματικότητα υπάρχει έξω από τη σκέψη. Απ’ αυτή την άποψη, η πραγματικότητα – το γεγονός, ας το πούμε καλύτερα, είναι η διαπραγμάτευση. Αυτοπροσώπως, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Σε προέκταση δε (με την… υλιστική σκέψη μας εμείς τώρα), μπορούμε να πούμε ότι η διαπραγμάτευση είναι η Ελληνική πραγματικότητα από τις 23 Απριλίου 2010 και εντεύθεν: από τότε που ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιωργάκης Παπανδρέου ξεμύτισε μπροστά στις κάμερες, στο Καστελόριζο, και ανακοίνωσε με χαζοχαρούμενο ύφος την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης υπό την… αιγίδα του Δ.Ν.Τ. 

Με τη διαφορά ότι, τότε, οι εφημερίδες ήταν περισσότερες από τις σημερινές, και οι περισσότερες εξ’ αυτών δεν ήσαν δεξιές όπως οι σημερινές (αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα), κεντροαριστερές ήταν και, ανεξάρτητα απ’ αυτό, πρόβαλλαν πραγματικότητες – γεγονότα πρόβαλλαν. Και όχι σκέψεις… 

Οι τίτλοι τότε… 

Παραθέτω, για του λόγου το αληθές, τους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων της επομένης του «Καστελόριζου» μέρας. Μέσω των οποίων «διάβαζες» την πραγματικότητα, το γεγονός δηλαδή, έξω από τη σκέψη. Έτσι ακριβώς: 

• ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Προσφυγή άνευ όρων. Πάμε στον μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ κι όποιος αντέξει 
• ΤΑ ΝΕΑ: Ελλήνων Οδύσσεια. Ο κύβος ερρίφθη - πάμε «τρόικα». Τρία (τουλάχιστον) χρόνια σκληρής λιτότητας 
• ΤΟ ΒΗΜΑ: Θρίλερ διαρκείας! Αβεβαιότητα παρά την προσφυγή. Κερδοσκόποι και Μέρκελ μας έστειλαν στο ΔΝΤ 
• Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αναγκαστική προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης - Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ για 5 έτη - Στρος - Καν: Είμαστε έτοιμοι 
• ΕΘΝΟΣ: Καταφύγιο στον μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ. Αιφνιδιασμός Γιώργου από το Καστελόριζο
• Η ΑΥΓΗ: Να μιλήσει ο λαός. Τον εκρηκτικό μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ πυροδότησε από το Καστελλόριζο ο Γ. Παπανδρέου 
• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Οδηγούν το λαό σε όλεθρο και θυσίες χωρίς τέλος. Η κυβέρνηση προσέφυγε στο μηχανισμό δανειοδότησης ΕΕ-ΔΝΤ 
• ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Παράδοση άνευ όρων Γιώργου στο ΔΝΤ. Ανακοίνωσε την ενεργοποίηση του μηχανισμού πριν διαπραγματευθεί τους όρους • ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Πάτησε τη σκανδάλη. Πήγε στο... Καστελλόριζο ο πρωθυπουργός για να ανακοινώσει την προσφυγή στο «σχέδιο στήριξης» 
• ΑΥΡΙΑΝΗ: Παράδοση άνευ όρων στο ΔΝΤ και στο βάθος χρεωκοπία. Έρχεται πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων μαζί με την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. 

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, κυρίως λόγω Γιωργάκη Παπανδρέου, και Μέρκελ και Παπαδήμου και Σόϊμπλε και Σαμαρά και Βενιζέλου και Λαγκάρντ και Ντάισελμπλουμ και… ούτω κάθε εξής, η διαπραγμάτευση παραμένει η Ελληνική πραγματικότητα. Και ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να την κλίσει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και των άλλων εφημερίδων της Δεξιάς (οι περισσότερες της Δεξιάς είναι πια – αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα) αντί πραγματικότητας προβάλλουν αντισύριζα… σκέψεις: «Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας».

Το Survivor και η αριστερή κουλτούρα…

Μια αυτοσαρκαστική απόπειρα προσέγγισης των παραμέτρων που αποδίδουν την τερατώδη τηλεθέαση στο reality του ΣΚΑΙ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Χωράει το «Survivor» σε μια εφημερίδα της Αριστεράς; Η ερώτηση τέθηκε σε μια κουβεντούλα μεταξύ αριστερών δημοσιογράφων και η απάντηση ήταν μια σειρά αμήχανα και περιπαιχτικά χαμόγελα. Όμως, αλήθεια, χωράει ένα θέμα, ένα άρθρο έστω, για το «Survivor», την reality σειρά που προβάλλει ο ΣΚΑΙ και μονοπωλεί την τηλεοπτική θεαματικότητα, σε μια εφημερίδα που δηλώνει «εφημερίδα της Αριστεράς»; Όπως η «Εποχή» ας πούμε. Ή η Αυγή… 

Φοβάμαι ότι ακόμα και η ερώτηση φαντάζει ανούσια για κάθε παραδοσιακό - στρατευμένο αριστερό, ενώ αμφιβάλλω αν θα γλύτωνα την περιφρονητική καζούρα στην περίπτωση που θα έκανα την ερώτηση πιο προσωπική. Στην περίπτωση, θέλω να πω, που θα ρωτούσα κάποιον από τους παλαιούς αριστερούς μου φίλους αν βλέπει Survivor: «η Αριστερά δεν βλέπει Survivor», είναι το στερεότυπο∙ δεν βλέπει Big Brother, Fame Story, «Φάρμα», X-Factor , Super Idol… 

Η Αριστερά, σε… προέκταση, δεν βλέπει ποδόσφαιρο, δεν ακούει «σκυλάδικα», δεν διαβάζει παραλογοτεχνία και trash media – βλέπει ταινίες τέχνης, ακούει κλασσική μουσική και τζαζ και διαβάζει Monde diplomatique, είναι ο αστικός μύθος. Και, παρ’ ότι… αστικός, είναι ένας μύθος που δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα. Θυμάμαι πάντα την (δικαιολογημένη, λόγω χουντικής… εντοπιότητας) απέχθεια της Αριστεράς για τηλεοπτικά προϊόντα μαζικής κουλτούρας όπως ο περίφημος «Άγνωστος Πόλεμος», αλλά και αργότερα, για τα εξαιρετικά δημοφιλή λαϊκά σήριαλ τύπου «Λάμψης» και «Δυναστείας». Και θυμάμαι την επαναλαμβανόμενη ρήση μέλους της παρέας των ρεμπετολόγων φίλων μου: «αν δεν ήταν ο Γεραμάνης, στο ΚΚΕ το ρεμπέτικο θα ήταν ακόμα απαγορευμένο… 

Ρεκόρ τηλεθέασης 

Χωράει – δεν χωράει στην υπαρκτή αριστερή κουλτούρα, το «Survivor» χωράει και παραχωράει στην κουλτούρα του μέσου Έλληνα της εποχής μας. Αποδεδειγμένα. Με στοιχεία που κόβουν την ανάσα των ανταγωνιστών του ΣΚΑΙ: σύμφωνα με τις μετρήσεις της Nielsen, για το διάστημα 13/2 έως και 13/3/2017, το ελληνικό «Survivor» παρακολουθούσαν, κατά μέσον όρο, 1.487.000 τηλεθεατές ημερησίως, γράφει η Εφημερίδα των Συντακτών, σε μια εξαιρετική, έρευνά της για το φαινόμενο Survivor και τις πρωτοφανείς επιδόσεις του στο επίπεδο της τηλεθέασης. «Τη μεγαλύτερη τηλεθέαση», συνεχίζει η έρευνα της «Εφ.Συν, «την έκανε στις 13/3 (1.878.000 τηλεθεατές), ενώ την ίδια μέρα, έστω για ένα λεπτό, το ριαλιτοπαίχνιδο παρακολούθησαν 2.429.126 τηλεθεατές με το νεανικό κοινό (15-44 ετών) να φτάνει το 57,7%, ενώ άγγιξε κάποια στιγμή ακόμα και το 66,9%! 

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Γιατί, σύμφωνα με τους ειδήμονες των τηλεοπτικών μετρήσεων, μας αποκαλύπτουν ότι το 80%, περίπου των ελλήνων τηλεθεατών παρακολουθούν - συστηματικά ή περιστασιακά – το συγκεκριμένο reality, ενώ και το υπόλοιπο 20% το έχει… «πάρει μάτι». Και αυτό το τελευταίο (το 20% που… «παίρνει μάτι» από Survivor), δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει το κοινό αριστερής κουλτούρας: αυτό που, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, βλέπει μόνο ταινίες τέχνης, ακούει κλασσική μουσική και τζαζ και διαβάζει Monde diplomatique. Ή μέρος αυτού… 

Οι επιζώντες 

Δεν είναι κακό. Το κοινό αριστερής κουλτούρας, αυτό που απέμεινε ή αναπλήρωσε, εν μέρει, το ένδοξο και υπερπολλαπλάσιο αντίστοιχο των δεκαετιών 1950 – 1980, είναι άξιο… ασυλίας. Mονιμότερης και απείρως πιο ποιοτικής απ’ αυτήν που απολαμβάνουν τα παιδιά του Survivor όταν κερδίζουν τις καθημερινές μάχες επιβίωσης στο πλαίσιο του συγκεκριμένου reality: Survivor είναι ο επιζών, και όσοι απέμειναν να διατηρούν και να εξελίσσουν την «αριστερή κουλτούρα», την καλλιέργεια του ποιοτικού ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού δηλαδή, είναι οι επιζώντες αλλεπάλληλων μαχών διαρκείας με δεκάδες πολιτισμικά σημεία και τέρατα. Και τηλεοπτικά σκουπίδια, μπροστά στα οποία το «Survivor» φαντάζει… αριστούργημα. 

Χαριτολογώντας, μπορούμε να πούμε ότι οι… επιζώντες της αριστερής κουλτούρας δικαιούνται να «παίρνουν μάτι» από «Survivor», προκειμένου να διασκεδάζουν με τους «επιζώντες» του δημοφιλούς reality. Και να μην απομονώνονται από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνία (να κλείνονται στο κέλυφος ενός αμφίβολου ελιτισμού), όπως οι «διάσημοι» από τους «μαχητές» του “Survivor”. 

Κατά τα λοιπά, οφείλουμε να αποδώσουμε την εντυπωσιακή τηλεθέαση του «Survivor» του ΣΚΑΙ και στο χρόνο που προβάλλεται, μια εποχή οριακής ένδειας και ανεργίας που κλείνει στα σπίτια τους Έλληνες. Επίσης, στο γεγονός ότι η τηλεόραση είναι τόσο πολιτιστικά πτωχευμένη, που δεν προβάλλει σχεδόν τίποτα πιο ελκυστικό από το συγκεκριμένο reality. 

Και στην ψυχολογία του μαζανθρώπου – αυτό, λόγω… αριστερής κουλτούρας οφείλουμε, εν κατακλείδι να το σημειώσουμε: Ο Φρόυντ έλεγε πως, στον ψυχισμό της μάζας, εκδιπλώνεται το υποσυνείδητο με τρόπο πρωτόγονο, όπως αρμόζει σ’ αυτή την αποθήκη των ψυχικών αποβλήτων, που πρέπει να τα αδειάζουμε κάπου κάπου, αν θέλουμε να μην πνιγούμε απ’ τη βρώμα…

Ο Ευκλείδης, ο Πιερ κι ο Γερούν: τρεις ξένοι στην ίδια πόλη

Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο στο περιθώριο της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης, ως αφορμή κρίσεως των ευρωπαϊκών πραγμάτων 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Καθώς η διαπραγμάτευση τραβά την… ανηφόρα, το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία που δεσπόζει στις πρωτοσέλιδες αναφορές των ελληνικών και ξένων ΜΜΕ στο ελληνικό ζήτημα: ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, με τον επίτροπο της Κομισιόν, Π. Μοσκοβισί, και τον επικεφαλής του Eurogroup, Γ. Ντάισελμπλουμ, συνομιλούν off the record. Χωρίς τις μάσκες της πολιτικής διπλωματίας. Κάτι που σου επιτρέπει να βλέπεις καθαρά τα τεντωμένα νεύρα διαβάζοντας τη «γλώσσα του σώματος» των συνομιλητών. Στη γλώσσα του πνεύματος, η κόπωση των ευρωπαϊκών ιδεών. Η σύγκρουση τριών αντιλήψεων, που την λες και σύγκρουση συμφερόντων… 

Η σαρκαστική συγκατάβαση με την οποία ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αντιμετωπίζει τον συστημικό αυταρχισμό του Γερούν Ντάϊσεμπλουμ παραπέμπει και στα αγανακτισμένα λόγια του Νόαμ Τσόμσκι, στη συνέντευξή του στο περιοδικό «Jacobinmag»: «H πραγματική τραγωδία της Ελλάδας είναι ότι – πέραν της κτηνωδίας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των τραπεζών των βορειοευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες υπήρξαν πραγματικά κτηνώδεις, θα μπορούσε να μην ξεσπάσει καν, να είχε αντιμετωπιστεί σχετικά εύκολα στην αρχή». Ότι σήμερα οι Έλληνες εξακολουθούν να πληρώνουν το μεγάλο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015. «Συνέπεια αυτής της… εγκληματικής πράξης (να ρωτά κανείς τους πολίτες!..) ήταν να τιμωρηθεί η Ελλάδα ακόμα περισσότερο», σαρκάζει ο Τσόμσκι: οι απαιτήσεις της τρόικας έγιναν ακόμα σκληρότερες. Φοβήθηκαν ότι θα προκληθεί ντόμινο αν ληφθεί υπόψη η ένδεια των πολιτών, διότι θα μπορούσαν και άλλοι να κάνουν την ίδια σκέψη και θα διαδοθεί η επιδημία της δημοκρατίας. Έπρεπε, λοιπόν, να την ξεριζώσουν εν τη γενέσει της… Την «επιδημία της δημοκρατίας»… 

