5 Οκτωβρίου 2019

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και ο… ιός pasokification




Διυλίζοντας τον κώνωπα (το κείμενο της πολιτικής  διακήρυξης για τον μετασχηματισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) και  καταπίνοντας την κάμηλο (τη σημειολογία της γραφής της)

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (5/10/2018)


Πολύς o λόγος για τη διακήρυξη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ με αντικείμενο τον μετασχηματισμό του κόμματος, αλλά το καλύτερο το είπε ο Νίκος Παππάς. «Το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης είναι ένα ιστορικό κείμενο, γιατί συγκροτεί το νέο "εμείς"», είπε∙ και είναι, αυτό, «το καλύτερο», υπό την έννοια ότι περιγράφει με… δημιουργική σαφήνεια ό,τι θα ήθελαν να είναι «το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης» οι συγγραφείς του: ένα ιστορικό κείμενο που συγκροτεί το νέο "εμείς"»

Στην πραγματικότητα, το κείμενο ούτε ιστορικό είναι,  («ιστορικό κείμενο» λέμε το κείμενο που μένει στην ιστορία – τη  διακήρυξη της… 3ης Σεπτέμβρη π.χ.) ούτε συγκροτεί το «νέο εμείς», δεδομένου ότι αυτό (περίπου όπως περιγράφεται στις 10 αρχικές παραγράφους της διακήρυξης που αρχίζουν με το «Όλες και όλοι εμείς» ) έχει συγκροτηθεί εδώ και μια, τουλάχιστον, πενταετία… Γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα «και την παρέα του», που λέγαμε εμείς οι παλαιότεροι του «χώρου», αν θυμάστε…

Κι αν θυμάστε, αυτό ακριβώς το «νέο εμείς» είναι που «έδωσε» δύο φορές την κυβερνητική εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ (τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη του 2015) καθώς και το γενναιόδωρο και ελπιδοφόρο 32% του φετινού Ιουλίου: «Όλες και Όλοι εμείς, άνθρωποι με διαφορετικές παραδόσεις, αριστεροί, σοσιαλιστές, αγωνιστές και αγωνίστριες του κομμουνιστικού, του οικολογικού και του φεμινιστικού κινήματος, προοδευτικοί δημοκρατικοί πολίτες του κέντρου, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες», που λέει και η διακήρυξη…

*******    

Διυλίζοντας τον κώνωπα (το κείμενο της διακήρυξης) και  καταπίνοντας την κάμηλο (τη σημειολογία της γραφής της), που υποκρύπτει τα «θέλω» των συγγραφέων της και, εν τέλει, της ΚΕ του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ για το νέο κόμμα, ας…  ‘καταπιούμε’ τη δεύτερη ως έκφραση μιας ύστερης συλλογικής συνειδητοποίησης των μελών του ηγετικού πυρήνα του κόμματος – μιας ομολογίας για την ποιότητα και την ποσότητα του διόλου νέου «Εμείς» που (εν αγνοία τους, εν μέρει,) εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν την τελευταία πενταετία.

Την ποιότητα και την ποσότητα του «Εμείς» που περιλαμβάνει το 32% του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα: όλες και όλους εμάς «που εμπνεόμαστε από τις πιο λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς στο τόπο μας. Από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες  κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του ‘81»

Κατά τα λοιπά, ο μετασχηματισμός του σημερινού κόμματος σε ένα κόμμα που θα εκφράζει αυτό το διόλου νέο «Εμείς», προϋποθέτει την εμπιστοσύνη του σημερινού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ – καθώς και των μελών του – σ’ αυτό. Όπως το είπε ο Τσίπρας: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε, χωρίς καχυποψίες και με ανοιχτή καρδιά, ώστε το 3ο Συνέδριο να είναι ιστορικό για την Αριστερά, στην Ελλάδα και την Ευρώπη»

*******

Πάμε τώρα σε μια δεύτερη ατάκα, …δημιουργικής ασάφειας αυτή τη φορά, του Νίκου Παππά, αποσπασμένη από την ομιλία του στην Κ.Ε. με αντικείμενο τον μετασχηματισμό του κόμματος: «Η διεύρυνση θα διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει δεξιά στροφή» είπε, με προφανή στόχο να κατευνάσει τον (φουσκωμένο, ασφαλώς, από τα αντί – ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ) υποβόσκοντα στις γραμμές του κόμματος φόβο μόλυνσης από τον ιό… pasokification.

«Pasokification είναι η μετάλλαξη ενός κόμματος από κόμμα της ευρύτερης Αριστεράς, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, σε κόμμα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης», εξηγεί ο εξαίρετος Ευκλείδης Τσακαλώτος.   Αναφερόμενος δε στις τις συνέπειές του, σημειώνει ότι τα εγκαταλελειμμένα (σ. σ: από τα μεταλλαγμένα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) κοινωνικά στρώματα,   αναζητούν συνήθως άλλες πολιτικές εκπροσωπήσεις, με  αποτέλεσμα την εκλογική συντριβή των κομμάτων που εγκατέλειψαν: «αυτό εξηγεί εξάλλου την εκλογική και πολιτική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη» μας υπενθυμίζει στο τέλος. 

Ποιά… «διεύρυνση», λοιπόν, και ποια… «διασφάλιση», από ποιά… «δεξιά στροφή»;  «Μόνο η βούληση της ηγεσίας (σ σ: και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά) και της βάσης του κόμματος, μπορεί να διασκεδάσει  (σ. σ: και να αποτρέψει) ένα pasokification»,  λέω εγώ, γενικεύοντας την γνωστή απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στη γνωστή συνέντευξη*, που διέσπειρε  τον περί… μολύνσεως θόρυβο. Ελέω της αντί- ΣΥΡΙΖΑ… συμμαχίας των μιντιαρχών, βεβαίως…   

*Η συνέντευξη στο tvxs.gr / Νικολ Λειβαδάρη / 16/9/219


 

 




28 Σεπτεμβρίου 2019

Το θρίλερ με τον Μάικλ και τη Γκρέτα


Πως η σύναξη για το κλίμα στον ΟΗΕ μετεξελίχθηκε σε χορό μεταλλαγμένων πολιτικών ηγετών, υπό το οργισμένο βλέμμα – φθέγμα της 16χρονης Σουηδής ακτιβίστριας 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 




Νέα Υόρκη, Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου, 
στον απόηχο της Γενικής Συνέλευσης 
 του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή 

Ο Mάικλ Tζάκσον (παραμορφωμένο πρόσωπο, γαμψή… προς τα πάνω – ασπρουλιάρικη μύτη) ήταν εκεί!.. Στη μέση του ξενοδοχειακού πρωινού, ανάμεσα σε κάτι διαφανείς φέτες ζαμπόν και ένα μπολ με θλιβερά κορνφλέικς που κολυμπούσαν στο ξενέρωτο γάλα… Να μας παίρνει μάτι πίσω από μια μαύρη φράντζα περούκας, που καθρεφτιζόταν στο γυάλινο τραπέζι μέσα από μια ultraHD γιγαντοοθόνη. 

Θρίλερ! Το μεταλλαγμένο κλίμα, ο μεταλλαγμένος ΟΗΕ, οι μεταλλαγμένοι πολιτικοί ηγέτες των χωρών - μελών του, και οι μεταλλαγμένοι δημοσιογράφοι∙ που έκρωζαν πρωί – πρωί, σαν τρελαμένα κοράκια του Έντγκαρ Άλαν Πόε...

Όχι για το φαινόμενο Γκρέτα Τούμπεργκ («Πως τολμάτε, μου κλέψατε τα όνειρα») ούτε για τον… άδωξο μπάσταρδο Ντόναλντ Τράμπ που την τρολάριζε άγρια: «Η Γκρέτα είναι ένα πολύ χαρούμενο κορίτσι»… Ούτε βέβαια για τον Mάικλ, το μαυράκι που μπήκε από τα παιδικά του χρόνια στον μύλο του αμερικανικού lifestyle και αλέστηκε. Και βγήκε κάτασπρο σαν αλεύρι και λιώμα σαν ζόμπι. Για το οικονομικό «πακέτο Mάικλ Tζάκσον» μιλούσαν: 

- Mιλάμε για φοβερό οικονομικό μέγεθος! 
- 700 εκατομμύρια δίσκοι και βάλε! 
- Έσβησε μεγέθη σαν τον Σινάτρα και τον Πρίσλεϊ αυτό το τέρας! 
- Ασύλληπτο χρήμα, ασύλληπτη φήμη! 
- Ρε συ, αν ήμουν κληρονόμος του θα ήμουν πιο ‘κονομημένος κι απ’ τον Μέσι, να πούμε! 
- Κι απ’ τον Νεϊμάρ , κι απ’ τον Κριστιάνο, ρε καρντάση!... 



******* 

Φήμη και χρήμα! Οι απόλυτες αξίες μιας εποχής – το lifestyle που έγινε κουλτούρα και πολιτικός πολιτισμός μιας παγκόσμιας ανθρώπινης φουρνιάς: άνθρωποι έτοιμοι να βουτήξουν στην διαφθορά, προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο και αναγνωρισιμότητα… 

Φήμη και χρήμα, η κουλτούρα Τράμπ! Αναμφισβήτητα γέννημα και θρέμμα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον λεγόμενο «μπερλουσκονισμό»: μια κατηγορία απολιτικών πολιτικών που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν: εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για φήμη και πλούτο. Λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα, τις γυναίκες, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύσεις μαλλιών, τους διάσημους φίλους, το καλό φαγητό. Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ! 

«Κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», έγραφε προ ετών, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της Λα Ρεπούμπλικα Ezio Mauro: δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες: το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους…

******* 

«Και το χρώμα του μαλλιού τους, το χτένισμά τους, η γραβάτα τους, το κινητό τους τηλέφωνο, εξίσου σημαντικά με την πείνα, την βιομηχανική ρύπανση, την κλιματική αλλαγή», να προσθέσω… Αυτό, καταλαβαίνετε, αφορά ειδικά τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ και τη (μη) παρέμβασή του στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το κλίμα: «Ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να ενστερνιστεί τις εθνικές ρίζες του (…) Το μέλλον δεν ανήκει στους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης, αλλά στους πατριώτες» ήσαν δύο από τις «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» θέσεις του για την αειφόρο ανάπτυξη και την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής. 

Στο ίδιο μήκος κύματος και το λατινοαμερικάνικο πουλέν του, ο Ζαΐχ Μεσσίας Μπολσονάρου της Βραζιλίας, («είναι πλάνη να περιγράφεται ο Αμαζόνιος ως κληρονομιά της ανθρωπότητας και εσφαλμένη αντίληψη να θεωρείται το τροπικό δάσος του ως οι πνεύμονες του πλανήτη») και πολλά ακόμα πολιτικά «μούτρα» παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας, μηδέ εξαιρουμένου του σημερινού Έλληνα πρωθυπουργού… 

Πολιτικοί απατεώνες που χειραγώγησαν και παγίδευσαν, εν τέλει, μεγάλα τμήματα λαϊκών μαζών «ψεκασμένων» με τους φοβικούς ρύπους που σκορπά παντού γύρω του ο –υποβόσκων στις ανοιχτές κοινωνίες των καιρών μας– ακροδεξιός νεοεθνικισμός∙ σαλπίζοντας την επιστροφή στο εθνικό κράτος: πολιτιστικός απομονωτισμός, φράκτες, κλειστά σύνορα, εθνικά νομίσματα, πατρίς – θρησκεία – οικογένεια. 

Ποιος ΟΗΕ, λοιπόν, και ποια Γενική Συνέλευση για το κλίμα; Ποιοι πολιτικοί ηγέτες, και ποιοι επιστήμονες, ποιοί δημοσιογράφοι; Το μόνο που άφησε πίσω της, και αυτή η σύναξη, είναι το οργισμένο βλέμμα – φθέγμα της 16χρονης Γκρέτας Τούμπεργκ: «ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για χρήματα, για παραμύθια μιας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;».

20 Σεπτεμβρίου 2019

Δημοκρατία ή μιντιαρχία με Μ κεφαλαίο;


«Στην εποχή της Μιντιαρχικής ολιγαρχίας, δεν ξέρεις ποτέ ποιος μιλάει. Είσαι δυνητικό θύμα κάθε πιθανής ή απίθανης παραποίησης ή πλεκτάνης»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Όλο και πιο συχνά – και πιο πυκνά, τα ΜΜΕ επιτίθενται, εισχωρούν στις σκέψεις, αναδύονται απ’ τις γραφές, τα ερτζιανά, τις τηλεοπτικές οθόνες, το διαδίκτυο, τα social media, και κυριαρχούν ερήμην του αναγνώστη, του ακροατή,  του τηλεθεατή, του διαδικτυακού χρήστη. Και του ρεπόρτερ, του αρθρογράφου, του αναλυτή: σαν λαθρεπιβάτες συνειδήσεων και κειμένων…

«Μιντιοκρατία θα ‘πρεπε να ονομάζεται το πολίτευμά μας κι όχι Δημοκρατία», σκεφτόμουν την περασμένη Τρίτη, την ώρα που διάβαζα ότι ο εθνικός μας μιντιάρχης έγινε, και με τη βούλα του ΕΡΣ, καναλάρχης πανελλαδικής, ακριβώς τη στιγμή που αγόραζε και τη συνδρομητική Forthnet – Nova, στάζοντας, λέει, 45… μύρια∙ ενώ στον ίδιο χώρο και χρόνο, (μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο, μιλάμε) ένας καλλιτέχνης (Νίκος Μωραΐτης) απεπέμφθη απ’ τον ΑΝΤ1 επειδή αρθρογραφούσε υπέρ Τσίπρα και κατά διαπλοκής, μια τηλεπαρουσιάστρια (Φωτεινή Λαμπρίδη) παραιτήθηκε από την ΕΡΤ καταγγέλλοντας σεξιστικές επιθέσεις, καμιά δεκαπενταριά άρθρα, (ανάμεσά τους και ένα δικό μου) δηλώσεις πολιτικών και ειδήσεις  διαστρεβλώθηκαν κατά το δοκούν, προκειμένου να υπονομεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα προσωπικώς, ή να προβάλλουν το… κυβερνητικό έργο και να καταστήσουν αξιόπιστο τον Μητσοτάκη προσωπικώς: χρεώνοντάς του την πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ, ας πούμε. Την οποία είχε δρομολογήσει ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, ας πούμε… Να μην το πούμε κ. μιντιάρχα με Μ κεφαλαίο; 
    
*******
Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι βιώνουμε τη Μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως όλα τα μίντια  του εθνικού μας μιντιάρχη, (ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, in.gr, One Channel.  κλπ, κλπ.) και των… τριών μιντιαρχών εν γένει:Έθνος, Ημερησία, Open TV, ΣΚΑΙ, Καθημερινή, κλπ, κλπ.
Και άλλα, ημιθανή: με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές («μην κλείσει το μαγαζί…»), ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία…».

Και, ω του θαύματος,  βγαίνουν στον «αέρα», κρεμιούνται στα μανταλάκια, στα περίπτερα, μπουκάρουν τρομοκρατικά στο διαδίκτυο, χειραγωγούν και χειραγωγούνται απ’ το μιντιακό σύστημα για να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη. Και ζουν και βασιλεύουν και ηγεμονεύουν. Και σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η μιντιοκρατία, με Μ κεφαλαίο, είναι το πολιτικό σύστημα του μέλλοντος!...

«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση», έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Και αυτή είναι μια ρήση – απάντηση σε αυτούς που απέμειναν να αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπησε τους ολιγάρχες των καιρών μας και σκορπούν τόσα εκατομμύρια για μια ακόμα τηλεοπτική άδεια… Δύο εφημερίδες, τρεις και χίλιους δεκατρείς ιστότοπους στο διαδίκτυο…

«Όταν διαβάζω την «Αυγή», γνωρίζω την πολιτική τοποθέτηση της εφημερίδας», θα έγραφα παραφράζοντας τον Ιταλό φιλόσοφο των media: στην εποχή της Μιντιαρχικής ολιγαρχίας δεν ξέρω ποτέ ποιος μιλάει. Είμαι δυνητικό θύμα κάθε πιθανής ή απίθανης παραποίησης ή πλεκτάνης.

*******
Το «24ωρο μιντιοκρατικού… οργασμού», που λέγαμε, επισφραγίστηκε στο θέατρο σκιών της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής με το «επικύρωση του διορισμού του Κωνσταντίνου Ζούλα στην προεδρία της ΕΡΤ». Στην οποία, ο προ-διορισμένος (από τον ίδιο τον πρωθυπουργό) πρωταγωνιστής, κοροϊδεύοντας την κοινωνία και την επιτροπή (που κορόϊδευε τον εαυτό της και την κοινωνία επίσης), υποσχέθηκε την αποκατάσταση της… αντικειμενικότητας στη δημόσια τηλεόραση(!!!)

«Η έννοια του αντικειμενικού, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, εμπεριέχει την έννοια της αυθεντίας ή αλλιώς της αδιαπραγμάτευτης αλήθειας, που μόνο ως καθηλωτικός μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει μετατρέποντας την ειδησεογραφική παρουσίαση σε τρόπο πειθούς, δηλαδή μεθοδευμένη χειραγώγηση», θα σάρκαζε ο Ουμπέρτο Έκο τον προ-διορισμένο (από τον ίδιο τον πρωθυπουργό)  εξεταζόμενο, αν ήταν μέλος της Επιτροπής.  

Ακολούθως θα τον έψεγε, φαντάζομαι, ο σπουδαίος Ιταλός, λέγοντάς του ότι «η επίκληση της αντικειμενικότητας, είναι η επίκληση της δεδομένης προσωπικής υπεροχής που εκμηδενίζει όλες τις αντιστάσεις. Ο έσχατος λαϊκισμός που εξασφαλίζει την παθητικότητα»: «Ενάντια σ’ αυτή την ιδεολογία πρέπει να αγωνιστεί η δημοσιογραφία, αν θέλει να είναι δημοκρατική δημοσιογραφία»  

Si, professore: Tο καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει τον τηλεθεατή ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να τον προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη “δική του” αλήθεια. Ότι υπάρχουν όμως κι άλλες αλήθειες.

Και βέβαια, υπ’ αυτούς τους όρους (χωρίς να συνυπολογίσουμε τις περίεργες κοσμικές συναντήσεις απόλυτης εγκαρδιότητας μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών των ΜΜΕ και δημοσιογράφων) είναι μάλλον αστείο να μιλάτε για αντικειμενικότητα κ. πρόεδρε. Δεν είναι;







14 Σεπτεμβρίου 2019

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και η αβάσταχτη ελαφρότητα του «Εμείς»




 «Εγώ είμαι άραγε Εμείς;», αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω –από φίλους και συντρόφους, κυρίως όμως από κομματικούς αξιωματούχους–  αυτή την αλαζονική και ναρκισσιστική προσωπική αντωνυμία


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (15/9/20190 

Καθώς καλπάζει ο χρόνος, τα γραπτά μού επιβάλλονται. Έτσι γράφω – έχω την αίσθηση , εάν θέλετε, πως γράφω, πράγματα ανάρμοστα∙ όλο και πιο ανάρμοστα, ακόμα και για πρόσωπα και πράγματα δικά μου, πολιτικούς κυρίως, μα και δημοσιογράφους που υπήρξανε συνάδελφοι ή και φίλοι. Για βασικές αρχές επίσης, και ιδέες και πολιτικές επιλογές που στήριξα και υπερασπίστηκα με αυτοθυσία κάποτε, κι ακόμα τώρα υπερασπίζομαι, στηρίζω… Εκ των υστέρων, σχεδόν πάντοτε, μετανοώ για κάτι τέτοιες αιχμηρές και ανάρμοστες γραφές, όμως στο τέλος καταλήγω: «ακριβώς αυτές είναι οι αρμόζουσες»!..  Κι έτσι επιτρέπω στα γραπτά να μού επιβάλλονται…

Υπ’ αυτή τη διάθεση, μου επιβάλλεται να γράψω ότι είναι καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα η αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας ότι "Εμείς" είμαστε καλύτεροι απ' τους "Άλλους": «Εγώ είμαι άραγε Εμείς;», αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω – από φίλους και συντρόφους, κυρίως όμως από κομματικούς αξιωματούχους –  αυτό το αλαζονικό και ναρκισσιστικό «Εμείς».

Και να που, αίφνης τώρα, καθώς γράφω, μου επιβάλλεται να γράψω ότι αυτό ακριβώς το «Εμείς» (το αλαζονικό, το ναρκισσιστικό) είναι που σφράγισε και τη ρητορική του βουλευτή Επικρατείας και Γραμματέα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Πάνου Σκουρλέτη (συγγνώμη,  Πάνο), σε μια απ’ τις αναφορές του στον επιθυμητό ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς δεν πιστεύουμε σε ένα κόμμα οπαδών. Δεν θέλουμε followers , θέλουμε μέλη που να έχουν μία ουσιαστική σχέση με την πολιτική, να συνδιαμορφώνουν τα πράγματα»…

*******
Ρητορική που, ενώ σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει σωστή, καθώς κινείται  στο πλαίσιο των χρηστών κομματικών ηθών της ανανεωτικής αριστεράς, αδειάζει ωστόσο, αν όχι το κόμμα του οποίου ο ίδιος ηγείται (τον υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ), τη συντριπτική πλειονότητα των εκατομμυρίων δημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών και ανένταχτων αριστερών κάθε κομματικής προέλευσης που τον ψήφισαν και τον στήριξαν, χαρίζοντάς του αυτό το (ζωογόνο για μια κυβερνώσα Αριστερά) 32%. Και εξακολουθούν να τον στηρίζουν, με την επιθυμία να τον ξαναψηφίσουν…

Κατά το μάλλον ή ήττον, ως οπαδοί, ως ψηφοφόροι ή ως  followers!..  Και όχι απαραίτητα ως μέλη «που να έχουν μία πιο ουσιαστική (!) σχέση με την πολιτική» απ’ αυτή που ήδη έχουν…  Ούτε να «συνδιαμορφώνουν» (!) τα πράγματα περισσότερο απ’ όσο ήδη τα συνδιαμορφώνουν με την αυτόνομη κοινωνική τους δράση, την κριτική τους, την ψήφο τους.

Τώρα, αν θέλετε  την γνώμη μου για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ (έναν κυβερνητικά βιώσιμο ΣΥΡΙΖΑ – ηγεμονικό πόλο της δημοκρατικής παράταξης, εννοώ), μου επιβάλλεται να γράψω ότι, στις σημερινές εγχώριες και ευρωπαϊκές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογος της, εν λόγω, ρητορικής Σκουρλέτη:

Ένα κόμμα ελεύθερων και ωραίων μελών και οπαδών και followers και απλών ψηφοφόρων, βεβαίως∙  που θα έχουν οποιαδήποτε σχέση επιθυμούν με την πολιτική (σ. σ: πως ορίζεται αλήθεια «μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική» κι από ποιόν;) και θα «συνδιαμορφώνουν» τα πράγματα με τον τρόπο που αυτοί επιλέγουν, είτε ως ενεργά μέλη του κόμματος, είτε με την αυτόνομη  κοινωνική τους δράση και με την ψήφο τους…

*******
Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα: Υπάρχουν οι φανατικοί ΣΥΡΙΖΑ και οι φανατικοί Αντί-ΣΥΡΙΖΑ και υπάρχουν και οι δημοκρατικοί Έλληνες πολίτες που, είτε είναι ΣΥΡΙΖΑ είτε Αντί –ΣΥΡΙΖΑ, είναι δημοκρατικοί Έλληνες πολίτες∙ και γι’ αυτούς ο πολιτισμός είναι αναπόσπαστος από την πολιτική, η αριστερή – προοδευτική κουλτούρα τους είναι η ζωή τους, και οι τέχνες, οι επιστήμες, η φιλοσοφία και η μεταφυσική, κάθε μορφή πνευματικής ζωής, συνιστούν την κουλτούρα τους.

Ανήκω στους τρίτους, φανατικά∙ σ’ αυτούς ανήκει, θαρρώ, και η πλειονότητα του 32% που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτού μου επιβάλλεται να γράψω ότι, σε έναν κόσμο κυκλωμένο  ασφυκτικά από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, η ιδεολογική επένδυση σε μια δογματική ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι παρά μια μεταμοντέρνα εκδοχή της κομμουνιστικής ουτοπίας:

Κατά τη γνώμη μου, η μόνη Αριστερά που «δουλεύει» σήμερα είναι η Αριστερά του ελληνικού παραδείγματος, (η ευρωπαϊκή Αριστερά της κυβερνητικής τετραετίας του Αλέξη Τσίπρα). Που δεν είναι – δεν μπορεί να είναι - παρά μια χρονισμένη, τίμια σοσιαλδημοκρατική Αριστερά με διακριτό το κοινωνικό της πρόσημο. Και να εκφράζεται εφεξής από ένα κόμμα όπως το «διάβασε» ο Αλέξης Τσίπρας στο εκλογικό αποτέλεσμα: ως εντολή άμεσου μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα...



6 Σεπτεμβρίου 2019

Και… φιλοσοφικό bullying με θύμα την 16χρονη ακτιβίστρια Γκρέτα Τούμπεργκ


Μια εξαιρετικά εύστοχη κριτική αντίδραση στο νοσηρό άρθρο του φιλόσοφου Μισέλ Ονφρέ για τη 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια υπό τον τίτλο «Γκρέτα Τούμπεργκ, το σουηδικό σάιμποργκ» 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 8/9/2019

Υπάρχει ο εφιάλτης της υπερθέρμανσης του πλανήτη (που ήδη βιώνουμε), υπάρχουν οι επιμένοντες χορηγοί του (ο Ντόναλντ Τράμπ, οι G7 και οι άλλοι ταγοί του κόσμου τούτου), και υπάρχει και η μικρή Γκρέτα (η 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούμπεργκ), σημαιοφόρος, λέω εγώ, των (νεολαιίστικων κυρίως) κινημάτων κατά της κλιματικής αλλαγής… 

«Το πρόσωπο αυτού του παιδιού αποτελεί το νέο πρότυπο για χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, αλλά και αντικείμενο μίσους των αρνητών της κλιματικής αλλαγής», έγραψε για την Γκρέτα Τούμπεργκ το γερμανικό περιοδικό Spiegel… Ανάμεσα στους δεύτερους, κάτι παληκάρια τύπου «νεοφιλελέ διανοούμενοι», όπως ο «Η κόρη που δεν θα ‘θελα να έχω»*, Τάκης Θεοδωρόπουλος. 

Και τώρα ο «αποδομητής φιλοσόφων»… φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ. Ο οποίος μετά την αποδόμηση του Ντε Σαντ, του Νίτσε και του Ρολάν Μπάρτ, βάλθηκε να αποδομήσει και την Γκρέτα, με ένα αρθρογραφικό κοκτέιλ ρατσισμού, σεξισμού, σαδισμού και οικολογικής αναισθησίας – ένα υποδειγματικό πόνημα δολοφονίας χαρακτήρων, υπό τον τίτλο «Γκρέτα Τούμπεργκ, το σουηδικό σάιμποργκ»**

Πάρτε μια ιδέα: «… Η Γκρέτα είναι βέγκαν και πίνει μόνο νερό από το κόκκινο οικολογικό θερμός της που δεν εγκαταλείπει ποτέ… Αυτή η κοπέλα έχει ένα πρόσωπο που αγνοεί κάθε συναίσθημα: ούτε γέλιο, ούτε χαμόγελο, ούτε έκπληξη, ούτε χαρά ή πόνο… Έχει το πρόσωπο, την ηλικία, το φύλο και το σώμα ενός σάιμποργκ της τρίτης χιλιετίας: όλα ουδέτερα… Τί άλλο λοιπόν είναι αυτή η κοπέλα παρά ένα σάιμποργκ, δηλαδή ένα υποχείριο κάποιων που παραμένουν στη σκιά;». Ούπς!.. Νάτη και η θεωρία συνωμοσίας.


 ******* 


«Όταν διάβασα το άρθρο, η οργή που αισθάνθηκα ήταν ασυνήθιστη για έναν ευκαιριακό μεν αλλά επί μακρόν αναγνώστη άρθρων σχετικών με την πολιτική επικαιρότητα», γράφει ο Γιάννης Αλμυράντης***, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κριτική αντίδρασή του (την οποία υιοθετώ και προσυπογράφω) στο νοσηρό άρθρο του Μισέλ Ονφρέ για τη 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια: «Κάθε παράγραφος αυτού του άρθρου, γραμμένου από έναν φιλόσοφο, βρίθει ολισθημάτων πολιτικών, ανθρώπινων, πραγματολογικών»… Ο κος Ονφρέ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τότε που, όπως λέει σαρκάζοντας την Τούνμπεργκ , ‘οι δεκαεξάρηδες απάγγελναν Ρεμπώ και Βερλέν’, τούτο ήταν εξέγερση. Ας αφήσει λοιπόν ο εικονοκλάστης διανοούμενος τους σημερινούς δεκαεξάρηδες να κάνουν όπως αυτοί νομίζουν τη δική τους εξέγερση... 

 Και συνεχίζει, τοποθετώντας δίπλα στον Μισέλ Ονφρέ, τον καθ’ υμάς («Η κόρη που δεν θα ‘θελα να έχω») Τάκη Θεοδωρόπουλο, που λέγαμε: «…οι κονδυλοφόροι που, από την πιθανότατη τραγωδία της κλιματικής αλλαγής που επίκειται, αφορμώνται να γράψουν τέτοια δηλητηριώδη κείμενα γι ‘αυτήν την έφηβη, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ιδιοσυγκρασιακή κλίση ή ό,τι άλλο (όπως όλοι μας, δηλαδή), ‘πήρε πάνω της’ ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι η ενσάρκωση του καταντήματος της πολιτικής αρθρογραφίας. Το ότι είναι αυτιστική τους σοκάρει; Ή το ότι δεν το λένε (οι ‘υποστηρικτές’ της); Ή ότι το λένε; Δεν κατάλαβα!».

 ******* 


Ακολούθως, ο Γιάννης Αλμυράντης ιχνηλατεί την θεωρία συνωμοσίας που υποφώσκει κατά… μήκος και πλάτος του άρθρου του Μ.Ο: «Δεν ξέρω αν και η Γκρέτα Τούνμπεργκ έχει μπει σε ατζέντες προτεραιοτήτων των ‘ισχυρών της ημέρας’ και αν κάποιοι θα προσπαθήσουν να την χρησιμοποιήσουν, αλλά αυτό το γκαιμπελικό άρθρο μόνο τέτοια ανησυχία δεν δείχνει, απλώς για να την ‘αποδομήσει’ λέει ότι εξαρχής ήταν υποκινούμενη: ‘Το σάιμποργκ διαφημίζει την επανάσταση που ετοιμάζει ο πράσινος καπιταλισμός’ μάς λέει ο κος Ονφρέ∙ θεωρώντας ότι ‘δείχνει’ αυτούς που υποκινούν την Γκρέτα Τούνμπεργκ, σε ένα άρθρο που την διασύρει σαν προσωπικότητα με τρόπο που σπανίως έχω δει σε άρθρα που στοχοποιούν έναν ενήλικα. Δεν θα αρκούσε στον Μ.Ο. να κριτικάρει τις απόψεις που θεωρεί ύποπτες;». 

 «Δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς το πάνε αρθρογράφοι όπως ο κος Ονφρέ, ούτε τον τύπο πολιτικής και οικολογικής ανευθυνότητας που ενδεχομένως χαρακτηρίζει τα γραπτά τους», κλείνει την κριτική αντίδρασή του ο Γιάννης Αλμυράντης: (…..) Όμως όποιες κι αν είναι οι ‘ευαισθησίες’ τους, δεν δικαιολογούν την επιλεκτική αναισθησία τους προς τίποτα, και κυρίως προς την κλιματική αλλαγή. Ο Τσόμσκι, προ των αμερικανικών εκλογών, είχε πει ότι ο Τραμπ είναι πρωτίστως επικίνδυνος λόγω των θέσεων του στο θέμα αυτό. Ομολογώ, η άποψη μου είχε φανεί υπερβολική. Τώρα καταλαβαίνω πόσο δεν ήταν».
Έχετε μήπως ακούσει να λένε ότι και ο Τσόμσκι είναι όργανο του Σόρος;... 

 * https://www.kathimerini.gr/1039182/opinion/epikairothta/politikh/h-korh-poy-den-8a-8ela-na-exw 
** https://www.hereticalideas.gr/2019/08/greta_thunberg-michel_onfray.html 

*** «Ο Γιάννης Αλμυράντης είναι ερευνητής στο ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος» (Ολόκληρο το κείμενο του δημοσιεύεται εδώ: https://restaro.blogspot.com/)

4 Σεπτεμβρίου 2019

Γιατί πυροβολούν τη μικρή Γκρέτα;


  
 Σκέψεις ενός ευκαιριακού αναγνώστη
εντύπων του διαδικτύου για την πολεμική στην δεκαεξάχρονη ακτιβίστρια Γκρέτα Τούμπεργκ...


 Του Γιάννη Αλμυράντη (1)

Όταν διαβασα το άρθρο του Μισέλ Ονφρέ (2) υπό τον τίτλο "Γκρέτα Τούνμπεργκ το σουηδικό σάιμποργκ" (μετάφραση Αλέξανδρος Μπριασούλης) η οργή που αισθάνθηκα ήταν ασυνήθιστη για έναν ευκαιριακό μεν αλλά επί μακρόν αναγνώστη άρθρων σχετικών με την πολιτική επικαιρότητα. Τη μοιράζομαι εδώ, μ’ εσάς (πράγμα που επίσης δεν το συνηθίζω) γιατί φοβάμαι τις συνέπειες της αδράνειας και της ‘κόπωσης’ που μπορεί να μας έχει ήδη προκαλέσει η υπερέκθεση σε αμφίβολη πληροφόρηση και σε απόψεις που ενδεχομένως να μην εκτιμάμε διόλου αλλά απλώς τις ‘συνηθίζουμε’.

Τον συγγραφέα αυτού του άρθρου λίγο τον ξέρω και συνήθως δεν μοιραζόμουν τις πρωτεραιότητές του και τις απόψεις του, αν και σε επιμέρους θέματα μπορεί να είναι και αλλιώς – εδώ όμως μιλάμε για το συγκεκριμένο άρθρο.  Τον μεταφραστή – που φαίνεται να το υιοθετεί, καθώς και το site δημοσίευσης –  δεν τον γνωρίζω. Οι ιδεολογικές τους αναφορές σε θέματα πολιτικής δεν ξέρω αν χαρακτηρίζονται έτσι ή αλλιώς και δεν νομίζω ότι αν ήμουν πιο ενήμερος θα άλλαζε η αποστροφή που μου προκαλεί η ανάγνωσή του άρθρου. Παλαιοί αριστεροί σήμερα μοιάζουν όλο και περισσότερο με ‘εναλλακτικούς δεξιούς’, και μου φαίνεται ασφαλέστερο κατά το δυνατόν να παραμένουμε στην αποτίμηση συγκεκριμένων απόψεων.

Γνωρίζω ότι οι γράφοντες και προσυπογράφοντες το πνεύμα του παραπάνω άρθρου δεν είναι λίγοι. (…)  Στα καθ’ ημάς,  ο Τάκης Θεοδωρόπουλος έγραψε στην Καθημερινή για την Γκρέτα Τούνμπεργκ άρθρο με τίτλο η κόρη που δεν θα ‘θελα να έχω’ (*)… Εν τούτοις, θα συνεχίσω να πιστεύω ότι οι κονδυλοφόροι που από την πιθανότατη τραγωδία της κλιματικής αλλαγής που επίκειται αφορμώνται να γράψουν τέτοια δηλητηριώδη κείμενα γι αυτήν την έφηβη, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ιδιοσυγκρασιακή κλίση, ή ότι άλλο (όπως όλοι μας δηλαδή), πήρε πάνω της’ ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι η ενσάρκωση του καταντήματος της πολιτικής αρθρογραφίας. Το ότι είναι αυτιστική τους σοκάρει; Ή το ότι δεν το λένε (οι υποστηρικτές της’); ή ότι το λένε; δεν κατάλαβα!

Ο Χαίντελ ήταν διπολικός. Ας μην αρχίσουμε να απαριθμούμε τους σημαντικούς ανθρώπους που είχαν 'κουσούρια'. Δεν δικαιούνταν να ομιλούν; Να δημιουργούν; Τι; Από την άλλη, 'παιδιά θαύματα' μόνο στην μουσική μπορούν να υπάρχουν; ποιοι είναι οι gatekeepers τής (ο Θεός ξέρει ποιας) ορθότητας;;;


Ο κος Ονφρέ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τότε που όπως λέει σαρκάζοντας την Τούνμπεργκ : ‘οι δεκαεξάρηδες απάγγελναν Ρεμπώ και Βερλέν’ τούτο ήταν εξέγερση. Ας αφήσει λοιπόν ο εικονοκλάστης διανοούμενος τους σημερινούς δεκαεξάρηδες να κάνουν όπως αυτοί νομίζουν τη δική τους εξέγερση...  Κάθε παράγραφος αυτού του άρθρου, γραμμένου από ένα φιλόσοφο, βρίθει ολισθημάτων πολιτικών, ανθρώπινων, πραγματολογικών. Αλλά το θέμα πιστεύω είναι πως τέτοια άρθρα εξασφαλίζουν ακροατήριο! Αν πρέπει να είμαστε άκρως προσεκτικοί στις πολιτικές μόδες, στα 'χαιδεμένα παιδιά' (κυριολεκτικά και μη) του συστήματος, πόσο θα πρέπει να είμαστε επίσης προσεκτικοί σε μορφές αντισυμβατικότητας που είναι ξεκαπίστρωτα fake; Η υπαγωγή για δεκαετίες της δυτικής νεολαίας (μαζί με τη σωστή κριτική που άσκησαν σε πολλά εντός των χωρών τους) στην επιλεκτική τύφλα προς την εγκληματικότητα σταλινικών και μαοϊκών 'παραδείσων' δεν μας έμαθε τίποτα; Μετά τις αριστερές μπανανόφλουδες θα γίνουν τώρα της μόδας οι alt-right (ή όπως αλλιώς λέγονται) χοντράδες; Και μέχρι που;

Φυσικά, κάθε προσπάθεια να δει κανείς πίσω από κινήσεις που γίνονται μαζικές - ακόμα κι αν ξεκίνησαν από ατομικές πρωτοβουλίες - είναι θεμιτή! Φυσικό είναι ο καθένας από μας να μην βρίσκεται στο κλίμα της ή και να μη συμφωνεί με κάθε κίνηση της Γκρέτας Τούνμπεργκ. Έχουν μιλήσει για ‘στεγνό’ και προτεστάντικο τρόπο / βλέμα στον κόσμο. Διόλου μη αναμενόμενο, καθείς και οι προσλαμβάνουσες που έχει, και εδώ μιλάμε για μια ιδιαίτερη προσωπικότητα.  Δεν ξέρω αν και η Γκρέτα Τούνμπεργκ έχει μπει σε ατζέντες προτεραιοτήτων τωνισχυρών της ημέρας και αν κάποιοι θα προσπαθήσουν να την χρησιμοποιήσουν. Θεωρώ δεδομένο και φυσικό αυτό να συμβεί. Αλλά αυτό το γκαιμπελικό άρθρο μόνο τέτοια ανησυχία δεν δείχνει, απλώς για να την ‘αποδομήσει’ λέει ότι εξ αρχής ήταν υποκινούμενη! (**) ‘Το σάιμποργκ διαφημίζει την επανάσταση που ετοιμάζει ο πράσινος καπιταλισμός’ μας λέει ο κος Ονφρέ θεωρώντας ότι ‘δείχνει’ αυτούς που υποκινούν την Γκρέτα Τούνμπεργκ, σε ένα άρθρο που την διασύρει σαν προσωπικότητα με τρόπο που σπανίως έχω δει σε άρθρα που στοχοποιούν έναν ενήλικα. Δεν θα αρκούσε στον Μ.Ο. να κριτικάρει τις απόψεις που θεωρεί ύποπτες; Ο υπερασπιστής της έφηβης που αποπλάνησε ο Πολάνσκυ, πού έχασε την ευαισθησία του (***);


Δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς το πάνε αρθρογράφοι όπως ο κος Ονφρέ, ούτε τον τύπο πολιτικής και οικολογικής ανευθυνότητας που ενδεχομένως χαρακτηρίζει τα γραπτά τους. Ίσως γι αυτό θα χρειαζόταν να κάνει κανείς σχεδόν κύρια απασχόλησή του την συνεχή σε βάθος ενημέρωση. Όμως, απ΄ ότι επιφανειακά καταλαβαίνω, η όποια, σωστή κατά περίπτωση, επιφύλαξη / επιφυλάξεις προς την εμμονή στην παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό και τις συνέπειές τους καθώς και σε συμφέροντα συγκεκριμένων λόμπυ, αν υποθέσουμε ότι αυτά είναι τα σημεία αναφοράς και οι ευαισθησίες του συγγραφέα, δεν δικαιολογούν την επιλεκτική αναισθησία προς τίποτα, και κυρίως προς την κλιματική αλλαγή. Ο Τσόμσκυ προ των Αμερικανικών εκλογών είχε πει ότι ο Τραμπ είναι πρωτίστως επικίνδυνος λόγω θέσεων στο θέμα αυτό. Ομολογώ, μου είχε φανεί άποψη υπερβολική. Τώρα καταλαβαίνω πόσο δεν ήταν.
Έχετε μήπως ακούσει να λένε ότι και ο Τσόμσκυ είναι όργανο του Σόρος;...

                                                                                 

(**) Διευκρινίζω. Ο Μ.Ο. για να μας πεισει ότι η Τούνμπεργκ είναι υποκινούμενη γράφει: “Αυτά που μας διαβάζει δεν είναι γραμμένα από μια κοπέλα της ηλικίας της, «μυρίζουν» πολύ τεχνολογικό ίδρυμα. Με τη φωνή της ηχεί ένα κείμενο που έχουν γράψει κάποιοι άλλοι, κάποιοι που δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο”. Ο ίδιος μερικές γραμμές πιο πριν γράφει για να δείξει τι απερίγραπτο ‘φρικιό’ (έστω, ‘φρικιό’ υψηλής ευφυίας) είναι η  Γκρέτα Τούνμπεργκ: “Με το στυλό ανά χείρας, κάθε βράδυ στο κρεββάτι της, η Γκρέτα μελετά με αυταπάρνηση τις ογκώδεις εκθέσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής Ειδικών για το Περιβάλλον (GIEC)”. Η αντίφαση μεταξύ των δύο εικόνων για την φτωχή Τούνμπεργκ είναι προφανής. Ο φιλόσοφος αρθρογράφος μας λέει ταυτοχρόνως ότι είναι υποχείριο (σάιμποργκ) και υπερευφυής – βλαμμένη. Τι να πιστέψουμε; Πέραν βέβαια από τον προφανή ναρκισσισμό του αρθρογράφου που μπροστά στον πειρασμό ενός (ακόμα) άρθρου του ‘που θα συζητηθεί’, δεν διστάζει ‘προ ουδενός’...


(1) Ο Γιάννης Αλμυράντης είναι ερευνητής στο ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»
  
(2) Διαβάστε το άρθρο του Μισέλ Ονφρέ εδώ:
http://www.enallaktikos.gr/ar49610el-gkreta-toynmpergk-to-soyidiko-saimporgk-misel-onfre.html

31 Αυγούστου 2019

Τα Εξάρχεια ως ρατσιστικό πεδίο βολής


Η «επιχείρηση – σκούπα κατά κακοποιών στοιχείων» που κατέληξε σε ρατσιστικό πογκρόμ κατά ανύποπτων προσφύγων σήμανε την επιστροφή της ΕΛ.ΑΣ. στην υπηρεσία του κακού υπό το κράτος της Δεξιάς

 Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής
     
Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται, συνηθίζουμε να λέμε οι Έλληνες. «Αλλά και η κακή επίσης», ακολουθεί η αναπόφευκτη περίσκεψη… Έ, λοιπόν, δεν πρόλαβε να ξημερώσει της Νέας Δημοκρατίας και μας χτύπησε την πόρτα ο… γαλατάς Χρυσοχοΐδης: κατάργηση ασύλου, απαγόρευση καπνίσματος, ενίσχυση των ΜΑΤ – αναδιοργάνωση της ομάδας ΔΙΑΣ, επανίδρυση της ομάδας ΔΕΛΤΑ!
«Μα αυτή δεν είναι πολιτική κυβέρνηση,  κυβέρνηση μπάτσων είναι», σιχτίρισα και… έφυγα διακοπές…  

Για να έρθει να με δικαιώσει – που να μην έσωνε – εκείνη η «επιχείρηση – σκούπα κατά κακοποιών στοιχείων» στα Εξάρχεια, που κατέληξε σε ρατσιστικό πογκρόμ κατά ανύποπτων προσφύγων . Κι εκείνο το post στο διαδικτυακό «προφίλ» της ξεχωριστής Έλενας Ακρίτα, που έδινε το μέτρο της απανθρωπιάς της συγκεκριμένης αστυνομικής πράξης και της κρατικής βαρβαρότητας πίσω της: «Όταν κάνουν κουμάντο οι χρυσοχοΐδηδες αυτού του κόσμου: η ΕΛΑΣ εκκενώνει τέσσερα κτίρια στα Εξάρχεια και διώχνει τα κακοποιά στοιχεία που βλέπουμε στη φωτογραφία*. Μπορούμε και απόψε να κοιμηθούμε με ανοιχτά παράθυρα».

«Καμιά έκπληξη...», ήταν η δική μου αντίδραση: απλά τα Εξάρχεια βίωσαν την επιστροφή της Αστυνομίας στην υπηρεσία του κακού υπό το κράτος της Δεξιάς, (κυβέρνηση Μητσοτάκη), μετά την τετραετή εγκλωβισμό της στο αμήχανο «κράτος της Αριστεράς» (κυβέρνηση Τσίπρα»).

«Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης», όριζε ο Κάρολος Μάρξ: «Μια δύναμη που «τοποθετήθηκε  πάνω απ’ την κοινωνία για να μετριάζει τη σύγκρουση (σ. σ.: την πάλη των τάξεων), να την κρατάει μέσα στα όρια της ‘τάξης’», συμπλήρωνε ο Φρ. Ένγκελς  

*******

Ο Στάλιν το είχε… εμπεδώσει πιο εμπειρικά: «το Κράτος με τους μηχανισμούς του (Σώματα Ασφαλείας, Αστυνομία πόλεων, κλπ.) είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη».

«Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού», είναι ο αστικός αντίλογος. Ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία! Έτσι, μοιραία, ο «μηχανισμός κατά του κακού» (η Αστυνομία) τίθεται στην υπηρεσία ενός κακού! Του κράτους…

Αλλά ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας το «όργανο της άρχουσας τάξης», το Κράτος και τους μηχανισμούς του, τα Σώματα Ασφαλείας και «τάξης», την Αστυνομία;  

Το ερώτημα αυτό, αποσπασμένο από την ιστορία, οφείλει να απασχολεί (ως ζήτημα θεμελιακό) τον «κυβερνητικό» ΣΥΡΙΖΑ, (την σύγχρονη Αριστερά, εν γένει) δίπλα και παράλληλα με το σχετικό, άκρως δραματικό ερώτημα - απάντηση του Νόαμ Τσόμσκι: "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος".

*******

 Πολλά χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα, ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαεξάχρονου και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας στο ψαχνό!..

Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ένας αστυνομικός: Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό: ενθαρρυμένοι, φυσικά, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει…

Από τότε, τα Εξάρχεια (με εξαίρεση την τετραετή αμήχανη παρένθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) εξακολουθούν να υποδεικνύονται ως o «τόπος του κακού» από κάθε κυβερνητική εξουσία, τώρα απ’ την ακραία αυταρχική και αντιδημοκρατική κυβερνητική εξουσία της ΝΔ, το… «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη. Που, για λογαριασμό της άρχουσας τάξης την οποία υπηρετεί, ανακάλυψε τη φύση του κακού στους πρόσφυγες των Εξαρχείων∙  και διά των μηχανισμών ασφαλείας του, το… κατέστειλε!...

Είπαμε, καμιά έκπληξη. Απλά τα Εξάρχεια βίωσαν την επιστροφή της Αστυνομίας στην υπηρεσία του κακού, υπό το κράτος της Δεξιάς,

*Η γνωστή φωτογραφία με την προσφυγοπούλα μωρομάνα (το μωρό αγκαλιά) να «προσάγεται»…