Το μιντιακό πραξικόπημα με τις περούκες ..................και τα βοσκοτόπια..................

Στο επικοινωνιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η ιστορία των ρεπόρτερ με τις περούκες περιέβαλλε με το ένδυμα της γραφικότητας το δόλιο σώμα της στημένης δημοσιογραφίας: «ήσαν δυο μεταμφιεσμένοι δημοσιογράφοι ή μήπως δυο κακομαθημένα κ@λόπαιδα μεταμφιεσμένα σε δημοσιογράφους;», αναρωτιέσαι. «Κατά τη γνώμη μου το δεύτερο», καταλήγεις και, ως περιώνυμο ρετάλι του διαπομπευμένου λειτουργήματος, αισθάνεσαι την ανάγκη να επαναλάβεις την ανεπίδοτη δεοντολογική παρακαταθήκη του Λέοντα Καραπαναγιώτη: οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις, δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να τα καταγράφουν… 

 ● Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει.. χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

● Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν… 

Προφανώς (ως προς την τελευταία παράγραφο της «παρακαταθήκης», τη διδακτική της ουσία), εις μάτην: στην προκειμένη περίπτωσή, η πολιτική εξουσία, (αν πολιτική εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του) προσπαθεί να βρει «δρόμο διαφυγής» αμφισβητώντας (εύκολα!) την αξιοπιστία των ΜΜΕ και υποδεικνύοντας ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς «που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», αλλά δεν την ακούει κανείς… 

Τα… βοσκοτόπια 

Στο μιντιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. Τα οποία, καθώς βιώνουν την απώλεια των αυτοκρατορικών προνομίων που τους χάριζε η εξουσιαστική τους θέση στο τρίγωνο της διαπλοκής, (ΜΜΕ – Τραπεζικό σύστημα – Πολιτική εξουσία) συνασπίζονται σε ένα μιντιακό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης: ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA, ANT1, ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, Καθημερινή, Ελεύθερος Τύπος. Κι από κοντά ο Κυριάκος με τα τσεκουροφόρα πρωτοπαλίκαρά του, η Φώφη με τον δεκανέα της (τον Λοβέρδο της, θέλω να πω) και οι λοιπές αντικυβερνητικές δυνάμεις του μιντιακού βουνού και του κοινοβουλευτικού λόγγου, ένα σώμα – μια ψυχή, στα έσχατα χαρακώματα της διαπλοκής. Με πολιορκητικό κριό τον… υπερθεματιστή Καλογρίτσα!.. 

Και να τα… βοσκοτόπια, και να τα Αττικά χαλκεύματα: από το πρωί της Δευτέρας ως το μεσημέρι της Τετάρτης έπαιξαν και προβλήθηκαν στις συνασπισμένες εφημερίδες και τα κανάλια της διαπλοκής (αυτή την ιδιότυπη ενημερωτική χούντα) εκατοντάδες παραδημοσιογραφικές μυθοπλασίες για τα «βοσκοτόπια» (που αποδείχτηκαν «φιλέτα γης με πέντε χιλιόμετρα παραλιακής πρόσοψης ) και άλλες τόσες για το «σκάνδαλο της Τράπεζας Αττικής», πάντα προσωποποιημένο στον… «κόκκινο υπερθεματιστή» και την δανειοδότησή του: «τα δάνεια στις εταιρείες του ομίλου Καλογρίτσα, εντός των εγκεκριμένων ορίων της τράπεζας, είναι ενήμερα, εξυπηρετούνται κανονικά και έχουν δοθεί με συγκεκριμένα καλύμματα με τους πιο αυστηρούς όρους», πληροφόρησε τους αρμόδιους συντάκτες η νέα Διοίκηση της Τράπεζας Αττικής… 

Μα οι πραξικοπηματίες μιντιάρχες δεν είδαν – δεν άκουσαν. Και «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», δεν έγραψαν, δεν είπαν, δεν πληροφόρησαν: Δεν υπάρχουν… 

Κλονίστηκαν συνθέμελα 

Φόρεσαν τις περούκες της διαπλοκής και ψωνίζονται στα καφέ του κιτρινισμού και στα λόμπι της παραπληροφόρησης. Άλλοι προτάσσουν τα γραβατωμένα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι με ξετσίπωτη γενναιότητα τα τηλεπαράθυρα των διαπλεκομένων συμφερόντων των καναλαρχών. Που είναι και δικά τους συμφέροντα. Και άλλοι, οι πολλοί, χρησιμοποιούνται, εκόντες – άκοντες, ως ανθρώπινες ασπίδες των πραξικοπηματιών της ενημέρωσης, αφεντικών τους. 

Ξεκάθαρα: δεν είναι ο νόμος Παππά. Δεν είναι ο Μαρινάκης και ο Καλογρίτσας. Είναι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το έβαλαν αμέτι – μωχαμέτι να καθαρίσουν τη διαπλοκή. Και εκείνη αντιστέκεται λυσσαλέα, και με τις τρείς αιχμές του τριγώνου της: Κυριάκος – Στουρνάρας – Αλαφούζος, αν το προσωποποιήσουμε κι εμείς σε μια μυθοπλασία που ελάχιστα απέχει απ’ την αλήθεια… 

Έχω ξαναγράψει ότι η ο νόμος Παππά δεν φτάνει ούτε για αρχή, ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε πως η αδειοδότηση των τεσσάρων μόνο χρήμα και νομιμότητα αποδίδει – διόλου δεν σημαίνει απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή. Ωστόσο, (κι αυτό εκ του αποτελέσματος) ο νόμος Παππά, η εφαρμογή του, ο διαγωνισμός και ό,τι αυτός απέδωσε, κλονίζει συθέμελα το τρίγωνο της υπαρκτής διαπλοκής∙ που, επί 23 συναπτά έτη, εξουσίαζε, στην κυριολεξία, τον τόπο: το αντικυβερνητικό μιντιακό πραξικόπημα – οπερέτα με τις περούκες και τα βοσκοτόπια καταγράφεται ήδη ως η τελευταία πράξη του δράματος. Μακάρι…

Νίκος Τσαγκρής