Τιμωρήθηκε, αλλά μένει 

Ο δεύτερος της φωτογραφίας, ο Γερούν Ντάϊσεμπλουμ, είναι ολόιδιος με τον θρασύ και αλαζόνα συστημικό υπηρέτη που όλοι… αγαπήσαμε. Με μόνο τις αυλακιές της κακίας να χαράζουν, ακόμα πιο βαθειά, το πρόσωπό του. Λόγω της συντριπτικής εκλογικής ήττας του κόμματός του, προφανώς: ο πρόεδρος του Eurogroup «τιμωρήθηκε τόσο βάναυσα από τους ψηφοφόρους, ώστε να πρέπει να εκτιμά ότι θα χάσει τη δουλειά του», σημείωνε η γερμανική Süddeutsche Zeitung, μεταφέροντας το κλίμα από την παρατεταμένη διαπραγμάτευση στις Βρυξέλες. Αλλά όχι, ο Ντάϊσεμπλουμ μοιάζει να μην συμμερίζεται την άποψη ότι πρέπει να εκτιμά ότι θα χάσει «τη δουλειά του», επειδή τιμωρήθηκε «τόσο βάναυσα από τους ψηφοφόρους»… 

Ούτε μοιάζει να αντιλαμβάνεται ότι η «βάναυση» τιμωρία του απ’ τους ψηφοφόρους σχετίζεται με το γεγονός ότι, από πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ολλανδίας, μεταλλάχθηκε σε μπάτλερ του Βόλφγκανκ Σόϊμπλε – σε ιδανικό εκπρόσωπο των συμφερόντων του σκληρού συστημικού πυρήνα, του οποίου ο εμμονικός Γερμανός υπουργός Οικονομικών ηγείται. Άλλωστε, είναι η γερμανική Süddeutsche Zeitung που σχολιάζει ότι, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Ολλανδού υπουργού Οικονομικών και επικεφαλής του Eurogroup απώλεσε στις εκλογές της προηγούμενης εβδομάδας τα τρίτα τέταρτα των εδρών του στη βουλή, αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε και τον Γάλλο ομόλογό του Σαπέν να μιλήσουν με τα καλύτερα λόγια για τον Γερούν Ντάισελμπλουμ. «Με τα καλύτερα λόγια»!.. 

Ο αμφίθυμος Μοσχοβισί 

Ο τρίτος της φωτογραφίας, ο Πιέρ Μοσκοβισί, ατενίζει με αμφίθυμο πείσμα τον Γερούν Νταισεμπλουμ: έχε χάρη που έχουμε εκλογές στη Γαλλία, αλλιώς θα σού ‘λεγα, μοιάζει να σκέφτεται. Τι θα τού ‘λεγε; 

Ο Πιερ Μοσκοβισί είναι ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, υπεύθυνος για την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, καθώς και για την εξασφάλιση της οικονομικής ρεαλιστικότητας των προτάσεων της Επιτροπής και την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενώσεως των χωρών της Ε.Ε. – φέξε μου και γλίστρησα: ως εκ της θέσεώς του, οφείλει να κρατάει τα νεοφιλελεύθερα ζύγια του Συμφώνου Σταθερότητας και ταυτόχρονα τα ενάρετα δημοσιονομικά μπόσικα του Βόλγκφανγκ Σόϊμπλε. Αλλά είναι και κορυφαίο στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας και, «εκλογές έρχονται», οφείλει να το παίζει και σοσιαλιστής: και με τον Σόϊμπλε και με τον Τσίπρα. Να μην του ‘ρθει κι αυτουνού καμιά… βάναυση. Και να πρέπει να… εκτιμά ότι θα χάσει τη θέση του, όπως ο Ντάϊσεμπλουμ… 

Μια φωτογραφία - τρεις χαρακτήρες (παλαιότερα λέγαμε "κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα"). Φυσικά, προτιμώ... Ευκλείδη, αλλά το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: πρόκειται για τρείς ξένους στην ίδια πόλη. Μιας ξένης πόλης (Βρυξέλες), μιας ξένης χώρας (Βέλγιο), μιας ξένης ηπείρου: η «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι πιθανότερο να διαλυθεί εις τα εξ’ ών συνετέθη, παρά να γίνει πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς εισαγωγικά και αστερίσκους. Όπως φθέγγεται η σημερινή Διακήρυξης της Ρώμης