Ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαικισμός και τα χαλκεία

Όταν λαϊκιστές ηγέτες και ηγετίσκοι (και οι δημοσιογραφικές παραφυάδες τους) καταλογίζουν… λαϊκισμό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μεγάλη στρέβλωση του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Μια στρέβλωση που τον εξοστρακίζει από το πεδίο της πολιτικής στην περιοχή της οικονομίας και τον μεταβάλλει σε φερετζέ του «οικονομισμού», του οικονομικού – σαν να λέμε – φασισμού. Ο οποίος, μετά την πτώση του τείχους, άρχισε να ευδοκιμεί σε Δύση και Ανατολή. Και να ηγεμονεύει, ως κυρίαρχο σύστημα, στον «πολιτισμένο κόσμο» του 21ου αιώνα, κλπ., κλπ…
 
 Η στρέβλωση «νεοφιλελευθερισμός», όπως κάθε ιδεολογική στρέβλωση που… σέβεται τον εαυτό της, τρέφεται με πολιτικές, και εννοιολογικές στρεβλώσεις, βγαλμένες από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Στο ευρωσυστημικό μενού εννοιολογικών στρεβλώσεων τώρα, κυριαρχεί η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης λαϊκισμός: κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, λαϊκισμός «είναι ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν το λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».
 
Ωστόσο, από τους τεχνικούς της εξουσίας των Βρυξελών (και τους συστημικούς ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) ο ορισμός του λαϊκισμού χαλκεύεται ως εξής: λαϊκισμός είναι κάθε ιδέα ευρωσκεπτικισμού, κάθε πολιτικό σχέδιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας της Ε.Ε., από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και ειδικά απ’ την… Αριστερά!..

Η «στρέβλωση» αλά… ελληνικά

Ειδικά στην Ελλάδα, λαϊκισμός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι μεταφράζεται από τους συστημικούς ηγέτες και τις μικροκομματικές και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους η «στρέβλωση».
 
«Επειδή είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
 
  Εδώ, φυσικά, έχουμε μιαν ακόμα στρέβλωση. Για τη ακρίβεια, μια στρέβλωση της «στρέβλωσης»: τη στρέβλωση της συστημικής στρέβλωσης της έννοιας «λαϊκιστής». Από όλους τους ντόπιους συστημικούς ηγέτες και ηγετίσκους καθώς και τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών.
 
Από τον κ. Σαμαρά, ας πούμε. Που, χωρίς ντροπή, βγαίνει και λέει τον Τσίπρα λαϊκιστή! Ποιος, ο Σαμαράς! Ο Έλληνας πολιτικός που εικονογραφεί υπέροχα τον ορισμού του Μπαμπινιώτη για τον λαϊκισμό:
- «υιοθετεί επιχειρήματα και θέσεις που ευχαριστούν το λαό» (το έκανε προεκλογικά στο Ζάππειο) «με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του» (πράγμα που κατάφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε και, στα σημεία, κέρδισε τις εκλογές)
- «επαινεί και κολακεύει τις αδυναμίες του λαού» (να πληρώνει τα σπασμένα της κυβέρνησής του και των άλλων μνημονιακών κυβερνήσεων) και τους πετά ξεροκόμματα για να συνεχίζουν να το κάνουν.

Λαϊκιστής εκ του αποτελέσματος.

    Ο «λαϊκισμός» ως μομφή, τεκμηριώνεται ασφαλώς και καταλογίζεται ασφαλέστερα στη διάρκεια του χρόνου. Εκ του αποτελέσματος και όχι ως τυφλή συκοφαντία ή ως δίκη προθέσεων. Απ’ αυτή την άποψη (εκ του αποτελέσματος, δηλαδή) ο Σαμαράς εκτός από οριστικός «λαϊκιστής» είναι και οριστικός πολιτικός απατεών. Αφού (εκ του αποτελέσματος μιλάμε πάλι), ως πρωθυπουργός εξαπάτησε φρικτά τους ψηφοφόρους που, ελέω λαϊκισμού, προσεταιρίστηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
 
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του, κινούνται στη χρυσή τομή μεταξύ λαϊκισμού και ελιτισμού, ακριβώς στην περιοχή του αυθεντικού λαϊκού. Λές και ακολουθούν την πολύτιμη παρακαταθήκη που μας άφησε «φεύγοντας ο μεγάλος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»
 
Φυσικά ο λαϊκισμός καραδοκεί γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρό του, τους βουλευτές, τα στελέχη του. Διότι πέρα από ορισμούς και Μπαμπινιώτηδες, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά μια ενστικτώδης συμπεριφορική παρέκκλιση: η σκόπιμη απομίμηση μιας λαϊκότητας με στόχο την εξαπάτηση του λαού προς ίδιον όφελος…
 
Θέλω να πω εν’ τέλει, ότι ενώ στο «σώμα» και στο «πνεύμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ανιχνεύεται ούτε ίχνος λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυκλωμένος από λαϊκιστές και ελιτιστές ηγέτες και ηγετίσκους, και από τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών, που εν χορώ του καταλογίζουν… λαϊκισμό. Και αυτό είναι μια στρέβλωση, βγαλμένη από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του συστήματος εξουσίας των Βρυξελών.
 
«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…

Νίκος Τσαγκρής  

Ελιές, Ποτάμια και... πράσινα αλογα

Η παταγώδης αποτυχία των εργολάβων των συστημικών ΜΜΕ να στήσουν το πολιτικό παιγνίδι φυτεύοντας Ελιές και σκάβοντας… Ποτάμια

«Φτιάχνεις το Ποτάμι, να πάρει καμιά ψήφο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, και πάει και παίρνει απ' το ΠΑΣΟΚ και κινδυνεύει η σταθερότητα της χώρας…».
Η ατάκα αυτή, αποσπασμένη από το σαρκαστικό σχόλιο ανώνυμου χρήστη των social media, δίνει το στίγμα της απόγνωσης που επικρατεί στο χώρο των εργολάβων της μνημονιακής σταθερότητας. Διότι περί της μνημονιακής σταθερότητας πρόκειται, αυτή είναι η «σταθερότητα της χώρας» που περιφρουρεί η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Γι’ αυτή τη «σταθερότητα» πασχίζει η οικονομική ελίτ και τα συστημικά media, αυτή η «σταθερότητα» κινδυνεύει όταν φτιάχνεις… ποτάμια «για να πάρουν καμιά ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ» και αυτά παίρνουν ψήφους απ’ το ΠΑΣΟΚ. Και όταν φτιάχνεις «Ελιές» για να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ. Και αυτές το διαλύουν. Οριστικά!..
Γιατί και η «Ελιά», μια ακόμα θεωρητική κατασκευή των μιντιαρχών ήταν. Με την ελπίδα της επιμήκυνσης της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου». Και την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας», βεβαίως! Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας. Πώς το είπε ο νεοδημοκράτης υφυπουργός Μεταφορών; «Η τρόϊκα εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα». Τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και των μιντιαρχών, δηλαδή. Έτσι δεν είναι υπουργέ;
- «Ναι, υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί φορείς, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, που περνάνε από την τρόικα και τους λένε κάντε και αυτό. Μπήκε σε μια λογική η τρόικα, για να εξυπηρετήσουν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα»…

Όλα συμβαίνουν στα media

Μάλιστα! Ένας υπουργός της συγκυβέρνησης ομολογεί ότι οι μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» (πολλές απ’ αυτές, τέλος πάντων) δεν είναι παρά οδηγίες οικονομικών ελίτ που μεταφέρονται στην τρόικα μέσω θεσμικών παραγόντων και δεν κουνιέται… μιντιακό φύλλο. Ούτε καν… κεντροαριστερό.
Αυτό ήθελα να πω: τα πάντα συμβαίνουν στα media:
Σκηνή πρώτη: Το «Ποτάμι» κυλάει στη μικρή οθόνη δροσερό και αφελές και φρέσκο. Οι σχολιαστές–παραθυράκηδες περνούν ωραία μαζί του και εμείς μαζί τους. Διασκεδάζουμε, κουτσομπολεύουμε τους «εκδρομείς», μπαίνουμε κι εμείς στα selfies πίσω από εκείνον το γέρο–μπισμπίκη που το παίζει φιλόσοφος και δηλώνει ότι έφτιαξε το Ποτάμι για να ’χει ένα δικό του κόμμα να ψηφίζει – cut.
Σκηνή δεύτερη: το ρεπορτάζ εμφανίζει την τρόικα να μαστιγώνει την κυβέρνηση. «Όχι, δεν θα μοιράσεις στους φτωχούς Έλληνες το πλεόνασμα» διαμηνύει ο ανάλγητος, ο Τόμσεν. Οι παραθυράκηδες σχολιαστές οργίζονται, αναθεματίζουν τον… ανάλγητο. Μα ξαφνικά, νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός: σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει αποφασισμένος να μην κάνει ούτε βήμα πίσω. Είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στην τρόικα και να μοιράσει το πλεόνασμα στους… ένστολους – cut.
Τα πάντα συμβαίνουν στα media, ωστόσο δεν παγώνουν μαζί τους καθώς κλείνεις το δέκτη, δεν γίνονται – πάντα – σκουπίδια καθώς πετάς την εφημερίδα. Σύμφωνοι, τα ΜΜΕ ανήκουν στην περιοχή της θεωρίας αλλά, αν θεωρία είναι η γενικευμένη πράξη (όπως ορίζεται από τον Ένγκελς), η αναπαράσταση μιας πραγματικότητας από τα Μέσα Ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας που αναπαρίσταται…

Όταν η θεωρία μένει στη θεωρία

Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργία τους και μόνο, επιδρούν στην πραγματικότητα και την επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο. «Ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά είναι διαμορφωμένο το μήνυμα, που ως τέτοιο ανήκει στην περιοχή της θεωρίας» έλεγε ο μακαρίτης ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης: «η θεωρία είναι πράξη, εφ’ όσον διαμορφώνει χαρακτήρες και επηρεάζει συμπεριφορές. Όποιος λοιπόν περιφρονεί τη θεωρία, δεν τα καταφέρνει στην πράξη επειδή, ακριβώς δεν ξέρει από θεωρία…» Εντάξει, «τα πάντα συμβαίνουν στα media», αλλά με τις Ελιές και τα Ποτάμια τα media απέτυχαν παταγωδώς. Και μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε, σε ζωντανή σύνδεση, το μεγάλο φιάσκο της μιντιοκρατίας. Προφανώς, οι μιντιάρχες και τα τσιράκια τους περιφρονούν ή δεν ξέρουν τίποτα από θεωρία, και γι’ αυτό τα έκαναν μπάχαλο στην πράξη: δεν κατάφεραν να επιδράσουν στην πραγματικότητα.
Ωστόσο, συνεχίζουν το… θεάρεστο (διαβάστε αυτάρεσκο*) έργο τους: στήνουν μάχες με την τρόικα, για να τις κερδίζει πάντα ο γενναίος πρωθυπουργός Σαμαράς, προμοτάρουν ασύστολα τα γκεμπελικά χαλκεύματα της μονταζιέρας κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λούζουν με χυδαιότητες τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή απειλεί να αποσπάσει από τον έλεγχο του Βενιζέλου τα πασοκικά συντρίμμια, ρίχνουν λάσπη ακόμα και στο Ποτάμι τους, οι αθεόφοβοι, από τότε που κατάλαβαν ότι κλέβει ψήφους από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και όχι από ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχεδίαζαν…
Τόσα κι άλλα τόσα, με στόχο την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας βεβαίως. Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας, διά της επιμηκύνσεως της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου».

*Θεός τους είναι ο εαυτός τους, το προσωπικό τους συμφέρον.

Νίκος Τσαγκρής

Στην κυβέρνηση γίνεται της… Ουκρανίας

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σαν Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας: Έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχης βαρύτητας μ’ αυτήν της Κριμαίας για την Ουκρανία

Είχα μια τυχαία συνάντηση με παλαιό συνεργάτη μου, γνωστό δημοσιογράφο που έγινε γνωστός βουλευτής και, αν δεν ήθελα να τον… αποκαλύψω, θα σας έλεγα ότι έγινε και γνωστός υπουργός: - Τι γίνεται στην κυβέρνηση συνάδελφε; τον ρώτησα μετά τα προκαταρκτικά. - Συνάδελφε, στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας, μου απάντησε σιβυλλικά. «Τίποτε άλλο δεν θα σου πω», πρόσθεσε: «τα συμπεράσματα δικά σου»…

Εύκολο. Γυρίζω τον «άτλαντα» στο ευρωασιατικό ημισφαίριο, βάζω στη θέση της διχασμένης Ουκρανίας τη διχασμένη (στους σαμαρικούς και στους «άλλους», ας πούμε χονδρικά) Νέα Δημοκρατία, ύστερα τοποθετώ στη θέση της Κριμαίας το ΠΑΣΟΚ και, αμέσως, οι συγκρούσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο παίρνουν… ουκρανικές διαστάσεις: σφοδρή επίθεση της πράσινης πολιτοφυλακής της Κριμαίας με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης κατά του Ουκρανού υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη για το πεντάευρο εισιτήριο στα Κέντρα Υγείας και στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Και αντεπίθεση του γενναίου υπουργού, με ψεκασμούς χημικών κραυγών κατά της πολιτικής ηγεσίας της Κριμαίας: είσθε απατεώνες! Το εισιτήριο είναι «καταπράσινο», θεσπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, επί προεδρίας του αρχηγού σας, του Γιωργάκη Παπανδρέου!...

ΠΑΣΟΚ, η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας

Και αυτή δεν ήταν μόνο η αρχή. Ούτε το τέλος: σημειώνουμε την… ενδοουκρανική διαμάχη Μιχελάκη – Κυριάκου Μητσοτάκη για την περιοχή σφαγής πέντε χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την άλλη… ενδοουκρανική για τα γάλατα, την κόντρα… Κριμαίας - Ουκρανίας για τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου (αν δικαιούται το παράσημο της μείωσης το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ.), την ανταλλαγή πυρών για την τοποθέτηση του… Ουκρανού Παπαθανασίου στα ΕΛ.ΠΕ., τις πράσινες κροτίδες ενάντια στην… ουκρανική απόπειρα αλλαγής του «Καλλικράτη», την απόσυρση της τροπολογίας που έδινε ασυλία στους υπόδικους για διαφθορά δημάρχους. Με πρωτοβουλία της Κριμαίας. Δηλαδή του ΠΑΣΟΚ!..

Πέρα απ’ τα αστεία, το ΠΑΣΟΚ είναι η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας, έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχη αυτής της Κριμαίας για την Ουκρανία: μεγαλώνει τον συρρικνωμένο ζωτικό χώρο της συντηρητικής παράταξης, συντηρεί την παρούσα συγκυβέρνηση και τρέφει τις ελπίδες του Σαμαρά για μια επόμενη, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετύχει αυτοδυναμία και δυσκολευτεί να βρει κυβερνητικούς συμμάχους. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, καθώς συνθλίβεται (οικειοθελώς) στην αγκαλιά του Σαμαρά και βλέπει ότι εξαφανίζεται (δικαίως) από τον πολιτικό χάρτη, πληθαίνει τις επικοινωνιακές οιμωγές… αντίστασης στην γαλάζια μνημονιακή ασυδοσία.

Τότε επεμβαίνει ο Σαμαράς: «Respect!.. Μην πυροβολείτε την Κριμαία»!.. Και με επικοινωνιακές «εντολές πρωθυπουργού» αποκαθίσταται η στρατηγική σημασία του ΠΑΣΟΚ για το μέλλον της Ουκρανίας. Συγνώμη, για το μέλλον της συντηρητικής παράταξης ήθελα να πω. Και αποκαθίσταται και η μνημονιακή τάξη. Που είχε διαταραχτεί. Επικοινωνιακά…

Η συνήθης «μη εξωτερική πολιτική»

Το ουκρανικό ζήτημα ήταν το μόνο (μη επικοινωνιακό) ζήτημα που απείλησε τον έγγαμο πολιτικό βίο των Σαμαρά-Βενιζέλου. Έτσι φάνηκε δηλαδή, όταν ο δεύτερος έσπευσε να επισκεφτεί το Κίεβο και δεν αρκέστηκε να κινηθεί διπλωματικά στο ευρωατλαντικό πλαίσιο αλλά, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, τάχθηκε υπέρ της λήψης μέτρων κατά της Μόσχας!

Εκεί, σύμφωνα με διαρρέουσες πληροφορίες, ο Σαμαράς «τα πήρε» με τον συνεταίρο του, δεδομένου ότι βαρύνεται ήδη με το λανθασμένο χειρισμό του στο θέμα του φυσικού αερίου και των ρωσικών επενδύσεων. Και, μη θέλοντας να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη σχέση με τη Μόσχα, επιθυμούσε (σύμφωνα με τις διαρροές πάντα) μια διπλωματικότερη στάση από τον Βενιζέλο: μια στάση που θα κρατούσε την Ελλάδα σε διακριτή απόσταση από αυτήν των Ευρωπαίων εταίρων της.

Είναι άραγε και αυτή η «κόντρα» επικοινωνιακή; Στο πλαίσιο της σκηνοθεσίας ενός προεκλογικού φιλμ «αντιμνημονιακών» διαφοροποιήσεων με γενικό τίτλο «στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας»; Πιθανότατα…

Στην πραγματικότητα, και στην εξωτερική πολιτική, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ακολουθεί το δόγμα του «ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας, όπως το δίδαξε ο Κώστας Σημίτης: πολιτική σιωπή, διπλωματική απραξία. Πλήρης ανταπόκριση στις επιταγές της Κομισιόν. Διότι «η αποτελεσματικότητα της εθνικής πολιτικής εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό ανταπόκρισής της στους κανόνες του υπερεθνικού συστήματος στο οποίο εκάστοτε ανήκει»! Και εμείς ανήκομεν εις το υπερεθνικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Με τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) εξωτερική πολιτική, τη γνωστή «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Κατά τα λοιπά γίνεται της… Ουκρανίας ! Και στην Ουκρανία, και στην συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου…

Νίκος Τσαγκρής

«Φωτογραφίες» απ’ το Κίεβο

 

Τι ζητούν οι Ουκρανοί που σκοτώνουν και σκοτώνονται στην Πλατεία Ανεξαρτησίας και στα πέριξ;

Από τότε που ξέσπασε η αναταραχή, αυτά τα πολύχρωμα και πολύνεκρα αλληλοσυγκρουόμενα ανθρώπινα κύματα στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Κι ας είναι ο διεθνής Τύπος γεμάτος εξηγήσεις: ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις ειδικών απεσταλμένων, αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις. Και τί φωτογραφίες!

Είναι εξωφρενικό, αλλά οι εξεγέρσεις, οι συγκρούσεις, οι εμφύλιοι «βγάζουν» φωτογραφίες μοναδικής αισθητικής: οι εικόνες απ’ το Κίεβο είναι ανυπέρβλητες, παίρνουν βραβείο Όσκαρ!

Αλλά κι εμείς το παίρνουμε το βραβείο μας, για τις ικανότητές μας στο επίπεδο της «δια βίου μάθησης»: μέσα σε λίγες μέρες γίναμε ειδικοί στο ουκρανικό ζήτημα. Μάθαμε τη γεωπολιτική ιστορία της χώρας, την παρούσα οικονομική και πολιτική της κατάσταση, αλλά και τους πολιτικούς ηγέτες της με τα μικρά τους ονόματα: η Γιούλια! Ο Βίκτορ! Ο Αλεξάντερ! Ο Βιτάλι λέμε και… καταλαβαινόμαστε…

Προσωπικά, ωστόσο, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τίποτα για τους ανθρώπους, για τα ενδότερα τους: τι ζητούν οι Ουκρανοί και σκοτώνονται στο Κίεβο και στα πέριξ;

Η σύγκρουση των διεφθαρμένων

«Σκοτώνονται γιατί οι μισοί θέλουν Ευρώπη και οι άλλοι μισοί Ρωσία», απαντά η ειδησεογραφία. Αλλά είναι έτσι; Και αν ναι, για ποιά Ευρώπη σκοτώνονται οι μισοί Ουκρανοί; Για την δικιά μας, τη μίζερη και λιτοδίαιτη Ευρώπη του Νότου ή για την λαμπερή και καλοθρεμμένη Ευρώπη του Βορρά; Και για ποια Ρωσία σκοτώνουν οι άλλοι μισοί; Τη Ρωσία του Πούτιν και της μαφιόζικης ελίτ του πλούτου ή τη Ρωσία της ακραίας φτώχειας και της μεθυσμένης εξαθλίωσης;

Αναμφισβήτητα, στην Ουκρανία έχουμε τη σύγκρουση δυο διεφθαρμένων εξουσιών που εκφράζουν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα δυό εξίσου διεφθαρμένων οικονομικών ελίτ: απ’ τη μια τη διεφθαρμένη επιχειρηματική παρέα του Γιαννουκόβιτς, με τον μυθικό και ακραία παράνομο πλουτισμό της να απειλείται από τον επερχόμενο ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Κι από την άλλη την κυρία Γιούλια Τιμοσένκο να τα δίνει όλα για τη δική της επιχειρηματική παρέα. Ανταλλάσσοντας ευχαρίστως τον πλουτισμό δια της παραδοσιακής ουκρανικής διαφθοράς με τον πλουτισμό μέσω του μεταμοντέρνου ευρωπαϊκού τύπου διαφθοράς. Του γνώριμου σε εμάς τους Έλληνες ευρωσυστημικού παιγνίου της «εκσυγχρονιστικής λιτότητας».

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι είναι τα ουκρανικά «πολιτικά» πράγματα. Αλλά εάν είναι έτσι, τότε πρέπει να πιστέψουμε ότι οι ουκρανοί πολίτες σκοτώνουν και σκοτώνονται για τον… τύπο διαφθοράς που θα επικρατήσει στη χώρα τους…

Η αντιπολίτευση έχει…συνιστώσες

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα media δεν ασχολούνται, ωστόσο δεν είναι ανέφικτο να προσεγγίσει κανείς τα πολιτικά χαρακτηριστικά των Ουκρανών που «σκοτώνονται» στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Αν ρωτήσεις κάποιους από τους (δεκάδες χιλιάδες) Έλληνες που ζουν σ’ αυτή τη διχασμένη χώρα, τότε θα μάθεις ότι δεν είναι μόνο οι χειραγωγημένοι εθνικά (αν όχι εθνικιστικά) Ουκρανοί του Γιανουκόβιτς και του Πούτιν. Και δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που διεκδικούν μερίδιό στην… ευκταία ουκρανική «Βαϊμάρη».

Κυρίως, μπορείς να μάθεις ότι η «αντιπολίτευση» (που σχεδόν σύσσωμη, αποδίδεται από τα media στην Γιούλια Τιμοσένκο) δεν θυμίζει σε τίποτε την «πορτοκαλί επανάσταση» του διδύμου Τιμοσένκο – Γιουστσένκο.

Η σημερινή «αντιπολίτευση», πέρα από τον σκληρό αντισοβινιστικό – φιλοευρωπαϊκό πυρήνα της, συντίθεται από αρκετές διακριτές… συνιστώσες: ξεχωρίζει ένα ισχυρό μαζικό και δυναμικό φοιτητικό κίνημα, αποστασιοποιημένο από τα κόμματα, που αντιδρά στα πολιτικά παζάρια της διαφθοράς , ένθεν – κακείθεν, και απαιτεί διέξοδο από την κρίση πέρα από κομματικά σύμβολα. Ακόμα, αρκετά, διακριτά μεταξύ τους, κινήματα νέων ακτιβιστών, που έχουν ως αγωνιστικό πρότυπο τα ευρωπαϊκά και ασιατικά κινήματα καταλήψεων.

Γενικότερα, όλα αυτά τα κινήματα, χωρίς να είναι αντικαπιταλιστικά δεν δείχνουν να παραμυθιάζονται από τον (ανύπαρκτο, άλλωστε) ευρωπαϊκό μύθο. Και φέρνουν σε πρώτο πλάνο τις νεότερες γενιές του νέου κόσμου που αντιστέκονται στον άγνωστο κόσμο που βιώνουν. Έναν κόσμο παραδομένο στη δίνη των συγκρούσεων διεφθαρμένων πολιτικών συστημάτων. Κάτι που δεν σχετίζεται μόνο με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και με μια σειρά εντυπωσιακών αλλαγών που επέρχονται: αφήσαμε ήδη πίσω μας την κυριαρχία της Δύσης, για να βρεθούμε σε έναν κόσμο με διαφορετικούς πόλους, που τα όριά του είναι ακαθόριστα και ασαφή. Και σ’ αυτόν τον άγνωστο συγκρουσιακό κόσμο του 21ου αιώνα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπερισχύσουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις και οι νόμοι του χάους…

Νίκος Τσαγκρής

ΣΥΡΙΖΑ: η έφοδος προς τον ουρανό...

Η πλειονότητα του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, αξιόπιστο, αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς: ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα μνημονιακά κόμματα του ΠΑΣΟΚ, και της Νέας Δημοκρατίας

Ο σοσιαλισμός απέχει από τον καπιταλισμό, αν όχι όσο ο ουρανός από τη γη, όσο η θεωρία από την πράξη: σοσιαλισμός είναι η πολιτική θεωρία σύμφωνα με την οποία η ατομική ιδιοκτησία καταργείται, τα μέσα παραγωγής (αγροτικές ιδιοκτησίες, εργοστάσια, επιχειρήσεις) κοινωνικοποιούνται ενώ δημιουργούνται νέες συλλογικές σχέσεις εργασίας, παραγωγής, διανομής των προϊόντων και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Καπιταλισμός είναι η… πράξη: η πότε βάρβαρη – πότε «πολιτισμένη», μα πάντα άνιση και άδικη πραγματικότητα που – θέλοντας και μη – βιώνει ο σύγχρονος κόσμος.

Και ξαφνικά, στην κλονισμένη και επαπειλούμενη με καθίζηση περιοχή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, εκεί στο Νότο, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, (ο εμφορούμενος από τις ιδέες της σοσιαλιστικής θεωρίας ΣΥΡΙΖΑ) καλείται να μειώσει την απόσταση που χωρίζει – αν όχι τον ουρανό απ’ τη γη – τη θεωρία απ’ την πράξη. Να υπερκεράσει μια amoral κυβέρνηση που εφαρμόζει στην πράξη την συστημική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και να κυβερνήσει τη χώρα…

«Εμπρός λοιπόν, ας ξεκινήσει η έφοδος του ανθρώπου προς τον ουρανό!», προτρέπουν (εσωκομματικά και… όχι μόνο) κάποιοι ρομαντικοί σύντροφοι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οραματιζόμενοι ρήξεις, ανατροπές, καθαρές και ανόθευτες (από αλλόφρονες ξενιστές) σοσιαλιστικές εφαρμογές. Εδώ και τώρα: «από τις πρώτες ώρες της αριστερής κυβέρνησης»! Γίνεται;

Φυσικά και γίνεται. Στη σφαίρα της … σοσιαλιστικής φαντασίας: έγινε το 1871, να πούμε, με την Παρισινή Κομμούνα. Και κράτησε… δυο μήνες. Έγινε και τον Οκτώβρη. Όχι τον Οκτώβρη που όλοι θυμόμαστε, και σεβόμαστε – αυτός είναι αλλουνού… παπά ευαγγέλιο. Τον Οκτώβρη του 11981 εννοώ με εκείνο το αλήστου μνήμης σύνθημα, που σαρκάζει το ΠΑΣΟΚ: «στις 18 σοσιαλισμό»…

Ας σοβαρευτούμε: ο σοσιαλισμός (όπως και η επανάσταση) δεν είναι θέμα του φαντασιακού αλλά του πραγματικού. Είναι θέμα της ιστορίας, της αντικειμενικής πραγματικότητας. Σχετίζεται με τις πολιτισμικές, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις οικονομικές συνθήκες, τον συσχετισμό δυνάμεων. Κυρίως με τον λαό: Αν θέλει ο λαός τότε…

Εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό

Επιστρέφοντας από το… σοσιαλιστικό 1871 στο καπιταλιστικό 2014 ως αποστασιοποιημένος πολιτικός παρατηρητής βλέπω (οφείλω να δώ) ότι ο Ελληνικός λαός δεν δείχνει να έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός ναι, έχει πρόβλημα μαζί του. Και τον μαστιγώνει, τον ξαφρίζει, τον ρίχνει στην φτώχεια, και στην πείνα, τη δυστυχία, την κατάθλιψη, ακόμα και στην αυτοκτονία. Όλα αυτά για να ρεφάρει τη ζημιά που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του, τζογάροντας τα ρέστα του στον νεοφιλελευθερισμό, τη δικτατορία των αγορών, την τραπεζική τοκογλυφία.

Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες, εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, γογγύζοντας, να πληρώνουμε τον λουφέ! Από το έσχατο υστέρημα μας! Μήπως σώσουμε τον καπιταλισμό και δεν στερηθούμε, οριστικά, τα λαμπερά αγαθά του! Ας το παραδεχτούμε: είμαστε εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό!..

Φυσικά το θέμα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, εν γένει, το ανθρώπινο είδος. Το οποίο, και δια μέσου των θρησκευτικών καθεστώτων αλλά και με το «πείραμα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε ιστορικά πως δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του καπιταλιστικού συστήματος. Πως δεν αντέχει χωρίς τα αγαθά του καπιταλισμού ούτε προς χάριν της… «αιωνιότητας», ούτε προς χάριν της «ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Δεν κρύβω ότι προσωπικά τρέφω τη βεβαιότητα (ενθυμούμενος το πάθος των Μοσχοβιτών του ’80, στην περίοδο της ΕΣΣΔ, για ένα μπλουτζίν, ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, έναν αναπτήρα Ronson…) ότι μια ισχυρή παράμετρος για την αναίμακτη ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η γοητεία που ασκούσαν τα λαμπερά αγαθά του καπιταλισμού στις κοινωνίες του «ανατολικού μπλοκ».

Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ

Πρέπει να καταλάβουμε (και να το καταλάβουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) ότι στην σημερινή συγκυρία, στον παρόντα ευρωπαϊκό τόπο και χρόνο, αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά να βγούμε απ’ τον Οικονομισμό. Την τερατώδη αυτή νεοφιλελεύθερη διαστροφή που εκτρέφει την υφιστάμενη συστημική βαρβαρότητα. Και εκτρέφεται απ’ αυτήν…

Αυτό θέλει ο κόσμος. Αυτό θέλουν οι λαοί της ευρωζώνης, αυτό θέλει ο ευρωπαϊκός Νότος, αυτό θέλουν οι Έλληνες: η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας μας επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή είναι το κόμμα που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό – υπάρχει άλλο κόμμα… ταγμένο σ’ αυτή τη δουλειά.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τα μνημόνια, να επαναφέρει τα κατώτερα και τα μεσαία εισοδήματα καθώς και την Υγεία και την Παιδεία στα προ μνημονίων επίπεδα, να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα συμβάλλει στην ανακατανομή του πλούτου υπέρ των μικρομεσαίων εισοδηματικών τάξεων και θα απαλλάσσει τα νοικοκυριά και τις κατοικίες τους από τα χαράτσια και τους δεκάδες άλλους επαχθείς φόρους που τα φόρτωσε η κυβέρνηση Σαμαρά – και όχι η τρόικα και ο… καπιταλισμός. Και βέβαια να διαγράψει (στο υψηλότερο δυνατό ποσοστό) το δημόσιο χρέος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την εύρυθμη και συνταγματική λειτουργία των θεσμών της, καθώς και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, κόμμα αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, ένα κόμμα με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και του νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά ως χαρισματικού ηγέτη του, του Αλέξη Τσίπρα.

Τέλος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, πολιτικά και πολιτισμικά συμβατό με κάθε δημοκρατικό πολίτη που θέλει να απαλλαγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τους πολιτικούς χορηγούς της.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φαντασιακές «εφόδους προς τον ουρανό» γιατί θα… πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.

Νίκος Τσαγκρής

τρόμος της τάξεως του συν – πλην 3%

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και οι «νταβατζήδες» τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά, καθώς εκλογικά την έχουν… βαμμένη

Οι πολίτες σπάνια προκαλούν την πολιτική. Αλλά η πολιτική δεν χάνει ευκαιρία. Τους προκαλεί διαρκώς. Πράγμα ενοχλητικό μεν, φυσικό δε: η πολιτική είναι εξαρτημένη απ’ τους πολίτες. Χωρίς αυτούς θα έμοιαζε σαν πρεζόνι που ξέμεινε από πρέζα. Γιατί ο πολίτης είναι η πρέζα της πολιτικής.
Κάποτε ίσχυε και το αντίθετο: Η πολιτική ήταν η πρέζα του πολίτη. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων έπαψαν να φτιάχνονται με την πολιτική. Η «πρέζα» ήταν νοθευμένη. Τους χάλαγε...

Ωστόσο ακόμα και σήμερα,, σε συνθήκες «κατοχής» και «πολέμου», οι πολιτικοί εξακολουθούν να... φουμάρουν τους πολίτες. Και οι πολίτες τους πολιτικούς.
Ένας βασικός τρόπος να φουμάρεις πολίτες όταν είσαι πολιτικός και πολιτικούς όταν είσαι πολίτης είναι τα γκάλοπ.
Σ’ αυτό το επίπεδο νεφελώδους όσμωσης, να πούμε, των πολιτικών με τους πολίτες (και τούμπαλιν) «γίνεται της G.P.O»! Έτσι λένε οι Έλληνες της νέας γενιάς, σαρκάζοντας τις «και καλά» σφυγμομετρικές ανατροπές του Πρετεντέρη στο MEGA. Και έχουν δίκιο: τα μνημονιακά κόμματα της συγκυβέρνησης και οι νταβατζήδες τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά. Διότι εκλογικά την έχουνε βαμμένη…

Όταν μιλούν οι δημοσκόποι

Τα γκάλοπ είναι ενοχλητικά. Προκαλούν τους πολίτες όσο, περίπου, και οι πολιτικοί. Και οι πολίτες αντιδρούν μέσω των ενοχλητικών γκάλοπ προκαλώντας τους πολιτικούς: «Όχι, αυτήν τη φορά δεν θα σε ψηφίσω» στέλνουν το… μήνυμα στην κυβέρνηση μήπως και την τρομάξουν και σταματήσει να τους «παίρνει τα μέτρα» οριζοντίως ή καθέτως, στη… διάρκεια του χρόνου.

Στη διάρκεια του χρόνου, ιδιαίτερα επί συγκυβέρνησεως Σαμαρά – Βενιζέλου, τα γκάλοπ έγιναν πιο προκλητικά, πιο ενοχλητικά, πιο γελοία παρά ποτέ. Αυτό δεν το λέμε εμείς. Και δεν το λένε οι Συριζαίοι κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το λένε οι δημοσκόποι: οι δημοσκόποι… ομιλούν την ελληνική και, ειδικά αν τυχαίνει να είναι φίλοι ή συνεργάτες σου, σου αποκαλύπτουν όλα τα μυστικά της τέχνης τους. Ύστερα ξαναγίνονται οι αινιγματικοί δημοσκόποι που βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Να εκλαϊκεύουν τα ευρήματα των ερευνών τους. Προκειμένου να κατανοήσουν οι πολίτες τι… ψηφίζουν. Και τι σκέφτονται για τους πολιτικούς και την πολιτική…
Οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ (ιδιαίτερα οι κατέχοντες επιτελικές θέσεις σε εφημερίδες ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα), γνωρίζουμε για τα γκάλοπ όσα, περίπου, και οι δημοσκόποι:

- Οι πολίτες, στην σημερινή άκρως διαλυτική κοινωνική ατμόσφαιρα, είναι περισσότερο παρά ποτέ εχθρικοί απέναντι στις εταιρίες δημοσκοπήσεων: τις ταυτίζουν απολύτως με την μνημονιακή πολιτική και τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης.

- Οι δημοσκοπήσεις γίνονται μετ’ εμποδίων, λόγω των πολλών αρνήσεων και των σαρκαστικών – παραπλανητικών απαντήσεων. Γι’ αυτό, οι μετρήσεις που παράγονται είναι αμφίβολης αξιοπιστίας.

- Πολύ συχνά, δια της μεθόδου των«μαγειρεμένων» ερωτήσεων, (παραπλανητικών, ασαφών κλπ,) μπορείς να οδηγήσεις το «δείγμα» των ερωτωμένων στο επιθυμητό, προπαγανδιστικό, αποτέλεσμα.

Μια προχωρημένη «συνταγή»

Εντάξει, το ότι τα γκάλοπ «μαγειρεύονται» όταν λάχει, ανάλογα με τα γούστα του πελάτη, το γνωρίζουμε από τα πολύ παλιά χρόνια. Είναι γνωστό, επίσης ότι τα περιθώρια του «μαγειρέματος» περιορίζονται στο μέγεθος της σοβαροφάνειας που οφείλουν να τεκμηριώνουν (με βάση τους κανόνες δεοντολογίας που τις διέπουν) οι εταιρίες δημοσκοπήσεων.

H πλέον προχωρημένη συνταγή της δημοσκοπικής μαγειρικής είναι «η σταθεροποίηση μιας πρόβλεψης στα ευρύτερα δυνατά όρια στατιστικού λάθους»: η διαφορά μεταξύ δυό ακραία ανταγωνιστικών για την κυβέρνηση κομμάτων οφείλει να… κυμαίνεται στο συν – πλην 3% στη διάρκεια του δημοσκοπικού χρόνου.

Έτσι ακριβώς: στη διάρκεια του παρόντος δημοσκοπικού χρόνου η πρόκληση των πολιτών απέναντι στη συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου σταθεροποιήθηκε, στα όρια του στατιστικού λάθους βεβαίως-βεβαίως, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και ενίοτε αυξομειώνεται από το +3% προς το +1% και πάλι πίσω: ανάλογα με τον... βαθμό ενόχλησης των εκλογομαγείρων του Μαξίμου από την πραγματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «ανάλογα με τον βαθμό... τρόμου που τους καταλαμβάνει όταν βλέπουν την πραγματική διαφορά», όπως λένε κατ’ ιδίαν οι δημοσκόποι.

Τα γκάλοπ της περασμένης εβδομάδας περιέχουν... βαθμό τρόμου της τάξεως των 2 μονάδων. Έναν χαμηλό βαθμό τρόμου, θα μπορούσε να πει κανείς, που όμως φαίνεται ότι τρόμαξε δυσανάλογα τους παραγγελιοδόχους του, εκεί στο MEGA. Αφού πέρασαν στα γρήγορα την κάρτα της πρόθεσης ψήφου και έμειναν να συζητούν τη δημοσκοπική προοπτική των κυβερνητικών συμμαχιών. Με μπόλικη …ελιά στη συνταγή τους.

Νίκος Τσαγκρής   

ΣυσΣωρρ(α)ευμένα δισεκατομμύρια…

Γράφει ο Αποστόλης Κρέτσης 

(στο http://www.altsantiri.gr/ )

Είναι η απόγνωση του ελληνικού λαού μετά τα δυσβάστακτα μέτρα που έχουν ληφθεί από το 2010 μέχρι και σήμερα, είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εμπνεύσει τον λαό και να δώσει διέξοδο, είναι το «κυνήγι των κλικς» που οδηγεί ιστοτόπους στην ύφανση θεωριών συνωμοσίας, είναι βέβαια και η έλλειψη κριτικής σκέψης από όσους «τσιμπάνε». 

 Αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι που -έστω και μικρή- μερίδα της κοινωνίας στρέφεται στη συνωμοσιολαγνεία. Το φαινόμενο που στα χρόνια της κρίσης έγινε μάστιγα. Κάποτε τα περίφημα ομόλογα της «τράπεζας της Ανατολής», σήμερα τα 600δισ. Αύριο ποιος ξέρει; 

Φυσικά, ρόλο στη σύγχυση παίζει και το γεγονός ότι ακόμα και 15 χρόνια χρήσης του ευρώ υπάρχουν ακόμη αρκετοί που αδυνατούν να αντιληφθούν τα οικονομικά μεγέθη και συγκεκριμένα την αγοραστική δύναμη μεγάλων ποσών σε ευρώ. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι που στις καθημερινές τους συναλλαγές, συνεχίζουν στο μυαλό τους να μετατρέπουν ποσά σε δραχμή, προκειμένου να υπολογίσουν την αξία μιας συναλλαγής τους. 

 Στο τελευταίο τουλάχιστον η απάντηση είναι εύκολο να δοθεί, καθώς δεν χρειάζονται παραπάνω από 15 λεπτά έρευνας, για να αποδείξεις ότι η «κάβα» των περίφημων 600 δις του Αρτέμη Σώρρα είναι «σκέτα φούμαρα». Αρκεί μόνο να εξηγήσεις σε όσους συγκινούνται από τις θεωρίες αυτές, το μέγεθος του ποσού. 

Ποια είναι λοιπόν πραγματικά η αγοραστική δύναμη των 600 δισ. (είτε ευρώ, είτε δολαρίων); 

Σύμφωνα με τις εμπορικές αξίες εταιρειών-κολοσσών, όπως τις υπολογίζει το Forbes, με 600δισ. αγοράζεις ολόκληρη την Apple ($586 δισ, μένουν και μερικά «ψιλά»), ή 1,5 φορά τη Microsoft ($407 δισ.), ή 2 φορές το Facebook ($314.8 δισ.) , ή 3 φορές την Coca-Cola ($192.8 δισ.) ή 22 φορές την… Deutsche Bank ($26.4 δισ.)! 

Αντίστοιχα, αν δεν ενδιαφέρεσαι να αγοράσεις το χρέος της Ελλάδας, ή το μέγεθος της χώρας σου φαίνεται μικρό για το «μέγεθός» σου, μπορείς κάλλιστα να αγοράσεις ολόκληρο το εξωτερικό χρέος της… Ρωσίας ($599.8 δισ./wikipedia) και έτσι να «ελέγχεις» τον ισχυρότερο άνθρωπο του πλανήτη (σύμφωνα με το Forbes) Πούτιν, άρα να γίνεις κάτι σαν ένας πλανητάρχης νο2! 

Επιπλέον, ο πιο πλούσιος άνθρωπος του πλανήτη Μπιλ Γκέιτς (λίστα Forbes), μετά βίας φτάνει το 12% των χρημάτων σου. Για να γίνω πιο ακριβής, χρειάζεται να ενώσουν τις περιουσίες τους οι 12 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη για να πλησιάσουν τα 600 δισ.! 

Στο ερώτημα, βέβαια, γιατί το κράτος δεν εκμεταλλεύεται τα χρήματα αυτά, η απάντηση των οπαδών του Σώρρα είναι «φταίνε οι προδότες Έλληνες πολιτικοί». 

Βέβαια, το πώς καταφέρνει ένας τόσο δήθεν ισχυρός άνθρωπος να σκοντάφτει σε μια «χούφτα» πολιτικούς, είναι ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ούτε αυτό δείχνει να προβληματίζει όσους ασπάζονται τις ψεκασμένες θεωρίες. 

Συμπερασματικά, η αποδόμηση των ψεκασμένων θεωριών είναι μια υπόθεση λίγων μόνο λεπτών. Ο πυρήνας του προβλήματος όμως είναι άλλος. Η αντιληπτική ικανότητα ορισμένων συμπολιτών μας.

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς τις εκλογές

Και για τον ευρωσκεπτικισμό (που αναπτύσσεται ραγδαία προκαλώντας πανικό στην ευρωπαϊκή ηγεσία) φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

 Δυό – τρείς πολιτικοί αναλυτές της παραδοσιακής Δεξιάς, από εκείνους που απέμειναν να βόσκουν στα ακροδεξιά βοσκοτόπια της σημερινής, συρρικνωμένης υπό – και από – τον κ. Σαμαρά Νέας Δημοκρατίας χτυπούν καμπανάκια: «στις ευρωεκλογές του Μαΐου κρίνεται η ίδια η ύπαρξη της Νέας Δημοκρατίας». Η οποία, «καθώς βαδίζει προς τις κάλπες δεμένη στον γερμανικού άξονα, αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης αλά ΠΑΣΟΚ». Φυσικά, «μια σύγχρονη Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή αλλά οφείλει να εμφορείται από σκεπτικισμό για την πορεία της Ευρώπης»…

Δεξιός ευρωσκεπτικισμός; Όχι δα. Οι ακροδεξιοί σύμβουλοι, η μονταζιέρα, τα παπαγαλάκια, χαλάνε ήδη τον κόσμο στις τηλεοπτικές συχνότητες και στα ερτζιανά: ναι, έρχεται μια πανευρωπαϊκή έκρηξη ευρωσκεπτικισμού, την βλέπουμε, αλλά γι αυτήν δεν φταίει η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε, δεν φταίνε οι αδυσώπητοι ευρωπαϊκοί κανόνες, δεν φταίει ο άκρατος οικονομισμός, η δικτατορία των αγορών, ο ραγιαδισμός των κυβερνώντων, τα μνημόνια, η κατάλυση της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας, η ανεργία η φτώχια η δυστυχία. Φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

Οι «εξορκιστές» και τα τσιράκια τους

Από μια άποψη δεν έχουν… άδικο: ο Αλέξης Τσίπρας, ως ο πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (του ελληνικού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία) αλλά και ως ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) είναι ο βασικότερος, ίσως, εκφραστής του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αναγκάζει τους κρατούντες των Βρυξελλών και τα περιφερειακά τσιράκια τους να ξορκίζουν αυτόν τον «τρομακτικό νέο ευρωσκεπτικισμό» με γελοίους πολιτικούς σουσουδισμούς:
● Βαφτίζουν συλλήβδην «ακραία» και «λαϊκιστικά»* τα κόμματα που τον εκφράζουν, αποδίδοντάς τους και την ευθύνη για αυτόν.
● Παραβλέπουν, με τον γνωστό υπερβάλλοντα στρουθοκαμηλισμό τους, ότι «αυτός ο τρομακτικός νέος ευρωσκεπτικισμός» δεν είναι κομματικός, αλλά κοινωνικός. Ένας σκεπτικισμός διάχυτος στις κοινωνίες των χωρών μελών της Ε.Ε. που εκφράζει την βαθειά κρίση εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων προς την ηγεσία της Ε.Ε.
● Αντιμετωπίζουν με υπεροψία το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κρίση εμπιστοσύνης, στις συνθήκες της καταρρέουσας ευρωζώνης παίρνει μορφή αμφισβήτησης της δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως θεσμού.

Ηγέτες σε ελεύθερη πτώση

Αλλά οι… εξορκισμοί δεν πιάνουν. Στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές ο εφιάλτης μεγαλώνει καθώς ο ευρωσκεπτικισμός δεν περιορίζεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου αλλά απλώνεται από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη και διαρκώς μεγεθύνεται: σύμφωνα με τελευταίες μετρήσεις του ινστιτούτου Gallup, στις χώρες του Βορά – ανεξάρτητα από το εάν βρίσκονται εντός ή εκτός ευρωζώνης – τα ποσοστά αποδοχής των ηγετών της ΕΕ έπεσαν κατά 17 ποσοστιαίες μονάδες στη Σουηδία, κατά 14% στη Φινλανδία, κατά 11% στην Αυστρία και την Ολλανδία, 10% στη Δανία και 7% στη Βρετανία. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας (που είναι και αμφισβήτηση του συστήματος διαχείρισης της Ε.Ε.) είναι συντριπτική: Το ρεκόρ κατέχει η Ελλάδα, με το 81% των κατοίκων της να δηλώνουν την απαρέσκειά τους. Το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό αμφισβήτησης καταγράφεται στην Κύπρο (79%) και ακολουθεί η Ισπανία (73%) και η Ιρλανδία (57%)…

Ακόμα και στις χώρες της ευρωπαϊκής διοίκησης, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, τα ποσοστά αποδοχής της ευρωπαϊκής ηγεσίας έπεσαν τελευταία και μόνο στη Γερμανία ανέβηκαν: από 56 % σε 59%. Τυχαίο;

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι αντισυστημικός

«Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης!», ουρλιάζουν οι συστημικοί αναλυτές, (οι «his masters voice» του αμφισβητούμενου ευρωπαϊκού καθεστώτος) αναθεματίζοντας τον ευρωσκεπτικισμό και τα… «λαϊκιστικά» κόμματα που τον εκφράζουν. Όμως ο ευρωσκεπτικισμός είναι παντού: είναι διάχυτος στο ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, διαπερνά όλο το κομματικό φάσμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και καθώς ασφυκτιά ανέκφραστος στα θυγατρικά του CDU της κυρίας Μέρκελ «φιλελεύθερα» και «σοσιαλιστικά»ευρωπαϊκά κόμματα (τα κόμματα των δικών μας Σαμαρά και Βενιζέλου, αλλά και αυτά των Λέττα και Κάμερον, και των Ολαντ και Μέρκελ ακόμα) στρέφεται προς τα κόμματα που τον εκφράζουν, τα έμπλεα ευρωσκεπτικισμού αντισυστημικά κόμματα.

Προς τον ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε, τον βασικότερο, ίσως, εκφραστή του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό συμβαίνει γιατί «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής της. Έχει ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής των συσχετισμών, η οποία θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια ριζική στροφή, την επανίδρυσή της και την επιστροφή στις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής», όπως είπε (προ ημερών σε ομιλία του στο Παρίσι) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αλέξης Τσίπρας.

*Το σύστημα των Βρυξελλών και οι συστημικοί αναλυτές των ευρωπαϊκών πραγμάτων προκειμένου να δυσφημίσουν τον ευρωσκεπτικισμό τον ταυτίζουν με τα εθνικιστικά – ακροδεξιά κόμματα, (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) και τα βαφτίζουν, συλλήβδην «λαϊκιστικά», φορτίζοντας, με τον απαξιωτικό αυτό χαρακτηρισμό τον ίδιο τον ευρωσκεπτικισμό και κάθε κόμμα που τον εκφράζει. Είναι μια διπλή απάτη, αφού τα ακροδεξιά κόμματα (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) είναι αντιευρωπαϊκά και όχι ευρωσκεπτικιστικά. Ενώ ο ευρωσκεπτικισμός πουθενά δεν συναντιέται με τον λαϊκισμό.

Νίκος Τσαγκρής

Κεντροαριστερά μασκαριλίκια

  Απονευρώνεται η απόπειρα εκλογικής μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

«Είναι εξωφρενικό το θέατρο που παίζουν!». «Δεν έχουν το θεό τους!». Είναι «απίστευτοι». Είναι «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες»!.. Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς – μερικές από τις πλέον ανώδυνες ατάκες που μπορεί να βρει κανείς στα social media, για τους «58» της «κεντροαριστεράς» και τα καμώματά τους. Και είναι χαρακτηρισμοί δικαιολογημένοι, ανεξάρτητα εάν σε κάποιους από εμάς – καθώς αφορούν παλαιούς γνωστούς μας, συντρόφους ή φίλους – φαίνονται ανάρμοστοι.
Η κοινή γνώμη δεν κάνει διακρίσεις, έχει την τάση να «τσουβαλιάζει». Και στην περίπτωση αυτή δικαιολογείται απολύτως, αφού την κίνηση των «58» σηματοδοτούν κάποιοι πραγματικά «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες» που, εξ αρχής, την αγκάλιασαν και την υιοθέτησαν ως φυσικοί ηγεμόνες της και εκφραστές της: Σημίτης, Βενιζέλος, Γιαννίτσης, κ.α.
Αν σ’ αυτή την τρόικα της συμφοράς προσθέσουμε τον αριβισμό που σηματοδοτούν περσόνες τύπου Μπίστη, Ψαριανού και Τατσόπουλου, και το σημείο της «ενσωμάτωσης» που εκφράζουν οι περισσότεροι εκ των «58» επιστήμονες και καλλιτέχνες (Αλιβιζάτος, Χειμωνάς, Μάρκαρης, κ.α.), τότε το μασκαριλίκι γίνεται τέλειο…

Κέντρο, το μηδέν της πολιτικής

Mασκαραλίκι στην κυριολεξία, υπό την έννοια της μεταμφίεσης, αφού ο όρος «κεντροαριστερά» (όπως και ο όρος «κεντροδεξιά») είναι μια μικροπολιτική κατασκευή, μια ψηφοθηρική μάσκα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει, αφού το πρώτο συνθετικό του όρου («κέντρο») είναι πολιτικά ανύπαρκτο: «Κέντρο είναι το μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές.
Στην πραγματικότητα κέντρο σημαίνει δυο πράγματα: ή είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα (πότε της δεξιάς και πότε της αριστεράς) ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τις αντίστοιχες παρατάξεις τους προκειμένου να συγκυβερνήσουν. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε ‘κεντρισμός’»*.Στην περίπτωση των 58 είναι σαφές, πρόκειται για μασκαριλίκι: μια απεγνωσμένη απόπειρα μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η σοσιαλδημοκρατία ως καμουφλάζ

Κοροϊδεύουν την κοινωνία. Προφανώς γνωρίζουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, προς το τέλος του 20ου αιώνα – αρχές του 21ου, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού. Με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α., να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς. Καταστρέφοντας, όπως κι αυτές, όλα τα δημόσια αγαθά, τις κοινωνικές παροχές, ακόμα και τα υπολείμματα του κράτους-πρόνοιας. Και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας της βαρβαρότητας, σύμφωνα με την οποία ο συνδικαλισμός είναι… λαϊκισμός, οι κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών είναι προνόμια που πρέπει να καταργηθούν, οι δομικές ανισότητες είναι νόμιμες, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι άξιο περιφρόνησης…

Διανοούμενοι – ιδεολογικές μαριονέτες

Αυτήν την απεχθή κουλτούρα, την κουλτούρα του «καζινοκαπιταλισμού», όπως τον ονομάζει ο Αμερικανός διανοητής Χένρι Ζιρού**, εκφράζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο βασικός πυρήνας των «58» της «κεντροαριστεράς»: «ο νεοφιλελευθερισμός (σ. σ: είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερά ψευδώνυμα) έχει δημιουργήσει έναν στρατό «αντι-δημόσιων» διανοουμένων, ο οποίος λειτουργεί κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της κυρίαρχης εξουσίας. Αυτοί οι διανοούμενοι αγοράζονται και πουλιούνται από τη χρηματοπιστωτική ελίτ και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογικές μαριονέτες που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να καταστρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο, την κριτική σκέψη και όλους εκείνους τους κοινωνικούς θεσμούς που μπορούν να οικοδομήσουν μη εμπορευματικές αξίες και μια δημοκρατική δημόσια σφαίρα. Είναι εχθροί της δημοκρατίας και απαραίτητοι για τη δημιουργία υποκειμενικοτήτων και αξιών που πρεσβεύουν την άποψη ότι υποκείμενο της Ιστορίας είναι μάλλον το Κεφάλαιο παρά οι άνθρωποι και ότι η κατανάλωση αποτελεί τη μοναδική υποχρέωση των πολιτών….»
Mασκαριλίκια! Και μεταφορικά και κυριολεκτικά: 58 συστημικοί… «διανοούμενοι» βάλθηκαν να καμουφλάρουν ένα συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο ΠΑΣΟΚ) με ένα άλλο συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο «κεντροαριστερά»). Μιλάμε για ένα θλιβερό παιγνίδι ιδεολογικής παραπλάνησης του εκλογικού σώματος με στόχο την ψηφοθηρία, ενόψει των εκλογών…

* «Κέντρο», του Μωρίς Ντιβερζέ, από την Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια, τεύχος Α’.

** Από τη συνέντευξή του Χ. Ζιρού στον Τάσο Τσακίρογλου, «Εφημερίδα των Συντακτών»

Μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα!..

Η Κυβέρνηση Σαμαρά και το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα απέναντι στο αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας

Είναι στιγμές πού απολαμβάνω τα σκαμπανεβάσματα του εντόπιου πολιτικού χρηματιστηρίου και τον… ρυθμιστικό τους ρόλο στην αγορά του πολιτικού θεάματος-ακροάματος. Την ολοκληρωτική πτώση των μετοχών του ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, και την μάταιη απόπειρα των κατόχων τους μιντιαρχών να τις ανεβάσουν κατά… 58 μονάδες με, ή χωρίς, Βενιζέλο. Προκειμένου να αναστηλώσουν το τσακισμένο δεκανίκι του Σαμαρά και της παραδομένης στο σύστημα Μέρκελ κυβέρνησής του. Και να περάσουν αβρόχοις ποσί τον σκόπελο των ευρωεκλογών.

Μάταια. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση παραπαίει ήδη, μέσα στο κλίμα της βαθειάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που η ίδια απεργάσθηκε και συνεχίζει να απεργάζεται, την ώρα που ο δρόμος της προς τις ευρωεκλογές είναι σπαρμένος με αγκάθια. Που η ίδια έσπειρε. Και τώρα την πνίγουν!..

Πρώτο και καλύτερο το αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας με την «απόδραση» του Χριστόδουλου Ξηρού. Που ακόμα κι αν είναι μια κυβερνητικά «ελεγχόμενη» απόδραση (όπως ουκ ολίγοι παράγοντες της δημόσιας ζωής υποστηρίζουν) , ακόμα κι αν είναι ένα προπέτασμα καπνού, ας πούμε, για την απόκρυψη των πραγματικών κυβερνητικών προβλημάτων, εξελίσσεται ήδη σε ένα βάρος που μπορεί να αποδειχτεί ασήκωτο για το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου: Η Ελλάδα είναι η προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρα και αυτή η ιδιότητά της διεθνοποιεί το γεγονός της απόδρασης του Χριστόδουλου Ξηρού και την προοπτική του (την πιθανή αναζωπύρωση του αντάρτικου πόλης), και στρέφει τα βλέμματα των πολιτικών τοποτηρητών της Δύσης προς την χώρα μας. Να κοιτάζουν με δυσαρέσκεια την ελληνική κυβέρνηση για την πλημμελή διαχείριση της υπόθεσης Χριστόδουλου Ξηρού και της τρομοκρατίας εν γένει…

Πέρα από τα όρια της γελοιότητας

Ήδη η πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ στους Σαμαρά - Βενιζέλο για τη σύλληψη του δραπέτη είναι ασφυκτική και έχει προκαλέσει πανικό στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Είναι χαρακτηριστική η προσβλητική έγκλιση του αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι («είναι ανεπίτρεπτο να δίνετε άδειες σε τρομοκράτες δολοφόνους») προς τον Έλληνα ομόλογό του κ. Βενιζέλο και η δουλική ανταπόκριση του δεύτερου στην προσβολή. Και είναι ενδεικτική για τον κυβερνητικό πανικό που ακολούθησε, η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού, μια μέρα μετά, στο ελληνογερμανικό φόρουμ στην Αθήνα. Όταν, ξεπερνώντας τα όρια της γελοιότητας και της δουλικότητας, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά ενός… «σαθρού συστήματος που αφήνει τους τρομοκράτες ελεύθερους», δηλαδή κατά του (σωφρονιστικού και αντιτρομοκρατικού) συστήματος που η κυβέρνησή του διευθύνει και για το οποίο ο ίδιος φέρει την πολιτική ευθύνη! Και δεσμεύτηκε «να ξεκαθαρίσει άμεσα το τοπίο». Προφανώς και απ’ τον εαυτό του!..

Άλλωστε, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ήταν οι αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αντιδράσεις που ανάγκασαν τις ΗΠΑ να επισημοποιήσουν την εντολή τους: «Συνεχίζουμε να προτρέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή»!

Μεταξύ μας, αυτό το «συνεχίζουμε να προτρέπουμε» του State Department, σε συνδυασμό με εκείνο το «να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή», μοιάζει με προτροπή ενός πατέρα προς στο άτακτο παιδί του: «σταμάτα να παίζεις με το σκυλί, μάζεψέ το γρήγορα και δέσε το στο σκυλόσπιτο». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

Οι Αμερικανοί ξανάρχονται

Σίγουρα πάντως, είμαστε… μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα. Κάτι σαν remake της ατμόσφαιρας που είχε δημιουργήσει, πριν μια δεκαετία, ο αλήστου μνήμης αμερικανός πρόεδρος Τζόρτζ Μπους. Τότε, τον Μάϊο του 2003, είχε γίνει μια θεαματική επίθεση αυτοκτονίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας: 34 νεκροί, ανάμεσά τους και επτά Αμερικανοί και, βέβαια, οι κομάντος αυτοκτονίας. Και ο πρόεδρος Μπους, σχολιάζοντας την τρομοκρατική επίθεση, έκανε μια δήλωση αντάξια (σε επίπεδο παραλογισμού) της δήλωσης Σαμαρά μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού: Δεσμεύομαι να βρω και να οδηγήσω τους δράστες της τριπλής βομβιστικής επίθεσης (τους νεκρούς κομάντος αυτοκτονίας δηλαδή!) ενώπιον της Δικαιοσύνης…

Την επόμενη μέρα, είχε βγει ο υπουργός του Μπους Ράμσφελντ και είχε επικηρύξει τους (νεκρούς!) τρομοκράτες. Όπως, καλή ώρα, ο υπουργός του Σαμαρά Δένδιας την περασμένη Τετάρτη. Που βγήκε και επικήρυξε με 4.000.000 ευρώ τους (εν γένει!) Έλληνες τρομοκράτες!.. Τον καιρό εκείνο το Ριάντ είχε γεμίσει Αμερικανούς πράκτορες και κυνηγούς κεφαλών που έψαχναν τους… νεκροζώντανους τρομοκράτες. Ακριβώς όπως και η Αθήνα αυτές τις μέρες: όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Με μια διαφορά. Τότε υπήρχαν ηγέτες που σε κάθε ευκαιρία τόνιζαν το ενδεχόμενο έξαρσης της τρομοκρατίας ως φυσικό ενδεχόμενο, ως συνέπεια δικαιολογημένη άλλοι, των παράνομων και παράλογων «αντιτρομοκρατικών» πολέμων των ΗΠΑ που αιματοκύλησαν τον ισλαμικό κόσμο… Σήμερα ελάχιστοι, ακόμα κι από την Αριστερά, τολμούν να πουν ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας στη χώρα μας σχετίζεται με την βρώμικη οικονομική επίθεση που τα τελευταία χρόνια δέχεται ο ελληνικός λαός από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Μια επίθεση άδικη και αναίτια, με εκατομμύρια θύματα και χιλιάδες νεκρούς. Ένα μεταφορικό αλλά και πραγματικό αιματοκύλισμα.

Είναι ο πόλεμος και οι συνέπειές του

Άλλοι, ακόμα χειρότερα, βγαίνουν και λένε ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας είναι αδικαιολόγητη σε συνθήκες Δημοκρατίας. Παραβλέποντας ότι η Δημοκρατία έχει αποδημήσει προ πολλού, όχι μόνο από τη χώρα μας, αλλά από όλες τις χώρες της Ε.Ε.

Ας το επαναλάβω: οι σημερινές ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι από ελλειμματικές έως και ανύπαρκτες. Aδυνατούν να επιβάλουν στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι των «αγορών». Άλλωστε η οικονομία της αγοράς είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της Δημοκρατίας, αφού μεταθέτει την έδρα της νομιμότητας από το Κοινοβούλιο στις Τράπεζες. Πώς να το κάνουμε; Βιώνουμε τις συνέπειες ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου, που είναι και πόλεμος κατά της Δημοκρατίας και πόλεμος κατά της Πολιτικής. Και εμείς, πειραματόζωα του συστήματος, είμαστε τα θύματα της απαρχής μιας τερατώδους ανθρωπιστικής καταστροφής: ο άκρατος οικονομισμός σε συνδυασμό με τα γερμανικά προγράμματα λιτότητας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ευρώπη του τρόμου∙ όπου, το τρομοκρατικό σύστημα εξουσίας θα τρομοκρατεί στο διηνεκές τους ευρωπαϊκούς λαούς, που θα αντιδρούν (και με τρομοκρατία) στην τρομοκρατία του συστήματος…

Νίκος Τσαγκρής

Ο ιός της διαφθοράς βλέπει… αριστερά

 

Η εξουσία διαφθείρει ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού, αν οι διαχειριστές της είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Διαβάζω ένα post σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, υπογεγραμμένο από γνωστό διανοούμενο της Αριστεράς, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ: «η προοπτική της εξουσίας ελκύει τους διεφθαρμένους όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Η Κίρκη, στις μέρες μας, κατοικοεδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου».
Σε πρώτη ανάγνωση το σχόλιο μοιάζει εχθρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και με κάνει να φαντάζομαι τους ενθουσιώδεις και τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος να προσβάλλονται και να αντιδρούν. Ωστόσο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ατμόσφαιρα όζουσα από τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς, το σχόλιο αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως άκρως «φιλοσυριζικό», αφού χτυπάει το καμπανάκι της πρόληψης από τον ιό της πολιτικής διαφθοράς που, αναπόφευκτα, προσβάλλει τα κόμματα εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας…

«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Ο Αριστοτέλης και ο Max Weber

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων: η διαφθορά, ως διαστροφή ακραία, φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία και, ως εκ τούτου, στην πολιτική βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό…

Ο κυνικός Max Weber συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της. Υπερβολές; Ίσως. Σίγουρα πάντως, οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι εκείνοι που, κυρίως, ευθύνονται για το διεφθαρμένο κράτος, τη διαπλοκή, τα μεγάλα «σκάνδαλα» …

Η διαφθορά προσωποποιείται…

«Δεν είναι η Ζήμενς, τα υποβρύχια και το Ταμιευτήριο, είναι ο Ανδρέας, ο Σημίτης και ο Καραμανλής ηλίθιε!», θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο. O Κορυδαλλός κοντεύει να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων και οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι και την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης (Σημίτης, Παπανδρέου, Καραμανλής, Βενιζέλος) μένουν εκτός: Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, να σχεδιάζουν το περαιτέρω πολιτικό τους μέλλον∙ με τη συμβολή 58… κατασκευαστών πολιτικών πλυντηρίων και άλλων προθύμων εραστών της εξουσίας με προφίλ τύπου Max Weber: «η εξουσία προσελκύει τους διεφθαρμένους…».

Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα του δημοσιογραφικού μου αρχείου (καταγραφές υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς από το 1980 μέχρι σήμερα) απέδωσε γύρω στα 80 καραμπινάτα σκάνδαλα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (Ανδρέας, Σημίτης, Γιωργάκης) και άλλα 40 επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής): 120 μεγάλα σκάνδαλα σε 34 χρόνια – 3,5 υποθέσεις σκανδαλώδους πολιτικής διαφθοράς το χρόνο, σε μέσους όρους*. Μιλάμε για πασίγνωστα σκάνδαλα, εν χορδαίς και οργάνοις δημοσιευμένα, κοινοποιημένα ακόμα κι από τα συστημικά, συνήθως τα αντιπολιτευόμενα κάθε φορά, media. Σκάνδαλα με ατράνταχτες αποδείξεις και αρκούντως διαπομπευμένα (ελάχιστα όμως δικασμένα και καταδικασμένα) πολιτικά ονόματα.

Η διαφθορά βλέπει… αριστερά

Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Γενικότερα, η πολιτική, έτσι όπως ασκείται στους καιρούς μας, δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Η δε προσφορά συμπτωμάτων πολιτικής διαφθοράς των ημερών (υπό τύπον «άρτου και θεάματος») προς τον καθημαγμένο οικονομικά και πολιτικά ελληνικό λαό, είναι πολιτική διαφθορά στο τετράγωνο. Μόνο φωτεινό σημείο η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που «θα ανατρέψει εκ βάθρων το διεφθαρμένο σκηνικό της μεταπολίτευσης και θα καθαρίσει την πολιτική κόπρο που αφήνει πίσω το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας».

Σωστά. Μα καθώς η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς φαντάζει πλέον ως απολύτως εφικτή δυνατότητα, καθώς η προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία γίνεται όλο και πιο αληθοφανής, η διαφθορά, τεχνητά ή φυσικά, μπαίνει στο κάδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και πάντως, ο ιός της διαφθοράς περιφέρεται ήδη στην πλατεία… Κουμουνδούρου. Φυσικό δεν είναι;

Μπορεί να αντισταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

«Τι να κάνουμε;», έρχεται αναπόφευκτα η ερώτηση, αλλά λυτρωτική απάντηση δεν υπάρχει: η πολιτική εξουσία είναι ταυτόσημη με τη διαφθορά και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο… Λένιν. Μεταρρυθμίσεις μόνον. Εξάντληση του πολιτικού οπλοστασίου της αριστεράς για την θωράκιση της Δημοκρατίας από τους διεφθαρμένους και διαφθειρόμενους πολιτικούς: Απλή αναλογική, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, εκδημοκρατισμό λειτουργίας της Bουλής, ουσιαστικό «πόθεν έσχες», αναθεώρηση της χρηματοδότησης των κομμάτων, αναθεώρηση της τηλεοπτικής αδειοδότησης, κλπ, κλπ. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της Αριστεράς επαφίεται στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών της που θα κληθούν (αν και όταν) να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.

Τέλος, θα ήταν ωραίο και χρήσιμο για τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ να δουν το κόμμα τους ως έργο τους και τότε ίσως χαρούν που είναι έργο ατελές. Αφού, έστω εκ παραδρομής*, θα βιώνουν τη δημιουργική αγωνία της αμφίβολης θεώρησης του «έργου τους», όπως τη βιώνει ο μεγάλος καλλιτέχνης τις ώρες της δημιουργίας. (Η ιστορία της τέχνης μας διδάσκει ότι ακόμα και το μεγαλύτερο έργο τέχνης δεν μπορεί παρά να είναι ατελές…)

*Στη διεύθυνση http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=405874&cid=122 θα βρείτε μια επαρκή λίστα με τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

** Εκ παραδρομής, διότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επαγγελματίας πολιτικός. Και το αντίθετο.

Νίκος Τσαγκρής

Έτος υποτέλειας το 2014!..

Όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός της χώρας και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εύχονται τη θεσμοθέτηση της οικονομικής κατοχής…

Με πορδές δεν βάφονται αυγά, έλεγαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας και η ρήση αυτή ταιριάζει απολύτως ως απάντηση στο πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Πρώτος και καλύτερος τις αμόλησε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ευχήθηκε μια καλύτερη χρονιά για την ελληνική κοινωνία και την είδε κιόλας ο αθεόφοβος στην… ορθολογικότερη παρουσία της τρόικας στη χώρα μας, το σωτήριον έτος 2014: «η θετική προοπτική που ήδη διαφαίνεται, είναι ότι τελειώνει η εποχή της τρόικας όπως την ξέρουμε και μεταβαίνουμε σε μια κατάσταση αυστηρών ελέγχων που όμως δεν θα έχουν χαρακτηριστικά εμμονών αλλά θα υπόκεινται σε θεσμικούς ορθολογικούς κανόνες».
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε πως είναι θετική προοπτική για τη χώρα η πλήρης νομιμοποίηση της τρόικας στον ρόλο του υποβολέα και ελεγκτή της εθνικής κυβέρνησης!..
Ακολούθως, ο πρόεδρος απαρίθμησε τη δεύτερη θετική προοπτική για το 2014: «τους επόμενους μήνες θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που είναι απολύτως αναγκαία για να αρθεί κάθε αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και να ξεκινήσει η ανοδική πορεία»
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε ότι είναι θετική προοπτική για τη χώρα η… συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (μια συζήτηση που διαρκεί και διαρκεί και, όσο διαρκεί, παράγει νέους δανεισμούς και νέα μνημόνια) μεταλλάσσοντας σε ελπίδα μια καταστροφική φενάκη. Επειδή ως πρόεδρος μοιραίος και άβουλος δεν τολμά να μιλήσει για την αναγκαιότητα (μερικής ή ολικής) διαγραφής του χρέους…

Το… κομπολογάτο μήνυμα Σαμαρά

Το πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο αποκτά δυσώδη διάσταση καθώς, ως εκκωφαντικό κομπολογάτο ψέμα, εξήλθε παταγωδώς από τα πρωθυπουργικά χείλη: - «Αφήσαμε τα δυσκολότερα πίσω μας και αποφύγαμε τα χειρότερα». (Τα δυσκολότερα είναι μπροστά μας και τα χειρότερα, όσο μένει, μπροστά του)

  -«Καταφέραμε για πρώτη φορά να καλύπτουμε μόνοι μας τις άμεσες ανάγκες μας». (Μόνο διούρηση και αφόδευση. Ούτε φαί, ούτε ρεύμα , ούτε πετρέλαιο, σε λίγο ούτε κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας)

- «Ανακτήσαμε την αυτοδυναμία μας. Τώρα πια δεν ζητάμε κάθε μήνα δανεικά απ’ έξω για να επιβιώσουμε». (Τον Απρίλη, αν είναι ακόμα πρωθυπουργός, θα παρακαλάει γονατιστός για δανεικά μετά μνημονίου)

- «Βάλαμε τέλος στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές ανάκαμψης» (Βάλανε τέλος σε κάθε περιθώριο ανάκαμψης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές σταθεροποίησης της ύφεσης, της ανεργίας, κλπ, κλπ.)

- «Το μεγαλύτερο μέρος από το φετινό πλεόνασμα θα το επιστρέψουμε στην κοινωνία τους επόμενους μήνες, στους πιο αδύναμους» (δεν υπάρχει πραγματικό πλεόνασμα αλλά, και να υπήρχε, έχει… απαλλοτριωθεί απ’ τους δανειστές)

- «Το 2014 η Ελλάδα θα βγει ξανά στις αγορές, θα αρχίσει να γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα» ( Και μόνο η ομολογία του πρωθυπουργού της χώρας ότι η χώρα του δεν είναι φυσιολογική χώρα, τον καθιστά εχθρό της και πολέμιο. Πρωθυπουργό επιβεβλημένο από κάποιους που, ακόμα και με «λοβοτομή», επιδιώκουν να κάνουν την Ελλάδα «φυσιολογική». Φυσιολογική για πάρτη τους βέβαια, δηλαδή δουλοπαροικία τους…)

- «Αρχίζει να αχνοφαίνεται το φως στην άκρη του τούνελ. Στο τέλος του 2014 το φως αυτό θα είναι φανερό σε όλους» (Εντάξει, αυτό δεν είναι ούτε καν ευχή, είναι χρησμός. Τόσο γελοίος που δεν θα τον αποτολμούσε ούτε η Γεωργία Βασιλειάδου ως χαρτορίχτρα)

Τα πατριωτικά κάλαντα του Μίκη

Αλλά τι να πει κανείς για τις αέριες μάζες που εκτοξεύθηκαν υπό την μορφή πρωτοχρονιάτικου μηνύματος από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλου: «Ο ελληνικός λαός, μετά από πολλά χρόνια πίεσης, αγωνίας και σκληρών θυσιών, δικαιούται να νιώσει πιο ασφαλής και πιο αισιόδοξος» (μπλα, μπλα, μπλα…) «αυτά τα στοιχεία φέρνει το 2014, ως έτος στροφής προς την οριστική έξοδο από το μνημόνιο και την κρίση». (μπλα, μπλα, μπλα….) Μιλάμε για τα ιδανικά λόγια του αέρος, αρθρωμένα από το πλέον ανυπόληπτο πολιτικό σώμα – πνεύμα της χώρας. Τι να σχολιάσεις; Τι να αντιπαραθέσεις στο τίποτα; Άλλωστε ο Μίκης πρόλαβε ως συνήθως. Και έδωσε «πληρωμένη» απάντηση και στον ανυπόληπτο συγκυβερνήτη αλλά και στον «πρωθυπουργό» και στον «πρόεδρο» και σε όλους τους υποτελείς του ευρωσυστήματος. Εκφράζοντας και εμένα προσωπικά αλλά και όλους τους Έλληνες που «συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά»: *«στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ’ αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε, μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ’ αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθειάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη"…

*Η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη στο παίγνιον του Ευ. Βενιζέλου με την προεδρία της Δημοκρατίας.

Νίκος Τσαγκρής