28 Σεπτεμβρίου 2016

"Μα τι κόμμα είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ;"



Μια ερώτηση που περιμένουν να απαντηθεί (από το Συνέδριο του κόμματος) δεκάδες χιλιάδες 
αριστεροί που κατοικούν «απ’ έξω»  

Μια ανάρτηση 100 λέξεων στο facebook μπορεί να αξίζει περισσότερο από εκατό χιλιάδες λέξεις εσωκομματικού προσυνεδριακού διαλόγου. Διαβάζουμε:

“Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα. 
Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι αλλού κινήσατε γι’ αλλού , κι αλλού η ζωή σας πήγε ..." 
Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι … 
Αποφασίστε και υποστηρίξτε το με Κυβερνητικό ανασχηματισμό, από τον οποίο καλό θα ήταν να λείπουν οι κλαψιάρηδες , οι κουζουλοί και εντελώς ευήθεις ... 
Ό,τι είναι να γίνει , ας γίνει με συντονισμένα βήματα ,και , όσο είναι δυνατόν, πιο κουρδισμένη ορχήστρα .” 

Η αξία της συγκεκριμένης δημόσιας παρέμβασης έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια παρέμβαση πρακτική (κριτική μεν, αλλά υποδεικτικά – παραινετική) και όχι θεωρητική, ιδεολογική – φιλοσοφική. Η υπεραξία της, στο γεγονός ότι προέρχεται «απ’ έξω», από μια αριστερή συμπολίτισσα* – ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι «από μέσα», από κάποιο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος… 

Απ’ έξω, βλέπεις τα κομματικά και τα κυβερνητικά δρώμενα από απόσταση, όπως έβλεπε ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων… 

Υπό το άγος της «ήττας»;

Έτσι βλέπεις ατόφια, καθαρά, σαν να βλέπεις την πολιτική ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Και βλέπεις πως “Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα… 

Μετά την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, το Σεπτέμβρης του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα (υπό την έννοια της κομματικής κανονικότητας) «δεν υπάρχει»! Το πολιτικό – ιδεολογικό του στίγμα κλονίζεται, διαταράσσεται, τίθεται εν αμφιβόλω, υπό το βάρος της «συνθηκολόγησης Τσίπρα»∙ του ιστορικού συμβιβασμού της Ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή. Που από τον όλο – ή τον σχεδόν όλο – εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) εισπράχτηκε ως ήττα. Και εν πολλοίς ως ήττα βαραίνει και σήμερα την ιδεοπολιτική φυσιογνωμία του κυβερνώντος κόμματος. 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο» και, «πράγματι, εκφράζονται διαφορετικές προσεγγίσεις – όχι ακριβώς απόψεις – εντός του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη διαχείριση της ήττας της συμφωνίας του Ιουλίου», ομολογεί ένα απ’ τα πλέον αξιόπιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (ο υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Χρ. Βερναρδάκης) στη συνέντευξή του στην ΕΠΟΧΗ της προηγούμενης Κυριακής: από τη μία είναι η άποψη πως η κυβέρνηση υπέστη μια ήττα που πρέπει να διαχειριστεί και από την άλλη είναι η άποψη πως ενδεχομένως να αναδεικνύονται ευκαιρίες μέσα από αυτή την κακή συμφωνία. Και κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα…». 

 Αριστερός πραγματισμός 

Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι’ αλλού κινήσατε κι αλλού η ζωή σας πήγε ...", μοιάζει να απαντάει (αν όχι στον υπουργό, στον μέσο συριζαίο) η φωνή «απ’ έξω». Που πάει να πει, «ξεκινήσατε για ανατροπή, για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και, εισπράττοντας τον πολιτικό συμβιβασμό Τσίπρα ως ήττα, καταντήσατε μοιραίοι απολογητές της, ως θύματα ενός εκβιαστικού καταναγκασμού: «εμείς κινήσαμε γι’ αλλού. Κι αλλού η ζωή μάς πάει…». «Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί. δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι...», συνεχίζει η «φωνή απ’ έξω»… 

Αλήθεια, που μας… πήγε η ζωή: «μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνών κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα», έγραφα από τους πρώτους μήνες της δεύτερης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κεντροαριστερό κόμμα που, «ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον “κεντρισμό”, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…» 

 Και καλά κάνει. Αρκεί να το κάνει σωστά, συνειδητά, συλλογικά, χωρίς το άγος της «ήττας»: ας αναζητηθεί το σύγχρονο ιδεολογικό – πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε καιροσκοπικές – επικοινωνιακές προσμίξεις (ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον φιλελεύθεροι) αλλά στον αριστερό πραγματισμό που προέβαλλε (και εξακολουθεί να προβάλλει) στην Ευρώπη και στον κόσμο το «Ελληνικό παράδειγμα», δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα. Γιατί «αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η επιβίωση μιας δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της». Και διότι «οι διαφορές σχετικά με το τι σημαίνει αυτή (η Δημοκρατία), είναι τώρα λιγότερο πιεστικές από την ανάγκη να διασωθεί ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η Δεξιά»… 

*Διαδικτυακή φίλη, φιλόλογος, που διατηρεί προφίλ στο facebook με το όνομα Kelly Pahi,


Νίκος Τσαγκρής

21 Σεπτεμβρίου 2016

Το μιντιακό πραξικόπημα με τις περούκες ..................και τα βοσκοτόπια..................


Στο επικοινωνιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Η ιστορία των ρεπόρτερ με τις περούκες περιέβαλλε με το ένδυμα της γραφικότητας το δόλιο σώμα της στημένης δημοσιογραφίας: «ήσαν δυο μεταμφιεσμένοι δημοσιογράφοι ή μήπως δυο κακομαθημένα κ@λόπαιδα μεταμφιεσμένα σε δημοσιογράφους;», αναρωτιέσαι. «Κατά τη γνώμη μου το δεύτερο», καταλήγεις και, ως περιώνυμο ρετάλι του διαπομπευμένου λειτουργήματος, αισθάνεσαι την ανάγκη να επαναλάβεις την ανεπίδοτη δεοντολογική παρακαταθήκη του Λέοντα Καραπαναγιώτη: οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις, δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να τα καταγράφουν… 

 ● Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει.. χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

● Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν… 

Προφανώς (ως προς την τελευταία παράγραφο της «παρακαταθήκης», τη διδακτική της ουσία), εις μάτην: στην προκειμένη περίπτωσή, η πολιτική εξουσία, (αν πολιτική εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του) προσπαθεί να βρει «δρόμο διαφυγής» αμφισβητώντας (εύκολα!) την αξιοπιστία των ΜΜΕ και υποδεικνύοντας ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς «που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», αλλά δεν την ακούει κανείς… 

Τα… βοσκοτόπια 

Στο μιντιακό τοπίο του παρόντος, «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν» δεν υπάρχουν!.. Άγονται και φέρονται απ’ τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους. Τα οποία, καθώς βιώνουν την απώλεια των αυτοκρατορικών προνομίων που τους χάριζε η εξουσιαστική τους θέση στο τρίγωνο της διαπλοκής, (ΜΜΕ – Τραπεζικό σύστημα – Πολιτική εξουσία) συνασπίζονται σε ένα μιντιακό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης: ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA, ANT1, ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, Καθημερινή, Ελεύθερος Τύπος. Κι από κοντά ο Κυριάκος με τα τσεκουροφόρα πρωτοπαλίκαρά του, η Φώφη με τον δεκανέα της (τον Λοβέρδο της, θέλω να πω) και οι λοιπές αντικυβερνητικές δυνάμεις του μιντιακού βουνού και του κοινοβουλευτικού λόγγου, ένα σώμα – μια ψυχή, στα έσχατα χαρακώματα της διαπλοκής. Με πολιορκητικό κριό τον… υπερθεματιστή Καλογρίτσα!.. 

Και να τα… βοσκοτόπια, και να τα Αττικά χαλκεύματα: από το πρωί της Δευτέρας ως το μεσημέρι της Τετάρτης έπαιξαν και προβλήθηκαν στις συνασπισμένες εφημερίδες και τα κανάλια της διαπλοκής (αυτή την ιδιότυπη ενημερωτική χούντα) εκατοντάδες παραδημοσιογραφικές μυθοπλασίες για τα «βοσκοτόπια» (που αποδείχτηκαν «φιλέτα γης με πέντε χιλιόμετρα παραλιακής πρόσοψης ) και άλλες τόσες για το «σκάνδαλο της Τράπεζας Αττικής», πάντα προσωποποιημένο στον… «κόκκινο υπερθεματιστή» και την δανειοδότησή του: «τα δάνεια στις εταιρείες του ομίλου Καλογρίτσα, εντός των εγκεκριμένων ορίων της τράπεζας, είναι ενήμερα, εξυπηρετούνται κανονικά και έχουν δοθεί με συγκεκριμένα καλύμματα με τους πιο αυστηρούς όρους», πληροφόρησε τους αρμόδιους συντάκτες η νέα Διοίκηση της Τράπεζας Αττικής… 

Μα οι πραξικοπηματίες μιντιάρχες δεν είδαν – δεν άκουσαν. Και «αυτοί που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν», δεν έγραψαν, δεν είπαν, δεν πληροφόρησαν: Δεν υπάρχουν… 

Κλονίστηκαν συνθέμελα 

Φόρεσαν τις περούκες της διαπλοκής και ψωνίζονται στα καφέ του κιτρινισμού και στα λόμπι της παραπληροφόρησης. Άλλοι προτάσσουν τα γραβατωμένα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι με ξετσίπωτη γενναιότητα τα τηλεπαράθυρα των διαπλεκομένων συμφερόντων των καναλαρχών. Που είναι και δικά τους συμφέροντα. Και άλλοι, οι πολλοί, χρησιμοποιούνται, εκόντες – άκοντες, ως ανθρώπινες ασπίδες των πραξικοπηματιών της ενημέρωσης, αφεντικών τους. 

Ξεκάθαρα: δεν είναι ο νόμος Παππά. Δεν είναι ο Μαρινάκης και ο Καλογρίτσας. Είναι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το έβαλαν αμέτι – μωχαμέτι να καθαρίσουν τη διαπλοκή. Και εκείνη αντιστέκεται λυσσαλέα, και με τις τρείς αιχμές του τριγώνου της: Κυριάκος – Στουρνάρας – Αλαφούζος, αν το προσωποποιήσουμε κι εμείς σε μια μυθοπλασία που ελάχιστα απέχει απ’ την αλήθεια… 

Έχω ξαναγράψει ότι η ο νόμος Παππά δεν φτάνει ούτε για αρχή, ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε πως η αδειοδότηση των τεσσάρων μόνο χρήμα και νομιμότητα αποδίδει – διόλου δεν σημαίνει απαλλαγή απ’ τη διαπλοκή. Ωστόσο, (κι αυτό εκ του αποτελέσματος) ο νόμος Παππά, η εφαρμογή του, ο διαγωνισμός και ό,τι αυτός απέδωσε, κλονίζει συθέμελα το τρίγωνο της υπαρκτής διαπλοκής∙ που, επί 23 συναπτά έτη, εξουσίαζε, στην κυριολεξία, τον τόπο: το αντικυβερνητικό μιντιακό πραξικόπημα – οπερέτα με τις περούκες και τα βοσκοτόπια καταγράφεται ήδη ως η τελευταία πράξη του δράματος. Μακάρι…

Νίκος Τσαγκρής

14 Σεπτεμβρίου 2016

Το σόου της συμπαθούς Ευαγγελίας Τ.








 Γράφει ο 

Νίκος Τσαγκρής
Η πολιτική κατεύθυνση (η «γραμμή», που λέμε εμείς οι αριστεροί) στα Μέσα Ενημέρωσης είναι περιρρέουσα. Οι δημοσιογράφοι την «πιάνουν στον αέρα», την οσμίζονται όπως τα λαγωνικά. Και την υπηρετούν πλαγίως ή καθέτως. Άλλοι την αποφεύγουν, ή την υπερβαίνουν «υπονομεύοντάς» την∙ πάντα πλαγίως σ’ αυτές τις περιπτώσεις: στην ΑΥΓΗ, στο ΒΗΜΑ, στα ΝΕΑ, στην ΠΡΩΤΗ, στο ΕΘΝΟΣ, είχα τον τρόπο να «περνάω» τη δική μου οπτική των πολιτικών πραγμάτων, να υποβάλλω τη δική μου απόσταση από την περιρρέουσα ή την δοσμένη γραμμή…
Είναι θέμα γραφής – θέμα τεχνικής της γραφής. Θέμα αισθητικής του γραπτού λόγου, θέμα κουλτούρας: ο δημοσιογράφος οφείλει να διεισδύει στα γεγονότα, να τα ξεδιπλώνει, να τα φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές τους, να τα προβάλλει στο παρόν και το μέλλον. Δεν μπορεί να το κάνει (ή το κάνει βάρβαρα, απολίτιστα, λαϊκίστικα, «κίτρινα», στρεβλά) αν δεν είναι βαθειά καλλιεργημένος, αν η προσωπικότητά του δεν έχει διαμορφωθεί από τη σχέση του με το βιβλίο, τη μουσική, το θέατρο, τις καλές τέχνες, δηλαδή την κουλτούρα… 

«Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα - κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος», δίδασκε ένας σπουδαίος Έλληνας δημοσιογράφος, ο Λέων Καραπαναγιώτης: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα…» 

 Έγινε… πρωταγωνίστρια 

Η συμπαθής δημοσιογράφος Ευαγγελία Τσικρίκα θέλησε να γίνει πρωταγωνίστρια στο γεγονός (τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ), και έγινε. Θέλησε να δημιουργήσει γεγονός μέσα στο γεγονός, και δημιούργησε. Και θέλησε να γίνει πρόσωπο – κλειδί στις εξελίξεις του γεγονότος που η ίδια δημιούργησε μέσα στο γεγονός («κ. πρόεδρε, εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε από τη δουλειά μου...»), και έγινε… 

Και τότε συνέβη αυτό που ο Λέων Καραπαναγιώτης και πάλι, προφητικά, περιέγραφε τότε που ζούσε: όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία…. 

Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, βέβαια, «που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν…»

Όπως και να ‘χει, η επί προσωπικού δημόσια ερώτηση της συμπαθούς δημοσιογράφου προς τον Έλληνα πρωθυπουργό στη ΔΕΘ (είτε υπηρετούσε την πολιτική κατεύθυνση του Μέσου στο οποίο εργάζεται, είτε εξέφραζε την προσωπική της αγωνία και την αγωνία των συναδέλφων της για το εργασιακό της / τους μέλλον), συνιστά κατάχρηση δημοσιογραφικής ιδιότητας – σαν να λέμε κατάχρηση εξουσίας, αν δεχτούμε ότι η δημοσιογραφία είναι η τέταρτη εξουσία... 

Ο πραγματικός αίτιος 

«Εσείς και η κυβέρνησή σας με απολύετε απ’ τη δουλειά μου»!.. Μόνο σε μια προσωπική συνάντηση με τον πρωθυπουργό θα μπορούσες να το πεις. Of the record και υπό τύπον αστεϊσμού: ο ALFA δεν έκλεισε ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι θα κλείσει, αλλά και να κλείσει θα κλείσει εξαιτίας του ιδιοκτήτη του που δεν πλειοδότησε για να πάρει άδεια λειτουργίας, να νομιμοποιηθεί. Εκείνος, ώ μη γένοιτο, θα απολύσει την συμπαθή δημοσιογράφο, εάν κλείσει ο ALFA και γίνουν απολύσεις. Και όχι ο Τσίπρας, ούτε ο Παππάς, ούτε ο… Πολάκης… 

Λοιπόν, μόνο σαν αστείο!.. Αλλά ένα αστείο, ένα δημόσιο αστείο μάλιστα, ενός δημοσιογράφου με έναν πολιτικό; Και δη με τον πρωθυπουργό; Ας δούμε τι γράφει για αυτό το… αστείο ο μαιτρ της δημοσιογραφίας Λέων Καραπαναγιώτης: «η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και, εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές τους και τους ακροατές τους… 

»Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα δεν μπορεί να είναι «κολλητοί». Οι σχέσεις τους πρέπει να είναι, κοινωνικά ευπρεπείς και οι αποστάσεις ασφαλείας να τηρούνται συστηματικά και συνειδητά. Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού»… Όπως αυτό που παρακολουθούμε και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το τρίμηνο των φουρτουνιασμένων καναλιών. Ώσπου να μπει το νερό στ’ αυλάκι…

Νίκος Τσαγκρής

8 Σεπτεμβρίου 2016

Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου...



Είδα το κείμενο που ακολουθεί, αναρτημένο στο «προφίλ» ενός φίλου (Γιάννης Σύρπας) στο facebook υπό τον τίτλο «Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου». Υπογραφή, Βασίλης Ραφαηλίδης… Τρελάθηκα!.. Είχε γράψει ο Ραφαηλίδης για τον Άκη Πάνου και δεν είχα ιδέα! Όμως πότε; και πού; 

Στις 19 Μαρτίου του 1998, τις μέρες που το θέμα έπαιζε χοντρά στον Τύπο και στα κανάλια. το κείμενο είχε δημοσιευτεί στην προσωπική του στήλη, στο Έθνος. Κι εγώ, ο φίλος του και θαυμαστής του, και φίλος του Άκη Πάνου μέχρι τέλους, δεν είχα πάρει χαμπάρι! 

Το κείμενο του Βασίλη για τον Άκη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και πράγματι γενναίο, όπως το αποτιμούσε, στην ανάρτησή του στο f.b. ο Γιάννης Σύρπας

Λεπτομέρεια: στην κατακλείδα του κειμένου του Β.Ρ. για τον Άκη Πάνου υπάρχει μια τιμητική αναφορά στο πρόσωπό μου.Νοιώθω τύψεις που την «ανακάλυψα» 16 χρόνια μετά τον θάνατό του και δεν μπόρεσα, εν ζωή, να τον ευχαριστήσω… 



Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου 

Δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις με το είδος μουσικής που υπηρετεί ο Άκης Πάνου. Άλλοι που έχουν ισχυρίζονται πως ο συνθέτης – δολοφόνος είναι μια μουσική ιδιοφυία στο είδος της μουσικής που υπηρετεί. Δεν έχω την πρόθεση να αμφισβητήσω ούτε τα γούστα των θαυμαστών του, ούτε τη θετική υπέρ του Άκη Πάνου άποψη των ειδικών στη λαική μουσική. 

Θέλω μόνο να επισημάνω τον βαθιά αναρχικό (αντιεξουσιαστικό) χαρακτήρα αυτής της μουσικής αλλά και την παγίδα που μπορεί να στήσει στους αστούς ηθικολόγους, τους κατ ουσίαν άσχετους με τούτη την ευπρεπισμένη τώρα πλέον μουσική των παλιών περιθωριακών, που κάποιοι τους στρίμωξαν πονηρά «εντός κάδρου» πετώντας τους δίφραγκα για να τους μετατρέψουν σε διασκεδαστές (διασκορπιστές) της αστικής ή της μικροαστικής ανίας.

Έτσι, σαν διασκεδαστές, αντιλαμβάνονται τους καλλιτέχνες οι κάθε είδους ηθικολόγοι, που συνέχεια τα μπερδεύουν τόσο, όσο χρειάζεται αφενός για να γίνονται κάθε τόσο γελοίοι και αφετέρου για να δείχνουν πως αντιμετωπίζουν την τέχνη είτε σαν δυνατότητα για κατήχηση προκειμένου «να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι», είτε σαν μια ευχάριστη ή ευτράπελη ή έστω ελεγχόμενα οδυνηρή κατάσταση και οπωσδήποτε όχι σαν πάθος και πάθημα, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή τον δημιουργό, αυτό το «τέρας», τον βαθιά και ουσιαστικά απροσάρμοστο άνθρωπο, που αναλαμβάνει να θεραπεύσει ή να εκτονώσει τη δική μας λανθάνουσα ψυχική αρρώστια με την κάθαρση. 

Για τον ίδιο όμως δεν υπάρχει κάθαρση, υπάρχει μόνο προσωρινή εκτόνωση. Όσοι είδαν πρόσφατα στην κρατική τηλεόραση το εντελώς συναρπαστικό ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή στην εκπομπή «Παρασκήνιο» για τον ποιητή Επαμεινώνδα Γονατά θα καταλάβουν καλύτερα τι θέλω να πω. Θέλω να πω πως ο γνήσιος καλλιτέχνης, και ο Πάνου είναι απ τους πιο γνήσιους, είναι ένα τέρας εγωισμού και πως μόνο οι ανόητοι θα ήταν δυνατό να τον εκλάβουν σαν «παιδαγωγό», σαν προασπιστή των λαικών συμφερόντων ή δεν ξέρω τι άλλο το ίδιο πομπώδες και άκριτο. Μπορεί να είναι και όλα αυτά ο καλλιτέχνης, αλλά μόνο παρεμπιπτόντως. 

Ο γνήσιος καλλιτέχνης, πάντως, το μόνο που επιχειρεί είναι να πιαστεί απ τα μαλλιά του για να σωθεί και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να σώσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του, αφού ξέρει πως το να πιάνεις τα μαλλιά σου είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πας φούντο.

Ο ντε Σαντ, ο Μποντλέρ, ο Πόε, ο ντε Κουίνσi, ο Ζενέ, ο Σελίν, όλοι οι «καταραμένοι» είναι μεγάλοι γιατί είναι τόσο ανιδιοτελείς και αδιάφοροι για την προκοπή τους, που τελικά διδάσκουν ήθος μέσα απ αυτό που συμβατικά ονομάζουμε ανηθικότητα. Ο Άκης Πάνου μπορεί να μην είναι ηθικός, άλλωστε είναι αυταπόδεικτα και ομολογημένα δολοφόνος, έχει όμως ήθος που θα έπρεπε να το ζηλεύει ο κάθε δικαστής. Οι θαυμαστές του, αστείοι ηθικολόγοι , αλλά και παλιοί του φίλοι είτε είναι βλακωδώς αμήχανοι, είτε «φοβούνται το κακό» και κρατούν τις αποστάσεις. Ο συνάδελφος Νίκος Τσαγκρής, φίλος στενός του Πάνου δεν τις κράτησε. Του αξίζει κάθε έπαινος. 

Βασίλης Ραφαηλίδης, Έθνος, 19 Μαρτίου 1998

7 Σεπτεμβρίου 2016

39 εκθέσεις ιδεών και μια αυταπάτη


 Η διαχρονική ελαφρότητα που προσδιορίζει τη ΔΕΘ, ως πολιτικό τόπο και πεδίο πολιτικών μαχών…  


“Στην πορεία προς τη ΔΕΘ, η Νέα Δημοκρατία ανεβάζει τους τόνους κατά της κυβέρνησης. Κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι το αίτημα-προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα που θα εκφραστεί με δήλωση του αρχηγού του Κυριάκου Μητσοτάκη…”, μας ενημερώνει έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ έγκυρης εφημερίδας: στην… πορεία του Κυριάκου προς την ΔΕΘ!.. Όπως στην πορεία του Μάο προς το Πεκίνο!.. 

Για την ανατροπή του Τσιανγκ Κάι Σεκ ο δεύτερος, για την ανατροπή του Τσίπρα ο πρώτος. Με τη διαφορά ότι ο δεύτερος διέθετε εκατοντάδες χιλιάδες… followers (τον «Κόκκινο Στρατό»), ενώ ο πρώτος δεν διαθέτει παρά τον follower Κουμουτσάκο. Και τον ξεθωριασμένο κόκκινο σύμβουλο. Ο οποίος, σύμφωνα με την έγκριτη πολιτική ρεπόρτερ της έγκυρης εφημερίδας, συμβουλεύει τον Κυριάκο να ανεβάσει τους τόνους κατά της κυβέρνησης στην …πορεία προς τη ΔΕΘ ως εξής: να εκφράσει με δήλωσή του το «αίτημα – προτροπή για παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα». Το οποίο, όπως αποκαλύπτει η εν λόγω έγκριτη ρεπόρτερ, αποτελεί την «κεντρική θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Για την … ανατροπή του Τσίπρα και της κυβέρνησής του… 

Η γελοιότητα της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην… πορεία προς την ΔΕΘ, ξεπερνά τη γελοιότητα της γενικότερης πολιτικής του κόμματος του (που δεν είναι παρά η διαρκής και με κάθε μέσον υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του) και δεν απέχει από την γελοιότητα της ΔΕΘ, ως πολιτικού τόπου ή ως πεδίου πολιτικών μαχών… 

Βαρετές πρόζες 

Θυμάστε εκείνη την παλαιά διαφήμιση στην οποία ο αρτοποιός έλεγε με έπαρση «σαράντα χρόνια φούρναρης, έχω ψήσει!...»; Ε, λοιπόν, σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, έχω παρακολουθήσει, (έχω «καλύψει», έχω διαχειριστεί) τις πολιτικές ρητορείες όλων των πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης, καθώς και τις διαμάχες τους με τους αρχηγούς της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Βαρετές και ανούσιες και αναξιόπιστες πρόζες: οι ετήσιες εκθέσεις … ιδεών των πολιτικών αρχηγών, όπως λέγαμε μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι – πολλοί το γράφαμε κιόλας. Μόνο το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ (ΔΕΘ 2014) αποδείχτηκε πολιτικά ενδιαφέρον. Και κοινωνικά διαδραστικό, αφού, κατά κάποιο τρόπο, «έβγαλε κυβέρνηση». Κι ας αποδείχτηκε, εκ του αποτελέσματος, ότι δεν ήταν παρά μια προγραμματική αυταπάτη… 

Για φέτος, το ρεπορτάζ έλεγε ότι η ετήσια κυβερνητική έκθεση… ιδεών που θα εκφωνήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ θα παρουσιάζει τα επόμενα βήματα προς την ανάκαμψη της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη, με δύο σταθμούς: την έξοδο από το πρόγραμμα επιτήρησης και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας: «εκείνες δηλαδή τις πολιτικές που, όχι μόνο θα μεγαλώνουν την οικονομική πίτα, αλλά θα την μοιράζουν με δίκαιο τρόπο στους πολίτες»… 

Οι πολίτες… Είμαστε αριστεροί και η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, και τη στηρίζουμε. Μα σημασία έχει τι λένε οι πολίτες. Οι άνθρωποι, ο κόσμος… 

Θολά οράματα 

Ο κόσμος ουρλιάζει τη βία, την αγωνία, τον πόνο που βιώνει: 
«Η ζωή μας είναι κόλαση. Τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα. Και αντί να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους τους τουφεκίζουν*»!.. Από πού έρχεται αλήθεια αυτό το φαιό παράπονο, τούτη η φρικτή καταγγελία; Από τα ματωμένα ερείπια της Γάζας, από τους φουσκωμένους ποταμούς της Ιρακινής, της Σύριας της Αφγανικής προσφυγιάς που εκβάλλουν στη Μεσόγειο και χύνονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Ή μήπως απ’ τις γειτονιές των νεόπτωχων «μισθωτών», «συνταξιούχων» και ανέργων της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας; 

Μάταια ο δημοσιογράφος φαντάζεται ότι κρατάει το σφυρί, μάταια χτυπά. Ξέρει ότι δεν έχει συμμάχους σε μια χώρα – σ’ έναν κόσμο, όπου δεσπόζει η φροντίδα της αποσιώπησης κάθε ενοχλητικής ένδειξης∙ όπου τα κοινωνικά οράματα σκιάζονται και θολώνουν από τους κατ΄ επάγγελμα φρουρούς του δημόσιου και του ιδιωτικού ύπνου: «Διαρκώς αυξάνονται και πληθύνονται οι πολίτες του κόσμου που κλείνονται στον εαυτό τους και κλειδώνουν από μέσα την ευαισθησία τους, θα πω, παραφράζοντας έναν αφορισμό του André_Glucksmann. 

«Τώρα δεν υπάρχουν κοινά οράματα, μόνο Μνημόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Ο κόσμος κάνει μεγάλη υπομονή. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή ένα δείγμα βουβής απόγνωσης. Με ανησυχεί πολύ», αποφάνθηκε προ ημερών ο παλιός μας φίλος Διονύσης Σαββόπουλος 

Ωραία και η παρατήρηση και η ανησυχία, ωστόσο υπάρχει και η εκδοχή ότι "ο κόσμος" κάνει μεγάλη υπομονή χάρις σε ένα ευτελές μεν, άκρως αναγκαίο δε, ως υπαρξιακό, κοινό "όραμα": την έξοδο της χώρας απ' τα Μνημόνια. Την οποία, με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Νίκος Τσαγκρής