29 Οκτωβρίου 2014

Η Ελληνική Ιστορία πίσω απ' τα κάγκελα


«Η κοινωνία και η ιστορία δεν υπόκεινται σε αδήριτους αντικειμενικούς ιστορικούς νόμους – διαρρηγνύουν τα πλαίσια του καθορισμένου, είναι δημιουργίες ακαθόριστες…» 

 Το μόνο που δεν ακούσαμε είναι ότι το ιστορικό ΟΧΙ ειπώθηκε με εντολή Σαμαρά. Ωστόσο η ιστορία του Αλβανικού μετώπου και των φασιστικών και αντιφασιστικών… πέριξ, γραφόταν και ξαναγραφόταν διαρκώς κατά τη διάρκεια των φετινών επετειακών εκδηλώσεων για το «έπος του ’40». 

 Καλά, στο επίπεδο της νεοελληνικής καφενειακής σκέψης το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, («ποιος, αυτός με τα κονιάκ;», με ρώτησε ένας θαμώνας) ο Άρης, ο Ζέρβας, ο Μιχαλολιάκος, ο Ζαχαριάδης και εντάξει, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το… Πολυτεχνείο. 

Στο επίπεδο της πολιτικής και των μίντια τώρα, η μισαλλοδοξία χτύπησε κόκκινο, συνάδοντας με τις καγκελόφραχτες παρελάσεις και την ανοϊκή προεδρική φιγούρα πίσω τους∙ και εμπρός τους… Πολιτεία χωρίς πολίτες, χώρα χωρίς λαό. Κι ας λένε οι σοφοί του κόσμου τούτου πως ο ελληνικός λαός είπε το ΟΧΙ, πως οι λαοί – και όχι οι ιστορικοί – είναι εκείνοι που γράφουν την ιστορία: «Η κοινωνία και η ιστορία δεν υπόκεινται σε αδήριτους αντικειμενικούς ιστορικούς νόμους, δεν υπακούουν στην καθοριστικότητα∙ διαρρηγνύουν τα πλαίσια του καθορισμένου, είναι δημιουργίες ακαθόριστες. Η ιστορία είναι δημιουργία, ποίησις, γένεση οντολογική νέων μορφών, νέων ειδών», μας λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης*, διορθώνοντας την κρατούσα αντίληψη για την ανθρώπινη κοινωνία και ιστορία*. Στον ίδιο ιστορικό χρόνο, κάποιοι ξαναγράφουν την ιστορία. Ή την… διορθώνουν… 

 Στη σφαίρα της ψυχανάλυσης 

 Διορθώνεται η ιστορία; Εύκολα! Σας θυμίζω την περίπτωση της κ. Μαρίας Ρεπούση που, στο πλαίσιο του γενικότερου εκσυγχρονισμού της χώρας και της ιστορίας της, υποθέτω, διόρθωσε εκείνο το… συνωστισμένο εγχειρίδιο ιστορίας της Ε’ δημοτικού. (Λίγο αργότερα βέβαια, η συγκεκριμένη ιστορικός διόρθωνε τις διορθώσεις της με τις διορθώσεις που της επέβαλε η Ακαδημία Αθηνών, αποκαλύπτοντας τη συνάφεια του επαγγέλματος του ιστορικού μ’ αυτό του διορθωτή!..) 

Επί της ιστορίας, καθ’ όλη τη διάρκειά της, ασελγούν ποικιλοτρόπως οι κάθε μορφής και είδους εξουσίες. Αυτό το γνωρίζει (ή οφείλει να το γνωρίζει) κάθε ενήλικας πολίτης, κάθε ιστορικής περιόδου. Εκτός και αν είναι… ανιστόρητος. 

 Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι υπάγονται στη σφαίρα μιας… εθνικής, να πούμε, ψυχανάλυσης, οι εξαιρετικά αγωνιώδεις και μισαλλόδοξες αντιδράσεις κάποιων υποστηρικτών της «εθνικής ορθοδοξίας» (κάθε ιδεολογικού τύπου και πολιτικής προέλευσης) εν όψει ορισμένων… νεωτερικών ιστορικών διορθώσεων. Ιδίας, εξάλλου, ψυχανάλυσης χρήζουν και οι, επίσης, μισαλλόδοξες κραυγές κάποιων «ευρωεκσυγχρονιστών» της Δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ ή της Αριστεράς, κατά των «εθνικιστών», όπως συλλήβδην αποκαλούν όλους όσους αντιδρούν «στον εκσυγχρονισμό (!) της ιστορίας». 

 Το ερώτημα είναι πηγαίο, προκύπτει με… αυτόματη γραφή: Τι έπαθαν όλοι αυτοί και βάλθηκαν ξαφνικά να πειράξουν (να διορθώσουν, να ξαναγράψουν) την ιστορία; - «Για να λειάνουν τις τουρκικές βαρβαρότητες, να καταστήσουν λιγότερο αντιπαθείς τους Τούρκους στους νεοέλληνες», υποστηρίζουν οι μεν: στο πλαίσιο της διπλωματίας της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης». Κι ακόμα χειρότερα: στο πλαίσιο κάποιας μυστήριας ευρωαμερικανικής οδηγίας που δουλεύει για την ισοπέδωση των εθνικών χαρακτηριστικών, την «πτώση» των εθνοτήτων, την παγκοσμιοποίηση. - «Όχι, πρόκειται για κάποιες αναγκαίες αλλαγές στοιχείων της ελληνικής ιστορίας», υποστηρίζουν οι δε: προκειμένου, τη θέση των εθνικών μύθων (περί του αμύθητου ελληνικού ηρωισμού, κλπ.) να πάρουν οι «πραγματικότητες». Να λάμψει, επιτέλους, η ιστορική αλήθεια. 

Υπάρχει ιστορική αλήθεια; 
  
Η «ιστορική αλήθεια»! Υπάρχει, αλήθεια, «ιστορική αλήθεια»; Μόνο κάποιοι ιστορικοί καταφάσκουν. Στην πραγματικότητα η ιστορική αλήθεια είναι η αλήθεια των ιστορικών. Που μπορεί να είναι πιο κοντά στην αλήθεια ή πιο κοντά στο ψέμα, σπάνια όμως η αλήθεια, μα διόλου σπάνια το ψέμα.

 Άλλωστε, μια παραγνωρισμένη αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες, από την επανάσταση και εντεύθεν, μαθαίναμε την ιστορία μας από τη λαϊκή παράδοση: από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς, από ομιλίες στις Εθνικές επετείους, από τα δημοτικά και τα λαϊκά τραγούδια, απ’ τους ποιητές, τον Ρήγα και τον Μακρυγιάννη, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μπάϊρον, τον Βαλαωρίτη… Και ελάχιστα από τα σχολικά βιβλία. 

Και όσα μάθαμε δεν μας χάλασαν, ανεξάρτητα πόσο κοντά ήσαν στην «ιστορική αλήθεια». Το λιγότερο, μας έκαναν να αγαπάμε την πατρίδα, αλλά κυρίως την ανεξαρτησία, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Να σεβόμαστε την ελευθερία ως υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό και να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για αυτήν. 

 Ενοχλεί άραγε αυτή η «φρονηματική» μας ταυτότητα και, πιστεύουν κάποιοι ότι θα την αλλάξουν… διορθώνοντας την ιστορία; Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η «ταυτότητα» που, σαφώς, προέκυψε από τη σχέση μας με την ιστορία μας (όπως μέχρι σήμερα την μαθαίναμε) δεν είναι παρά η ταυτότητα ενός ιστορικά αξιοθαύμαστου πατριωτισμού: του παραδοσιακού πατριωτισμού υμών των Ελλήνων… 

 * Απόσπασμα από δημοσίευμα του Γιώργου Οικονόμου στο Lifo

Νίκος Τσαγκρής

22 Οκτωβρίου 2014

Η στρατηγική του πολιτικού φόβου


Πως η «θρησκεία των αγορών», εμποτισμένη από τον γερμανικό προτεσταντισμό, επιβάλλεται επί των χωρών - μελών της ευρωζώνης ως «πολιτική» στη θέση της πολιτικής   

Ας δούμε αυτό το κωμικοτραγικό επεισόδιο (την παταγώδη άρνηση των «αγορών» να δεχτούν ξανά στην… μεγάλη χρηματοπιστωτική οικογένεια το θλιβερό κυβερνητικό δίδυμο) στη μεταφυσική του διάσταση: οι δύο άσωτοι αδελφοί (Σαμαράς – Βενιζέλος) υπέβαλαν εαυτούς και… αλλήλους σε οδυνηρές θυσίες και τιμωρίες και, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, αποφάσισαν να επιζητήσουν τη συμπόνια – των «αγορών», την «αγάπη του πατέρα». Να σωθούν… 

«Η συμπόνια και η αγάπη του πατέρα της παραβολής του Ασώτου», εξηγούν οι θεολόγοι, «παριστάνει την συμπόνια και την αγάπη του Πατέρα Θεού: ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι∙ να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας…». 

Μάλιστα…. Ωστόσο οι δικοί μας άσωτοι, οι Σαμαράς – Βενιζέλος, παρά την αυστηρή τους θρησκευτικότητα, παρά την διετή προσήλωσή στους κανόνες, δεν αξιώθηκαν τη συμπόνια και την αγάπη της παραβολής. Έφαγαν πόρτα! Από τις «αγορές»… 

 Άλλοι, πάλι, λένε πως σώθηκαν. Πως μετά απ’ αυτή τη μικρή τους πολιτική παρασπονδία «επανήλθαν στην επίγνωση της αλήθειας». Που δεν είναι παρά η «μεταφυσική διάσταση της Οικονομίας», όπως την περιέγραφε ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας: Μες στη γενική πανωλεθρία των πεποιθήσεων και των ιδεολογιών, υπάρχει τουλάχιστον μία που αντέχει ακόμα και που η ζωτικότητά της δεν διαψεύδεται: η Οικονομία. Έχει πάψει από καιρό να είναι μια ξερή επιστήμη, μια ψυχρή δραστηριότητα της λογικής, τώρα έχει γίνει η ύστατη θρησκευτικότητα του ανεπτυγμένου κόσμου, η θρησκεία των αγορών… 

Η «θρησκεία των αγορών»! Που εδώ και μια δεκαετία, εμποτισμένη από τον γερμανικό προτεσταντισμό, επεβλήθη επί των χωρών - μελών της ευρωζώνης ως «πολιτική» στη θέση της πολιτικής, καθορίζοντας τη μοίρα των λαών της. Νηστεία και προσευχή: ήγγικε γάρ η βασιλεία των Αγορών 

 Φταίνε και οι δημοσιογράφοι 

 Αλλά εάν «ήγγικε η βασιλεία των Αγορών», πως γίνεται οι αγορές να φοβούνται τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Και δεν μιλάω για τις δηλώσεις της εκπροσώπου των… ασώτων, της κ. Βούλτεψη. Αυτές, είναι σαφές, αποκάλυπταν την εσπευσμένη επιστροφή των Σαμαρά – Βενιζέλου στη… στρατηγική «για όλα φταίει ο Τσίπρας», μετά την «πόρτα» που έφαγαν από τις «αγορές». 

Μιλάω για τη «στρατηγική του φόβου» που εκπορεύεται από το «βασίλειο των Αγορών» και, μέσω των… αγοραίων – και όχι μόνον – διεθνών media κοινωνικοποιείται, καταλαμβάνοντας το ανθρώπινο σύμπαν και, είναι ο φόβος για την πολιτική: « Οι αγορές φοβούνται μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», μας είπε προ ημερών, (κινούμενος στη γραμμή Βούλτεψη) ο Σάιμον Νίξον της Wall Street Journal. Άλλοι, των Financial Times σήμερα, της Αυγής χθες, του Βήματος προχθές, της Καθημερινής καθημερινά, μας λένε ότι «οι αγορές σκέφτονται», «οι αγορές έχουν χιούμορ», «οι αγορές πονούν», «αισθάνονται», «δρουν και αντιδρούν». Κάνουν σεξ οι αγορές; Είναι η μόνη απορία που μου απέμεινε. Αν γνωρίζουν ας μου απαντήσουν οι… συνάδελφοι. 

 Το πρώτο που διδάσκεται ο νεαρός δημοσιογράφος – αν έχει την τύχη να θητεύσει δίπλα σε κανονικούς δημοσιογράφους – είναι να αποφεύγει στα κείμενα και στους τίτλους του την υποκειμενοποίηση των αντικειμένων προκειμένου να μη συντελεί στην αποπροσωποίηση των ευθυνών. Ωστόσο οι τίτλοι του τύπου «Νταλίκα – φονιάς», και εκφράσεις του τύπου «Βουλή – άβουλη», κατακυριεύουν, καθημερινά τις σελίδες των εφημερίδων… 

 Οι αγορές έχουν ψυχή; 

 Αυτό όμως που γίνεται με τις «αγορές», η συστηματική υποκειμενοποίησή του εν λόγω αντικειμένου από το συστημικό –και το αντισυστημικό εν πολλοίς, σύμπαν (παγκόσμια πολιτική ηγεσία, οικονομολόγοι, διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και, για να μην αποπροσωποποιούμε τις ευθύνες μας, εμείς οι δημοσιογράφοι) – είναι εξαιρετικά σκανδαλώδες. Σαν μια εν εξελίξει θεωρία συνωμοσίας που στοχεύει στην διαρκή υποκειμενοποίηση των «αγορών» για να τους δώσει σώμα και ψυχή. Και να αποκρύψει τα πραγματικά σώματα και τις ψυχές πίσω τους. 

Αλλά τα «σώματα» πίσω απ’ τις «αγορές» έχουν κατηγορίες, (είναι Tράπεζες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, Hedge Funds και άλλα κερδοσκοπικά ιδρύματα) και οι «κατηγορίες» έχουν και brand names ( Goldman Sachs, Neuberger Berman, Blackrock U.K και δεκάδες ακόμα επώνυμους ναούς του χρήματος σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, καθώς και τους τρεις ρουφιάνους τους στις εθνικές οικονομίες του πλανήτη, τους Fitch, Moody’s, και Standard & Poor’s) και έχουν και ονοματεπώνυμα, όπως Rothschilds (Λονδίνο), Lazar Brothers (Παρίσι), Warburg Bros (Αμβούργο), Kuhn Loeb (Νέα Υόρκη) κλπ, κλπ, κλπ… 

 Όμως η σημαντικότερη παρενέργεια της σχεδιασμένης – ή μη, από το «σύστημα», υποκειμενοποίησης των «αγορών», είναι η περιβολή τους με στοιχεία έλλογης οντότητας: να βλέπουν να ακούνε, να σκέφτονται – αν είναι δυνατόν καλύτερα από τους πολίτες και τους πολιτικούς. 

 Να προκύψει η θεοποίησή του εκλεκτού «υποκειμένου», η θέσπιση της «θρησκείας των αγορών». Που θα υποκαταστήσει – τείνει να συμβεί, συμβαίνει – τις ιδεολογίες, την πολιτική.

Νίκος Τσαγκρής

15 Οκτωβρίου 2014

Η ελίτ των media στήνει «συναινέσεις»


Με προπομπό το ιδιόκτητό της μιντιακό σύστημα, η οικονομική ελίτ της χώρας τα δίνει όλα, για τη σταθεροποίηση στη σημερινή κατάσταση των κυβερνητικών πραγμάτων. 

Η ουσία των πραγμάτων καθόλου δεν συνδέεται με την πραγματικότητά τους. Πέρα απ’ το πραγματικό υπάρχει και η τυχαιότητα, η ψευδαίσθηση, το φανταστικό, το όνειρο. Οι σουρεαλιστές ονόμαζαν σουρεαλισμό (υπερπραγματικότητα), ακριβώς τη συγχώνευση του πραγματικού με το φανταστικό. 

Πάντως, η ουσία των κυβερνητικών μας πραγμάτων (παραλυσία, αποσύνθεση, σήψη) σε καμιά περίπτωση δεν συνδέεται με την πραγματικότητά τους: η κυβερνητική ηγεσία φαντασιώνεται εξάντληση της τετραετίας και, για να ολοκληρωθεί η… συγχώνευση του πραγματικού με το φανταστικό, η οικονομική ελίτ της χώρας ονειρεύεται νέες… συναινέσεις. Και με προπομπό το ιδιόκτητό της μιντιακό σύστημα αγωνίζεται να τις επιβάλει, προκειμένου να σταθεροποιήσει την ουσία των κυβερνητικών μας πραγμάτων,( παραλυσία, αποσύνθεση, σήψη). Την «υπερπραγματικότητα» που, αδιατάραχτη για τα επόμενα δυό χρόνια, θα τους βολεύει. 

Εκείνο το απροσδόκητο μπαράζ κηρυγμάτων, εκκλήσεων, προσευχών και προτροπών του τύπου «αφήστε τα μίση» και… «πάμε να φτιάξουμε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού», που ξεκίνησε από τα έδρανα της βουλής σ’ αυτή την ανεκδιήγητη διεκδίκηση ψήφου εμπιστοσύνης της συγκυβέρνησης απ’ τον εαυτό της – που δεν ήταν διεκδίκηση ψήφου εμπιστοσύνης της συγκυβέρνησης απ’ τον εαυτό της, αλλά πρόβα εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας – ήταν μόνο η αρχή… 


 Η «γραμμή» των media 


Δεν εννοώ – ούτε καν υπονοώ, ότι όλοι οι τύπου «πάμε να φτιάξουμε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού» βουλευτές, (είτε ανεξάρτητοι με… προοδευτικό πρόσημο είτε δεξιούληδες), ή κάτι άλλοι, του τύπου «δεν είναι σωστό να παίζουμε με το θεσμό του προέδρου», είναι βαλτοί. 

 Ούτε το αντίθετο. Διότι εκόντες – άκοντες (είτε ανεξάρτητοι με… προοδευτικό πρόσημο είτε δεξιούληδες), τη «γραμμή» της μιντιοφόρου οικονομικής ελίτ παπαγαλίζουν. Όπως την δίνει ο πρύτανης των διαπλεκομένων media, (ο και εξ αίματος μέτοχος της συγκυβέρνησης) από το κυριακάτικο βήμα του: 

 Βήμα πρώτο, η… πόρνη ιστορία: Η Ελλάδα έχει πάμπολλες πικρές εμπειρίες από τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των κυρίαρχων κάθε φορά αντίπαλων πολιτικών σχηματισμών, μπλα, μπλα, μπλα… 

 Βήμα δεύτερο, το… καχεκτικό παρόν: Τώρα πάλι, είναι οι πολιτικοί ανταγωνισμοί που ορθώνουν εμπόδια στην προοπτική οριστικής απεμπλοκής της ελληνικής οικονομίας από τον μακρύ κύκλο της υποχώρησης και της καχεκτικής ανάπτυξης, μπλα, μπλα, μπλα… 

Βήμα τρίτο, η επάνοδος στην…κανονικότητα: Ο ελληνικός λαός, χωρίς αμφιβολία, επιθυμεί την επάνοδο στην κανονικότητα, δεν θέλει να δει τους κόπους και τις θυσίες τόσων χρόνων να πάνε στράφι. Μπλα, μπλα… 

 Βήμα τέταρτο, τα… εξουσιομανή κόμματα: Το δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις δεν ανταποκρίνονται στην έκκλησή του. Τη διεκδίκηση εξουσίας προκρίνουν, αυτή πριμοδοτούν και απ' αυτή καθοδηγούνται. 

Βήμα πέμπτο, τι να κάνουμε (η «γραμμή»): Θα μπορούσαν όλοι και ιδιαιτέρως οι βασικοί ανταγωνιστές να βρουν έστω για τούτη την τελευταία επίμαχη διαπραγμάτευση του χρέους κοινό τόπο, κοινή στάση, κοινό σκοπό, μπλα, μπλα, μπλα… 


 Ο… σκοπός που τους βολεύει 



«Κοινός πολιτικός τόπος, κοινή πολιτική στάση, κοινός πολιτικός σκοπός», είναι η «γραμμή» της οικονομικής ελίτ της χώρας. Και, με προπομπό το ιδιόκτητό τους μιντιακό σύστημα, απεργάζονται την επιβολή του στο πεδίο της διακυβέρνησης. Φανερός στόχος η σταθεροποίηση της ουσίας των σημερινών κυβερνητικών μας πραγμάτων (παράδοση, παραλυσία, αποσύνθεση, σήψη). Η «υπερπραγματικότητα», όπως την είπαμε, που τους βολεύει. 

 Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Κι ας μην τρέφουν αυταπάτες τα κόμματα – συμπολιτευόμενα ή μη, κυβερνητικά ή μη, μνημονιακά ή μη. Η μιντιοφόρος οικονομική ελίτ δεν ορρωδεί προ ουδενός. Στο προσκήνιο καθοδηγεί, στο παρασκήνιο βυσσοδομεί: αγοράζει και εξαγοράζει… συναινέσεις, πουλάει και ξεπουλάει συμμάχους, («όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω») προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της, τη σταθεροποίηση της σημερινής συγκυβερνητικής πραγματικότητας. 

 Ου μην αλλά δια της παραδοσιακής μεθόδου της αποστασίας – πιο εύκολα δε, με τη δοκιμασμένη παραθεσμική μέθοδο σχηματισμού κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», τύπου Παπαδήμου. Προεκλογικά ή μετεκλογικά, αναλόγως… 

 Αλλά δεν τελειώνουμε εδώ. Η μιντιοφόρος οικονομική ελίτ της χώρας ονειρεύεται και…συναινέσεις που υπερβαίνουν το στόχο της σταθεροποίησης στη σημερινή κατάσταση των κυβερνητικών πραγμάτων και αγγίζουν τη σφαίρα της γερμανικής πολιτικής και ιδεολογικής αφασίας. Υιοθετώντας την ιδεολογικά αποστειρωμένη εφαρμογή των «μεγάλων συνασπισμών: «Η λύση ενός μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα πρότυπα του αντίστοιχου Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών που εφαρμόστηκε δύο φορές τις τελευταίες δεκαετίες στη Γερμανία, θα ήταν ιδανική για την Ελλάδα.» καταλήγει σε μια… συναινετική παρέμβασή του ο υπ’ αριθ. 2 αρθρογράφος του αλλοτριωμένου μιντιακού συστήματος. 

Και για του λόγου το αληθές πετάει το μπαλάκι στην… Berlin Alexanderplatz: «Ειδικά τώρα που η χώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εν ειρήνη μια τέτοια συνεργασία θα προσέφερε την καλύτερη και αποτελεσματικότερη διέξοδο, λένε χαρακτηριστικά οι Βερολινέζοι…». Φοβερός;

Νίκος Τσαγκρής

8 Οκτωβρίου 2014

Χέρι - χέρι ως το το τέλος (τους)


Υπαρξιακό άγχος, κατάθλιψη, παραλογισμός, απονενοημένα διαβήματα, θεωρίες συνωμοσίας: το θλιβερό κυβερνητικό και παρακυβερνητικό παρασκήνιο των ημερών 

Εκτός ελέγχου. Αυτός είναι ο πιο χαλαρός τίτλος για τον προσδιορισμό της κατάστασης που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Στο Μαξίμου, στη Συγγρού, στη Χαριλάου Τρικούπη, στα «καμένα» μυαλά του συγκυβερνητικού διδύμου. Των συμβούλων τους, των άβουλων βουλευτών τους. 

 «Καμένα μυαλά». Θολωμένα, ας τα πούμε εμείς: ο κόσμος με αρνείται, με εγκαταλείπει. Το «σύστημα» με προδίδει, η στήριξή του είναι αμφίβολη, ελλιπής, προσχηματική. Το εξουσιαστικό μου σύμπαν γίνεται ξαφνικά ένα σύμπαν στερημένο από ψευδαισθήσεις και φώτα∙ χάνω τον όγκο, το σχήμα μου, αποσχηματίζομαι…

 Παραλογίζονται, και ο παραλογισμός τούς οδηγεί ακόμα και σε αυτοκτονικές απόπειρες. Όπως αυτή του αιτήματος ψήφου εμπιστοσύνης, από τους ίδιους τους (άβουλους) βουλευτές τους!.. 

 Πολλοί απέδωσαν το συγκεκριμένο… απονενοημένο διάβημα στην κάθετη πτώση της αυτοεκτίμησής του Σαμαρά μετά την τριπλή χυλόπιτα που έφαγε από τη Μέρκελ: η πρώτη απ’ ευθείας στα μούτρα, σε εκείνη την ξενέρωτη βίζιτα (23 Σεπτεμβρίου), στο Βερολίνο. Η δεύτερη, μέσω Βρυξελλών. Όταν η καγκελάριος αρνήθηκε στον Γιούνκερ τα 100 δις της… ανάπτυξης των Νοτίων, από το «μαξιλαράκι» των 400 δις του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Που δεν είναι «μαξιλαράκι» αλλά το… στρώμα της Μέρκελ. Η τρίτη και φαρμακερή (και για τον ΣΥΡΙΖΑ) μέσω Ντράγκι: χωρίς μνημόνιο, τα ελληνικά ομόλογα βάλτε τα… εκεί που ξέρετε… 

 Όλα άρχισαν στη ΔΕΘ 

Ωστόσο, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι για όλα φταίει… ο Τσίπρας! Και η γνώση αυτή δεν βασίζεται στις γνωστές ψυχαναλυτικές μου ικανότητες, αλλά σε ασφαλείς πληροφορίες προερχόμενες από πηγές του ευρέως πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, διασταυρωμένες με πληροφορίες προερχόμενες από πηγές του, ευρέως επίσης, αντιπροεδρικού (της κυβερνήσεως) περιβάλλοντος. 

 Όλα άρχισαν από τη δυναμική εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην Δ.Ε.Θ., συγκλίνουν οι πηγές μου. Από την εξαγγελία του κοστολογημένου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα, και «την απήχηση που είχε στο εκλογικό σώμα»: «από την αρχή, ο Σαμαράς κατάλαβε ότι έχει πρόβλημα, ότι δεν έχει καμιά πιθανότητα να ανταγωνιστεί το κοστολογημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με ένα αντίστοιχο δικό του…». 

Στο σημείο αυτό θεωρώ απαραίτητο να σας ενημερώσω ότι, σύμφωνα με τις «πηγές» μου, ο πρωθυπουργός και ο βοηθός του, (σ. σ: ο κύριος «Όταν Εμείς Γυρίζαμε ο Τσίπρας Πήγαινε») γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που κι εμείς οι απλοί πολίτες γνωρίζουμε: ότι, εφ’ όρου ζωής, δεν δικαιούνται να έχουν δικό τους πρόγραμμα. Ούτε κοστολογημένο ούτε ακοστολόγητο, παρά εκείνο που έχουν συνυπογράψει με την τρόικα. Εκείνο που εμείς λέμε μνημόνιο και αυτοί… «πρόγραμμα». 

Ας συνεχίσω όμως την αναμετάδοση των… πηγαίων, (εκ του ευρέως κυβερνητικού περιβάλλοντος) πληροφοριών. Με δικά μου λόγια, λόγω περιορισμένου χώρου: Ο Σαμαράς ένοιωθε ήδη πιεσμένος από τον Τσίπρα. Από τις διεθνείς επαφές του, την ηγετική αναβάθμισή του, τη σταδιακή αποδοχή του από το σύστημα ως «αντιπάλου κυβερνητικού δέους». Ήρθε και η ΔΕΘ με το κοστολογημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και… 

 Κατάθλιψη και παραφροσύνη 

 «Ήταν η χαριστική βολή. Άγχος, αϋπνίες, παραλογισμός, σπασμωδικές κινήσεις, τα ξέρεις»: Άντε να πάμε στη Μέρκελ μήπως πάρουμε τίποτα, τίποτα! Άντε να αγκαλιαστούμε με τον Γιούνκερ μήπως το παίξουμε ανάπτυξη, τίποτα! Έβλεπε κι εκείνες τις δημοσκοπήσεις με τα εντεκάρια και πάθαινε: «αν έρθει ο Τσίπρας θα…», θα πάρω τις καταθέσεις μου και θα φύγω, τον… επικοινώνησε ο Άδωνης. Όχι, θα αφήσει τα λεφτά του να τα… φάει ο Βαρεμένος!.. 

 «Σ` αυτό το χρονικό σημείο, στο Μαξίμου εκδηλώνονται συμπτώματα κατάθλιψης», μου διηγείται η διασταυρωμένη (εκ του αντιπροεδρικού, αυτή τη φορά, περιβάλλοντος) «πηγή» μου. «Ο πρόεδρος (σ. σ: ο κύριος «Όταν Εμείς Γυρίζαμε ο Τσίπρας Πήγαινε»), έσπευσε να βοηθήσει τον Σαμαρά», μου εξηγεί: «δική του ήταν η ιδέα για την ψήφο εμπιστοσύνης.» 

 »Εντάξει, και οι δυό είχαν πειστεί ότι δεν βγαίνουν οι 180 και τον έπεισε ότι το μόνο που τους απομένει να κάνουν είναι αυτό το τετριμμένο κοινοβουλευτικό κόλπο. Να κοπάσουν για λίγο οι εκλογολογικές επικοινωνιακές «αυτονομήσεις» των βουλευτών τους. Να κερδίσουν χρόνο. Να φτάσουν στον Μάρτη (σ. σ: στις εκλογές) με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, ηγούμενοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα»… 

 Διηγούμαι εδώ, βασικά μόνο σημεία της… συλλογής μου από το παρασκήνιο της παραπολιτικής κυβερνητικής και παρακυβερνητικής δραστηριότητας των ημερών. Αφήνω εκτός αρκετά προϊόντα ακραίας παραφροσύνης. Μιά θεωρία συνωμοσίας, ας πούμε, που εξυφάνθηκε γύρω από τη συνάντηση του Γερμανού υπουργού Εργασίας με τους Δραγασάκη – Σταθάκη. Που θέλει τον Γιοργκ Άσμουσεν… «διπλό πράκτορα, εντεταλμένο για τον ΣΥΡΙΖΑ»! 

 Το λέω και το υπογράφω. Μ’ αυτούς που μπλέξαμε, έτσι θα πάμε μέχρι τέλους: «για όλα φταίει ο Τσίπρας» - «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»…

Νίκος Τσαγκρής

1 Οκτωβρίου 2014

Δυό γάιδαροι μαλώνανε...


Αν δεχτούμε την άποψη ΠΑΣΟΚ ότι «δημοκρατική παράταξη» είναι… παραδοσιακά «η άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», τότε η δημοκρατική παράταξη του παρόντος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!..

 Η Δημοκρατία είναι ένας τρόπος δραστηριότητας που ξεκινά από την ιδέα πως πρέπει να δώσεις στον αντίπαλο τη δυνατότητα της παρουσίας για να μην κινδυνεύεις ο ίδιος να εξαντληθείς αντιμετωπίζοντάς τον, ούτε να κηρυχθείς στην αφάνεια αν συμβεί εκείνος να θριαμβεύσει. 

Αυτό δεν το γνωρίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας συντηρητικός πολιτικός χωρίς ίχνος δημοκρατικής παιδείας που, χάρη σε μια σειρά πολιτικών και θεσμικών εξαπατήσεων βρέθηκε στην πρωθυπουργική καρέκλα. Και… κατσικώθηκε σ’ αυτήν αρνούμενος πεισματικά να δώσει στον αντίπαλό του (τον ηγέτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) «τη δυνατότητα της παρουσίας» – τον πολιτικό χώρο που αρμόζει στον κ. Τσίπρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Με αποτέλεσμα να έχει ήδη εξαντληθεί. Και να κινδυνεύει να «κηρυχθεί στην αφάνεια», καθώς όλα δείχνουν ότι ο αντίπαλός του θα θριαμβεύσει. 

 Έτσι, εντελώς φυσιολογικά, εισπράξαμε ως ένα χαρακτηριστικό φθέγμα πανικού μπρος στον επερχόμενο πολιτικό αφανισμό του, εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη». Ως μία ακόμα, την έσχατη ίσως, σπασμωδική απόπειρα εξαπάτησης. Αυτή τη φορά, όχι μόνο του εκλογικού σώματος αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του. Των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε την συγκεκριμένη μπαλαφάρα… 

 Δυο γάιδαροι μαλώνανε… 

 Η διασκεδαστική πλευρά της μπαλαφάρας Σαμαρά πήρε διαστάσεις φαρσοκωμωδίας με την αντίδραση του συντρόφου του και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και των στελεχών της… παράταξής του: «Φτάνει πια κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησαν να το πουν), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την ιστορία» (αυτό το είπαν), «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»!.. 

 Μάλιστα! Η Δημοκρατική Παράταξη της τάξεως του 5%, σχολίαζαν γελώντας τα πλήθη. Ύστερα βγήκε η Σοφία Βούλτεψη: 
- Το μαλλί πως είναι; (μόλις είχε βγει απ’ το κομμωτήριο) 
- Γέλια… 
- Γιατί γελάτε, ρε παιδιά, καλά τα είπε ο Σαμαράς: «εμείς είμαστε η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη»! 
«Τι λες τώρα, εμείς είμαστε, κλπ, κλπ.» απάντησε ο κ. Καρύδης. Του Βενιζέλου. Και ευθύς άρχισε η διελκυστίνδα: το τραβολόγημα της μισοπεθαμένης Ελληνικής Δημοκρατίας από τους εκπροσώπους των συγκυβερνόντων κομμάτων. Που, εδώ και δυό χρόνια, αντί να την λειτουργούν, της ετοιμάζουν την ταφόπλακα. 

 Τι να πει κανείς; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και ως προς τη διαλεύκανση του μυστηρίου της… ιδιοκτησίας της «δημοκρατικής παράταξης» και ως προς την δημοκρατικότητα των διεκδικητών της: «ο Σαμαράς δεν είναι παρά ένας ιερέας του παραδοσιακού πολιτικού συντηρητισμού που βιώνει τον πανικό του αποσχηματισμού του, ο δε Βενιζέλος είναι πολιτικά ανύπαρκτος», γνωματεύει ο επιστήμων. «Και ιδεολογικά αποσχηματισμένος, κι αυτός», προσθέτει: με απόφαση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιωργάκη Παπανδρέου… «Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», κλείνει τη γνωμάτευση… 

 Τι λέει η… επιστήμη

Πραγματικά τώρα, η επιστήμη μας λέει ότι η μπαλαφάρα Σαμαρά και η γελοία διαμάχη που ακολούθησε για την… ιδιοκτησία της «δημοκρατικής παράταξης» επαναλαμβάνεται διαρκώς στη διάρκεια δύο αιώνων πολιτικής ιστορίας (1789 – 1989) και ότι έχει τις ρίζες της «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου: Του «συντηρητισμού» (που ήθελε οι όποιες αλλαγές και η εμβέλειά τους να περιοριστούν όσο το δυνατόν περισσότερο) τον «φιλελευθερισμό» (που πρέσβευε το τέλος της εποχής των «αθέμιτων» προνομίων και τη «διόρθωση του κόσμου διά των μεταρρυθμίσεων») και τον «σοσιαλισμό» που… μας βολεύει (που βολεύει την κάθε τάση του, εννοώ). 

 Και οι τρεις ιδεολογίες», μας λέει η επιστήμη, «είχαν ήδη οργανωθεί κατά το 1848 και έκτοτε θα δώσουν μεταξύ τους έντονες μάχες καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα. 

 Εντάξει, καμιά σχέση με τις μάχες των Σαμαρά – Βενιζέλου και των εκπροσώπων τους (Σοφίας Βούλτεψη – Δημήτρη Καρύδη για την… ιδιοκτησία της «Δημοκρατικής Παράταξης». Εξάλλου, το μόνο ουσιαστικό που προέκυψε απ’ αυτές τις «μάχες» κάτι που είπε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ: «Η δημοκρατική παράταξη ήταν και είναι ιστορικά και ιδεολογικά η «άλλη» παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», δήλωσε εμφατικά. Παραδεχόμενος ότι η «Δημοκρατική Παράταξη» του παρόντος (ως… η «άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!... 

Αστεία πράγματα. Ποιες «Δημοκρατικές Παρατάξεις»; Η Δημοκρατία σήμερα, μπερδεμένη ανάμεσα στην τραχύτητα των κοινωνιών της ανέχειας και στην ευφορία των κοινωνιών της κατανάλωσης, βλέπει τις δυνατότητές της να εξαντλούνται. Το χρήμα και οι ηλεκτρονικοί διερευνητές είναι ανώνυμοι, ανώνυμες και οι καταπιεστικές γραφειοκρατίες, ανώνυμες οι καινούριες κάστες πού, λίγο πολύ παντού, καθορίζουν με υποχρεωτικά σχέδια τη ζωή. Εναντίον αυτού του κλειστού, χωρίς ανοιχτά παράθυρα μέλλοντος, ή δημοκρατική έφεση εξαντλείται στα αντισυστημικά κοινωνικά κινήματα, και στα ευρωπαϊκά κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ευτυχώς…

Νίκος Τσαγκρής