18 Φεβρουαρίου 2015

Β. Σόϊμπλε, ο Σαϊλοκ της ευρωζώνης

Ο Αλ Πατσίνο ως Σάϊλοκ

Από το «πλιάτσικο» του Ανατολικού Βερολίνου ως την λεηλασία των χωρών και των λαών της ευρωζώνης με πρόσχημα την προσήλωση στους κανόνες 

 Μια αυτοκτονία και μια συγνώμη σφράγισαν, εκείνη τη σκοτεινή βερολινέζικη ημέρα, το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος που εισέρρευσε στο ταμείο των Χριστιανοδημοκρατών. Ένα σκάνδαλο που εξελισσόταν ήδη σε χιονοστιβάδα.

 Ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους. 

 Λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων*. 

Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε λυπάται, λυπάται πολύ. Είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής λύπης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων. 

 «Το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης» εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: «οι Γερμανοί αποβλακώθηκαν ηθελημένα εδώ και μια χιλιετία περίπου• πουθενά αλλού δεν έγινε πιο διεφθαρμένη κατάχρηση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ναρκωτικών, του αλκοόλ και του χριστιανισμού», ξομπλιάζει τους πατριώτες του ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε. 

Δογματικός του προτεσταντικού ήθους ναι, ηθελημένα αποβλακωμένος Γερμανός όχι. Ούτε ναζί, όπως (δικαιωματικά) τον «είδε» ο σκιτσογράφος της Αυγής Τάσος Αναστασίου. Οι περισσότεροι Έλληνες βλέπουν τον Σόϊμπλε σαν τον μοχθηρό σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου»… Και τον σιχτιρίζουν. Και τον περιγελούν. Και τον οικτίρουν… 

 Οι σκιές και οι λεκέδες 

Πράγματι, οι Έλληνες λυπούνται τον Βολφγκανγκ Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του: 
 - Τη διαπραγμάτευση με τους σταλινικούς ηγέτες του Ανατολικού Βερολίνου εννοείς, Γιόχαν; 
 - Φυσικά, Φραντς. 
- Έταζε αμνηστίες στους πάντες και από πίσω έδινε το σύνθημα για την εισβολή των Δυτικών και την μεγάλη λεηλασία. Αυτό δε λες, Γιόχαν; 
 -Ακριβώς: ο τύπος έδωσε το σύνθημα για το μεγαλύτερο πλιάτσικο στην ιστορία της Γερμανίας… 

Λένε πως τότε, ως αρχιδιαπραγματευτής της «ενοποίησης» του Βερολίνου, ο Σόϊμπλε ήταν ο άνθρωπος που ξεπούλησε για «πενταροδεκάρες» την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας στους βιομηχάνους της Δυτικής Γερμανίας. Ποιος ενεθυλάκωσε τις «πενταροδεκάρες»; 

 Δεν υπάρχει απάντηση. Μα και να υπήρχε, «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», θα ψέλλιζε ο καλός στρατιώτης Βόλφγκανγκ. Και θα… καθάριζε τα του οίκου του: ο «οίκος» Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε βρίθει καθάρσεων και εξαγνισμών, ως οίκος αμαρτιών και τερατωδών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο «νοικοκύρης» του ήταν ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που αποθέωσε το Γκουαντάναμο ως θεόπεμπτη μέθοδο τιμωρίας και καθάρσεως. Και πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής ως όπλο στον «πόλεμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της τρομοκρατίας! 

Τι θράσος! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα φορούσε ο ίδιος την κουκούλα του δήμιου. Ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Μετά λύπης του!.. 

 Ως πότε η Γερμανία; 

Προ ημερών ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δήλωσε ότι λυπάται και τους Έλληνες. Με εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: λυπάμαι τους Έλληνες, ως ηδονιστές και απείθαρχους και ανυπάκουους πολίτες που έμειναν ατιμώρητοι, καθώς η νέα ηγεσία τους αρνείται να συνεχίσει το πρόγραμμα τιμωρίας τους σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες, όπως το εφάρμοζε η παλαιά… 

«Ο κ. Σόιμπλε έχασε την ψυχραιμία του. Εκφράστηκε υποτιμητικά απέναντι στον ελληνικό λαό», ήταν η απάντηση του ύπατου αξιωματούχου της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, Αλέξη Τσίπρα. «Θέλω να του επισημάνω ότι θα ήταν καλύτερα να λυπάται τους λαούς που περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό», συμπλήρωσε… αλύπητα: Να μην λυπάται τους λαούς που σηκώνουν το κεφάλι υπερήφανα. Αυτούς να τους σέβεται να τους εκτιμά… 

 Στους ευαίσθητους παρατηρητές, δέκτες των δονήσεων αυτής της ιστορικής για το μέλλον της ευρωζώνης διαπραγμάτευσης, αποκαλύφθηκε απολύτως η στελέχωση, η διάρθρωση και η λειτουργία της πολιτικής «μαφίας» που, υπό την ηγεσία του αρχηγού της «φαμίλιας» χερ Σόϊμπλε, ξεζουμίζει τους λαούς της ευρωζώνης με πρόσχημα τους δημοσιονομικούς κανόνες και εργαλεία τα «προγράμματα» της λιτότητας. Ωστόσο το μεγάλο ερώτημα παραμένει: ως πότε η Γερμανία – ως πότε ο Σόϊμπλε; 

 Ωσότου η πλαγιοκόπηση του Γερμανού απ’ την ελληνική διπλωματία, η αποδόμησή του ως κυρίαρχου του παιγνιδιού, η έμπρακτη αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης αποδώσουν, είναι η απάντηση. Ωσότου η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης πραγματωθεί. 

 * Από ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της 21ης Ιανουαρίου 2000

Νίκος Τσαγκρής

11 Φεβρουαρίου 2015

Ο Βαρουφάκης "σκότωσε" τον Σόϊμπλε


Μερικές παρατηρήσεις σημειολογικού χαρακτήρα για την κυβερνητική διπλωματία στις σχέσεις Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, εμβληματική παραμένει η εικόνα των Σόϊμπλε – Βαρουφάκη μετά τη πρώτη συνάντησή τους στο Βερολίνο, στην αίθουσα Τύπου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Στη συγκεκριμένη εικόνα ο Γερμανός είναι το παρελθόν, ο Έλληνας το μέλλον. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία και την εξωτερική εμφάνιση των δύο ανδρών, τη σημειολογία της συμπεριφοράς τους• «τη γλώσσα του σώματος» – για να παπαγαλίσουμε κι εμείς το μοδάτο δημοσιογραφικό κλισέ. 

 Η σημειολογική τοποθέτηση του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο παρελθόν και του Γιάνη Βαρουφάκη στο μέλλον, προσδιορίζεται από τη γλώσσα του πνεύματος (sic) των δυό ανδρών, όπως κατεγράφη κατά τη διάρκεια των δηλώσεών και των απαντήσεών τους προς τους δημοσιογράφους μετά την ενενηντάλεπτη συνάντησή τους: «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε», έκανε… πνεύμα ο Γερμανός. «Δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», ήταν η πνευματώδης απάντηση του Έλληνα. 

 Η οικονομική διαπραγμάτευση στο επίπεδο εκπροσώπων αντιτιθέμενων εθνών – κρατών είναι διπλωματία υψηλού επιπέδου και, απ’ αυτή την άποψη, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στάθηκε στο…ύψος του: η δήλωση «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε» είναι η κλασική δήλωση – σήμανση της αρχής μιας διαπραγμάτευσης. Και είναι αυτή, ακριβώς, η δήλωση που, στο επίπεδο της πολιτικής διπλωματίας (και όχι μόνον) «τοποθετεί» τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο παρελθόν. Δεδομένου ότι είναι μια «στάση» εκπορευόμενη από την παραδοσιακή γερμανική εμμονή στην δογματική τάξη και τους κανόνες… 

 Ένα ανέκδοτο για τον Βόλφγκανγκ 

 Το παρακάτω ανέκδοτο, που σαρώνει στο διαδίκτυο με χιλιάδες αναδημοσιεύσεις σε όλη την Ευρώπη, δίνει την λαϊκή εκδοχή αυτής ακριβώς της φονικής και, εν τέλει, αυτοκτονικής γερμανικής εμμονής (στην περίπτωσή μας, του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε) στη δογματική (προτεσταντικής προελεύσεως) εφαρμογή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας• που παράγουν ύφεση, σκοτώνουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες και απειλούν με ξαφνικό θάνατο το ευρώ. Και βέβαια, την ίδια τη Γερμανία:

 «Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, οι εξεγερμένοι συνέλαβαν τρεις ευγενείς: έναν Άγγλο, έναν Γάλλο και έναν Γερμανό. Τους πέρασαν από λαϊκό δικαστήριο και τους έστειλαν στην γκιλοτίνα. 

Λίγο πριν από τον αποκεφαλισμό, ρώτησαν τον Άγγλο για την τελευταία του επιθυμία και αυτός ζήτησε ένα μπουκάλι ουίσκι. Του το πήγαν, το ήπιε και μισομεθυσμένος έβαλε το κεφάλι του στη λαιμητόμο. Για καλή του τύχη, η λεπίδα σταμάτησε λίγα εκατοστά πριν από τον σβέρκο του και οι επαναστάτες, τηρώντας τις παραδόσεις, του έδωσαν χάρη. 

 Σειρά πήρε ο Γάλλος. Τον ρώτησαν για την τελευταία του επιθυμία και αυτός ζήτησε ένα καλό γεύμα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Αφού έφαγε και ήπιε, έβαλε το κεφάλι του στην καρμανιόλα και ως εκ θαύματος η λεπίδα μπλόκαρε και πάλι. Οι επαναστάτες, μη έχοντας άλλη επιλογή, του χάρισαν τη ζωή. 

 Στη συνέχεια οδηγήθηκε για εκτέλεση ο Γερμανός, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για την τελευταία του επιθυμία είπε στους επαναστάτες με αυστηρό ύφος: «Να φτιάξετε αυτό το μηχάνημα!» 

 Ο Βαρουφάκης των «παιγνίων» 

 Η δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε «Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε» είναι η κλασική δήλωση – σήμανση της αρχής μιας διαπραγμάτευσης, της οποίας ο δηλών «δηλώνει» πως έχει τον έλεγχο και πως δεν προσφέρεται για υποχωρήσεις από την τάξη και τους κανόνες που διέπουν τη βάση της διαπραγμάτευσης – στην περίπτωσή μας, τις «δεσμεύσεις» των προηγουμένων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακών κυβερνήσεων: «η διαπραγμάτευση άρχισε και σ’ αυτήν είμαι το αφεντικό» είπε, σημειολογικά, ο Γερμανός αξιωματούχος. 

 «Δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», απάντησε ο Βαρουφάκης, «σκοτώνοντας» (στο επίπεδο της διπλωματίας, βέβαια) τον Σόϊμπλε: στη θεωρία των παιγνίων κάθε παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, για να εμποδίσει τον αντίπαλό του να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του. Επομένως, οι ενέργειές του εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο αντίπαλος. 

 Ακριβώς. Με την απάντηση «δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε», ο υπουργός Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ εξουδετέρωσε τον «αντίπαλό» του, ακυρώνοντας την στρατηγική του (την δογματική εμμονή στους διπλωματικούς και μνημονιακούς κανόνες) καθώς και το συγκριτικό του πλεονέκτημα, αυτό του «αφεντικού της διαπραγμάτευσης». 

 Κυρίως το δεύτερο: δεν συμφωνήσαμε ούτε καν ότι διαφωνούμε, δήλωσε ο Βαρουφάκης, υπονοώντας ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν άρχισε, μια απλή συνάντηση γνωριμίας ήταν και όχι με το «αφεντικό της διαπραγμάτευσης» αλλά με τον Γερμανό ομόλογό του – τον ισότιμό του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. 

Αυτά είναι σημεία της νέας ελληνικής διπλωματίας, σημεία που αμφισβητούν εμπράκτως την γερμανική ηγεμονία, εντός και εκτός διαπραγμάτευσης. Αμφισβήτηση που  κλιμακώθηκε με τον μαραθώνιο διμερών συναντήσεων των Τσίπρα, Κοτζιά, Βαρουφάκη που ακολούθησαν όπως και στο euro group και στη Σύνοδο κορυφής. Καθώς ξεδιπλώνονταν η κυβερνητική  στρατηγική για την αποκατάσταση της ισοτιμίας των χωρών – μελών της ευρωζώνης.




Νίκος Τσαγκρής

  

4 Φεβρουαρίου 2015

Οι πρώτες μέρες χωρίς... γραβάτα


Επιστροφή στην πολιτική: με τους κυβερνώντες να τα δίνουν όλα για τους πολίτες και την «πόλη» και τους πολίτες να συμμετέχουν, ως «δυνάμει» κυβερνώντες. 

 Ένας φίλος αστυνομικός συντάκτης που καλύπτει και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι «τρελάθηκε» με την αντίδραση της νέας κυβέρνησης στην περίπτωση της καταστροφικής νεροποντής στην Ήπειρο: 

«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα», μου είπε. «Δουλεύω τριάντα χρόνια στον Τύπο και τόσο άμεση κυβερνητική αντίδραση σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών δεν έχω ξαναδεί• με το που μαθεύτηκε το κακό, έξι ολόκληροι υπουργοί στην τσίτα, να συντονίζουν άψογα τον κρατικό μηχανισμό με γνώμονα την προστασία των πολιτών. 
- Για πες μου τους υπουργούς, του ζήτησα, με περιπαικτική διάθεση. 
- Ο Βούτσης, ο Λαφαζάνης, ο Σπίρτζης, ο Αποστόλου, ο Πανούσης και ο Σακελλαρίδης!.. 
- Μα αυτοί δεν είναι υπουργοί, του απάντησα γελώντας. Ακτιβιστές είναι ακόμα. Πολιτικοί ακτιβιστές. Και, «μακάρι να συνεχίσουν έτσι», ευχήθηκα. 
- Μακάρι, συμφώνησε και ο δημοσιογράφος: «γιατί αυτό μπορεί είναι στροφή στην πολιτική». 

 Ακριβώς. Οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ήσαν άκρως πολιτικές, αν συμφωνήσουμε στην Αριστοτέλεια νοηματοδότηση της έννοιας πολιτική, «τη φροντίδα των κοινών». Τη φροντίδα, δηλαδή, για τους πολίτες και την «πόλη» μέσα σε έναν «οργανωμένο κοινωνικό σχηματισμό»• εντός του οποίου, κάθε μέλος του οργανωμένου αυτού κοινωνικού σχηματισμού ορίζεται ως πολίτης. Κάτι που καθιστά προφανή τη διαλεκτική σχέση του πολίτη με την πολιτική. 

Συμφωνώ, όλα αυτά, σκόρπια, εκτός Δημοκρατίας, δεν είναι παρά ασπόνδυλα φληναφήματα πολιτικής φιλοσοφίας. Αλλά αυτό δεν με αποτρέπει να πω ότι οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν άκρως πολιτικές: «λες και από την τυραννία του Περίανδρου περάσαμε ξαφνικά στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή» όπως, χαριτολογώντας, έλεγε ο συριζαίος δάσκαλος της παρέας. 

Πολιτικά χαμόγελα 

Ακραία υπερβολή. βέβαια, ακόμα και ως χαριτολόγημα. Ή μήπως όχι; Το σίγουρο είναι ότι εκείνο το μπαράζ υπουργικών εξαγγελιών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας παραλαβής – παράδοσης των υπουργείων, αυτή η ενθουσιώδης κυβερνητική «ελευθεριότητα» (όπως χαρακτηρίστηκε, από ορισμένους… ενάρετους αριστερούς και δεξιούς ψάλτες, η καταιγιστική δράση – η λαχτάρα για δράση αλλού – των κυβερνητικών στελεχών εντός και εκτός της χώρας με στόχο την οικονομική και πολιτική χειραφέτηση των Ελλήνων) είναι η επιστροφή στην πολιτική. Μια προσπάθεια, εν πάση περιπτώσει, από την κυβέρνηση της Αριστεράς (με τη στήριξη των ΑΝΕΛ) για επιστροφή στην πολιτική. 

 Ή μήπως ένα φαντασιακό σκηνικό, στο οποίο οι Έλληνες πολίτες κατάφεραν να εγκαταστήσουν ένα κράτος Δικαίου; Μια κατάσταση άμεσης δημοκρατίας, να πούμε, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν για τους πολίτες και την «πόλη» και οι πολίτες είναι οι δυνάμει κυβερνώντες: πολίτες ενεργοί που συμμετέχουν, άλλοι δρουν «από την οπτική των κυβερνώντων, σαν να επρόκειτο να λάβουν οι ίδιοι τις αποφάσεις»… 

Να λείπουν οι εξιδανικεύσεις και οι φαντασίες. Το σίγουρο είναι ότι οι πρώτες δεκατέσσερις μέρες αριστερής διακυβέρνησης ήταν γεμάτες χαμόγελα και τα χαμόγελα αυτά ήταν πολιτικά. Υπό την έννοια ότι ήταν χαμόγελα ανακλαστικά της εκκωφαντικής πολιτικής δράσης (της δράσης για την φροντίδα των πολιτών και της «πόλης») των κυβερνητικών παραγόντων, εντός και εκτός της χώρας. 

 Η ώρα της «μετατόπισης»; 

 Από τα πρώτα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης αναφέρομαι διαρκώς σε μιαν επείγουσα παγκόσμια ανάγκη, την ανάγκη μετατόπισης του κέντρου βάρους από την οικονομία στην πολιτική: «οι σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι μιας νέας παγκόσμιας τάξης, της επονομαζόμενης "Δημοκρατίας των Αγορών". Είναι άλλωστε η «Δημοκρατία των Αγορών» που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της πολιτικής Δημοκρατίας, αφού μετατοπίζει την έδρα της νομιμότητας από τα κοινοβούλια στις Τράπεζες… 

«Όσοι δεν το κατανοούν και κάνουν μονάχα οικονομικούς υπολογισμούς, θα διαψευστούν, γιατί, καλοί οι οικονομολόγοι, αλλά στηριζόμενοι μονάχα σε αυτούς, κινδυνεύουμε να οδηγήσουμε την Ευρωζώνη σε μεγάλη καταστροφή», είναι μια φράση από τη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο. Και σ’ αυτήν, εκτός από την σήμανση υπεροχής του γεωπολιτικού επιχειρήματος έναντι της κρατούσας οικονομολογικής – καιροσκοπικής θεώρησης (της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου) εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας, διακρίνεται η βούληση για επιστροφή στην πολιτική. Για την ανάγκη επαναφοράς του πολιτικού ελέγχου. 

 Ή μήπως όχι; Το σίγουρο είναι πως οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είναι άκρως πολιτικές. Και ότι, σε κάποιους από εμάς, μοιάζουν σαν φαντασιακό σκηνικό εντός του οποίου προσπαθούμε να εγκαταστήσουμε ένα κράτος Δικαίου. Μια κατάσταση άμεσης δημοκρατίας, να πούμε, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν για τους πολίτες και την «πόλη» και οι πολίτες είναι «δυνάμει» κυβερνώντες.

28 Ιανουαρίου 2015

Χαμόγελα στο σχήμα της αξιοπρέπειας…


Γιατί, «αν ο κόσμος πληγώνει τη συνείδηση, μπορούμε είτε να αλλάξουμε τον κόσμο είτε να προσαρμόσουμε τη συνείδηση στους ρυθμούς του»! 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Συγκίνηση. Συγκίνηση μέχρι δακρύων. Δεν σας κρύβω ότι, παραβιάζοντας την… ανορθόδοξη συνείδησή μου, άναψα κερί• στη μνήμη των συντρόφων που έφυγαν στα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς. Και των άλλων που έφυγαν νωρίς, στα τελευταία, τα βελούδινα. Και δεν αξιώθηκαν να ζήσουν τη στιγμή: Ευτυχία, σχεδόν δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς ... Υπήρχε μια ηττοπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, σαν να μείναμε από θεωρητικά εργαλεία• κι ήρθε η γενιά του Αλέξη, που μόνο την ευχαριστούμε... Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η κατάθεση στην Καισαριανή.... Παρατηρώντας τον Τσίπρα πως μιλάει και πως κινείται, όλη η στάση του δηλώνει ότι κάτι καινούριο έρχεται... 

Είναι η αντίδραση του Γιώργου Κιμούλη (Τρίτη 27/1, στο «Κόκκινο») και την παραθέτω ως αντιπροσωπευτική των αντιδράσεων της πλειονότητας των αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ενταγμένων ή ανένταχτων. Προσωπικά, άλλωστε, εκφράζομαι κι από μιαν ακόμα αντίδραση του γνωστού ηθοποιού: «Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή συμπεριφορά ρεβανσισμού... Εγώ φοβάμαι όλους αυτούς που δεν άντεξαν και τώρα είναι στην απέναντι πλευρά, εννοώ πρώην αριστερούς που πέρασαν στο στρατόπεδο του φιλελευθερισμού....» 

Συγκίνηση και χαμόγελο: το ελληνικό χαμόγελο, που θυσιάστηκε από τους πολιτικούς της υποτέλειας και της εθνικής ταπείνωσης προς χάριν των «δανειστών», επέστρεψε στα πρόσωπα των Αθηναίων – ελπίζω όλων των Ελλήνων – από την πρώτη ημέρα της αλλαγής. Και παρέμεινε, παίρνοντας το σχήμα της αξιοπρέπειας, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των συμβολικών κινήσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μετά τις πρώτες κυβερνητικές «δράσεις», όπως το διάβημα κατά της «κοινής ανακοίνωσης για την Ουκρανία» χωρίς την ελληνική συναίνεση… 

Μονόδρομος η επιλογή των ΑΝΕΛ 

Κατά τα λοιπά, όπως τα είπαμε. Τούτες οι κάλπες αποδείχτηκαν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Και αυτό οφείλεται στην «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως οι γνωστοί φιλοπαίγμονες σύντροφοί εξακολουθούν να περιγράφουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μετά την ορκωμοσία της. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι (παρά… τρίχα δεν προέκυψε) αυτοδύναμη και χρειάστηκε τη στήριξη των ΑΝΕΛ. 

Παρεμπιπτόντως, κανένα πρόβλημα. Από τη στιγμή που η αυτοδυναμία ήρθε… λειψή, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: «επειδή με ρωτάτε, καλύτερα με ΑΝΕΛ παρά με Ποτάμι», ήταν η απάντησή μου σε εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους που ξαφνιάστηκαν με την επιλογή Τσίπρα και ζητούσαν τη γνώμη μου. «Οι ΑΝΕΛ πηγάζουν από τις λαϊκές πλατείες των αγανακτισμένων – το Ποτάμι, από τα βρωμερά κανάλια της διαπλοκής», ήταν η συνοπτική εξήγησή μου. Συμφώνησαν όλοι. Πώς να το κάνουμε, η λαϊκή εντολή είναι αντιμνημονιακή – αντισυστημική. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή είναι οι ΑΝΕΛ. 

Λοιπόν, που λέτε, παρά την ελαφρώς ελλιπή αυτοδυναμία της, η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως είχαμε προβλέψει, προκάλεσε πολυποίκιλους κλονισμούς στο ευρωπαϊκό συστημικό… γίγνεσθαι. 

Το βιβλίο των «κλονισμών» 

Ο σχεδόν… συντριπτικός, να πούμε, κλονισμός του Μάρτιν Σουλτς: ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πραγματιστής και χαρισματικός πολιτικός… Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από χρόνια απόλυτης λιτότητας, ζούμε μια νέα φάση… Πολλοί κατανοούν πλέον, ότι η δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς επενδύσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη… Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, από κοινού, πρέπει να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. 

Σημαντικός είναι και ο «κλονισμός» του Γερμανού αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ: η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να κάνει τώρα τη μεγάλη διαφορά… Και της διεύθυνσης του Bloomberg: Η θέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι πρέπει να συγκληθεί μία «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους» για τη μείωση των εξουθενωτικών βαρών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και άλλες χώρες που έχουν πληγεί πολύ από την κρίση είναι λογική… Και του Γιενς Μπάστιαν, οικονομικού συμβούλου και πρώην μέλους της ελληνικής Task Force της Κομισιόν: Το παράδειγμα της Ελλάδας ίσως γίνει προπομπός εξελίξεων για την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιταλία. Και του Βόλφγκανγκ Μουντσάου των Financial Times: η ριζοσπαστική αριστερά αποτελεί την καλύτερη επιλογή οικονομικής πολιτικής για την περιφέρεια της Ευρωζώνης… Και, και, και… 

Θα έπρεπε – και μπορεί να γίνει – να γραφτεί ένα βιβλίο για τις αντιδράσεις, τις επιπτώσεις και τους πολιτικοκοινωνικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί η ειρηνική, μέσω εκλογών, άνοδος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία της χώρας μας. 

Είπαμε, τούτες οι εκλογές μπορούν να αποδειχτούν, αποδεικνύονται ήδη, ιστορικές: χάρις στη γενναιότητα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Από την εφημερίδα Η εποχή , 31/1/2015

21 Ιανουαρίου 2015

Οι κάλπες που διέψευσαν τον Τσόμσκι


Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαψεύσει ακόμα και το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών και την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας 

Τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Kαι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πιθανή «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως περιγράφεται από ορισμένους φιλοπαίγμονες συντρόφους η πιθανή ανάδειξη από τις σημερινές δημοκρατικές εκλογές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με τους κλονισμούς που, ενδεχομένως, μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε στη λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία, την άφθονη κοσμοθεωρητική, μεταμαρξιστική ή μη, σκόνη που θα ξεσήκωναν αυτοί οι ενδεχόμενοι κλονισμοί• τους παρεμπίπτοντες, ακόμα, λαϊκούς σαρκασμούς κατά της έγκλειστης, στην αποθήκη απωθημένων του σοβιετικού μοντέλου, σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ… 

 Λοιπόν, που λέτε, εάν τοποθετήσουμε μια τέτοια εξέλιξη (την ανάδειξη απ’ τις σημερινές κάλπες μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) στο ελληνικό και ευρωπαϊκό παρόν – από το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το ΚΚΕ απουσιάζει – τότε οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 είναι πιθανόν να μείνουν στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία ως οι εκλογές που επαναξίωσαν την έννοια «εκλογές»! 

Διαψεύδοντας τον Νόαμ Τσόμσκι 

Οι εκλογές, το βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας (του δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου) είχαν απαξιωθεί απολύτως στην Ευρώπη της κρίσης. «Η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική», σημείωνε πρώτος, (ποιος άλλος;) ο μέγας Τσόμσκι. 

Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωνε λαϊκότερα το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»… 

Ο Νόαμ Τσόμσκι είναι ο πλέον σοφός, κατά τη γνώμη μου, γεωπολιτικός ερευνητής και αναλυτής του σύγχρονου κόσμου: ένας εξαιρετικά οξυδερκής «αναγνώστης» της αμερικανικής, της μεσανατολικής και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Έ, λοιπόν, τούτες οι κάλπες μπορούν να διαψεύσουν το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών. Και της Δημοκρατίας, βέβαια, όπως συνακόλουθα ο ίδιος εξηγούσε: 

«Η κατάρρευση της Δημοκρατίας, και στην Ευρώπη, είναι ένα οριστικό γεγονός• αναδεικνύονται κυβερνήσεις μειοψηφιών που δεν ασκούν πολιτική ούτε εφαρμόζουν ότι έχουν υποσχεθεί προεκλογικά. Η οικονομία έχει επιβληθεί της πολιτικής δράσης που έχει ξεθωριάσει: «το κέντρο βάρος στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα»… 

Μόνο αυτοδύναμος μπορεί… 

Να διαψεύσουμε τον Τσόμσκι!.. Να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας. Να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη. Να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική. Να αποδείξουμε ότι η πολιτική είναι το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα και όχι η οικονομία… 

Γράφω να «διαψεύσουμε», να «αξιώσουμε», να «αποδείξουμε», γιατί αυτή είναι δουλειά δική μας, δουλειά όλων των Ελλήνων και όχι του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: τούτες οι κάλπες δεν είναι «η ευκαιρία της Αριστεράς», όπως λένε και γράφουν οι κονδυλοφόροι του πολιτικού καιροσκοπισμού. Τούτες οι κάλπες είναι οι κάλπες του λαού, τούτη η ώρα είναι η ώρα της μεγάλης ιστορικής ευθύνης των Ελλήνων: τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών μόνο αν βγάλουν ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Τότε ναι, μπορούμε να… διαψεύσουμε τον Τσόμσκι, να αποτρέψουμε την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας – την μετατροπή της σε Ευρωπαϊκή Πλουτοκρατία• το διαρκές οικονομικό ξεζούμισμα των πολιτών, την ολοκληρωτική αποψίλωση των κεκτημένων πολιτικών δικαιωμάτων, ακόμα και του βασικού δημοκρατικού δικαιώματος, του δικαιώματος στις εκλογές… 

Αρκεί η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχτεί αξιόπιστη, εφαρμόζοντας επακριβώς τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, όλα όσα έχει υποσχεθεί στον Ελληνικό λαό. Και αριστερή, συμβάλλοντας στην δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης, στο πέρασμα από την Ευρώπη της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην Ευρώπη της ανάπτυξης, της εργασίας, της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης. 

 Έτσι ναι. Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές. Και αυτό δεν θα οφείλεται μόνο στην «ειρηνική… κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως θα περιγράφεται από τους φιλοπαίγμονες συντρόφους η κυβέρνηση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Ούτε στους κλονισμούς που αυτή η εξέλιξη θα προκαλέσει στη… λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία. 

Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές, χάρις στη γενναιότατα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν και ξεπερνούν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Νίκος Τσαγκρής          

14 Ιανουαρίου 2015

Αξιοπρέπεια, έστω με μισή τυρόπιττα



                                                                             …γιατί, oι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να                                                                              πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο,                                                                                                       είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν… 
                                                                                                                                        Τζακ Κέρουακ 

 «Tώρα τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, απερχόμενοι, οι κρατούντες. «Βγαίνουμε», λένε αμετανόητοι, «εντός ολίγου από το τέλμα»: τώρα περνάμε και τον τελευταίο κάβο... 

 Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του προεκλογικού παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»… 


Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν. 


 Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί των Γερμανών σημαίνει να σε σημειώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε χαρατσώνουν, να σε υποτάσσουν στις αγορές, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν… …


Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν… 


 «Περνάμε στο μετά»! 


 «Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και εθνική ταπείνωση, όταν έρχονται και πάλι τα ευρωπαϊκά φερέφωνα των δανειστών να μας υπαγορεύσουν τι πρέπει να κάνουμε και ποιον πρέπει να ψηφίσουμε», γράφει ο μπλόγκερ Π.Χ.* «Σαν να είμαστε ένα κατώτερο έθνος ηλιθίων, σαν να είμαστε ανεγκέφαλοι δούλοι των ανώτερων πολιτισμένων Ευρωπαίων», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα ντόπια τσανάκια τους να πάρουν την απάντησή τους… 


 - Πότε; 

 - Την επόμενη Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε, το μέλλον ξεκίνησε: Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία! Την άλλη Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!.. 

Ωραία, την άλλη Δευτέρα περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Αισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης προς την ικανοποίηση του ανικανοποίητου, την Ελευθερία. Το ίδιο και η νοσταλγία του παρελθόντος. 


Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ… 


 Αξιοπρέπεια. Τίποτε άλλο… 


 Σωστά. Μπορούμε, μετά βεβαιότατος, να πούμε ότι το «πριν» ήταν καλύτερο από το «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν». 


 Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια – Δικαιοσύνη – Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα, αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα• που κατά συνθήκη παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση. 


Αξιοπρέπεια: «Ας είναι ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιτα κι ένα κιλό πατάτες», όπως το λέει στην ιστοριούλα της η Β.Δ.: 


 Η γιαγιά, μικροσκοπική και σκεβρωμένη, πλησίασε διστακτικά στον πάγκο της λαϊκής και μας μίλησε με φωνή απροσδόκητα παιδική: 


-Δεν είμαι ζητιάνα, παιδιά μου, μόνο να… αν μπορούσατε να μου αγοράσετε ένα κιλό πατάτες. Ένα μόνο, για να μπορώ να τις κουβαλήσω. 

Ο μανάβης, πελώριος, διπλώθηκε στα δυό για να της αποκριθεί, πρώτος εκείνος, εξ ονόματος όλων μας:
 -Άσε, μάνα! Πες μου πού μένεις και θα σου φέρω εγώ όσες πατάτες θες… 

Την ξαναείδα προχθές, στο πεζούλι μιας τράπεζας. Κάθισα δίπλα της και της έβαλα στο χέρι μια ζεστή τυρόπιτα. 

-Καλώς το, με αναγνώρισε. Σ’ ευχαριστώ, αλλά είναι πολύ για μένα. Κόψε τη μισή… 

Πιο κει, σε μια κολώνα, μια κόκκινη ολοκαίνουργια αφίσα με μια μονάχα λέξη: Αξιοπρέπεια. Με μισή τυρόπιτα. Και ένα, ένα μόνο, κιλό πατάτες…


 * http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_9013.html

7 Ιανουαρίου 2015

Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !


Η σημειολογία της πλαστής απειλής που καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 και εξακολουθεί να… ψεκάζεται στην κοινή γνώμη ως αντίδοτο στον ιό «Tsipras»!.. 

 Το 2012 ήταν απειλή: «μην ψηφίσεις Τσίπρα γιατί θα πάθεις… Grexit!». 
 «Και γιατί παρακαλώ θα πάθω… Grexit αν ψηφίσω Τσίπρα;», ήταν η λογική απορία του πλήθους. Η απάντηση ήταν εκείνος ο αλήστου μνήμης εσμός των στρεβλών αφορισμών κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ με… άξονα τον λαϊκό εκφοβισμό, («Ο Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια», «Οι συνιστώσες μάς πάνε πίσω στη δραχμή», «Θα κηρύξουν στάση πληρωμών», κλπ. κλπ.) που απέδωσαν την οριακή πρωτιά της ΝΔ-Σαμαρά. Και εκείνο το συγκυβερνητικό τέρας με κεφάλι Σαμαρά, σώμα Βενιζέλου και ουρά ΔΗΜΑΡ. 

Στα δυόμισι χρόνια της τερατώδους διακυβέρνησης της χώρας από το συγκυβερνητικό τέρας (με ή χωρίς… ουρά), η απειλή Grexit ομολογήθηκε από δεκάδες ντόπιους και ξένους συστημικούς πολιτικούς και οικονομικούς αξιωματούχους ως προεκλογική (αλλά και διαρκής) μπλόφα με στόχο τον τρομοκρατικό εκβιασμό του εκλογικού σώματος των Ελλήνων• την καθήλωσή του ελληνικού λαού στην μνημονιακή πραγματικότητα, στην υποτέλεια της τρόικας και των αγορών. 

Ακόμα και η πολιτική ηγεμών της Ε.Ε., η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ ομολόγησε το Grexit ως μπλόφα αποκαλύπτοντας μετεκλογικά (με πάνω από τρείς δημόσιες δηλώσεις) ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα αποτελούσε θρυαλλίδα για την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε (chic) εάν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως εάν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε την ΟΝΕ σε μεταγενέστερο χρόνο»*.. Αργότερα η απειλή «Grexit «ξεχάστηκε. Ακόμα κι απ’ τον Σαμαρά!... 

 Η σημειολογία του Grexit 

Ωστόσο, η απειλή «Grexit» δεν αποσύρθηκε, δεν πετάχτηκε στον κάλαθο των προεκλογικών αχρήστων μαζί με τα συνήθη προπαγανδιστικά αναλώσιμα του συστήματος. To Grexit δεν ήταν μια απλή προεκλογική μπλόφα Βρυξελλών – ήταν ένα συστημικό πολυεργαλείο που, καθώς δοκιμάστηκε και απέδωσε στις εκλογές του 2012, συντηρήθηκε νεκροζώντανο στα κύτταρα του συστήματος. Ως αντιβίωση στον ιό «Tsipras»!.. 

Και όχι μόνον: η απειλή Grexit, όπως αποδείχτηκε στην πειραματική χρήση του 2012, είναι μια αμφίσημη μπλόφα, υπό την έννοια ότι διαθέτει δυό διαδραστικές πλευρές. Μια «πολιτική» και μια «οικονομική», να πούμε. Η πρώτη στοχεύει στην ανάσχεση της πολιτικής ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ (και των άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου εν γένει), και η δεύτερη στην αναζωπύρωση των ασύδοτων κερδοσκοπικών παιγνίων των «αγορών» με τα spent, την αγοραπωλησία ομολόγων και χρηματιστηριακών αξιών, κλπ, κλπ. 

Προϋπόθεση για την αφύπνιση και τη συμμετρική λειτουργία της απειλής Grexit (και στο επίπεδο ανάσχεσης της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ και στο επίπεδο αναζωπύρωσης της κερδοσκοπίας των αγορών) είναι το έρεισμα «πιστωτικό γεγονός». Που εφευρίσκεται στον αφρό της άναρχης και κομματικά ασύντακτης δημόσιας ρητορείας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανασκευάζεται, και χαλκεύεται και κατασκευάζεται στα συστημικά εργαστήρια εσωτερικού και εξωτερικού. Και αμπαλάρεται από τα συστημικά μίντια εσωτερικού και εξωτερικού, επίσης. Και… ψεκάζεται στην περιοχή της κοινής γνώμης, από ψεκαστικά μάρκας Βούλτεψη και Πρετεντέρη και Αδώνιδος: Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !.. 

 Με το Grexit στο… χέρι 

Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές του ’12 και δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες του Γενάρη, χάρις και στη διόρθωση και την διεθνή ακτινοβολία των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή έξοδο από τον οικονομισμό και την επιστροφή στην πολιτική, η απειλή «Grexit» αποδομείται• σταδιακά καταγράφεται ως το συντομότερο ανέκδοτο της μνημονιακής εποχής, δίπλα στο «success story» του Σαμαρά: «η αντιπαράθεση για μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ γίνεται μόνο για να επηρεαστούν οι ψηφοφόροι. Ουδείς θέλει ένα Grexit. Σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι πιστωτές θα αναζητήσουν έναν έντιμο συμβιβασμό»*. Αυτή η politically correct θεώρηση της απειλής «Grexit» τείνει να επικρατήσει πια στον χώρο της Ε.Ε., όχι μόνο στις αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ, αλλά ακόμα και στη ρητορεία των Βρυξελλών, ακόμα και στη Γερμανίκή Πολιτεία. 

Ουσιαστικά, στο εσωτερικό της χώραςμόνο, ο Σαμαράς και οι αντί – ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστές των διαπλεκόμενων Μέσων Ενημέρωσης, κυκλοφορούν με το Grexit στο… χέρι. Στο δε εξωτερικό, ούτε καν η Μέρκελ• μόνο κάτι γνωστοί κονδυλοφόροι του ευρωπαϊκού και διεθνούς λόμπι των αγορών – κάποιοι σαν τον περιβόητο «Μπάμπη», να πούμε.

 «Όλοι αυτοί μοιάζουν ανθέλληνες», έγραψε σε μια σχετική ανάρτηση στο face book ένας διαδυκτιακός φίλος: «ψάχνουν να βρουν ποιος Ευρωπαίος έχει κάνει την πιο αρνητική δήλωση για την Ελλάδα και γεμάτοι χαρά την περιφέρουν»... 

Ψεκάζοντάς την στην περιοχή της κοινής γνώμης, συμπληρώνω: «αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit» !.. 

 *Από το τελευταίο περί «Grexit» άρθρο της Deutsche Welle.

Νίκος Τσαγκρής

1 Ιανουαρίου 2015

Ο ναρκισσισμός της Αριστεράς

  
Μια αυτοκριτική προσέγγιση προεκλογικού… χαρακτήρα με αφορμή το σύνθημα «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς»  

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Είναι σαφές: το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της), με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης». Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής αυτοδυναμίας; Λοιπόν τι λέτε;

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ; «Υπάρχει», είναι η απάντηση, κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία που προέρχεται από τα βάθη της Ελληνικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε. Και, συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, ας προσθέσουμε ότι εκδηλώνεται με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου: «ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και όταν το περιβάλλον του ασκεί κριτική ή απορρίπτει τις συμπεριφορές του, τότε αναδύεται η καλά κρυμμένη εύθραυστη προσωπικότητα του και καταρρέει»*, μας πληροφορεί η ψυχανάλυση. 

Αναμφίβολα, η Ελληνική Κομμουνιστική Αριστερά πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα• πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, όσο ήταν μικρή και δεν τους απειλούσε. 

 Τώρα όμως πού η Αριστερά μεγάλωσε και αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις… 

 Τα είπαμε: στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων που εκπροσωπούν την οικονομική ελίτ της χώρας είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»… 

 Αριστερός αυτοθαυμασμός! 

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι συριζαίοι σύντροφοι, το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. 

 Φυσικά και ήρθε η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και, ξέρετε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ». 

 Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη σημερινή ιστορική προεκλογική συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, αν συνεχίσει να εκδηλώνεται, εσωκομματικά κυρίως, αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και συνθήματα του τύπου «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Συνθήματα και συμπεριφορές που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τον στόχο μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Θα φανεί στις κάλπες 

 Ήρθε η ώρα του λαού, απαντούσε ο Αλέξης Τσίπρας (από το βήμα του Σινέ Κεραμεικός) στους συριζαίους συντρόφους που, ενθουσιασμένοι από την πτώση της μνημονιακής συγκυβέρνησης, ναρκισσεύονταν εν χορώ, φωνάζοντας «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Πολύ σωστά: το εάν ήρθε η ώρα της Αριστεράς ή όχι (αν ήρθε η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια), θα φανεί στις κάλπες. Στα τελικά αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, στην κυβερνητική δύναμη που θα δώσει ο λαός στην Αριστερά (στον ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια), και όχι στον συνθηματικό αυτοθαυμασμό υμών των αριστερών. Τον λαό οφείλουμε να επικαλούμεθα, διεκδικώντας ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, αιτιολογημένα, την ψήφο του. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της κυβερνητική αυτοδυναμίας. 

 Ας θυμηθούμε: η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή, ξαφνικά… ενστερνίστηκε τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλέον αδιάφθορο κόμμα του «δημοκρατικού τόξου». Κόμμα αντιπροσωπευτικό, βεβαίως, των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και ενός νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά πλέον ηγέτη, του Αλέξη Τσίπρα. 

Κυρίως, η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να εφαρμόσει ανεμπόδιστα το φιλολαϊκό – απελευθερωτικό από την «τυραννία των αγορών» πρόγραμμά του. Χωρίς το «μπαστάρδεμα» και το λίφτινγκ των βασικών προγραμματικών επιλογών του, με τις νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»που απεργάζονται οι δυνάμεις της διαπλοκής. 

 Αμφιβάλει κανείς ότι για να συμβεί αυτό η αυτοδυναμία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια αξιόπιστη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Και ότι, εξ αυτού, η «ώρα της Αριστεράς» θα σημάνει στις κάλπες;

* Από σχετικό άρθρο της ψυχολόγου Άννας Κοντοστεργίου, 
 

25 Δεκεμβρίου 2014

To plan B’ της διαπλοκής


Ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής. 

 «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του». Αυτή, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες και τις ενδείξεις, είναι η γενικευμένη αντίδραση των Γερμανών της κυβερνητικής συμμαχίας (συμπεριλαμβανομένου και του… δύσκολου Βόλφανγκ Σόϊμπε) απέναντι στις «απρόσμενες», όπως τις χαρακτηρίζουν, εξελίξεις στην Ελλάδα• την μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις πρόωρες εκλογές που «βγάζουν» ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι αξιωματούχοι της Γερμανικής κυβέρνησης, σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, θεωρούσαν ασφαλή την (υπεσχημένη από «τους Έλληνες») συγκέντρωση των 180 ψήφων και την αποφυγή των εκλογών και έμειναν κατάπληκτοι με το αποτέλεσμα της δεύτερης, ειδικά, ψηφοφορίας που οδηγούν σε εκλογές και «Tsipras» και, «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του»… 

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Kαι οι Γερμανοί (οι πληροφορίες από κυβερνητικούς αξιωματούχους) όχι μόνο έχουν πεισθεί ότι πρέπει να διαπραγματευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ορισμένοι συζητούν ήδη μια μικρή «παραχώρηση καλής θέλησης», έναν κάποιο συμβιβασμό «ως προς τον χρόνο αποπληρωμής των χρεών μόνο, και το ύψος των επιτοκίων». Άλλοι ελπίζουν ότι ο Τσίπρας θα «σπάσει» ακριβώς όπως ο Σαμαράς όταν γίνει πρωθυπουργός και θα διορθώσει την αντιμνημονιακή του ρότα: «ούτως ή άλλως, παλινωδίες, καθυστερήσεις και διγλωσσία έχουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι να κινηθούμε «εντός πλαισίου». Άλλωστε «αν αρνηθούν την ολοκλήρωση του προγράμματος, δεν θα πάρουν τη προληπτική γραμμή»… 

 Η ντόπια «ελίτ» επιμένει… 

 Και ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, παραμένουν πεισματικά… ασυμβίβαστες. Ασυμβίβαστες όχι πια με το ενδεχόμενο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών (αυτό το έχουν χωνέψει ήδη), αλλά με αυτό που οι εκλογές, κατά πάσαν πιθανότητα, τους επιφυλάσσουν: το τέλος του ελέγχου της πολιτικής (και της μιντιακής) εξουσίας και της προνομιακής νομής της δημόσιας οικονομίας, καθώς και της φορολογικής και τραπεζικής ασυλίας που μέσω της διαπλοκής απολάμβαναν. 

 Πάνω απ’ όλα, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, φοβούνται ότι οι εκλογές θα σημάνουν την απώλεια μιας σειράς απίστευτων προνομίων που απέκτησαν μέσω δεκάδων «μνημονιακών» νόμων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήσαν μνημονιακοί (απαιτούμενοι απ’ την τρόικα), αλλά επιβεβλημένοι –πολλές φορές και γραμμένοι – από τους ίδιους στις, υποχείριές τους, μνημονιακές κυβερνήσεις• για να… «μεταρρυθμίσουν» το εργασιακό, το μισθολογικό και το συνδικαλιστικό καθεστώς, διαμορφώνοντας τον υπαρκτό εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε… 

 Εκλογές = κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ = ακύρωση των μνημονικών νόμων της διαπλοκής. Αυτή είναι η εξίσωση – εφιάλτης της διαπλεκόμενης οικονομικής ελίτ, μ’ αυτήν την «εξίσωση» αρνείται να συμβιβαστεί. Γι’ αυτό, ακόμα και μετεκλογικά, θα επιμένει… συναινετικά: «Η συνεννόηση για μια κοινή πολιτική της μετεκλογικής Ελλάδας είναι απαραίτητη, θα πρέπει να είναι αυτονόητη και η συνεργασία και των δύο μεγάλων κομμάτων στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία», γράφει ο δημοσιογραφικός προπομπός της συστημικής βούλησης. 

To plan B’ της διαπλοκής 

Ακριβώς: ο μεγάλος φόβος τους είναι η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ• αυτήν πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν, γι’ αυτόν τον… ευγενή σκοπό τα δίνουν όλα. Δεν έχουν χρόνο και αδυνατούν να περιμένουν (ως… θεσμικοί, που δηλώνουν) την τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Έτσι, πολύ πριν την ανακοίνωση των ισχνών αποτελεσμάτων της δεύτερης ψηφοφορίας (φουλ του 166 με δυό σβάστικες), άρχισε να ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής: η ολοκλήρωση (και έγκαιρη προεκλογική ανάπτυξη) όλων των προγραμματισμένων μικροκομματικών τερατογενέσεων με τον κωδικό «συναινετικά μαξιλαράκια»: «Πάει κι ο Σπύρος. Τον πήρε το ποτάμι», ήταν το πρώτο σχόλιο που εθεάθη στο διαδίκτυο πριν καν ανοίξει ο… κωδικός. 

 Αλλά το Ποτάμι είναι το κόμμα – μοντέλο για το plan B’ της διαπλοκής, ένα δοκιμασμένο «συναινετικό μαξιλαράκι». Αυτό που αναμένεται να ξεδιπλωθεί (αμέσως μετά την τρίτη ψηφοφορία, φημολογείται), το κόμμα – offshore των Σαμαρά – Μπαλτάκου. Που φημολογείται ότι θα φιλοξενήσει στα ψηφοδέλτιά του τους στρατολογημένους εκφωνητές της ψήφου «Σταύρος Δήμας». Αναμένεται ακόμα, το κομματίδιο του ΓΑΠ, καθώς και η νέα εκλογική αμφίεση του πλέον διακεκριμένου κόμματος – συναινετικού μαξιλαριού της μνημονιακής ιστορίας του τόπου, του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου…  
Είναι σαφές, το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις… «συναίνεσης». 

 Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής Αυτοδυναμίας;

Νίκος Τσαγκρής

17 Δεκεμβρίου 2014

Ξενόδουλη ηγεσία - υπόδουλος λαός...



Ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού 

Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι καινούργιο κι ας είναι νέο. Είναι κάτι συνηθισμένο για τη χώρα μας και, ακριβώς αυτή η συνήθεια, είναι ένας διαχρονικός κόλαφος για την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, μια ανεξίτηλη προσβολή για τον λαό της. 

Αυτό που μας συμβαίνει ονομάζεται «επέμβαση», «ξένη παρέμβαση», ανάμειξη ξένων κυβερνήσεων και μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά μας και, αποτελεί εξέχον ιστορικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής ζωής• την παρακολουθεί και την καθορίζει από του Όθωνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, από την κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά (1844) ως την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (2014). 

Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι αυτό που πάντα μας συνέβαινε, ο χρόνος μόνο αλλάζει και ο χώρος. Και η συσκευασία, το διαφανές περιτύλιγμα της τωρινής επέμβασης – μιας ακόμα ωμής επέμβασης του διευθυντηρίου των Βρυξελλών στα πολιτικά μας πράγματα, η ακραία ξεδιάντροπη αποδοχή της από την εθνική, υποτίθεται, κυβέρνησή μας, την εκπρόσωπό της κ. Βούλτεψη: «έχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός»!.. 

Ας μην προσφέρουμε το άλλοθι της χοντροκομμένης φοβικής προπαγάνδας και της πολιτικής αγραμματοσύνης στην συγκεκριμένη εκπρόσωπο για την, πράγματι αγράμματη, δήλωσή της. Όποια ανασύνταξη της συγκεκριμένης δήλωσης στα ελληνικά, απ’ οιονδήποτε εγγράμματο κι αν… προέρχεται αποδίδει τέλεια το μέγεθος της πολιτικής αλλοτρίωσης της κυβέρνησης που η κ. Βούλτεψη εκπροσωπεί. Την αρρωστημένη εξάρτησή της από τον «ξένο παράγοντα» που, στην περίπτωσή μας, είναι οι τεχνικοί της εξουσίας των Αγορών και των βραχιόνων τους, των «οίκων αξιολόγησης», στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. 

Στις ΗΠΑ το ρεκόρ επεμβάσεων

Η αποκρουστική μιντιακή φαντασμαγορία που ακολούθησε την συγκεκριμένη δήλωση – ομολογία υποταγής στον «ξένο παράγοντα», με παρέπεμψε στην απογοητευτική άποψη του Κορνήλιου Καστοριάδη ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.: «Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…» 

Ωραία τα λέει ο φαλακρός γίγαντας της πολιτικής φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης, αλλά η νεοελληνική ιστορία, ακόμα και ως δημιούργημα του «κοινωνικού φαντασιακού», είναι κεντημένη με «έξωθεν παρεμβάσεις». Το ίδιο και η παγκόσμια ιστορία. Ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους , οι ΗΠΑ, ας πούμε, εξακολουθούν να επεμβαίνουν και να «σώζουν» χώρες και λαούς από το έναν ή τον άλλον κίνδυνο. 

 «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, από το 1945 μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά - απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον ανελεύθερων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή γεμάτη οδύνη και απόγνωση...»* 

Ιστορική η ευθύνη του λαού 

Αν οι ΗΠΑ κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ, αιματηρών ή μη, παρεμβάσεων και επεμβάσεων στα εσωτερικά ξένων χωρών, η Ελλάδα κατέχει το ρεκόρ της πλέον εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα ευρωπαϊκής χώρας• με δεκάδες επεμβάσεις και μια διαρκή… πολυεθνική ανάμειξη στα εσωτερικά της. 

Η βασική ευθύνη, σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον) βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας. 

«Όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση, αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα…». 

Νομίζω πως πρέπει να το κρατήσουμε αυτό. Διότι ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού και είναι αυτή μια ιστορική ευθύνη: «ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων»** Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί… 

 *Από το «Κράτος του κακού» του Ουίλιαμ Μπλάμ (Εκδόσεις Κανάκη) 
** Από μια συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη .

Νίκος Τσαγκρής

11 Δεκεμβρίου 2014

To προεδρικό compilation και η ουρά του


Η κομπίνα της «μικρής παράτασης» για την «επίσπευση της προεδρικής εκλογής» και η τερατώδης ουρά της. Ο ρόλος των Βολφανγκ Σόϊμπλε και Πιερ Μοσκοβισί. 

Ο Πιερ Μοσκοβισί είναι ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ύπατος αρμοστής της συστημικής δημοσιονομικής νομιμότητας στις χώρες της ευρωζώνης. Ο κ. Μοσκοβισί από την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης των καθηκόντων του μιλούσε καθημερινά με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Κι εκείνος καθημερινά τον διαβεβαίωνε πώς θα υλοποιήσει τις συμπεφωνημένες μνημονιακές δεσμεύσεις και θα αποδεχθεί και νέες «υποχρεώσεις» (εντάξει, νέο μνημόνιο) αλλά… 

Αλλά κάποια στιγμή κ. Σαμαράς άλλαξε βιολί: «αυτή τη στιγμή μού είναι αδύνατο να περάσω ακόμα και τα υπεσχημένα – πόσο μάλλον νέο μνημόνιο, μια μεγάλη παράταση είναι ξαφνικός θάνατος, να, πάρε και τον δικό σου να στα πει…» 

Ο «δικός» του, ο… σοσιαλιστής αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος δηλαδή. Με τον οποίο ο Πιέρ Μοσκοβισί μιλούσε, επίσης, καθημερινά. Και είναι εκείνος που εξήγησε στον Γάλλο σύντροφο το compilation με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και τα ντεσού της κομπίνας, μικρή παράταση, κλπ, κλπ… 

 Δεν διαθέτω τους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους αλλά σας διαβεβαιώνω, έτσι ακριβώς έγινε. Ή κάπως έτσι. Στη συνέχεια ο Μοσκοβισί ενημέρωσε τ’ αφεντικό του (τον Σόϊμπλε) για «το πρόβλημα των ελλήνων προθύμων» και το αίτημά τους, «μικρή παράταση» για να κάνουμε το compilation με τον Πρόεδρο και ύστερα τα βρίσκουμε». Άσ’τους να βράζουν στο ζουμί τους, ήταν η απάντηση του Γερμανού… 

 Η παράταση ως μπόνους προϋπηρεσίας 

Τις μέρες που το κυβερνητικό δίδυμο έβραζε στο ζουμί του, οι εντόπιοι συστημικοί ινστρούχτορες, γνωρίζοντας το προεδρικό compilation, στοιχημάτιζαν πάνω στη «μικρή» ή τη «μεγάλη» παράταση: «Αν οι ξένοι, δηλαδή οι συνεταίροι μας στην Ευρώπη, δώσουν μικρή αναβολή (σ. σ: για την αποδοχή των νέων μνημονιακών όρων τους), θα στηρίξουν προφανώς την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία γνωρίζει το αντικείμενο (sic) και έχει συναινέσει. Αν δώσουν εξάμηνη παράταση τα πράγματα αλλάζουν», ανέλυε το… στοίχημα ο number one συστημικός αναλυτής από το δημόσιο βήμα του. Υπονοώντας ότι μια «μεγάλη παράταση» θα σήμαινε ότι «οι ξένοι» αφήνουν τον Σαμαρά στην τύχη του. Kαι, «βοηθούν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για επίσπευση των εκλογών, επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους μαζί του». 

Σωστός ο…παίχτης, δεν λέω, αλλά το στοίχημα, όπως, χωρίς καμιά αναστολή, αποκάλυψε ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε, ήταν στημένο: «ακούσαμε την ανακοίνωση Σαμαρά (σ. σ: το… compilation της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής) χωρίς να προκαλέσει έκπληξη σε όλους μας, καθώς υπάρχουν μυστικά που κάνουμε ότι δεν ξέρουν οι άλλοι ή οι άλλοι κάνουν ότι δεν τα ξέρουμε εμείς»…

 Όλα αυτά (έχω κι άλλα, πολλά, αλλά ο χώρος δεν μας παίρνει), για να αποδειχθεί ότι η δίμηνη παράταση – η «τεχνική παράταση του ελληνικού προγράμματος» όπως την αποκαλούν οι γραφειοκράτες της Κομισιόν – ήταν μια τελευταία προσφορά, ένα μπόνους προϋπηρεσίας των… «ξένων» (που λέει κι ο… συστημικός ινστρούχτορας), στη συγκυβέρνηση των προθύμων. Για να επιχειρήσουν την έσχατη προσπάθεια επιβίωσής τους στην κυβερνητική εξουσία. 

 Εκλογές – ριμέικ του 2012 

 Με… μικρό αντάλλαγμα την έγγραφη επαναβεβαίωσή τους, (το σχετικό mail εστάλη την Τρίτη πρωί – πρωί προς το Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) ότι θα υλοποιήσουν το συμπεφωνημένο «πρόγραμμα» και θα αποδεχθούν τις νέες «υποχρεώσεις»… 

Έτσι είναι, αν έτσι… νομίζουμε αλλά, δεν νομίζουμε: θα είμαστε αφελείς αν πιστεύαμε ότι ο Σαμαράς έψησε τον Σόϊμπλε πως θα βρει τους 180 για να πετύχει το… compilation και να αποφύγει πρόωρες εκλογές• αν αγνοούσαμε ότι υπάρχει «ουρά» στο στημένο παιγνίδι της «μικρής παράτασης».  
Μια μεγάλη «ουρά» που περιλαμβάνει τις τρείς διαδοχικές ψηφοφορίες για εκλογή Προέδρου και τους ενδιάμεσους εκβιασμούς, φτάνει σε βουλευτικές εκλογές (ως μέγιστη – προϋπολογισμένη για τέλος Φλεβάρη – πιθανότητα έκβασης του «compilation» (μέσα σε μια κόλαση τρομοκρατικών εκβιασμών του εκλογικού σώματος) και καταλήγει σε μια σειρά, προϋπολογισμένων, επίσης, μετεκλογικών, μεθοδεύσεων με στόχο την αποτροπή του σχηματισμού κυβέρνησης με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, εκλογές – ριμέικ των εκλογών του 2012 βλέπουν οι περισσότεροι. Με τη στρατηγική του φόβου σε νέα… βελτιωμένη έκδοση, συμπληρώνω: να εκπορεύεται από το «βασίλειο των Αγορών» και, μέσω των εντόπιων και διεθνών media να επιδιώκει την κοινωνικοποίησή της, τη διάβρωση του εκλογικού σώματος. 

 Από την άλλη, οφείλουμε να συμφωνήσουμε με αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας αμέσως μετά την ανακοίνωση του… «compilation»: «Το 2014 δεν είναι 2012. Η τρομοκρατία δεν περνάει και γελοιοποιεί τους φοβισμένους που επιδιώκουν να φοβίσουν το λαό. Δεν είναι οι αγορές αυτές που θα καθορίσουν το δικαίωμα ενός λαού στην αξιοπρέπεια – και μάλιστα αγορές που έχουν ούτως ή άλλως γυρισμένη τη πλάτη τους στην Ελλάδα…

Νίκος Τσαγκρής

3 Δεκεμβρίου 2014

Η κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς


Μια ακόμα απόπειρα ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του πολιτικού 
συστήματος έμεινε μετέωρη. 

Τον τόνο έδωσε, προ μηνός, ο μαέστρος των συστημικών μίντια σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα κυριακάτικα editorial˙ που δεν γράφονται για να γράφονται αλλά για να μοχλεύουν κατά το δοκούν την διαφθορά του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, να την κατευθύνουν στο επόμενο στάδιο υπαρξιακής αυτοσυντήρησης : «Είναι απαράδεκτο να χρειάζονται ειδικές διαπραγματεύσεις για να ενημερώσει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα», κατέληγε το συγκεκριμένο αρθρίδιο. Κάτι που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει, «αφήστε τα… μίση και βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο γιατί…». 

 «Γιατί υπάρχει ανάγκη πολιτικής συνεννόησης», μετέφρασαν… περαιτέρω τα παπαγαλάκια, αποδεικνύοντας την εξειδίκευσή τους στις επικοινωνιακές διαστροφές. Διότι πράγματι, για να ευοδωθεί η μαεστρική οδηγία, «να μπει ο Τσίπρας στο κάδρο», (το κάδρο της πολιτικής διαφθοράς, βεβαίως – βεβαίως) προβάλλει η αναγκαιότητα συνεννόησης με τους διεφθαρμένους κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Ακολούθησε ένα μπαράζ κατασκευών επικοινωνιακών επιχειρημάτων με στόχο τη στοιχειοθεσία της διεφθαρμένης αυτής… «αναγκαιότητας». Ως προϋπόθεσης σταθεροποίησης των γνωστών – αγνώστων φοβικών «αναγκαιοτήτων» (της «συριζοφοβίας», ας την πούμε, και της εκλογοφοβίας) που, εδώ και μια πενταετία, συντηρούνται μεθοδικά από το συστημικό σύμπαν• για να συντηρούν την χώρα στον μνημονιακό γύψο και τους διαφθορείς του πολιτικού συστήματος στην διαχείριση της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Η κουλτούρα της διαφθοράς 

Η γελοιότητα της εκβιαστικής πλευράς της συγκεκριμένης «αναγκαιότητας» έφτασε στο ζενίθ της με τη δήλωση – απειλή του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου John Paulson ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνουν εθνικές εκλογές (!) στη χώρα μας και ότι ο ίδιος δεν θα… επενδύσει αν η παρούσα βουλή δεν εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Εντάξει, εδώ έχουμε και μια «κλινική περίπτωση» πολιτικής διαφθοράς ως «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», όπως την έχει προσδιορίσει ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης: «η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας» 

 Ακριβώς. Ας προσθέσουμε δε, ότι ως λόγο υποκείμενο στην κουλτούρας της πολιτικής διαφθοράς, οφείλουμε να θεωρήσουμε και τον λόγο του Σταύρου Θεοδωράκη• όταν πρότεινε ως «αναγκαιότητα» (νάτη πάλι η… αναγκαιότητα) την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή με παράλληλη συμφωνία για πρόωρες εκλογές τον Νοέμβριο του 2015, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει την τετραετία. 

 «Καλά, ποιος έβαλε στο στόμα αυτού του παιδιού τη συγκεκριμένη… αναγκαιότητα με τόση ακρίβεια, μόνο το όνομα του προέδρου δεν μαρτύρησε», ήταν η αντίδραση ενός παλιού, εν δημοσιογραφία, συμμαθητή του Σταύρου. 


Σωστή αντίδραση, δεδομένου ότι «αυτό το παιδί» είναι πολιτικά άσχετο – αυτό είναι πασίγνωστο στους παρεπιδημούντες την δημοσιογραφία, είτε δάσκαλους του είτε συμμαθητές του. Άλλωστε η «άποψή του», (συνάδουσα με τις απόψεις των Μεϊμαράκη, Σαμαρά, Βενιζέλου, Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη – να συνεχίσω;) εμπίπτει στην κατηγορία «ο μικρός το πάει το γράμμα»: η διαφθορά προϋποθέτει δόλο και συμπαιγνία «αλλά και μια αντίληψη ότι στο «κάτω – κάτω δεν βλάπτω και κανέναν», μας διαφωτίζει σχετικά, και πάλι, ο κ. Πανούσης. 

Ο Τσίπρας δεν μάσησε… 

 Όλα καλά, αλλά η βασική πτυχή της «αναγκαιότητας», αυτό το μαεστρικό «βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο των διεφθαρμένων», που λέγαμε, παίχτηκε στις… καθυστερήσεις της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ΥΠ. ΕΞ. της συγκυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο. Όταν ο τελευταίος, αμέσως μετά τη συνάντηση, δήλωνε ότι «ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σε κλίμα εθνικής συνεννόησης». Και κολλητά, μπλέκοντας σκόπιμα το (τροϊκανό) σώβρακο με την (εθνική) γραβάτα, πρόσθετε: «πρέπει να υπάρχει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων». 

Αμέσως πήραν τη μπάλα της «αναγκαιότητας» τα συστημικά Μέσα, (τα… πάντα όλα, μιλάμε) και την «σουτάρισαν» στον αέρα της ενημέρωσης: «Σε κλίμα εθνικής συνεννόησης Τσίπρας – Βενιζέλος». Και, «αποδείχθηκε με τον απλούστερο τρόπο – με ένα ραντεβού για δύο μεταξύ των κκ. Βενιζέλου και Τσίπρα – ότι οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι (σ. σ: να μπουν στο ίδιο κάδρο) και να συζητήσουν με διάθεση συνεννόησης». 

Φυσικά ο Τσίπρας δεν μάσησε, το ξεκαθάρισε εξ’ αρχής: καμιά πολιτική συνεννόηση, μια προγραμματισμένη ενημέρωση ήταν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής: «Από θέσεις αρχής πάντοτε εκτιμούμε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης» 

Ωστόσο, η «αναγκαιότητα», που δεν είναι παρά η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης της «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», παραμένει μετέωρη ως διαρκής απειλή ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του συστήματος, την κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς. Ας έχουμε το νου μας…

Νίκος Τσαγκρής