31 Δεκεμβρίου 2018

Να ζείς και να πεθαίνεις με το χρόνο



Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο χρόνος παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το ποντίκι. Μας παίρνει μυρωδιά όπου κι αν κρυφτούμε, μας κυνηγάει αλύπητα, μας πιάνει στα νύχια του, αφήνει πάνω μας τα σημάδια του. Ξεφεύγουμε, αλλά σε λίγο το κυνηγητό ξαναρχίζει, και πάλι απ' την αρχή.
Αλλά κι εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, περνάμε στην αντεπίθεση: καταστρέφουμε τον χρόνο, όπου κι αν τον βρούμε. Και για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε....

Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο... παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής...

«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι», θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσόα: «Περπατούν στον δρόμο με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση». Συμφωνείτε;

Ο Αλμπέρ Καμί σε ένα δοκίμιό του για το παράλογο, το τοποθετεί πιο λογικά! «Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος, αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής». Ο ίδιος προτιμούσε «το σπαθί του χρόνου» από τον «σταυρό της αιωνιότητας»: Απεχθάνομαι αυτήν τη λύση (σ.σ.: τη «λύση» της αιώνιας ζωής), θέλω τα πάντα ή τίποτα, θέλω να συμμαχήσω με τον χρόνο. Δεν θέλω να υπάρχει στον υπολογισμό μου νοσταλγία ή λύπη...

Μπορεί ωστόσο να υπάρχει και νοσταλγία, και λύπη, για τον χαμένο χρόνο. Ακόμα και θυμός, στην περίπτωση των εξουσιαστών - καταστροφέων χρόνου. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή του πολιτικού χρόνου. Του χρόνου του πρωθυπουργού απ' τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ' τον υπουργό, του βουλευτή απ' τον βουλευτή, κλπ, κλπ. Που έχουν ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, την ακινησία του χρόνου του ελληνικού Δημοσίου, το σκότωμα του κρατικού χρόνου κλπ, κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την παράταση της κρίσης, της φτώχειας της εξαθλίωσης της μιζέριας. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, το 2019 να μην είναι ένας ακόμα χαμένος χρόνος.

29 Δεκεμβρίου 2018

Μια δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα


Καθώς ο πολιτισμός της ανάγνωσης πλήττεται βάναυσα από τον πολιτισμό της εικόνας και των social media, οι αναγνώστες εντύπων κειμένων μειώνονται επικίνδυνα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/12/2018)

Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.

Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει, ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας. Ακόμα κι αν η εφημερίδα αυτή είναι η ΑΥΓΗ, μια εφημερίδα που, παραδοσιακά, ισορροπεί τα «θέλω» με τα «πρέπει».  Ακόμα κι αν η στήλη αυτή είναι μια στήλη που σε προτρέπει να γράφεις «Σε πρώτο πρόσωπο», τα κείμενά σου να είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου – δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων∙ όπως αυτό που ακολουθεί:

Υποτίθεται πως είμαι δημοσιογράφος. Αν, ωστόσο, με ρωτούσε κάποιος – σοβαρά, μιλάμε – να του πω τι ακριβώς είμαι, θα του απαντούσα «αναγνώστης».  Αφού, από τότε που έμαθα γραφή και ανάγνωση,  διάβαζα μανιωδώς ό,τι τυπωμένο έβρισκα γύρω μου. Αδιακρίτως, ενστικτωδώς, όπως τρώμε: δοκίμαζα το «φαγητό» και αν ήταν νόστιμο το έτρωγα, αν όχι έψαχνα χωρίς χρονοτριβή το επόμενο «πιάτο»...

*******
Το «Ρομάντζο», ας πούμε, το περίφημο περιοδικό ποικίλης ύλης του μεταπολέμου – που ανελλιπώς αγόραζε η μητέρα μου – με τα ευθυμογραφήματα του Τσιφόρου και τις γελοιογραφίες του Αρχέλαου και του Χριστοδούλου να με ξετρελαίνουν, τα περιοδικά μόδας με τα μοντελάκια του συρμού και τα πατρόν που ξέχναγε η μοδίστρα στο σπίτι, την Τζέην Έυρ της Σάρλοτ Μπροντέ και τη δακρύβρεχτη Μανόν Λεσκώ του αββά Πρεβώ,  τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ και τον Όλιβερ Τουιστ του Καρόλου Ντίκενς στα Κλασσικά Εικονογραφημένα, τις αστυνομικές ιστορίες του Λέμμυ Κώσιον (Πήτερ Τσένεϋ) και του Φίλιπ Μάρλοου (Ρέϋμον Τσάντλερ) και, βέβαια, τον Μικρό Ήρωα, τον Γκαούρ –Ταρζάν, τον Υπεράνθρωπο, τον Τζών Γκρήκ και τα άλλα θρυλικά παιδιά και παραπαίδια του σπουδαίου Στέλιου Ανεμοδουρά που έθρεψαν την κουλτούρα εκατομμυρίων Ελληνοπαίδων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.   

Λοιπόν, που λέτε, είμαι ήδη αναγνώστης 50 ετών, αλλά αισθάνομαι αχόρταγος, όπως τότε που έκανα κοπάνες απ’ το Γυμνάσιο και τρύπωνα στη Δημοτική βιβλιοθήκη του Πύργου για να φλερτάρω με τον Καραγάτση και τον Φραγκιά, τον Ντοστογιέφσκι, τον Φλωμπέρ και τον Τόμας Μαν, τον Τολστόι και τον Μπουλγκάκοφ
Τώρα πια, μπορώ να ομολογήσω ότι η ανάγνωση είναι το πάθος μου, η μικρή μου διαστροφή: μια συνουσία μυστική με κορμιά – κείμενα σε ατελείωτες χάρτινες σελίδες˙ με την ολοκλήρωση να μην έρχεται ποτέ!...
  
*******
Γράφω αυτό το κείμενο στο «καφέ» ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου της Αθήνας, με μια τσάντα, φίσκα από τυπωμένα αντικείμενα του πόθου μου, κάτω απ’ το τραπέζι. Λίγο πριν, περιδιαβάζοντας στους πάγκους με τα βιβλία απλωμένα ένα γύρω, έμενα έκθαμβος σαν τον...  Όλα – ξεκόλλα Θέμο Αναστασιάδη μπρος στις ημιτσίτσιδες μοντέλες που κοσμούσαν τις εκπομπές του!..

Όταν γράφω ως δημοσιογράφος – μια και κάποτε, εντελώς τυχαία, απέκτησα αυτήν την ιδιότητα – προσπαθώ να γράφω σαν συγγραφέας περισσότερο, παρά σαν δημοσιογράφος. Ελπίζω ότι αυτό δεν είναι ψώνιο, κεκτημένο απ' τη βασική μου ιδιότητα (του αναγνώστη λογοτεχνίας), αλλά ενστικτώδες τέχνασμα  επιβίωσης στον παρακμάζοντα χώρο της έντυπης γραφής και ανάγνωσης.

Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Χ. Τζ. Γουέλς προφήτευε την κατάργηση της ανάγνωσης και την αντικατάστασή της απ' την τηλεόραση και το βίντεο. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι η προφορική γλώσσα θα εκφυλιζόταν σε ημιάναρθρους γρυλισμούς, «για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού». Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ο... μελλοντολόγος επιβεβαιώνεται μόνο ως προς το δεύτερο. Αφού, ιδιαίτερα ο τηλεοπτικός λόγος, τείνει να εκφυλιστεί σε ημιάναρθρους γρυλισμούς, ενώ ο διαδικτυακός  σε σιωπηλές παραλλαγές της φατσούλας του  πάλαι ποτέ Mr Smile (emoticons) που εκφράζουν τα… συναισθήματα των χρηστών: χαρά, λύπη, οργή, αηδία κ.ο.κ.

Ευτυχώς ο γραπτός λόγος αντέχει, ακόμα και ως ρεπορτάζ, στις σελίδες των εφημερίδων. Ωστόσο, καθώς ο «πολιτισμός της ανάγνωσης» πλήττεται βάναυσα από τον «πολιτισμό της εικόνας και του διαδικτύου», τα ευγενή μέταλλα αισθητικής και κουλτούρας που, ανά τους αιώνες, προήγαγε ο γραπτός λόγος, μεταλλάσσονται, σκουριάζουν, ατροφούν. Ενώ εμείς, οι αδιόρθωτοι αναγνώστες εντύπων κειμένων, είμαστε ήδη μία... δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα...


24 Δεκεμβρίου 2018

Μια βόλτα στην οδό Ερμού...




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Περπατώ στην εορταστική οδό Ερμού, ανάμεσα σε όλο εκείνο το πλήθος των ανθρώπων που περπατούν στην εορταστική οδό Ερμού. Ο ώμος της βιαστικής κυρίας με τη γούνα που με σπρώχνει για να περάσει, η πλάτη του νεαρού με το δερμάτινο μπουφάν και το ξυρισμένο κεφάλι που βαδίζει μπροστά μου, το γελαστό καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι, δίπλα μου, που αρκεί να απλώσω το χέρι για να το χαϊδέψω, το κουρασμένο πρόσωπο πίσω απ' τη μάσκα του Αϊ Bασiλη με το χάρτινο έλκηθρο, τα υγρά μάτια των παιδιών μιας ορχήστρα του δρόμου, όλο αυτό το πλήθος, που συνιστά ένα ρευστό ανθρώπινο σύνολο στριμωγμένο στον μακρύ πεζόδρομο, ανάμεσα στις λουσάτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες των καταστημάτων δεξιά κι αριστερά, μου προκαλεί μια σπάνια τρυφερότητα.

Είναι μια τρυφερότητα που, υποθέτω, γεννιέται από εκείνο το καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι δίπλα μου, εκείνο το παιδικό χεράκι που κρατώ μέσα στο χέρι μου και με τραβολογά ιδρωμένο, από εδώ και από εκεί. Και τοποθετώ, τους πάντες (και τα πάντα!) γύρω μου, μέσα σ' αυτήν την τρυφερότητα.

Μα αν είναι έτσι, πώς εχώρεσε μέσα σε μια μοναχική, μελοδραματική και αστεία ίσως, τρυφερότητα, αυτός ο συρφετός προσώπων και πραγμάτων: οι δεσποινίδες που ξεσπούν σε γέλια και χαρούμενα ξεφωνητά καθώς ο Τσάρλι Τσάπλιν της Ερμού τους κλείνει πονηρά το μάτι, οι χοντρές κυρίες που ασθμαίνουν φορτωμένες με τα ψώνια, τα αγόρια με τα αθλητικά παπούτσια και τα άνορακ που περιφέρονται άσκοπα επιδεικνύοντας τον έφηβο ναρκισσισμό τους. Και ο ξεχασμένος κόσμος πίσω τους, πίσω απ’ τις λαμπρές βιτρίνες της Ερμού, κόσμος μυρίων αισθηματικών, αισθητικών και υλικών, βεβαίως, ελλειμμάτων˙ o κόσμος της ανέχειας, της διαφθοράς, της βίας και των βιασμών. Πώς χώρεσε, λοιπόν, αυτός ο κόσμος σε μια μικρούλα τρυφερότητα που την προκάλεσε το καστανόξανθο χαμόγελο ενός παιδιού, που πιάνεται απ’ το χέρι μου και περπατά μαζί μου στον κατάμεστο χριστουγεννιάτικο πεζόδρομο…

«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι», θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσόα: «Περπατούν στον δρόμο με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση». Ωστόσο, έχω τη συνείδηση ότι αυτή η τρυφερότητα που με κατακλύζει καθώς περπατώ στον εορταστικό πεζόδρομο είναι μεν ασυνείδητη, αλλά αποτελεί προϊόν μιας ενσυνείδητης κατάστασης που,στιγμιαία, βιώνω: ναι, είναι η τρυφερότητα που μου προκάλεσε το αγαπημένο κοριτσάκι δίπλα μου, το παιδικό χεράκι που κρατώ στο χέρι μου και με τραβολογά, ιδρωμένο, από εδώ κι από εκεί. Μια επαφή που, αναπόφευκτα, με ενώνει συναισθηματικά με όλους τους ανθρώπους, τα πράγματα, τον κόσμο γύρω μου: όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!..


Χρονογράφημα δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο ΕΘΝΟΣ την παραμονή κάποιων Χριστουγέννων

22 Δεκεμβρίου 2018

Ο στόχος ΣΚΑΪ και ο στοχοποιός ΣΥΡΙΖΑ





Ο «Για όλα φταίει ο Τσίπρας – ΣΚΑΪ» και η «δημοσιογραφία» της αυτοστοχοποίησης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 23/12/2018)

Το γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ. Λέξη της εβδομάδας, το ουσιαστικό  «στοχοποίηση». Στο λεξικό του Δημητράκου δεν υπάρχει. Ούτε στου Τριανταφυλλίδη. Μόνο στου Μπαμπινιώτη τη βρήκα, στη συνοδεία παρελκόμενων εννοιών του λήμματος  «στοχασμός». Ως απόδοση στα Ελληνικά του αγγλικού targeting.  

«Η σωστή απόδοση του targeting στα Ελληνικά θα ήταν στοχοθεσία», σχολίασε η αγαπημένη μου συγγραφέας που είναι και εξαιρετική μεταφράστρια των Αγγλικών στην ελληνική: η «στοχοποίηση» είναι… πασοκική σύνταξη, κατέληξε, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

Θα συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι από το 1981 και εντεύθεν η κουλτούρα ΠΑΣΟΚ… αναδόμησε μεταξύ άλλων και την  καθομιλουμένη, εισάγοντας δεκάδες, μεταποιημένους σε τσάτρα – πάτρα ελληνικά, αμερικανικούς πολιτικούς,  οικονομικούς και κοινωνιολογικούς όρους. Τους οποίους, στο.. προτσές της μεταπολίτευσης, υιοθέτησε ασμένως το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύμπαν της μικρής μας χώρας∙ της σημερινής… εθνικόφρονος Δεξιάς μη εξαιρουμένης…

Λοιπόν, που λέτε, «ακραία στοχοποίηση της Δημοκρατίας και της πολυφωνίας» είδε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην βομβιστική επίθεση κατά του ΣΚΑΙ. Ταυτίζοντας το… γούστο του για τη  Δημοκρατία και την πολυφωνία με το «για όλα φταίει ο Τσίπρας» γούστο του ΣΚΑΙ και του ιδιοκτήτη του κ. Γιάννη Αλαφούζου. Ο οποίος, ντυμένος… στόχος (η Δημοκρατία και η πολυφωνία προσωποποιημένη!), βγήκε και στοχοποίησε τους… στοχοποιητές: «…τα τελευταία χρόνια,  κυβερνητικά στελέχη και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μας κατέστησαν στόχο…».

*******
Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός στόχος και ποιος ο πραγματικός… στοχοποιητής; Αν δεν το γνωρίζετε (παρ’ όλο που ο κόσμος τόχει τούμπανο), διαβάστε, χωρίς να συγχύζεστε, την δήλωση του στοχοποιημένου… φορέα της Δημοκρατίας και της Πολυφωνίας κ. Γιάννη Αλαφούζου: «Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον του ΣΚΑΙ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος μας. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ».

Αποκωδικοποιήστε τώρα τη συγκεκριμένη δήλωση,  αντικαθιστώντας τις τρείς υπογραμμισμένες φράσεις ως εξής: στη θέση της πρώτης (ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ) τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του, στη θέση της δεύτερης (του ΣΚΑΙ) τοποθετείτε τη φράση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στην θέση της τρίτης («η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ») τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί κλείνοντας τα εισαγωγικά. Εντάξει;

Πολύ ωραία. Ακολούθως διαβάζουμε προσεκτικά το αποκωδικοποιημένο κείμενο («Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος του. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί» ) και έχουμε τον πραγματικό στόχο. Δια χειρός του πραγματικού… στοχοποιητή.   

*******
Μιλώντας δημοσιογραφικά τώρα, και όχι πολιτικάντικα και προπαγανδιστικά, όπως ο «Για όλα φταίει ο Τσίπρας – ΣΚΑΪ»   της τελευταίας πενταετίας, θα πούμε ότι δεν αρκεί η καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης, ότι οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά και να διακρίνουμε ποιοί τροφοδοτούν τη μισαλλόδοξη βία των καιρών μας. Και ότι, πέραν της αυτονόητης καταδίκης της συγκεκριμένης, αναμφισβήτητα στοχευμένης, βομβιστικής επίθεσης, οφείλουμε ως αδέσμευτοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι να στραφούμε προς τους «στοχοποιημένους» συναδέλφους μας και να φωνάξουμε: υπάρχει και η "δημοσιογραφία" της αυτοστοχοποίησης κύριοι του ΣΚΑΙ! Ξέρετε εσείς…

Κι αν δεν ξέρετε – αν δεν μάθατε ποτέ ή ξεχάσατε να ξέρετε –,   σας θυμίζω ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορούν να ταυτίζονται με πολιτικούς και κόμματα: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα (σ. σ: fake news), αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία»*

Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν αλλά αντί να πληροφορούν καταγράφοντας τα γεγονότα, εκόντες – άκοντες τα δημιουργούν (σ. σ: fake news) με πατρόν τα συμφέροντα των εκδοτών τους. Και αυτοστοχοποιούνται∙ στοχοποιώντας αναπόφευκτα το Μέσον που εργάζονται, τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους εν γένει.   

*Λέων Καραπαναγιώτης, Απλά Μαθήματα Δημοσιογραφίας    



15 Δεκεμβρίου 2018

Όταν ο Άκης διάβαζε Μαρξ







Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…

Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣκαι στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο. Απ' αυτό, αποσπώ και δημοσιεύω σήμερα το κειμενάκι που ακολουθεί




Με τον Άκη Πάνου στις φυλακές Κομοτηνής

"Διαβάζω το Κεφάλαιο του Μαρξ"

Πως την έβγαζε στη φυλακή ο Άκης Πάνου, έγραφε μουσική, στίχους - τι άκουγε τι διάβαζε; Η απορία μου ήταν τυπική – έχω κάνει φυλακή και ξέρω πως τα βολεύει ένας κρατούμενος, όμως για δημοσιογραφικούς λόγους τον ρώτησα. 

«Πήρα μαζί μου το Κεφάλαιο του Μαρξ», μου απάντησε, «αυτό διαβάζω τώρα», και με τρέλανε. Κρατήθηκα να μη γελάσω, να μην του κάνω πλάκα. Εκείνος, τίποτα, ακάθεκτος συνέχισε να με… ενημερώνει: 


 Αυτοί που μου κάνουν εμένα, θεωρούνται αιρετικοί: Ροϊδης, Καζαντζάκης, Τσιφόρος. Τελείως άλλα πράγματα το ένα με το άλλο. Πάπισσα Ιωάννα, Αναφορά στο Γκρέκο και Ελληνική Μυθολογία… 


Από τον Όργουελ,να πούμε, αυτό που έχω κρατήσει είναι η σκηνή που είναι μες στην τουαλέτα και νοιώθει ότι τον παρακολουθούν. Ο Μεγάλος Αδελφός τον παρακολουθεί ακόμα και την ώρα που πάει για… χέσιμο. Και λέει, «Τι γίνεται τώρα, τρελλάθηκα;» Ή, για να στο πώ σε ελεύθερη μετάφραση «οι άλλοι είναι τρελλοί κι εγώ είμαι η μειοψηφία του ενός;». 


Από τους «Άθλιους», κρατάω την ώρα που αποφυλακίζεται ο Γιάννης Αγιάννης. Κι ενώ έχει λεφτά, αλλά έχει και το χαρτί της φυλακής, δεν δέχεται κανείς να τον φιλοξενήσει. Εκείνη την ώρα πάει στη φυλακή και λέει «κύριε δεσμοφύλακα, μπορείς να με φιλοξενήσεις;». Και του λέει ο δεσμοφύλακας: «Πώς θα σε φιλοξενήσω; Πήγαινε παραπέρα, κάνε ένα αδίκημα, για να σε πιάσω, να σε δικάσω, να σε φιλοξενήσω»… Η νομική αντινομία. 


Σπάνια θυμάμαι τίτλους και συγγραφείς. Τις περισσότερες φορές κρατάω εικόνες και φράσεις μόνο. Είμαι παθιασμένος, δεν διαβάζω σαν άνθρωπος. Αν κάτσω το βράδυ, πρέπει να διαβάσω διακόσιες – τριακόσιες σελίδες. Παμφάγος είμαι. Κι από την άλλη πλευρά, όταν φτάσεις σ’ αυτή την κατηγορία, ξέρεις ότι το βιβλίο πρέπει να το προχωρήσεις… 


 Έχω ένα μπουζούκι. Και θα μου φέρουνε και μια κιθάρα.Έκανα κι ένα ζωγραφικό που το έστειλα της Κικής (σ. σ: η φίλη του τραγουδίστρια Κική Λουκά) 


 Εγώ δεν αισθάνομαι ότι είμαι στη φυλακή με την έννοια που δίνουν οι άλλοι. Δεν κάνω τον σπουδαγμένο αλλά όταν ο άνθρωπος είναι αμόρφωτος, δεν έχει μορφή ο ίδιος. Τα περισσότερα παιδιά που είναι εδώ μέσα έτσι είναι. Χάνονται γιατί, τους βλέπεις, δεν ξέρουν από που να πιαστούν. Κάθε ώρα και στιγμή σκέφτονται πότε θα βγουν. 


 Εγώ δεν είμαι πολλές ώρες μες στη φυλακή. Από την ώρα που θα μπω στο κελί δεν είμαι μέσα, γιατί θα φορέσω τα ακουστικά, θ’ ακούσω κάτι, θ’ ανοίξω ένα βιβλίο. Έτσι έχω αποδράσει απ’ εδώ τελικά. 


 Τηλεόραση, ραδιόφωνο έχω. Μ’ αηδιάζει η τηλεόραση, βέβαια, την κλείνω. Τις ειδήσεις δεν τις παρακολουθώ, τις αποκρυπτογραφώ. Να βρω την αλήθεια που είναι από πίσω. 


Αυτό που δείχνουν είναι «κάτι» απ’ αυτό που συμβαίνει. Είναι δική τους επιλογή, λένε «αυτό θέλει ο κόσμος». Ε, δεν θέλει αυτό ο κόσμος. «Αυτό» είναι αυτό που υποβάλλανε στον κόσμο να θέλει. Αυτό που του επιβάλλανε να θέλει…


Copyright © Νίκος Τσαγκρής, 2014. (Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα, σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993)

Η Ευρώπη σε υπαρξιακό αδιέξοδο





Το έλλειμμα ικανής πολιτικής ηγεσίας, η ολέθρια διάβρωση της Δημοκρατίας, η έφοδος της ακροδεξιάς


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 16/12/2018
 
Κυκλοφορεί και η εκδοχή ότι η αναταραχή και το χάος που προκάλεσαν τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία και στα ευρωπαϊκά πέριξ είναι δουλειά δεξιών και αριστερών εξτρεμιστών. Ότι πρόκειται περί «υποκινούμενης εξέγερσης από διαδικτυακούς εκπροσώπους λαϊκιστικών κομμάτων της Γαλλίας και της  ευρωπαϊκής περιφέρειας», λένε, προκειμένου «να στηθεί ένα  σκηνικό κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια ανόητη εκδοχή, μια θεωρία συνωμοσίας με υπερσυντέλικο στόχο: το «σκηνικό κατάρρευσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει στηθεί απ’ την ίδια την πολιτική ηγεσία της και την Κομισιόν πολλά χρόνια πριν. Με τους θεσμούς – πυλώνες της να στηρίζονται στις πλάτες των Ελλήνων και των άλλων πληβείων του ευρωπαϊκού Νότου∙ να τους συντρίβουν και να συντρίβονται. Και τι εξωφρενικό, μόνο η κυβερνώσα  ευρωπαϊκή Αριστερά δείχνει να ανησυχεί∙ με προεξάρχοντα τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει για να μην καταρρεύσει.

Αντίθετα, η ευρωπαϊκή Δεξιά ζει με την αυταπάτη μιας τσάτρα – πάτρα συντήρησης του υπαρκτού συστήματος, ενώ οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων ακραίοι φαντασιώνονται την ευρωπαϊκή κατάρρευση ως εθνικιστικό θρίαμβο ή ως… ανατροπή, αντίστοιχα. Και οι σοσιαλδημοκράτες φυτοζωούν ως εκκρεμές, μεταξύ δεξιάς φθοράς και αριστερής αφθαρσίας.

*******
Υπάρχουν μη αναστρέψιμα στοιχεία μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά η «κατάρρευση» είναι, κυρίως, θέμα ελλείμματος ικανής πολιτικής ηγεσίας. Mε παρενέργεια μιαν  ολέθρια διάβρωση της  Δημοκρατίας: «Η λειτουργική δημοκρατία διαβρώνεται ως φυσικό αποτέλεσμα της συγκέντρωσης της οικονομικής δύναμης, η οποία μεταφράζεται ταυτόχρονα σε πολιτική εξουσία με οικεία μέσα, αλλά διαβρώνεται και για λόγους βαθύτερους, που αφορούν περισσότερο το επίπεδο των αρχών», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και εξηγεί ότι η μεταβίβαση της λήψης αποφάσεων από τον δημόσιο τομέα στην «αγορά» γίνεται από δημόσιους θεσμούς– στους οποίους οι ψηφοφόροι έχουν κάποιο δικαίωμα λόγου, στον βαθμό που λειτουργεί η δημοκρατία– προς τις ιδιωτικές τυραννίες, τις εταιρείες που κυριαρχούν στην οικονομία... Και στην πολιτική… Και στους πολίτες…

Αποτέλεσμα, ο περίφημος θατσερικός κόσμος, «ένας κόσμος όπου δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα». Άτομα που συνθλίβονται και αγανακτούν και σκαρώνουν διαδικτυακές εξεγέρσεις. Όπως αυτή των Ελλήνων του 2010 – 2011. Κι όπως αυτή των Κίτρινων Γιλέκων στη σημερινή Γαλλία του Μακρόν.

«Ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος», προφήτευε ο Γάλλος οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν, αμέσως μετά την εκτόξευσή του (Ιούνιος 2017) απ’ το πουθενά στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας: «Μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, δεν λέει τίποτα αλλά δεν παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…».

*******
 Η… επικίνδυνη πληρότητα του ανδρός εκφράστηκε απολύτως με τον συστημικό τρόπο – μεγάλο μαστίγιο (καταστολή) και μικρό καρότο (αποδοχή μόλις τεσσάρων από τα 42 αιτήματα των εξεγερμένων) – με τον οποίο αντιμετώπισε τα Κίτρινα Γιλέκα. Στη δε «κενότητά» του, οι politically correct  δημοσιογράφοι πιστώνουν την καθυστέρηση αντίδρασής του και τις συνέπειές της∙ την επιδημική εξάπλωση της …ασθένειας με τον κωδικό «Κίτρινα Γιλέκα»  στην ευρωπαϊκή περιφέρεια: «Τα Κίτρινα Γιλέκα κινητοποιούνται σε πολλές, πλην της Γαλλίας ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, στα αιτήματα αυτών των κινημάτων, αποτυπώνεται μια σαφής διαφοροποίηση  από τα ‘αυθεντικά’ gilets jaunes», σημειώνει η γαλλική Libération. Και  εξηγεί: ενώ στο Βέλγιο και στη Σερβία τα «Γιλέκα» ζητούν μείωση της φορολογίας καυσίμων, στη Γερμανία και την Ολλανδία διαδηλώνουν ενάντια στους μετανάστες, στην Αγγλία κινητοποιούνται παρτιζάνοι του Brexit υπό την αιγίδα του ευρωφοβικού Ukip, στην Ιταλία κινούνται επίσης ευρωφοβικά, ενώ στη Βουλγαρία και την Ισπανία έχουν ως βασικό αίτημα τη μείωση της φορολογίας, κλπ. κλπ.

Μιλάμε για ΤΟ μπέρδεμα! Που, ακόμα και χωρίς την καταγραφή των Κίτρινων Γιλέκων… Λαφαζάνη στη λίστα της «Libé»,  συμβάλλει στη θεωρία συνομωσίας που θέλει τα Κίτρινα Γιλέκα αποκύημα δεξιών και αριστερών εξτρεμιστών με στόχο την… κατάρρευση της ΕΕ.

Για το τέλος κράτησα ένα σχόλιο της Ναταλί Νουγκερέντ  (Guardian), που ίσως βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Η αναταραχή και το χάος στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι ‘βούτυρο στο ψωμί’ των εξτρεμιστών ολόκληρης της Ευρώπης: το έπαθλο που διεκδικούν όλοι τους, από τους σκληροπυρηνικούς του Brexit ως τους Ιταλούς ακροδεξιούς του Σαλβίνι και τους προπαγανδιστές του Πούτιν, είναι η κατάληψη δια της νόμιμης οδού του Ευρωκοινοβουλίου, στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου».







8 Δεκεμβρίου 2018

Κίτρινα Γιλέκα και Πράσινα Άλογα





Ο «φόβος που τρέφει την ελπίδα», η «αμηχανία της Δημοκρατίας» και το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (9/12/2018)


Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μάς καλούσε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι στο μίσος, την διχόνοια και τον ρατσισμό που σκιάζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωνε και πάλι την νάιλον παντιέρα του φόβου απέναντι στον εκ Σκοπίων επερχόμενο… αλυτρωτισμό. Ψαρεύοντας φοβικά ψηφαλάκια στα θολά νερά του ακραίου  εθνικισμού  

Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Κριστίν Λαγκάρντ ύψωνε τη σημαία του συστημικού φόβου: «Έρχεται μια νέα εποχή της οργής» προειδοποιούσε, με το βλέμμα στα «Κίτρινα Γιλέκα» της Ευρώπης προφανώς: «οι ανισότητες θα ξεπεράσουν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού» προειδοποιούσε, εκφράζοντας τον φόβο της για το συστημικό μέλλον υπό την απειλή μιας απρόβλεπτης  επέκτασης – ακόμα και… παγκοσμιοποίησης –  του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων»: «Εμπρός της Γής οι φοβισμένοι», σαρκάζουν ήδη οι κυνικοί της πολιτικής ψυχανάλυσης, παραφράζοντας τον στίχο του ύμνου της Γ’ Διεθνούς…

«Ο φόβος είναι φως, είναι η θέληση για ζωή, είναι αυτοπεποίθηση. Είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα», μας διδάσκει η Ναντέζτνα Μαντελστάμ*: «Ο φόβος και η ελπίδα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Χάνοντας την ελπίδα, χάνουμε και τον φόβο – δεν έχουμε πια λόγο να φοβόμαστε…»

*******
Έτσι είναι. Ο φόβος δεν είναι απαραίτητα κακός σύμβουλος, αντίθετα μπορεί να συμβάλλει στη συντήρηση της ελπίδας. Και να μεταλλαχθεί σε αγανάκτηση και οργή και εξέγερση, όπως στην περίπτωση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Ελλάδα και την Ισπανία το 2010 – 2011. Όπως  στο τωρινό κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, επίσης.

«Δεν είναι ο φόβος, αλλά η αμηχανία της Δημοκρατίας», θα έλεγε ο Ιταλός εξπέρ της πολιτικής θεωρίας Κάρλο Γκάλι. «Το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί», κάτι που εδραιώνει μιαν αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, μιαν αντίληψη που αλλάζει χαρακτήρα σε πολλά μέρη της Δύσης : παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και έλλειψης προοπτικής. Και εξεγείρονται…

Είναι και τα δύο. Και ο «φόβος που τρέφει την ελπίδα», και η «αμηχανία της Δημοκρατίας» (το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί) που οδηγούν στις αντισυστημικές εξεγέρσεις των καιρών μας, λέω εγώ. Και λέω ότι, πάνω απ’ όλα, είναι το ιστορικό πολιτικό δικαίωμα του ανθρώπου σε μια καλύτερη, και μια καλύτερη, και μια καλύτερη ζωή. Ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα που (ναι, συντρόφισσα Ναντέζτνα Μαντελστάμ) «τρέφεται από τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, των προσωπικών δικαιωμάτων, των αναγκών, των απαιτήσεων και των επιθυμιών….

*******
Ο άνθρωπος, παντού και πάντα, υπερασπίζεται ό,τι κατέχει, και φοβάται μην το χάσει, και αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση των «Κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Εκείνο που περισσεύει,  αφού διόλου δεν αφορά τους εξεγερμένους στον χρόνο της εξέγερσής τους, είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της εξέγερσης: η επιρροή, ενδεχομένως και  η ηγεμονία της Λεπέν, χαρακτήρισε, κατ’ αρχήν το κίνημα, όμως η σταδιακή στήριξη της εξέγερσης από το σύνολο της Αριστεράς έκανε αμφίσημο το πολιτικό του στίγμα, σημειώνουν οι περισσότεροι αναλυτές.

«Το βέβαιο είναι πως παραμένει κίνημα χωρίς ηγεσία, χωρίς σύνδεση με παραδοσιακούς μηχανισμούς κινητοποίησης, κόμματα και συνδικάτα, χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, αλλά με σαφώς πολιτικές αιτίες – αιτίες που δεν είναι άλλες από την αντίδραση των αγανακτισμένων της ανεπτυγμένης Ευρώπης για τα αυξανόμενα αδιέξοδα της ζωής τους», σημειώνει ο Χρήστος Κανελλόπουλος* σε σχετική ανάλυσή του.

Θα συμπληρώσω ότι εξεγέρσεις σαν κι αυτή των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι καταδικασμένες να μείνουν πολιτικά ορφανές ή, στη χειρότερη, να πάρουν «δεξιά» μορφή. Αφού τα πράσινα άλογα που άφησε πίσω της η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία   μετεωρίζονται στην στρατόσφαιρα του νεοφιλελευθερισμού∙ ενώ η εναλλακτική ευρωπαϊκή αριστερά (πλην ΣΥΡΙΖΑ, που στην Ελλάδα ακόμα προσπαθεί) αδυνατεί να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη»… 

Όλα αυτά, σε έναν κόσμο υπό το φάσμα της νεοφασιστικής  απειλής, ακριβώς την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μας καλούσε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι στο μίσος την διχόνοια και τον ρατσισμό που σκιάζει  την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωνε και πάλι την νάιλον παντιέρα του φόβου απέναντι στον εκ Σκοπίων επερχόμενο… αλυτρωτισμό: ψαρεύοντας φοβικά ψηφαλάκια στα θολά νερά του ακραίου εθνικισμού. 

*Ναντέζτνα Μαντελστάμ , (σύζυγος του σπουδαίου Ρώσου ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ και φίλη της μεγάλης Άννας Αχμάτοβα ) στο βιβλίο της «Ελπίδα στα χρόνια της Απελπισίας» / Εκδόσεις Μεταίχμιο

**Η ανάλυση περιλαμβάνεται στο 15ο Δελτίο Ευρωπαϊκών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών «ΕΝΑ «


 

 


6 Δεκεμβρίου 2018

Οι "ταραξίες" του Δεκέμβρη και τα media


Οι «ταραξίες» του Δεκέμβρη, κάθε Δεκέμβρη μετά από εκείνον τον Δεκέμβρη, είναι τα παιδιά μας: τα παιδιά της μεσαίας τάξης, που δεν ξεχνούν την εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φρουρούς της καθεστηκυίας τάξεως - τα παιδιά που αντιδρούν στην τερατώδη ασχήμια του κράτους. Είναι τα παιδιά μας που καίνε και σπάνε τον εφιάλτη ενός φρικτού μέλλοντος».

Του Νίκου Τσαγκρή

Το εκπληκτικό (και ενδεικτικό της έκπτωσης της ελληνικής δημοσιογραφίας) είναι ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κατάλαβαν καλύτερα απ’ τα δικά μας τα αίτια αυτού του ξεσηκωμού. Καλύτερα κι από τους ίδιους τους πατεράδες και τις μανάδες των εξεγερμένων παιδιών και, ασφαλώς, καλύτερα από τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς. Έτσι, χρειάστηκε το CNN για να μάθουμε ότι «ο φόνος του μαθητή από τον αστυνομικό ήταν μόνο η αφορμή για την εξέγερση των νέων». Χρειάστηκε η Λιμπερασιόν για να μάθουμε ότι «οι εξεγερμένοι είναι τα παιδιά της μεσαίας τάξης που βιώνουν την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς, που καίνε και σπάνε τον εφιάλτη ενός φρικτού μέλλοντος». Και χρειάστηκε το BBC για να μάθουμε ότι «οι εξεγερμένοι εξέφρασαν την έντονη δυσφορία τους εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή».

Τα δικά μας μέσα ενημέρωσης, σε μια ταπεινωτική σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη των γεγονότων έβλεπαν μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», και «κατεστραμμένες περιουσίες»! Τίποτε άλλο. Μόνο λίγα δημόσια «δάκρυα» για τον «Αλέξανδρο». Τι ειρωνεία; Για κάθε κάπηλο δημοσιογράφο, για κάθε λαϊκιστή πολιτικό, ακόμα και για τον ευθυνόμενο υπουργό Παυλόπουλο, το δολοφονημένο από κρατικό χέρι παιδί του αλλουνού έγινε, και καλά, «ο Αλέξανδρος!...»

Ιδιαίτερη έκπληξη προκάλεσε και ο πρωθυπουργός καθώς αποκάλυπτε, πέρα από το μέγεθος της ανευθυνότητάς του (δεν λέω αυτό που πιστεύω, ότι θα ‘πρεπε να παραιτηθεί προτείνοντας κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και εκλογές, αλλά ότι έπρεπε να κάνει το δεοντολογικά αυτονόητο, την παύση του αρχηγού της ΕΛΑΣ και των πολιτικών προϊσταμένων του), το μέγεθος της πολιτικής του αφέλειας, αποστέλλοντας εκείνες τις ανεκδιήγητες επιστολές προς τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ: «Αναστείλατε την απεργία για να σωθούμε από τους ταραξίες»! Γι’ αυτόν, τα χιλιάδες εξεγερμένα Ελληνάκια δεν ήσαν παρά «κουκουλοφόροι», «ταραξίες»˙ και «η πολιτεία αγανακτεί μαζί τους!..

«… Η πολιτεία αγανακτεί επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος…», θα σχολίαζε ο σπουδαίος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις. Μα, κι αυτός,έφυγε νωρίς. Μαζί με τον 
πολιτισμό αυτού του τόπου...

Κείμενο δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ τις επόμενες μέρες του Δεκέμβρη 2009

1 Δεκεμβρίου 2018

Ο… «no politica» Βαγγέλης Μαρινάκης.



Η «πόρτα» που έφαγε ο αρχηγός της ΝΔ στην περίπτωση Κορκίδη και η σταδιακή, μπερλουσκονικού τύπου, πολιτική αυτονόμηση της… «προεδράρας»


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  


«Η Αθήνα μάς ανήκει», δηλώνει με το γνωστό μητσοτακαίικο  θράσος ο ένας. «Ο Πειραιάς μάς ανήκει», προβάλει το ερυθρόλευκο βέτο του ο δεύτερος. «Η Θεσσαλονίκη μάς ανήκει», επιδεικνύει τους ασπρόμαυρους τίτλους ιδιοκτησίας του ο τρίτος. Κι εσύ… χτενίζεσαι. Και αναρωτιέσαι που θα γίνει, εν τέλει, η μοιρασιά: στη Γιάλτα, άραγε, ή στο Ροστόφ; Ή μήπως Καρπενήσι, Τούμπα και Καραϊσκάκη;    

«Είπα να τολμήσω να πω το όνομα που ψιθυρίζεται για την απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για το δήμο Πειραιά. Είναι Βαγγέλης Μαρινάκης, αυτός που λάνσαρε το no politica για να καλύψει τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, τις μαύρες συμμορίες που τις είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο να βγαίνουν στους δρόμους τις τελευταίες 48 ώρες…»* είπε ο αρχιτέκτονας Νίκος Μπελαβίλας, αναφερόμενος στην υποψηφιότητά του για το Δήμο Πειραιά  

Πράγματι, στους παροικούντες την ερυθρόλευκη Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι συνιστά τόλμη ακόμα και η απλή… λήψη του ονόματος του Μαρινάκη επί ματαίω. Πόσο μάλλον μια θεσμική  απόπειρα «ανατροπής» του ολιγάρχη και του καθεστώτος του (ακόμα και στο στάδιο της αγαθής πολιτικής πρόθεσης – βούλησης), όπως αυτή του κ. Νίκου Μπελαβίλα: «Να φύγει η ολιγαρχική γάγγραινα από τον Πειραιά, όχι μόνο γιατί απειλεί τον Πειραιά και τους ανθρώπους του, αλλά γιατί απειλεί να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα. Το φαινόμενο ολιγαρχών που αγοράζουν δήμους και κανάλια, πριν αγοράσουν την ίδια την εξουσία, απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία»**…

*******

Στην πραγματικότητα, διόλου δεν ψιθυρίζεται «το όνομα για την απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για το δήμο Πειραιά», ο κόσμος το ‘χει τούμπανο ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης επέβαλε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την συγκεκριμένη απόσυρση. Με φαντασμαγορικό, μάλιστα, τρόπο, δείχνοντας «ποιος είναι τ’ αφεντικό» σ’ αυτή τη σχέση: τον «έστειλε» σαν το σκυλί με την ουρά στα σκέλια, είναι η έκφραση που, στο πειραϊκό παρασκήνιο, σφράγισε την άμεση υπαναχώρηση Μητσοτάκη στο ζήτημα της υποψηφιότητας Κορκίδη.

Στη φοβικη δημοσιογραφική πραγματικότητα είναι που «το όνομα της απόσυρσης» ψιθυρίζεται. Συνοδευόμενο μάλιστα από ψιθύρους παράλληλους, με θέμα τις παρενέργειες του συγκεκριμένου… event στη σχέση M&M.  

Μιλάμε για παρενέργειες που ξεκινούν από τον περιορισμό  της ασυλίας την οποία απολάμβανε ο Κυριάκος στα ΜΜΕ του κ. Μαρινάκη, περνούν από την αγωνιώδη προσπάθεια του αρχηγού της ΝΔ να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από τη συγκεκριμένη  σχέση διαπλοκής και παράλληλα να στήσει ένα ακόμα απογευματινό έντυπο μαγαζάκι για την πάρτη του, και καταλήγουν στην τελική φάση της απόπειρας πολιτικής αυτονόμησης του Βαγγέλη Μαρινάκη. Που, όπως μας εξήγησε ήδη ο υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά, κ. Μπελαβίλας, ξεκίνησε με το no politica: «για να καλύψει τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, τις μαύρες συμμορίες που τις είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο να βγαίνουν στους δρόμους τις τελευταίες 48 ώρες».

*******

Το εν λόγω «no politica» σηκώνει μεγάλη κουβέντα (ανάλυση, αν θέλετε), καθώς εδράζεται στην ευρισκόμενη σε διαρκή ερευνητική  εκκρεμότητα σχέση ποδοσφαίρου – πολιτικής. Εδώ, ωστόσο, αρκεί να εξηγήσουμε ότι εκφράζει μιαν αρχική στρατηγική πολιτικού ελέγχου των φανατικών οπαδών του «θρύλου των γηπέδων» (ειρήσθω εν παρόδω, είμαι φανατικός, με τον δικό μου τρόπο, οπαδός του Ολυμπιακού) εκ μέρους του προέδρου του. Μια στρατηγική που, με τα ΜΜΕ τα οποία ο κ. Μαρινάκης απέκτησε, σταθεροποιήθηκε διευρύνοντας την πολιτική επιρροή του ένθεν  - κακείθεν του αρχηγού της ΝΔ. Και, με τη συνδρομή των Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου, «ακόμα και του Σημίτη» λένε κάποιοι «άνθρωποι του προέδρου», μετεξελίχθηκε σε στρατηγική αντικυβερνητικής (ΑντιΣΥΡΙΖΑ) χειραγώγησης του συνόλου των οπαδών του Ολυμπιακού, και όχι μόνο.

Είναι χαρακτηριστικές οι συνάδουσες με την ακροδεξιά  σπεκουλαδόρικες αντικυβερνητικές…  «no politica after», αυτή τη φορά, παρεμβάσεις του μέσω των φανατικών γηπεδικών οπαδών του (πανό στις κερκίδες των φανατικών, κλπ.)  στις περιπτώσεις των φυσικών καταστροφών στη Μάνδρα Αττικής και στο Μάτι. Οι οποίες, όπως και οι δικές του άλλωστε, οι προσωπικές του, ακραία αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις μέσω δηλώσεων «κύκλων του προέδρου» («χούντα» κλπ. κλπ.), φωτογραφίζουν μια σταδιακή, μπερλουσκονικού τύπου πολιτική αυτονόμηση.

Μια αυτονόμηση που, τώρα, μοιάζει να σφραγίζεται από την «πόρτα» που έφαγε ο Κυριάκος απ’ τον φίλο του Βαγγέλη στην περίπτωση Κορκίδη. Και απ’ την ακολουθία μιας σειράς  αποδομητικών, του αρχηγικού προφίλ του Μητσοτάκη, δημοσιευμάτων στα ουκ ολίγα Μέσα που διαθέτει η… προεδράρα: ο «no politica»  Βαγγέλης Μαρινάκης.
     

*Από συνέντευξη του Νίκου Μπελαβίλα Στο Κόκκινο (Ευγ. Λουπάκη)
**Ανάρτηση του Νίκου Μπελαβίλα στο διαδίκτυο