27 Νοεμβρίου 2013

Οι μαιτρ της σχολής Σαμαρά

 
Οι πλέον ταλαντούχοι εκφραστές της πρωθυπουργικής μεθόδου διακυβέρνησης, μιας μεθόδου που στηρίζεται στην αφοπλιστική δύναμη της βλακείας.
 
Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή....
Συζητούν, να πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!... Τι απαντάει ο ευφυής; 
Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: « βλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: Πώς το κατάλαβες αφού είσαι τόσο βλάκας; Στην περίπτωση αυτή ο ευφυής ρισκάρει, απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: Βλακείες… Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα. Άλλωστε, το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής, υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς. Που μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες, κάτι διόλου δύσκολο, αφού είναι!...

Το ξεσπίτωμα της… ομαλότητας

Οι μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκαν από τον Έλληνα πρωθυπουργό ( τον… «ταλαντούχο κ.Σαμαρά») και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, ας πούμε, βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και, απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως… ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο… ευφυής συνάδελφός του Δένδιας.

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης Καψής, (παγκόσμια πατέντα βλακώδους ιδιότητας αυτή) δήλωνε βλακωδώς ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για την… αποκατάσταση της ομαλότητας στην ΕΡΤ (την ώρα που η συγκεκριμένη ομαλότητα πραγματοποιείτο κοιμόταν, ή κάτι τέτοιο), αλλά να μην ανησυχούμε διότι την πραγματική ομαλότητα θα την αποκαταστήσει ο ίδιος, «σε δυό εβδομάδες που θα μπει η ΝΕΡΙΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ»…

Είμαστε ήδη πέντε εβδομάδες αργότερα και η ομαλότητα ακόμα να επιστρέψει. Παραμένει… άστεγη, εκτός ραδιομεγάρου, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα επιστέψει ποτέ: για να αποδειχθεί η βλακεία του υπουργού… Τηλεόρασης. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η ΝΕΡΙΤ είναι η ομαλότητα και η ΕΡΤ η ανωμαλία. Βλακείες!..

Ο πιο καλός ο μαθητής

Στην σχολή Σαμαρά, της οποίας βασική μέθοδος είναι η διακυβέρνηση μέσω των media, η βλακεία είναι πολιτικό προσόν. Αρκεί ο …αρμόδιος βλάξ να διαθέτει υποκριτικές ικανότητες, να υποδύεται – αναλόγως των περιστάσεων – τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!.. Αυτό, ας το ομολογήσουμε, το καταφέρνει θαυμάσια, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο τον Σαμαρά, ο υπουργός του επί της Υγείας. Που ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφαρμόζει τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δηλώνει «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και, ως ιδιοφυής, καθώς διαπράττει την βλακεία της χρονιάς. Αποκαλύπτοντας… διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το ράδιο Κόκκινο το οποίο παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…

Ο ίδιος… ταλαντούχος υπουργός, αντιμετωπίζει τις αναπόφευκτες δημοσιογραφικές επισημάνσεις για τις κατά συρροήν αθετήσεις των δεσμεύσεων του δια της… ευφυούς διπλωματικής μεθόδου της βλακείας: Κάνουμε το βλάκα κι έχει ο… Σαμαράς. (Ο Σαμαράς είναι ο Θεός του συγκεκριμένου υπουργού)

Λείπει ο κοινός νους

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους είναι σε θέση να διακρίνει ότι οι βλακείες του Κεδίκογλου, του Γεωργιάδη, του Καψή, της πολιτικής σχολής Σαμαρά εν γένει, εκπεφρασμένες από έναν ταλαντούχο βλάκα που υποδύεται τον ευφυή, μπορούν να εξοντώσουν κάθε «αντίπαλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όλοι θεωρούμε εαυτούς ευφυείς, ανεξαρτήτως εάν είμαστε βλάκες ή άνθρωποι με κοινό νου ή ευφυείς ή ιδιοφυείς. Ιδιαίτερα στην περίπτωση για την οποία συζητάμε, οι πολιτικοί θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτών και οι πολίτες θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτικών. Ένδειξη ότι και στον χώρο της κοινωνίας, όπως στον χώρο της πολιτικής, υπάρχει σοβαρό έλλειμμα κοινού νου. Ενώ είναι αμφίβολο εάν υπάρχει αντίστοιχο έλλειμμα βλακείας…

Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…

Νίκος Τσαγκρής 

22 Νοεμβρίου 2013

ΚΚΕ: Η διάσπαση... live


Είχα την τύχη (ή την ατυχία;) να παρακολουθήσω… live, όπως το λέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ. Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στις φυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα των πολιτικών κρατουμένων. Στον «θάλαμο των στελεχών», όπως τον λέγαμε, επειδή φιλοξενούσε τα υψηλότερα, μεταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμαζέψει τα γερόντια (έτσι αποκαλούσαμε τότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσα από τους δεκάδες νεολαίους κρατούμενους (που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνή αχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κατάφερα να διευκρινίσω. Ίσως επειδή ήμουν ο μικρότερος κρατούμενος (για κάτι μήνες γλύτωσα τις φυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή με έβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή.Το γεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θάλαμο των στελεχών». Να με φροντίζουν τα «γερόντια» σαν παιδί τους.

Λοιπόν, εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικά ανήσυχοι. Η ώρα ήταν περασμένη, αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνονται ένας-ένας, με τις πιζάμες, και να μαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυμένο με μια πολύχρωμη πάντα. Ένας απ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα και αποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι κρυμμένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε το κουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητες και συντονίστηκε στην «Φωνή της Αλήθειας», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτό που, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα να παρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαία στελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τη διάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διάσπασης εννοώ, βέβαια, συνοδευόμενη από το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπως καταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφημης 12ης Ολομέλειας.

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστορικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά ένας λίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτικών ύβρεων (του τύπου «οι προδότες», «οι φραξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντικομμουνιστές» «οι υπονομευτές»), εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία του ΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατά της άλλης μισής (του «γραφείου εσωτερικού»). Ακόμα πιο περιττό, να σας θυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίας που ορθώθηκε μετά τη διάσπαση μεταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στη ζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτερικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού». Που, ακόμα και σήμερα, χωρίζει το ΚΚΕ από την ανανεωτική αριστερά. Για την ακολουθία των γεγονότων της επόμενης μέρας, εντός κι εκτός φυλακών, ούτε λογος. Γενικά δεν μου αρέσει να ξύνω πληγές,πολύ περισσότερο εδώ, στα πλαίσια ενός χρονογραφήματος.  



Νίκος Τσαγκρής  (Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

21 Νοεμβρίου 2013

Μας κυβερνούν αποστάτες!


Καθώς βιώνουμε το ρέκβιεμ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου αποκαλύπτεται η αποστασία των πολιτικών του μνημονίου από την πολιτική

Η κοινή γνώμη δικαιούται να θεωρεί ως το ρέκβιεμ της μνημονιακής συγκυβέρνησης, την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου, στην κεντροδεξιά πτέρυγα της Βουλής, στα κόμματα της συμπολίτευσης και ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ: με τους διαξιφισμούς «παπανδρεϊκών» - «βενιζελικών» που ακολούθησαν την… αποστασία της κ. Τζάκρη και την γενική πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ανυποληψία που συμμερίζονται ακόμη και οι τελευταίοι μιντιακοί προστάτες που του απέμειναν, καθώς εκτιμούν ότι έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Γι’ αυτό και αναζητούν νέες κεντροαριστερές… πατέντες. Με εμφανείς τις προθέσεις αντικατάστασης του «ανυπόληπτου αρχηγού». Και υποκατάστασης του αποσαθρωμένου κόμματός του, με ένα άλλο, λιγότερο σαθρό κυβερνητικό δεκανίκι.

Σ’ αυτό το παρακμιακό μοτίβο, ακόμα και κυβερνητικοί αναλυτές προβλέπουν κλιμάκωση των ιδιωτικών και δημοσίων διαφοροποιήσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, καθώς σβήνουν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για… δυναμική διαπραγμάτευση (το ΟΧΙ το είπε η τρόικα στην κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση στην τρόικα) και αποκαλύπτεται σε κοινή θέα η κυβερνητική προσήλωση στο μνημόνιο. Και προειδοποιούν ότι οι αντιδράσεις που θα γενικευθούν με την επερχόμενη άρση του παγώματος των τραπεζικών πλειστηριασμών, θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές…

Έρμαια ενός αρρωστημένου πάθους


Προσωπικά, αξιολογώ τα συγκυβερνητικά δρώμενα των ημερών, συμπεριλαμβανομένων των – παρόντων και… μελλούμενων – αντιδράσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, ως ανωφελή: οι τελευταίοι σπασμοί της ηττημένης από την οικονομία πολιτικής. Ή οι τελευταίες εκλάμψεις της δημοκρατίας στον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την καπιταλιστική βαρβαρότητα…

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές που, σπασμωδικά, αντιδρούν στην πλήρη παράδοση της δημοκρατίας στον καπιταλισμό, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν εκφράζουν παρά το μεταμοντέρνο αντικαπιταλιστικό πάθος που περιγράφει ο *Πασκάλ Μπρυκνέρ: πρόκειται για ένα ένθερμο πάθος, μια σχεδόν θρησκευτική μέθη, που αποτελεί τη μαύρη λειτουργία σε μια λατρεία στην οποία οι αντιδρώντες, πολιτικοί ή πολίτες, συμμετέχουν, έστω κι αν θέλουν να την ανατρέψουν.

Έτσι και οι «αντιδρώντες» βουλευτές και τα στελέχη της συγκυβέρνησης: είδαν τα ψέματα και την προπαγάνδα – τα δικά τους ψέματα, τη δική τους προπαγάνδα, για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της ευρωσυστημικής βαρβαρότητας (ανθρωποθυσίες στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας – δημοσιονομική πειθαρχία προς χάριν της ολιγαρχίας του χρήματος) να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι…

Ο οικονομισμός βλάπτει τη Δημοκρατία


Τώρα, μέσα στη βούλησή τους να εξορκίσουν τους δαίμονες του καπιταλισμού, φοράνε ακόμα τα στολίδια της ευσέβειας απέναντί του, έστω κι αν η ευσέβεια αυτή είναι αρνητική, καταστροφική για την ίδια τη χώρα τους, για τον λαό που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και βέβαια για τη Δημοκρατία. Η οποία, καθώς καταναγκάζεται σε έναν διαστροφικό εναγκαλισμό με τον νεοφιλελεύθερο οικονομισμό, αργοπεθαίνει.

Χωρίς αστεία, ο υπεραιωνόβιος γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει εκφυλισθεί. Η Δημοκρατία, το έχουμε ξαναγράψει, αδυνατεί να επιβάλει στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Τον αφήνει να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της «ελευθερίας των αγορών». Που δεν είναι ελευθερία αλλά ελευθεριότητα. Μια ελευθεριότητα που διαφθείρει τη Δημοκρατία, μεταθέτοντας την έδρα της νομιμότητας από το κοινοβούλιο στην επιχείρηση. Και προωθεί έναν τύπο πολιτικού ηγέτη, τον κυβερνητικό ηγέτη – μέτοχο: να δουλεύει για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, για τη συντήρηση του κεντρικού οικονομικού συστήματος. Και να υποβάλλει στους βουλευτές – τους εκλεγμένους θεματοφύλακες των λαϊκών συμφερόντων – τον καταναγκασμό** μιας ανάλγητης αρχής: «Δεν πάει να χαθεί ο κόσμος όλος, αρκεί να δουλεύει το μαγαζί»…

*«Η μιζέρια του πλούτου» (εκδόσεις Αστάρτη)

**Την απελευθέρωση των βουλευτών της συμπολίτευσης από κάτι τέτοιους καταναγκασμούς ευχήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας (εκείνων που «καλούνται όχι μόνο να είναι μνημονιακοί, αλλά και δεκανίκια της πιο ακραίας δεξιάς κυβέρνησης που…») και κατηγορήθηκε για πρόσκληση προς… αποστασίαν.

Νίκος Τσαγκρής

7 Νοεμβρίου 2013

Ο αργός θάνατος της μεσαίας τάξης

Τα μνημόνια επανέφεραν την δομή της ελληνικής κοινωνίας στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο «πλούσιοι και φτωχοί»

Τα χαράτσια αυξάνονται και πληθύνονται, η ακίνητη περιουσία λεηλατείται και η μεσαία τάξη δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. «Μας μεγάλωσαν με την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου, – θα ‘ρθει ο κομμουνισμός και θα σας πάρει τα σπίτια – μας τρομοκρατούσαν μια ζωή», μονολογούν χαμένοι στους διαδρόμους των εφοριών οι Έλληνες της μεσαίας τάξης: «και έρχεται, τώρα και μας τα παίρνει η ίδια η Δεξιά…»
Είναι αλήθεια: τα μεσαία στρώματα, η περίφημη ευρωπαϊκή «μεγάλη – μεσαία τάξη» (οι μικρομεσαίοι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι αγρότες και συνταξιούχοι) βάλλονται κατά ριπάς και διαλύονται, και καταρρέουν. Και το τερατώδες σχέδιο της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου που, επί της ουσίας, δημεύει την ακίνητη περιουσία, δεν είναι παρά η χαριστική βολή στο σώμα της μεσαίας τάξης…

Βασικός αίτιος ο καπιταλισμός

Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι η αποδόμηση της μεσαίας τάξης δεν είναι θέμα ελληνικό, αλλά παγκόσμιο – θέμα της «κοσμοοικονομίας», όπως προσδιορίζεται επιστημονικά. Και δεν είναι θέμα τωρινό – η κρίση απλώς το επιτάχυνε – ενώ, μόνο εξ αγχιστείας σχετίζεται με την Δεξιά, λόγω της στενής σχέσης της με τον Φιλελευθερισμό: ο βασικός αίτιος για την οικονομική απονεύρωση και, εν τέλει, την φτωχοποίηση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας, να πούμε, μεσαίας τάξης, είναι – ποιός άλλος; – ο καπιταλισμός.
Εντελώς συνοπτικά: μετά τον πόλεμο, αλλά κυρίως στην περίοδο 1967 – 1973 οι αριθμοί της μεσαίας τάξης αυξήθηκαν δραματικά, καθώς αυξήθηκαν αντίστοιχα οι θέσεις εργασίας που ορίστηκαν ως δικές της. Ταυτόχρονα ανέβηκε, επίσης δραματικά, το βιοτικό της επίπεδο. Έτσι, η μεσαία τάξη έγινε ο βασικός πυλώνας σταθερότητας των πολιτικών συστημάτων του καπιταλιστικού κόσμου, ενώ η εργατική τάξη απέμεινε να ονειρεύεται να γίνει μέρος των μέσων στρωμάτων που ευημερούσαν από πάνω της. Και να το παλεύει μέσω εισοδηματικών αυξήσεων με την υποστήριξη των συνδικάτων, και της υποβοηθούμενης από το κράτος βελτίωσης των συνθηκών ζωής της…

Το «κούρεμα» της μεσαίας τάξης

Αυτή η επέκταση είχε ως συνέπεια την σημαντική άνοδο του κόστους παραγωγής, τον μόνιμο πληθωρισμό και την αυξανόμενη συμπίεση στη συσσώρευση κεφαλαίου, προκαλώντας έντονες συστημικές ανησυχίες για την «ανταγωνιστικότητα» και για τα δημοσιονομικά βάρη του κράτους. Και αντιδράσεις: μία επίμονη, πολύτροπη και μακρόχρονη προσπάθεια κλαδέματος της μεσαίας τάξης. «Οι πολιτικές παρενέργειες του κλαδέματος της μεσαίας τάξης θα είναι, βαρύτατες», σημειώνει ο Immanuel Wallerstein: «μορφωμένη και συνηθισμένη στις ανέσεις, μια μεσαία τάξη που θα απειλείται να χαρακτηριστεί déclassé, δεν θα υπομείνει, παθητικά ένα τέτοιο πισωγύρισμα γοήτρου και εισοδήματος. Είδαμε ήδη τα δόντια της κατά τη διάρκεια των ανά τον κόσμο στάσεων του 1968. Για να την κατευνάσουν, υπήρξαν οικονομικές παραχωρήσεις από το 1975 έως το 1985. Αυτές οι χώρες πληρώνουν τώρα το τίμημα, αλλά τέτοιες παραχωρήσεις είναι δύσκολο να επαναληφθούν…»
Ακριβώς. Ήταν στραβό το …κλήμα της μεσαίας τάξης, το έφαγε και ο γάιδαρος του καπιταλιστικού συστήματος, η κρίση: από το 2007, οι παραχωρήσεις κόβονται με το μαχαίρι. Το μεγάλο «κούρεμα» της μεσαίας τάξης ξεκινά από τις ΗΠΑ μέσω της… ψιλής μηχανής του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι συνέπειες για τα μεσαία στρώματα της κλονισμένης οικονομικής υπερδύναμης είναι γνωστές: χαμένα σπίτια, χαμένες ανέσεις, χαμένα προνόμια, συρρίκνωση της… μεγάλης μεσαίας τάξης των ΗΠΑ.

Έκπτωση στην τάξη των φτωχών

Το πέρασμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη σήμανε την αρχή του τέλους κάθε οικονομικής παραχώρησης προς την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη. Στην Ελλάδα, το «πειραματόζωο» του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού συστήματος, το μεγάλο κούρεμα των μεσαίων στρωμάτων ξεκινά το 2010, με το πρώτο μνημόνιο: το σύνολο των μέτρων καθώς και οι παρενέργειές τους (πρωτόγνωρη ύφεση, και πλήρης τραπεζική αδράνεια) «χτυπούν» τη μεσαία τάξη στις ρίζες της.
Η συνέχεια είναι γνωστή: ο τριετής φαύλος κύκλος νέων μέτρων για νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα και νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα... Με τη μεσαία τάξη στο κέντρο του κύκλου, απαξιώμένη, ξεζουμισμένη, φτωχοποιημένη. Και τώρα – με τη χαριστική βολή του τερατώδους νέου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας – να εκπίπτει και να διολισθαίνει στην νεοταξική κατηγορία των νεόπτωχων.

Ξεχνούν ή δεν βλέπουν τα κόμματα;

Το τραγικό είναι ότι, όπως στη μνημονιακή ρητορική των κομμάτων της συγκυβέρνησης, έτσι και στην αντιμνημονιακή ρητορική των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε αναφορά στην αναγκαιότητα εξαιρέσεων από περικοπές και ελαφρύνσεων από φορολογικά βάρη, εξαντλείται σε κάποιους «χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους» και σε κάποια «κατώτερα εισοδηματικά στρώματα». Προφανώς όλοι ξεχνούν, ή καμώνονται πως ξεχνούν, ή δεν βλέπουν, ότι οι ταξικές δομές της ελληνικής κοινωνίας επανήλθαν στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο πλούσιοι και φτωχοί». Και ότι όλοι – πλην πλουσίων, χαμηλόμισθοι είμαστε πια. Και χαμηλοσυνταξιούχοι, και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Και βέβαια, κάποιοι ξεχνούν ή δεν βλέπουν ότι η έκπτωτη στον «πόλο» των φτωχών, πάλαι ποτέ «μεγάλη μεσαία τάξη», είναι ο προνομιακός χώρος, να πούμε, της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. ‘Όπως ήταν κάποτε η «εργατική τάξη», ή «οι εργαζόμενοι του χεριού και του πνεύματος», κάπως έτσι…

Νίκος Τσαγκρής 

30 Οκτωβρίου 2013

Κάτι ψείρες σαν ελέφαντες

 
Η οριστική πολιτική απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες σβήνει κάθε ελπίδα πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης
Σαμαρά - Βενιζέλου 
με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας 
 
 
Από Δευτέρα, λέει, έρχεται η τρόικα. Έρχεται η τρόικα από Δευτέρα και πρέπει να την συναντήσει ο Σαμαράς. Του το είπε η κ. Μέρκελ να συναντήσει την τρόικα, του Σαμαρά: «Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, είσαι το καλύτερο παιδί» του είπε, λέει, «αλλά πολιτικά δεν μιλάω μαζί σου, ότι έχεις να πεις, να το πεις με την τρόικα», του είπε. Και του είπε, (τον άφησε να υποθέσει, λέω εγώ) πως δεν τον έχει για πολιτικό, για ενοχλητικό διαπραγματευτή – έναν επαίτη, ένα παράσιτο, τον έχει…

Όμως ο Σαμαράς είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, και η κ. Μέρκελ η Γερμανίδα ομόλογός του είναι, τίποτε παραπάνω σύμφωνα με την πολιτική και τον πολιτισμό τον ευρωπαϊκό δεν είναι και, είναι να απορείς πως γίνεται, ό ομόλογος και ομότιμος της Μέρκελ, ο Αντώνης Σαμαράς, να τρώει και να καταπίνει μια τέτοια προσβολή – έναν πεντάλεπτο, όρθιο, εξευτελισμό. Λες και δεν είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο πρεσβευτής, να πούμε, ενός περήφανου και ένδοξου λαού, μα ένας επαίτης μόνο, ένα παράσιτο. Όπως το περιγράφει ο ποιητής Λοτρεαμόν:

Υπάρχει ένα παράσιτο που οι άνθρωποι τρέφουν με έξοδα δικά τους. Δεν του χρωστάνε τίποτα, μα το φοβούνται. Κι αυτό, που δεν του αρέσει το κρασί, που προτιμά το αίμα, μπορεί, λένε, μ' απόκρυφη δύναμη, μέγα να γίνει, ίδιος ελέφας, κι ως στάχυα τους ανθρώπους να συνθλίψει. Για δέστε σέβας πόσο του κρατούν, πόσο υψηλή είναι η εκτίμηση που του τρέφουν, της Δημιουργίας τα ζώντα όλα. Την κεφαλή για θρόνο του ορίζουν, κι αυτό, μ' αξιοπρέπεια, στις ρίζες των μαλλιών τα νύχια του γαντζώνει...

*****
Έτσι! Ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας, που έταζε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι να του προσφέρουν οι Έλληνες το «σχήμα». Και, όταν το εξασφάλισε, μας κάθισε στο σβέρκο κι άρχισε να απομυζά ζωή απ' τη ζωή μας, «κι ως στάχυα, τους ανθρώπους, να συνθλίβει». Καθώς δε ετράφη απ’ το αίμα μας, «μεγάλωσε» και «βάρυνε», και από ψείρα άρχισε να ποζάρει σαν… ελέφας, έτοιμος κιόλας για να πει το ΟΧΙ στην κ. Μέρκελ, την μεγάλη ελεφαντίνα, στις Βρυξέλλες. Μα όταν ήρθε η ώρα για να δείξει μπόι (προχτές, στη σύνοδο των ελεφάντων που είναι, στην πλειοψηφία, ψείρες), από ελέφαντας έγινε πάλι μια ξεφτιλισμένη ψείρα. Που σωπαίνει κι ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της ελεφαντίνας Μέρκελ …

Αυτός είναι ο μύθος, μα η πραγματικότητα του μοιάζει, ειδικά όπως την είδε ο Αλέξης Τσίπρας: ο εξευτελισμός του κ. Σαμαρά από την Γερμανίδα Καγκελάριο στη Σύνοδο Κορυφής δεν αφορά μόνο τον ίδιο και την κυβέρνηση, αφορά τη χώρα, την εξευτελίζει. Η πλήρης απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού (που, ενάμισι χρόνο τώρα, γίνεται χαλί να τον πατήσει η κ. Μέρκελ, εισπράττοντας τη μια ταπείνωση μετά την άλλη) δεν είναι κατάντια μόνο για τον κ. Σαμαρά, είναι και ντροπή για τη χώρα…

*****
Όμως έρχεται η τρόικα από Δευτέρα, και ο Σαμαράς οφείλει να την συναντήσει όπως τον διέταξε η Μέρκελ: όχι για να πει το «όχι» ως… ελέφας, μα το «ναι» να πει∙ σαν ψείρα που είναι, νέο αίμα να απομυζήσει από τον αναιμικό, τον πτωχευμένο πλήρως, Έλληνα πολίτη. Με τις άλλες ψείρες, τα παράσιτα των media, πολιτικής τε και δημοσιογραφίας, να του κάνουν πλάτες: κι ούτε λόγος, ούτε μια απορία για την νέα μεταμόρφωση του… ελέφαντα σε ψείρα.

Μόνο κάτι λίγοι και κακοί, πολύ κακοί δημοσιογράφοι, λένε την αλήθεια για τη μεταμόρφωση του ελέφαντα σε ψείρα: Λένε, ας πούμε, πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν μασάνε πια στις απειλές και τους εκβιασμούς των Σαμαρά και Βενιζέλου περί εκλογών, απειλές του τύπου «έρχεται ο Τσίπρας» κλπ., αφού έχουν γνώση ότι οι συγκεκριμένοι «ελέφαντες» δεν είναι παρά ψείρες, που φοβούνται τις εκλογές όπως οι ψείρες το… «Φθειρέξ». Λένε ακόμα πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν αρνούνται μόνο την πολιτική διαπραγμάτευση με τους Σαμαρά και Βενιζέλο, μα τους αρνούνται ακόμα και την πολιτική ιδιότητα: καθώς δεσμεύονται, λέει, με φαρδιές – πλατιές υπογραφές, ότι καθήκον τους είναι να φέρουν σε πέρας αυτό που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει ως «το μόνο πολιτικό σχέδιο που υπάρχει», το μνημόνιο, τους θεωρούν ως απλούς πελάτες – δανειολήπτες: ισόβιους αποπληρωτές ενός ισόβιου χρέους.

Τίποτε άλλο, όμως κάτι ακόμα: ως ο κάκιστος των δημοσιογράφων, που είμαι, θέλω να σας πω και κάτι, που το ξέρετε κι εσείς, φαντάζομαι, μα δεν το λέτε: Σαμαράς και Βενιζέλος ως πολιτικοί δεν κάνουν μία, έχουν απολέσει και το ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο που κατείχαν, κι όσο δεν βλέπουν το πολιτικό αδιέξοδό τους, δυο ψείρες σαν ελέφαντες θα είναι. Θα υπονομεύουν κάθε περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης της χώρας και η διακυβέρνηση της θα ασκείται όπως τώρα: με μπροστινή την Τρόικα και πίσω της τη Μέρκελ…

Νίκος Τσαγκρής

16 Οκτωβρίου 2013

Το "μανιφέστο" έχει και "νταβατζήδες"


Αν είσαι δημοσιογράφος –ή επιστήμων, ή καλλιτέχνης απ’ αυτούς που αρέσκονται στη δημοσιολογία και τρέφονται, πραγματικά ή μεταφορικά, απ’ αυτήν– και αρχίσεις να συναναστρέφεσαι πολιτικούς και εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, να προσεγγίζεις τα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν αυτοί, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον κυνισμό, και την πολιτική ανευθυνότητα, εν τέλει, του σύγχρονου Έλληνα (και Ευρωπαίου, υποθέτω) επαγγελματία πολιτικού και εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εργολάβος είναι– τότε…

Τότε, το πιθανότερο είναι να χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της Πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και να αρχίσεις να μοιάζεις με τους σύγχρονους Έλληνες (και τους Ευρωπαίους, υποθέτω) επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην επεξεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματος που σε βολεύει. Σενάρια που καταλήγουν στα δελτία των οκτώ ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί. Κι ας είσαι δημοσιογράφος, επιστήμων ή καλλιτέχνης!

***
Ένα τέτοιο σενάριο, γραμμένο και υπογεγραμμένο από 57 άτομα, που έτσι, γενικά και αόριστα, χαρακτηρίζονται (από τους χρήστες του σεναρίου) ως «προσωπικότητες», είδε, προ ημερών, το φώς της δημοσιότητας. Τιτλοφορήθηκε (από τους χρήστες του πάλι) «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», αλλά τίποτε πολιτικά ουσιαστικό, τίποτε κοινωνικά χρήσιμο, τίποτε αισθηματικά αληθινό δεν περιείχε∙ πέραν ενός χαρακτηρισμού που αποκαλύπτει το τυφλό πάθος των σεναριογράφων για τον ΣΥΡΙΖΑ: η πρόσκληση για συνεργασία αφορά όλες εκείνες τις συλλογικές μορφές και τους πολίτες που δεν αναγνωρίζονται στη Δεξιά (σ.σ. η δεξιά χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό) και στην νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά.

Κατά τα λοιπά, το σενάριο που ονομάστηκε «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς », σύμφωνα και με τις πολιτικές επιστήμες, δεν υπάρχει: «υπάρχει η Δεξιά και η Αριστερά. Το (σ. σ. εξαιρετικά… ερωτεύσιμο, για τους πολιτικούς) Κέντρο, δεν είναι παρά το μηδέν της πολιτικής. Μια θεωρητική κατασκευή που, στην πράξη, μεταβάλλεται σε καμουφλάζ πότε της Δεξιάς για να πλασάρεται ως «κεντροδεξιά και πότε της Αριστεράς για να πλασάρεται ως κεντροαριστερά*»…
 
***
Ωστόσο, εάν διαβαστεί σημειολογικά (και όχι μόνον), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τότε δικαιούμεθα να «διαβάσουμε» και τα εξής:
- Οι «νταβατζήδες» της πολιτικής και της ενημέρωσης ( με την… καραμανλική διάλεκτο,) έχουν πια τεράστιο πρόβλημα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που, λόγω της σκιώδους, υπό τον Σαμαρά, παρουσίας του –προκειμένου να την βγάλει καθαρή– χάνει τον έλεγχο ακόμα και του ισχνότερου ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών. Και βέβαια τον έλεγχο του μεσαίου χώρου, τον οποίο - όπως λένε – αφήνει να «λυμαίνεται» ο ΣΥΡΙΖΑ.
- Οι «νταβατζήδες της πολιτικής και της ενημέρωσης» υιοθέτησαν και προέβαλαν με πρωτοφανή «ταρατατζούμ», από τα ιδιόκτητα μέσα τους (βλέπε φωτογραφία), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», ένα κειμενάκι που, υπό τις συνήθεις δημοσιογραφικές συνθήκες, θα ήταν ένα μονόστηλο. Άντε, ένα διστηλάκι, με φωτογραφία της φίλης μου της Σώτης, που είναι και ευπώλητη…

Εν τέλει, το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» διαβάζεται σαν μια τελευταία, απεγνωσμένη (πιασμένη απ’ τα μαλλιά, που λέμε) απόπειρα των «νταβατζήδων» και 57 παρατρεχαμένων τους… «προσωπικοτήτων», να δώσουν «εκσυγχρονιστική» πνοή στο θνήσκον ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή των Σημιτικών ζόμπι. Να συντηρήσουν ένα «κεντροαριστερό» συγκυβερνητικό ανάχωμα στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ…

 * Μικρή πολιτική εγκυκλοπαίδεια, «Εκδόσεις 70»

Νίκος Τσαγκρής

9 Οκτωβρίου 2013

Αντώνιος Σαμαράς, ο Χρυσαυγοκτόνος!..


 
Το αντιναζιστικό θέατρο των Σαμαρά – Νετανιάχου και η «μύηση» του Έλληνα πρωθυπουργού στα νέα στάτους της αμερικανοϊσραηλινής «διπλωματίας»

Διαβάζω το ρεπορτάζ για το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ: «ο κ. Νετανιάχου συνεχάρη τον Έλληνα πρωθυπουργό για τον τρόπο που χειρίστηκε την οικονομική κρίση». Μάλιστα! «Τον συνεχάρη για την οικονομική σφαγή των ελλήνων και για την αξιοθαύμαστη υποταγή του στο σύστημα», σκέφτομαι. Και καθώς συνεχίζω το διάβασμα, στο περιθώριο των λέξεων, βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά να προσφέρει στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου το… σκάλπ του Μιχαλολιάκου ως τεκμήριο της αντιναζιστικής του δράσης∙ κραυγάζοντας, «ποτέ πια ναζισμός!». Ακολούθως, ο Ισραηλινός πρόεδρος, σε ανταπόδοση προφανώς, παροτρύνει τους ισραηλινούς επενδυτές να σπεύσουν να προλάβουν το ελληνικό ξεπούλημα: «ο έξυπνος μάνατζερ πηγαίνει τώρα στην Ελλάδα, αύριο θα πηγαίνουν όλοι», είπε σε άπταιστα νέα εβραϊκά. Πράγμα που σε… άπταιστα νέα ελληνικά σημαίνει, «στη βράση κολλάει το σίδερο∙ όσο είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς: ό,τι πάρετε ένα τάλιρο»… Εντάξει, θέατρο θα μου πείτε ήταν: μια από τις συνήθεις πολιτικές παραστάσεις που δίνουν οι πολιτικοί ηγέτες, on camera, στις συναντήσεις τους. Έτσι, για το θεαθήναι. Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας μια υποσημείωση: το θέατρο, σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, μοιάζει με την πανούκλα: όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας∙ με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

*****
Απ’ αυτή την άποψη, καθώς ο Σαμαράς προσέφερε στον Νετανιάχου το αντιναζιστικό Φαμπερζέ του αναφωνώντας «ποτέ πια ναζισμός», αποκάλυπτε ότι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε, εν τέλει, να δώσει την εντολή εκκαθάρισης της Χρυσής Αυγής και των θυλάκων της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ (προς τον Δένδια και τους λοιπούς λειτουργούς της ποινικής τάξεως) σχετιζόταν με τις επικείμενες επισκέψεις του σε ΗΠΑ και Ισραήλ. Ταυτόχρονα εξωτερίκευε «ένα βάθος λανθάνουσας σκληρότητάς με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονταν όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων γύρω του»: του ακροδεξιού συρφετού ατόμων και ομάδων γύρω του, ας πούμε. Που, μέχρι τη νύχτα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα έκαναν παιγνίδι με το ιδιότυπο χρυσαυγίτικο παρακράτος (Χρυσή Αυγή και δεκάδες θύλακοί της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ, επαναλαμβάνω ) προκειμένου να προβοκάρουν και να αποδομήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Στήνοντας ιστορίες «κατάλυσης της δημοκρατίας» με… δυό άκρα! Μα αλήθεια, ποιάς Δημοκρατίας; Στην πραγματικότητα, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, βιώνουμε – πρώτοι ανάμεσα στους λαούς του κόσμου – την πλήρη απώλεια της Δημοκρατίας. Ακριβώς όπως την περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι: η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων: μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Πράγμα που σημαίνει πως το 1/10 του 1% καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε Πλουτοκρατία, με συνέπεια την συνεχή παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών. Τέλος, φτάνουμε στο σημείο που "οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα".

  *****
Ας δούμε την αλήθεια: στην πραγματικότητα κανένα κόψιμο δεν έχει ο Σαμαράς με τη Χρυσή Αυγή (μόνο να περιμένει βοήθειες απ’ αυτήν έχει, να προσμένει τον επαναπατρισμό της στη μητέρα γη –την Παράταξη που λένε οι ίδιοι) ούτε με τα όμοιά της νεοναζιστικά μορφώματα που ευδοκιμούν, διάσπαρτα, σε όλη την Ευρώπη. Ούτε, βέβαια, ο Νετανιάχου έχει πρόβλημα. Εκείνος, άλλωστε, το έχει τούμπανο, το επαναλαμβάνει, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί: Τη θέση της ναζιστικής Γερμανίας έχει, σήμερα το Ιράν. Υπάρχει μόνο μία διαφορά. Η πρώτη εισήλθε σε μια παγκόσμια σύρραξη και στη συνέχεια επιζήτησε ατομικά όπλα, ενώ το Ιράν πρώτα ζητά ατομικά όπλα και όταν τα αποκτήσει, θα ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο*… Εντάξει κ. Πρόεδρε, καταλάβαμε: «Όχι άλλο πετρέλαιο!», όπως σαρκάζει ο νεοέλλην. Τουτέστιν, ήταν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ένα, ακόμα, τεστ μύησης στις αμερικανοησραηλινές μεθόδους εκπροσώπησης των «οικονομικών συμφερόντων». Του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας που καθορίζει την πολιτική και καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Και να μετατρέπει τη Δημοκρατία σε Πλουτοκρατία.

*Από δήλωσή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (8 Μαρτίου του 2007 στο CNN) την οποία με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει.

Νίκος Τσαγκρής

2 Οκτωβρίου 2013

Ο Φαήλος «έδωσε» τον Σαμαρά!

 

 
  «Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν». Ως προς τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων», προφανώς...

Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε αποτυχημένος πολιτικός∙ η μόνη επιτυχία του ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το 1993. Ύστερα έφτιαξε την Πολιτική Άνοιξη και απέτυχε παταγωδώς, οδηγώντας εαυτόν στην πολιτική έρημο, όπως έλεγε∙ θεωρώντας, προφανώς, ως ερημικό το πολιτικό τοπίο, χωρίς το απαύγασμα της παρουσίας του. «Ο Σαμαράς δεν άντεχε την αποτυχία», μου εξηγεί ένας φίλος του από τα πέτρινα χρόνια: καθώς η αποτυχία έφτανε τη δυστυχία του στα άκρα, ριχνόταν ερμητικά στην ταπεινοφροσύνη για να το σκάσει απ' την ταπείνωση. Και, όπως ο μικρός Ζαν Πωλ, στις «Λέξεις» του Σαρτρ, αφαιρούσε απ' τον εαυτό του τα μέσα πού διέθετε για ν’ αρέσει, για να ξεχάσει πώς τα είχε και πώς είχε κάνει κακή χρήση∙ ο καθρέφτης του τον βοηθούσε πολύ. Στηνόταν ώρες μπροστά του μορφάζοντας μέχρι να πεισθεί πως ήταν ένα τέρας. Αν το κατάφερνε, οι πικρόξυνες τύψεις του μεταλλάσσονταν σε οίκτο. Πάνω απ' όλα, όμως, καθώς η αποτυχία του είχε αποκαλύψει τη δουλικότητα του, πάσχιζε να γίνει φρικιαστικός για να την καταστήσει αδύνατη, για ν' αρνηθεί τούς ανθρώπους και να τον αρνηθούν κι αυτοί…
 
***
 
Μέχρι που το 2004, καταρρακωμένος και μεταμελημένος, επιστρέφει στην Νέα Δημοκρατία, για να βρεθεί, (μετά από τρίχρονη τιμωρητική εξορία στις Βρυξέλες και άλλα… βασανιστήρια) στην ηγεσία της, ως αποτυχημένος πρόεδρος: μετά βίας εξασφάλισε την ανοχή του 50% των μελών της Παράταξης, όπως τη λένε. Μέχρι που στις περσινές εκλογές σημείωσε μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της καριέρας του, μεταλλάσσοντας το ιστορικά πλειοψηφικό κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια μειοψηφία της τάξεως του 29,66%. Παρ’ όλα αυτά, με το βενιζελικό μπόνους των 50 εδρών και αυτό των εγχωρίων και ευρωπαίων ολιγαρχών, κατέστη… πρωθυπουργός. Έκτοτε βιώνουμε μια αλληλουχία καταστροφικών για την Ελλάδα και τους Έλληνες κυβερνητικών αποτυχιών, τις οποίες ο Έλληνας πρωθυπουργός, περιφερόμενος ως επαίτης και δούλος των ολιγαρχών του κόσμου, αποκαλεί success story. Και οι οποίες μας καθιστούν ταπεινωμένους πολίτες μιας κολασμένης χώρας, μιας κοινωνικής και εργασιακής ερήμου, όπου αθλούνται οι ασφαλίτες και οι χρυσαυγίτες νεοναζί. Που συγκροτούν ένα ιδιότυπο εγκληματικό παρακράτος με τη συμβολή των ακροδεξιών – εθνικιστών – φιλοχρυσαυγιτών συμβούλων και παρασυμβούλων του Σαμαρά. Οι οποίοι, μεταξύ άλλων, στην ύπαρξη και την δράση της Χρυσής Αυγής ποντάρουν, ακόμα και σήμερα, την ύπαρξη και την… δράση της ανιστόρητης θεωρίας τους, της θεωρίας των δύο άκρων.
 
***
 
    Έτσι νομίζαμε. Έτσι νόμιζαν ή υποδύονταν ότι νόμιζαν κάποιοι, εν πάση περιπτώσει. Ότι ο Σαμαράς, ειδικά στην περίπτωση του τεχνάσματος των «δύο άκρων», έπεσε θύμα των εθνικιστών συμβούλων του. Μέχρι που βγήκε ο φίλος του ο Φαήλος και τον «έδωσε»: “Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι 'σύμβουλοί' του. Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος (σ.σ. Λαζαρίδης) τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν”… Εντάξει κύριε… σύμβουλε. Εμείς εδώ, το «σκυλολόϊ του ΣΥΡΙΖΑ», το πήραμε το μήνυμα. Και ευχαρίστως το μεταφράζουμε: Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης, δεν είναι μόνο ο γραφικός συνεργάτης του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης. Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης είναι και ο σύμβουλός του, και εκ δεξιών του καθήμενος, Χρύσανθος Λαζαρίδης, που είναι και βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. Ακροδεξιάς σύνθεσης είναι και το επικοινωνιακό σύστημα Σαμαρά, το επονομαζόμενο και «μονταζιέρα» (επειδή κόβει και ράβει δηλώσεις και χαλκεύει μικρογκεμπελικής έμπνευσης προπαγανδιστικό υλικό κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, συμβάλλοντας στην συγγραφή του ανεκδότου «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»). Αυτό που απομένει να αποκρυπτογραφήσουμε είναι η πραγματική πολιτική ταυτότητα του Αντώνη Σαμαρά. Αν είναι, δηλαδή, και ο ίδιος ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης. Κι αν είναι εκείνος που εμπνέει τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων» στους συμβούλους του, όπως εν τη βλακεία σου τον καρφώνεις. Όμως όχι, αυτή η «αποκρυπτογράφιση» δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι μια δουλειά που οφείλουν να την κάνουν τα στελέχη και τα μέλη της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς παράταξης που ο ιδρυτής της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ονόμασε Νέα Δημοκρατία. Και όχι «Πολιτική Άνοιξη» ή «Δίκτυο 21».

25 Σεπτεμβρίου 2013

Τα σταγονίδια στο Μέγαρο Μαξίμου




Καθώς στην Ελληνική Αστυνομία εξακολουθούν να ανιχνεύονται νεοναζιστικά σταγονίδια με το DNA της Χρυσής Αυγής, στο Μέγαρο Μαξίμου στεγάζεται ο εθνικισμός αυτοπροσώπως. Δυό εθνικιστικά σταγονίδια με ονοματεπώνυμο για να είμαστε ακριβείς, αν υποθέσουμε ότι, εν ώρα υπηρεσίας τουλάχιστον, οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι Χρύσανθος Λαζαρίδης και Φαήλος Κρανιδιώτης (κατά το τεκμήριον του βίου και της πολιτείας τους, μεταμοντέρνοι εθνικιστές) συστεγάζονται με τον Αντώνη Σαμαρά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Εάν τώρα συμφωνήσουμε ότι ο εθνικισμός είναι το ιδεοληπτικό υπόβαθρο της Χρυσής Αυγής, τότε προκύπτει η εκλεκτική συγγένεια του νεοναζιστικού μορφώματος με την σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και της κυβέρνησης...

***

Ο εθνικισμός, λέξη σακάτικη από τη γέννησή της, – τέλος του 18ου αιώνα – χρησιμοποιείται πάντα υποτιμητικά, με την έννοια του σωβινισμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Μόνο στα 1892 ο Μωρίς Μπαρρές την αποσπά από την άθλια ύπαρξη της για να την κάνει σύμβολο μιας θεωρίας και μιας πολιτικής που την αντιπαραθέτει στον «κοσμοπολιτισμό». Ωστόσο, ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται στην πολιτική ιστορία με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά*…

***

Μετά την πτώση του τείχους, στην περίοδο της «νέας pax americana» (περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας ο όρος «παγκοσμιοποίηση» συνοδεύεται με το γκρέμισμα των εθνικών πολιτισμικών ταυτοτήτων και εκλαμβάνεται –όχι άδικα– ως ο Δούρειος Ίππος του νέου ευρωαμερικανικού επεκτατισμού) ο εθνικισμός άρχισε να επανέρχεται αντανακλαστικά, σαν ένστικτο πολιτισμικής αυτοσυντήρησης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, δεν συνδέθηκε προνομιακά μόνο με την συντηρητική δεξιά, αλλά ευδοκίμησε, (εξακολουθεί να ευδοκιμεί) ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος. Κοινός τόπος αυτού του ιδιότυπου, σύγχρονου, «εθνικισμού, η υπεράσπιση της «κληρονομιάς», η αντίθεση στο «άνοιγμα των συνόρων», την «παγκοσμιοποίηση», την «εισβολή των ξένων. Μαζί με τα παραδοσιακά παιδιά του, βέβαια, τον σωβινισμό, και τον ρατσισμό.

***

Τότε είναι που «ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Χρύσανθος Λαζαρίδης δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό ‘Δίκτυο 21’. Στόχος του, όπως διακήρυττε, ‘η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό’, και συγχρωτίσθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. ‘Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…’ λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου»** Τη… θεωρία των δύο άκρων, λέω εγώ. Και όλες εκείνες τις αρρωστημένες, γκεμπελικού τύπου, πατέντες που κινούνται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ…

***

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν», έλεγε ο Μορίς Μπαρές. Και, πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία: σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία. Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν…

*Ο Ζαν – Μαρί Ντομνάς σε ανάλυσή του για τον Εθνικισμό (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια) *
*Από το άρθρο του Φώτη Παπούλια στην Εφημερίδα των Συντακτών με τον τίτλο «Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο «γατούλης» που έγινε γεράκι»

Νίκος Τσαγκρής

23 Σεπτεμβρίου 2013

Χρύσανθος: ο γατούλης που έγινε γεράκι


Ο ευρωκομμουνιστής που μέσα από τα κείμενα του Κλαούζεβιτς, του Λένιν και του Μάο Τσε Τουνγκ, προχώρησε στη Θεωρία των Παιγνίων, τη Θεωρία του Χάους, την Πολιτική Ανοιξη και την "εθνικιστική" Ν.Δ. του Σαμαρά


Του Φώτη Παπούλια (από την Εφημερίδα των Συντακτών)

Εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όσοι σύχναζαν στα μπαράκια των Εξαρχείων από τον κλασικό «Ιπποπόταμο» μέχρι το πρωτοποριακό για την εποχή του «Green Door», τύχαινε να συναντούν ένα νεαρό εξοδούχο φαντάρο, ενίοτε με στολή μαυροσκούφη. Σε αρκετούς «κάτι θύμιζε» και όσοι τον παρατηρούσαν με προσοχή αναγνώριζαν στο πρόσωπό του το άλλοτε μέλος της συντονιστικής του Πολυτεχνείου, τον εκ των ηγετών της Β′ Πανελλαδικής, τον «γατούλη», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, περί ου ο λόγος, γεννημένος το 1954, με πατέρα στρατιωτικό, απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, φοιτητής της Νομικής Αθήνας (στο Οικονομικό Τμήμα), μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου, βασανισθείς από τη χούντα, αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση που μεγαλώνοντας «είδε το φως το αληθινό».

Μέλος του κεντρικού συμβουλίου του «Ρήγα Φεραίου», της Νεολαίας του ΚΚΕεσ., ήταν ένας από τους τρεις που εκπροσωπούσαν την «αριστερή πτέρυγα», υποστηρίζοντας τις πιο δυναμικές ενέργειες στον χώρο της νεολαίας, θιασώτης της σύγκρουσης με τις καραμανλικές απαγορεύσεις, που ήρθε σε αντιπαράθεση με την τότε ηγεσία του κόμματος.

Μετά την εκλογική αποτυχία της «Συμμαχίας» το 1977, ο «αλαζονικός και ενίοτε υπερφίαλος για τη στρατηγική του σκέψη Χρύσανθος», μελετητής του Κλαούζεβιτς και των στρατιωτικών κειμένων του Μάο Τσε Τουνγκ, του Αλτουσέρ και του Λένιν, «όχι ικανός θεωρητικός, αλλά εξαίρετος συνδικαλιστής», αποχώρησε με την πλειοψηφία της Νεολαίας του «Ρήγα Φεραίου» και δημιούργησε τη «Ρήγας Φεραίος Β′ Πανελλαδική».

Μέλος του κεντρικού γραφείου (με γραμματέα τον Γ. Πιτουρόπουλο), επιδίωξε να εμφανιστεί ως «ο φυσικός ηγέτης της κίνησης, με κληρονομιά την όντως μαχητική στάση του στο Πολυτεχνείο», υποστηρίζουν όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή. Τότε αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» και «Σχολιαστής» και πρωτοστατούσε για τη συνεργασία της Β’ Πανελλαδικής με σχήματα όπως η ΕΔΑ και η Σοσιαλιστική Πορεία.

Tο διδακτορικό

Οταν το πολιτικό του εγχείρημα άρχισε να φθίνει, ο «ωραίος και γλαφυρός στον λόγο, αλλά και βαθιά εκδικητικός Χρύσανθος, απομακρύνθηκε με “πλάγια βήματα”», θυμούνται τότε σύντροφοί του, και αναζήτησε την τύχη του σε Αγγλία και Αμερική. Από το London School of Economics και τη Νομισματική Θεωρία και Επιχειρησιακή Ερευνα, ο δρόμος της γνώσης τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη για το διδακτορικό του στην Οικονομετρία από το City University και μετά στη Σύγχρονη Θεωρία Ανάλυσης στο Courant School of Applied Mathematics, με έφεση –καθόλου τυχαίο όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων– στη Θεωρία των Παιγνίων και τη Θεωρία του Χάους.

Κατά την παραμονή του στην Αμερική αναμίχθηκε στα της ομογένειας και, όπως λένε όσοι τότε συνομιλούσαν μαζί του, «εκεί έκανε και τη μεγάλη στροφή, γοητεύτηκε από τον Ρίγκαν και αρθρογραφούσε σε έντυπα της ομογένειας φτάνοντας μάλιστα σε διευθυντικές θέσεις». Εκείνη την περίοδο γνωρίζεται με τον Αντώνη Σαμαρά, κοινό τους σημείο το κολέγιο, και αρχίζει η περίοδος στενής φιλίας με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, με τον οποίο συμφωνούσε στους χειρισμούς του για το Σκοπιανό. Τον ακολούθησε στην Πολιτική Ανοιξη, ενώ είχε πρωτοστατήσει στην Παμμακεδονική Ενωση και στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό.

Aνακάλυψε την ορθοδοξία

Για πολλούς στην Αμερική «ανακάλυψε και την ορθοδοξία», κινήθηκε στους εκεί εκκλησιαστικούς κύκλους και είχε άριστες σχέσεις με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.

«Ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός του και η βενιζελικής καταβολής αντίληψη της πολιτικής, ότι τη χρησιμοποιούμε χωρίς αρχές, ανάλογα με τη συγκυρία», όπως λένε άλλοτε φίλοι του, αποτυπώθηκαν όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό «Δίκτυο 21». Στόχος του, όπως διακήρυττε, «η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό», και συγχρωτίσθηκε μεταξύ άλλων με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. «Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…» λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου.

«Φίλαρχος, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είναι το κέντρο της Γης, έγινε γενίτσαρος, πλέον κινείται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ», λένε παλιοί συναγωνιστές του, σχολιάζοντας την στα όρια της προβοκάτσιας επίθεσή του στον ΣΥΡΙΖΑ. «Απέκτησε το σύνδρομο του εξωμότη, θυμίζει τις αλήστου μνήμης εποχές που, όσοι υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας, καλούνταν από τους βασανιστές τους να δείρουν τους συγκρατούμενους φίλους τους».

Οσοι δε είναι ιδιαίτερα παρατηρητικοί, με ιδιαίτερη έμφαση στην αισθητική, επιμένουν με μια τάση πικρόχολου χιούμορ ότι «το τσελιγκαίικο μουστάκι του προδίδει την καταγωγή του, όσο και αν αρνείται την αριστερή καταβολή του».

Είναι χαρακτηριστικό το πώς συμπεριφέρθηκε στην άλλοτε συναγωνίστριά του στο Πολυτεχνείο, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, όταν αυτή άσκησε κριτική στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στη Βουλή. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό από κάποιον που βλέπει τη χώρα του να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, και κάποιοι να κάνουν ό,τι μπορούν να τη ρίξουν πίσω», είπε. Οντως αηδιαστικό…

18 Σεπτεμβρίου 2013

Κράτος, αστυνομία, θάνατος…


Είδα έναν εξηντάχρονο δάσκαλο να πέφτει στα χέρια των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των απεργών εκπαιδευτικών. Εύσωμος, καλοστεκούμενος, αξιοπρεπής. Βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μπλοκ των απεργών καθώς δέχτηκε έκπληκτος, σχεδόν με ένα χαμόγελο ντροπής, μια ριπή χημικών στο πρόσωπο. Ακολούθως, αντιμετώπισε με ολύμπια ψυχραιμία το βάναυσο κεφαλοκλείδωμα του αστυνομικού που τον συνέλαβε. Είδα από τη μια τη βαρβαρότητα, τον πρωτογονισμό. Κι από την άλλη τον πολιτισμό, την κουλτούρα. Από τη μια το κακό, από την άλλη το καλό…

Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους: «υπάρχει περίσσεια κακού στον κόσμο, και μία από τις όψεις της είναι το Κράτος», λέει ο Ευγένιος Ιονέσκο σε ένα σημείωμα για την κουλτούρα και την πολιτική: «…το Κράτος έχει γίνει παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»…

Για τους φανατικούς και τους αδαείς, διευκρινίζω ότι ο Ιονέσκο δεν αναφέρεται στο φιλελεύθερο ή στο σοσιαλιστικό ή στο κομμουνιστικό κράτος, αλλά στο Κράτος˙ σε μια περίοδο που αμφισβητούσε τον μαρξισμό και δήλωνε ότι, μεταξύ των δυο κακών που ονομάζονται καπιταλισμός και κομμουνισμός, προτιμά το πρώτο, ως το λιγότερο κακό. Και πράγματι, καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό, το Κράτος, η κρατική εξουσία, η συγκέντρωση εξουσίας σε ένα υπερτροφικό Κράτος, μπορεί να είναι μια φοβερή μορφή του κακού, να οδηγήσει στον θάνατο: Στο τέλος του ανθρωπισμού, στο τέλος του πολιτισμού, στο τέλος της κουλτούρας…

Λοιπόν, το Κράτος «ή είναι κάτι νεκρό ή εμπεριέχει τον θάνατο». Και η αστυνομία, που υποτίθεται πως είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κακού, στην υπηρεσία του κράτους. Ένας μηχανισμός πού, όπως στο κατά Ιονέσκο Κράτος, «εφαρμόζεται στους ζωντανούς, αλλά με τέτοια δύναμη, ώστε καταλήγει στην ισοπέδωση, στην οπισθοδρόμηση, στον θάνατο»: όταν είδα τον εξηντάχρονο ΄δάσκαλο στα χέρια των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των εκπαιδευτικών, είδα απ’ τη μια το καλό κι απ’ την άλλη το κακό˙ την ισοπέδωση, την οπισθοδρόμηση, τον θάνατο…

Νίκος Τσαγκρής

16 Σεπτεμβρίου 2013

Στηθάγχη

 


Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου.

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, είναι η μόνη δικαιοσύνη. Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητα μας. Τέλος όπως θα ξημερώνει θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει. Είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μίας εποχής.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

12 Σεπτεμβρίου 2013

Σαμαράς, ο υπηρέτης της frau Μέρκελ


 
 Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης, κραυγάζουν οι πολίτες της Γερμανίας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. «Δίνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουμε τους Έλληνες απ’ την πτώχευση»! «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ελλάδας!», θρηνούν οι Έλληνες πολίτες όπου βρεθούν και όπου σταθούν! «Δίνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας για να σώσουμε το κράτος της μίζας και της αρπαχτής από την πτώχευση»!...

Πράγματι, κατά κάποιο τρόπο, οι Γερμανοί, οι Έλληνες – και όλοι οι πολίτες της υπό κατάρρευσιν ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης – είναι οι ηλίθιοι της Ευρώπης. Μόνο που αστοχούν όσον αφορά το αντικείμενο της ακούσιας πληρωμής τους: δεν πληρώνουν ούτε για «να σώσουν τους Έλληνες», ούτε για να σώσουν «το κράτος της μίζας και της αρπαχτής». Πληρώνουν για να σώσουν τον υπαρκτό καπιταλισμό. Και πιο στοχευμένα, τους υπαρκτούς καπιταλιστές. «Οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν καθόλου στον καπιταλισμό, πιστεύουν στο σοσιαλισμό για τους πλούσιους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι οι κυβερνήσεις θα μεριμνούν μόνο για αυτούς, δίχως οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται», γράφει με το ανατρεπτικό χιούμορ του ο Μάικλ Μουρ.

Ο στόχος της Μέρκελ

Ακριβώς αυτό συμβαίνει: τα χαράτσια που πληρώνουν οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι, η «βοήθεια δισεκατομμυρίων ευρώ προς τους Έλληνες» που επικαλείται η γερμανική μεσαία τάξη, δεν είναι παρά οι αντίστοιχες μέριμνες των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας για τους ντόπιους και… ξένους καπιταλιστές!...

Με μια διαφορά: ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά μεριμνά για τους καπιταλιστές (την ντόπια οικονομική ολιγαρχία, ας την πούμε) με στόχο να κερδίσει χρόνο εξουσίας και τα… σχετικά, η Άνγκελα Μέρκελ μεριμνά για την ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη. Και ονειρεύεται μια νέου τύπου αυτοκρατορία: «Φτάσαμε στον στόχο μας. Οδηγήσαμε την Γερμανία ξανά στην κορυφή. H Γερμανία είναι και πάλι εγγυητής σταθερότητας και ατμομηχανή ανάπτυξης στην Ευρώπη», κόμπαζε υπό τον ορυμαγδό των ζητωκραυγών των συνέδρων του κόμματός της, ιδεολογικών συντρόφων του Αντώνη Σαμαρά, στο συνέδριο του CDU, στη Λειψία.

Σ’ αυτό τον στόχο, την οικονομική και – γιατί όχι; – γεωπολιτική ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπέταξε η κ. Μέρκελ την προεκλογική της στρατηγική, ενόψει των εκλογών της 23ης Σεπτέμβρη. Υποτάσσοντας, στην ίδια στρατηγική, με τον ίδιο στόχο, και την διαχείριση της κρίσης, ιδιαίτερα της ελληνικής κρίσης*. Με πρόθυμο εργαλείο την ίδια την ελληνική κυβέρνηση, τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά: «Αυτή η συζήτηση ‘περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους’, γίνεται μεταξύ των δανειστών μας και αφορά το πώς θα μας βοηθήσουν περισσότερο, εφ’ όσον εμείς κάνουμε αυτό που έχουμε αναλάβει, δηλαδή να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα φέτος. Κι εφ’ όσον συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές»… Και τα λοιπά, και τα λοιπά….

Πώς να ακουστούν οι πολίτες;

Πέραν όλων των άλλων, εδώ φαίνεται καθαρά το πρόβλημα συμβίωσης της δημοκρατίας με τον σύγχρονο, τον επιθετικό, να πούμε, καπιταλισμό. Το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική λογική του, ειδικά όπως εκφράζεται από το σύστημα Μέρκελ εντός της ευρωζώνης, υποσκάπτει τα θεμέλια της δημοκρατίας και, ακόμα χειρότερα, εκφυλίζει την ίδια την πολιτική: παρακολουθούμε έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου μεταξύ των ολιγαρχών, για να προσανατολίσουν προς όφελός τους τις πολιτικές αποφάσεις. Και οι πολίτες, ιδιαίτερα οι πολίτες του ρημαγμένου ευρωπαϊκού Νότου, παρακολουθούν αυτές τις συγκρούσεις χωρίς να έχουν τα μέσα για να καταφέρουν να ακουστεί η φωνή τους...

Πώς να ακουστεί η φωνή τους, η φωνή μας; Απέμειναν μόνο οι δρόμοι της Αθήνας και κάποιοι τίτλοι στις φυλλάδες να σαρκάζουν: «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης»! Πράγματι, αφού ακόμα και τα «μέσα ενημέρωσης» είναι κι αυτά υπό καπιταλιστική κατοχή. Όπως και οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων...

* Το κέρδος της Γερμανία από την κρίση ανέρχεται στα 100 δισ. ευρώ. Εξ’ αυτού τα κόμματα αξιοποίησαν ως κεντρικό θέμα της προεκλογικής αναμέτρησης το ενδεχόμενο παροχής στην Ελλάδα και τρίτου πακέτου… στήριξης που θα κυμαίνεται από 11 μέχρι και 70(!) δις. ευρώ και θα συνοδεύεται με νέα μνημόνια. Διότι… «δεν βγαίνει το χρέος»

Νίκος Τσαγκρής 


4 Σεπτεμβρίου 2013

Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν...


Μέρες χλιαρές και υγρές, νύχτες που μυρίζουν μπαρούτι. Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Ποια Συρία δηλαδή, τον λαό της Συρίας. Οι λαοί την πληρώνουν πάντα….

Αυτές τις μέρες του ζόφου, ξαναδιαβάζω τα παλιά βιβλία. Εκείνα που αφηγούνται την ιστορία από την μεριά που γράφτηκε, την μεριά των ανθρώπων: «Χτες η Μ. μου είπε κλαίγοντας σχεδόν: "τώρα που μεγάλωσα κι εγώ δεν έχω τίποτα να κάνω αφού διώξαμε τους Γερμανούς και κυνηγήσαμε τους φασίστες!". Κι εγώ, καθώς τέλειωσε αυτή η δύσκολη εποχή, πρέπει να καταβάλλω προσπάθειες προσαρμογής, σαν την Μ., γιατί κάθε φορά που γράφω τις λέξεις «φασίστες», «αντίσταση», «Κόμμα», με όλα τα γράμματα τους, ασυναίσθητα τα μουτζουρώνω ύστερα, από συνήθεια, να μη φαίνονται!...»*

Προσαρμόστηκαν. Και άφησαν την ιστορία να γράφεται ερήμην τους, από την άλλη τη μεριά. Τη μεριά των σκυλιών του πολέμου: Περλ Χάμπορ, Χιροσίμα, Κορέα, Βιετνάμ. Και Λίβανος και Κύπρος και Παλαιστίνη – Παλαιστίνη – Παλαιστίνη… Μέχρι που άρχισαν οι μεταψυχροπολεμικές συμπαραγωγές σε ζωντανή παγκόσμια προβολή: Κόλπος, Βοσνία, Κόσσοβο, Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ.

«Αυτοί πουλάνε τα χημικά»...

Το είπε ο Μίκης: «Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου». Τώρα, τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Γερμανία είναι τα σκυλιά του πολέμου και, «αυτοί πουλάνε τα χημικά!.. Ναι, ο Μίκης το είπε και αυτό: «Κάποτε ο Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες. - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα. - Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα»…

Ο Μιττεράν δεν μπορούσε τότε να το πει, το είπε τώρα ο Μίκης: «Στο Παρίσι λειτουργούσε ένα μοναδικό στον κόσμο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο, παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών που εφοδίαζε τον Σαντάμ στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε», αλλά είχαν βαριά εγκαύματα, τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά. Και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκτέιλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί, ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…»

Μόνο ο Μίκης τα λέει

Ο Μίκης! Αυτός ο ακατάβλητος κολοσσός του ευρωπαϊκού πολιτισμού, είναι ο μόνος που είχε το σθένος να το πει. Να το φωνάξει καθαρά και δυνατά: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ!

Και είπε ακόμα, «τι μπορεί κανείς να περιμένει από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα; Η διαφορά μας, εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους, είναι γεωγραφικού χαρακτήρα: είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό.»…

  Και ακόμα: «υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που, κατά λάθος, έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι: 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου.»…

  Έτσι τα είπε ο Μίκης. Άκρως ανθρώπινα, πολιτισμένα και πολιτικά: όπως τα γράφουν τα παλιά βιβλία. Εκείνα που αφηγούνται την ιστορία από την μεριά που γράφεται. Τη μεριά των ανθρώπων, τη δικιά μας μεριά. Μα τι κρίμα, η φωνή του δεν ακούστηκε, χάθηκε στα ψιλά των κάλπικων εφημερίδων. Πνίγηκε μέσα στα ουρλιαχτά των σκύλων του πολέμου, (ανάμεσά τους και ένα ελληνικό κανίς που το φωνάζουν Βενιζέλο) στη φλυαρία των αντιπολεμικών ψιθύρων της Αριστεράς…

Σσσς! Σύντροφοι η πατρίδα κοιμάται! Κι είναι Φθινόπωρο του 2013: μέρες χλιαρές και υγρές, νύχτες που μυρίζουν μπαρούτι. Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Ποια Συρία δηλαδή, τον λαό της Συρίας. Οι λαοί την πληρώνουν πάντα….

ΥΓ1: Κατά τη γνώμη μου η συγκεκριμένη παρέμβαση του Μίκη, λόγω και του αποκαλυπτικού πολιτικού και πολιτιστικού της φορτίου, θα άξιζε μιας πανευρωπαϊκής ή και παγκόσμιας προβολής. Με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας, των ΜΜΕ και, βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ.

ΥΓ2: Τα κείμενα εντός εισαγωγικών είναι αποσπάσματα από το αναφερόμενο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη που υπό τον τίτλο «Τα τύμπανα του πολέμου» (29.8.2013) δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στη διεύθυνση http://restaro.blogspot.gr/2013/08/blog-post_30.html

* Από το βιβλίο της Μ. Σερένι ‘Ένας έρωτας μια ζωή» - Θεμέλιο

30 Αυγούστου 2013

Μίκης: Γιατί πουλάτε θάνατο κ. Μιτεράν;


Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου.

Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα.

Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν.

Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
 
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους!

Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη; - Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί - Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες; -

Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει. - Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν. - Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι; Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας…

Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου. Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.

Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία.

Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Μίκης Θεοδωράκης, Αθήνα, 29.8.2013 (Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)