Τον «Μάη του ’68» εμείς είχαμε χούντα

Μας έμεινε μια ζήλεια μόνο κι ένας φθόνος: γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια αντιδικτατορική εξέγερση; 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (26/5/2018)

 Ο «Μάης του ’68» άργησε δυο χρόνια και τρείς μήνες να με βρει. Να φτάσει στην Αθήνα, στην Πλατεία Βάθη, στο σπίτι μου, εννοώ. «Το σπίτι μου» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν: Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς – πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60.

 
Λοιπόν, που λέτε, δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης κομπάζοντας ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...» (υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς – που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία – να καπελώσει την εξέγερση), ήμουν ένα εικοσάχρονο  «σταλινικό καθαρματάκι», (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών…

Ακόμα πιο πριν, τέλη ’67 αρχές ’68, όταν ο «κόκκινος Ντάνι»  κλιμάκωνε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία στην πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ απαιτώντας… κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων, εγώ και οι συναγωνιστές μου (μαθητές και φοιτητές της Νεολαίας Λαμπράκη) ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας: ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία… 

Ο "Κόκκινος Ντάνι" οδηγεί τους φοιτητές προς τη Σορβόνη

Έτσι, ο Μάης του ’68 με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70, όταν ξεμπέρδεψα με το στρατό και ξαναβρήκα στην παρανομία τους αριστερούς μου φίλους. Κι  ένας – δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, τα… καθυστερημένα νέα…

Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες – μαθητές – φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

«Τίποτε σπουδαίο!..». Μια ζήλια μόνο – ένας υποσυνείδητος φθόνος για τους Γάλλους φοιτητές, για όσα έζησαν: «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια εξέγερση κατά της χούντας…».  Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Βάθη: «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Φράουλες και Αίμα», οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης∙ Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ,  Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.α.

 Και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυoνίδα, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία – γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας «Μάη», το Πολυτεχνείο… 

Τώρα, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 50 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα… 

Σφαγείς αμάχων, made in USA

Εκτός από τα μέσα σφαγής, αμερικανικός είναι και ο εν γένει πολεμικός πολιτισμός των Ισραηλινών σφαγέων Παλαιστινίων. Αμάχων ή μη…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (20/5/2018)

Η «σφαγή» των Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας παρομοιάζεται από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με την σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.  Υπερβολές…

Τη σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20^ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11^η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές  επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Τη «σφαγή» ετούτη (δεκάδες νεκροί – χιλιάδες τραυματίες)  επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ  Μπενιαμίν Νετανιάχου, «γιός» του σφαγέα αμάχων Αριέλ Σαρόν και «αδελφός» του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, ηθικού αυτουργού της εν λόγω σφαγής…

*******

Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής… αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους…

Από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα

Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.

Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως  αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν Μπενιαμίν  Νετανιάχου, (τον αποκαλώ γιό του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας) είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης – τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 – 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.α.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν»*      

*******

Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό.

Made in USA άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική! Τώρα και με ιδιόκτητο σπίτι (το σπίτι του… Τραμπ) στην Ιερουσαλήμ! 

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις.  Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που  ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία τους και η πραγματικότητά τους…

*Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»,  αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, Τζόναθαν

             

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ»

«Σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 750 μέλη της… «Ακαδημίας Στελεχών» της Ν.Δ.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, της 13ης / 5/ 2018)

«Έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πότε θα γίνουν οι εκλογές, εύχομαι να γίνουν μια ώρα αρχύτερα κι έχουμε πει πολλές φορές πως κάθε μέρα που μένει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ζημιά στον τόπο», έλεγε τις προάλλες, μιλώντας στην «Ακαδημία Στελεχών» του κόμματός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι έμοιαζε να μην λέει τίποτα καινούργιο, να παπαγαλίζει απλά τα ίδια του τα λόγια∙ αυτά που οι… μεταμοντέρνοι επικοινωνιακοί σύμβουλοί (απολειφάδια της σαμαρικής πανωλεθρίας αρκετοί εξ αυτών) τού έβαλαν στο στόμα, τη μέρα που τον «ντύσανε» αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Γνωρίζουμε όλοι, υποθέτω, ότι πολιτική είναι η αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της∙ αλλά για το μητσοτακέϊκο, πολιτική ήταν «να γίνει ο Κυριάκος μας – μιας και δεν τα κατάφερε η Ντόρα μας – πρωθυπουργός». Και για «να γίνει ο Κυριάκος μας πρωθυπουργός», αρκούσε να περιμένει: σε  τρεις – τέσσερις μήνες το πολύ, κλείνει η  «αριστερή παρένθεση», γίνονται εκλογές και… νάτος – νάτος ο («Κυριάκος μας») πρωθυπουργός.

Ωστόσο οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν και η «αριστερή παρένθεση» αντί να κλείσει έμενε ανοιχτή. Γινόταν καθεστώς και το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη» και… μέσα της, κατάλαβε ότι ο «δοτός νέος αρχηγός» δεν τραβάει. Και πήρε τον Κυριάκο στα χέρια του!.. Στη στρατηγική του «μαύρου μετώπου» που λέγαμε…

*******

Τώρα, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο», είπε ο «αρχηγός» Κυριάκος στο πλαίσιο της… νέας στρατηγικής. Και είπε «δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η «σκληρή» περίοδος», ομολογώντας έτσι πως δεν ξέρει πότε θα γίνουν οι εκλογές, ότι μπορεί να γίνουν και το Σεπτέμβριο του 2019, όπως λέει ο Τσίπρας!

Προσέξτε, είναι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλάει στα 750 μέλη της Ακαδημίας Στελεχών του κόμματός του. Και τους λέει ότι το μόνο που ξέρω είναι ότι «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» κατά την οποία πρέπει να μεταφέρετε σωστά το μήνυμα: «Η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος (…..), σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας (…..). Δεν αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά. Πρέπει όλοι να μεταφέρουμε το μήνυμα ευθυγραμμισμένα και να έχετε πειστεί κι εσείς ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό (…..). Ειδικά σε μια εποχή όπου τα μηνύματα είναι συγκεχυμένα και όπου ο πολιτικός μας αντίπαλος επενδύει συνειδητά σε μία εκστρατεία παραπληροφόρησης».

Μα είναι δυνατόν; «Η πολιτική είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος»! Και, «σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας»!  Όμως ναι, επαΐοντες περί την νέα τάξη των νεοδημοκρατικών  πραγμάτων μου εξήγησαν ότι η «Πολιτική Ακαδημία Στελεχών» δεν είναι παρά ένα είδος εκσυγχρονισμένης μετεξέλιξης της Μουρούτιας «μονταζιέρας»!..

*******    

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ» δηλαδή, ή κάτι τέτοιο: «Φάρμα των τρολ» είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα ή μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών, ορίζει ο Ρόμπερτ Μιούλερ*. Στην περίπτωσή μας, μια νέα φουρνιά κομματικών στελεχών που, μεταξύ άλλων, εκπαιδεύονται συστηματικά στις τεχνικές της «μετά – αλήθειας» (πολιτική ρητορική – πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας), των fake news (ψευδείς, συχνά εντυπωσιακές, πληροφορίες που διαδίδονται υπό το πρόσχημα της είδησης) ή της «δολοφονίας χαρακτήρων» (τεχνική αποδόμησης προσώπων στην συνείδηση της κοινής γνώμης).  

Είναι μια ευγενική χορηγία του «αρχηγού» Κυριάκου στην μιντιακή  υπηρεσία παραπληροφόρησης του «μαύρου μετώπου» προφανώς: αυτό  το άτυπο τραστ που συνδέει το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη», με μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας διαδικτυακών, ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ. Και δια του υπερβάλλοντος κιτρινισμού, της συκοφαντικής διαστρέβλωσης, της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής fake news, επιχειρεί την ύστατη απόπειρα παλινόρθωσής του…

Βλέπετε, «η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος». Και, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» Έτσι δεν είπε ο… «αρχηγός»;

*Ειδικός εισαγγελέας, επικεφαλής της επιτροπής έρευνας για τη ρωσική ανάμιξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016.

Καρδούλες και like για Τσίπρα & Γκουρία

 Δυο ερωτήματα χρηστών του face book που εκθέτουν σε κοινή θέα βασικές προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου από το πρόγραμμα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 6/5/2018)

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που μιλάει: «Μετά από τρία χρόνια συστηματικής προσπάθειας, η Ελλάδα τα κατάφερε», λέει. Και λέει ότι «αφήνουμε πίσω μας την κρίση, τις παθογένειες του παρελθόντος, την ασφυκτική επιτροπεία και τους καταναγκασμούς που τη συνόδευαν» κι ότι «περνάμε σε μια νέα εποχή…».  

Τον παρακολουθούμε όλοι μαζί σε live streaming* μέσω facebook. Δυόμισι χιλιάδες χρήστες που αυξομειώνονται διαρκώς είμαστε στο συγκεκριμένο post τη στιγμή αυτή. Πατάμε διαρκώς καρδούλες και «like» που εισβάλλουν χαρούμενα στην εικόνα σχηματίζοντας πολύχρωμα συννεφάκια επιδοκιμασίας. Τα emotions αποδοκιμασίας είναι πολύ λιγότερα, μ’ εκείνο το διαβολάκι που σημαίνει «έλεος!», να σκάει εκνευριστικά, κάθε τόσο. Είναι οι διάφοροι φανατικοί φιλελέδες. Και οι άλλοι, οι… «αριστερότερα Κουροπάτκιν». Που κάνουν «κλικ» στη  μετάδοση για να βρίσουν Τσίπρα. Ό,τι και να λέει…

Ύστερα βγήκε ο Γκουρία (Άνχελ Γκουρία) του ΟΟΣΑ και… αποθέωσε τον Τσίπρα: «Συγχαρητήρια κύριε πρωθυπουργέ, εσείς επαναφέρατε την Ελλάδα πίσω, από το χείλος του γκρεμού» λέει. Το κοινό του facebook ενθουσιάζεται, νέος θύσανος από καρδούλες και «like» εισβάλει στην εικόνα:

«Τι έγινε ρε σύντροφοι, είμαστε και με τον Γκουρία τώρα;» σχολίασε τη φάση ένας χρήστης…

*******

Τα σχόλια στο συγκεκριμένο live streaming ήταν όλα τα λεφτά.  Και είναι αυτά ακριβώς τα σχόλια που με ώθησαν να γράψω το κείμενο που διαβάζετε. Σίγουρα δύο εξ αυτών∙ τα οποία  εκθέτουν σε κοινή θέα δυο βασικές , πραγματικές και άμεσες, προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου της χώρας από τα χρόνια της μνημονιακής χολέρας. Ειδικά εκείνων που στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 ανέθεσαν  στον Αλέξη Τσίπρα την ευθύνη γι αυτή την «έξοδο». Μέσω της συνεπούς  εφαρμογής του τρίτου μνημονίου βεβαίως:

-Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο;  Παρακαλώ απαντήστε στο απλό αυτό ερώτημα, ήταν το πρώτο απ’ τα δύο σημαίνοντα σχόλια προς τους Τσίπρα - Γκουρία. Το «υπέγραφε» ο χρήστης Στυλιανός και, βέβαια, δεν ήταν σχόλιο αλλά ένα από τα πλέον φλέγοντα ερωτήματα των Ελλήνων εν όψει της –  καθαρής ή μη – εξόδου.

-Στυλιανέ, μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου θα γίνουν μόνο στους νεοδημοκράτες, οπότε μη σκας, τρόλαρε τον Στυλιανό ένας ανόητος φιλελές. Ωστόσο το ερώτημα, καταλυτικό, εναγώνιο, παραμένει στον διαδικτυακό – και όχι μόνο – αέρα. Μυριόστομο, μετέωρο, αναπάντητο: Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο από την 1/1/2019;

«Θα κάνουμε μια προσπάθεια να διαπραγματευτούμε την άρση των ρυθμίσεων για συντάξεις και αφορολόγητο» επιμένουν –όλο και λιγότεροι, είναι αλήθεια, όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο – κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι. Προβάλλοντας ως διαπραγματευτικό δέλεαρ ορισμένα υπερβάλλοντα μακροοικονομικά επιτεύγματα…

Τα σκυλιά της αντιπολίτευσης, από την άλλη («εκείνοι που μας έβαλαν στα μνημόνια» όπως, προ ημερών τους είχε δήξει – μην αλλάξει η ορθογραφία, παρακαλώ – ο Τσίπρας), ουρλιάζουν τη λύσσα τους ότι «αποκλείεται η άρση των περικοπών Κατρούγκαλου», ότι «είναι ρητές δεσμεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και διάφορα τέτοια. Γνωρίζουν, βλέπετε, οι ουτιδανοί – και το λένε, ότι μια πιθανή άρση της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου «βγάζει κυβέρνηση». Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ!..

*******

Το δεύτερο σχόλιο που διάλεξα από το συγκεκριμένο live streaming είναι αυτό: «Αλέξη έχουμε παιδιά άνεργα. Προχώρα»… Είναι προφανές ότι πρόκειται για το σχόλιο μιας υπομονετικής  μάνας∙ που εκφράζει χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες «μάνες – κουράγιο» της μνημονιακής περιόδου, λέω εγώ τώρα, και παροτρύνει τον Πρωθυπουργό να μην κάνει πίσω: «προχώρα στην έξοδο από την κρίση με το βηματισμό που ήδη ακολουθείς.  Με την ελπίδα ότι θα καταφέρεις να μειώσεις ακόμα περισσότερο την ανεργία». Διότι «έχουμε παιδιά άνεργα» .

Και αδέρφια και μάνες, και πατεράδες, και εγγόνια θα προσθέσω: η ανεργία είναι μια μάστιγα που υπερβαίνει τα μνημόνια και συνδέεται με την πολιτική διαχείριση της κρίσης, κάτι που ο Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».

Έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το «ο Τσίπρας το έχει» είναι που πόνταρε εκείνο το 35,46 %  που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015: «Απλά οι Έλληνες ψήφισαν έξυπνα», ανέλυε τότε ο Γκρέγκορ Γκίζι: «ξέρουν ότι με μιαν άλλη κυβέρνηση θα υποφέρουν περισσότερο και ότι ο Τσίπρας πήρε όσα μπορούσε να πάρει και θα ξαναπάρει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει…». Και μετά την έξοδο, ελπίζουμε…

*Οι κοινές δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του  Γ. Γ του ΟΟΣΑ κ. Angel Gurría σε live μετάδοση