30 Μαΐου 2017

Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος;


Μια προσωπική ιστορία και μερικές παρατηρήσεις στον απόηχο του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα… 

Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας: απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση. Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος. Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν. 

Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75… 

 Αποστασία και διαπλοκή 

Πράγματι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς που λέει και το τραγούδι, που ζήσαμε από απόσταση αναπνοής, και ιδρώτα, και αίματος, τα Ιουλιανά και την πολιτικά και κοινωνικά τραγική ακολουθία τους, (ανατροπή της Δημοκρατικής ομαλότητας ● δικτατορία των συνταγματαρχών ● μεταπολίτευση της ανάπηρης Δημοκρατίας, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής) μόνο λόγω… γήρατος θα μπορούσαμε να σεβαστούμε τον Μητσοτάκη. Κατά τα λοιπά, τον αποκαλούσαμε (και άμα λάχει τον αποκαλούμε) «Αποστάτη» και «Εφιάλτη», όπως τω καιρώ εκείνω, τον αποκαλούσε σύσσωμος ο δημοκρατικός λαός της χώρας. Γιατί τον θεωρούσαμε (και τον θεωρούμε) ως πρωτοπόρο της αποστασίας (πολιτικής προδοσίας). Και της πολιτικής διαπλοκής λέω εγώ: «Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος»… 

Έτσι περιγράφεται ο «μυστικός δείπνος» της προδοσίας και (δια της συμμετοχής Πάνου Κόκκα) της διαπλοκής, σε απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η έκθεση (ΤΑ ΝΕΑ. gr 11/07/2009) που στηρίζεται σε απόρρητο υπόμνημα του αμερικανού διπλωμάτη – συνδαιτυμόνα στο δείπνο, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποδεικνύοντας ότι η αποστασία ήταν «έγκλημα εκ’ προμελέτης» που «σχεδιάστηκε» στο σπίτι του Μητσοτάκη με δεσποτική συμμετοχή του οικοδεσπότη!... 

Ο νεκρός δεδικαίωται; 

Λοιπόν, που λέτε, Αποστασία και Διαπλοκή είναι οι βασικές πολιτικές παρακαταθήκες του τεθνεώτος πολιτικού ηγέτη, αλλά αυτό το λένε και το γράφουν (στα social media) οι απλοί άνθρωποι του λαού. Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την αποστασία και τις συνέπειές της (Ιουλιανά, χούντα, προδοσία της Κύπρου) και η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης. Και οι νεότερες γενιές, οι παγιδευμένες στην οικονομική και πολιτική διαφθορά και τη διαπλοκή. Και τις συνέπειές τους, την οικονομική κρίση, την μνημονιακή καταστολή που ονομάστηκε «λιτότητα»… Οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους, σιωπούν. Είτε παραπέμποντας στην κρίση της… ιστορίας με την πρόφαση της χριστιανικής συνθήκης «ο νεκρός δεδικαίωται», είτε αγιογραφώντας τον αμαρτωλό πολιτικό ως τεθνεώτα συγγενή που, κατά κάποιο τρόπο, είναι. 

Δείτε για παράδειγμα, το απόσπασμα μιας ομολογουμένως… ήπιας αγιογραφίας, γραμμένης σαν από κάποιον συγγενή του τεθνεώτος, που όμως θεωρούσαμε ή θεωρούμε σαν δικό μας συγγενή – και θα καταλάβετε τι εννοώ: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή άφησε βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου... Υπερασπίστηκε με συνέπεια τις πολιτικές του ιδέες και ειδικότερα την πολιτική που θεωρούσε αναγκαία για τη χώρα (… ) Υπήρξε γνήσιος και ουσιαστικός εκφραστής ενός προδρομικού για την εποχή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και μιας πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής, με σταθερή βέβαια την αναφορά της στην εξομάλυνση και τον εξορθολογισμό των σχέσεων της χώρας ιδιαίτερα με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής*», κλπ, κλπ. 

Πάλι καλά. Άλλοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν ήταν ο γνωστός σε όλους αρχάγγελος Αποστάτης αλλά ένας πολιτικός άγγελος… 

 *Φώτης Κουβέλης, (efsyn.gr / 30.05.2017)

24 Μαΐου 2017

Η φόλα του Σόϊμπλε και ο ΣΥΡΙΖΑ


Η διαρκείς παρατάσεις θρυμματίζουν ελπίδες, γκρεμίζουν αντοχές, διαλύουν κοινωνικές συνοχές 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που προσδοκούν μυστικά ακόμα και οριστικό ναυάγιο της συμφωνίας για το χρέος. Να παραμείνει ανένδοτος ο Σόϊμπλε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα, να μην εφαρμοστούν (όπως έχει δεσμευτεί ο πρωθυπουργός) οι ρυθμίσεις για την μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Να γλυτώσουν τις περικοπές έστω από σπόντα, ακόμα κι αν αυτή η «σπόντα» υπονομεύει το γενικό καλό… 

Η διαρκής παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και, «εδώ που φτάσαμε φίλε, προτιμώ να τα στυλώσει ο Σόϊμπλε, να πάει στον διάβολο το ΔΝΤ και μαζί του οι περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου…. Να γλυτώσω τη νέα σφαγή, την απόλυτη εξαθλίωση, τον οριστικό οικονομικό μου θάνατο…». 

Ακριβώς έτσι αντέδρασε ο συνταξιούχος σύντροφος Δ.Τ., όταν έμαθε τα καθέκαστα απ’ το Εurogroup , ότι ο Σόϊμπλε στάθηκε εμπόδιο στη συμφωνία για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους. Συνταξιούχος σύντροφος στην κυριολεξία αν θέλετε να ξέρετε, με χιλιάδες… ένσημα στους αγώνες και στις φυλακές και στις εξορίες… 

Η φόλα του Σόϊμπλε 

Φυσικά, ο συγκεκριμένος αποτελεί μια εξαίρεση, η αντίδρασή του ήταν περιστασιακή, θυμική. Ανακλαστική στο βρώμικο παιγνίδι που επιχείρησε να παίξει το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο εντεταλμένος γερμανός βασανιστής μας: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έστησε παγίδα στους δανειστές, η οποία ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία. Το τίμημα το πληρώνουν για μια ακόμα φορά οι Έλληνες, που θα βιώσουν στο πετσί τους τα νέα μέτρα λιτότητας», έγραφαν τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες, (οι γερμανικές εφημερίδες!) περιγράφοντας τη βρωμιά του συμπατριώτη τους υπουργού οικονομικών. Οι Ελληνικές… πανηγύριζαν. Στη γραμμή «βάστα Σόϊμπλε», ή σχεδόν: «Μεγάλες και υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον αριστερό ριζοσπαστισμό γερμανικές εφημερίδες (Ντι Βέλτ, ΤΑΖ, SZ) ασκούν κριτική στον Βόλφανγκ Σόιμπλε για την ανελαστική στάση του…», περιγράφει την ελληνική δημοσιολογική κατάντια ο αρθρογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσος Παππάς: Μόνον εδώ δημοσιολόγοι της συμφοράς, κόμματα της αντιπολίτευσης και αντιλαϊκιστές παντός καιρού, δεν κρύβουν τη χαρά τους επειδή η Ελλάδα δεν πήρε αυτά που προσδοκούσε, υποστηρίζοντας πως για όλα φταίει η ελληνική κυβέρνηση…» 

Έτσι ακριβώς: ο Σόϊμπλε στήνει παγίδα στους δανειστές, τους πετάει μια φόλα ψευτορύθμισης του χρέους ● Ο Ευκλείδης δε μασάει τη φόλα και τα βροντάει ● Μαζί του και ο Τόμσεν, η Γαλλία και η Ιταλία ● Η ζημιά γίνεται, ο Γερμανός κερδίζει νέα παράταση: «Μέχρι το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, όπου θα αναγκαστεί να δεχτεί μια μίνιμουμ ρύθμιση προκειμένου να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, τουλάχιστον ίσαμε τις γερμανικές εκλογές», είναι μια εκτίμηση. Μια άλλη θέλει την Ελληνική κυβέρνηση να υποχωρεί, αποδεχόμενη ακόμα και μια θολή ρύθμιση… δημιουργικής ασάφειας τύπου Σόϊμπλε για το χρέος, προκειμένου να εμπεδωθεί ο στρατηγικός της στόχος για δανεισμό με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές και έξοδο απ’ την κρίση... 

Ο αμείλικτος χρόνος 

«Αμ δε», σκέφτονται πολλοί (πάρα πολλοί, επιμένω,) και προσδοκούν μυστικά να κυλίσουν έτσι τα πράγματα, ώστε στις 15 Ιουνίου να ευοδωθεί η ρητή δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν πάρουμε την λύση για το χρέος τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν: «να γλυτώσουν τη νέα σφαγή, τη νέα αιμορραγία, τον οριστικό οικονομικό θάνατο… 

Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ο χρονισμός της κυβέρνησης με τις ανάγκες των Ελλήνων, ακόμα και αυτών που την στηρίζουν, δεν είναι πια –εμποδίζεται να είναι – συμβατός: η παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της αξιολόγησης και της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα… 

Θα έλεγε κανείς ότι η ελληνική Αριστερά που, αδιαμφισβήτητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα εμπίπτει ήδη (κυρίως λόγω αδυναμίας χρονισμού με τις κοινωνικές ανάγκες) στην απογοητευτική θεώρηση του Αλέν Μπαντιού: αυτή η Αριστερά δεν αντιπροσωπεύει κάτι το πραγματικά διαφορετικό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της ενιαίας πολιτικής, επομένως δεν είναι ουσιαστικά πολιτική, αλλά διαχειριστική. (…) Με άλλα λόγια, η παλιά Αριστερά έχει πεθάνει, είναι νεκρή, και η νέα Αριστερά δεν έχει ακόμα εντελώς αναδυθεί…

17 Μαΐου 2017

Αλέξης Τσίπρας VS Λέοντα Τολστόι...



Κόντρα στη θεωρία του μεγάλου Ρώσου, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μεγάλος Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ» και αυτή είναι η πιο λαϊκή και ταυτόχρονα η πιο δημοκρατική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Φυσικά, δεν θα εξαιρέσω την Κυβέρνηση Τσίπρα από τη συγκεκριμένη θεώρηση, κι ας είμαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες… υπόλοιπους που, αν και παρενοχλούμενοι απ’ αυτήν, εξακολουθούν να την στηρίζουν. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, η θεώρηση του Τολστόι στέκει και αντεστραμμένη: Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους. Ειδικά από τους εκπροσώπους των υπολοίπων στη Βουλή. Και ειδικότερα στα media. Τα οποία, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα… 

Κυριολεκτικά: Μια ματιά στις πρώτες σελίδες των έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων, οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, οποιουδήποτε χρόνου από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ο Τσίπρας πρωθυπουργός, είναι αρκετή να πείσει και τον πλέον δύσπιστο αναγνώστη ότι τα media, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα. «Παρενοχλούν» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί απλών παρενοχλήσεων αλλά περί προμελετημένων (σχεδιασμένων, στημένων εάν θέλετε) συκοφαντικών προπηλακισμών. Δείτε ένα τυχαίο παράδειγμα: εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, πρώτη σελίδα της 15ης/5/2017. Τίτλος, ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ. Υπότιτλος, Με αλχημείες τα ξημερώματα προσπάθησε να εξωραΐσει τα €5 δις μέτρα. Συμπληρωματικός τίτλος, και η ύφεση… ύφεση. Υπότιτλος, Για ακόμα ένα τρίμηνο η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν… 

Στημένα ψέματα 

Μιλάμε για ένα πραγματικό μπούλινγκ κατά της κυβέρνησης, ένα πρωτοσέλιδο απολύτως συκοφαντικό, στοιχειοθετημένο πραγματικά αυτή τη φορά, ψέμα στο ψέμα: ψέμα ο τίτλος «ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ», ψέμα στο ψέμα η αλχημεία των κατασκευαστών του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου να παρουσιάσουν ως… «αλχημείες τα ξημερώματα», τα αντίμετρα ύψους έως και €7,5 δις, ψέμα στο ψέμα και τα «€5 δις μέτρα». Και βέβαια, ψέμα τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά ο συμπληρωματικός τίτλος «και η ύφεση… ύφεση» και ψέμα στο ψέμα ο υπότιτλος «η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν». 

Φυσικά η οικονομία… βουλιαγμένη είναι, αλλά όχι «απ’ αυτούς», αλλά από τους άλλους, τους κατά Λέοντα Τολστόι «υπόλοιπους», που παρενοχλούν την κυβέρνηση. «Αυτοί», (οι κυβερνητικοί) κάθε άλλο παρά πανηγυρίζουν: είναι μια παρέα ανθρώπων που, σε πείσμα του συστημικού και του αντισυστημικού σύμπαντος, (ακροδεξιών, νεοφιλελέυθερων και λαϊκών δεξιών, κεντρώων, σοσιαλδημοκρατών και δογματικών κομμουνιστών) προσπαθούν να φανούν συνεπείς στη δέσμευσή τους, «να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια απ’ το 3ο μνημόνιο», θα λέγαμε… 

Έτσι ακριβώς. Μετά τη νύχτα του μεγάλου εκβιασμού (13η Ιουλίου 2015) και τον συμβιβασμό του προέδρου της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί το Grexit και η οριστική χρεοκοπία της χώρας, υπάρχει κάτι που στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου συνομολογήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την πλειονότητα του εκλογικού σώματος: η έξοδος από τα μνημόνια μόνο μέσω της εφαρμογής του 3ου μνημονίου μπορεί να επιτευχθεί… 

Το… μυστήριο 

Εντάξει, η κυβέρνηση Τσίπρα (ή μήπως να την πούμε ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να μην έχουμε… παρενοχλήσεις) σαν… καλή κυβέρνηση που είναι δεν μπορεί παρά να εμπίπτει στην οικουμενική θεώρηση του Λέοντα Τολστόι για τις κυβερνήσεις: δεν είναι παρά «μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», εφαρμόζοντας πιστά τη δέσμευσή τους να βγάλουν τη χώρα απ’ τα α μνημόνια μέσα από το δικό τους μνημόνιο. Φυσικά, το κάνουν όπως περίπου το είχαν υποσχεθεί, (διεκδικώντας και κερδίζοντας , μαζί με την αξιολόγηση, την επαναφορά των εργασιακών κεκτημένων, τη ρύθμιση του χρέους και τα αντιμέτρα) αλλά ακόμα κι έτσι δεν μπορεί παρά να παρενοχλούν. Ιδιαίτερα δια της περικοπής των συντάξεων και δια της μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος. 

Εδώ ακριβώς είναι το μυστήριο: ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα (έστω καταναγκαστικά, όπως λέει) κάνει ό,τι θα έκανε μια αστική κυβέρνηση καλύτερα από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, (με τη βούλα των «θεσμών» αυτό) ελάχιστα εμπίπτει στη αριστερή, έως και αναρχική θεωρία του Τολστόι για την κυβέρνηση. Αντίθετα, στην αντικειμενική μας πραγματικότητα η θεώρηση του αντιστρέφεται, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους «υπόλοιπους»… .

Ίσως επειδή με το κλείσιμο της αξιολόγησης αποδεικνύεται ότι μια αριστερή κυβέρνηση, εκβιαζόμενη έστω, μπορεί να κάνει τη δουλειά μιας αστικής κυβέρνησης καλύτερα απ’ οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση. Και μάλιστα, με αριστερό πρόσημο. Ίσως…

10 Μαΐου 2017

Κυριάκος Μακρόν - Μητσοτάκης


Τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις λέξεις μιας δήλωσης του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  


«Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ξεκινώντας την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Το είπε επιχειρώντας τον συσχετισμό των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά αυτό που πέτυχε ήταν μια ανορθογραφία. Και ως προς την κυριολεξία της έννοιας, (είπε «στην εκδοχή της» αντί «στην εκδοχή του»), και ως προς την μεταφορά της, αφού αυτό που προέκυψε δεν ήταν παρά ο συσχετισμός του εκλογικού αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με τις δικές του επιθυμίες για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας: «Η επικράτηση Μακρόν σηματοδοτεί μία εποχή μετριοπάθειας, αλήθειας και ειλικρίνειας», πρόσθεσε, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του νικητή Μακρόν, ενώ η πραγματική του θέση είναι αυτή του χαμένου (από τον α’ γύρο) Φιγιόν. Φιλοδώρησε, μάλιστα, την... αφεντομουτσουνάρα του με τα χαρακτηριστικά (που απέδωσε στον Μακρόν για να τα… λουσθεί ο ίδιος) της μετριοπάθειας, της αλήθειας (!) και της ειλικρίνειας. Ενώ, μάλλον ως ακραίος (τύπου Άδωνη Γεωργιάδη) και ως ψεύτης και ανειλικρινής πολιτεύεται. Και αυτό είναι κάτι που τεκμηριώνεται και από την ακραία στρέβλωση που συνιστά η φράση του «Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», στο πλαίσιο του επιχειρούμενου συσχετισμού των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας… 

Τερατώδης στρέβλωση 

Λέγοντας «ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή του», ο αρχηγός της ΝΔ, τοποθετεί στην ακροδεξιά εκδοχή του «λαϊκισμού» την Μαρίν Λεπέν και στην ακροαριστερή τον Ζαν Λυκ Μελανσόν , προφανώς. Και, καθώς η αναφορά του στοχεύει στο συσχετισμό του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας, γίνεται σαφές ότι στο ελληνικό φαντασιακό του αντίστοιχο, στη θέση της Μαρίν Λεπέν, τοποθετεί τον Μιχαλολιάκο της «Χρυσής Αυγής, και στη θέση του Ζαν Λυκ Μελανσόν τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ∙ επαναφέροντας στη ρητορική του κόμματός του την ακροδεξιά θεωρία των άκρων που είχε λανσάρει το αλήστου μνήμης δίδυμο «Σαμαράς – Λαζαρίδης». 

Η στρέβλωση γίνεται τερατώδης αν μετρήσει κανείς τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις δώδεκα λέξεις της συγκεκριμένης δήλωσης του κ. Μητσοτάκη: 

● Ο λαϊκισμός δεν περιορίζεται σε δύο… εκδοχές, την «ακροδεξιά» και την «ακροαριστερή», αλλά ευδοκιμεί, λιγότερο ή περισσότερο, σε όλα τα πολιτικά κόμματα. 
● Δεν συμμετείχε «ακροαριστερή εκδοχή του λαϊκισμού» στις γαλλικές εκλογές, ώστε να έχει την ευκαιρία να… ηττηθεί. 
● Ακόμα κι αν δεχτούμε την Λεπέν και το κόμμα της ως «ακροδεξιά εκδοχή του λαϊκισμού» και τον Μελανσόν ως την ακροαριστερή αντίστοιχη, οι δύο αυτές… εκδοχές όχι μόνο δεν ηττήθηκαν, αλλά θριάμβευσαν: η Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρω, ενώ ο Μελανσόν είναι ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών… 

Η πραγματικότητα 

Ωστόσο, η μεγάλη απάτη (αυταπάτη, στην ουσία) του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι η φαντασιακή αποσκίρτηση (του ιδίου και του κόμματός του) από το γαλλικό του αντίστοιχο, το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Φρανσουά Φιγιόν, προκειμένου να μην… ηττηθεί. Και η απόπειρα εικονικής εξομοίωσης του με τον Εμμανουέλ Μακρόν, προκειμένου να… κερδίσει τον Τσίπρα, στο φαντασιακό του αντίστοιχο… Όμως ο Μακρόν είχε αντίπαλο τη Λεπέν και όχι τον Τσίπρα, και ο Μητσοτάκης, στο… ελληνικό αντίστοιχο, δεν είναι ο Μακρόν, αλλά ο ηττημένος Φρανσουά Φιγιόν: «ο αρχηγός του κόμματος της γαλλικής δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν έκανε ιστορικό χαμηλό, με ποσοστό γύρω στο 20%», έγραφαν την επομένη των εκλογών οι γαλλικές εφημερίδες. Χωρίς να αποφεύγουν τη σύγκριση του συγκεκριμένου ιστορικού χαμηλού με το ελληνικό αντίστοιχο, (Σαμαράς 2015), όπως οι δικές μας φυλλάδες. Οι οποίες, μετά βίας επίσης, συνέκριναν τη συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ (Βενιζέλος 2015) το Βατερλό του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος υπό τον Αμόν: αν ο Φιγιόν θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψει την πολιτική με το 20%, τι θα έπρεπε να κάνει ο Μπενουά Αμόν με το 6,3; Ήδη οι Γάλλοι σοσιαλιστές εγκαταλείπουν άρον-άρον το κόμμα τους όπως τα ποντίκια το καράβι που βουλιάζει, ομολογώντας «καταστροφή» και «ηθική (;) ήττα»… 

Λοιπόν που λέτε, στην πραγματικότητα, έξω από το… φαντασιακό του Κυριάκου Μακρόν (pardon monsieur Macron) οι ηττημένοι των Γαλλικών εκλογών είναι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, (Νέα Δημοκρατία στο ελληνικό… αντίστοιχο) και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (το αντίστοιχο του ελληνικού ΠΑΣΟΚ). Άν μάλιστα ο Μελανσόν ανέβαζε 2-3 μονάδες τα ποσοστά του, οι Γαλλικές εκλογές 2017 θα ήσαν μια χαρά ριμέικ των Ελληνικών αντίστοιχων του 2015…

3 Μαΐου 2017

ΜΜΕ: το ελιξίριο του Ιβάν του επενδυτή


Η κυνική ομολογία («τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία») του Ιβάν Σαββίδη, που πέρασε απαρατήρητη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Έπρεπε να έρθει στη χώρα μας ο Ελληνορώσος Επενδυτής Ιβάν Σαββίδης για να μας… αποκαλύψει ότι τα ΜΜΕ δεν είναι αυτό που όλοι νομίζαμε, (Μέσα Ενημέρωσης ενός μεγάλου πλήθους ανθρώπων για τρέχοντα γεγονότα και ιδέες) αλλά το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας. Και κάτι παραπάνω: τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία!... 

«Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει με αυτοπεποίθηση Πούτιν, αλαζονεία Τραμπ και κυνισμό Ερντογάν» περιγράφουν, υπερβάλλοντας, κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του. Άλλοι του προσάπτουν ακατάσχετη αυτοαναφορικότητα («όλο εγώ κι εγώ είναι») αλλά και μια δαιμόνια κρυψίνοια∙ «κρύβει λόγια», είναι η ευγενικότερη, σχετική, προσέγγιση : «Αν δεν έχεις σχέση με media δεν μπορείς να ασχοληθείς με μεγάλες επιχειρήσεις, επειδή σε πατάνε όπως θέλουνε» είπε. Δεν είπε όμως ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι που σε «πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχεις media, αφήνοντάς σε να πλανάσαι ότι εκείνοι που «τον πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχει media είναι όλοι εκείνοι που διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή τα media… 

«Όλοι εκείνοι»… Το μιντιακό σύμπαν δηλαδή… Από τον Μπόμπολα και τον Κυριακού, ως τον Κοντομηνα και τον… Βαξεβάνη. Όμως, προφανέστατα, εννοούσε τους δύο εκ των τριών γνωστών ανταγωνιστών του στον τομέα της ποδοσφαιρικής… επιχειρηματικότητας, τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο. Οι οποίοι διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή media. Και ως εκ’ τούτου το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία. Και είναι δυνατοί. Και «τον… πατάνε όπως θέλουν»… 

 Αυτοϋπονόμευση 

Ωστόσο, το αθλητικό ρεπορτάζ υποστηρίζει ότι τώρα πια, είναι ο ελληνορώσος επενδυτής εκείνος που «πατάει όπως… θέλει» τους ανταγωνιστές του (στον τομέα της ποδοσφαιρικής επιχειρηματικότητας), τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο: το έκανε φουσκώνοντας κάποια συνήθη επεισόδια στη φυσούνα του Καραϊσκάκης μετά το ματς Ολυμπιακού – Πλατανιά και διεκδικώντας δικαστικά (με αφαίρεση βαθμών) τον τίτλο του πρωταθλητή από την ΠΑΕ του Μαρινάκη… Και το έκανε… πατώντας όπως ήθελε (δια της διαιτησίας Κύζα) την ΠΑΕ του Αλαφούζου στην Τούμπα. Αλλά πως το έκανε χωρίς να διαθέτει (είναι γνωστό ότι ακόμα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον «Πήγασο») το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας; Είναι το ερώτημα. 

«Είναι ο εκλεκτός της πολιτείας», απαντούν οι «πατημένοι» ανταγωνιστές του, μέσω των… «ελιξιρίων μεγάλης επιχειρηματικότητας» που διαθέτουν. Και ξεσηκώνουν τις στρατιές των οπαδών τους εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, καταγγέλλοντας «διαπλοκή με τον Ελληνορώσο επενδυτή»!.. Χωρίς να υπολογίζουν ότι, μ’ αυτή τους την αντίδραση αναγνωρίζουν (αφού γνωρίζουν!) ότι η «διαπλοκή» με μια κυβέρνηση είναι δυνατότερο… «ελιξίριο μεγάλης επιχειρηματικότητας» απ’ ότι η διαπλοκή των ιδίων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οποία, πέρα από το γεγονός ότι τεκμηριώνεται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα των media που, ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας», διαθέτουν και χρησιμοποιούν, τεκμηριώθηκε και στη Βουλή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μ’ εκείνη την υπονομευτική (και εν τέλει αυτοϋπονομευτική της επιχειρηματικότητας του αντιπάλου τους), επερώτηση επί της διαδικασίας εξαγοράς της ΣΕΚΑΠ… 

Ποδόσφαιρο – media - πολιτική 

Το θλιβερό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ ο Ελληνορώσος επενδυτής τόλμησε να πει δημοσίως ότι στην πραγματικότητά μας τα media είναι το «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας»,( «το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία»!) η συγκλονιστική αυτή δημόσια ομολογία εγκατεστημένης διαφθοράς αντιμετωπίστηκε είτε ως αφορμή για παραπολιτικές εγκλήσεις και αντεγκλήσεις, είτε ως κοσμική γραφικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολιτικές και μιντιακές, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Σε μια εποχή κατά την οποία τα media έχουν απαξιωθεί απολύτως ως Μέσα Ενημέρωσης και πτωχεύουν και, το ένα μετά το άλλο κλείνουν, και στη θέση τους ανοίγουν άλλα, περισσότερα απ’ αυτά που κλείνουν∙ τα περισσότερα όπως, κυνικά, τα προσδιόρισε ο Ελληνορώσος επενδυτής - ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας». Δηλαδή ως μέσα διαπλοκής. 

Πιο ανησυχητική φαντάζει η δήλωση του Ελληνορώσου επενδυτή ότι «δεν χρειάζομαι τα ΜΜΕ για να επηρεάζω το πολιτικό σύστημα στη χώρα», που εξελίχθηκε σε μια πολιτική αυτοαναφορά και, εν κατακλείδι, ακούστηκε σαν απειλή ανάμειξής με την πολιτική. 

Σκεφτείτε: αν ο Ιβάν Σαββίδης αποκτήσει το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», θα έχουμε τρεις μιντιάρχες, (Αλαφούζος, Μαρινάκης, Σαββίδης) που θα είναι, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, ιδιοκτήτες τριών εκ’ των μεγαλυτέρων Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών της χώρας. Τότε ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά σε ένα πρωτοφανές εξουσιαστικό εποικοδόμημα που, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», θα διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη (αλληλοσπαρασσόμενη) συγχώνευση των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκαν της δημοσιογραφίας. Στα πρότυπα του σημερινού ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ, για να πάρετε μια ιδέα.