Η ακροδεξιά απειλή, η τυχοδιωκτική διαχείρισή της από τα κόμματα του "δημοκρατικού τόξου" και η απίστευτη στάση της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Μέρκελ
Είναι μια παραδοξότητα η οποία εδράζεται στο πολιτικό και δημοκρατικό έλλειμμα που, κλιμακούμενο, μαστίζει την Ευρώπη της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Της εποχής της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, της οικονομικής κρίσης και του μοχλευμένου γεωπολιτικού χάους• με τις πολεμικές ακρότητες στα Βαλκάνια και στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, τους "στημένους" εμφυλίους και τις αναπόφευκτες παρενέργειές τους: εξαναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, κύματα προσφυγιάς προς τις ευρωπαϊκές χώρες, "προσφυγικό ζήτημα"...
Το πολιτικό και δημοκρατικό έλλειμμα, ως αποτέλεσμα της μετατόπισης του κέντρου βάρους απ' την πολιτική στην οικονομία, διαπερνά το σύνολο των θεσμών και των κανόνων λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, επιβάλλοντας ένα καθεστώς συγκεντρωτισμού (Κομισιόν) που προσομοιάζει με τον "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό" των Σοβιέτ. Φυσική συνέπεια, η πολιτική απονεύρωση των εθνικών κυβερνήσεων και ο ευνουχισμός των πολιτικών ηγετών των χωρών - μελών, η τεχνοκρατική μετάλλαξή τους...
Είναι το έλλειμμα Πολιτικής, το έλλειμμα Δημοκρατίας, το έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας και ιδεολογικής θωράκισης που κάνει τους Ευρωπαίους ηγέτες - αρχηγούς κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, ακόμα και σοσιαλιστές - να υποθάλπουν την ξενοφοβία και να κλείνουν σύνορα• με την αυταπάτη ότι έτσι διεισδύουν σε ακροδεξιά ακροατήρια και πολλαπλασιάζουν την εκλογική τους πελατεία.
Μια τυχοδιωκτική αυταπάτη
Το επιχείρησε κι ο Σαμαράς στην Ελλάδα, (με τους ακροδεξιούς συμβούλους του και τον Μπαλτάκο) με την αυταπάτη ότι θα αλιεύσει εκλογική πελατεία από τη Χρυσή Αυγή. Η αποτυχία ήταν θεαματική αλλά, παρ' όλα αυτά, το επιδιώκει και ο διάδοχός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με τον δικό του, κουτοπόνηρο τρόπο: εθνικισμός και ανθρωπισμός στη συσκευασία του ενός.
Έχουμε και την φρέσκια εμπειρία του Σλοβάκου κεντροαριστερού Ρόμπερτ Φίτσο που, με υπερβάλλοντα εθνικιστικό ζήλο, έφτασε στο σημείο να προτείνει τη μετατροπή της Ελλάδας σε... hot spot! Για να αποδειχτεί εκ του αποτελέσματος (πτώση του κόμματός του από 44,4% στο 23%) ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν είναι παρά ένας πολιτικός τυχοδιωκτισμός που οδηγεί σε αντίθετα απ' τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Κατά τον ίδιο τυχοδιωκτικό τρόπο, αντιδρούν στην άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς δεκάδες - δημοκρατικοί, υποτίθεται - πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι των χωρών της Ε.Ε. Όπως ο Αυστριακός καγκελάριος σοσιαλδημοκράτης Φάιμαν, που υιοθετώντας την ατζέντα του καλπάζοντος (32%) ακροδεξιού κόμματος της χώρας του, προσχώρησε στο μπλοκ των κλειστών συνόρων συμπαρασύροντας και τις χώρες του Βίζεγκραντ• με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε και, πρώτοι απ' όλους, βιώνουν οι εγκλωβισμένοι στην χώρα μας πρόσφυγες: αν η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο (οι συνέπειες της, η λιτότητα, η φτώχεια, η ανεργία) είναι που ζωντάνεψε την ακροδεξιά στην Ευρώπη, το προσφυγικό και η διαχείρισή του απ' τις εθνικές κυβερνήσεις, είναι που τη θεριεύει...
Συγκρατημένη... απαισιοδοξία
Ωστόσο, δεν είναι η εθνικιστική απειλή (η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς σε Γαλλία, Αυστρία, Σουηδία, Κάτω Χώρες και στα ευρωπαϊκά κρατίδια του πρώην ανατολικού μπλοκ) που κλονίζει την Ε.Ε., είναι η διαχείριση αυτής της "απειλής" από τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά κόμματα που συντρίβει την (ετοιμόρροπη ήδη) ευρωπαϊκή συνοχή.
"Η Ευρώπη είναι κλινικά νεκρή, ανίκανη να αντιμετωπίσει συλλογικά την προσφυγική κρίση", βιάζονται να θρηνήσουν αρκετοί Ευρωπαίοι αναλυτές, όμως υπάρχουν σημεία, στο σκηνικό της διάλυσης, που αφήνουν περιθώρια, αν όχι αισιοδοξίας, συγκρατημένης... απαισιοδοξίας. Το γεγονός, ας πούμε, ότι παράλληλα με το ευρωπαϊκό ξέσπασμα προς την ακροδεξιά, την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, έχουμε το ευρωπαϊκό ξέσπασμα προς την Αριστερά, την αλληλεγγύη, τα ανοιχτά σύνορα. Κι ακόμα, την υποδειγματικά "ευρωπαϊκή" αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης (Τσίπρας: "Δεν μπορεί η λογική της εθνικής κυριαρχίας να υπερτερεί έναντι των κοινών ευρωπαϊκών κανόνων"), καθώς και την έμπλεη παραδοσιακού ευρωπαϊκού πολιτισμού στάση της Γερμανίδας καγκελαρίου• που, προ μηνών, παρέβλεψε τη σύμβαση του Δουβλίνου για να φιλοξενήσει δεκάδες χιλιάδες προσφύγων στη χώρα της. Και έκτοτε, παρά το πολιτικό κόστος, επιμένει σθεναρά για μια κοινή ευρωπαϊκή απόφαση που θα περιλαμβάνει αναλογική μετεγκατάσταση προσφύγων και ανοιχτά σύνορα.
Τέλος, ας δούμε ως σημεία αφετηρίας για μια "επανίδρυση" της Ε.Ε., τα συντρίμμια του θεσπισμένου συστημικού εκτρώματος (συνθήκη Μάαστριχτ. συνθήκη Λισαβόνας, σύμβαση Δουβλίνου κλπ. κλπ.) που αφήνουν πίσω τους, η οικονομική και η προσφυγική κρίση.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου