Το συστημικό «τρικ» που υποτάσσει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού CDU
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», είπε η κ. Λαγκάρντ, «είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και να δώσει στους Ευρωπαίους πιστωτές περισσότερο χρόνο μέχρι να διευθετηθεί η διαμάχη τους αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, χωρίς όμως εκταμίευση κεφαλαίων προς την Ελλάδα»… Αλλά η μόνη διαμάχη που υπάρχει ανάμεσα στους ευρωπαίους δανειστές «αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» είναι η διαμάχη του συνόλου, σχεδόν, των «Ευρωπαίων πιστωτών» με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο οποίος είναι ο μόνος που ζητά χρόνο, επαναλαμβάνοντας εμμονικά ότι η συζήτηση για το ελληνικό χρέος οφείλει (!) να μετατεθεί στο 2018.
Έτσι, γίνεται φώς – φανάρι ότι η «παρέμβαση» της Κριστίν Λαγκάρντ στην (έως και ανύπαρκτη) «διαμάχη των ευρωπαίων πιστωτών αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» ήταν στημένη: Κριστίν Λαγκάρντ και Βόλφγκανγ Σόιμπλε κατέληξαν σε μια συμπαιγνία που κρατά το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και εξασφαλίζει στο CDU της κ. Μέρκελ τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο για έναν άπταιστο προεκλογικό αγώνα: να φτάσει στις κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου και να βγει απ’ αυτές χωρίς τις απώλειες ψήφων που θα επέφερε μια άμεση λύση του Ελληνικού ζητήματος, είτε με την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ και την άμεση ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πλήρη απουσία του και την αναγκαστική μεταφορά της υποχρέωσης απομείωσης του χρέους στους ευρωπαίους δανειστές…
Δημιουργική ασάφεια
Φυσικά, η εν λόγω συμπαιγνία δεν εμποδίζει την έγκριση της αξιολόγησης και την απελευθέρωση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ ώστε η Ελλάδα να εξοφλήσει τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούλιο και να διαθέσει ένα μέρος στην πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου προς ιδιώτες. Αλλά ακριβώς επειδή δεν την εμποδίζει ως προς την συγκεκριμένη, άμεση αναγκαιότητά της, την παγιδεύει σε μια αθέλητη αποδοχή της υποταγμένης στην προεκλογική αναγκαιότητα του Σόϊμπλε της Μέρκελ και του κόμματός τους, του CDU, συμπαιγνίας: παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έως τις εκλογές του φθινοπώρου με τρόπο που δεν θα αναγκάζει την κ. Μέρκελ να παραδέχεται, κατά την προεκλογική περίοδο, ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θα πάρει ποτέ πίσω μέρος των δανεικών (ύψους μερικών δισ. Ευρώ) που ξόδεψε για τη… διάσωση της Ελλάδας. Επιδεικνύοντας την προσωρινή ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που συντάσσει ήδη το ΔΝΤ. Η οποία, θα περιλαμβάνει μεν ελάφρυνση, αλλά δεν θα αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτοί θα καθοριστούν επακριβώς το 2018.
Χειραγώγηση – καταστολή ίσως, των αντικειμενικών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων που καθορίζουν τα συμφέροντα μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων) υπέρ των εκλογικών συμφερόντων του κυβερνώντος κόμματος μιας άλλης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έλεγε κανείς. Αλλά αυτή θα ήταν μια ελλιπής θεώρηση…
Διπλό έγκλημα
Η παγίδα στήθηκε με τη συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ… Οι οι συγκεκριμένοι συμπαίκτες είναι εκλεκτοί συστημικοί παίκτες-εκφραστές μιας διατλαντικής, ας πούμε, συστημικής συνεργασίας… Το γερμανικό CDU είναι το πλέον συστημικό κόμμα της Γερμανίας και της Ευρώπης, (και του κόσμου μετά την ήττα του Ομπάμα και τη νίκη Τραμπ)… Το CDU είναι το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης: η γερμανική κυβέρνηση, με άξονα το CDU και καγκελάριο την πρόεδρό του Άνγκελα Μέρκελ, ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως εκφραστές και τοποτηρητές του συστήματος, ενός παγκοσμιοποιημένου άκρατου οικονομισμού...
Στο απόλυτο παρόν, μετά την απώλεια του καλού αμερικανού συστημικού Μπαράκ Ομπάμα, την αντικατάστασή του απ’ τον απομονωτικό και πολιτικά αλλοπρόσαλλο Τραμπ, τη Βρετανική έξοδο από την ΕΕ (Brexit), την άνοδο των εθνικισμών μετά την οικονομική και την προσφυγική κρίση, την έξαρση των εφιαλτικών τρομοκρατικών επιθέσεων των τζιχαντιστών του ισλαμικού κράτους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, την αναδυόμενη χαώδη πολυπολικότητα και τον κλονισμό της «παγκοσμιοποίησης, οι «Γερμανοί» απέμειναν ως οι μόνοι θεματοφύλακες του «συστήματος»: το γερμανικό CDU πρέπει να κυβερνά και μετά τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου, η Άνκγελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –ή κάποιος Σόιμπλε – πρέπει να συνεχίσουν να ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνον) ως εκφραστές και τοποτηρητές των κανόνων του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού στα επόμενα χρόνια, τα πέτρινα χρόνια του «συστήματος»…
Η συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ, καθώς υποτάσσει το παρόν και το μέλλον των Ελλήνων στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού CDU – που είναι τα συστημικά συμφέροντα – στοιχειοθετεί ένα έγκλημα κατά της Ελλάδας κι ένα έγκλημα κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας∙ η οποία, ούτως ή άλλως, κείται ημιθανής, θύμα μιας ακολουθίας δολίων επιθέσεων των γνωστών - αγνώστων εξωπολιτικών κέντρων λήψεως αποφάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου