25 Απριλίου 2017

Μακρόν, το ιδανικό φιλελέ φερέφωνο


Παιδί μιας ετοιμοθάνατης εποχής (της εποχή του νεοφιλελευθερισμού) που δεν θέλει να πεθάνει... 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ξεκινώντας μια σοβαρή ανάλυση για τις Γαλλικές εκλογές, θα μπορούσα να αρχίσω με τη διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, και αυτό να μην είναι το γνωστό κλισέ μιας βαριεστημένης ανάλυσης ανάμεσα στις χιλιάδες μετεκλογικές αναλύσεις που ζάλισαν… περεταίρω την παραζαλισμένη από τον κατεστημένο καταιγισμό πληροφοριών, παγκόσμια κοινή γνώμη: στη συγκεκριμένη, μάλιστα, περίπτωση, το γεγονός ότι το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο, αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι στα τρία – τέσσερα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίστηκε, δεν μπόρεσε να χαρακτηρισθεί, αναμενόμενο. Λόγω… δημοσκοπήσεων: στη Γαλλία, οι δημοσκοπήσεις δούλεψαν, οι προβλέψεις «έπεσαν μέσα», και αυτό ήταν έκπληξη, η μοναδική ίσως έκπληξη, όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα. Μια έκπληξη που μπορεί να σημαίνει, αν όχι την γενική αποκατάσταση της αξιοπιστίας των δημοσκοπήσεων, την εγκυρότητα των Γαλλικών εταιριών μετρήσεων. Σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες Ελληνικές, ή Ιταλικές, ή αμερικανικές, που βιώνουν τα επίχειρα των ακραία αποτυχημένων προβλέψεών τους. Και αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη ως εταιρίες πολιτικής χειραγώγησης. Της κοινής Γνώμης… 

Αρχίζοντας λοιπόν με τη με το κλισέ «το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο», και με την υποσημείωση ότι αυτή ακριβώς η επαλήθευση, (η επαλήθευση του αναμενόμενου) ήταν η μοναδική έκπληξη όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι η πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν», ήταν αναμενόμενη… 

Ιδανικό φερέφωνο 

Επί της ουσίας τώρα, όσον αφορά την πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν» και την (αναμενόμενη επίσης) εκτόξευσή του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, θα συμφωνήσω με τον Γάλλο οικονομολόγο Φρεντερίκ Λορντόν, ότι ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος: Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…» 

Ο αρθρογράφος της Monde Diplomatique είναι σαφής. Η «ετοιμοθάνατη εποχή που δεν θέλει να πεθάνει» είναι η εποχή του νεοφιλελευθερισμού, του αχαλίνωτου οικονομισμού, της παγκοσμιοποίησης. Ο κόσμος αυτής της εποχής, (ο κόσμος που συναποτελεί αυτό που αποκαλούμε «σύστημα», η οικονομική ελίτ και οι πολιτικοί ταγοί και υπηρέτες της) είναι «ένας κόσμος καταδικασμένος» που δεν το βάζει κάτω, «αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του». Και ο Μακρόν είναι η ύστατη καταφυγή του, «το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση» αυτού του «ετοιμοθάνατου κόσμου». «Ο τελευταίος σπασμός του συστήματος»… 

Τρία … ριμέικ 

«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», θα απαντούσε ένας καλός… συστημικός. Και πράγματι, η αποτίμηση του αρθρογράφου Λορντόν για το «φαινόμενο» Μακρόν, τη οποία προσωπικά συμμερίζομαι, θα μπορούσε να εκφράζει περισσότερο μιαν αισιοδοξία της βούλησης, παρά μιαν αντικειμενική θεώρηση – χωρίς να αποκλείεται το δεύτερο. Όμως σίγουρα, η έκφραση «Θα είμαι πολύ σαφής »… , αυτός ο επαναλαμβανόμενος τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν αρχίζει κάθε απόπειρα να εξηγήσει κάτι χωρίς να εξηγεί τίποτε, προδίδει μια βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας, ή της ανυπαρξίας της: δίχως αμφιβολία, είναι η ίδια η εποχή μας που ‘μιλάει’ μέσω του υποψηφίου που δεν θέλει να μιλήσει – και, για τον ίδιο λόγο, δεν παύει να αισθάνεται υποχρεωμένος να μας προειδοποιήσει ότι θα ‘είναι σαφής’, αποφαίνεται επ’ αυτού ο Φρεντερίκ Λορντόν. 

Αναμφισβήτητα, το βασικότερο σημείο ανάλυσης του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών είναι ο «μη πολιτικός» Μακρόν. Σπουδαία, επίσης, σημεία είναι, η παταγώδης πτώση του Σοσιαλιστικού Κόμματος – η ανώμαλη προσγείωσή του στο 6%, ο προσωπικός θρίαμβος του Μελανσόν και η καθήλωση του παραδοσιακού κόμματος της Γαλλικής Δεξιάς στο 20%. Ωστόσο, οι αναλύσεις επ’ αυτών θα ήσαν βαρετές για το ελληνικό κοινό, αφού θα έμοιαζαν με ριμέικ της παταγώδους πτώσης του ΠΑΣΟΚ, του προσωπικού θριάμβου του Τσίπρα και της συρρίκνωσης της ΝΔ αντίστοιχα, στην εποχή των μνημονίων. 

Τέλος, ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο ανάλυσης των Γαλλικών εκλογών που πέρασε απαρατήρητο εντοπίζεται στο γεγονός ότι η πρωτιά του μη κομματικού Μακρόν» εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα για τα κόμματα του 21ου αιώνα. Την αναγκαιότητά τους, τον επαναπροσδιορισμό τους, τον εκσυγχρονισμό της αποστολής τους.

19 Απριλίου 2017

Μαρίν Λεπέν: η... Ζαν ντ' Άρκ του 21ου


Μόνο που οι «εισβολείς» δεν είναι Άγγλοι στρατιώτες με τόξα και σπαθιά αλλά Σύριοι πρόσφυγες με τον πανικό του εμφυλίου στα μάτια. 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

Ενώ η Γαλλία ξεροσταλιάζει στις κάλπες, προκειμένου να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία, εμείς οι απ’ έξω βλέπουμε τις πολιτικές καρικατούρες των διεκδικητών του προεδρικού… τίτλου και αναρωτιόμαστε πόσο απαραίτητο είναι όλο αυτό για την ευτυχία των Γάλλων. Και πόσο απαραίτητες είναι αυτές. Οι καρικατούρες των διεκδικητών. Όπως της Μαρίν Λεπέν, δηλαδή: «Θα σας προστατεύσω. Το πρώτο μέτρο που θα λάβω ως πρόεδρος της Γαλλίας θα είναι να αποκαταστήσω τα σύνορα της Γαλλίας»… 

Θα αποκαταστήσει τα… σύνορα της Γαλλίας! Ως Ζαν ντ’ Άρκ του 21ου αιώνα. Που πήρε απ’ το Θεό τη διαταγή να μπει επικεφαλής του γαλλικού κράτους για να εκδιώξει τους Άγγλους εισβολείς… 

Αλλά οι «εισβολείς» στην περίπτωσή μας δεν είναι Άγγλοι στρατιώτες με τόξα και σπαθιά. Σύριοι πρόσφυγες είναι. Με τον πανικό του εμφυλίου στα μάτια. Επιχειρούν το δουλεμπορικό «ταξίδι της απελπισίας» και γλυτώνουν τον πνιγμό. Και φτάνουν στις μεσογειακές ακτές για να «διαμοιραστούν» στις ευρωπαϊκές χώρες. Να απαγκιάσουν: «8.300 μετανάστες διασώθηκαν τις τελευταίες τέσσερις μέρες ανοιχτά της Σικελίας, απ’ τους 8.313 που, συνολικά, αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν τις ιταλικές ακτές. O μεγάλος αριθμός των διασώσεων οφείλεται στο ότι πολλοί δουλέμποροι που μεταφέρουν μετανάστες και πρόσφυγες επωφελήθηκαν των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών, για να πολλαπλασιάσουν τα λεγόμενα «ταξίδια της απελπισίας» με τα άκρως επικίνδυνα σαπιοκάραβά τους. Δεκατρείς άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί από την θάλασσα…». 

Μαρίν και Ντόναλντ 

Πρέπει να είσαι ηλίθιος ή πολιτικά διαταραγμένος για να ψηφίσεις Μαρίν Λεπέν επειδή σου υπόσχεται προστασία δια της… αποκαταστάσεως των συνόρων της χώρας σου. Και να εννοεί, προφανώς, την φραγή των γαλλικών συνόρων για κάθε «ξένο», αλλόθρησκο ή αλλόδοξο, εν γένει: φραγή συνόρων απέναντι στους ξένους, σε μια χώρα που έχει τους ξένους… μέσα της. Την πλέον πολυπολιτισμική χώρα του κόσμου, μετά τις ΗΠΑ!... Είναι δυνατόν; 

«Είναι»!.. Διότι και η άλλη ηγετική καρικατούρα των καιρών μας, ο Ντόναλντ Τραμπ, «προστασία απ’ τους ξένους με φραγή συνόρων υποσχέθηκε και πέτυχε», σου λέει ο άλλος. Και έχει δίκιο, με μια διαφορά. Άλλο Γαλλία κι άλλο ΗΠΑ – άλλο Γάλλοι και άλλο Αμερικάνοι. 

Στις ΗΠΑ επικρατεί η κοινωνική παράνοια που περιγράφει ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία του «Μια γυναίκα εξομολογείται», και αναλύει ο Ντένις Κροζντάνοβιτ στη «Μικρή Πραγματεία περί αμεριμνησίας»: όπως στην ταινία του Κασσαβέτη, έτσι και στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ δεν βλέπουμε τη δράση του πουριτανισμού στην υψηλή κοινωνία, αλλά την έμμεση και νοσηρή επίδρασή του στη μικροαστική εργατική τάξη. «Αυτό το ανθρώπινο δείγμα», αναλύει ο Γκροζντάνεβιτς, «αποκαλύπτει μια τραγική πνευματική ερήμωση, που δυσκολευόμαστε να τη φανταστούμε σε άλλο μέρος του κόσμου». «Θα ’λεγε κανείς», συνεχίζει, «ότι αυτά τα άτομα (σ. σ: της μικροαστικής εργατικής τάξης, εννοεί) δεν έχουν απολύτως τίποτα να τα κρατάει στη ζωή, πέρα από την πιο κοινή, την πιο τυποποιημένη καθημερινότητα. 

Καλόβουλοι άξεστοι 

Εντάξει, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αμερικανικές λαϊκές μάζες ζουν στο βασίλειο του τεχνητού: ακόμα και τα συναισθήματά τους, χωρίς σημείο αναφοράς ή μια - έστω, ελάχιστη - ιδεαλιστική ανάταση, είναι επικινδύνως ασταθή (γι’ αυτό και δεν παραλείπουν να ρωτάνε ασταμάτητα ο ένας τον άλλον: Μ’ αγαπάς;) και οι τρόποι τους χοντροκομμένοι και τραχείς, αφού η φτωχή και στερεότυπη μόρφωση που έλαβαν, σε συνδυασμό με την έλλειψη ισχυρής λαϊκής παράδοσης στη συγκεκριμένη χώρα, τους αποκλείει από την ποικιλία των αποχρώσεων και των λεπτοτήτων που επικρατούν στον φυσικό κόσμο. Και το μόνο που αντισταθμίζει την αδεξιότητα αυτών των καλόβουλων άξεστων, είναι η θέλησή τους να επανορθώσουν τις τρομερές και συχνά τερατώδεις κουταμάρες τους... 

Εν τέλει, ο Τραμπ τους έπεισε ότι ήταν κουταμάρα που ψήφισαν τον Ομπάμα με τα ανοιχτά σύνορα, το διατλαντικό εμπόριο, την παγκοσμιοποίηση. Και την… διόρθωσαν. Ψηφίζοντας φραγή συνόρων για τις μελαμψές φυλές του Ισλάμ, μεξικάνικα τείχη και… σούπερ βόμβες. Αλλά οι Γάλλοι, όσο κι αν είναι σωβινιστές και όσο κι αν φρικάρουν με τους τζιχαντιστές του ISIS (όλοι φρικάρουμε), δεν είναι τόσο ηλίθιοι ούτε τόσο διαταραγμένοι ώστε να ψηφίσουν Μαρίν Λεπέν επειδή τους υπόσχεται… προστασία δια της φραγής των συνόρων. Οι περισσότεροι θα την ψηφίσουν από αντίδραση σ’ αυτό το αβάσταχτο τοπίο αισθηματικής ξηρασίας που βιώνουν – όλοι το βιώνουμε, όπου ευδοκιμούν τα βασικά ένστικτα του οικονομισμού: ο πολιτικός κυνισμός, ο μεσσιανισμός των αγορών, η αλαζονεία του πλούτου, η μιζέρια της φτώχειας. Μια κουταμάρα∙ που θα την διορθώσουν στον β’ γύρο…

11 Απριλίου 2017

Όταν ο Κικίλιας διαψεύδει τον Σόϊμπλε!


Η οριστική συντριβή της στρατηγικής της της Ν.Δ. εδράζεται στην ολοκλήρωση της συμφωνίας της Μάλτας με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο για την Ελλάδα», δήλωνε τη Δευτέρα του Πάσχα ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. «Όχι θα υπάρξει», διέψευδε, την ίδια ημέρα, η Νέα Δημοκρατία. «Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί, τελικά, να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση με ένα τέταρτο Μνημόνιο με βαριά υπερφορολόγηση όλων των Ελλήνων και νέα περικοπή συντάξεων», δήλωνε ακολούθως ο εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Ο Κικίλιας διαψεύδει τον Σόϊμπλε», θα ήταν ένας ωραίος τίτλος που θα κοσμούσε με εύγλωττο σαρκασμό τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων της ημέρας εκείνης μοιράζοντας πικρά χαμόγελα στους αναγνώστες. Αλλά οι εφημερίδες δεν έχουν χιούμορ. Ούτε καν… αναγνώστες. 

Πέρα από την πλάκα, το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει φτάσει στο σημείο να ξεπερνά ακόμα και τον Σόϊμπλε σε «διαπραγματευτικό ανθελληνισμό», (κρατήστε τον όρο, θα τον συναντάμε συχνά στα μελλοντικά ιστορήματα της μνημονιακής Οδύσσειας της χώρας μας) περιγράφει τη συντριβή της στρατηγικής της αντί-ΣΥΡΙΖΑ καταστροφολογίας. Στρατηγικής, που ακολουθούσε πιστά (υπό τη συνοδεία σύσσωμης της μείζονος αντιπολίτευσης) από την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην προεδρία του κόμματος της συντηρητικής παράταξης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συντριβή οριστική, ελπίζουμε∙ με την ελπίδα να εδράζεται στην ολοκλήρωση της συμφωνίας με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ και στην αισιοδοξία της κυβέρνησης Τσίπρα για το «μετά»: Μετά τη συμφωνία της Μάλτας καθίσταται ορατό το τέλος της επιτροπείας και ο αμετάκλητος στόχος μας να δοθεί τέλος σε αυτή την περιπέτεια… 

Ο ύμνος του Μοσχοβισί  

Τον ισχυρό τον ισχυρό κλονισμό που προκάλεσε στην καταστροφολογική στρατηγική της Ν.Δ. η συμφωνία της Μάλτας και η δήλωση του Σόϊμπλε ότι «Δεν θα υπάρξει 4ο μνημόνιο για την Ελλάδα», ήρθε να ολοκληρώσει ένας ύμνος στην κυβέρνηση Τσίπρα, υπογεγραμμένος από τον Επίτροπο Ευρωπαϊκών υποθέσεων της Ε.Ε. Πιερ Μοσκοβισί: 
 ● «Από το καλοκαίρι του 2015, διακόσια και πλέον μέτρα ελήφθησαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας- κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γαλλίας…» 
 ● «Το 2016 το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας… ήταν τουλάχιστον 3% του ΑΕΠ, ήτοι έξι φορές μεγαλύτερο από τον προβλεπόμενο στόχο! Η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του 1,75% του ΑΕΠ το 2017 και του 3,5% το 2018.» 
 ● «Αυτά τα αποτελέσματα αποτελούν καρπό μιας εξαιρετικά δύσκολης δημοσιονομικής προσαρμογής. Ποια ευρωπαϊκή χώρα γνώρισε μια τέτοια προσαρμογή; Επομένως, ναι, αυτό το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν οι Έλληνες πολίτες στην κρίση πρέπει να αναγνωριστεί, να χαιρετιστεί και να αποζημιωθεί!». 

Μιλάμε για ένα πραγματικό έπος αφιερωμένο στον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Μια ανεπιφύλακτη αναγνώριση της «πρώτης φορά Αριστεράς» από το «σύστημα» διακυβέρνησης της Ε.Ε. Διότι επίλεκτο μέλος του συστήματος είναι ο Γάλλος… σοσιαλιστής: «Από το καλοκαίρι του 2015, διακόσια και πλέον μέτρα ελήφθησαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας- κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες»!.. 

Σταγόνες αμφιβολίας 

«Με στόχο τη μεταρρύθμιση της χώρας»! Εδώ το… «έπος Μοσχοβισί» σαρκάζει τον «αντισυστημισμό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την ένταση που η δήλωση Σόϊμπλε σαρκάζει τον «συστημισμό» της Νέας Δημοκρατίας. Εξισώνοντας στο επίπεδο των επικοινωνιακών διαξιφισμών τη συστημικότητα (ή την αντισυστημικότητα) κυβέρνησης – αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Και τι παραπάνω πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που θα πετύχαινε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου;» είναι η ερώτηση που υποβάλλεται ως επιχείρημα στις πελατειακές περιοχές της Δεξιάς. Μια ερώτηση όμως, που κυκλοφορεί και αντεστραμμένη: «Και τι χειρότερο θα πετύχαινε η Ν.Δ. του Κυριάκου από αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; 

Η ερώτηση αυτή, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της ελληνικής κοινωνίας και πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας∙ να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως αναποφάσιστους - τέως ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και πολλών μελών του κόμματος, ασφαλώς. Μήπως και των δεκατριών στελεχών που υπέβαλλαν εκείνο το θορυβώδες κείμενο διαφοροποίησης από την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που ανάβει πράσινο φως στην κυβέρνηση για να υπογράψει τη συμφωνία; 

Ίσως: αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Και στην περίπτωσή μας το «σπέρμα της αμφιβολίας» παράγεται από το γεγονός ότι έχουμε μόνο την προτεινόμενη «αλήθεια» και όχι την απόδειξή της. Ούτε καν την ελπίδα ότι «μετά τη συμφωνία της Μάλτας καθίσταται ορατό το τέλος της επιτροπείας και ο αμετάκλητος στόχος να δοθεί τέλος σε αυτή την περιπέτεια…».

5 Απριλίου 2017

Εφημερίδες εκτός πραγματικότητας


Αντί ειδήσεων και γεγονότων, οι τίτλοι στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων πουλάνε αντί-Σύριζα… ιδεαλισμό. 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας», είναι ο τίτλος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» . Στην Πρώτη σελίδα. Εκεί όπου, συνήθως, οι εφημερίδες προβάλλουν το γεγονός της ημέρας. Αλλά εδώ δεν προβάλλεται κάποιο γεγονός, προβάλλεται μια σκέψη. Και η πραγματικότητα υπάρχει έξω από τη σκέψη. «Ο στοιχειωδέστερος ορισμός του υλισμού συνίσταται στη θέση περί ύπαρξης της πραγματικότητας έξω από τη σκέψη ή τη συνείδηση», έλεγε ο Αλτουσέρ προκειμένου να αποδείξει ότι ο Φρόυντ ήταν υλιστής… 

Πράγματι, ο Φρόιντ απέρριπτε την προτεραιότητα της συνείδησης, όχι μόνο ως προς τη γνώση αλλά και ως προς την ίδια τη συνείδηση: «αμφισβητούσε την προτεραιότητα της συνείδησης στην ψυχολογία», σημειώνει ο Αλτουσέρ («Θέσεις», τεύχος 53), τονίζοντας την πασίγνωστη αντίθεση του Φρόυντ «απέναντι σε κάθε ιδεαλισμό, στον σπιριτουαλισμό και τη θρησκεία, ακόμη και όταν αυτή παίρνει το ένδυμα της ηθικής»… 

Εδώ ήθελα να καταλήξω: τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και των άλλων εφημερίδων της Δεξιάς (οι περισσότερες της Δεξιάς είναι πια – αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα) έχουν πάψει να ασχολούνται με την πραγματικότητα, να προβάλλουν γεγονότα. Προβάλλουν σκέψεις: «ιδεαλισμό, σπιριτουαλισμό, θρησκεία». Αντισύριζα ιδεοληψία με το ένδυμα της κυβερνητικής… ηθικής. 

Η πραγματικότητά μας 

«Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας», γράφει η εφημερίδα, αλλά αυτή είναι μια σκέψη - μια κακόβουλη σκέψη για τη διαπραγμάτευση, για να είμαστε ακριβείς. Και μια (κακόβουλη ή μη) σκέψη για τη διαπραγμάτευση δεν είναι πραγματικότητα αφού, το είπαμε, σύμφωνα με τον στοιχειωδέστερο ορισμό του υλισμού, η πραγματικότητα υπάρχει έξω από τη σκέψη. Απ’ αυτή την άποψη, η πραγματικότητα – το γεγονός, ας το πούμε καλύτερα, είναι η διαπραγμάτευση. Αυτοπροσώπως, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Σε προέκταση δε (με την… υλιστική σκέψη μας εμείς τώρα), μπορούμε να πούμε ότι η διαπραγμάτευση είναι η Ελληνική πραγματικότητα από τις 23 Απριλίου 2010 και εντεύθεν: από τότε που ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιωργάκης Παπανδρέου ξεμύτισε μπροστά στις κάμερες, στο Καστελόριζο, και ανακοίνωσε με χαζοχαρούμενο ύφος την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης υπό την… αιγίδα του Δ.Ν.Τ. 

Με τη διαφορά ότι, τότε, οι εφημερίδες ήταν περισσότερες από τις σημερινές, και οι περισσότερες εξ’ αυτών δεν ήσαν δεξιές όπως οι σημερινές (αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα), κεντροαριστερές ήταν και, ανεξάρτητα απ’ αυτό, πρόβαλλαν πραγματικότητες – γεγονότα πρόβαλλαν. Και όχι σκέψεις… 

Οι τίτλοι τότε… 

Παραθέτω, για του λόγου το αληθές, τους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων της επομένης του «Καστελόριζου» μέρας. Μέσω των οποίων «διάβαζες» την πραγματικότητα, το γεγονός δηλαδή, έξω από τη σκέψη. Έτσι ακριβώς: 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Προσφυγή άνευ όρων. Πάμε στον μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ κι όποιος αντέξει 
ΤΑ ΝΕΑ: Ελλήνων Οδύσσεια. Ο κύβος ερρίφθη - πάμε «τρόικα». Τρία (τουλάχιστον) χρόνια σκληρής λιτότητας 
ΤΟ ΒΗΜΑ: Θρίλερ διαρκείας! Αβεβαιότητα παρά την προσφυγή. Κερδοσκόποι και Μέρκελ μας έστειλαν στο ΔΝΤ 
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αναγκαστική προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης - Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ για 5 έτη - Στρος - Καν: Είμαστε έτοιμοι 
ΕΘΝΟΣ: Καταφύγιο στον μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ. Αιφνιδιασμός Γιώργου από το Καστελόριζο
Η ΑΥΓΗ: Να μιλήσει ο λαός. Τον εκρηκτικό μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ πυροδότησε από το Καστελλόριζο ο Γ. Παπανδρέου 
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Οδηγούν το λαό σε όλεθρο και θυσίες χωρίς τέλος. Η κυβέρνηση προσέφυγε στο μηχανισμό δανειοδότησης ΕΕ-ΔΝΤ 
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Παράδοση άνευ όρων Γιώργου στο ΔΝΤ. Ανακοίνωσε την ενεργοποίηση του μηχανισμού πριν διαπραγματευθεί τους όρους • ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Πάτησε τη σκανδάλη. Πήγε στο... Καστελλόριζο ο πρωθυπουργός για να ανακοινώσει την προσφυγή στο «σχέδιο στήριξης» 
ΑΥΡΙΑΝΗ: Παράδοση άνευ όρων στο ΔΝΤ και στο βάθος χρεωκοπία. Έρχεται πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων μαζί με την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. 

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, κυρίως λόγω Γιωργάκη Παπανδρέου, και Μέρκελ και Παπαδήμου και Σόϊμπλε και Σαμαρά και Βενιζέλου και Λαγκάρντ και Ντάισελμπλουμ και… ούτω κάθε εξής, η διαπραγμάτευση παραμένει η Ελληνική πραγματικότητα. Και ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να την κλίσει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και των άλλων εφημερίδων της Δεξιάς (οι περισσότερες της Δεξιάς είναι πια – αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα) αντί πραγματικότητας προβάλλουν αντισύριζα… σκέψεις: «Η Διαπραγμάτευση κατάντησε ανέκδοτο. Η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση προκαλεί σκωπτικά σχόλια εντός και εκτός της χώρας».