Ο ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο των λέξεων

Καθώς γράφω, στο περιθώριο των λέξεων κάνω σκέψεις που, συνήθως, είναι πιο σημαντικές ή πιο αληθινές από τις λέξεις που γράφω, τη σημασία τους, το νόημα που επιχειρούν να διατυπώσουν. 

Και, πολλές φορές, δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων που γράφω, τρίτες σκέψεις έρχονται και σαρκάζουν ή σχολιάζουν ή αναιρούν ή μέμφονται τις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων που, εν τέλει, γράφω κι εσείς διαβάζετε… 

Γράφω, ας πούμε, «επιτέλους, έστω αργά, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν ότι η διεύρυνση οφείλει να είναι αμφίπλευρη, ώστε να αποκτήσει τη δυναμική μιας πλατιάς αντιμνημονιακής, δημοκρατικής, προοδευτικής και ριζοσπαστικής συμμαχίας για την ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων» 

Στο περιθώριο των λέξεων, μια σκέψη μου λέει «η διεύρυνση δεν οφείλει τίποτα απολύτως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν: «οφείλουν να δουλέψουν για μια αμφίπλευρη διεύρυνση που θα αποκτήσει τη δυναμική μιας πλατιάς αντιμνημονιακής συμμαχίας ,κλπ., κλπ.». 

Την ίδια στιγμή, μια τρίτη σκέψη μου σχολιάζει τη δεύτερη: «Τι πάει να πει οφείλουν, τίποτα δεν οφείλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εάν πιστεύουν ότι οφείλουν, τίποτα δεν μπορούν να κάνουν ώστε να μην οφείλουν, τίποτα δεν περνάει από το χέρι τους»… 

Στο τέλος, σταματάω να γράφω, αφού αντιλαμβάνομαι ότι ξεκίνησα να σχολιάζω μια κακότεχνη αλήθεια, μια αλήθεια που δεν έχει το θάρρος, ούτε καν την τεχνική, του πολιτικού ψέματος: «η διεύρυνση οφείλει να είναι αμφίπλευρη»!.. Είναι δυνατόν;
***** 
Αλλά, ακόμα κι αν συνέχιζα να γράφω, θα ήταν πιο σημαντικό να γράψω, να διατυπώσω δηλαδή, τη σκέψη που πέρασε στο περιθώριο των λέξεων που ξεκίνησα να γράφω, από το να γράψω τις λέξεις που ξεκίνησα να γράφω. 

Τότε θα έγραφα ότι «η διεύρυνση δεν οφείλει τίποτε, απολύτως τίποτε δεν μπορεί να «οφείλει» η διεύρυνση». 

Η διεύρυνση οφείλεται, μπορεί μόνο να οφείλεται. «Να οφείλεται στην πολιτική βούληση του προέδρου του κόμματος και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και στις επαφές, τις κινήσεις, τις πρωτοβουλίες τους εν γένει, για μια αμφίπλευρη διεύρυνση που θα αποκτήσει τη δυναμική, κλπ., κλπ.». 

Ακόμα και έτσι, στο περιθώριο των λέξεων, μια δεύτερη σκέψη μου λέει πως η διεύρυνση, αμφίπλευρη ή μη, δεν μπορεί να οφείλεται στην πολιτική βούληση, και μόνον, του προέδρου και των στελεχών του κόμματος, η διεύρυνση, αμφίπλευρη ή μη, στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ένθεν – κακείθεν του ΣΥΡΙΖΑ… οφείλει να οφείλεται, αυτές έχουν τον πρώτο λόγο εάν θα διευρύνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αμφίπλευρα ή μη. 

Όμως, καθώς γράφω αυτό το «αμφίπλευρα ή μη», μια τρίτη σκέψη σκάει μύτη και σαρκάζει τη δεύτερη, εκείνο το «μη» δίπλα στο «αμφίπλευρα». Ένα «μη» που, ξεδιάντροπα, αμφισβητεί το «αμφίπλευρα» δίπλα του. 
***** 
Διότι «αμφίπλευρα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ένθεν – κακείθεν του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή εκ δεξιών και εξ αριστερών του αντίστοιχα. Και, εκείνο το «μη» δίπλα στο «αμφίπλευρα» μπορεί να αποκλείει το «ένθεν» ή το «κακείθεν», ή και τα δύο:

- «Σίγουρα το κακείθεν αποκλείει», παρεμβαίνει η πρώτη σκέψη. Και, «δεν το αποκλείει, αυτοαποκλείεται», συμπληρώνει η δεύτερη, αποκαλύπτοντας ότι το «κακείθεν» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοαποκλείεται, είναι το ΚΚΕ. 

Σιγά τις σκέψεις θα μου πείτε, και δικαίως, αφού είναι κοινός τόπος ότι το σημερινό ΚΚΕ αρνείται συστηματικά κάθε ιδέα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ καθιστώντας αδύνατη μιαν «αμφίπλευρη διεύρυνση, κλπ., κλπ.». 

Θα μπορούσα ακόμα να προσθέσω ότι καθώς ο πρόεδρος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουν ότι η διεύρυνση… «οφείλει να είναι αμφίπλευρη» γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να είναι, αποκαλύπτουν την παγίδευσή τους σε μια ακατανόητη εμμονή για συνεργασία με το ΚΚΕ. Εμμονή που εγείρει καχυποψίες για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύοντας την διεύρυνση του. Όχι μόνο… κακείθεν αλλά και ένθεν, δηλαδή προς την κεντροαριστερά.

Παραθέτοντας, κάπως έτσι, τις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων την ώρα που γράφω, καθώς και τις τρίτες σκέψεις που τις σχολιάζουν ή τις σαρκάζουν ή τις αναιρούν, θα μπορούσα να γράψω ένα σημαντικό κείμενο για την πολιτική λειτουργία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του προέδρου του, των βουλευτών του, των στελεχών του, του οργανωμένου, εν γένει, «σώματός» του. Σημαντικό, από την άποψη ότι θα απέδιδε τη βαθύτερη αλήθεια του συγγραφέα για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Αλλά, και αυτή η «αλήθεια» θα μπορούσε να είναι αλήθεια σχετική ή και ψέμα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η αλήθεια κρύβεται στις λέξεις. Ή στις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων, καθώς ο συγγραφέας γράφει…

Νίκος Τσαγκρής