14 Μαΐου 2014

Η Τζούλια του Τόλη και η Ρένα... ΣΥΡΙΖΑ

 
Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές, στις αυριανές κάλπες, η συνειδητή ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική…

Εξωφρενικό!.. Μου την έπεσε η Τζούλια! Όχι η βιζιτού. Η Τζούλια του Τόλη, η... νοικοκυρά. Έπινα μια μπύρα στο Διόνυσο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, και μού έδωσε μία σπρωξιά στον ώμο: «Αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου», μου είπε, και πέταξε στο τραπέζι ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία της (20 χρόνια πριν) και τρία σταυρωμένα ψηφοδέλτια. -Εντάξει, αν μου περισσεύει θα… («θα στον ρίξω»), συμπλήρωσα μέσα μου και μ’ έπιασαν τα γέλια…

Έξω, σ’ ένα τραπεζάκι, καθόταν ο Πλεύρης με κάτι φουσκωμένα παλικάρια της… παράταξης. Ένα περιπολικό πέρναγε κάθε λίγο απ’ την Πλατεία. Σταμάταγε μπροστά στο μαγαζί, οι μπάτσοι ξεκαβαλίκευαν και έπεφταν στην αγκαλιά της παρέας του Πλεύρη: να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται με τρέλα με τα… παραταξιακά παλικάρια. Ακροδεξιός εμετός!.. Πλήρωσα κι έφυγα…

«Εντάξει ρε φιλαράκι, πως κάνεις έτσι», με παρηγόρησε ο συνάδελφος που με συνόδευε. «Πως κάνεις έτσι, δημοτικές εκλογές είναι: δήμαρχο βγάζουμε, όχι πρωθυπουργό!...
Αυτό ακριβώς. «Δήμαρχο βγάζουμε και όχι πρωθυπουργό» και, μέσα στα χαλαρά χρόνια μιας αδιάλειπτης μεταπολίτευσης, μιας αδιάλειπτης «συμβίωσης» με αδιάφορους δημάρχους και… δημαρχέσες, εκόντες – άκοντες πέσαμε στην βεβαιότητα πως οι δημοτικές εκλογές είναι ένα βάσανο που δεν οδηγεί πουθενά, μια διαδικασία χωρίς πολιτικό αντίκρισμα: ένα πουκάμισο αδειανό που, όποιος και να το φορέσει, δεν θα είναι αισθητά καλύτερος απ’ τον προηγούμενο. Ούτε από τον επόμενο…

Δημότες του καναπέ…

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Τα… πολύ παλιά χρόνια, απ’ τον Πλυτά ως τον Παπαθεοδώρου κι απ’ τον Μπέη ως τον Τρίτση και τον Αβραμόπουλο, να πούμε, υπήρχε μια σαφής διαφορά και ήταν διαφορά ιδεολογική. Και ήταν διαφορά ιδεολογική διότι τότε υπήρχαν οι ιδεολογίες και υπήρχαν και τα κόμματα που τις εξέφραζαν και τις στήριζαν. Έτσι, πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι, διαλέγαμε τον Δήμαρχο με ιδεολογικά κριτήρια. Θέλετε να τα πούμε πολιτικά; Ας τα πούμε πολιτικά. Το θέμα είναι ότι τότε ξεχωρίζαμε τον «δικό μας» ανάμεσα στους «άλλους» και πηγαίναμε σφαίρα να τον ψηφίσουμε, να μην χαθεί κουκί, κι ας έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Κρήτη και στη Μάνη και… Βόλο – Λάρισα – Καρδίτσα.

Έτσι ξηγιόμαστε, ώσπου σταδιακά, βιώνοντας την φενάκη του κράτους στις εκκλησίες των δήμων, πήραμε… πρέφα ότι ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κενός περιεχομένου. Ότι ο Δήμαρχος και να θέλει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που του έχει ορίσει η κεντρική εξουσία και, αυτό, εάν δεν είναι ακριβώς τίποτα, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ουσία της έννοιας Αυτοδιοίκηση.

Έτσι, υπερβάλλοντας κάπως, αλλά χωρίς να πέφτει και πολύ έξω, ο μέσος δημότης του life style αθηναϊκού μιλένιουμ, ταύτιζε τον δήμαρχο με τον σκουπιδιάρη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας. Και πόσοι νοιάζονται στ’ αλήθεια αν ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς τους, ή ο διαχειριστής της πολυκατοικίας τους ονομάζεται Τσαγκρής ή… Μιχόπουλος, να πούμε, Φασούλας ή Αγραπίδης, Σκανδαλίδης ή Κακλαμάνης; Και αν είναι ΠΑΣΟΚ, ή Νέα Δημοκρατία ή Συνασπισμός (τότε) ή ΚΚΕ, για να αφήσουν τον κυριακάτικο καναπέ τους και να πάνε να ψηφίσουν; Όλο και λιγότεροι. Κι όλο και περισσότεροι μεταβάλλονταν σε πολίτες του καναπέ…

Επιστροφή στην πολιτική ψήφο

Χωρίς πλάκα, ακόμα κι εμείς, οι …αριστεροί, φτάσαμε σε σημείο να κρίνουμε τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών με βάση, αν όχι ακριβώς εμφανισιακές, αισθητικές διαφορές. Όπως το 2006: «ο Φασούλας κέρδισε τον Αγραπίδη διότι μοιάζει λιγότερο απ’ αυτόν με πολιτικό. Αλλά κι ο Νικήτας Κακλαμάνης, αναμφισβήτητα, μοιάζει λιγότερο απ’ ότι ο Σκανδαλίδης με πολιτικό. Είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι τα δυό πρόσωπα που εξέπληξαν με τις επιδόσεις τους σ’ αυτές τις εκλογές, ο Σαλονικιός Μπουτάρης κι ο Τσίπρας ο Αθηναίος, ελάχιστα μοιάζουν με πολιτικούς;»

Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο: γερμανική τυραννία, οικονομικές σφαγές, ανθρωπιστική καταστροφή. Η κεντρική κυβέρνηση υποταγμένη υπηρέτρια της τρόϊκας, η τοπική αυτοδιοίκηση πιεσμένη ασφυκτικά, μαδημένη, υλικά και ηθικά αποδεκατισμένη, να βολοδέρνει μεταξύ της… καλλικράτειας φθοράς και αφθαρσίας. Και αύριο να `χουμε εκλογές. Και να μας την πέφτει η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη και, «αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου»!..

 Όχι φιλαράκι, καμιά ψήφος δεν μας περισσεύει. Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές η ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική: Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίζουμε Γαβριήλ και Ρένα, και Μαργαρίτα και Κωστή: γιατί αλλιώς θα αντιμετωπίσει τα θέμα του Δήμου και της Περιφέρειας ένας αντιμνημονιακός διαχειριστής και αλλιώς η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη…

Νίκος Τσαγκρής 

Δεν υπάρχουν σχόλια: