12 Μαρτίου 2016

Οι Πήτερ Παν της Καθαράς Δευτέρας




Tο μαγαζί, μια ελεεινή, βρώμικη ψαροταβέρνα, στο δρόμο για την Επίδαυρο, ήταν φίσκα. Με το που έφτασα το κατάλαβα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα: ΒΜW, Μερσεντές και δεκάδες άλλα τέτοια τροχοφόρα μαραφέτια. Στο εσωτερικό η ατμόσφαιρα ήταν υγρή από τις αναθυμιάσεις της βραστής καραβίδας και του αστακού.

Βγήκα αμέσως έξω και κάθισα σ' ένα τραπέζι. Ο ήλιος έσπαγε το κρύο και ο δυνατός αέρας άρχισε να πέφτει. Πού βρέθηκαν τόσες κυρίες με γούνες και ακριβά παλτά συνοδευόμενες από χλωμούς καβαλιέρους γεμάτους τυπική φροντίδα για το καλύτερο απ' τα βρώμικα τραπέζια... Να μπαίνουν στην ουρά μέσα στο άγχος και την αγωνία για να προλάβουν τον καλύτερο αστακό, τις πιο μεγάλες καραβίδες και τα καβούρια: «όχι τα τζούφια αλλά αυτά με το ψαχνό»!.. Ενώ οι κυρίες καθισμένες φρόντιζαν το μακιγιάζ τους, κρυμμένες πίσω από σινιέ μαύρα γυαλιά. 

Σε μια ελεεινή και βρώμικη ψαροταβέρνα, βγαλμένη απ' τη δεκαετία του '60, που σάρκαζε τους Έλληνες του 2000…



Έξω στον ήλιο χάζευα τους ντόπιους πιτσιρικάδες, κάτι βρώμικα παιδάκια, ασορτί με την ψαροταβέρνα, να πετάνε τους αετούς, παραβγαίνοντας ποιος θα πετάξει τον δικό του πιο ψηλά. Και σκέφτηκα πως μόνο οι πιτσιρικάδες ξέρουν να πετούν ψηλά. Κι αυτοί που αγαπιούνται κι αγαπούν σαν τους πιτσιρικάδες. Που οι περισσότεροι, αθώοι και προστατευμένοι, μόνο με μια σκεψούλα αγάπης μπορούν να απογειώνονται και να πετούν στον ουρανό, πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών. Γιατί η συνειδήσεις τους είναι ανάλαφρες αγγελικές: ο ήρωας τους είναι ο Πήτερ Παν κι ας μην τον ξέρουν.

Αυτά σκεφτόμουν, Καθαρά Δευτέρα που ο ουρανός είχε γεμίσει από αετούς, κι από πιτσιρικάδες που «πετούσαν»...

Αργότερα, το βράδυ στις ειδήσεις, άκουσα για τη νέα τροπή του "σίριαλ" Βάσιας Παναγοποΰλου - Δοξιάδη, που συνεχίζουν να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια του παιδιού τους.

Και σκέφτηκα ότι αυτό το πιτσιρίκι μάλλον δεν θα ξέρει να πετάει και είναι αμφίβολο αν κάποτε θα μάθει. Γιατί, πώς να πετάξει ένα απροστάτευτο παιδάκι, χωρίς μια τόση δα σκεψούλα αγάπης. Ούτε καν απ' τους γονείς του...


Νίκος Τσαγκρής, 26 – 2 – 1996,
(Από την συλλογή χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί Είμαστε», Εκδόσεις Καστανιώτη)

Δεν υπάρχουν σχόλια: