6 Οκτωβρίου 2016

Το μίσος για τον Τσίπρα τους ενώνει


Νεοκομμουνιστής ο ένας, κεντρώος ο άλλος-τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος δηλαδή- ωστόσο συμφωνούν ότι έχουμε μια κυβέρνηση που αντιγράφει τη χούντα.

Του Τάσου Παππά 
(Εφημερίδσ των Συντσκτών)

• «Σε μερικά σημεία, στην οικονομική της πολιτική για παράδειγμα, η κυβέρνηση ξεπέρασε τη χούντα» (Αλέκος Αλαβάνος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ).

• «Η συγκρότηση της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος είναι παράνομη. Μόνο η χούντα έκανε επιτροπές δήθεν κοινωνικού διαλόγου. Δεν έχουν γίνει τέτοιου είδους θεσμικές αθλιότητες ποτέ στα χρόνια της μεταπολίτευσης» (Ευάγγελος Βενιζέλος πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ). 

Να τι μπορούν να πάθουν έξυπνοι άνθρωποι και ικανοί πολιτικοί όταν τους τυφλώνει το μίσος. Χάνουν το μέτρο. 

Μισούν τον Τσίπρα, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. 

Νεοκομμουνιστής ο ένας, κεντρώος ο άλλος-τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος δηλαδή- ωστόσο συμφωνούν ότι έχουμε μια κυβέρνηση που αντιγράφει τη χούντα. 

Τα τανκς μόνο λείπουν από το αφήγημα, αλλά κάντε λίγη υπομονή, θα εμφανιστούν κι αυτά κάποιο βροχερό πρωινό (για το μήνα δεν ξέρω, πάντως πρωί θα είναι και θα βρέχει για να γλιστράνε καλύτερα οι ερπύστριες στην άσφαλτο). 

Στη συνέχεια όλα θα πάρουν το δρόμο τους. 

Μαζικές συλλήψεις πολιτικών, συνδικαλιστών και γενικώς αντισυριζαίων. Στη ΓΑΔΑ θα πέφτει το ξύλο της αρκούδας. 

Η Γυάρος και η Μακρόνησος θα γνωρίσουν ξανά μέρες εθνικού μεγαλείου. 

Θα επιστρέψει στους δέκτες μας η ΥΕΝΕΔ-ένα κανάλι αντί για τέσσερα. 

Οι εφημερίδες θα κλείσουν, εκτός αν δεχθούν να συνεργαστούν με το στρατιωτικό καθεστώς (μερικές γνωρίζουν το κόλπο από την κατοχή και την εποχή της προηγούμενης χούντας). 

Ο Τσίπρας θα κυκλοφορεί με στολή συνταγματάρχη, θα εκφωνεί ακατάληπτους λόγους δολοφονώντας την ελληνική γλώσσα, θα χορεύει τσάμικους στα στρατόπεδα το Πάσχα, θα ακούμε Deutsche Welle και BBC σε χαμηλή ένταση για να μην εντοπιστούμε από τους χαφιέδες που θα υπάρχουν παντού, ενώ Αλαβάνος και Βενιζέλος θα βγουν στην ένοπλη παρανομία, αν και φαντάζομαι πώς θα έχουν συλληφθεί από τους πρώτους. 

Πάντως κουράγιο πατριώτες χούντα είναι, θα περάσε

5 Οκτωβρίου 2016

Ο ψεκασμός και το όργιο υποκρισίας


Ένα όργιο υποκριτικών αντιδράσεων που δηλοί (σκοπίμως ή μη) άγνοια της έννοιας «κράτος» και της ουσίας της ύπαρξης και λειτουργίας του 

 Γράφει ο
 Νίκος Τσαγκρής
Είδα τη γηραιά κυρία να ψεκάζεται με χημικά από τους άνδρες των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των συνταξιούχων, στην Ηρώδου του Αττικού. Καλοστεκούμενη, κομψή, αξιοπρεπής, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μπλοκ των συνταξιούχων, καθώς δέχτηκε έκπληκτη μια ριπή χημικών στο πρόσωπο. Σήκωσε με ολύμπια ψυχραιμία το φυλλάδιο που κρατούσε στο χέρι της για να προφυλαχτεί απ’ τα τοξικά σταγονίδια και, στο πρόσωπό της, σχηματίστηκε μια γκριμάτσα επιτίμησης των ασπιδοφόρων φρουρών του κράτους: είδα από τη μια τη βαρβαρότητα, τον πρωτογονισμό. Κι από την άλλη, τον πολιτισμό, την κουλτούρα. Από τη μια το κακό, από την άλλη το καλό... 

Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους: «υπάρχει περίσσεια κακού στον κόσμο, και μία από τις όψεις της είναι το Κράτος», λέει ο Ευγένιος Ιονέσκο σ' ένα σημείωμα για την κουλτούρα και την πολιτική: «...το Κράτος έχει γίνει παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος... Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς την αλληλεγγύη και την αγάπη». 

Για να μειωθούν οι ιδεολογικές παρερμηνείες, διευκρινίζω ότι ο Ιονέσκο δεν αναφέρεται «στο φιλελεύθερο» ή «στο σοσιαλιστικό» ή «στο κομμουνιστικό» κράτος, αλλά στο οριστικό Κράτος: το κράτος ως επιβεβλημένο κοινωνικό «θεσμό», πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά, πέρα και πάνω από κοινωνικά συστήματα. 

Το κράτος είναι… 

Ο διαλεκτικός θόρυβος που ξεσηκώθηκε γύρω από το «αποτρόπαιο γεγονός» (που πράγματι ήταν αποτρόπαιο γεγονός) της επίθεσης των ΜΑΤ με χημικά κατά των συνταξιούχων ήταν ξετσίπωτα υποκριτικός από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ενοχικά υποκριτικός από την πλευρά της κυβέρνησης και θυμικός, ανακλαστικός, ενστικτώδης, από τα αγριεμένα πλήθη των σχολιαστών της κοινωνίας των media. 

Εν πολλοίς δε, σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο ασύγγνωστος θόρυβος, καθώς δηλοί (σκοπίμως ή όχι) άγνοια της έννοιας «κράτος» και της ουσίας της: το Κράτος είναι μια τεθωρακισμένη (από το στρατό και τα σώματα ασφαλείας) πολιτική οντότητα που κατέχει «το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας». Δουλειά του είναι να προστατεύει τα προνόμια και την εξουσία της εκάστοτε άρχουσας τάξης και να επιβάλλει την «κοινωνική ειρήνη» ώστε να διευκολύνει την αναπαραγωγή του εκάστοτε κατεστημένου ταξικού κοινωνικού συστήματος. 

Επιμένοντας μαρξιστικά, το κράτος είναι «προϊόν της κοινωνίας, σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης: είναι η "...ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης»… 

Ρωτήστε τη Φωτίου… 

Έ, λοιπόν, η δύναμη αυτή «που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω απ’ αυτήν», που όλο και περισσότερο αποξενώνεται, και αποξενώνεται, απ’ αυτήν, και (δικαίως!) ταυτοποιείται απ’ αυτήν ως το κακό, είναι το κράτος. Και η αστυνομία, που υποτίθεται πως είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κακού, στην υπηρεσία του κράτους. Ένας μηχανισμός που, όπως έλεγε ο Ιονέσκο, «εφαρμόζεται στους ζωντανούς, αλλά με τέτοια δύναμη, ώστε καταλήγει στην ισοπέδωση, στην οπισθοδρόμηση, στον θάνατο»… 

Στον ψεκασμό των συνταξιούχων με χημικά, στην περίπτωση μας. Και το όργιο πολιτικής και μιντιακής υποκρισίας που, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, ακολούθησε το «αποτρόπαιο γεγονός». Που πράγματι ήταν αποτρόπαιο, όπως και κάθε προηγούμενο, τώρα και πάντα: οι ψεκασμοί, ή οι ξυλοδαρμοί, ή οι ένοπλες επιθέσεις των κρατικών δυνάμεων καταστολής (του «μηχανισμού κατά του κακού» που δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κακού – στην υπηρεσία του κράτους) κατά συνταξιούχων ή μη διαδηλωτών κάθε εποχής, κάθε κοινωνικού συστήματος, με κάθε κυβέρνηση… 

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι μπάτσοι έκαναν τη δουλειά τους, ως όφειλαν, ως συνεπής μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους – προκειμένου («επιβάλλοντας την κοινωνική ειρήνη») να προστατεύσουν τα προνόμια και την εξουσία της άρχουσας τάξης. Το μόνο που μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει σ΄αυτό μια αριστερή κυβέρνηση του παρόντος πολιτικού συστήματος, έχει να κάνει με ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της καταστολής. Αλλά ακόμα κι αυτό, για να το κάνει, πρέπει να ελέγχει το κράτος. Το ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ρωτήστε την καλλίστη συντρόφισσα Φωτίου…

28 Σεπτεμβρίου 2016

"Μα τι κόμμα είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ;"



Μια ερώτηση που περιμένουν να απαντηθεί (από το Συνέδριο του κόμματος) δεκάδες χιλιάδες 
αριστεροί που κατοικούν «απ’ έξω»  

Μια ανάρτηση 100 λέξεων στο facebook μπορεί να αξίζει περισσότερο από εκατό χιλιάδες λέξεις εσωκομματικού προσυνεδριακού διαλόγου. Διαβάζουμε:

“Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα. 
Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι αλλού κινήσατε γι’ αλλού , κι αλλού η ζωή σας πήγε ..." 
Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι … 
Αποφασίστε και υποστηρίξτε το με Κυβερνητικό ανασχηματισμό, από τον οποίο καλό θα ήταν να λείπουν οι κλαψιάρηδες , οι κουζουλοί και εντελώς ευήθεις ... 
Ό,τι είναι να γίνει , ας γίνει με συντονισμένα βήματα ,και , όσο είναι δυνατόν, πιο κουρδισμένη ορχήστρα .” 

Η αξία της συγκεκριμένης δημόσιας παρέμβασης έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια παρέμβαση πρακτική (κριτική μεν, αλλά υποδεικτικά – παραινετική) και όχι θεωρητική, ιδεολογική – φιλοσοφική. Η υπεραξία της, στο γεγονός ότι προέρχεται «απ’ έξω», από μια αριστερή συμπολίτισσα* – ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι «από μέσα», από κάποιο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος… 

Απ’ έξω, βλέπεις τα κομματικά και τα κυβερνητικά δρώμενα από απόσταση, όπως έβλεπε ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων… 

Υπό το άγος της «ήττας»;

Έτσι βλέπεις ατόφια, καθαρά, σαν να βλέπεις την πολιτική ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Και βλέπεις πως “Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα… 

Μετά την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, το Σεπτέμβρης του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα (υπό την έννοια της κομματικής κανονικότητας) «δεν υπάρχει»! Το πολιτικό – ιδεολογικό του στίγμα κλονίζεται, διαταράσσεται, τίθεται εν αμφιβόλω, υπό το βάρος της «συνθηκολόγησης Τσίπρα»∙ του ιστορικού συμβιβασμού της Ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή. Που από τον όλο – ή τον σχεδόν όλο – εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) εισπράχτηκε ως ήττα. Και εν πολλοίς ως ήττα βαραίνει και σήμερα την ιδεοπολιτική φυσιογνωμία του κυβερνώντος κόμματος. 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο» και, «πράγματι, εκφράζονται διαφορετικές προσεγγίσεις – όχι ακριβώς απόψεις – εντός του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη διαχείριση της ήττας της συμφωνίας του Ιουλίου», ομολογεί ένα απ’ τα πλέον αξιόπιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (ο υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Χρ. Βερναρδάκης) στη συνέντευξή του στην ΕΠΟΧΗ της προηγούμενης Κυριακής: από τη μία είναι η άποψη πως η κυβέρνηση υπέστη μια ήττα που πρέπει να διαχειριστεί και από την άλλη είναι η άποψη πως ενδεχομένως να αναδεικνύονται ευκαιρίες μέσα από αυτή την κακή συμφωνία. Και κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα…». 

 Αριστερός πραγματισμός 

Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι’ αλλού κινήσατε κι αλλού η ζωή σας πήγε ...", μοιάζει να απαντάει (αν όχι στον υπουργό, στον μέσο συριζαίο) η φωνή «απ’ έξω». Που πάει να πει, «ξεκινήσατε για ανατροπή, για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και, εισπράττοντας τον πολιτικό συμβιβασμό Τσίπρα ως ήττα, καταντήσατε μοιραίοι απολογητές της, ως θύματα ενός εκβιαστικού καταναγκασμού: «εμείς κινήσαμε γι’ αλλού. Κι αλλού η ζωή μάς πάει…». «Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί. δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι...», συνεχίζει η «φωνή απ’ έξω»… 

Αλήθεια, που μας… πήγε η ζωή: «μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνών κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα», έγραφα από τους πρώτους μήνες της δεύτερης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κεντροαριστερό κόμμα που, «ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον “κεντρισμό”, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…» 

 Και καλά κάνει. Αρκεί να το κάνει σωστά, συνειδητά, συλλογικά, χωρίς το άγος της «ήττας»: ας αναζητηθεί το σύγχρονο ιδεολογικό – πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε καιροσκοπικές – επικοινωνιακές προσμίξεις (ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον φιλελεύθεροι) αλλά στον αριστερό πραγματισμό που προέβαλλε (και εξακολουθεί να προβάλλει) στην Ευρώπη και στον κόσμο το «Ελληνικό παράδειγμα», δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα. Γιατί «αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η επιβίωση μιας δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της». Και διότι «οι διαφορές σχετικά με το τι σημαίνει αυτή (η Δημοκρατία), είναι τώρα λιγότερο πιεστικές από την ανάγκη να διασωθεί ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η Δεξιά»… 

*Διαδικτυακή φίλη, φιλόλογος, που διατηρεί προφίλ στο facebook με το όνομα Kelly Pahi,


Νίκος Τσαγκρής

21 Σεπτεμβρίου 2016

Το μιντιακό πραξικόπημα με τις περούκες ..................και τα βοσκοτόπια..................


Στο επικοινωνιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Η ιστορία των ρεπόρτερ με τις περούκες περιέβαλλε με το ένδυμα της γραφικότητας το δόλιο σώμα της στημένης δημοσιογραφίας: «ήσαν δυο μεταμφιεσμένοι δημοσιογράφοι ή μήπως δυο κακομαθημένα κ@λόπαιδα μεταμφιεσμένα σε δημοσιογράφους;», αναρωτιέσαι. «Κατά τη γνώμη μου το δεύτερο», καταλήγεις και, ως περιώνυμο ρετάλι του διαπομπευμένου λειτουργήματος, αισθάνεσαι την ανάγκη να επαναλάβεις την ανεπίδοτη δεοντολογική παρακαταθήκη του Λέοντα Καραπαναγιώτη: οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις, δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να τα καταγράφουν… 

 ● Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει.. χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

● Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν… 

Προφανώς (ως προς την τελευταία παράγραφο της «παρακαταθήκης», τη διδακτική της ουσία), εις μάτην: στην προκειμένη περίπτωσή, η πολιτική εξουσία, (αν πολιτική εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του) προσπαθεί να βρει «δρόμο διαφυγής» αμφισβητώντας (εύκολα!) την αξιοπιστία των ΜΜΕ και υποδεικνύοντας ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς «που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», αλλά δεν την ακούει κανείς… 

Τα… βοσκοτόπια 

Στο μιντιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. Τα οποία, καθώς βιώνουν την απώλεια των αυτοκρατορικών προνομίων που τους χάριζε η εξουσιαστική τους θέση στο τρίγωνο της διαπλοκής, (ΜΜΕ – Τραπεζικό σύστημα – Πολιτική εξουσία) συνασπίζονται σε ένα μιντιακό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης: ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA, ANT1, ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, Καθημερινή, Ελεύθερος Τύπος. Κι από κοντά ο Κυριάκος με τα τσεκουροφόρα πρωτοπαλίκαρά του, η Φώφη με τον δεκανέα της (τον Λοβέρδο της, θέλω να πω) και οι λοιπές αντικυβερνητικές δυνάμεις του μιντιακού βουνού και του κοινοβουλευτικού λόγγου, ένα σώμα – μια ψυχή, στα έσχατα χαρακώματα της διαπλοκής. Με πολιορκητικό κριό τον… υπερθεματιστή Καλογρίτσα!.. 

Και να τα… βοσκοτόπια, και να τα Αττικά χαλκεύματα: από το πρωί της Δευτέρας ως το μεσημέρι της Τετάρτης έπαιξαν και προβλήθηκαν στις συνασπισμένες εφημερίδες και τα κανάλια της διαπλοκής (αυτή την ιδιότυπη ενημερωτική χούντα) εκατοντάδες παραδημοσιογραφικές μυθοπλασίες για τα «βοσκοτόπια» (που αποδείχτηκαν «φιλέτα γης με πέντε χιλιόμετρα παραλιακής πρόσοψης ) και άλλες τόσες για το «σκάνδαλο της Τράπεζας Αττικής», πάντα προσωποποιημένο στον… «κόκκινο υπερθεματιστή» και την δανειοδότησή του: «τα δάνεια στις εταιρείες του ομίλου Καλογρίτσα, εντός των εγκεκριμένων ορίων της τράπεζας, είναι ενήμερα, εξυπηρετούνται κανονικά και έχουν δοθεί με συγκεκριμένα καλύμματα με τους πιο αυστηρούς όρους», πληροφόρησε τους αρμόδιους συντάκτες η νέα Διοίκηση της Τράπεζας Αττικής… 

Μα οι πραξικοπηματίες μιντιάρχες δεν είδαν – δεν άκουσαν. Και «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», δεν έγραψαν, δεν είπαν, δεν πληροφόρησαν: Δεν υπάρχουν… 

Κλονίστηκαν συνθέμελα 

Φόρεσαν τις περούκες της διαπλοκής και ψωνίζονται στα καφέ του κιτρινισμού και στα λόμπι της παραπληροφόρησης. Άλλοι προτάσσουν τα γραβατωμένα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι με ξετσίπωτη γενναιότητα τα τηλεπαράθυρα των διαπλεκομένων συμφερόντων των καναλαρχών. Που είναι και δικά τους συμφέροντα. Και άλλοι, οι πολλοί, χρησιμοποιούνται, εκόντες – άκοντες, ως ανθρώπινες ασπίδες των πραξικοπηματιών της ενημέρωσης, αφεντικών τους. 

Ξεκάθαρα: δεν είναι ο νόμος Παππά. Δεν είναι ο Μαρινάκης και ο Καλογρίτσας. Είναι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το έβαλαν αμέτι – μωχαμέτι να καθαρίσουν τη διαπλοκή. Και εκείνη αντιστέκεται λυσσαλέα, και με τις τρείς αιχμές του τριγώνου της: Κυριάκος – Στουρνάρας – Αλαφούζος, αν το προσωποποιήσουμε κι εμείς σε μια μυθοπλασία που ελάχιστα απέχει απ’ την αλήθεια… 

Έχω ξαναγράψει ότι η ο νόμος Παππά δεν φτάνει ούτε για αρχή, ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε πως η αδειοδότηση των τεσσάρων μόνο χρήμα και νομιμότητα αποδίδει – διόλου δεν σημαίνει απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή. Ωστόσο, (κι αυτό εκ του αποτελέσματος) ο νόμος Παππά, η εφαρμογή του, ο διαγωνισμός και ό,τι αυτός απέδωσε, κλονίζει συθέμελα το τρίγωνο της υπαρκτής διαπλοκής∙ που, επί 23 συναπτά έτη, εξουσίαζε, στην κυριολεξία, τον τόπο: το αντικυβερνητικό μιντιακό πραξικόπημα – οπερέτα με τις περούκες και τα βοσκοτόπια καταγράφεται ήδη ως η τελευταία πράξη του δράματος. Μακάρι…

Νίκος Τσαγκρής

14 Σεπτεμβρίου 2016

Το σόου της συμπαθούς Ευαγγελίας Τ.








 Γράφει ο 

Νίκος Τσαγκρής
Η πολιτική κατεύθυνση (η «γραμμή», που λέμε εμείς οι αριστεροί) στα Μέσα Ενημέρωσης είναι περιρρέουσα. Οι δημοσιογράφοι την «πιάνουν στον αέρα», την οσμίζονται όπως τα λαγωνικά. Και την υπηρετούν πλαγίως ή καθέτως. Άλλοι την αποφεύγουν, ή την υπερβαίνουν «υπονομεύοντάς» την∙ πάντα πλαγίως σ’ αυτές τις περιπτώσεις: στην ΑΥΓΗ, στο ΒΗΜΑ, στα ΝΕΑ, στην ΠΡΩΤΗ, στο ΕΘΝΟΣ, είχα τον τρόπο να «περνάω» τη δική μου οπτική των πολιτικών πραγμάτων, να υποβάλλω τη δική μου απόσταση από την περιρρέουσα ή την δοσμένη γραμμή…
Είναι θέμα γραφής – θέμα τεχνικής της γραφής. Θέμα αισθητικής του γραπτού λόγου, θέμα κουλτούρας: ο δημοσιογράφος οφείλει να διεισδύει στα γεγονότα, να τα ξεδιπλώνει, να τα φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές τους, να τα προβάλλει στο παρόν και το μέλλον. Δεν μπορεί να το κάνει (ή το κάνει βάρβαρα, απολίτιστα, λαϊκίστικα, «κίτρινα», στρεβλά) αν δεν είναι βαθειά καλλιεργημένος, αν η προσωπικότητά του δεν έχει διαμορφωθεί από τη σχέση του με το βιβλίο, τη μουσική, το θέατρο, τις καλές τέχνες, δηλαδή την κουλτούρα… 

«Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος», δίδασκε ένας σπουδαίος Έλληνας δημοσιογράφος, ο Λέων Καραπαναγιώτης: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα…» 

 Έγινε… πρωταγωνίστρια 

Η συμπαθής δημοσιογράφος Ευαγγελία Τσικρίκα θέλησε να γίνει πρωταγωνίστρια στο γεγονός (τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ), και έγινε. Θέλησε να δημιουργήσει γεγονός μέσα στο γεγονός, και δημιούργησε. Και θέλησε να γίνει πρόσωπο – κλειδί στις εξελίξεις του γεγονότος που η ίδια δημιούργησε μέσα στο γεγονός («κ. πρόεδρε, εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε από τη δουλειά μου...»), και έγινε… 

Και τότε συνέβη αυτό που ο Λέων Καραπαναγιώτης και πάλι, προφητικά, περιέγραφε τότε που ζούσε: όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, «που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν…»

Όπως και να ‘χει, η επί προσωπικού δημόσια ερώτηση της συμπαθούς δημοσιογράφου προς τον Έλληνα πρωθυπουργό στη ΔΕΘ (είτε υπηρετούσε την πολιτική κατεύθυνση του Μέσου στο οποίο εργάζεται, είτε εξέφραζε την προσωπική της αγωνία και την αγωνία των συναδέλφων της για το εργασιακό της / τους μέλλον), συνιστά κατάχρηση δημοσιογραφικής ιδιότητας – σαν να λέμε κατάχρηση εξουσίας, αν δεχτούμε ότι η δημοσιογραφία είναι η τέταρτη εξουσία... 

Ο πραγματικός αίτιος 

«Εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε απ’ τη δουλειά μου»!.. Μόνο σε μια προσωπική συνάντηση με τον πρωθυπουργό θα μπορούσες να το πεις. Of the record και υπό τύπον αστεϊσμού: ο ALFA δεν έκλεισε ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι θα κλείσει, αλλά και να κλείσει θα κλείσει εξαιτίας του ιδιοκτήτη του που δεν πλειοδότησε για να πάρει άδεια λειτουργίας, να νομιμοποιηθεί. Εκείνος, ώ μη γένοιτο, θα απολύσει την συμπαθή δημοσιογράφο, εάν κλείσει ο ALFA και γίνουν απολύσεις. Και όχι ο Τσίπρας, ούτε ο Παππάς, ούτε ο… Πολάκης… 

Λοιπόν, μόνο σαν αστείο!.. Αλλά ένα αστείο, ένα δημόσιο αστείο μάλιστα, ενός δημοσιογράφου με έναν πολιτικό; Και δη με τον πρωθυπουργό; Ας δούμε τι γράφει για αυτό το… αστείο ο μαιτρ της δημοσιογραφίας Λέων Καραπαναγιώτης: «η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και, εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές τους και τους ακροατές τους… 

»Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα δεν μπορεί να είναι «κολλητοί». Οι σχέσεις τους πρέπει να είναι, κοινωνικά ευπρεπείς και οι αποστάσεις ασφαλείας να τηρούνται συστηματικά και συνειδητά. Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού»… Όπως αυτό που παρακολουθούμε και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το τρίμηνο των φουρτουνιασμένων καναλιών. Ώσπου να μπει το νερό στ’ αυλάκι…

Νίκος Τσαγκρής

8 Σεπτεμβρίου 2016

Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου...



Είδα το κείμενο που ακολουθεί, αναρτημένο στο «προφίλ» ενός φίλου (Γιάννης Σύρπας) στο facebook υπό τον τίτλο «Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου». Υπογραφή, Βασίλης Ραφαηλίδης… Τρελάθηκα!.. Είχε γράψει ο Ραφαηλίδης για τον Άκη Πάνου και δεν είχα ιδέα! Όμως πότε; και πού; 

Στις 19 Μαρτίου του 1998, τις μέρες που το θέμα έπαιζε χοντρά στον Τύπο και στα κανάλια. το κείμενο είχε δημοσιευτεί στην προσωπική του στήλη, στο Έθνος. Κι εγώ, ο φίλος του και θαυμαστής του, και φίλος του Άκη Πάνου μέχρι τέλους, δεν είχα πάρει χαμπάρι! 

Το κείμενο του Βασίλη για τον Άκη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και πράγματι γενναίο, όπως το αποτιμούσε, στην ανάρτησή του στο f.b. ο Γιάννης Σύρπας

Λεπτομέρεια: στην κατακλείδα του κειμένου του Β.Ρ. για τον Άκη Πάνου υπάρχει μια τιμητική αναφορά στο πρόσωπό μου.Νοιώθω τύψεις που την «ανακάλυψα» 16 χρόνια μετά τον θάνατό του και δεν μπόρεσα, εν ζωή, να τον ευχαριστήσω… 



Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου 

Δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις με το είδος μουσικής που υπηρετεί ο Άκης Πάνου. Άλλοι που έχουν ισχυρίζονται πως ο συνθέτης – δολοφόνος είναι μια μουσική ιδιοφυία στο είδος της μουσικής που υπηρετεί. Δεν έχω την πρόθεση να αμφισβητήσω ούτε τα γούστα των θαυμαστών του, ούτε τη θετική υπέρ του Άκη Πάνου άποψη των ειδικών στη λαική μουσική. 

Θέλω μόνο να επισημάνω τον βαθιά αναρχικό (αντιεξουσιαστικό) χαρακτήρα αυτής της μουσικής αλλά και την παγίδα που μπορεί να στήσει στους αστούς ηθικολόγους, τους κατ ουσίαν άσχετους με τούτη την ευπρεπισμένη τώρα πλέον μουσική των παλιών περιθωριακών, που κάποιοι τους στρίμωξαν πονηρά «εντός κάδρου» πετώντας τους δίφραγκα για να τους μετατρέψουν σε διασκεδαστές (διασκορπιστές) της αστικής ή της μικροαστικής ανίας.

Έτσι, σαν διασκεδαστές, αντιλαμβάνονται τους καλλιτέχνες οι κάθε είδους ηθικολόγοι, που συνέχεια τα μπερδεύουν τόσο, όσο χρειάζεται αφενός για να γίνονται κάθε τόσο γελοίοι και αφετέρου για να δείχνουν πως αντιμετωπίζουν την τέχνη είτε σαν δυνατότητα για κατήχηση προκειμένου «να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι», είτε σαν μια ευχάριστη ή ευτράπελη ή έστω ελεγχόμενα οδυνηρή κατάσταση και οπωσδήποτε όχι σαν πάθος και πάθημα, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή τον δημιουργό, αυτό το «τέρας», τον βαθιά και ουσιαστικά απροσάρμοστο άνθρωπο, που αναλαμβάνει να θεραπεύσει ή να εκτονώσει τη δική μας λανθάνουσα ψυχική αρρώστια με την κάθαρση. 

Για τον ίδιο όμως δεν υπάρχει κάθαρση, υπάρχει μόνο προσωρινή εκτόνωση. Όσοι είδαν πρόσφατα στην κρατική τηλεόραση το εντελώς συναρπαστικό ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή στην εκπομπή «Παρασκήνιο» για τον ποιητή Επαμεινώνδα Γονατά θα καταλάβουν καλύτερα τι θέλω να πω. Θέλω να πω πως ο γνήσιος καλλιτέχνης, και ο Πάνου είναι απ τους πιο γνήσιους, είναι ένα τέρας εγωισμού και πως μόνο οι ανόητοι θα ήταν δυνατό να τον εκλάβουν σαν «παιδαγωγό», σαν προασπιστή των λαικών συμφερόντων ή δεν ξέρω τι άλλο το ίδιο πομπώδες και άκριτο. Μπορεί να είναι και όλα αυτά ο καλλιτέχνης, αλλά μόνο παρεμπιπτόντως. 

Ο γνήσιος καλλιτέχνης, πάντως, το μόνο που επιχειρεί είναι να πιαστεί απ τα μαλλιά του για να σωθεί και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να σώσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του, αφού ξέρει πως το να πιάνεις τα μαλλιά σου είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πας φούντο.

Ο ντε Σαντ, ο Μποντλέρ, ο Πόε, ο ντε Κουίνσi, ο Ζενέ, ο Σελίν, όλοι οι «καταραμένοι» είναι μεγάλοι γιατί είναι τόσο ανιδιοτελείς και αδιάφοροι για την προκοπή τους, που τελικά διδάσκουν ήθος μέσα απ αυτό που συμβατικά ονομάζουμε ανηθικότητα. Ο Άκης Πάνου μπορεί να μην είναι ηθικός, άλλωστε είναι αυταπόδεικτα και ομολογημένα δολοφόνος, έχει όμως ήθος που θα έπρεπε να το ζηλεύει ο κάθε δικαστής. Οι θαυμαστές του, αστείοι ηθικολόγοι , αλλά και παλιοί του φίλοι είτε είναι βλακωδώς αμήχανοι, είτε «φοβούνται το κακό» και κρατούν τις αποστάσεις. Ο συνάδελφος Νίκος Τσαγκρής, φίλος στενός του Πάνου δεν τις κράτησε. Του αξίζει κάθε έπαινος. 

Βασίλης Ραφαηλίδης, Έθνος, 19 Μαρτίου 1998

7 Σεπτεμβρίου 2016

39 εκθέσεις ιδεών και μια αυταπάτη


 Η διαχρονική ελαφρότητα που προσδιορίζει τη ΔΕΘ, ως πολιτικό τόπο και πεδίο πολιτικών μαχών…  


“Στην πορεία προς τη ΔΕΘ, η Νέα Δημοκρατία ανεβάζει τους τόνους κατά της κυβέρνησης. Κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι το αίτημα-προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα που θα εκφραστεί με δήλωση του αρχηγού του Κυριάκου Μητσοτάκη…”, μας ενημερώνει έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ έγκυρης εφημερίδας: στην… πορεία του Κυριάκου προς την ΔΕΘ!.. Όπως στην πορεία του Μάο προς το Πεκίνο!.. 

Για την ανατροπή του Τσιανγκ Κάι Σεκ ο δεύτερος, για την ανατροπή του Τσίπρα ο πρώτος. Με τη διαφορά ότι ο δεύτερος διέθετε εκατοντάδες χιλιάδες… followers (τον «Κόκκινο Στρατό»), ενώ ο πρώτος δεν διαθέτει παρά τον follower Κουμουτσάκο. Και τον ξεθωριασμένο κόκκινο σύμβουλο. Ο οποίος, σύμφωνα με την έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ της έγκυρης εφημερίδας, συμβουλεύει τον Κυριάκο να ανεβάσει τους τόνους κατά της κυβέρνησης στην …πορεία προς τη ΔΕΘ ως εξής: να εκφράσει με δήλωσή του το «αίτημα – προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα». Το οποίο, όπως αποκαλύπτει η εν λόγω έγκριτη ρεπόρτερ, αποτελεί την «κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Για την … ανατροπή του Τσίπρα και της κυβέρνησής του… 

Η γελοιότητα της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην… πορεία προς την ΔΕΘ, ξεπερνά τη γελοιότητα της γενικότερης πολιτικής του κόμματος του (που δεν είναι παρά η διαρκής και με κάθε μέσον υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του) και δεν απέχει από την γελοιότητα της ΔΕΘ, ως πολιτικού τόπου ή ως πεδίου πολιτικών μαχών… 

Βαρετές πρόζες 

Θυμάστε εκείνη την παλαιά διαφήμιση στην οποία ο αρτοποιός έλεγε με έπαρση «σαράντα χρόνια φούρναρης, έχω ψήσει!...»; Ε, λοιπόν, σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, έχω παρακολουθήσει, (έχω «καλύψει», έχω διαχειριστεί) τις πολιτικές ρητορείες όλων των πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης, καθώς και τις διαμάχες τους με τους αρχηγούς της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Βαρετές και ανούσιες και αναξιόπιστες πρόζες: οι ετήσιες εκθέσεις … ιδεών των πολιτικών αρχηγών, όπως λέγαμε μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι – πολλοί το γράφαμε κιόλας. Μόνο το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ (ΔΕΘ 2014) αποδείχτηκε πολιτικά ενδιαφέρον. Και κοινωνικά διαδραστικό, αφού, κατά κάποιο τρόπο, «έβγαλε κυβέρνηση». Κι ας αποδείχτηκε, εκ του αποτελέσματος, ότι δεν ήταν παρά μια προγραμματική αυταπάτη… 

Για φέτος, το ρεπορτάζ έλεγε ότι η ετήσια κυβερνητική έκθεση… ιδεών που θα εκφωνήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ θα παρουσιάζει τα επόμενα βήματα προς την ανάκαμψη της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη, με δύο σταθμούς: την έξοδο από το πρόγραμμα επιτήρησης και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας: «εκείνες δηλαδή τις πολιτικές που, όχι μόνο θα μεγαλώνουν την οικονομική πίτα, αλλά θα την μοιράζουν με δίκαιο τρόπο στους πολίτες»… 

Οι πολίτες… Είμαστε αριστεροί και η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, και τη στηρίζουμε. Μα σημασία έχει τι λένε οι πολίτες. Οι άνθρωποι, ο κόσμος… 

Θολά οράματα 

Ο κόσμος ουρλιάζει τη βία, την αγωνία, τον πόνο που βιώνει: 
«Η ζωή μας είναι κόλαση. Τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα. Και αντί να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους τους τουφεκίζουν*»!.. Από πού έρχεται αλήθεια αυτό το φαιό παράπονο, τούτη η φρικτή καταγγελία; Από τα ματωμένα ερείπια της Γάζας, από τους φουσκωμένους ποταμούς της Ιρακινής, της Σύριας της Αφγανικής προσφυγιάς που εκβάλλουν στη Μεσόγειο και χύνονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Ή μήπως απ’ τις γειτονιές των νεόπτωχων «μισθωτών», «συνταξιούχων» και ανέργων της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας; 

Μάταια ο δημοσιογράφος φαντάζεται ότι κρατάει το σφυρί, μάταια χτυπά. Ξέρει ότι δεν έχει συμμάχους σε μια χώρα – σ’ έναν κόσμο, όπου δεσπόζει η φροντίδα της αποσιώπησης κάθε ενοχλητικής ένδειξης∙ όπου τα κοινωνικά οράματα σκιάζονται και θολώνουν από τους κατ΄ επάγγελμα φρουρούς του δημόσιου και του ιδιωτικού ύπνου: «Διαρκώς αυξάνονται και πληθύνονται οι πολίτες του κόσμου που κλείνονται στον εαυτό τους και κλειδώνουν από μέσα την ευαισθησία τους, θα πω, παραφράζοντας έναν αφορισμό του André_Glucksmann. 

«Τώρα δεν υπάρχουν κοινά οράματα, μόνο Μνημόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Ο κόσμος κάνει μεγάλη υπομονή. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή ένα δείγμα βουβής απόγνωσης. Με ανησυχεί πολύ», αποφάνθηκε προ ημερών ο παλιός μας φίλος Διονύσης Σαββόπουλος 

Ωραία και η παρατήρηση και η ανησυχία, ωστόσο υπάρχει και η εκδοχή ότι "ο κόσμος" κάνει μεγάλη υπομονή χάρις σε ένα ευτελές μεν, άκρως αναγκαίο δε, ως υπαρξιακό, κοινό "όραμα": την έξοδο της χώρας απ' τα Μνημόνια. Την οποία, με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Νίκος Τσαγκρής

31 Αυγούστου 2016

Η αδειοδότηση δεν φτάνει ούτε για αρχή

Η «επιστροφή στη νομιμότητα» δεν σημαίνει ούτε απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή, ούτε επιστροφή στην κανονική δημοσιογραφία  


Την 30η Αυγούστου, ημέρα Τρίτη, καθώς οι διεκδικητές αδειών για την ίδρυση τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας ή την νομιμοποίηση των ήδη υπαρχόντων (που, εδώ και 27 χρόνια, εκπέμπουν παράνομα) εισέρχονταν στον χώρο της διαγωνιστικής δοκιμασίας, ο Κιμπουρόπουλος (του Αλαφούζου) δήλωνε ότι πάει να πληρώσει τα λύτρα… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
«Προφανώς για να... απελευθερώσει την τηλεοπτική άδεια που είχε απαγάγει και κρατούσε, χρόνια τώρα, παράνομα το αφεντικό του. Και να την ξαναπάρει!.. Σωστά;», σχολίασε το… alter ego μου. 

«Δεν νομίζω. Το δίκαιο και ευκταίο θα ήταν να πληρώσει τα λύτρα για την παράνομη "απαγωγή" και κατοχή της άδειας... Να την απελευθερώσει και, ει δυνατόν, να την παραδώσει ο ίδιος στον νόμιμο δικαιούχο της, τον πλειοδότη διεκδικητή του διαγωνισμού. Και ακολούθως να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τον "απαγωγέα" της: το αφεντικό του!», απάντησε ο … θεσμικός εαυτός μου. 

Την επομένη, ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε. Ο Μαρινάκης πήρε την άδεια και τον Καρντόζο, ο Αλαφούζος έμεινε με τον… Εμποκού στο χέρι και, θρίαμβος: απεκατεστάθη η νομιμότης στο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας…

«Ας φαγωθούν μεταξύ τους» 

Να υπερασπιστώ τους νέους αδειούχους καναλάρχες ενάντια στους παραδοσιακούς, τους παράνομους, τους άπληστους, τους διεφθαρμένους, τους διαπλεκόμενους μιντιάρχες ενός «καθεστώτος» που γέρνει προς τη δύση του; Και να το κάνω μόνο και μόνο επειδή πήραν την άδεια σε «καθεστώς» ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως ναι, αλλά… μάλλον όχι: η απληστία, η ανηθικότητα, η ανομία και η διαπλοκή των… «παλιών» (κάτω από τον μανδύα της αστικής ευπρέπειας, της καθαρευουσιάνικης φιοριτούρας, του… αδρά δανειδοτούμενου life style) αντικαθίσταται από την εξόφθαλμη απληστία, την κεκαλυμμένη ανομία, την εν δυνάμει διαπλοκή των καινούργιων. Αυτά, δίχως περιττές ευπρέπειες και φιοριτούρες, αφού «το μόνο που μεσολάβησε μεταξύ επιχειρηματιών και τηλεοπτικής άδειας είναι… τα πορτοφόλια τους». Με τρόπο που, εν τέλει, οι προκύψαντες… αδειούχοι, παλιοί και νέοι, μοιάζουν με τους (παλιούς και νέους) προκατόχους τους ή μη. Άλλωστε εξακολουθούν να τρώγονται μεταξύ τους, ακριβώς όπως πριν. 

Κι ακόμα χειρότερα: «το Mega θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς άδεια», τσαμπουκαλεύεται ήδη ο Ψυχάρης. Ο άλλος, το αφεντικό της sky σοσάιτι διαπλοκής, σηκώνει ακόμα πιο ψηλά την αντισύριζα παντιέρα: θα τους ταράξουμε στη… γαλάζια νομιμότητα, μαθαίνω ότι λέει στα πρωτοπαλίκαρά του, υπαινισσόμενος πλήρη κάλυψη (σε βαθμό συστράτευσης) με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη: «τους μαζεύει καθημερινά ο αντ’ αυτού, τους υποδεικνύει τους στόχους της ημέρας και τους εφοδιάζει με αντισύριζα λάσπη και ανεμιστήρες», με ενημερώνει συνάδελφος του Ομίλου. Μαθαίνω ακόμα, ότι τα εν λόγω "πρωτοπαλίκαρα", που είναι δημοσιογράφοι - μέλη της Ένωσης Συντακτών, απειλούν συναδέλφους τους δημοσιογράφους (που είναι κι αυτοί μέλη της Ένωσης Συντακτών) ότι, αν δεν δουλέψουν σωστά τη λάσπη στους ανεμιστήρες, δεν θα ματαδούν το χρώμα του χρήματος… 

Πρόβλημα δημοσιογραφίας 

 Αλλά το πλέον τραγικό στοιχείο που αποκαλύφθηκε τις μέρες της «μάχης των καναλιών» είναι ο βαθμός διαπλοκής των δημοσιογράφων. Και κατ’ επέκταση της δημοσιογραφίας: πλήρης στράτευση των δημοσιογράφων πρώτης γραμμής στα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ιδιοκτητών των Μέσων, πλήρης ταύτιση της δημοσιογραφίας με την προπαγάνδα: υπολόγισα ότι ένα ποσοστό της τάξεως του 65 με 70% των πολιτικών και παραπολιτικών θεμάτων που «έπαιξαν» στα τηλεοπτικά δελτία και στα πρωτοσέλιδα των ηλεκτρονικών, αλλά και των εντύπων εκδόσεων των πολιτικών εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites και blogs στην περίοδο της «μάχης των καναλιών» ήσαν απολύτως ή μερικώς κατασκευασμένα, ή πειραγμένα δια της μεθόδου του διαστρεβλωτικού editing «ρεπορτάζ», με στόχο, κυρίως, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Και βέβαια τους αντιπάλους διεκδικητές τηλεοπτικών αδειών. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονταν, όπως συνήθως, τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής.

Ιδιαίτερη θλίψη και ντροπή για κάποιους ξεχωριστούς δημοσιογράφους και σχολιαστές του Τύπου που προσχώρησαν στον διατεταγμένο εμφύλιο των ημερών: δημοσιογράφοι εναντίον δημοσιογράφων. Να αλληλοσπαράσσονται ΔΟΛίως ή αΔΟΛως… 

 Εν κατακλείδι οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η αδειοδότηση των τεσσάρων, μόνο χρήμα και νομιμότητα αποδίδει – διόλου δεν σημαίνει απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή. Πόσο μάλλον για τον έλεγχο του χαοτικού τοπίου των μίντια, την επιστροφή στην κανονική δημοσιογραφία»: κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναδούμε τις πραγματικές ειδήσεις τυπωμένες στις εφημερίδες. Να ξαναδούμε στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφους που θα δίνουν χώρο στην κοινωνική αλήθεια. Κι όχι στην αλήθεια των αφεντικών τους…

27 Ιουλίου 2016

Χωράει ο ΕΜΦΙΑ στο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ;


Βιώνουμε μια περίοδο κριτικής στήριξης της κυβέρνησης με χιούμορ, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό 

Δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Και φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία τα... αξέχαστα "μπάνια του λαού", ανήμποροι, τώρα πια, να τα βιώσουν. Διότι (πώς να το κρύψωμεν άλλωστε;), στις δύο Αυγούστου σκάει στα τραπεζικά γκισέ το πρώτο κύμα... φρεσκοκομμένων επικουρικών συντάξεων. Το δεύτερο κύμα θα σκάσει τον Σεπτέμβρη. "Εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ΗΔΙΚΑ στον επανυπολογισμό των επικουρικών με βάση τις ρυθμίσεις του νέου ασφαλιστικό νόμου (το νέο ποσοστό αναπλήρωσης 0,45% ανά έτος)", εξηγεί ο υπουργός Κατρούγκαλος. Ενημερώνοντας ότι "για όσους λαμβάνουν κύρια και επικουρική που ξεπερνά τα 1.300 ευρώ (μεικτά), οι μειώσεις θα ολοκληρωθούν στις συντάξεις του Σεπτεμβρίου"... 

Βλέπω δεκάδες συνταξιούχους αναγνώστες μου - από εκείνους που η σύνταξή τους ξεπερνά το ιλιγγιώδες ποσό των 1300 ευρώ (μεικτά) - να ψάχνονται τι σόι πράμα είναι αυτή η ΗΔΙΚΑ που παράγει τις... φρεσκοκομμένες επικουρικές συντάξεις τους. Και σπεύδω να τους ενημερώσω ότι πρόκειται περί της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κοινωνικής Ασφάλισης ΑΕ. Προκειμένου να κατανοήσουν ότι ακόμα και μια... ηλεκτρονική διακυβέρνηση δυσκολεύεται να εφαρμόσει τις νέες περικοπές. Πόσο μάλλον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που διαθέτει αισθήματα και αισθήσεις. Και κοινωνικές ευαισθησίες... 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εμείς οι Συριζαίοι μπορούμε, στους (δημόσιους ή ιδιωτικούς) διαλόγους μας να επιρρίπτουμε ευθύνες για την περικοπή των επικουρικών συντάξεων στην ΗΔΙΚΑ ΑΕ. Κάτι τέτοιο ούτε ο υπουργός Κατρούγκαλος δεν θα το τολμούσε... 

Στηρίζουμε - ελέγχουμε... 

Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωση κάθε αριστερόστροφου πολίτη, Συριζαίου ή μη: στηρίζουμε την κυβέρνηση - ελέγχουμε την εξουσία, όπως θα έλεγε, αν ζούσε, ο ευφυής εκδότης της Ελευθεροτυπίας, Κίτσος Τεγόπουλος. Εμείς, άλλωστε, οι παλαιοί των ημερών της ανανεωτικής Αριστεράς, το έχουμε δει το... έργο. Και έχουμε ξεκαθαρίσει εγγράφως και ενυπογράφως τη θέση μας σε εκείνο το κείμενο εκλογικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ που υπό τον τίτλο "Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απόφαση ευθύνης" δημοσιεύτηκε στον Τύπο τις παραμονές των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015:

"Για μας η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λευκή επιταγή σε ένα κόμμα, είναι πρωτίστως ψήφος εμπιστοσύνης στη δημοκρατία, στο αγωνιστικό φρόνημα και την εγκαρτέρηση του λαού μας, που παρά τη βάναυση μεταχείριση που του επιφυλάχθηκε (....) οδεύει ψύχραιμα και αποφασισμένα στις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου", λέγαμε. Και συνοψίζαμε τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως εξής: 

"(...) Είναι προσδοκίες και απαιτήσεις για μια πολιτική που πρέπει να φαίνεται και να είναι αριστερή: προοδευτική, φιλολαϊκή, αντισυστημική. Να περιγράφει συγκεκριμένες κυβερνητικές εφαρμογές (μεταρρυθμίσεις) που θα αμφισβητούν και θα ακυρώνουν αντίστοιχες μνημονιακές. Να γράφει (να καθαρογράφει, αν θέλετε) το σύγχρονο «αφήγημα» της Αριστεράς για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μέλλον..." 

Ραντεβού με τον ΕΜΦΙΑ 

Και τώρα, δέκα μήνες μετά, δυό... φεγγάρια τον Αύγουστο. Στο ένα οι πατρίκιοι, στο άλλο οι πληβείοι. Οι πρώτοι λείπουν σε φαντασμαγορικές πεντάστερες διακοπές. Οι δεύτεροι είναι εδώ. Να φαντασιώνουν με ιδρωμένη νοσταλγία ένα τσεκ από τον... θείο στην Αμερική, ένα έμβασμα από τον γιό στη Γερμανία, ένα λαχείο, κάτι τι... Να πάνε με ψηλά το κεφάλι στο ραντεβού της... τρίτης Σεπτέμβρη. Με τον ΕΝΦΙΑ: "να πληρώσω έστω μια δόση, μη μου πάρουν το σπίτι", μου είπε η κυρά Δέσπω, η καθαρίστρια από το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας... 

Στήριξα την κυβέρνηση... "Πληρώσεις - δεν πληρώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σου πάρει το σπίτι, κυρά Δέσπω" την καθησύχασα. Με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση καθησύχασε τους πολίτες από τα "τρομοκρατικά" δημοσιεύματα του αντισύριζα Τύπου: "Όσα δημοσιεύματα μιλούν για αύξηση του συνολικού ποσού του ΕΝΦΙΑ, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι. Υπάρχει, βέβαια, ανακατανομή των βαρών από τις μικρές στις μεγάλες περιουσίες....

" Μ' αυτό το τελευταίο, για την "ανακατανομή των βαρών", ησύχασα!.. Η ανακατανομή των βαρών ταιριάζει με το κυβερνητικό αφήγημα της Αριστεράς, σκέφτηκα. Από την άλλη, εκείνο το "ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι", πόσο αριστερό είναι; Πέρυσι τον ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά πληρώσαμε. Έτσι δεν είναι; Και πως χώρεσε ο ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά στο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι; 

Αφήστε, θα μου απαντήσετε το... Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε, είπαμε: Χιούμορ, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός. Συστατικά απαραίτητα για την ιδεολογική και ψυχολογική επιβίωσή μας αυτό το καλοκαίρι.

Νίκος Τσαγκρής

20 Ιουλίου 2016

Και τώρα, η χούντα του Ερντογάν...


Μια ισχνή και αλλοπρόσαλλη απόπειρα πραξικοπήματος ως πρόσχημα για τον γιγαντισμό μιας Τυραννίας
Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη... 
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων: Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα της Άγκυρας και του ανατολικού βάθους. 

Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον ποδοσφαιριστή Αρντά Τουράν απ' όσα γνωρίζουμε για όλα αυτά τα αιματοβαμμένα- άκρως τραγελαφικά εμφυλιακά συμβάντα, που διαδραματίζονται στην γείτονα... 

Δείτε: τα μαντάτα για το πραξικόπημα έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα σάιτ. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Τουρκία: Τανκς και στρατιώτες κινούνται προς τη γέφυρα του Βοσπόρου. Πραξικόπημα; Διόλου απίθανο... 

 Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Η πρώτη "διασταύρωση" ήρθε από έναν αθλητικό ραδιοσταθμό: Όπα! Πραξικόπημα στην Τουρκία λέει... Και λέει ότι ο Ερντογάν απαντάει στο πραξικόπημα με πραξικόπημα... Ταμάμ... 

Ο... λαός του Ερντογάν 

 Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για το πραξικόπημα. Έτσι νομίζω, δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον τηλεοπτικό "αέρα": το πραξικόπημα στην Τουρκία σε ζωντανή σύνδεση... 

 Όταν είδα τους πρώτους Τούρκους πολίτες να συγκρούονται με τους πραξικοπηματίες, μπήκα στο facebook και, σαν καλός αριστερός με αντιστασιακά διαπιστευτήρια, βιάστηκα να σχολιάσω: Σεβασμό στον τουρκικό λαό... Σ' αυτούς που προτάσσουν τα στήθη τους στα τανκς και τα αυτόματα όπλα των πραξικοπηματιών (στις γέφυρες του Βοσπόρου, στην πλατεία Ταξίμ και αλλού) προκειμένου να υπερασπιστούν την ανάπηρη, έστω, Δημοκρατία στη χώρας τους. 

 Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Ερντογάν με εκείνο το facetime και κάλεσε το λαό του να βγει στους δρόμους και ο... λαός του άρχισε να μαστιγώνει τους πραξικοπηματίες και, καταλαβαίνετε, οι διαδικτυακοί μου φίλοι άρχισαν να μου την πέφτουν. 'Oτι... είμαι με τον Ερντογάν και τους χουλιγκάνους του... Κι αναγκάστηκα να διορθώσω: Ε, όχι και με τον Ερντογάν. Αλλά με τους πραξικοπηματίες ποτέ... (από την άλλη, βλέποντας τις λαϊκές αγριότητες κατά των Τούρκων στρατιωτών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, θυμάμαι εκείνο το δικό μας μεταδικτατορικό σύνθημα "Δώστε τη χούντα στο λαό" κι ανατριχιάζω). 

 Η Δύση... νουθετεί 


Ωστόσο, άλλο ήταν το ελληνικό "δώστε τη χούντα στο λαό" (αναφερόταν αποκλειστικά στους ηγέτες της χούντας) κι άλλο το τουρκικό αντίστοιχο, που σε απλή πολιτική μετάφραση σημαίνει "δώστε τη χούντα του Γκιουλέν" (όλους τους στρατευμένους ή μη γκιουλενιστές δηλαδή, καθώς και τους κεμαλικούς, τους ευρωπαϊστές, τους κοσμικιστές και κάθε αντιφρονούντα προς τις ιδέες του κυβερνώντος κόμματος) στη χούντα του Ερντογάν. Διότι περί μιας ιδιότυπης πολιτικοστρατιωτικής χούντας πρόκειται... 

Μιά "χούντα" είναι, που με πρόσχημα αυτή την αλλοπρόσαλλη και ανυπόγραφη απόπειρα πραξικοπήματος εδραιώνεται και γιγαντώνεται: οι στοχευμένες απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Το τραγικό είναι ότι η... πολιτισμένη Δύση, ενώ θα έπρεπε να έχει απομονώσει ήδη πολιτικά και διπλωματικα (αν όχι και στρατιωτικά) τον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν και το τερατώδες καθεστώς που στήνει, περιορίζεται σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και νουθεσίες... 

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε. Να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...

6 Ιουλίου 2016

Το Όχι που έγινε Ναι: ένας αστικός μύθος


Πως η συγκριτική ανάγνωση δυό κειμένων ευτελίζει τον αστικό μύθο της αριστερής "κολοτούμπας" 
Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής
Τρίτη 5 Ιουλίου 2016. Το σλόγκαν "Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ", σε δεκάδες δηλητηριώδεις αντικυβερνητικές παραλλαγές, μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ και τις ενημερωτικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Οι γνωστοί γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος, υπερβαίνοντας το αντικυβερνητικό τους καθήκον, κάνουν ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό μπούλινγκ, (ειρωνείες, προσβολές, λεκτικούς προπηλακισμούς) στους ψηφοφόρους του "ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ". Ο Μιχάλης Βαλιανάτος*, ένας από τους Έλληνες του 61,3% που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οργισμένος, απαντά: 

"Ακούω και βλέπω από πρωί τα συστημικά μέσα ( ΣΚΑΙ ραδιόφωνο και τηλεόραση, ΒΗΜΑ FM κ.α.) να ειρωνεύονται όλους αυτούς που στο περσινό δημοψήφισμα ψήφισαν ΟΧΙ... Είμαι ένας από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ. Και δεν παίρνω πίσω τίποτε. Ούτε την λύσσα , ούτε τον αγώνα , ούτε το πάθος , ούτε την αγωνία, και βέβαια ούτε την άγρια χαρά μου για την επικράτηση του ΟΧΙ. 

Πρώτον γιατί θυμάμαι.. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα όλου του μιντιακού και μεγαλοεπιχειρηματικού κατεστημένου για την επικράτηση του ΝΑΙ. Θυμάμαι τα στημένα γκάλοπ για το ΜΕΓΚΑ, όπου το ΝΑΙ τάχα μου υπερτερούσε "βραχεία κεφαλή". Θυμάμαι την Όλγα Τρέμη , τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, τον Τσίμα, την Κοσιώνη, τον Ρουβά και τον επικοινωνιακό αγώνα τους για την επικρατηση του ΝΑΙ.. Θυμάμαι τη Σαράφογλου να λέει στον Κλέωνα Γρηγοριάδη ότι ο κόσμος επιθυμεί το ΝΑΙ... Τέλος θυμάμαι την απέραντη θλίψη στα πρόσωπα τους όταν κατάλαβαν ότι έχασαν... 

Δεύτερον, γιατί μπορεί ο Τσίπρας να εξαναγκάστηκε να υποταχτεί στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπο το βάρος των γεωπολιτικών απειλών, η ζημιά όμως στο οικοδόμημα που έστησε το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο της Ευρώπης είχε γίνει.. Ένας μικρός λαός το έφτυσε κατάμουτρα και το έχεσε πατόκορφα, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει. Το 62% των Ελλήνων ψήφισαν ΟΧΙ. Ένας απ' αυτούς, λοιπόν ήμουν κι εγώ κι αισθάνομαι περήφανος γι'αυτό... 

 Η ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ 

Δημοσιεύω την απάντηση του Μ.Β. επειδή θεωρώ ότι εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του 61,3% των Ελλήνων που είπαν το ιστορικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αναμφίβολα δε, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων, αριστερών ή μη, που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ο πλειοψηφικό 35,46% στις εκλογές που ακολούθησαν, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση και να υπερασπιστεί το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Το οποίο, καμιά σχέση δεν είχε με ρήξη και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως υποστήριζαν οι "Μένουμε Ευρώπη" νεοφιλελέδες κάθε κομματικής σφραγίδας, τα μιντιακά παπαγαλάκια τους και κάποιοι ιδεοφαντασιακοί της πολυσχιδούς Αριστεράς...

Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, ο ελληνικός λαός είπε ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ, αναφέρει στην επετειακή ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ: "ΟΧΙ στα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς, ΟΧΙ στις πολιτικές λιτότητας, ΟΧΙ στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και στην εκστρατεία τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε από όλο το εγχώριο και διεθνές σύστημα"... 

 "Με το ΟΧΙ του ο λαός μας έστειλε ένα σαφές μήνυμα σε όλη την Ευρώπη", διευκρινίζει η κομματική ανακοίνωση: "Ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πυροδότησε και πυροδοτεί προοδευτικές εξελίξεις και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Με το ΟΧΙ ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε ότι η εμμονική προσήλωση στους αριθμούς, την ώρα που οι λαοί υποφέρουν, συνιστά κίνδυνο για την Ευρώπη. Μια προειδοποίηση που, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται σήμερα με το brexit, αλλά και την άνοδο των εθνικισμών"... 

 Μιά σημαντική ομοιότητα

 Όσοι είχαν τη νηφαλιότητα και την υπομονή να διαβάσουν το κείμενο ως εδώ, θα έχουν, ασφαλώς, εντοπίσει σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του ιστορικού ΟΧΙ της 25ης Ιουλίου και της οργισμένης ανάρτησης (στο facebook) του αντιπροσωπευτικού (κατά τη γνώμη μου) αριστερού μεν, μη κομματικού δε, ψηφοφόρου του ΟΧΙ και του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Β. Αν, τώρα, δεχτούμε ως αντιπροσωπευτικό του όλου ΣΥΡΙΖΑ το περιεχόμενο της επετειακής για το ΟΧΙ κομματικής ανακοίνωσης, οι εν λόγω ομοιότητες καταδεικνύουν κυβερνητική πίστη εν επαρκεία: πολιτική πίστη προς τον "Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του", όπως αρέσκονται να αποκαλούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι ηττημένοι της αντιπολίτευσης, οι γκεμπελίσκοι του καταρρέοντος μιντιακού συστήματος και, ορισμένοι... ¨δικοί μας" . Που, ω του θαύματος, συμφωνούν... επετειακά ή όχι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ!.. 

 Εντάξει, οι πρώτοι είναι εκείνοι που μίσησαν το ΟΧΙ, εκείνοι που επιθυμούσαν να έρθει μια καταστροφή για να δικαιώσουν το δικό τους "ναι σε όλα". Οι δεύτεροι, (οι... "δικοί μας") αγαπούν τυφλά το ΟΧΙ. Και αυτό είναι κάτι που δεν απέχει και πολύ απ'την επιθυμία της καταστροφής. 

* Ο Μ. Β. είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ.