28 Απριλίου 2018

Αντιπολίτευση με ύφος & ήθος Καμόρας





Η εκ δεξιών συνασπισμένη ΣΙΩΠΗ που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και πολλαπλασιάζει το έλλειμμα  Δημοκρατίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/4/2018)

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς, και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν:

«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων», συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει  για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και… κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους  άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.

*******
Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρώμικη επιχείρηση  αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση, να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν», συνόψισε την… επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της… ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας, μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από τη κρίση («να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του («εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ σ: πολιτικές) δυνάμεις», και  αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.     

Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ – σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την  Offshore σύζυγό του με τον Θέμο του Θέματος), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα Δημοκρατίας.

*******
Φυσικά, το «έλλειμμα Δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.

Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».

Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική  διαφθορά, αυτό το έλλειμμα Δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες  όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».

Ωστόσο είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει το στόχο: παλινόρθωση του παλιού… καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς… 



21 Απριλίου 2018

Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα





Από ένα άτυπο μιντιακό κονσόρτσιουμ που στοχεύει στην άμεση αποδόμηση της κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί η έξοδος από τα μνημόνια και η ανόρθωση της οικονομίας πριν τις εκλογές 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Απότην ΑΥΓΗ της Κυριακής 22/4/2018)

Υπάρχει το δημοσίευμα της γερμανικής FAS (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung) και υπάρχει και το δημοσίευμα της ελβετικής ΝΖΖ (Νeue Zuericher Zeitung). Και τα δύο βγήκαν στον ελληνικό διαδικτυακό «αέρα» στον ίδιο ενημερωτικό χρόνο. Ίδια μέρα, ίδια ώρα.


Στο πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, που έχει διορίσει τους φίλους του και… όλο του το σόι στις θέσεις – κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και «κυβερνά σε ένα σύστημα διαφθοράς και κακής οικονομικής διαχείρισης».

Στο δεύτερο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι «ο χαρισματικός νεαρός πολιτικός που έχει διαψεύσει όποιους προφήτεψαν σύντομη ζωή για την κυβέρνηση του∙ ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι, καθώς είναι ανοιχτές οι πιθανότητες καθαρής εξόδου από το τρίτο πρόγραμμα.

Το πρώτο έπαιζε κάνα δύο εικοσιτετράωρα ως βασικό  θέμα στο αντικυβερνητικό κονσόρτσιουμ των διαδικτυακών ΜΜΕ, που περιλαμβάνει το σύνολο, σχεδόν, των μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάϊτ και των ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων. Με εκείνες του  Μαρινάκειου δημοσιογραφικού… alter ego (ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr  κλπ. κλπ.) να ακολουθούν την ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr)  αναμασώντας τη δηλητηριώδη σκόνη της.

Το δεύτερο μόνο στην efsyn.gr το πήρε το μάτι μου. Υπό τον αυστηρά δημοσιογραφικό τίτλο «ΝΖΖ: Kαι όμως ο Τσίπρας επικρατεί». Ναι, αναδημοσιεύτηκε και από μερικά σάϊτ∙. Και δυο – τρία μπλογκ. Τίποτε άλλο…

*******
Υπάρχει κι ένα τρίτο δημοσίευμα, αυτό του πρακτορείου Bloomberg. Ίδια μέρα, ίδια ώρα με τα δύο προηγούμενα. Σ’ αυτό, ο  Αλέξης Τσίπρας τίθεται εν μέσω των πραγματικών προκλήσεων και βασάνων που αντιμετωπίζει στον παρόντα χρόνο: στο εσωτερικό μέτωπο, «οι προετοιμασίες για τη μεταμνημονιακή οικονομική ζωή και οι πρώτες εκλογές μετά την λήξη του προγράμματος, που συνοδεύονται από διαπληκτισμούς με συμμάχους και αντιπάλους». Στο εξωτερικό μέτωπο, «οι αυξανόμενες εντάσεις με την παραδοσιακή αντίπαλο Τουρκία και η περιφερειακή αστάθεια που πηγάζει από την διένεξη για την ονομασία γειτονικής χώρας».

Ακολούθως, ο αρθρογράφος του Bloomberg σημειώνει ότι η   ικανότητα του Τσίπρα να ελιχθεί εν μέσω όλων αυτών των προκλήσεων και βασάνων «θα καθορίσει τον βαθμό της σταθερότητας της χώρας του και της περιοχής για τα προσεχή χρόνια». Ακολουθεί μια  λεπτομερής ανάλυση των συγκεκριμένων «προκλήσεων και βασάνων» και το δημοσίευμα κλείνει με την εκτίμηση του Wolfango Piccoli, της παγκοσμίου φήμης συμβουλευτικής εταιρίας «Teneo Intelligence», ότι «η κυβέρνηση έκανε το μεγάλο λάθος να παίξει από πολύ νωρίς το χαρτί της "καθαρής εξόδου", παρά την έλλειψη μεταμνημονιακού σχεδίου για την ελληνική οικονομία».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση του Wolfango Piccoli, μοναδικό αρνητικό σχόλιο για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του στο άρθρο του Bloomberg, αποσπάστηκε από το «αντικυβερνητικό μιντιακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego», διαστρεβλώθηκε επαρκώς, και έγινε… συλλογικός διαδικτυακός  τίτλος αμφισβήτησης του Έλληνα πρωθυπουργού. Και των δηλώσεών του. Και της ίδιας της καθαρής εξόδου εν τέλει: Ο Τσίπρας μίλησε για καθαρή έξοδο χωρίς να έχει σχέδιο για την οικονομία λέει (!) το Bloomberg. 

*******
«Το αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ του Μαρινάκειου… alter ego»  Καθώς διατυπώνω το συγκεκριμένο κατηγορητικό σχήμα, έχω τη συνείδηση ότι υπερβάλω, ότι μόνο εκ του αποτελέσματος και καθ’ εικαστική  υπέρβαση  προκύπτει ως κάτι το απτό.

Ωστόσο, οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε την (εκλεκτική;) πολιτική – επιχειρηματική συγγένεια που συνδέει μια μεγάλη σειρά μεγάλης επιδραστικότητας ειδησεογραφικών σάιτ καθώς και έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων εφημερίδων με το πολιτικό τρίγωνο Μητσοτάκη – Σαμαρά – Βενιζέλου, τη ναυαρχίδα της αντικυβερνητικής τοξικότητας (Πρώτο ΘΕΜΑ.gr), την οικογένεια Αλαφούζου (Καθημερινή, ΣΚΑΙ, κλπ.)  και, προεξάρχον όλων, το «Μαρινάκειο δημοσιογραφικό… alter ego»: ΤΑ ΝΕΑ.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ.gr, κλπ. κλπ.

Και γνωρίζουμε πως όλα τα ανωτέρω συνιστούν ένα άτυπο αντικυβερνητικό διαδικτυακό κονσόρτσιουμ∙ με κοινό στόχο την αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα, (του «χαρισματικού νεαρού πολιτικού ηγέτη» που, σύμφωνα με την Νeue Zuericher Zeitung, «ιδεολογικά ευέλικτος και γνώστης της τακτικής, θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πραγματικό πλεονέκτημα το καλοκαίρι») πριν το καλοκαίρι: δια της μεθόδου της παραπληροφόρησης. Του υπερβάλλοντος κιτρινισμού. Της συκοφαντικής διαστρέβλωσης. Της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής μετά συντονισμένης υπερπροβολής, αρνητικών – για τον πρωθυπουργό την κυβέρνηση και τη χώρα – αφηγημάτων (fake news). Όπως αυτή της FAS. Για τη «μιζέρια των Ελλήνων» και τον… ‘τάλε κουάλε’ Τσάβες, Αλέξη Τσίπρα.   

14 Απριλίου 2018

Ο… μπαχαλάκιας κύριος Σαμαράς


 Ένα ανυπόστατο άρθρο ενός ανυπόστατου ηγέτη αποκάλυψε το πολιτικό μπάχαλο που επικρατεί στην περιοχή των κομμάτων της μείζονος αντιπολίτευσης 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 15ης / 4 / 2018)  

Το «άρθρο Σαμαρά» (Καθημερινή 7/4/2018) δεν είναι άρθρο. Ο ιστός του είναι ανύπαρκτος, οι αρθρώσεις του σπασμένες. Δεν διαβάζεται, παίζεται σαν πρόζα. Μια κακογραμμένη θεατρική φάρσα, μια γελοία ακολουθία πολιτικών στρεβλώσεων. Μόνο ο Λάκης Λαζόπουλος θα μπορούσε να το σώσει. Να το διαβάσει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ως… πλούσια κυρία των Βορείων προαστίων. Να γελάει ο κάθε πικραμένος… 

 Πλην Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος «διάβαζε το άρθρο κι έψαχνε μαντήλι να κλάψει», όπως διαδίδουν κάτι αλήτικα γαλάζια παπαγαλάκια: η συγκεκριμένη δημόσια παρέμβαση Σαμαρά (και μάλιστα από την αγαπημένη του Καθημερινή) τον έκανε λιώμα, δεδομένου ότι αποκάλυψε στο πανελλήνιο την ηγετική αδυναμία του∙ το γεγονός ότι είναι αρχηγός της Ν.Δ. μόνο στα χαρτιά. 

Πράγματι, η νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» (όπως έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την αρθρογραφική παρέμβαση του εμπλεκόμενου στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργού οι λιγοστοί μιντιακοί του φίλοι) αποκάλυψε ότι η Ν.Δ. δεν είναι το κεντροδεξιό ευρωπαϊκό κόμμα που αρχικά επιθυμούσε το μητσοτακέϊκο∙ ούτε το κόμμα της παραδοσιακής λαϊκής δεξιάς που, επίμονα, νοσταλγεί η καραμανλική πτέρυγα της παράταξης∙ ούτε ο ακραία νεοφιλελεύθερος σχηματισμός με τα ακροδεξιά αντανακλαστικά που λανσάρισαν και, εν τέλει, επέβαλαν στον Κυριάκο οι ακροδεξιοί… μουσαφιραίοι, οι «Άδωνης και ΣΙΑ». 

Η «νέα… «υπέρβαση Σαμαρά» αποκάλυψε ότι η σημερινή ΝΔ είναι όλα αυτά μαζί. Αλληλοσυγκρουόμενα. Με τον «αρχηγό» ανάμεσά τους. Φτερό στον άνεμο. 


 ******* 

Η «νέα… υπέρβαση Σαμαρά» υπερβαίνει τη σημερινή ΝΔ και τον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη, ακολούθως υπερβαίνει την σημερινή μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ (το Κίνημα Αλλαγής και την πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά), κάνει… όπισθεν ολοταχώς και, υπερβαίνοντας και τον παρόντα πολιτικό χρόνο (ΣΥΡΙΖΑ), επιστρέφει στο σαμαροβενιζελικό έπος του 2013 – 14 : «τότε που τα καταφέραμε με τις υπερβάσεις που τολμήσαμε στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ». 

Εύκολο είναι; Όχι βέβαια… Για να πετύχει η «υπέρβαση», (το ταξίδι στον σαμαροβενιζελικό χρόνο) «πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηττηθεί στρατηγικά και οριστικά» τονίζει ο… υπερβατικός πρώην πρωθυπουργός. Στη γραμμή Βενιζέλου: «προϋπόθεση των πάντων είναι η συντριπτική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ». Στη γραμμή Λοβέρδου: «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί και πρέπει να ηττηθεί ως αντίπαλος μιας αποτυχημένης πολιτικής». Στη γραμμή Άδωνη: «να φύγει γρήγορα ο Τσίπρας μήπως και δούμε άσπρη μέρα»… 

Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε όσοι καταλαβαίνετε, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να ομολογήσει την συμπαιγνία και να δώσει τους συμπαίκτες του σ’ αυτήν, ο υπερβατικός αρθρογράφος περιγράφει την «υπέρβαση» ως εξής: «Σήμερα η χώρα έχει ανάγκη από μία μεταρρυθμιστική, πατριωτική, δημοκρατική και αξιακή υπέρβαση και πλέον απαραίτητος εταίρος αυτής της μεγάλης σύγκλισης είναι το Κίνημα Αλλαγής»… 


******* 

Είναι ακριβώς αυτή η περιγραφή, η υπογραμμισμένη αναφορά στο Κίνημα Αλλαγής ιδίως, που δίνει μια – κάποια υπόσταση στο κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο «άρθρο Σαμαρά» στην πασχαλιάτικη Καθημερινή (σ σ: βλέπε πρόλογο). Και είναι η ίδια αναφορά που αποκαθιστά τον εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο Novartis πρώην πρωθυπουργό ως πολιτικό μπαχαλάκια (Πολιτική Άνοιξη κλπ.) και κάνει μπάχαλο τον πολιτικό χώρο που ορίζεται από την άκρα δεξιά ως την κεντροαριστερά. 
Προκαλώντας αντιδράσεις σαν κι αυτήν: «Ακόμη μια προδοσία απ’ αυτόν που «έσυρε την πατρίδα μας σε μια γελοία και εν πολλοίς προδοτική συγκυβέρνηση», αυτόν που «σφιχταγκαλιάστηκε» με τον Ευ. Βενιζέλο, αρχηγό του «πάντα μισητού ΠΑΣΟΚ». 
Ή σαν κι αυτήν: «Το Κίνημα Αλλαγής δεν διαπραγματεύεται την αυτονομία του και όσο θα δυναμώνει θα γίνονται προτάσεις όπως αυτές του Α. Σαμαρά».  
Ή σαν κι αυτήν: Για μια ακόμη φορά ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύει ότι είναι ξένο σώμα στη μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη (…) Ο Κυριάκος Μητσοτακης οφείλει να του δείξει την πόρτα εξόδου… 

Μόνο σ’ αυτόν; Και στον Άδωνη αρμόζει μια πόρτα εξόδου. Και στους άλλους εσωκομματικούς συμπαίκτες της Σαμαρικής… υπέρβασης. Μήπως και στον ίδιο τον Μητσοτάκη; Διότι υπάρχουν αρκετοί ένθεν – κακείθεν που το υποστηρίζουν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει ένθεν – κακείθεν του Κινήματος Αλλαγής: «ποιά υπέρβαση σύντροφοι, μια συμπαιγνία του τρίο Novartis* είναι, που αδειάζει τον Κυριάκο επειδή προσφάτως απέκλεισε το ενδεχόμενο να δεχτεί τους Βενιζέλο και Λοβέρδο στη Ν.Δ.», λένε. Και ζητούν από την κυρία Φώφη να τους δείξει εκείνη την… πόρτα εξόδου. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ'το.. 

*«Τρίο Novartis» αποκαλούν στα πέριξ του Κινήματος Αλλαγής τους κυρίους Σαμαρά ΒενιζέλοΛοβέρδο.

6 Απριλίου 2018

Ο πασχαλινός εφιάλτης του Κυριάκου


«Ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την καθαρή έξοδο απ’ τα μνημόνια». 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της 7ης /4/2018) 

Μεγαλοβδομαδιάτικα, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωνε τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την πορεία των διαπραγματεύσεων σε σχέση με το «Μακεδονικό». Όλους πλην Μητσοτάκη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν καταδέχτηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με έναν απλό υπουργό. Αντ’ αυτού έστειλε στον κ. Κοτζιά τον… σκιώδη ομόλογό του. Τον Κουμουτσάκο… 


Ως γνωστόν, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται πρωθυπουργός εκ γενετής. Ούτε καν: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή», με διορθώνει πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του. Με προϋπηρεσία… προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος, αν σας ενδιαφέρει. 


Ακριβώς: «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή. Και μάλιστα εν αδίκω αναμονή», συνομολογεί άλλο πρόσωπο. Του στενού, επίσης, περιβάλλοντος του Κυριάκου. Δημοσιογράφος αυτός. Ναι, από εκείνους που μετριούνται απ’ τους γκαλοπατζήδες της «παράταξης» για την πολιτική τους… καταλληλότητα. Και, ως εκ τούτου, αισθάνονται ήδη σκιώδεις βουλευτές της σκιώδους κυβέρνησης της Ν.Δ. Ούτε καν: υπουργός εν αναμονή, παρά τω πρωθυπουργώ εν αναμονή, ο συγκεκριμένος… 


Πάμε σοβαρά τώρα. Γιατί διαπράττουμε ήδη την απρέπεια να γράφουμε ευθυμογράφημα με υλικό ενός προσωπικού πολιτικού δράματος. Διότι περί αυτού πρόκειται. «Ο Κυριάκος δεν πήγε στον Κοτζιά γιατί δεν θέλει λύση του Μακεδονικού στη συγκεκριμένη συγκυρία», μου αποκάλυψε το πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του με προϋπηρεσία προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος: «…δεν επιθυμεί καμιά λύση κανενός προβλήματος μέχρι να πάμε στις εκλογές», πρόσθεσε. «Ούτε καν την ειρήνευση στα ελληνοτουρκικά και την επιστροφή των δύο κρατουμένων δεν εύχεται. Το χειρότερο δε γι’ αυτόν θα ήταν μια καθαρή έξοδος απ’ το «πρόγραμμα», τον Αύγουστο». 


 ******* 

Εν ολίγοις, τα πρόσωπα του εν αναμονή… περιβάλλοντος του κ. Μητσοτάκη μου εμπιστεύτηκαν ότι ο αρχηγός τους βασανίζεται από ένα σύνδρομο αυξομειούμενης πολιτικής αναξιοπιστίας: είναι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε δημόσια συνάντηση και συνομιλία του με τον πρωθυπουργό μειώνει την αξιοπιστία του πρώτου αυξάνοντας την αξιοπιστία του δεύτερου. Φαντάσου το δράμα του, όταν φαντασιώνεται τον Αλέξη ως … Μεγαλέξανδρο να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δικιά του στο ναδίρ… 


Τίποτε το καινούργιο: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιφέρει την πολιτική αναξιοπιστία του από την στιγμή που πήρε το χρίσμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης . Θυμάμαι ακόμα εκείνο το «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», που είχε πει σε μια από τις πρώτες «προεδρικές» ομιλίες του. 


Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο…». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο – και αυτό συνιστούσε ήδη μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ… 


******* 

Για να πούμε όλη την αλήθεια, στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην αναξιόπιστη υπόσχεση». Ακόμα και σ’ εκείνο το φαύλο «Θα» των «Μαυρογιαλούρων». 


Ώσπου στις 25 Ιανουαρίου του2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, μια θέληση για παλινόρθωση της πολιτικής αξιοπιστίας. 


Αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει και σήμερα ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν κάνει πράξη την εφιαλτική φαντασίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη: ο Αλέξης ως … Μεγαλέξανδρος να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δική του στο ναδίρ…