Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μεγάλη στρέβλωση του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Μια στρέβλωση που τον εξοστρακίζει από το πεδίο της πολιτικής στην περιοχή της οικονομίας και τον μεταβάλλει σε φερετζέ του «οικονομισμού», του οικονομικού – σαν να λέμε – φασισμού. Ο οποίος, μετά την πτώση του τείχους, άρχισε να ευδοκιμεί σε Δύση και Ανατολή. Και να ηγεμονεύει, ως κυρίαρχο σύστημα, στον «πολιτισμένο κόσμο» του 21ου αιώνα, κλπ., κλπ…
Η στρέβλωση «νεοφιλελευθερισμός», όπως κάθε ιδεολογική στρέβλωση που… σέβεται τον εαυτό της, τρέφεται με πολιτικές, και εννοιολογικές στρεβλώσεις, βγαλμένες από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Στο ευρωσυστημικό μενού εννοιολογικών στρεβλώσεων τώρα, κυριαρχεί η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης λαϊκισμός: κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, λαϊκισμός «είναι ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν το λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».
Ωστόσο, από τους τεχνικούς της εξουσίας των Βρυξελών (και τους συστημικούς ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) ο ορισμός του λαϊκισμού χαλκεύεται ως εξής: λαϊκισμός είναι κάθε ιδέα ευρωσκεπτικισμού, κάθε πολιτικό σχέδιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας της Ε.Ε., από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και ειδικά απ’ την… Αριστερά!..
Η «στρέβλωση» αλά… ελληνικά
Ειδικά στην Ελλάδα, λαϊκισμός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι μεταφράζεται από τους συστημικούς ηγέτες και τις μικροκομματικές και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους η «στρέβλωση».
«Επειδή είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
Εδώ, φυσικά, έχουμε μιαν ακόμα στρέβλωση. Για τη ακρίβεια, μια στρέβλωση της «στρέβλωσης»: τη στρέβλωση της συστημικής στρέβλωσης της έννοιας «λαϊκιστής». Από όλους τους ντόπιους συστημικούς ηγέτες και ηγετίσκους καθώς και τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών.
Από τον κ. Σαμαρά, ας πούμε. Που, χωρίς ντροπή, βγαίνει και λέει τον Τσίπρα λαϊκιστή! Ποιος, ο Σαμαράς! Ο Έλληνας πολιτικός που εικονογραφεί υπέροχα τον ορισμού του Μπαμπινιώτη για τον λαϊκισμό:
- «υιοθετεί επιχειρήματα και θέσεις που ευχαριστούν το λαό» (το έκανε προεκλογικά στο Ζάππειο) «με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του» (πράγμα που κατάφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε και, στα σημεία, κέρδισε τις εκλογές)
- «επαινεί και κολακεύει τις αδυναμίες του λαού» (να πληρώνει τα σπασμένα της κυβέρνησής του και των άλλων μνημονιακών κυβερνήσεων) και τους πετά ξεροκόμματα για να συνεχίζουν να το κάνουν.
Λαϊκιστής εκ του αποτελέσματος.
Ο «λαϊκισμός» ως μομφή, τεκμηριώνεται ασφαλώς και καταλογίζεται ασφαλέστερα στη διάρκεια του χρόνου. Εκ του αποτελέσματος και όχι ως τυφλή συκοφαντία ή ως δίκη προθέσεων. Απ’ αυτή την άποψη (εκ του αποτελέσματος, δηλαδή) ο Σαμαράς εκτός από οριστικός «λαϊκιστής» είναι και οριστικός πολιτικός απατεών. Αφού (εκ του αποτελέσματος μιλάμε πάλι), ως πρωθυπουργός εξαπάτησε φρικτά τους ψηφοφόρους που, ελέω λαϊκισμού, προσεταιρίστηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του, κινούνται στη χρυσή τομή μεταξύ λαϊκισμού και ελιτισμού, ακριβώς στην περιοχή του αυθεντικού λαϊκού. Λές και ακολουθούν την πολύτιμη παρακαταθήκη που μας άφησε «φεύγοντας ο μεγάλος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»
Φυσικά ο λαϊκισμός καραδοκεί γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρό του, τους βουλευτές, τα στελέχη του. Διότι πέρα από ορισμούς και Μπαμπινιώτηδες, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά μια ενστικτώδης συμπεριφορική παρέκκλιση: η σκόπιμη απομίμηση μιας λαϊκότητας με στόχο την εξαπάτηση του λαού προς ίδιον όφελος…
Θέλω να πω εν’ τέλει, ότι ενώ στο «σώμα» και στο «πνεύμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ανιχνεύεται ούτε ίχνος λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυκλωμένος από λαϊκιστές και ελιτιστές ηγέτες και ηγετίσκους, και από τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών, που εν χορώ του καταλογίζουν… λαϊκισμό. Και αυτό είναι μια στρέβλωση, βγαλμένη από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του συστήματος εξουσίας των Βρυξελών.
«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου