Στους ψηφιακούς καιρούς μας, ο χρόνος γίνεται όλο και πιο γρήγορος, πιο πυκνός, πιο πολυδιάστατος. Ο πολιτικός χρόνος ακόμα περισσότερο, πράγμα που κάνει σχεδόν ακατόρθωτη τη συμβίωση μαζί του. Ωστόσο, «πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής»!..
Αυτή η αρχή, που ήταν μια απ’ τις βασικές φιλοσοφικές αρχές του Αλμπέρ Καμύ, σήμερα είναι αναγκαία συνθήκη, ο εξέχων νόμος του παρόντος• αν όχι για τους πολίτες, για τους πολιτικούς ηγέτες και τα κόμματά των οποίων ηγούνται. Την Αριστερά του 21ου αιώνα κυρίως. Αν, βέβαια, επιθυμεί να επιβιώσει πολιτικά, να παίξει καθοριστικό ρόλο στο προτσές της ιστορίας, που λέγαμε κάποτε. Αν όχι, ας παραιτηθεί από τον χρόνο προς χάριν μιας αιώνιας ζωής στον κόσμο του φανταστικού: όπως έκανε μια αιωνιότητα το ΚΚΕ. Και μια μέρα του 2015 μ.Χ., κάτι συριζαίικα παλικάρια…
Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο χρόνος αλλά η μνήμη του, η πραγματικότητα, ο κυβερνητικός και ο πολιτικός συγχρονισμός με την πραγματικότητα. Που δεν είναι παρά η συνείδηση της πραγματικότητας, το κατόρθωμα του «να ζεις και να πεθαίνεις με τον χρόνο», να συγχρονίζεσαι. Κάτι που, καθώς ο χρόνος πυκνώνει ραγδαία, επιτυγχάνεται όλο και πιο σπάνια από τους πολιτικούς, όλο και πιο δύσκολα απ’ τους πολίτες. Και παράγει πολιτικές και κοινωνικές αβελτηρίες, αναχρονισμούς, καθυστερήσεις, αποπροσανατολισμούς, κενά πολιτικής και ιστορικής μνήμης.
Αναφέρω ως παράδειγμα ένα φαινόμενο συλλογικής αμνησίας που μοιάζει εξωφρενικό αλλά εκδηλώνεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από πολιτικούς και πολίτες κάθε πολιτικής προέλευσης και απόχρωσης• αλλά, το γαμώτο είναι ότι εκδηλώνεται ακόμα και από στελέχη (ενίοτε και σε βουλευτές και υπουργούς) του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για μια πραγματική μαύρη τρύπα πολιτικής μνήμης, ένα απίστευτο χρονικό άλμα από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 σε εκείνες του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Μια επτάμηνη πολιτική διάλειψη σε εκατοντάδες χιλιάδες εγκεφάλους που απαλείφει τη χρονική και σημασιολογική αλληλουχία των κυβερνητικών δράσεων της Αριστεράς στον διαλείποντα χρόνο, δημιουργώντας έναν κόσμο λωτοφάγων.
Έναν κόσμο που ξεχνά ότι, μετά τον συμβιβασμό του Τσίπρα προκειμένου να αποφευχθεί το grexit, έγιναν εκλογές και ότι η επιλογή του (ο συμβιβασμός, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η προεκλογικά δεδηλωμένη διάθεση εφαρμογής του συγκεκριμένου μνημονίου με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες παράλληλες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και εφαρμογές) επιβραβεύτηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος με την επανεκλογή του…
Είναι αυτός ένας κόσμος ασυνειδησίας και αμνημοσύνης ή ένας κόσμος που δεν αντέχει να «ζει με τον χρόνο και να πεθαίνει μαζί του», που έχει παραιτηθεί απ' τον χρόνο προς χάριν της «αιώνιας ζωής»; Πιθανόν και τα δύο, ή τίποτε απ’ τα δύο, ωστόσο είναι ένας κόσμος εκτός χρόνου και γι’αυτό εκτός πραγματικότητας.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου