25 Νοεμβρίου 2015

Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς αντίπαλο


Ωστόσο η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ (μιας μεγάλης μερίδας στελεχών και μελών του κόμματος) με την κυβέρνηση παραμένει, αν όχι ανύπαρκτη, ενοχική  

Από τότε που ο Γκράμσι διατύπωνε την ιδέα ενός κόμματος που θα λειτουργούσε ως «συλλογικός διανοούμενος», μέχρι σήμερα που το κόμμα (ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) δεν λειτουργεί καν – ή, όταν λειτουργεί, λειτουργεί ως συλλογικός… ψυχαναλυτής – τίποτε δεν είναι όπως τότε: τότε, το κόμμα όφειλε να είναι ένα οργανωτικό σχήμα που «θα συγχωνεύει την θεωρία με την πράξη και θα αποτελεί ένα εργαλείο χειραφέτησης και απελευθέρωσης των μαζών». 

Φυσικά, υπήρχε ακόμα η «επαναστατική θεωρία». Και υπήρχε και η «επαναστατική πράξη». Και μπορούσε ο… «συλλογικός διανοούμενος» να τις πάρει, να τις ανακατέψει τρόπον τινά, και να δοκιμάσει να φτιάξει εκείνο το κόμμα – «εργαλείο χειραφέτησης και απελευθέρωσης των μαζών», που λέει ο λόγος. Διότι μόνο αυταπάτες χειραφέτησης «των μαζών» έφτιαχνε και τότε το Κόμμα, ήταν – δεν ήταν «συλλογικός διανοούμενος». Και μόνο στη σφαίρα της θεωρίας. Στην πράξη (την επαναστατική πράξη) δεν έφτανε ποτέ: ας όψεται εκείνος o… καταραμένος ο «συσχετισμός των δυνάμεων». Που δεν έβγαινε ποτέ… 

Σήμερα, η επαναστατική θεωρία συντηρείται με αυταρέσκεια στα υπόγεια του Περισσού (εκεί δεν είναι τα αρχεία του ΚΚΕ;), και με απαρέσκεια στις βιβλιοθήκες των αριστερών διανοουμένων, στα ράφια παρωχημένων τόμων πολιτικής φιλοσοφίας. Ενώ η επαναστατική πράξη (η Επανάσταση, για να ‘μαστε εξηγημένοι) στεγάζεται στις αποθήκες απωθημένων αμέτρητων αριστερών και αριστεριζόντων εγκεφάλων: σε ορισμένους εξ αυτών φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους, υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα… 

 Η πραγματικότητα 

Στην πραγματικότητα, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι. Ποιες σφαίρες, δηλαδή, άνθρωποι – βόμβες ισλαμικής κατασκευής και προελεύσεως πες καλύτερα. Που αυτοαναφλέγονται και εκρήγνυνται στα κοσμικά στέκια της Δυτικής ευμάρειας, σκορπώντας ένα γύρω δολοφονικά θραύσματα μίσους για τις ζωές των άλλων. Και, «Έκρηξη Ισλαμοφοβικών επιθέσεων στη Δύση» ● «Ρωσικό μαχητικό κατέρριψαν οι Τούρκοι» ● «Οργή Πούτιν: Θα απαντήσουμε στην πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας» ● «Ρώσοι βομβάρδισαν τουρκικό κομβόι – 7 νεκροί»… Και, και, και… 

Στην πραγματικότητα, η μεγάλη εικόνα, η πλανητική, προοιωνίζεται τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Πιο τρομακτικό απ’ τον πρώτο, πιο φρικτό απ’ το δεύτερο. Η μικρή εικόνα (της μικρής μας χώρας) είναι, όπως συνήθως, παραπλανητική. Ακόμα και στην πραγματικότητά της: «η κυβερνητική πλειοψηφία χάνει και πάλι δυνάμεις, παρότι ο Πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία το περασμένο καλοκαίρι να εκκαθαρίσει το κόμμα του από τους διαφωνούντες της πρώτης διακυβέρνησης. (…) Σε ελάχιστο χρόνο η κυβέρνηση έχασε δύο βουλευτές και πλέον αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταγράψει νέες απώλειες, όταν θα έλθουν προς ψήφιση τα κρίσιμα νομοθετήματα για τη φορολογία των αγροτών και τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. (…) Ο κ. Τσίπρας πέφτει θύμα των πρώτων λόγων του (…) μη μπορώντας να υπηρετήσει τα φιλολαϊκά χαρακτηριστικά του αριστερού κόμματός του. (…) Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρωθυπουργός κάνει λόγο για εθνική συνεννόηση, διεκδικώντας αν όχι υποστήριξη, τουλάχιστον ανοχή από τους πολιτικούς αντιπάλους του…»* 

 Ενοχικός στρουθοκαμηλισμός 

Αυτή η παραπλανητική, ακόμα και στην πραγματικότητά της, εικόνα, είναι μια στημένη εικόνα της κυβερνητικής και κομματικής (του κυβερνώντος κόμματος) «πραγματικότητας». Αλλά, – τι ειρωνεία! – δεν απέχει πολύ και από την εικόνα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ (μια μεγάλη μερίδα. κυβερνητικών ή μη, στελεχών και μελών του κόμματος) για τον ίδιο τον εαυτό του. Πράγμα που δίνει υπόσταση στη στημένη εικόνα της κυβερνητικής και κομματικής (του κυβερνώντος κόμματος) «πραγματικότητας». Έτσι, ενώ στην πραγματικότητα πήγαν όλα καλά – καλύτερα από κάθε λογική προσδοκία (τα ισοδύναμα βρέθηκαν, οι πλειστηριασμοί αποτράπηκαν, ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση επίσης, η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών έγινε, η «δόση» εκταμιεύτηκε), ο… συλλογικός διανοούμενος μοιάζει να μην πήρε χαμπάρι• αποδεικνύοντας ότι η σχέση του με την πραγματικότητα είναι, αν όχι ανύπαρκτη, ενοχική: εξακολουθεί να στρουθοκαμηλίζει σε πεπερασμένες θεωρίες και πράξεις που φυτοζωούν μέσα του στην κατάσταση της νοσταλγίας. Ή σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζεται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα… 

Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν έχουν αντίπαλο, το ομολογεί και ο συστημικός αρθογράφος: «το πολιτικό κενό που αφήνει πίσω της η παρατεταμένη κρίση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και η γενικότερη υποχώρηση της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, αναδεικνύουν στην παρούσα φάση τον κ. Τσίπρα σε μοναδικό εγγυητή της σταθερότητας στη χώρα (…)* 

Και όχι μόνο «της σταθερότητας», αλλά και της εξόδου της χώρας απ’ την μνημονιακή εποχή. Της επιστροφής στην οικονομική κανονικότητα, την εθνική ανεξαρτησία, την κρατική και την κοινωνική δικαιοσύνη: μόνος αντίπαλος, ας το παραδεχτούμε, ο… «συλλογικός διανοούμενος». 

 *Από δυό διαδοχικά δημοσιευμένα άρθρα, του ιδίου αρθρογράφου, στην εφημερίδα Το ΒΗΜΑ

Νίκος Τσαγκρής

18 Νοεμβρίου 2015

Η... απόβαση στο Χαλιφάτο - φάντασμα


Ο Φρ. Ολάντ υπόσχεται να συντρίψει το «Ισλαμικό κράτος», ένα χαλιφάτο – φάντασμα σε μια αχαρτογράφητη περιοχή   

Μια εβδομάδα πριν το μακελειό στο Παρίσι, έγραφα για το τερατώδες άνοιγμα της ρωγμής μεταξύ του ισλαμικού και του δυτικού κόσμου και την τραγική κατάληξή του. Τον εμφύλιο στη Συρία και τους Δυτικούς «μοχλευτές» του. Και τα μιλιούνια των προσφύγων. Που εγκαταλείπουν έντρομοι την βαρβαρότητα του «Ισλαμικού κράτους», αναζητώντας στέγη τροφή και προστασία στην ασφάλεια των ευρωπαϊκών μητροπόλεων… 

Τι τραγική ειρωνεία; Πριν το μελάνι στεγνώσει, το Παρίσι, η μητρόπολη του ευρωπαϊκού «φωτός», βυθίστηκε στο ματωμένο σκότος του ισλαμικού μίσους. Και έγινε η πιο ανασφαλής πόλη του κόσμου, στην πιο ανασφαλή χώρα του κόσμου: Φόβος και τρόμος – κατάσταση πολιορκίας – στρατοκρατία – κλειστά σύνορα!.. 

Σήμερα, μια εβδομάδα μετά τη νύχτα της μεγάλης σφαγής στο Παρίσι, τα τύμπανα του πολέμου της Δύσης κατά του ISIS, (του «Ισλαμικού κράτους») ηχούν αδύναμα και φάλτσα. Όπως η φωνή του προέδρου Φρανσουά Ολάντ στις Βερσαλλίες: «Είμαστε σε πόλεμο», είπε ο Γάλλος πρόεδρος. Και αμέσως μετά, «θα καταστρέψουμε το Ισλαμικό Κράτος», απείλησε• διευκρινίζοντας ότι η Γαλλία θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις της στη Συρία, και ότι το αεροπλανοφόρο «Σαρλ Ντε Γκωλ» θα πλεύσει στη Μεσόγειο «για καλύτερο συντονισμό των δράσεων». Ύστερα... ξεκαθάρισε ότι «αυτοί οι δολοφόνοι δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν πολιτισμό». 

 Παρίσι – Νέα Υόρκη 

Μάλιστα: Ο Γάλλος πρόεδρος κηρύσσει τον πόλεμο «στο κράτος του Ισλάμ» και στην επόμενη φράση του αυτοαναιρείται, αρνούμενος την ύπαρξη «κράτους του Ισλάμ», («αυτοί οι δολοφόνοι δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν πολιτισμό») για να αυτοαναιρεθεί και στη μεθεπόμενη, δηλώνοντας ότι «η Γαλλία θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις της στη Συρία. Κατά του «κράτους του Ισλάμ», προφανώς. 

Η λογική ανακολουθία στις δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ (ανακολουθία πολιτική, διπλωματική και στρατηγική) παραπέμπει στις ανοησίες που εκστόμισε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Που οδήγησαν στον φανταστικό πόλεμο της Δύσης «κατά της τρομοκρατίας» και στον πραγματικό της πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Με αποτέλεσμα την κρατική και κοινωνική αποδόμηση των δυό χωρών, την γεωπολιτική ισοπέδωσή τους. Και την αναγέννηση από τη ισλαμική σκόνη τους, του τυφλού μίσους κατά της Δύσης που ονομάστηκε ISIS. 

Η αντίδραση του Ολάντ στην τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι –όπως και η αντίδραση Μπους στην τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη – πασχίζοντας να περιορίσει τον πανικό, κινήθηκε αντίθετα στο αξίωμα της «ψύχραιμης λογικής»• με στόχο την παρανόηση, τον εκμηδενισμό της συγκίνησης, την εξάλειψη του συμβάντος: «να μας αφήσει ανίδεους να χάσκουμε με το στόμα ανοιχτό πάνω από την άβυσσο της λήθης και της βλακείας».* 

Το «Ισλαμικό κράτος» δεν υπάρχει, είναι ένας ματαιόδοξος αυτοπροσδιορισμός των τζιχαντιστών – μια αβέβαιη σοφιστεία των κατασκευαστών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: μια αυξομειούμενη στρατιά φανατικών ισλαμιστών (τζιχαντιστών) που προέρχονται κυρίως από το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν και ζουν παντού στη Δύση. Και, όπως οι οριστικοί μηδενιστές, επιθυμούν την κατάργηση του παρόντος κόσμου και των δυνατοτήτων του. Χωρίς η επιθυμία τους να συνοδεύεται από κάποια σαφή άποψη για το τι θέλουν να βάλουν στη θέση του παρόντος κόσμου που θα καταργήσουν: «ένα Χαλιφάτο», λένε… 

Ο ανίσχυρος έγινε ισχυρός 

Πώς κάνεις πόλεμο από αέρος (από το αεροπλανοφόρο «Ντε Γκώλ») με ένα χαλιφάτο – φάντασμα, σύντροφε Φρανσουά; Πώς θα «συντρίψεις» το «Ισλαμικό κράτος», ένα μη-κράτος, που διαχέεται σε μια αχαρτογράφητη περιοχή μεταξύ Συρίας και Ιράκ (και Λιβάνου και Ιορδανίας, και Ισραήλ και Παλαιστίνης, και Κουβέιτ και Τουρκίας και Κύπρου) και διαθέτει «πρεσβείες» (ορμητήρια τζιχαντιστών) στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τις Βρυξέλες και τις άλλες μητροπόλεις του «πολιτισμένου κόσμου»; 

Και δεν είναι το «Χαλιφάτο – φάντασμα», είναι η τρομακτική δύναμή του, η ασύμμετρη δύναμη του μηδενιστικού φανατισμού• που μετατρέπει δεκάδες (αύριο εκατοντάδες ή χιλιάδες;) ανθρώπινα σώματα σε αυτοαναφλεγόμενες βόμβες – ένα ψυχολογικό υπερόπλο που κλονίζει την αυτοπεποίθηση του ισχυρού και επαναφέρει ακόμα και την έννοια της «αποτροπής» στην εποχή της πυρηνικής ισορροπίας του τρόμου: στην διπολικότητα τής αποτροπής, έναν «πολλαπλασιασμό» που γεννούσε εκείνο πού ορισμένοι συγγραφείς αποκάλεσαν «το αποτέλεσμα μπούμερανγκ». 'Επιδιώκοντας να επιβάλουν στο «δυνατό»πού θέλει να είναι αποτρέπων, καταστροφές ανάλογες μ' αυτές πού τούς απειλεί, ο άλλος «δυνατός».** 

Καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να υπάρξει ολοκληρωμένη αποτροπή. Πόσο μάλλον «συντριβή» του ISIS με τον τρόπο του Ολάντ – που δεν είναι παρά ο τρόπος του Μπους: ένας τρόπος που οδήγησε στην κρατική και κοινωνική αποδόμηση του Αφγανιστάν και του Ιράν, την γεωπολιτική ισοπέδωσή τους. Και την αναγέννηση από τη ισλαμική σκόνη τους, του τυφλού μίσους κατά της Δύσης που ονομάστηκε ISIS.

* Andre Glucksmann, στο "Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν"
** Ζωρζ Μπυί, Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια

Νίκος Τσαγκρής

11 Νοεμβρίου 2015

Σενάριο - σκηνοθεσία, Γιάννης Πανούσης


Ένα ρεπορτάζ για την «Πανουσιάδα» και τη φιλοξενία της στη ναυαρχίδα της μούφα – δημοσιογραφίας 

 Ένα σενάριο θέλει τον τέως υπουργό να γράφει ο ίδιος το σενάριο, μετά τη συγγραφή του αστυνομικού θρίλερ. Ή παράλληλα μ’ αυτήν, πράγμα που κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει. Προς το παρόν. Διότι δεν είναι καθόλου απίθανο να ενημερωθούμε σύντομα, και μάλιστα απ’ τον ίδιο τον σεναριογράφο – τέως υπουργό. Ο οποίος, είναι γνωστό, όταν πρόκειται για δημοσιότητα τα δίνει όλα, αρκεί να πάρει κάτι. Σε δημοσιότητα εννοούμε, και αφήστε τα υπονοούμενα. 

Λοιπόν, το σενάριο θέλει τον εγκληματολόγο – τέως υπουργό, μαζί με τη συγγραφή του υπό έκδοσιν βιβλίου του, να δουλεύει και το σενάριο της διαφημιστικής καμπάνιας που θα το προωθεί• με βασική στρατηγική, τη διαρκή συνύπαρξη – αλληλοσύνδεση της μυθοπλασίας του βιβλίου με τον «μύθο» του συγγραφέα του, «ενός υπουργού του οποίου η ζωή απειλείται από πολιτικούς που έχουν σχέση με τρομοκράτες». 

«Πολιτικοί που έχουν σχέση με τρομοκράτες απειλούν τη ζωή μου» ήταν, σύμφωνα με το σενάριο, το βασικό σλόγκαν της διαφημιστικής καμπάνιας που ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε για το βιβλίο του. Με έναν υπέρτιτλο γραμμένο για να υπακούει στη διαφημιστική στρατηγική της αλληλοσύνδεσης του βιβλίου με το μυθικό δράμα του συγγραφέα του: «ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ. Και κολλητά, Έγραψε «διήγημα θανάτου» με όσα έζησε ως υπουργός». Ακολουθεί επεξηγηματικός υπότιτλος, στη στρατηγική της «αλληλοσύνδεσης» επίσης: «Το πόσο ψηλά και ως πού μπορούν να φτάσουν εναντίον μου, τα έχω γράψει σε "βιβλίο" με ονόματα και είναι κατατεθειμένα σε συμβολαιογράφο μήπως μου συμβεί κάτι»… 

Είναι ολοφάνερο: από την προηγούμενη Κυριακή, το υπό έκδοσιν αστυνομικό θρίλερ του εγκληματολόγου συνυπάρχει, διαρκώς αλληλοσυνδεόμενο, με τις «συγκλονιστικές» πολιτικές καταγγελίες του τέως υπουργού• όχι πια ως σενάριο αλλά ως τυπωμένη καμπάνια μιας βιβλιογραφικής και ταυτόχρονα δημοσιογραφικής μυθοπλασίας, στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας, της εφημερίδας Πρώτο Θέμα… 

Πως συνέβη αυτό; 

 Με τίτλο πανομοιότυπο με το σλόγκαν της διαφημιστικής καμπάνιας, το σενάριο της οποίας – σύμφωνα… με ένα σενάριο – έγραψε ο τέως υπουργός, παράλληλα με τη συγγραφή του βιβλίου του: «Πολιτικοί που έχουν σχέση με τρομοκράτες απειλούν τη ζωή μου». Και επίσης πανομοιότυπο με εκείνον της «καμπάνιας» υπέρτιτλο: ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ. Έγραψε «διήγημα θανάτου» με όσα έζησε ως υπουργός». 

Βλέπετε, και εδώ ο υπέρτιτλος είναι γραμμένος για να υπηρετεί τη διαφημιστική στρατηγική της «αλληλοσύνδεσης». Όπως, άλλωστε, και ο επεξηγηματικός υπότιτλος: «Το πόσο ψηλά και ως πού μπορούν να φτάσουν εναντίον μου, τα έχω γράψει σε "βιβλίο" με ονόματα και είναι κατατεθειμένα σε συμβολαιογράφο μήπως μου συμβεί κάτι»… 

Αλήθεια, πώς συνέβη αυτό; Πως είναι δυνατόν μια μυθοπλασία – που δεν είναι ακριβώς μυθοπλασία, αλλά η μυθιστορηματοποίηση της ιδεολογικής αντιπαλότητας με την οποία, κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετώπιζαν, τον υπουργό Πανούση – να τυπωθεί στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας και να «πουληθεί» ως δημοσιογραφία; Ως «συγκλονιστικό ρεπορτάζ» που αποκαλύπτει ότι «κυβερνητικοί πολιτικοί που έχουν σχέση με τρομοκράτες απειλούν τη ζωή ενός υπουργού της κυβέρνησής τους»; 

Το πραγματικό ρεπορτάζ 

Για τις απαντήσεις σας παραπέμπω στο «Εγχειρίδιο κακής δημοσιογραφίας» του Ουμπέρτο Έκο. Και στο πρόσφατο άρθρο της «Εποχής» για το μιντιακό χάος, ( 25/10/2015), όπου περιγράφω τη «μούφα δημοσιογραφία» ως εμπεδωμένη πραγματικότητα: «το 70% των ειδήσεων (…..) είναι μερικώς ή απολύτως κατασκευασμένες, με συνήθη στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά…». 

Σ’ αυτό το άρθρο είχα παραλείψει να σας υποδείξω ως ναυαρχίδα της «μούφα δημοσιογραφίας» στη χώρα μας, την εφημερίδα που διάλεξε ο εγκληματολόγος – τέως υπουργός για να διαπραγματευτεί την διαφημιστική καμπάνια του. Γιατί, σύμφωνα με ασφαλείς, αυτή τη φορά, δημοσιογραφικές πληροφορίες τον διάλεξε τον τόπο του εγκλήματος (τη συγκεκριμένη εφημερίδα) ο εγκληματολόγος. Και διαπραγματεύτηκε μαζί της: 

«O ίδιος ο υπουργός μάς προσέγγισε», μου αποκάλυψε άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος του αφεντικού της… μούφα – ναυαρχίδας, του αποκαλούμενου και Κομιστή. Και, «φυσικά και διαπραγματεύτηκε την θεαματική προβολή του βιβλίου του, ως αντάλλαγμα των γαρνιρισμένων με πολιτική τρομοκρατία αντικυβερνητικών αποκαλύψεων», συμπλήρωσε. Αντάλλαγμα που πήρε, συμπληρώνω εγώ, με μια τεράστια βιβλιοπαρουσίαση στο καπάκι της δημοσιογραφικής μούφας υπό τον τίτλο «Πολιτικοί που έχουν σχέση με τρομοκράτες απειλούν τη ζωή μου»… 

 Έχω κι άλλο «ρεπορτάζ» για το θέμα του Θέματος, και τη μετεξέλιξή του (μέσω των συγγενών με την ναυαρχίδα της μούφα δημοσιογραφίας MEGAφώνων) σε κυρίαρχο γεγονός της εβδομάδας που πέρασε. Μα είναι «ρεπορτάζ» που δεν τεκμηριώνει παρά κάτι που ήδη γράψαμε: όταν πρόκειται για δημοσιότητα, ο συγκεκριμένος… επιστήμων τα δίνει όλα, αρκεί να πάρει κάτι. Σε δημοσιότητα εννοούμε, και αφήστε τα υπονοούμενα…

Νίκος Τσαγκρής

4 Νοεμβρίου 2015

Οι μοχλευτές και το καταραμένο φίδι…


Το τερατώδες άνοιγμα της ρωγμής μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου και η τραγική κατάληξή του   

Πως προέκυψε ο συριακός εμφύλιος και η έξοδος των μυρίων, τα μιλιούνια των Συρίων προσφύγων που διασχίζουν βουνά και θάλασσες για να αντικρύσουν τους φράκτες της ευρωπαϊκής καθαρότητας; Η πλέον αληθοφανής εκδοχή παραπέμπει στην ανισόρροπη αντίδραση ενός ανισόρροπου αμερικανού προέδρου, σε ένα γεγονός που συγκλόνισε τον κόσμο του 21ου αιώνα: την τρομοκρατική επίθεση των ισλαμιστών της Αλ Κάϊντα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης: Κηρύσσω τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας – καλώ τους δυτικούς συμμάχους σε σταυροφορία για την εξάλειψη της, ήταν η αντίδραση… 

«Ήταν μια παρανοϊκή αντίδραση», υποστηρίζουν, έκτοτε, οι ιστορικοί αναλυτές, διαπορώντας: Αλήθεια, πώς διεξάγεται ένας πόλεμος ενάντια σε μια απρόσωπη έννοια όπως η τρομοκρατία – μια «σταυροφορία» για την εξάλειψή της; 

Αλλά ο «ανισόρροπος πρόεδρος», δεν κολλάει σε σχήματα της λογικής. Εντοπίζει την τρομοκρατία στην Ανατολή, διατυμπανίζει τη χριστιανική ανωτερότητα απέναντι στο οπισθοδρομικό Ισλάμ, διεγείρει την συμμαχία των μεγάλων κατά του κοινού εχθρού: Κράτη όλου του πολιτισμένου κόσμου ενωθείτε!... 

Περισσότερο από ανοησία ή αμετροέπεια, παραπάνω και από ατόπημα που οφείλεται στον ανισόρροπο ψυχισμό του, ο George W. Bush Jr, φανερώνει εδώ μια προκατάληψη τόσο παλιά όσο η συνθήκη της Βεστφαλίας (1648): Το Κράτος είναι εχθρός της τρομοκρατίας, ο τρομοκράτης είναι εχθρός του Κράτους, άρα κανένα Κράτος δεν θα μπορούσε να είναι τρομοκράτης, άρα… 

 Χαοτικές ρωγμές 

Άρα, αφανίζοντας τα… μη κράτη (Αφγανιστάν, Ιράκ), εξαφανίζουμε την τρομοκρατία; Αλλοίμονο, η τρομοκρατία είναι το πιο χρήσιμο γεωπολιτικό εργαλείο της νέας τάξης πραγμάτων, πιο χρήσιμο από… χίλιες πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου. Άρα, προσθέτουμε στη λίστα των υπόπτων για τρομοκρατία νέα κοιτασματούχα κράτη: το Πακιστάν που υποθάλπει την Αλ Κάϊντα. Και το Ιράν, το Λίβανο και τη Συρία… 

Συρία. Ο μοιραίος τόπος αποκάλυψης του οικονομικού και γεωπολιτικού χάους που επικρατεί στις αρχές του 21ου αιώνα, όμως πιο εφιαλτικό, πιο τραγικό, πιο ματωμένο απ’ αυτό που είχαμε προβλέψει: μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και τη φενάκη της μιας υπερδύναμης, αναδύονται αλλεπάλληλες κοινωνικές ρωγμές που κατατέμνουν τον πλανήτη και προκαλούν φυγόκεντρες δυνάμεις και την «υπερίσχυση των νόμων του Χάους, «προφητεύαμε» τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ως μέρος της δυσλειτουργίας της «παγκοσμιοποίησης». Λίγο πριν, ο Γάλλος στοχαστής Νικολά Μπαβερέζ, στο βιβλίο του «Καθ' οδόν προς το άγνωστο» όριζε τις αναδυόμενες «χαοτικές ρωγμές»: 
- Ρωγμές ιστορικές μεταξύ του παρακμάζοντος Βορρά και του αναπτυσσόμενου Νότου. 
- Ρωγμές πολιτικές μεταξύ των Δημοκρατιών και των πολιτευμάτων που αμφισβητούν τον πλουραλισμό και τις ατομικές ελευθερίες. 
- Ρωγμές ιδεολογικές ανάμεσα σ’ αυτούς που υποστηρίζουν μια κοινωνία ανοιχτή σε όλους και σ’ εκείνους που εκθειάζουν τα πλεονεκτήματα του έθνους… 
- Ρωγμές οικονομικές ανάμεσα στους υπέρμαχους του κινδύνου της αγοράς κι εκείνους της σταθερότητας του κράτους. 
- Ρωγμές θρησκευτικές και πολιτισμικές μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου… 

Να πέσει ο φράχτης 

Είναι γνωστό ποιοι και πώς μοχλεύουν, τις θρησκευτικές και πολιτιστικές ρωγμές μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου ώστε να επωφελούνται γεωπολιτικά από το άνοιγμά τους και να επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους. Αυτό που παραμένει σχετικά άγνωστο, ανεπαρκώς κεκαλυμμένο από την αμήχανη διπλωματία των «μοχλευτών», είναι το πώς μοχλεύτηκε ο εμφύλιος στη Συρία• ασφαλώς τερατωδώς, αφού κατέληξε σ’ αυτό το καταραμένο ανθρώπινο φίδι που, με την ουρά στη Μέση Ανατολή και το κεφάλι στην κεντρική Ευρώπη, να απειλεί να πνίξει τον Δυτικό κόσμο: όπως πνίγονται τα προσφυγόπουλα και οι προσφυγοπούλες στο πέρασμα του Αιγαίου…. 

Το τραγικό είναι ότι οι βασικοί μοχλευτές εξακολουθούν να μοχλεύουν τερατωδώς τον εμφύλιο στη Συρία: με προκάλυψη την CIA, ο Μπαράκ Ομπάμα τροφοδοτεί με πυρομαχικά και όπλα τους αντάρτες , ενώ Ρωσία και Κίνα στηρίζουν ποικιλότροπα το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, με τον μοχλευτή Πούτιν να εμπλέκεται και παραπολεμικά. Στον ίδιο χρόνο, εμμένοντας στις συνήθεις – παραπληρωματικές των ΗΠΑ – μοχλεύσεις της, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαλλάσσει Ομπάμα και Πούτιν από «τις ευθύνες για τη μεταναστευτική κρίση στην Ευρώπη». Και υψώνει φράκτες στο «καταραμένο φίδι»… 

Ναι, να πέσει ο φράκτης του Έβρου, όλοι οι φράκτες της Ευρώπης να πέσουν, οι πρόσφυγες να διασχίζουν πεζή τα Ελληνοτουρκικά σύνορα, να μπαίνουν ελεύθερα στην Ευρώπη, να βρουν ασφαλείς πατρίδες. Να γίνεται στην Τουρκία το τσεκ, να προωθούνται από εκεί, θεσμικά, στην Ευρώπη, να πάρει τέλος το έγκλημα στο Αιγαίο. Να σταματήσουν, όμως, εδώ και τώρα ΗΠΑ και Ρωσία και Κίνα και Ευρώπη να μοχλεύουν εμφυλίους και γεωπολιτικούς πολέμους. Διαφορετικά μας περιμένουν μαύρες μέρες: προτιμάτε μια αιωνιότητα πνιγμένη ή στραγγαλισμένη;

Νίκος Τσαγκρής