28 Ιανουαρίου 2015

Χαμόγελα στο σχήμα της αξιοπρέπειας…


Γιατί, «αν ο κόσμος πληγώνει τη συνείδηση, μπορούμε είτε να αλλάξουμε τον κόσμο είτε να προσαρμόσουμε τη συνείδηση στους ρυθμούς του»! 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Συγκίνηση. Συγκίνηση μέχρι δακρύων. Δεν σας κρύβω ότι, παραβιάζοντας την… ανορθόδοξη συνείδησή μου, άναψα κερί• στη μνήμη των συντρόφων που έφυγαν στα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς. Και των άλλων που έφυγαν νωρίς, στα τελευταία, τα βελούδινα. Και δεν αξιώθηκαν να ζήσουν τη στιγμή: Ευτυχία, σχεδόν δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς ... Υπήρχε μια ηττοπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, σαν να μείναμε από θεωρητικά εργαλεία• κι ήρθε η γενιά του Αλέξη, που μόνο την ευχαριστούμε... Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η κατάθεση στην Καισαριανή.... Παρατηρώντας τον Τσίπρα πως μιλάει και πως κινείται, όλη η στάση του δηλώνει ότι κάτι καινούριο έρχεται... 

Είναι η αντίδραση του Γιώργου Κιμούλη (Τρίτη 27/1, στο «Κόκκινο») και την παραθέτω ως αντιπροσωπευτική των αντιδράσεων της πλειονότητας των αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ενταγμένων ή ανένταχτων. Προσωπικά, άλλωστε, εκφράζομαι κι από μιαν ακόμα αντίδραση του γνωστού ηθοποιού: «Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή συμπεριφορά ρεβανσισμού... Εγώ φοβάμαι όλους αυτούς που δεν άντεξαν και τώρα είναι στην απέναντι πλευρά, εννοώ πρώην αριστερούς που πέρασαν στο στρατόπεδο του φιλελευθερισμού....» 

Συγκίνηση και χαμόγελο: το ελληνικό χαμόγελο, που θυσιάστηκε από τους πολιτικούς της υποτέλειας και της εθνικής ταπείνωσης προς χάριν των «δανειστών», επέστρεψε στα πρόσωπα των Αθηναίων – ελπίζω όλων των Ελλήνων – από την πρώτη ημέρα της αλλαγής. Και παρέμεινε, παίρνοντας το σχήμα της αξιοπρέπειας, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των συμβολικών κινήσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μετά τις πρώτες κυβερνητικές «δράσεις», όπως το διάβημα κατά της «κοινής ανακοίνωσης για την Ουκρανία» χωρίς την ελληνική συναίνεση… 

Μονόδρομος η επιλογή των ΑΝΕΛ 

Κατά τα λοιπά, όπως τα είπαμε. Τούτες οι κάλπες αποδείχτηκαν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Και αυτό οφείλεται στην «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως οι γνωστοί φιλοπαίγμονες σύντροφοί εξακολουθούν να περιγράφουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μετά την ορκωμοσία της. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι (παρά… τρίχα δεν προέκυψε) αυτοδύναμη και χρειάστηκε τη στήριξη των ΑΝΕΛ. 

Παρεμπιπτόντως, κανένα πρόβλημα. Από τη στιγμή που η αυτοδυναμία ήρθε… λειψή, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: «επειδή με ρωτάτε, καλύτερα με ΑΝΕΛ παρά με Ποτάμι», ήταν η απάντησή μου σε εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους που ξαφνιάστηκαν με την επιλογή Τσίπρα και ζητούσαν τη γνώμη μου. «Οι ΑΝΕΛ πηγάζουν από τις λαϊκές πλατείες των αγανακτισμένων – το Ποτάμι, από τα βρωμερά κανάλια της διαπλοκής», ήταν η συνοπτική εξήγησή μου. Συμφώνησαν όλοι. Πώς να το κάνουμε, η λαϊκή εντολή είναι αντιμνημονιακή – αντισυστημική. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή είναι οι ΑΝΕΛ. 

Λοιπόν, που λέτε, παρά την ελαφρώς ελλιπή αυτοδυναμία της, η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως είχαμε προβλέψει, προκάλεσε πολυποίκιλους κλονισμούς στο ευρωπαϊκό συστημικό… γίγνεσθαι. 

Το βιβλίο των «κλονισμών» 

Ο σχεδόν… συντριπτικός, να πούμε, κλονισμός του Μάρτιν Σουλτς: ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πραγματιστής και χαρισματικός πολιτικός… Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από χρόνια απόλυτης λιτότητας, ζούμε μια νέα φάση… Πολλοί κατανοούν πλέον, ότι η δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς επενδύσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη… Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, από κοινού, πρέπει να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. 

Σημαντικός είναι και ο «κλονισμός» του Γερμανού αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ: η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να κάνει τώρα τη μεγάλη διαφορά… Και της διεύθυνσης του Bloomberg: Η θέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι πρέπει να συγκληθεί μία «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους» για τη μείωση των εξουθενωτικών βαρών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και άλλες χώρες που έχουν πληγεί πολύ από την κρίση είναι λογική… Και του Γιενς Μπάστιαν, οικονομικού συμβούλου και πρώην μέλους της ελληνικής Task Force της Κομισιόν: Το παράδειγμα της Ελλάδας ίσως γίνει προπομπός εξελίξεων για την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιταλία. Και του Βόλφγκανγκ Μουντσάου των Financial Times: η ριζοσπαστική αριστερά αποτελεί την καλύτερη επιλογή οικονομικής πολιτικής για την περιφέρεια της Ευρωζώνης… Και, και, και… 

Θα έπρεπε – και μπορεί να γίνει – να γραφτεί ένα βιβλίο για τις αντιδράσεις, τις επιπτώσεις και τους πολιτικοκοινωνικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί η ειρηνική, μέσω εκλογών, άνοδος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία της χώρας μας. 

Είπαμε, τούτες οι εκλογές μπορούν να αποδειχτούν, αποδεικνύονται ήδη, ιστορικές: χάρις στη γενναιότητα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Από την εφημερίδα Η εποχή , 31/1/2015

21 Ιανουαρίου 2015

Οι κάλπες που διέψευσαν τον Τσόμσκι


Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαψεύσει ακόμα και το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών και την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας 

Τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών. Kαι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πιθανή «ειρηνική – μέσω εκλογών – «κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς», όπως περιγράφεται από ορισμένους φιλοπαίγμονες συντρόφους η πιθανή ανάδειξη από τις σημερινές δημοκρατικές εκλογές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με τους κλονισμούς που, ενδεχομένως, μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε στη λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία, την άφθονη κοσμοθεωρητική, μεταμαρξιστική ή μη, σκόνη που θα ξεσήκωναν αυτοί οι ενδεχόμενοι κλονισμοί• τους παρεμπίπτοντες, ακόμα, λαϊκούς σαρκασμούς κατά της έγκλειστης, στην αποθήκη απωθημένων του σοβιετικού μοντέλου, σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ… 

 Λοιπόν, που λέτε, εάν τοποθετήσουμε μια τέτοια εξέλιξη (την ανάδειξη απ’ τις σημερινές κάλπες μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) στο ελληνικό και ευρωπαϊκό παρόν – από το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το ΚΚΕ απουσιάζει – τότε οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 είναι πιθανόν να μείνουν στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία ως οι εκλογές που επαναξίωσαν την έννοια «εκλογές»! 

Διαψεύδοντας τον Νόαμ Τσόμσκι 

Οι εκλογές, το βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας (του δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου) είχαν απαξιωθεί απολύτως στην Ευρώπη της κρίσης. «Η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική», σημείωνε πρώτος, (ποιος άλλος;) ο μέγας Τσόμσκι. 

Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωνε λαϊκότερα το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»… 

Ο Νόαμ Τσόμσκι είναι ο πλέον σοφός, κατά τη γνώμη μου, γεωπολιτικός ερευνητής και αναλυτής του σύγχρονου κόσμου: ένας εξαιρετικά οξυδερκής «αναγνώστης» της αμερικανικής, της μεσανατολικής και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Έ, λοιπόν, τούτες οι κάλπες μπορούν να διαψεύσουν το θεώρημά του Τσόμσκι για την απαξίωση των εκλογών. Και της Δημοκρατίας, βέβαια, όπως συνακόλουθα ο ίδιος εξηγούσε: 

«Η κατάρρευση της Δημοκρατίας, και στην Ευρώπη, είναι ένα οριστικό γεγονός• αναδεικνύονται κυβερνήσεις μειοψηφιών που δεν ασκούν πολιτική ούτε εφαρμόζουν ότι έχουν υποσχεθεί προεκλογικά. Η οικονομία έχει επιβληθεί της πολιτικής δράσης που έχει ξεθωριάσει: «το κέντρο βάρος στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα»… 

Μόνο αυτοδύναμος μπορεί… 

Να διαψεύσουμε τον Τσόμσκι!.. Να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας. Να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη. Να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική. Να αποδείξουμε ότι η πολιτική είναι το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα και όχι η οικονομία… 

Γράφω να «διαψεύσουμε», να «αξιώσουμε», να «αποδείξουμε», γιατί αυτή είναι δουλειά δική μας, δουλειά όλων των Ελλήνων και όχι του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: τούτες οι κάλπες δεν είναι «η ευκαιρία της Αριστεράς», όπως λένε και γράφουν οι κονδυλοφόροι του πολιτικού καιροσκοπισμού. Τούτες οι κάλπες είναι οι κάλπες του λαού, τούτη η ώρα είναι η ώρα της μεγάλης ιστορικής ευθύνης των Ελλήνων: τούτες οι κάλπες μπορούν να αποδειχτούν διαφορετικές από τις κάλπες όλων των εκλογών – όλων των εποχών μόνο αν βγάλουν ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Τότε ναι, μπορούμε να… διαψεύσουμε τον Τσόμσκι, να αποτρέψουμε την οριστική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας – την μετατροπή της σε Ευρωπαϊκή Πλουτοκρατία• το διαρκές οικονομικό ξεζούμισμα των πολιτών, την ολοκληρωτική αποψίλωση των κεκτημένων πολιτικών δικαιωμάτων, ακόμα και του βασικού δημοκρατικού δικαιώματος, του δικαιώματος στις εκλογές… 

Αρκεί η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχτεί αξιόπιστη, εφαρμόζοντας επακριβώς τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, όλα όσα έχει υποσχεθεί στον Ελληνικό λαό. Και αριστερή, συμβάλλοντας στην δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης, στο πέρασμα από την Ευρώπη της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην Ευρώπη της ανάπτυξης, της εργασίας, της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης. 

 Έτσι ναι. Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές. Και αυτό δεν θα οφείλεται μόνο στην «ειρηνική… κατάληψη» της κυβερνητικής εξουσίας (και εξ αυτής του αστικού κράτους) απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως θα περιγράφεται από τους φιλοπαίγμονες συντρόφους η κυβέρνηση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Ούτε στους κλονισμούς που αυτή η εξέλιξη θα προκαλέσει στη… λενινιστική περί κράτους και επανάστασης μυθολογία. 

Τούτες οι εκλογές θα αποδειχτούν – μπορούν να αποδειχτούν ιστορικές, χάρις στη γενναιότατα και την ευθύνη των απλών Ελλήνων που ξεπέρασαν και ξεπερνούν τον φόβο, στο δρόμο προς τις κάλπες.

Νίκος Τσαγκρής          

14 Ιανουαρίου 2015

Αξιοπρέπεια, έστω με μισή τυρόπιττα



                                                                             …γιατί, oι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να                                                                              πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο,                                                                                                       είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν… 
                                                                                                                                        Τζακ Κέρουακ 

 «Tώρα τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, απερχόμενοι, οι κρατούντες. «Βγαίνουμε», λένε αμετανόητοι, «εντός ολίγου από το τέλμα»: τώρα περνάμε και τον τελευταίο κάβο... 

 Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του προεκλογικού παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»… 


Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν. 


 Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί των Γερμανών σημαίνει να σε σημειώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε χαρατσώνουν, να σε υποτάσσουν στις αγορές, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν… …


Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν… 


 «Περνάμε στο μετά»! 


 «Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και εθνική ταπείνωση, όταν έρχονται και πάλι τα ευρωπαϊκά φερέφωνα των δανειστών να μας υπαγορεύσουν τι πρέπει να κάνουμε και ποιον πρέπει να ψηφίσουμε», γράφει ο μπλόγκερ Π.Χ.* «Σαν να είμαστε ένα κατώτερο έθνος ηλιθίων, σαν να είμαστε ανεγκέφαλοι δούλοι των ανώτερων πολιτισμένων Ευρωπαίων», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα ντόπια τσανάκια τους να πάρουν την απάντησή τους… 


 - Πότε; 

 - Την επόμενη Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε, το μέλλον ξεκίνησε: Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία! Την άλλη Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!.. 

Ωραία, την άλλη Δευτέρα περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Αισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης προς την ικανοποίηση του ανικανοποίητου, την Ελευθερία. Το ίδιο και η νοσταλγία του παρελθόντος. 


Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ… 


 Αξιοπρέπεια. Τίποτε άλλο… 


 Σωστά. Μπορούμε, μετά βεβαιότατος, να πούμε ότι το «πριν» ήταν καλύτερο από το «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν». 


 Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια – Δικαιοσύνη – Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα, αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα• που κατά συνθήκη παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση. 


Αξιοπρέπεια: «Ας είναι ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιτα κι ένα κιλό πατάτες», όπως το λέει στην ιστοριούλα της η Β.Δ.: 


 Η γιαγιά, μικροσκοπική και σκεβρωμένη, πλησίασε διστακτικά στον πάγκο της λαϊκής και μας μίλησε με φωνή απροσδόκητα παιδική: 


-Δεν είμαι ζητιάνα, παιδιά μου, μόνο να… αν μπορούσατε να μου αγοράσετε ένα κιλό πατάτες. Ένα μόνο, για να μπορώ να τις κουβαλήσω. 

Ο μανάβης, πελώριος, διπλώθηκε στα δυό για να της αποκριθεί, πρώτος εκείνος, εξ ονόματος όλων μας:
 -Άσε, μάνα! Πες μου πού μένεις και θα σου φέρω εγώ όσες πατάτες θες… 

Την ξαναείδα προχθές, στο πεζούλι μιας τράπεζας. Κάθισα δίπλα της και της έβαλα στο χέρι μια ζεστή τυρόπιτα. 

-Καλώς το, με αναγνώρισε. Σ’ ευχαριστώ, αλλά είναι πολύ για μένα. Κόψε τη μισή… 

Πιο κει, σε μια κολώνα, μια κόκκινη ολοκαίνουργια αφίσα με μια μονάχα λέξη: Αξιοπρέπεια. Με μισή τυρόπιτα. Και ένα, ένα μόνο, κιλό πατάτες…


 * http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_9013.html

7 Ιανουαρίου 2015

Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !


Η σημειολογία της πλαστής απειλής που καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 και εξακολουθεί να… ψεκάζεται στην κοινή γνώμη ως αντίδοτο στον ιό «Tsipras»!.. 

 Το 2012 ήταν απειλή: «μην ψηφίσεις Τσίπρα γιατί θα πάθεις… Grexit!». 
 «Και γιατί παρακαλώ θα πάθω… Grexit αν ψηφίσω Τσίπρα;», ήταν η λογική απορία του πλήθους. Η απάντηση ήταν εκείνος ο αλήστου μνήμης εσμός των στρεβλών αφορισμών κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ με… άξονα τον λαϊκό εκφοβισμό, («Ο Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια», «Οι συνιστώσες μάς πάνε πίσω στη δραχμή», «Θα κηρύξουν στάση πληρωμών», κλπ. κλπ.) που απέδωσαν την οριακή πρωτιά της ΝΔ-Σαμαρά. Και εκείνο το συγκυβερνητικό τέρας με κεφάλι Σαμαρά, σώμα Βενιζέλου και ουρά ΔΗΜΑΡ. 

Στα δυόμισι χρόνια της τερατώδους διακυβέρνησης της χώρας από το συγκυβερνητικό τέρας (με ή χωρίς… ουρά), η απειλή Grexit ομολογήθηκε από δεκάδες ντόπιους και ξένους συστημικούς πολιτικούς και οικονομικούς αξιωματούχους ως προεκλογική (αλλά και διαρκής) μπλόφα με στόχο τον τρομοκρατικό εκβιασμό του εκλογικού σώματος των Ελλήνων• την καθήλωσή του ελληνικού λαού στην μνημονιακή πραγματικότητα, στην υποτέλεια της τρόικας και των αγορών. 

Ακόμα και η πολιτική ηγεμών της Ε.Ε., η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ ομολόγησε το Grexit ως μπλόφα αποκαλύπτοντας μετεκλογικά (με πάνω από τρείς δημόσιες δηλώσεις) ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα αποτελούσε θρυαλλίδα για την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε (chic) εάν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως εάν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε την ΟΝΕ σε μεταγενέστερο χρόνο»*.. Αργότερα η απειλή «Grexit «ξεχάστηκε. Ακόμα κι απ’ τον Σαμαρά!... 

 Η σημειολογία του Grexit 

Ωστόσο, η απειλή «Grexit» δεν αποσύρθηκε, δεν πετάχτηκε στον κάλαθο των προεκλογικών αχρήστων μαζί με τα συνήθη προπαγανδιστικά αναλώσιμα του συστήματος. To Grexit δεν ήταν μια απλή προεκλογική μπλόφα Βρυξελλών – ήταν ένα συστημικό πολυεργαλείο που, καθώς δοκιμάστηκε και απέδωσε στις εκλογές του 2012, συντηρήθηκε νεκροζώντανο στα κύτταρα του συστήματος. Ως αντιβίωση στον ιό «Tsipras»!.. 

Και όχι μόνον: η απειλή Grexit, όπως αποδείχτηκε στην πειραματική χρήση του 2012, είναι μια αμφίσημη μπλόφα, υπό την έννοια ότι διαθέτει δυό διαδραστικές πλευρές. Μια «πολιτική» και μια «οικονομική», να πούμε. Η πρώτη στοχεύει στην ανάσχεση της πολιτικής ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ (και των άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου εν γένει), και η δεύτερη στην αναζωπύρωση των ασύδοτων κερδοσκοπικών παιγνίων των «αγορών» με τα spent, την αγοραπωλησία ομολόγων και χρηματιστηριακών αξιών, κλπ, κλπ. 

Προϋπόθεση για την αφύπνιση και τη συμμετρική λειτουργία της απειλής Grexit (και στο επίπεδο ανάσχεσης της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ και στο επίπεδο αναζωπύρωσης της κερδοσκοπίας των αγορών) είναι το έρεισμα «πιστωτικό γεγονός». Που εφευρίσκεται στον αφρό της άναρχης και κομματικά ασύντακτης δημόσιας ρητορείας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανασκευάζεται, και χαλκεύεται και κατασκευάζεται στα συστημικά εργαστήρια εσωτερικού και εξωτερικού. Και αμπαλάρεται από τα συστημικά μίντια εσωτερικού και εξωτερικού, επίσης. Και… ψεκάζεται στην περιοχή της κοινής γνώμης, από ψεκαστικά μάρκας Βούλτεψη και Πρετεντέρη και Αδώνιδος: Αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit !.. 

 Με το Grexit στο… χέρι 

Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές του ’12 και δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες του Γενάρη, χάρις και στη διόρθωση και την διεθνή ακτινοβολία των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή έξοδο από τον οικονομισμό και την επιστροφή στην πολιτική, η απειλή «Grexit» αποδομείται• σταδιακά καταγράφεται ως το συντομότερο ανέκδοτο της μνημονιακής εποχής, δίπλα στο «success story» του Σαμαρά: «η αντιπαράθεση για μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ γίνεται μόνο για να επηρεαστούν οι ψηφοφόροι. Ουδείς θέλει ένα Grexit. Σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι πιστωτές θα αναζητήσουν έναν έντιμο συμβιβασμό»*. Αυτή η politically correct θεώρηση της απειλής «Grexit» τείνει να επικρατήσει πια στον χώρο της Ε.Ε., όχι μόνο στις αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ, αλλά ακόμα και στη ρητορεία των Βρυξελλών, ακόμα και στη Γερμανίκή Πολιτεία. 

Ουσιαστικά, στο εσωτερικό της χώραςμόνο, ο Σαμαράς και οι αντί – ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστές των διαπλεκόμενων Μέσων Ενημέρωσης, κυκλοφορούν με το Grexit στο… χέρι. Στο δε εξωτερικό, ούτε καν η Μέρκελ• μόνο κάτι γνωστοί κονδυλοφόροι του ευρωπαϊκού και διεθνούς λόμπι των αγορών – κάποιοι σαν τον περιβόητο «Μπάμπη», να πούμε.

 «Όλοι αυτοί μοιάζουν ανθέλληνες», έγραψε σε μια σχετική ανάρτηση στο face book ένας διαδυκτιακός φίλος: «ψάχνουν να βρουν ποιος Ευρωπαίος έχει κάνει την πιο αρνητική δήλωση για την Ελλάδα και γεμάτοι χαρά την περιφέρουν»... 

Ψεκάζοντάς την στην περιοχή της κοινής γνώμης, συμπληρώνω: «αν ψηφίσεις Τσίπρα θα πάθεις… Grexit» !.. 

 *Από το τελευταίο περί «Grexit» άρθρο της Deutsche Welle.

Νίκος Τσαγκρής

1 Ιανουαρίου 2015

Ο ναρκισσισμός της Αριστεράς

  
Μια αυτοκριτική προσέγγιση προεκλογικού… χαρακτήρα με αφορμή το σύνθημα «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς»  

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Είναι σαφές: το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της), με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης». Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής αυτοδυναμίας; Λοιπόν τι λέτε;

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ; «Υπάρχει», είναι η απάντηση, κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία που προέρχεται από τα βάθη της Ελληνικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε. Και, συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, ας προσθέσουμε ότι εκδηλώνεται με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου: «ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και όταν το περιβάλλον του ασκεί κριτική ή απορρίπτει τις συμπεριφορές του, τότε αναδύεται η καλά κρυμμένη εύθραυστη προσωπικότητα του και καταρρέει»*, μας πληροφορεί η ψυχανάλυση. 

Αναμφίβολα, η Ελληνική Κομμουνιστική Αριστερά πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα• πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, όσο ήταν μικρή και δεν τους απειλούσε. 

 Τώρα όμως πού η Αριστερά μεγάλωσε και αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις… 

 Τα είπαμε: στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων που εκπροσωπούν την οικονομική ελίτ της χώρας είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»… 

 Αριστερός αυτοθαυμασμός! 

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι συριζαίοι σύντροφοι, το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. 

 Φυσικά και ήρθε η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και, ξέρετε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ». 

 Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη σημερινή ιστορική προεκλογική συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, αν συνεχίσει να εκδηλώνεται, εσωκομματικά κυρίως, αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και συνθήματα του τύπου «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Συνθήματα και συμπεριφορές που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τον στόχο μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Θα φανεί στις κάλπες 

 Ήρθε η ώρα του λαού, απαντούσε ο Αλέξης Τσίπρας (από το βήμα του Σινέ Κεραμεικός) στους συριζαίους συντρόφους που, ενθουσιασμένοι από την πτώση της μνημονιακής συγκυβέρνησης, ναρκισσεύονταν εν χορώ, φωνάζοντας «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Πολύ σωστά: το εάν ήρθε η ώρα της Αριστεράς ή όχι (αν ήρθε η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια), θα φανεί στις κάλπες. Στα τελικά αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, στην κυβερνητική δύναμη που θα δώσει ο λαός στην Αριστερά (στον ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια), και όχι στον συνθηματικό αυτοθαυμασμό υμών των αριστερών. Τον λαό οφείλουμε να επικαλούμεθα, διεκδικώντας ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, αιτιολογημένα, την ψήφο του. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της κυβερνητική αυτοδυναμίας. 

 Ας θυμηθούμε: η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή, ξαφνικά… ενστερνίστηκε τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλέον αδιάφθορο κόμμα του «δημοκρατικού τόξου». Κόμμα αντιπροσωπευτικό, βεβαίως, των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και ενός νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά πλέον ηγέτη, του Αλέξη Τσίπρα. 

Κυρίως, η (δημοσκοπική, μέχρις στιγμής) πλειονότητα των Ελλήνων επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να εφαρμόσει ανεμπόδιστα το φιλολαϊκό – απελευθερωτικό από την «τυραννία των αγορών» πρόγραμμά του. Χωρίς το «μπαστάρδεμα» και το λίφτινγκ των βασικών προγραμματικών επιλογών του, με τις νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»που απεργάζονται οι δυνάμεις της διαπλοκής. 

 Αμφιβάλει κανείς ότι για να συμβεί αυτό η αυτοδυναμία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια αξιόπιστη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Και ότι, εξ αυτού, η «ώρα της Αριστεράς» θα σημάνει στις κάλπες;

* Από σχετικό άρθρο της ψυχολόγου Άννας Κοντοστεργίου,