30 Αυγούστου 2013

Μίκης: Γιατί πουλάτε θάνατο κ. Μιτεράν;


Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου.

Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα.

Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν.

Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
 
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους!

Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη; - Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί - Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες; -

Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει. - Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν. - Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι; Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας…

Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου. Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.

Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία.

Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Μίκης Θεοδωράκης, Αθήνα, 29.8.2013 (Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

28 Αυγούστου 2013

ESM: Το ενεχυροδανειστήριο της Μέρκελ



Ένας θρύλος του ποδοσφαίρου, ο Τάσος Μητρόπουλος, επικρίνεται επειδή άνοιξε την «ΜITROPOULOSGOLD». Η «ΜITROPOULOSGOLD» είναι ένα εμπορικό ανθρωπίνων ενθυμημάτων, ένα ενεχυροδανειστήριο. Μια επένδυση στην απόγνωση των πτωχευμένων Ελλήνων: τα ενεχυροδανειστήρια είναι οι μόνες επενδύσεις που ευδοκιμούν στην μικρή – πικρή μας χώρα. Και είναι οι επενδύσεις αυτές που, ενδεχομένως, επιτρέπουν στον κ. Σαμαρά να δηλώνει ότι «είμαστε στη φάση της ανάπτυξης». Και ότι, υπό την σκέπη του, «γίνονται επενδύσεις που θα μας οδηγήσουν στην έξοδο απ’ την κρίση»…

Επικρίνεται, λοιπόν, ο Τάσος Μητρόπουλος για την «επένδυσή» του, αλλά ευθαρσώς απαντά: «ναι, αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του». Και, «δεν απολογούμαι, να απολογηθούν οι κρατικοί παράγοντες που μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Εδώ ο ενεχυροδανειστής κάνει μια ντρίπλα από το ποδοσφαιρικό του παρελθόν. Και από την μικρή περιοχή των ενεχυροδανειστών περνάει στη μεγάλη περιοχή των ενεχυροδανειζόμενων, προκειμένου να σκοράρει: «οι κρατικοί παράγοντες μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Το ίδιο κάνουν, άλλωστε, προκειμένου να κοιμούνται ήσυχοι, όλοι οι ενεχυροδανειστές και οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι και οι περί ών ο λόγος κρατικοί παράγοντες. Συλλήβδην: μεταφέρουν την βεβαρημένη τους συνείδηση από το πεδίο του τοκογλύφου στο πεδίο του ευεργέτη: «αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του»…

Ο εκποιητής Σαμαράς

Κάπως έτσι και ο κρατικός παράγων Σαμαράς: ως εκπρόσωπος του ενεχυροδανειστηρίου «Η Τρόϊκα», να πούμε, ενεχυριάζει για πενταροδεκάρες τα πλέον πολύτιμα «κοσμήματα» της χώρας. Κι ακόμα χειρότερα, με το ένα χέρι ξαφρίζει τους μισθούς και τις συντάξεις μας, ώστε να αδυνατούμε να πληρώσουμε τα χαράτσια που μας βάζει με το άλλο. Και, μ’ ένα τρίτο χέρι, κατάσχει το σπίτι μας, τη ζωή μας την ίδια. Όταν δε επικρίνεται, «το κάνω για να ξοφλήσει η δόλια η Ελλαδίτσα τους δανειστές», απαντάει.

Όπως ο θρύλος του ποδοσφαίρου και παιχταράς του κόμματός του*, ενεχυροδανειστής σήμερα, Τάσος Μητρόπουλος: το κάνω για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του… Εντάξει, ο Σαμαράς δεν είναι ενεχυροδανειστής με την… κλασική έννοια του όρου, είναι μια νεοφιλελεύθερη μετεξέλιξη του είδους: «στη σκέψη του δεν υπάρχει θέση μήτε για την αμφιβολία μήτε για το βάραθρο. Πιστεύει ότι οι αγορές είναι τόσο τέλειες ώστε δεν έχουν πια την ανάγκη να είναι και οι άνθρωποι τέλειοι. Δεν υπάρχει κανένας ίλιγγος στο χείλος του γκρεμού, αφού η σκέψη του νέου, αυτού, πολιτικού είδους κατέχει τη λύση για τις ανθρώπινες δυστυχίες»:* Κατάσχεση! Πλειστηριασμός! Εκποίηση!..

Η Ελλάδα ενέχυρο της Μέρκελ

Μα τι λέμε τώρα; Η Ευρώπη της κ. Μέρκελ δεν είναι παρά ένα απέραντο ενεχυροδανειστήριο που λειτουργεί με γνώμονα την βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: «ο πιο αθώος τρόπος να περνά κανείς τον καιρό του είναι να κερδίζει χρήματα». Με οποιονδήποτε τρόπο…

Κεντρικό κατάστημα του Μερκελικού ενεχυροδανειστηρίου είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism), ο οποίος, σύμφωνα με υποτιθέμενη αποκάλυψη των ημερών, επιθυμεί να μεταφερθεί η διαδικασία εκποίησης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας από την Ελλάδα (το ΤΑΙΠΕΔ) στο εξωτερικό και να διεκπεραιώνεται από τουλάχιστον δύο εταιρείες holding. Υπό τον έλεγχο του ESM προφανώς: «ένα σχήμα υπερεθνικού χαρακτήρα με υπερεξουσίες και εποπτικό ρόλο (supervisory board), το οποίο ιεραρχικά θα βρίσκεται επάνω από το ελληνικό διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ και ουσιαστικά δεν θα λογοδοτεί σε κανένα. Το συγκεκριμένο όργανο δεν θα αποτελείται από Έλληνες τεχνοκράτες ή πολιτικούς αλλά από στελέχη με διεθνή εμπειρία που θα προέρχονται από επιλογή των δανειστών»*.

Ρε ΘΕΜΑτοφύλακες του συστήματος, σιγά την αποκάλυψη! Ακόμα και ο… πλουσιότερος αντιμνημονιακός αυτού του τόπου γνωρίζει ότι ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν βάλει ενέχυρο το σύνολο της κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας με μνημονιακή βούλα και υπογραφή. Όσο για το «πόρισμα του ESM», στην καλύτερη δεν είναι παρά οι τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας του ενεχυροδανειστηρίου της Μέρκελ. Οι οποίες ελάχιστα απέχουν από τις τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας κάθε ενεχυροδανειστηρίου που…σέβεται τον εαυτό του. Όπως του «ΜITROPOULOSGOLD», να πούμε…

* Ο Τάσος Μητρόπουλος είναι φίλος του Σαμαρά, υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στις εκλογές του 2012
* Ο νεοφιλελεύθερος άνθρωπος όπως «σκιτσάρεται» στον Economist, το «ευαγγέλιο» του φιλελευθερισμού.
* Από το «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Θέμα

Νίκος Τσαγκρής 

18 Αυγούστου 2013

Ο Μποντλέρ στην παραλιακή λεωφόρο



Ο ναρκισσισμός μου φαίνεται αφόρητος αλλά σπάνια καταφέρνω να τον αποφύγω. Μόλις χθες πήγα μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο. Νυχτερινή βόλτα, και κατέληξα σε ένα απ’ εκείνα τα νεανικά μπαρ δίπλα στο κύμα.

Μαζικά θερινά στέκια μιας νεολαίας που πλήττει θανάσιμα. Και δεν ενδιαφέρεται καθόλου να το κρύψει. Η μουσική ήταν ευθυγραμμισμένη με τη νεολαία. Και την πλήξη της.Τα αγόρια φρόντιζαν να υπονομεύουν τη φυσική ομορφιά τους. Με κάθε τρόπο. Η πνευματική ομορφιά τους ήταν αθέατη. Μπορεί και ανύπαρκτη!..

*****

Τα κορίτσια, κάποια απ’ αυτά πάντως, διατηρούσαν ορισμένα από τα κλασικά τους προτερήματα, όπως τα περιέγραψε ο Μποντλέρ: Άλλες αυστηρές και σοβαρές, άλλες ξανθιές και εύθυμες. Άλλες, επιδεικνύουν με μια αριστοκρατική ανεμελιά έναν πρώιμο κόρφο, κι άλλες δείχνουν αθώα ένα αγορίστικο στήθος. Έχουν την βεντάλια στα δόντια, το μάτι απλανές ή προσηλωμένο. Είναι θεατρικές και πανηγυρικές όπως το δράμα, η μουσική, η όπερα που κάνουν πως ακούνε…

Κάπως έτσι, μα δεν υπήρχε ίχνος ανταπόκρισης. Ακόμα και τα λιγοστά νεανικά ζευγάρια, ακίζονταν ατομικά, μοναχικά, σαν ο καθένας να φλερτάριζε τον εαυτό του, σιωπηρά. Τόσος ναρκισσισμός! Δεν με χωράει ο τόπος! Σκέφτηκα και πήρα τον… ναρκισσισμό μου κι έφυγα…

*****

Στη Γλυφάδα, σ’ εκείνο το «άνοιγμα» που μοιάζει με μια πόλη-σκηνικό. Έχετε δει πανσέληνο με σπόνσορα την vodafone; Το είδα χθες, αργά τη νύχτα, στη Γλυφάδα. Μια γιγαντοαφίσα κι από πάνω της το στρογγυλό φεγγάρι να φωτίζει κιτρινιάρικα μια πόλη πλαστική. Αμερικάνικη.

Το … Ελντοράντο της Αθήνας. Μέτρησα δεκαεφτά φαστ φουντ! Μα είναι δυνατόν; Ανάμεσά τους βρήκα το δρομάκι με τα μπριζολάδικα, το γνώριμο από παλιά. Εκεί, εντάξει, οι θαμώνες ήταν άσχετοι με τον ναρκισσισμό. Έτρωγαν τις μπριζόλες, τις πατάτες τις τηγανιτές και έπιναν την μπίρα σε στιλ ορίτζιναλ ελληνικό!

*****

Πώς έγινε και πήγε το μυαλό μου πάλι στον Μποντλέρ: Προς τι λοιπόν; Αν δεν είστε αληθινοί άνθρωποι, να είστε αληθινά ζώα. Να είστε ανεπιτήδευτοι, και θα είστε χωρίς άλλο χρήσιμοι ή ευχάριστοι σε κάποιους… Δυστυχώς, σκέφτηκα, στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις αληθινούς ανθρώπους ή και «αληθινά ζώα».

Σε λίγο, ωστόσο, επικράτησε και πάλι ο …. Μποντλερικός ναρκισσισμός: η καρδιά μου – έστω και στα δεξιά – θα βρει εύκολα χίλιους συν-παρίες ανάμεσα στα τρία δισεκατομμύρια όντα που βόσκουν στις τσουκνίδες του συναισθήματος!

Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

30 Ιουλίου 2013

Στον καθρέφτη του ήλιου...


Από το κάστρο της Μεθώνης έβλεπες την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

Έτσι, την έβλεπες ατόφια, καθαρά, σαν να ‘βλεπες την ίδια την ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Μα αλίμονο, την έβλεπες αταίριαστη με μνήμες και γραφές άλλων καιρών, μαραζωμένη κι άσχημη: να μαστιγώνεται αλύπητα από αδίστακτους εμπόρους και ληστές. Να καίγεται ολημερίς κι ολονυχτίς το δέντρο-σώμα της από τα ίδια τα παιδιά της, που έγιναν σωματέμποροί της, οικοπεδοφάγοι της και καταπατητές. Και να σφαδάζει από αβάσταχτη αγωνία και πόνο, καθώς έβλεπε εκείνους που ονομάζονταν πατέρες της, αντί να την γλυτώσουνε, να τρώγονται σαν τα σκυλιά: ποιός είναι, λέει, πιο ικανός να κυβερνά, να σβήνει τις φωτιές!..

Προφανώς αυτή η δυνατότητα ευκρινούς αντικατοπτρισμού της ελληνικής πραγματικότητας, αυτό το αδιάντροπο ξεμπρόστιασμα της λανθάνουσας σκληρότητας που επικρατεί στο κέντρο της χώρας, στους εξουσιαστικούς πυρήνες της ελληνικής κοινωνίας (στους πυρήνες της πολιτικής, της οικονομίας, των media) επιτυγχάνεται χάρη στην αιφνίδια εξυγίανση των αισθήσεων, μετά από τις οβερντόουζ δόσεις καθαρού οξυγόνου. Καθαρού ήλιου. Καθαρής θάλασσας. Καθαρής ιστορίας: Μεθώνη – Κορώνη – Φοινικούντα – Πύλος…

Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σ’ εκείνο το κρυστάλλινο τοπίο του Νότου, συναντιέσαι και πάλι με το καθαρό σώμα σου, το καθαρό μυαλό σου, ζεις για λίγο μαζί τους. Φοβερό σοκ! Κινδυνεύεις να βρεθείς σε κάποιο δημόσιο ψυχιατρείο καθώς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εντοπίζεις την πανούκλα. Τις διεστραμμένες δυνατότητες του νου διακεκριμένων ατόμων ή ομάδων που διαμορφώνουν την καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και, εντέλει, τον δεσπόζοντα πολιτισμό του παρόντος: μια χώρα που καίγεται, αυτοπυρπολείται, στο βωμό ενός αλλόφρονος, ανυπόστατου, απατηλού «εκσυγχρονισμού».
Καίμε και «καίμε» τη φύση. Ξεριζώνουμε τη γλώσσα, το συναίσθημα, την ιστορία, την παράδοση, δεν φοβόμαστε τις αναμετρήσεις (εκτός κι αν πρόκειται για αναμετρήσεις με τον διεστραμμένο μας εαυτό. Ή με τους διεστραμμένους ισχυρούς της Γης, πάτρονές μας)…. Μια πολιτική συμφορά τόσο ολοκληρωμένη, μια κοινωνική και οικολογική συμφορά, αυτές οι παραλυσίες και οι εκτραχηλισμοί που πιέζουν τις ψυχές, τις σπρώχνουν στα άκρα: στην υστερία – στην αδράνεια…

Κι εσύ εκεί, από το κάστρο της Μεθώνης, σε μια περιστασιακή συνάντηση με το σώμα σου, με το μυαλό σου, να βλέπεις την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: σαν την πανούκλα!...

                                                                                               Νίκος Τσαγκρής

15 Ιουλίου 2013

Η σφαγή του εκπαιδευτικού Αγησίλαου Β.

 


Στη «Δίκη» του Κάφκα ο Γιόζεφ Κ. γίνεται στόχος. Διώκεται, αλλά δεν ξέρει γιατί. Βέβαια υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά χωρίς, και πάλι, να ξέρει γιατί. Συνεχίζει να ερωτεύεται, να τρώει ή να διαβάζει την εφημερίδα του. Κατόπιν δικάζεται. Η αίθουσα του δικαστηρίου είναι σκοτεινή, δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, υποθέτει μονάχα πως καταδικάστηκε, μάταια όμως αναρωτιέται για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, δυο καλοντυμένοι και ευγενικοί κύριοι έρχονται να τον βρουν και τον παρακαλούν να τους ακολουθήσει. Με πολλές φιλοφρονήσεις, τον οδηγούν σε ένα απελπιστικό προάστιο, του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και τον σφάζουν. Προτού πεθάνει, ο καταδικασμένος λέει μονάχα: «σαν το σκυλί»…

*****

Έτσι η κάπως έτσι, βίωσε ο καθηγητής Αγησίλαος Β. την «σφαγή» που υπέστη με την εφαρμογή των μέτρων «κινητικότητας»∙ μέτρα που ανέλαβε να εφαρμόσει ο νέος υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης της Κυριάκος Μ.,προς διόρθωσιν των δημοσίων οικονομικών: «Έγινα στόχος των διαπραγματευτών της κυβέρνησης με την Τρόϊκα αλλά δεν ξέρω γιατί», μου γράφει. «Βέβαια, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου, βγήκα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους μου, χωρίς να ξέρω καλά – καλά γιατί το έκανα κι αν είχε νόημα αυτό που έκανα». «Όπως και να 'χει», συνεχίζει, «σε μια αίθουσα σκοτεινή, στο υπουργείο Οικονομικών, με δίκασαν. Μάταια αναρωτιόμουν πως και γιατί. Μόνο όταν βρήκα το θάρρος και πήγα στο υπουργείο, ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος που με δέχτηκε με οδήγησε σε ένα απελπιστικά γκρίζο γραφείο και μου έδειξε το χαρτί της διαθεσιμότητας. Τότε ένιωσα σαν να μου βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και να με σφάζουν. Είπα μονάχα: σαν το σκυλί»…

*****

Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Έλληνα μισθωτού Αγησίλαου Β.; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Όπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμύ, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο»˙ απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά – σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από το βράχο του…». Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση. Την Γενναιότητα. Τον Αγώνα…

Νίκος Τσαγκρής 15/7/2013

10 Ιουλίου 2013

Ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ και η αριστερά του 21ου

Το ιστορικά υψηλό άθροισμα της Ελληνικής Αριστεράς πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί.
 
Του Νίκου Τσαγκρή

 «Και τι ζητάνε τώρα αυτοί, μπορείς να μας πεις;». Όχι σύντροφε, δεν μπορώ να σου πω. Για την ακρίβεια, δεν θέλω να σου πω. Γιατί αν σου πω δημοσίως την γνώμη μου για αυτό «που ζητάνε αυτοί», θα γίνω αυτομάτως κακός ή και κακόπιστος, μπορεί και συκοφάντης. Αφού με υποχρεώνεις να σου πω ότι  «αυτοί» έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και, αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Φυσικά, δεν μιλάμε για τα απλά μέλη των σχημάτων της  Κομμουνιστικής Αριστεράς, που παραμένουν τυφλοί μαχητές της μεγάλης ουτοπίας. Ούτε, φυσικά, για τις χιλιάδες των ανένταχτων, σοσιαλιστών ή κομμουνιστών, που παραμένουν έμπλεοι των πολιτικά ανέκφραστων ανθρωπιστικών, μαρξιστικών και μεταμαρξιστικών, ιδεών. Και φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για την Ελληνική Αριστερά, την παγκόσμια Αριστερά, τη σύγχυση που εξακολουθεί να την πλήττει, καθηλώνοντάς την στο περιθώριο των κοσμογονικών εξελίξεων των  καιρών μας. Στην πιο ώριμη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης…

 
Το άθροισμα που δεν αθροίζεται

 
Εντάξει, στη χώρα μας, τα χάλια της Αριστεράς, ποσοτικά τουλάχιστον, είναι πολύ… καλύτερα απ’ ό,τι στις περισσότερες χώρες της Δύσης. Αφού, αν συνυπολογίσουμε την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ (αν συμφωνήσουμε ότι παραμένει αριστερό κόμμα η ΔΗΜΑΡ) της Ανταρσύας, και των λοιπών σχημάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, μπορούμε να έχουμε ένα άθροισμα της τάξεως του 40%. Θρίαμβος!..

Θρίαμβος της πολιτικής ανοησίας, εννοώ, αφού το πλειοψηφικό αυτό άθροισμα, που θα μπορούσε να ανατρέψει την μνημονιακή συγκυβέρνηση και να κλονίσει το σύστημα πίσω απ’ αυτήν, πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί. Προσβάλλοντας ακόμα και τον βασικό ορισμό του ρόλου και του κεντρικού πολιτικού στόχου της Αριστεράς: Η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη και είναι, φυσικά, εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτήν την τάξη.

Είναι ένας ορισμός που, στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης (που είναι η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού), διευρύνεται και «χωράει» την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, την πλειονότητα των εργαζομένων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – όλης της Ευρώπης ίσως, πιθανόν όλου του Δυτικού κόσμου. Δεν χωράει όμως το ΚΚΕ και τους άλλους. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ!..

 
Μια νέα αριστερή ποιότητα

 
Από την άλλη, είναι αμφίβολο αν χωράει το ΚΚΕ σε μια τέτοια Αριστερά, αυτή την παγκοσμιοποιημένη αμφιβολία για την περίφημη «παγκοσμιοποίηση»: μια αμφιβολία που δεν έχει στόχο τα «ευεργετήματα» της «παγκοσμιοποίησης» (αντίθετα, οι λαοί του Νότου αντιδρούν οργισμένα στην βίαιη αφαίρεσή τους μέσω  των «προγραμμάτων λιτότητας») αλλά εξακολουθεί να αμφιβάλλει για τη δυνατότητα επέκτασής τους στον «Τρίτο Κόσμο» την ίδια στιγμή που αμφιβάλλει αν αυτά τα «ευεργετήματα» είναι πράγματι ευεργετήματα, ενώ ταυτόχρονα τα παράγει και τα καταναλώνει …

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για μια νέα αριστερή ποιότητα και ποσότητα, αυτό το πανευρωπαϊκό, (το παγκοσμιοποιημένο, εάν θέλετε) αντισυστημικό ρεύμα, που συνιστά μια αμφισβήτηση πέρα από κόμματα και παρατάξεις και χρώματα και χώρες και έθνη. Μια αμφισβήτηση που εκφράζεται περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά (περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά ακόμα και μέσα στα παραδοσιακά κόμματα και στις παρατάξεις) μέσω κοινωνικών – διαδικτυακών κυρίως – ζυμώσεων, υποκινούμενων από την ίδια τη ζωή, όπως οι εξουσίες την κατάντησαν: τα μαύρα πολιτικά και οικονομικά και κοινωνικά και θρησκευτικά σημεία των καιρών, μεγαλώνουν και γιγαντώνονται και παράγουν λαϊκούς ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις, επαναστάσεις νέου τύπου…

 
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ

 
Φαινομενικά είναι ένα παγκόσμιο ρεύμα αμφισβήτησης της  περίφημης παγκοσμιοποίησης. Αλλά δεν είναι: είναι η παγκόσμια κοινωνία του 21ου αιώνα που στρέφεται κατά της  «παγκοσμιοποίησης» του ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που βλέπει μόνο το κέρδος και ξεχνάει τον άνθρωπο. Που μεταβάλλει τον άνθρωπο σ’ αυτή την καρικατούρα που βλέπουμε όλοι καθημερινά γύρω μας –ή και στον καθρέφτη μας: την καρικατούρα ενός ανθρώπινου τύπου που παράγει για να καταναλώνει και καταναλώνει για να παράγει.

Φυσικά, αυτή η νέα αριστερή ποιότητα, αυτή αμφισβήτηση που ενδημεί στις συνειδήσεις και στις σκέψεις, ακόμα και όταν εκδηλώνεται με κινηματικές δράσεις, όπως των «αγανακτισμένων» των πλατειών του ευρωπαϊκού Νότου, ή και γιγάντιες εξεγέρσεις όπως της πλατείας Ταξίμ και της πλατείας Ταχρίρ, εξαντλείται στις δημόσιες, δυναμικές ή μη, διαμαρτυρίες που, δεν προτείνουν λύσεις, δεν περιγράφουν καν το σχήμα ενός διαφορετικού κόσμου. Ωστόσο είναι πολιτικά υποκείμενα που χωράνε σε οργανωμένα αριστερά κινήματα ή κόμματα, αρκεί να χωράνε κι εκείνα σ’ αυτά: να είναι κινήματα ή κόμματα ανοιχτά στα κελεύσματα των καιρών, να μπορούν να υιοθετήσουν, να ζυμώσουν και να μετασχηματίσουν σε πολιτική αφήγηση, (σε πολιτικές – ακόμα και κυβερνητικές – εφαρμογές) αυτή την παγκόσμια αντισυστημική αμφισβήτηση: όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας…

Να μην φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες, να μην διαπερνώνται από δογματικές αναστολές, να αποβάλλουν το πλέγμα της ιδεολογικής ηγεμονίας. Και, βέβαια, να πάψουν να έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, να μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Όπως το ΚΚΕ στη χώρα μας…

 

3 Ιουλίου 2013

Οι Έλληνες δεν χάφτουν μύγες κ. Σαμαρά



Στο βρόντο η γελοία κυβερνητική προπαγάνδα. Για τους πολλούς η συγκυβέρνηση του παρόντος είναι ήδη κυβερνητικό παρελθόν

«Ό,τι υπάρχει είναι παρελθόν» έλεγε ο Ανατόλ Φράνς και, υπ’ αυτό το πρίσμα, ακόμα και το ακροδεξιό υβρίδιο με το οποίο αντικατέστησε προ ημερών ο κ. Σαμαράς την καραμανλική Ν.Δ., είναι παρελθόν. Το ίδιο και το κεντροδεξιό υβρίδιο με το οποίο ο κ. Βενιζέλος αντικατέστησε το ένδοξο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Υπό το ίδιο πρίσμα δε, παρελθόν είναι και η Ελλάδα που ξέραμε, και οι Έλληνες που ξέραμε, σύσσωμος ο υλικός και άϋλος κόσμος του παρόντος∙ τον οποίο, ούτως ή άλλως, με τόσο πόνο και πάθος αγωνιζόμαστε να… καταστρέψουμε, όπως έλεγε ο άϋλος, τώρα πια, Έλληνας φιλόσοφος Κώστας Αξελός…

Αυτά, υπό το πρίσμα της φιλοσοφίας. Υπό το πρίσμα της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδιαίτερα δε του επικοινωνιακού συστήματος της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, το οποίο (δυστυχώς!) ούτε με βάση τον αφορισμό του Ανατόλ Φράνς δεν αποτελεί ακόμα παρελθόν, συμβαίνουν πράγματα και θαύματα. Η κυβερνητική προπαγάνδα, ασκούμενη από κάφρους που πιστεύουν ότι απευθύνονται σε κάφρους, ξεπερνά και τις γελοιωδέστερες προπαγανδιστικές κατασκευές της αποικιοκρατικής βρετανικής κυβέρνησης όταν, στην απέλπιδα προσπάθειά της να οδηγήσει σε αποτυχία το αυτονομιστικό κίνημα του Γκάντι, υποσχόταν να γεμίσει την χερσόνησο με… κότες που «θα είχαν την ιδιότητα να γεννούν αυγά βραστά, έτοιμα, σκληρά ή μελάτα, που θα έφευγαν κατ’ ευθείαν για το τραπέζι των ιθαγενών δουλοπαροίκων. Δήλωναν δε έτοιμοι να… κάνουν επενδύσεις και στην κότα-ομελέτα, «της οποίας ένα ελαφρό κούνημα της λεκάνης σε σκοπό ραγκτάιμ έφτανε για να ανακατέψει τους κρόκους με τα ασπράδια – προφανώς οι επιλεγμένες κότες είχαν πάρει μαθήματα… κλακέτας»*. Φυσικά, η ανεξαρτησία του 1947 σήμανε το τέλος της ηλίθιας αυτής προπαγάνδας καθώς και της συγκεκριμένης… πτηνοτροφίας.

Στο βρόντο ο κυβερνητικός χαβάς

Έτσι και εδώ, στην πειραματική αποικία του συστήματος Μέρκελ που, προς το παρόν, εξακολουθεί – ευτυχώς – να ονομάζεται Ελλάδα, το μόνο κυβερνητικό προϊόν είναι η μαύρη προπαγάνδα που, υπό το πρίσμα της επιστήμης της επικοινωνίας, μοιάζει να προέρχεται από το μακρινό παρελθόν, από την εποχή της αποικιοκρατίας και να απευθύνεται σε δουλοπάροικους: εκπέμποντας μύθους για Κινέζους και Αζέρους προύχοντες που βάλθηκαν να ξανακάνουν ευτυχισμένους τους Έλληνες σκορπώντας στο πέρασμά τους δισεκατομμύρια. Μύθους εικονογραφημένους με πρωθυπουργούς που κόβουν κορδέλες και οδηγούν στα ουράνια draft του N.B.A της γης τους κολασμένους! Και κολαούζους συγκυβερνήτες να μοιράζουν αναμνηστικά στη ζούλα∙ να πάρουν κι αυτοί κάτι από το πρωθυπουργικό success story… Εις μάτην! Που πάει να πει ότι τα διαπλεκόμενα (με τους αποικιοκρατικού ήθους και ύφους επικοινωνιακούς μηχανισμούς των Σαμαρά - Βενιζέλου) κανάλια, τα media εν γένει, παίζουν τον κυβερνητικό χαβά στον βρόντο. Αφού, υπό το πρίσμα της στατιστικής επιστήμης, ιδιαίτερα δε του ελαφρολαϊκού κλάδου της που εκτρέφει τις αμφιλεγόμενες εταιρίες πολιτικών δημοσκοπήσεων, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί παρόν υπό… προθεσμία, το δε ΠΑΣΟΚ είναι οριστικά παρελθόν! Πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν χάφτουν μύγες και ότι ελάχιστους κάφρους και δουλοπάροικους διαθέτει αυτή η χώρα…

Χωρίς ιδεολογικές αναστολές

Λοιπόν, που λέτε, προσωπικά είμαι πεπεισμένος (από τον… Ανατόλ Φράνς που κρύβω μέσα μου και όχι από τις δημοσκοπήσεις) ότι η συγκυβέρνηση του παρόντος είναι ήδη κυβερνητικό παρελθόν. Και ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολογικά και πολιτικά ελκυστικότερος απ’ τη Νέα Δημοκρατία, κάθε άλλο: οι πολλοί (οι μάζες, που έλεγαν οι κυνικοί της κοινωνιολογίας) δεν έχουν ιδεολογικές αναστολές, δεν τους αφήνει η οικονομική δυστυχία και η πολιτική κατάθλιψη (στην οποία οι άπονες και ξεπουλημένες κυβερνητικές εξουσίες τους έριξαν) να έχουν: «ο Σαμαράς μας ξεπούλησε οριστικά στη Μέρκελ, ο Βενιζέλος δεν υπάρχει, δίνει ρέστα στους «νταβατζήδες», μας έχουν γραμμένους», μου λέει ο Κερκυραίος δίπλα μου, στριφογυρίζοντας στην ξαπλώστρα για να τον κάψει ο ήλιος κι από την άλλη.
- Πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς!
- Σίγουρα, μέχρι να δέσει η νέα… σοσιαλιστική κυβέρνηση θα τσιμπήσουμε το κάτι τι μας από τον Τσίπρα, πετάγεται η κομμώτρια γυναίκα του.
- Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»


Ο ΣΥΡΙΖΑ και η πραγματικότητα των πολλών

Δεν είναι αποκυήματα μυθοπλασίας όλα αυτά, είναι μια πραγματικότητα που σας στέλνω από το νησί των Φαιάκων όπου βρέθηκα για λίγες μέρες διακοπών. Και θαρρώ πως δεν είναι μόνο η κερκυραϊκή πραγματικότητα: η πλειονότητα των Ελλήνων, οι πολλοί (οι μάζες, που έλεγαν οι κυνικοί της κοινωνιολογίας), δεν έχουν ιδεολογικές αναστολές. Η ιδεολογία είναι μια συναισθηματική υπόθεση, και δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτήν στον προδομένο και λεηλατημένο και καταθλιπτικό ελληνικό κόσμο. Δεν υπάρχει πια ιστορική συνέχεια, δεν υπάρχει κουλτούρα, δεν υπάρχει κοινωνική και πολιτική ηθική. Δεσπόζει η «ηθική της ζωής όπως είναι»: ο Σαμαράς μας ξεπούλησε οριστικά στη Μέρκελ, ο Βενιζέλος δεν υπάρχει, δίνει τα ρέστα του στους «νταβατζήδες, πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς! Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»

Εμείς οι αθεράπευτα ιδεολόγοι, οι συναισθηματικά ή και ταξικά αριστεροί, οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές, οι ρομαντικοί επαναστάτες, πρέπει να καταλάβουμε κάτι: είναι θέμα δημοκρατίας, θέμα ανεξαρτησίας, θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά αυτό που, κυρίως, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ελκυστικό για τους πολλούς (τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που, μέσα στην προηγούμενη τριετία συσπειρώθηκαν στις τάξεις του και τον ανέδειξαν στο σημερινό «κίνημα ανατροπής», που από κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να γίνει κυβερνητικό κόμμα) δεν είναι η αριστερή ριζοσπαστική του βάση, είναι το αξιόπιστο αντιμνημονιακό του πρόσωπο, ένα πρόσωπο που εκφράζει την μοναδική λαϊκή προσδοκία της απαλλαγής από τους ξεπουλημένους μνημονιακούς Σαμαρά και Βενιζέλο: «πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς! Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»

Αδιαμφισβήτητα, αυτή είναι η πραγματικότητα των πολλών. Και αυτή την πραγματικότητα, οφείλουν να την έχουν στο μυαλό τους τα μέλη και τα στελέχη ενός ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Ούτως ή άλλως, είναι μια πραγματικότητα που, συνειδητά ή ασυνείδητα, την έχουν χρεωθεί…

Νίκος Τσαγκρής

* Πασκάλ Μπρυκνέρ «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»: Από μια αφήγηση ενσωματωμένη στη μυθοπλασία του έργου.

27 Ιουνίου 2013

Τα μεγάλα ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ


Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μου εμπιστεύτηκε την απαισιοδοξία του για το μέλλον της δικομματικής κυβέρνησης και τη δυσφορία του για την συμμετοχή του κόμματός του σ’ αυτήν. Τον ρώτησα τι, κατά την γνώμη του, ανάγκασε τον Ευ. Βενιζέλο να συμπορευτεί ως το τέλος με το ακροδεξιό σύστημα Σαμαρά. Μου απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο.

-Ξέρω, φταίνε οι ανειλημμένες υποχρεώσεις του, προσπάθησα να τον… διευκολύνω να γίνει ομιλητικός.

-Αγαπητέ μου, στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό, να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, μου απάντησε σιβυλλικά…

Αναπόφευκτα συνέδεσα τον χρησμό αυτό με την αδυναμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να πει ένα καθαρό ΟΧΙ (ή και ένα καθαρό ΝΑΙ)  στα διαπλεκόμενα συμφέροντα των οποίων, ως γνωστόν, αποτελεί οργανικό μέλος: την οικονομική και μιντιακή ελίτ που διαχρονικά στηρίζει – για να τον – και τον στηρίζει.

Ανάλογη είναι η αδυναμία του Αντώνη Σαμαρά να πει ένα καθαρό ΟΧΙ (ή ένα καθαρό ΝΑΙ) στο σύστημα Μέρκελ, του οποίου (από τότε που πήρε το πρωθυπουργικό χρίσμα) αποτελεί οργανικό μέλος και το υπηρετεί∙ και εκείνο τον στηρίζει. Και, ακόμα πιο επώδυνη είναι η αδυναμία της Ε.Ε. να πει το μεγάλο ΟΧΙ στην παρανοϊκή και εγκληματική δικτατορία των Αγορών…   

         

  Η σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας  


Η άρνηση είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, η πλέον  πολυτελής λειτουργία στο πλαίσιο της Δημοκρατίας. Τόσο πολυτελής, όσο η ρήξη, όσο η επανάσταση. Είναι φυσικό, λοιπόν, να μην χωράει εύκολα στην εφαρμοσμένη πολιτική, που είναι  μια λειτουργία ευτελής, μια διαδικασία. Πολλές φορές δε, γίνεται τόσο ευτελής, όσο η διαχείριση πολιτικών πραγμάτων ή καταστάσεων, από οικονομικά πράγματα ή καταστάσεις. Όπως στην σημερινή Ευρώπη, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ειδικά στη χώρα μας όπου η Δημοκρατία ψυχορραγεί, καθώς οι ηγεμόνες της ευρωζώνης έχουν μετατοπίσει την έδρα της νομιμότητας, από το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο στην Επιχείρηση, στις Τράπεζες, στις Αγορές.

Πιο συγκεκριμένα το θέτει ο Νόαμ Τσόμσκυ*: Βιώνουμε τη σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας. Η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων: μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Αυτό σημαίνει πως καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία», με συνέπεια να παρατηρείται μία συνεχής "παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών. (……) Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, άλλωστε, οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα... 

  


Η άρνηση ως θέληση δύναμης


Αλλά και όταν η πολιτική ασκείται ως πολιτική, ως θεώρηση δηλαδή των πολιτικών προβλημάτων με στόχο την εφικτή λύση τους, η άρνηση, όταν εκδηλώνεται, εκδηλώνεται στα πλαίσια του εφικτού. Είναι άρνηση-θέση, ή ακόμα και άρνηση-κατάφαση…

Κατά τον Νίτσε, η άρνηση εκδηλώνεται ως θέληση δύναμης και μπορεί να θέσει σε κίνηση όλη την ανθρώπινη Ιστορία. Θέληση δύναμης, που μπορεί να μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.

Για τον Φρόιντ, η άρνηση είναι η εκδήλωση των δυνάμεων της ζωής που επιθυμούν να αρνούνται οτιδήποτε αντιτίθεται σ’ αυτές.

Κατά τον Χέγκελ, η άρνηση εξακολουθεί να δρα σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο.

Ο Μαρξ αντιλαμβάνεται την άρνηση ως άρνηση της εργασίας, η οποία πολεμά τη φύση και τους ανθρώπους, δημιουργεί τον αλλοτριωμένο από τις ανθρώπινες και κοινωνικές αφθονίες κόσμο: η ανθρωπότητα, λοιπόν, οφείλει να οικειοποιηθεί αναλογικά (κολεκτιβίστικα) αυτόν τον κόσμο ύστερα από την κατάργηση της περιουσίας και της γραφειοκρατικής τάξης των υπαλλήλων του κράτους, πράγμα που θα επιτρέψει στη δημιουργική πολυδραστηριότητα των ανθρώπων να αναπτυχθεί υλιστικά και πνευματικά, σαν παιχνίδι…


Το «Χεγκελιανό» ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ


Ωστόσο, η πίεση που υφιστάμεθα είναι ασφυκτική, η ευρωζωνική τυραννία μας συνθλίβει, κάποιος πρέπει να βγει μπροστά, να πει το μεγάλο ΟΧΙ στο απολυταρχικό σύστημα εξουσίας του Βορά που σκλαβώνει τον Νότο . Θα είμαστε δε εξαιρετικά ευτυχείς αν οι συσχετισμοί επέτρεπαν, να αρθρωθεί το Μαρξιστικού τύπου ΟΧΙ , «η άρνηση που επιτρέπει στη δημιουργική πολυδραστηριότητα των ανθρώπων να αναπτυχθεί υλιστικά και πνευματικά, σαν παιχνίδι». Όμως, στο τωρινό καπιταλιστικό σύμπαν, αυτό είναι αδύνατον, θα έμοιαζε με επένδυση στην απόλυτη ουτοπία…

Αν θέλουμε όμως μπορούμε, μπορούμε να πούμε ένα ΟΧΙ, εκείνο της Χεγκελιανής άρνησης «που δρα στην παγκόσμια ιστορία παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο». Αλλά κι αυτό διόλου εύκολο δεν είναι: στο σημερινό νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύμπαν, το παιχνίδι της πολιτικής είναι, κατά συνθήκη, ένα στημένο παιχνίδι. Τις περισσότερες φορές βρώμικο, λίγες φορές καθαρό, αλλά ποτέ τόσο καθαρό όσο η απόλυτη θέση ή η απόλυτη άρνηση. Γι αυτό και τα  μεγάλα ΟΧΙ – όπως και οι πολιτικοί ηγέτες που έχουν το σθένος να τα αρθρώσουν – είναι είδη υπό εξαφάνιση, ιδιαίτερα στην πολιτική περιοχή της Ευρωζώνης.

Μόνη εξαίρεση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο μόνος ευρωπαϊκός πολιτικός οργανισμός που τόλμησε να αρθρώσει «το ΟΧΙ που δρα παράγοντας το καινούργιο». Ένα ΟΧΙ που, πέρα από την (αναμενόμενη και ως καταλυτική) επίδρασή του στην εξέλιξη των ελληνικών πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών πραγμάτων, ανοίγει το δρόμο για τη διαμόρφωση, «στην εποχή της αποδόμησης του ιστορικού συστήματος στο οποίο ζούμε, μιας νέας αριστερής ιδεολογίας*». Μιας κοσμοθεωρίας (μιας αντισυστημικής πολιτικής πλατφόρμας) που στοχεύει στην αποτροπή της αποικιοποίησης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, την οικονομική και πολιτική απελευθέρωσή των ευρωπαίων δουλοπαροίκων (όλων υμών) και «*την εδραίωση ενός συστήματος που κατά κύριο λόγο θα εννοεί την κοινωνική ισότητα και θα είναι δημοκρατικό: εξαρτάται από το εάν αυτοί που σχεδιάζουν αυτή την έκβαση είναι ικανοί να συστηματοποιήσουν από κοινού μια ουσιαστική στρατηγική πολιτικής αλλαγής…»


* Από ομιλία του Νόαμ Τσόμσκι σε εκδήλωση του Global Media Forum της DW στη Βόννη.


**Immanuel Wallerstein, «Μετά τον Φιλελεφθερισμό» (Εκδόσεις Ηλέκτρα 2004)


*** Immanuel Wallerstein, Μετά τον Φιλελεφθερισμό (Εκδόσεις Ηλέκτρα 2004)

12 Ιουνίου 2013

Το ΛΑΘΟΣ του Αντώνη Σαμαρά…


«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα», είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση προπαγανδιστικής φρενίτιδας, εκβιάζοντας την σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων… Όχι, δεν προτίθεμαι να εκβιάσω την προσοχή του αναγνώστη με εντυπωσιακές αναφορές, αναφέρομαι στον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά. Και είναι εκείνος που, δυο μήνες τώρα, εκβιάζει μια σουρεαλιστική εικόνα της χώρας, μια εικονική πραγματικότητα εφάμιλλη της μπρετονικής εικόνας του αλόγου που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα: απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει την Ελλάδα να καλπάζει πάνω σε ένα success story. Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον αστερισμό λίγο πριν την ανάκαμψη (ακριβώς έτσι, «στον αστερισμό λίγο πριν την ανάκαμψη»). Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το μόνο μελανό σημείο των τελευταίων χρόνων είναι οι νεοναζί και ότι για την ύπαρξή τους ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι είμαι γεννημένος dealer και ότι μοσχοπούλησα την ΔΕΠΑ την ΔΕΣΦΑ και τον ΟΠΑΠ, και ότι η κυβέρνησή μας διορθώνει «το λάθος» του ΔΝΤ, και των Βρυξελών, και, και, και…

Μια… μελισσούλα απ’ το Μαξίμου

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες! Του Μαξίμου. Με τον κορυφαίο κηφήνα Κεδίκογλου, να εξαγγέλλει τον τελευταίο εκβιασμό της Βασίλισσας: «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το δημόσιο συμφέρον απαιτεί το κλείσιμο της ΕΡΤ». Μια μελισσούλα, μάλιστα, των κυβερνητικών παρασκηνίων, πηγή μου ασφαλής και αστείρευτη επί 25 συναπτά έτη, με ιστορικές, λόγω Β’ Πανελλαδικής – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ – διασυνδέσεις στο χώρο των συμβούλων της Βασίλισσας, sorry, του κ. Σαμαρά, ας το πούμε ξεκάθαρα τώρα, μου εμπιστεύτηκε την στιχομυθία της διαβούλευσης που προηγήθηκε της απόφασης για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Και οδήγησε σ’ αυτήν:

- Πιστεύεις ότι δεν θα έχω πρόβλημα με τους άλλους;
- Κανένα πρόβλημα. Το ξέρεις, σαν τρελοί το θέλουν κι αυτοί. Να στηθεί το καινούργιο μαγαζί, να βάλλουν τους δικούς τους μέσα, να κάνουν παιγνίδι… Άλλωστε και το επιχείρημα των 2.500 απολύσεων για να πάρουμε τη δόση είναι πειστικό και γι’ αυτούς και για όλους. Το ‘χουμε δουλέψει, το ξέρουμε. Στο τέλος – τέλος, μπορούμε και να το εκβιάσουμε. Αυτοί είναι που τρέμουν τις εκλογές. Και ξέρουν ότι εμείς δεν κολλάμε…

- Φοβάμαι όμως ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους δημοσιογράφους, τον κόσμο…
- Τίποτε απολύτως. Μόνο οι συριζαίοι της ΕΣΗΕΑ. Και αυτό, ξέρεις, το ελέγχουμε: «για όλα φταίει ο Τσίπρας και τα λοιπά…» (γέλια…)
- Χωρίς ενημέρωση λες;
- Φυσικά χωρίς ενημέρωση. Αιφνιδιασμός στη στρατηγική της πυγμής! Έχω γράψει ήδη την ανακοίνωση του Κεδίκογλου. Πάμε να το εκβιάσουμε!..


Όταν ελέγχεις τα media μπορείς…

«Σιγά τον εκβιασμό», θα μπορούσε να σχολιάσει ο έξυπνος συριζαίος, να πούμε, κάθε πολιτικά και κοινωνικά έμπειρος πολίτης, εν πάση περιπτώσει. Αλλά δεν είναι έτσι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον «εκβιασμό» ενός μεμονωμένου παρανοϊκού, ας πούμε, πολιτικού. Αντιμετωπίζουμε έναν «εκβιασμό» που υποστηρίζεται από έναν παντοδύναμο επικοινωνιακό στρατό, το σύνολο, σχεδόν των ΜΜΕ. Έναν μύθο που, ευθύς καθώς αρθρώνεται, μέσω του μιντιακού σύμπαντος, μεταβάλλεται σε εικονική πραγματικότητα: «Σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός υφίσταται θυσίες, δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις ή για δισταγμούς. Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής για «ιερές αγελάδες» που παραμένουν άθικτες, όταν επιβάλλονται περικοπές παντού. Όταν πρέπει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα και να βγούμε από την κρίση, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε θύλακες αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης. Η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, η ΕΡΤ, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης και είναι εθνικό συμφέρον να κλείσει…»

Μύθος – παραμυθάκι – virtual reality

Στον σημερινό μαζικό πολιτισμό, τον επικοινωνιακό πολιτισμό, «ο μύθος δεν λειτουργεί ως μύθος, αλλά σαν παραμυθάκι που μπορεί να σοφιστεί ο κάθε ανοητούλης*» (συγνώμη κ. Σαμαρά, ζητήστε συγνώμη εκ μέρους μου κι απ’ τα παιδιά του επικοινωνιακού μηχανισμού σας) για να εξαπατήσει το «μεγάλο κοινό». Μεταβάλλοντας τον μύθο της αρεσκείας του, μέσω του τηλεοπτικού και μιντιακού, εν γένει, σύμπαντος που ελέγχει, σε εικονική πραγματικότητα. Αυτό, μας λέει ο Ρολάν Μπάρτ, συμβαίνει διότι, από τους μύθους της καθημερινότητας (αυτούς που φτιάχνονται για καθημερινή χρήση και όχι για την αιωνιότητα) δεν εκκενώνονται έννοιες: δεν υπάρχει λόγος να εκκενώνονται, αφού η χρήση τους είναι εφήμερη. Έτσι, το άκρως περιπεπλεγμένο σύμπλεγμα των ανθρωπίνων πράξεων και συμπεριφορών εκπίπτει σε κάτι το ουσιακό, παντελώς στερημένο διαλεκτικής, ανίκανο να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…

Μόνο ο λαός μπορεί να τους ανατρέψει

Αυτό ή περίπου αυτό: το σύστημα Σαμαρά που δεν είναι παρά το ίδιο σαπισμένο – όπως το ονόμασε ο… άσηπτος Βενιζέλος – σύστημα των διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, ανίκανο εξαρχής να επιδράσει στην ετερόδοξη πολιτική διεύθυνση της χώρας επιβιώνει στις κυβερνητικές καρέκλες χάρις σε μια σειρά εφήμερων (επικοινωνιακών) μύθων που με την υποστήριξη του ελεγχόμενου επικοινωνιακού σύμπαντος, μεταβάλλονται σε εικονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα «ανίκανη να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…»

Όμως τον οργανώνει. Και τον συντηρεί μέρα τη μέρα, εβδομάδα την εβδομάδα, μήνα τον μήνα, μέσω των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δελτίων, μέσω των πρωτοσέλιδων εντύπων και ηλεκτρονικών Μέσων. Και τον εκβιάζει: «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το δημόσιο συμφέρον απαιτεί το κλείσιμο της ΕΡΤ»

Λάθος! Ο τελευταίος εκβιασμός ήταν τόσο ανόητος και ο εκβιαστής τόσο ασυνείδητος που διέγειρε συνειδήσεις προκαλώντας ατύχημα. Στον Σαμαρά, τον βασικό του σύμβουλο και, άμα λάχει, την κυβέρνηση των τριών: έχω συνείδηση του εαυτού μου διότι βρίσκομαι απέναντι σε άλλους που έχουν συνείδηση τον εαυτού τους, λέει ο φίλος μας ο Χέγκελ («Φιλοσοφία του πνεύματος», μετάφραση X. Βασιλειάδης, εκδόσεις «Αναγνωστίδης»). Αν βρεθώ, συνεχίζει, απέναντι σε κάποιον που δεν έχει συνείδηση του εαυτού του παρά το γεγονός πως εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν, βρίσκομαι απέναντί του ίσα – ίσα για να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του, σημαίνει πως βρίσκομαι απέναντι σε έναν βλάκα και τότε…

Και τότε, επανέρχομαι στην πολιτική αυτοσυνειδησία. Ξεσηκώνομαι. Γίνομαι ένα με τους χιλιάδες συμπολίτες μου που ήδη ξεσηκώθηκαν. Βγαίνω στους δρόμους. Στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια. Στη Μεσογείων, στο μέγαρο της ΕΡΤ. Παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου: ανατρέπω την συγκυβέρνηση των πολιτικά ανόητων και των εκβιαστών της τρόϊκας…

Νίκος Τσαγκρής

5 Ιουνίου 2013

Πλατεία Ταξίμ: τα ματωμένα όνειρα...


Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική... Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη... Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων: Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα της Άγκυρας και του ανατολικού βάθους.

Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον Τούρκο ποδοσφαιριστή Ιλάϊ Γκουντογκάν και τα κατορθώματά του στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ μεταξύ Μπάγερν – Ντόρτμουντ, από όσα γνωρίζουμε για τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και τα κατορθώματά του στα ημιτελικά της μάχης μεταξύ Ισλαμιστών – Κεμαλικών, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη…

«Θέλουν να διοικούν σαν σουλτάνοι»

Η «μάχη» έχει να κάνει και με τη συνταγματική μεταρρύθμιση∙ μια μεταρρύθμιση που, απ’ το 2010, σέρνεται στα κομματικά και στρατιωτικά βιλαέτια, σκοντάφτοντας πότε ανάμεσα στις ταλαντεύσεις της κεμαλικής στρατοκρατίας (που καλείται να «παραδώσει τα όπλα») και πότε ανάμεσα στους φόβους (όχι μόνο της αριστεράς) για μια συνταγματικά κατοχυρωμένη ισλαμοποίηση της χώρας. Ισλαμοποίηση που, ούτως ή άλλως, εν μέσω των συνταγματικών… καθυστερήσεων επιταχύνεται, και αυτό είναι ένα απ’ τα «κατορθώματα» του Ερντογάν, αλλά και η βασική αιτία για το λαϊκό ξέσπασμα στην πλατεία Ταξίμ: «Όλα όσα συμβαίνουν εδώ έχουν να κάνουν με την υπεροχή και το ότι θέλουν να διοικούν τον λαό σαν να είναι σουλτάνοι», απαντά η τουρκάλα διαδηλώτρια της πλατείας Ταξίμ, Σεκίν Μπαρμπάρος, όταν τη ρωτάει ο δημοσιογράφος για τα αίτια της εξέγερσης. Και προσθέτει: «πότε μας ρώτησαν τι είναι αυτό που επιθυμούμε; Έχουμε τρεις φορές πάνω σε τζαμιά κι όμως χτίζουν νέα τζαμιά. Έχουμε ήδη οκτώ εμπορικά κέντρα κοντά στην Ταξίμ και όμως θέλουν να χτίσουν κι άλλο…»

 Μαστίγιο και καρότο

Ο σουλτάνος Ταγίπ Ερντογάν: από το καρότο της οικονομικής ανάπτυξης και της βελτίωσης του οικονομικού επιπέδου της μέσης τουρκικής οικογένειας, στο μαστίγιο της κατάργησης βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Από το καρότο του «εκδημοκρατισμού» (με το δημοψήφισμα του 2010 για νέο Σύνταγμα) στο μαστίγιο της δημοκρατικής αποδόμησης: το πέρασμα σε έναν ακραίο αυταρχισμό με δεκάδες απαγορεύσεις ισλαμικής εμπνεύσεως (από τη μπύρα και το ρακί ως τον δημόσιο εναγκαλισμό και το φιλί), καθώς και δικτατορικές εφαρμογές (λογοκρισία των ΜΜΕ, δίκες δημοσιογράφων, βασανιστήρια, αστυνομικές βαρβαρότητες) και ρητορική του τύπου «το τουϊτερ και τα σόσιαλ μίντια είναι μπελάς…»

«Συμπεριφέρεται ως δικτάτορας», λέει ο ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Ενώ ο Αβντίν Τερεκί, ένας εικοσάχρονος σκηνίτης της πλατείας Ταξίμ σαρκάζει: «μας κατάντησε νοσταλγούς ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Να γίνει κάτι να γλυτώσουμε από την καταπίεση!..»

Ζωντανό το «ενδιαφέρον» του στρατού…

Ένας Τούρκος φίλος, γνωστός συγγραφέας* στη χώρα του, μου γράφει πως ακόμα και τώρα, ο φόβος ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος, ανεξάρτητα αν είναι υπαρκτός ή όχι, είναι ζωντανός στο υποσυνείδητο των Τούρκων: βέβαια, το ‘79 η επέμβαση έγινε με αφορμή την αδυναμία της τουρκικής Βουλής να εκλέξει πρόεδρο, μου θυμίζει. Αλλά και η εξέγερση στο Ταξίμ προέρχεται από μια κρίση, την κρίση της Δημοκρατίας. Είναι η πιο σοβαρή πολιτική κρίση μετά το ‘79-‘80. Πρόκειται για την μεγάλη αντεπίθεση των «κοσμικών» στις «κλιμακούμενες από το 2002, αντιδημοκρατικές κυβερνητικές επιλογές και ενέργειες», μια μεγέθυνση των ταραχών του 2010. Τότε η κόντρα είχε προκαλέσει το «ενδιαφέρον» του στρατού, τον οποίο η τουρκική νομοθεσία εξακολουθούσε να ορίζει ως θεματοφύλακα του κοσμικού κράτους! Αλλά και σήμερα, με την συνταγματική εκκρεμότητα, ο φόβος του πραξικοπήματος** ξυπνάει. Την ώρα που (τι μελαγχολία!) το ΑΚΠ και η κυβέρνηση Ερντογάν, αλλά και οι περισσότεροι από εμάς τους «κοσμικούς» της Ισταμπούλ, κι εσείς μαζί μας, οι Έλληνες, διεκδικούμε, ή λέμε ότι διεκδικούμε, την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση...

«Πίσω από την «Επανάσταση των Δέντρων» κρύβεται μια, εδώ και καιρό, διογκούμενη δυσαρέσκεια απέναντι στον άνθρωπο που έβαλε την Τουρκία στην Ευρώπη αλλά, σιγά – σιγά, αρχίζει να τη βγάζει από το παράθυρο» έγραψε ένας σχολιαστής του Εκόνομιστ. Είναι έτσι;

Η διάχυτη μελαγχολία της Πόλης

Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο. Να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, αλλά και τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία –μέρος της, εν πάση περιπτώσει– σε ένα αίσθημα «ευρωπαϊκής απόρριψης» που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι της Πόλης. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε...

Είμαι περίεργος να μάθω ποιο είναι το ποσοστό των Τούρκων της Πόλης που θέλουν την ένταξη στην Ε.Ε. Για τους αντίστοιχους Έλληνες, είμαι σίγουρος: Όσοι βλέπουν την Τουρκία με συναισθηματικό πρόσημο την Κωνσταντινούπολη. Και οι επαγγελματίες πολιτικοί και διπλωμάτες βέβαια, που πιστεύουν ότι, με την ένταξη της Τουρκίας, θα απαλλαγούν για πάντα από τις διεκδικητικές οχλήσεις της. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι περισσότεροι, Έλληνες και Τούρκοι, οι περισσότεροι ενταγμένοι ή μη «Ευρωπαίοι», να πούμε, δεν ήμαστε σε θέση να θέλουμε ή να μη θέλουμε. Γιατί δεν μπορούμε να δούμε – ούτε καν να φανταστούμε μπορούμε – οποιοδήποτε μέλλον σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση με αμφίβολο παρόν και μέλλον…

 *Τζαν Εργιουμλού (κυκλοφορεί στην Ελλάδα το μυθιστόρημά του Καλημέρχαμπα Σμύρνη)

** Στην Τουρκία έχουν γίνει τέσσερα στρατιωτικά πραξικοπήματα: το 1960, το 1971, το 1980 και το 1997. Περίπου 650.000 άτομα συνελήφθησαν και 1.683.000 κρατήθηκαν σε αστυνομικά τμήματα. 230.000 άτομα προσήχθησαν ενώπιον δικαστηρίων κυρίως για πολιτικούς λόγους και 517 καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ 7.000 αντιμετώπισαν κατηγορίες που επισύρουν την επιβολή θανατικής ποινής. Απ’ αυτούς που καταδικάστηκαν σε θάνατο εκτελέστηκαν 50. Εξάλλου, λόγω των βασανιστηρίων και των απάνθρωπων συνθηκών που επικρατούσαν στις φυλακές, άλλα 299 άτομα, που κρατούνταν εκεί, πέθαναν. (πηγή: News Alert, Χ. Ματθόπουλος)

Νίκος Τσαγκρής 

30 Μαΐου 2013

Tυπώνουν πλαστές πολιτικές ταυτότητες...

  
Και ξαφνικά οι εντολοδόχοι της τρόϊκας, οι αρμοστές του Σόϊμπλε, άρχισαν και πάλι να ομιλούν την… πολιτική: ο Σαμαράς, ας πούμε, εν μέσω της κοπτοραπτικής «προαπαιτουμένων» δράσεων λιμοκτονίας των Ελλήνων, ομιλεί για επανίδρυση της Ν.Δ. «Είναι κατάλληλη η ώρα για την αναγέννηση της παράταξης» εξηγεί στους –χαμένους στην μετάφραση πωλητηρίων της δημόσιας περιουσίας– κολλητούς του υπουργούς: «είναι η ώρα για τον εκσυγχρονισμό του κόμματος, την εξομοίωσή του με τα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς». Και επειδή εκείνοι δεν καταλαβαίνουν γρι, εξηγείται: «Κάτι σαν τους χριστιανοδημοκράτες του γερμανικού CDU∙ με φιλελεύθερες, όμως, απόψεις. Κατάλαβες;»

Κατάλαβα. Κεντροδεξιά τύπου Μέρκελ ονειρεύεται ο Σαμαράς. Ο άλλος, ο συνεταίρος του Ευ. Βενιζέλος, ονειρεύεται την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Χωρίς όμως σοσιαλιστικό μανδύα αυτή τη φορά: μια προοδευτική κεντροαριστερά με φιλελεύθερο πρόσωπο, στα μέτρα της «Προοδευτικής συμμαχίας»∙ γιατί, «η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει βαλτώσει». Ο τρίτος της παρέας, ο Φώτης, αρνείται μια τέτοια ανασύσταση, θέλει τη δική του, την προσωπική του ανασύσταση. Κεντροαριστερή τη θέλει κι αυτός, αλλά με σοσιαλιστικό μανδύα. Κι ας βάλτωσε η Σοσιαλιστική Διεθνής, κι ας μεταλλάχθηκε σε εναλλακτικό δεκανίκι του συστήματος η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία…

Κέντρο: ο βαθμός μηδέν της πολιτικής

Μα, θα μου πείτε, και δικαίως, είναι πολιτική όλα αυτά; Όχι βέβαια∙ επικοινωνιακά τερτίπια και μικροπολιτικές ίντριγκες είναι: οι έσχατες απόπειρες σκηνοθεσίας μιας εικονικής πραγματικότητας πάνω στα «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά» ερείπια που άφησε πίσω της η αντιμνημονιακή θύελλα 2011 – 2012. Στην πραγματική πολιτική δεν υπάρχει κεντροδεξιά, ούτε κεντροαριστερά υπάρχει. Και δεν υπάρχει κέντρο: «κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία, το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τούς εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά».* Στην πραγματικότητα, κέντρο είναι δύο πράγματα: η θεωρητική κατασκευή για το καμουφλάρισμα πότε της Δεξιάς και πότε της Αριστεράς, ή το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τους Εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ο κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός»…

Η σύμπτωση στην κυβερνητική ακινησία

Στο συν – κυβερνητικό επίπεδο, η καμουφλαρισμένη ως «κεντροδεξιά» δεξιά κυριαρχεί πάντα επί της καμουφλαρισμένης ως «κεντροαριστεράς» αριστεράς. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στην ελληνική συγκυβέρνηση του παρόντος: «κάθε κυβέρνηση τείνει φυσιολογικά να συντηρήσει την υπάρχουσα τάξη, είναι πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο από το να επιχειρεί ανανέωση. Ακόμα και με μια πλειοψηφία της αριστεράς, χρειάζεται μια ισχυρή και σταθερή πίεση των σκληρών για να υπερνικήσει αυτή τη φυσιολογική αδράνεια».** Ωστόσο η «κεντροαριστερά», μετριοπαθής από τη φύση της, δεν έχει ούτε το ζήλο ούτε τα μέσα να ασκήσει μια τέτοια πίεση στην «κεντροδεξιά» με την οποία συγκυβερνά. Και εν τέλει, σχεδόν πάντα, οι καμουφλαρισμένοι εταίροι συμπίπτουν στην κυβερνητική ακινησία. Ακριβώς όπως οι δικοί μας. Που αγκυλωμένοι απ’ την κυβερνητική ακινησία και την πολιτική καθήλωση σε ποσοστά ιστορικά χαμηλά (Ν. Δ: από το 45,6% τού 2004 (41,8% το 2007), στο 29,6% το 2012 – ΠΑΣΟΚ: από το 43,9% τού 2009 στο 12,28% το 2012, κλπ.) άρχισαν ελαφρά (κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά) πηδηματάκια. Για να ξεμουδιάσουν; Όχι, για να κοροϊδέψουν και πάλι την κοινωνία: φτάσαμε στο σημείο, όταν μιλάμε για τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης, να χρειάζεται να προσθέτουμε και μια χρονολογία όπως κάνουν με τα παλιά κρασιά. Λόγου χάρη: Ν.Δ.1975 = Λαϊκή Δεξιά. ΠΑΣΟΚ1982 = Σοσιαλιστική Αριστερά. Ν.Δ. 1992 = Φιλελεύθερη Δεξιά. ΠΑΣΟΚ 1997 – 2004 = κεντροαριστερά. Ν.Δ. 2004 – 2009 = Κεντροδεξιά. ΠΑΣΟΚ 2009 – 2012 = φέξε ψηλά κι αγνάντευε…

Αριστερά – Δεξιά: η αντίθεση που διαρκεί

Ποια «κεντροδεξιά», και ποια «κεντροαριστερά», λοιπόν; «Δεν υπάρχει!», που λένε και οι πιτσιρικάδες. Υπάρχει μόνο Δεξιά και Αριστερά: η Δεξιά περιλαμβάνει κατ' αρχήν όλους εκείνους πού υπερασπίζονται την κατεστημένη τάξη — όποια και να ’ναι αυτή η τάξη — και είναι, φυσικά, εκείνοι πού επωφελούνται από την τάξη αυτή η ελπίζουν να επωφεληθούν. Η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους πού είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μίαν άλλη και είναι, φυσικά, εκείνοι πού υποφέρουν απ’ αυτή την τάξη.*** Υπάρχουν και κάποιοι Ιακωβίνοι της πολιτικής που διατυπώνουν την άποψη ότι σήμερα, ακόμα και ο διαχωρισμός Δεξιά – Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο των εννοιών (συντήρηση απ’ τη μια, και πρόοδος απ’ την άλλη) έχει οριστικά εκλείψει. Προσωπικά, έχω τη βεβαιότητα ότι η αντίθεση Δεξιά – Αριστερά, είναι η αντίθεση που διαρκεί. Και ότι αυτό που λέμε ‘κόσμος’ – και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί – είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη πότε «δεξιών» και πότε «αριστερών» κυβερνήσεων και καθεστώτων…

 ΥΓ: Τελευταία, στην ρημαγμένη από τις καμουφλαρισμένες ( πότε ως «κεντροδεξιές», πότε ως «κεντροαριστερές») κυβερνήσεις της χώρα μας, έτεινε να αποκατασταθεί η ακαμουφλάριστη πολιτική πραγματικότητα. Και αυτό ήταν το μοναδικό κέρδος που αποκομίσαμε από την «κρίση», την προδοτική αποδοχή των μνημονίων εκ μέρους των κυβερνήσεων Παπανδρεου – Παπαδήμου – Σαμαρά: η εξέγερση και η εκλογική αντίδραση των Ελλήνων στις περσινές εκλογές, οδήγησε στην φυσιολογική αναδιάταξη του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Έτσι επανήλθαμε στην Αριστερά (να εκφράζεται, κυρίως, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μέσω του ΚΚΕ και άλλων μικρότερων σχημάτων) και τη Δεξιά (να εκφράζεται κυρίως μέσω της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά, και μέσω της Χρυσής Αυγής). Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να ψάχνονται για νέα «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά» καμουφλάζ. Να κοροϊδέψουν την κοινωνία, να επιβιώσουν. Το ίδιο όμως θέλει, λέει, να κάνει τώρα κι ο Σαμαράς: να καμουφλάρει τη Ν.Δ. με γερμανικά χρώματα. Γελάτε; *Μωρίς Ντυβερζέ (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια) ** ο. α. ***ο. α.

24 Μαΐου 2013

Οι συνιστώσες, ο Τσίπρας και η υπέρβαση


Κάποια ίχνη εσωστρέφειας και «πισωγυρισμάτων» προκαλούν περιστασιακές απογοητεύσεις και παλινδρομήσεις στην περιοχή της πολιτικής απαξίας

Είμαι πολιτικό όν. Ζω με την πολιτική και, κατά κάποιον τρόπο,τρέφομαι και τρέφω την πολιτική παιδιόθεν, από τα μαθητικά χρόνια ως τα σημερινά: ως ενεργός πολίτης, μέλος ή και στέλεχος κομματικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως δημοσιογράφος επίσης, αρθρογράφος και πολιτικός σχολιαστής. Ωστόσο δεν υπήρξα και δεν θα γίνω ποτέ πολιτικός∙ δεν θέλω και,λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορώ να είμαι πολιτικός. Ομολογώ δε, ότι κατά τη διάρκεια του βίου μου, δεν είναι λίγες οι φορές που υιοθέτησα εκείνον τον εμπαθή και λίγο ρατσιστικό, μα αρκετά ταιριαστό για τους πολιτικούς, αφορισμό του Ιονέσκο: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…»
Και ξαφνικά, αυτές τις μέρες, αθέλητα, ασυνείδητα, ανακλαστικά,επανήλθα σ’ αυτή την απαξιωτική οπτική των πολιτικών: είμαστε κυκλωμένοι από ένα τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην «κορυφή» ασχολούνται με εργασίες τρίτης κατηγορίας (όπως η υπονόμευση εαυτών και αλλήλων ή η πολιτική κατίσχυση ρευμάτων και τάσεων έναντι άλλων τοιούτων) και δεν μετέχουν στην κουλτούρα της εποχής, την έως θάνατον υπαρξιακή αγωνία των Ελλήνων μπροστά στον επερχόμενο οικονομικό και πολιτικό αφανισμό τους;

Ο πρωθυπουργός της πλασματικής ευφορίας

Θα ήταν τραγικό να πιστέψουμε κάτι τέτοιο, ειδικά για τους πολιτικούς της Αριστεράς, και πάντως την πλειοψηφία τους. Το πιθανότερο είναι, η επιστροφή της δυσθυμίας για τους πολιτικούς να οφείλεται στην στερέωση της αιωρούμενης λαϊκής βεβαιότητας ότι μας κυβερνούν πολιτικοί απατεώνες. Βεβαιότητα που υποστυλώνει συστηματικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός (ιδιαίτερα μετά τα τελευταία κατορθώματά του στην Κίνα και στο Αζερμπαϊτζάν) με τον τρόπο που σκιαγράφησε προ ημερών το Bloomberg δια χειρός Μέγκαν Γκρίν: *η Ελλάδα (σ. σ : ο Έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του) υποκρίνεται. Δημιουργεί ελπιδοφόρα σημάδια και ακολούθως τα κεφαλαιοποιεί μετατρέποντάς τα σε θετικές μικροειδησούλες (σ. σ: ελέγχει το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ) με στόχο μια πλασματική ευφορία περί επιστροφής στην ανάκαμψη. «Τα θεμελιώδη οικονομικά στοιχεία ωστόσο υπονομεύουν τις... καλές νεράιδες της αυτοπεποίθησης, υποδεικνύοντας ότι η πρόσφατη ευφορία είναι υπερβολική» καταλήγει η Γκριν. Από την άλλη, η ανόητη κι επικίνδυνη επικοινωνιακή ομάδα του Μαξίμου (δεν την ξεχωρίζω από την πεμπτοφαλαγγίτικη ομάδα κρούσης, «truth team», της Ρηγίλλης κατά του ΣΥΡΙΖΑ) να στήνει τις γελοίες προβοκάτσιες της κατά του Τσίπρα. Είναι τόσο ανάγωγες ανιστόρητες και βλακώδεις οι καθημερινές αιτιάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου κατά του κ.Τσίπρα που σταδιακά παγιώνουν στην κοινή γνώμη την αντίληψη ότι είναι ένας πολιτικά ανιστόρητος και ανάγωγος βλάξ.** Και, οπωσδήποτε, εντάσσεται στο, κατά Ιονέσκο, «τρίτο είδος ανθρώπων που δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας, αλλά θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας,τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…»

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι συνιστώσες και η υπέρβαση

Όμως δεν θα αρνηθώ ότι η περιστασιακή αυτή παλινδρόμησή μου στην απαξιωτική –για τους πολιτικούς– οπτική, κατά ένα μικρό ποσοστό, οφείλεται σε κάποια ιχνοστοιχεία πολιτικής μικροψυχίας που διέκρινα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Συνεδρίασης της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
 Όχι, καμιά σχέση με τάσεις και ρεύματα, ούτε λόγος για «αυτοδιάλυση» ή μη, των συνιστωσών,αυτό είναι θέμα του Συνεδρίου. Μιλώ για κάποια ισχνά μεν, ευδιάκριτα δε, ίχνη μιας διάθεσης χαλιναγώγησης (κατά άλλους, «κοντέματος») του Αλέξη Τσίπρα και είναι αυτό μια απογοήτευση∙ μια πολιτική κατάθλιψη είναι που, στιγμιαία έστω, μπορεί να μας επαναφέρει, από τον ανατρεπτικό ενθουσιασμό του «συριζαίου» σε έναν αποτρεπτικό πεσιμισμό τύπου Ίγκμαρ Μπέργκμαν: «είναι πολύ αργά για επαναστάσεις, και άλλωστε,βαθιά μέσα μας, δεν πιστεύουμε πως έχουν θετικά αποτελέσματα. Ένας κόσμος εντόμων μας περιμένει στη στροφή και μια μέρα θα καλύψει την υπερ – εξατομικευμένη μας ύπαρξη»…
Αλλά όχι, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Σύριζα δεν είναι πια οι συνιστώσες του, δεν είναι μόνο οι συνιστώσες του, δεν είναι το μειοψηφικό κόμμα της ένδοξης (αλλά καθημαγμένης και πολλαπλά προδομένης από μια σειρά στελεχών της) ανανεωτικής– ριζοσπαστικής αριστεράς. Είναι ένα δυνατό και αξιόπιστο αντιμνημονιακό – αντισυστημικό κυβερνητικό κόμμα, ένα δυναμικό κίνημα που, με οδηγητή τον Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί την πρωτοπορία των αντισυστημικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της ευρωζώνης. Και μάχεται για την απαλλαγή από την σκλαβιά των μνημονίων, την ανατροπή της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το κεφάλαιο Τσίπρας

Δεν λέω τίποτα. Τα λέει όλα το χαρτί: το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο και δημοσιευμένο στα Social Mediaστις αρχές του 2012, πολύ πριν τις αναφορές διεθνών προσωπικοτήτων της Αριστεράς στο «κεφάλαιο» Τσίπρας. Οι οπαδοί, ιδιαίτερα στην πολιτική, είναι άξιοι της τύχης τους. Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός κανενός κόμματος,πόσο μάλλον... πολιτικού ηγέτη. Σήμερα, ωστόσο, στην εμπόλεμη ευρωζώνη, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης – γέννημα της συστημικής κρίσης, ο Αλέξης Τσίπρας,επιχειρεί να γράψει ιστορία, ως οδηγός όλων των Ελλήνων που εκφράζουν μια γενναία διάθεση για υπέρβαση του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. Να δώσει στο «πειραματόζωο» που ξύπνησε, που δεν μάσησε τη γερμανική φόλα, την πραγματική του υπόσταση: Είμαστε οι Έλληνες, μια παγκόσμια πρωτοπορία, ο προάγγελος όσων θα συμβούν την επόμενη δεκαετία όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς θα ξεφουσκώνει η παγκόσμια φούσκα του νεοφιλελευθερισμού.

*Η«μετάφραση» δική μου…

**Ρώτησα φίλους δημοσιογράφους που γνωρίζουν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και μου απάντησαν πως «όχι, ο Κεδίκογλου δεν είναι ανάγωγος ούτε εντελώς βλάκας είναι». Αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ενώ ο κ.Κεδίκογλου δεν είναι ούτε ανάγωγος ούτε και εντελώς βλάκας, παριστάνει τον ανάγωγο και το βλάκα. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι για να είσαι εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σαμαρά πρέπει να παριστάνεις τον ανάγωγο και τον βλάκα. Ή να είσαι…

Νίκος Τσαγκρής