16 Απριλίου 2014

Αποικία χρέους; Όχι, ευχαριστώ…

 
                                                                                      
 
«…Και θα βουβαθώ, δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ  με κανέναν,
θα αποχωριστώ όλα όσα με συνδέουν με τη ζωή.
Βοήθησέ με, Κύριε, και θα πραγματοποιήσω
όλα όσα Σου υποσχέθηκα!»                                                                                                   
Από τη ΘΥΣΙΑ του Αντρέϊ Ταρκόφσκι
 
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, θα έλεγε ο μακαρίτης ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μια ατμόσφαιρα θυσιαστηρίου στο οποίο καίμε τους Έλληνες για να στείλουμε θετικά μηνύματα στις Βρυξέλλες και να βγούμε στις αγορές!

Όμως όχι, «αυτή είναι ήδη μια παρωχημένη εικόνα», υποστηρίζουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος & ΣΙΑ: «ένα ξεπερασμένο από την επικαιρότητα σκηνικό είναι…». Διότι «βγήκαμε στις αγορές!». Δεν βγήκαμε; «Και τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια!». Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει. Την κυρία Μέρκελ περιμένει ο Έλληνας πρωθυπουργός: κάνε μου την επιμήκυνση Κυρία, και θα πραγματοποιήσω όλα όσα Σου υποσχέθηκα!.. Αυτή είναι η… νέα εικόνα. Τόσο νέα που επικαιροποιεί ένα «ανάρμοστο» ερώτημα, το οποίο από καταβολής μνημονίου βασανίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Ένα ερώτημα που, ιστορικά, επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται : Είναι προδότες; Γερμανόδουλοι; Δωσίλογοι;

Όχι; Και τότε γιατί ενδίδουν στην έκδηλη πρόθεση της Γερμανίδας καγκελαρίου να μετασχηματίσει την Ελλάδα σε οριστική γερμανική αποικία χρέους. Και εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε χρεωμένους «δουλοπάροικους».

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού

Ενδίδουν διότι «είναι πολλά τα λεφτά». Αυτή είναι μια από τις πλέον δημοφιλείς λαϊκές προσεγγίσεις των καιρών μας για την «προδοσία» των πολιτικών∙ με σαφείς τις αναφορές στους δεκάδες διεφθαρμένους κυβερνητικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Μιά προσέγγιση που φαντάζει πιο αληθινή όταν διασταυρώνεται με την εμβληματική, της πολιτικής διαφθοράς, ατάκα των καιρών μας, «ηθικό είναι το νόμιμο»! Και ακόμα περισσότερο όταν υποστηρίζεταιται ότι και το παράνομο ηθικό είναι, (περίπτωση Ζήμενς, εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ.) αρκεί να ονομάζεται … χορηγία και όχι μίζα.

Για άλλους, πιο σκεπτικιστές, η «προδοσία» οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική του παρόντος δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Ότι στην ουσία, η πολιτική που γνωρίζαμε είναι νεκρή, αφού νεκρές είναι και οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες από τις οποίες ισχυρίζεται πως κατάγεται…

Όλα ή μερικά απ’ αυτά ισχύουν, δίνουν μια ιδέα – εν πάση περιπτώσει, για την ενδοτικότητα των μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι στους τροϊκανούς εισβολείς, την παράδοσή τους στις διαθέσεις της γερμανικής καγκελαρίας.

Ωστόσο, πιστεύω ότι η «προδοσία» οφείλεται, κυρίως, σε λόγους ιστορικούς, βαθειά κοινωνιολογικούς. Λόγους που σχετίζονται με την πολιτική κουλτούρα του «ραγιαδισμού», αυτήν που καλλιεργήθηκε (στους προεστούς, αλλά και στους λαϊκούς «ραγιάδες» της ενδοχώρας) στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Πολιτική κουλτούρα που, και μετά την απελευθέρωση συνόδευε την άρχουσα τάξη και τα «ασκέρια» της, την «εκλογική πελατεία της», που θα λέγαμε σήμερα…

Η ώρα της χειραφέτησης

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού, στον 21ο αιώνα. Να διαπερνά την άρχουσα τάξη των καιρών μας, τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την εκλογική πελατεία τους. Μεταλλαγμένο κατά το ελαφρολαϊκότερον, «εκσυγχρονισμένο», «εξευρωπαϊσμένο», όμως πάντα στο πνεύμα της υποτακτικότητας, της δουλοφροσύνης, της υποταγής στην «προστάτιδα δύναμη: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Έλληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Έλληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Έλληνας την αντίστοιχη… ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών (στην περίπτωσή μας Μέρκελ απ’ τη μια – Σαμαράς απ’ την άλλη) δεν ανατρέπουν το παραδοσιακό ήθος ένθεν κακείθεν, το προφίλ του υπόδουλου απ’ τη μια, του κατακτητή απ’ την άλλη.

Ναι, είναι σκληρό να το λες αλλά, κατά κάποιο μεταφορικό τρόπο, είναι «προδότες» και «γερμανόδουλοι» και «δωσίλογοι»: υποτασσόμενοι οι ίδιοι, μας καθιστούν ομήρους ενός κόσμου (του κόσμου της «ευρωζώνης»), όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα – κέρδος – οικονομική υπεροχή, ενός κόσμου όπου το Βερολίνο ποζάρει και επιβάλλεται ως μητρόπολη της «ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» και η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ως η ηγεμών της.

Τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια. Να μετατραπεί η χώρα μας σε γερμανική αποικία χρέους. Και εμείς, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε δουλοπάροικους…αορίστου χρόνου. Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει: ο Σαμαράς περιμένει, ο Βενιζέλος περιμένει, η άρχουσα τάξη, οι προεστοί και οι λακέδες τους περιμένουν. Για εμάς, για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο χρόνος τους τελείωσε, ήρθε η ώρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εθνικής χειραφέτησης, της ανεξαρτησίας, της ευρωπαϊκής ισοτιμίας. Ήρθε η ώρα της Αριστεράς…

Νίκος Τσαγκρής

Δεν υπάρχουν σχόλια: