27 Μαρτίου 2014

Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο γίνεται;



Ο Σαμαράς φοβάται … «ατύχημα». Και προκειμένου να διασωθεί πορεύεται στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος

Μη βλέπετε που κάνει τον καμπόσο. Που βγαίνει και, κομπάζοντας, μοιράζει τη μαρμίτα των κλεψιμαίικων (το… πλεόνασμα του «πλεονάσματος») στα πλέον εξαθλιωμένα θύματα της μεγάλης ληστείας που ο ίδιος διέπραξε. Ο Σαμαράς φοβάται. Φοβάται ότι το «ατύχημα» έρχεται, ότι μπορεί πια να συμβεί από στιγμή σε στιγμή:
 
- Από μέρα σε μέρα, καθώς η ισχνή πλειοψηφία (των τριών βουλευτών) που τον συντηρεί ως πρωθυπουργό της χώρας απειλείται από την αυξανόμενη πειθαρχική αμφιθυμία (με υπερέχουσα την τάση ανυπακοής) των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και πολλών δικών του.
 
- Από μήνα σε μήνα, ιδιαίτερα τον μεθεπόμενο. Και συγκεκριμένα στις 25 Μαΐου, λίγο μετά τη… δύση του ήλιου, στις 20:36 μ.μ. ακριβώς: είναι η ώρα που ανοίγουν οι κάλπες των ευρωεκλογών και αρχίζει η καταμέτρηση των ψήφων. Και ο Σαμαράς φοβάται ότι την ώρα αυτή οι πιθανότητες να συμβεί το «ατύχημα» αυξάνονται κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες. Όσο, σύμφωνα με τους εκλογολόγους συμβούλους του, θα προηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ!..
 
Διευκρινίζουμε, για τους πολιτικά αφελείς, ότι το λήμμα «ατύχημα» στη μνημονιακή διάλεκτο σημαίνει εθνικές εκλογές∙ με μέγιστο τον κίνδυνο ανάδειξης μιας αντισυστημικής κυβέρνησης και την απώλεια της μνημονιακής – συστημικής «σταθερότητας», που εξασφαλίζουν οι κυβερνήσεις των προθύμων. Στην περίπτωση μας, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου...
 
Κεντροδεξιός… εκσυγχρονισμός

Στεγνά δημοσιογραφικά τώρα: σύμφωνα με πληροφορίες από το πρωθυπουργικό περιβάλλον ο Αντώνης Σαμαράς φοβάται συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οψέποτε γίνουν αυτές, πολύ περισσότερο αν προκληθούν από «πτώση» της κυβέρνησης. Είτε αυτή προέλθει από «αντιμνημονιακές» ψήφους αυτοσυντήρησης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, είτε εκβιαστεί υπό την πίεση μιας συντριπτικής διαφοράς με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
 
Το δεύτερο θεωρείται πιθανότερο: οι εκλογομάγειρες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, με εργαλεία μια σειρά κρυφών δημοσκοπήσεων για τις ευρωεκλογές, προβλέπουν ένα απελπιστικό (για τη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά) εκλογικό αποτέλεσμα: «στην καλύτερη περίπτωση η υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ θα κυμαίνεται 5 – 7 μονάδες», προειδοποιούν.
 
Ο Σαμαράς φοβάται. Ωστόσο έχει έτοιμη, ήδη, την «απολογία» του σε περίπτωση μετεκλογικής εσωκομματικής αμφισβήτησης: «φταίει η καταλυτική επίδραση της κρίσης στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στα κόμματα που τη διαχειρίστηκαν», όμως «το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε, εμείς αντέξαμε». Και, τι άλλο, ετοιμάζει… άνοιγμα προς το κέντρο: έναν «μεταμνημονιακό κεντροδεξιό εκσυγχρονισμό», όπως λένε κάποιοι συνεργάτες του, με αλλαγή ονόματος και «μια θεαματική προσθήκη εξωκοινοβουλευτικών, κυρίως, ονομάτων από το χώρο του παραδοσιακού κέντρου και της λαϊκής δεξιάς»…
 
«Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο και Φαήλο γίνεται;» ρώτησα τον πληροφοριοδότη μου. «Στα κεσάτια όλα γίνονται», μου απάντησε με νόημα. Κάνοντάς με να θυμηθώ εκείνο το τραγελαφικό… αριστεροδέξιο άνοιγμα του Γιωργάκη, με Στέφανο Μάνο, Ανδριανόπουλο, Ανδρουλάκη και Δαμανάκη. Που έστειλε τη Ν.Δ στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ πέντε μονάδες πίσω…

Οι «χώροι» απέμειναν… ακατοίκητοι

«Έβγαλε τη χώρα απ’ τη κρίση και ξέχασε τους Έλληνες μέσα», σάρκαζε ένας θυμόσοφος φίλος τον σχετικό δημόσιο κομπασμό του Σαμαρά την ημέρα που κατέληξε στην συμφωνία με την τρόικα. Ε, λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση, την πολιτική χωροταξία δηλαδή του τύπου Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά, συνέβη το αντίθετο: έφυγαν οι «κεντροαριστεροί» απ’ την Κεντροαριστερά και οι «κεντροδεξιοί» απ’ την Κεντροδεξιά κι άφησαν τους «χώρους»… ακατοίκητους.
 
Θέλω να πω ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχουν «πολιτικοί χώροι» του τύπου «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» γιατί δεν υπάρχουν πια κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί Έλληνες, δεν υπάρχει καν η διαχωριστική γραμμή που χώριζε τη «μεσαία τάξη» από την «εργατική τάξη». Δεν υπάρχουν παρά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πλούσιοι και βολεμένοι και μερικά εκατομμύρια πτωχοί, νεόπτωχοι και πτωχευμένοι Έλληνες: οι πρώτοι είναι οι «συστημικοί – μνημονιακοί», ο συρικνωμένος προνομιακός χώρος της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά. Οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι οι «αντισυστημικοί – αντιμνημονιακοί», ο διευρυμένος προνομιακός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο βασικός κοινωνικός και εκλογικός σχηματισμός (δεν λέω συσχετισμός) των Ελλήνων της κρίσης.
 
Τώρα ο Σαμαράς φοβάται το… «ατύχημα». Δίκιο έχει. Αλλά προκειμένου να σωθεί πορεύεται – και συμπαρασύρει και τη Ν.Δ. – στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος: «κεντροαριστερά» ο ένας, «κεντροδεξιά» ο άλλος. «Ελιά» ο ένας, «Νέα Ελλάδα»* ο άλλος.
 
Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή∙ γιατί είναι ένας «δρόμος» εκτός τόπου και χρόνου, εκτός της κοινωνικής μας πραγματικότητας.

* «Νέα Ελλάδα» φημολογείται ότι θα βαφτιστεί, η «κεντροδεξιά» του Σαμαρά.

Νίκος Τσαγκρής 

20 Μαρτίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαικισμός και τα χαλκεία

Όταν λαϊκιστές ηγέτες και ηγετίσκοι (και οι δημοσιογραφικές παραφυάδες τους) καταλογίζουν… λαϊκισμό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μεγάλη στρέβλωση του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Μια στρέβλωση που τον εξοστρακίζει από το πεδίο της πολιτικής στην περιοχή της οικονομίας και τον μεταβάλλει σε φερετζέ του «οικονομισμού», του οικονομικού – σαν να λέμε – φασισμού. Ο οποίος, μετά την πτώση του τείχους, άρχισε να ευδοκιμεί σε Δύση και Ανατολή. Και να ηγεμονεύει, ως κυρίαρχο σύστημα, στον «πολιτισμένο κόσμο» του 21ου αιώνα, κλπ., κλπ…
 
 Η στρέβλωση «νεοφιλελευθερισμός», όπως κάθε ιδεολογική στρέβλωση που… σέβεται τον εαυτό της, τρέφεται με πολιτικές, και εννοιολογικές στρεβλώσεις, βγαλμένες από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Στο ευρωσυστημικό μενού εννοιολογικών στρεβλώσεων τώρα, κυριαρχεί η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης λαϊκισμός: κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, λαϊκισμός «είναι ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν το λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».
 
Ωστόσο, από τους τεχνικούς της εξουσίας των Βρυξελών (και τους συστημικούς ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) ο ορισμός του λαϊκισμού χαλκεύεται ως εξής: λαϊκισμός είναι κάθε ιδέα ευρωσκεπτικισμού, κάθε πολιτικό σχέδιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας της Ε.Ε., από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και ειδικά απ’ την… Αριστερά!..

Η «στρέβλωση» αλά… ελληνικά

Ειδικά στην Ελλάδα, λαϊκισμός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι μεταφράζεται από τους συστημικούς ηγέτες και τις μικροκομματικές και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους η «στρέβλωση».
 
«Επειδή είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
 
  Εδώ, φυσικά, έχουμε μιαν ακόμα στρέβλωση. Για τη ακρίβεια, μια στρέβλωση της «στρέβλωσης»: τη στρέβλωση της συστημικής στρέβλωσης της έννοιας «λαϊκιστής». Από όλους τους ντόπιους συστημικούς ηγέτες και ηγετίσκους καθώς και τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών.
 
Από τον κ. Σαμαρά, ας πούμε. Που, χωρίς ντροπή, βγαίνει και λέει τον Τσίπρα λαϊκιστή! Ποιος, ο Σαμαράς! Ο Έλληνας πολιτικός που εικονογραφεί υπέροχα τον ορισμού του Μπαμπινιώτη για τον λαϊκισμό:
- «υιοθετεί επιχειρήματα και θέσεις που ευχαριστούν το λαό» (το έκανε προεκλογικά στο Ζάππειο) «με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του» (πράγμα που κατάφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε και, στα σημεία, κέρδισε τις εκλογές)
- «επαινεί και κολακεύει τις αδυναμίες του λαού» (να πληρώνει τα σπασμένα της κυβέρνησής του και των άλλων μνημονιακών κυβερνήσεων) και τους πετά ξεροκόμματα για να συνεχίζουν να το κάνουν.

Λαϊκιστής εκ του αποτελέσματος.

    Ο «λαϊκισμός» ως μομφή, τεκμηριώνεται ασφαλώς και καταλογίζεται ασφαλέστερα στη διάρκεια του χρόνου. Εκ του αποτελέσματος και όχι ως τυφλή συκοφαντία ή ως δίκη προθέσεων. Απ’ αυτή την άποψη (εκ του αποτελέσματος, δηλαδή) ο Σαμαράς εκτός από οριστικός «λαϊκιστής» είναι και οριστικός πολιτικός απατεών. Αφού (εκ του αποτελέσματος μιλάμε πάλι), ως πρωθυπουργός εξαπάτησε φρικτά τους ψηφοφόρους που, ελέω λαϊκισμού, προσεταιρίστηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
 
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του, κινούνται στη χρυσή τομή μεταξύ λαϊκισμού και ελιτισμού, ακριβώς στην περιοχή του αυθεντικού λαϊκού. Λές και ακολουθούν την πολύτιμη παρακαταθήκη που μας άφησε «φεύγοντας ο μεγάλος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»
 
Φυσικά ο λαϊκισμός καραδοκεί γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρό του, τους βουλευτές, τα στελέχη του. Διότι πέρα από ορισμούς και Μπαμπινιώτηδες, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά μια ενστικτώδης συμπεριφορική παρέκκλιση: η σκόπιμη απομίμηση μιας λαϊκότητας με στόχο την εξαπάτηση του λαού προς ίδιον όφελος…
 
Θέλω να πω εν’ τέλει, ότι ενώ στο «σώμα» και στο «πνεύμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ανιχνεύεται ούτε ίχνος λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυκλωμένος από λαϊκιστές και ελιτιστές ηγέτες και ηγετίσκους, και από τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών, που εν χορώ του καταλογίζουν… λαϊκισμό. Και αυτό είναι μια στρέβλωση, βγαλμένη από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του συστήματος εξουσίας των Βρυξελών.
 
«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…

Νίκος Τσαγκρής  

12 Μαρτίου 2014

Ελιές, Ποτάμια και... πράσινα αλογα

Η παταγώδης αποτυχία των εργολάβων των συστημικών ΜΜΕ να στήσουν το πολιτικό παιγνίδι φυτεύοντας Ελιές και σκάβοντας… Ποτάμια

«Φτιάχνεις το Ποτάμι, να πάρει καμιά ψήφο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, και πάει και παίρνει απ' το ΠΑΣΟΚ και κινδυνεύει η σταθερότητα της χώρας…».
Η ατάκα αυτή, αποσπασμένη από το σαρκαστικό σχόλιο ανώνυμου χρήστη των social media, δίνει το στίγμα της απόγνωσης που επικρατεί στο χώρο των εργολάβων της μνημονιακής σταθερότητας. Διότι περί της μνημονιακής σταθερότητας πρόκειται, αυτή είναι η «σταθερότητα της χώρας» που περιφρουρεί η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Γι’ αυτή τη «σταθερότητα» πασχίζει η οικονομική ελίτ και τα συστημικά media, αυτή η «σταθερότητα» κινδυνεύει όταν φτιάχνεις… ποτάμια «για να πάρουν καμιά ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ» και αυτά παίρνουν ψήφους απ’ το ΠΑΣΟΚ. Και όταν φτιάχνεις «Ελιές» για να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ. Και αυτές το διαλύουν. Οριστικά!..
Γιατί και η «Ελιά», μια ακόμα θεωρητική κατασκευή των μιντιαρχών ήταν. Με την ελπίδα της επιμήκυνσης της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου». Και την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας», βεβαίως! Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας. Πώς το είπε ο νεοδημοκράτης υφυπουργός Μεταφορών; «Η τρόϊκα εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα». Τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και των μιντιαρχών, δηλαδή. Έτσι δεν είναι υπουργέ;
- «Ναι, υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί φορείς, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, που περνάνε από την τρόικα και τους λένε κάντε και αυτό. Μπήκε σε μια λογική η τρόικα, για να εξυπηρετήσουν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα»…

Όλα συμβαίνουν στα media

Μάλιστα! Ένας υπουργός της συγκυβέρνησης ομολογεί ότι οι μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» (πολλές απ’ αυτές, τέλος πάντων) δεν είναι παρά οδηγίες οικονομικών ελίτ που μεταφέρονται στην τρόικα μέσω θεσμικών παραγόντων και δεν κουνιέται… μιντιακό φύλλο. Ούτε καν… κεντροαριστερό.
Αυτό ήθελα να πω: τα πάντα συμβαίνουν στα media:
Σκηνή πρώτη: Το «Ποτάμι» κυλάει στη μικρή οθόνη δροσερό και αφελές και φρέσκο. Οι σχολιαστές–παραθυράκηδες περνούν ωραία μαζί του και εμείς μαζί τους. Διασκεδάζουμε, κουτσομπολεύουμε τους «εκδρομείς», μπαίνουμε κι εμείς στα selfies πίσω από εκείνον το γέρο–μπισμπίκη που το παίζει φιλόσοφος και δηλώνει ότι έφτιαξε το Ποτάμι για να ’χει ένα δικό του κόμμα να ψηφίζει – cut.
Σκηνή δεύτερη: το ρεπορτάζ εμφανίζει την τρόικα να μαστιγώνει την κυβέρνηση. «Όχι, δεν θα μοιράσεις στους φτωχούς Έλληνες το πλεόνασμα» διαμηνύει ο ανάλγητος, ο Τόμσεν. Οι παραθυράκηδες σχολιαστές οργίζονται, αναθεματίζουν τον… ανάλγητο. Μα ξαφνικά, νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός: σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει αποφασισμένος να μην κάνει ούτε βήμα πίσω. Είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στην τρόικα και να μοιράσει το πλεόνασμα στους… ένστολους – cut.
Τα πάντα συμβαίνουν στα media, ωστόσο δεν παγώνουν μαζί τους καθώς κλείνεις το δέκτη, δεν γίνονται – πάντα – σκουπίδια καθώς πετάς την εφημερίδα. Σύμφωνοι, τα ΜΜΕ ανήκουν στην περιοχή της θεωρίας αλλά, αν θεωρία είναι η γενικευμένη πράξη (όπως ορίζεται από τον Ένγκελς), η αναπαράσταση μιας πραγματικότητας από τα Μέσα Ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας που αναπαρίσταται…

Όταν η θεωρία μένει στη θεωρία

Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργία τους και μόνο, επιδρούν στην πραγματικότητα και την επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο. «Ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά είναι διαμορφωμένο το μήνυμα, που ως τέτοιο ανήκει στην περιοχή της θεωρίας» έλεγε ο μακαρίτης ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης: «η θεωρία είναι πράξη, εφ’ όσον διαμορφώνει χαρακτήρες και επηρεάζει συμπεριφορές. Όποιος λοιπόν περιφρονεί τη θεωρία, δεν τα καταφέρνει στην πράξη επειδή, ακριβώς δεν ξέρει από θεωρία…» Εντάξει, «τα πάντα συμβαίνουν στα media», αλλά με τις Ελιές και τα Ποτάμια τα media απέτυχαν παταγωδώς. Και μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε, σε ζωντανή σύνδεση, το μεγάλο φιάσκο της μιντιοκρατίας. Προφανώς, οι μιντιάρχες και τα τσιράκια τους περιφρονούν ή δεν ξέρουν τίποτα από θεωρία, και γι’ αυτό τα έκαναν μπάχαλο στην πράξη: δεν κατάφεραν να επιδράσουν στην πραγματικότητα.
Ωστόσο, συνεχίζουν το… θεάρεστο (διαβάστε αυτάρεσκο*) έργο τους: στήνουν μάχες με την τρόικα, για να τις κερδίζει πάντα ο γενναίος πρωθυπουργός Σαμαράς, προμοτάρουν ασύστολα τα γκεμπελικά χαλκεύματα της μονταζιέρας κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λούζουν με χυδαιότητες τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή απειλεί να αποσπάσει από τον έλεγχο του Βενιζέλου τα πασοκικά συντρίμμια, ρίχνουν λάσπη ακόμα και στο Ποτάμι τους, οι αθεόφοβοι, από τότε που κατάλαβαν ότι κλέβει ψήφους από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και όχι από ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχεδίαζαν…
Τόσα κι άλλα τόσα, με στόχο την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας βεβαίως. Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας, διά της επιμηκύνσεως της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου».

*Θεός τους είναι ο εαυτός τους, το προσωπικό τους συμφέρον.

Νίκος Τσαγκρής

6 Μαρτίου 2014

Στην κυβέρνηση γίνεται της… Ουκρανίας

 
Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σαν Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας: Έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχης βαρύτητας μ’ αυτήν της Κριμαίας για την Ουκρανία

Είχα μια τυχαία συνάντηση με παλαιό συνεργάτη μου, γνωστό δημοσιογράφο που έγινε γνωστός βουλευτής και, αν δεν ήθελα να τον… αποκαλύψω, θα σας έλεγα ότι έγινε και γνωστός υπουργός: - Τι γίνεται στην κυβέρνηση συνάδελφε; τον ρώτησα μετά τα προκαταρκτικά. - Συνάδελφε, στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας, μου απάντησε σιβυλλικά. «Τίποτε άλλο δεν θα σου πω», πρόσθεσε: «τα συμπεράσματα δικά σου»…

Εύκολο. Γυρίζω τον «άτλαντα» στο ευρωασιατικό ημισφαίριο, βάζω στη θέση της διχασμένης Ουκρανίας τη διχασμένη (στους σαμαρικούς και στους «άλλους», ας πούμε χονδρικά) Νέα Δημοκρατία, ύστερα τοποθετώ στη θέση της Κριμαίας το ΠΑΣΟΚ και, αμέσως, οι συγκρούσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο παίρνουν… ουκρανικές διαστάσεις: σφοδρή επίθεση της πράσινης πολιτοφυλακής της Κριμαίας με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης κατά του Ουκρανού υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη για το πεντάευρο εισιτήριο στα Κέντρα Υγείας και στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Και αντεπίθεση του γενναίου υπουργού, με ψεκασμούς χημικών κραυγών κατά της πολιτικής ηγεσίας της Κριμαίας: είσθε απατεώνες! Το εισιτήριο είναι «καταπράσινο», θεσπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, επί προεδρίας του αρχηγού σας, του Γιωργάκη Παπανδρέου!...

ΠΑΣΟΚ, η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας

Και αυτή δεν ήταν μόνο η αρχή. Ούτε το τέλος: σημειώνουμε την… ενδοουκρανική διαμάχη Μιχελάκη – Κυριάκου Μητσοτάκη για την περιοχή σφαγής πέντε χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την άλλη… ενδοουκρανική για τα γάλατα, την κόντρα… Κριμαίας - Ουκρανίας για τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου (αν δικαιούται το παράσημο της μείωσης το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ.), την ανταλλαγή πυρών για την τοποθέτηση του… Ουκρανού Παπαθανασίου στα ΕΛ.ΠΕ., τις πράσινες κροτίδες ενάντια στην… ουκρανική απόπειρα αλλαγής του «Καλλικράτη», την απόσυρση της τροπολογίας που έδινε ασυλία στους υπόδικους για διαφθορά δημάρχους. Με πρωτοβουλία της Κριμαίας. Δηλαδή του ΠΑΣΟΚ!..

Πέρα απ’ τα αστεία, το ΠΑΣΟΚ είναι η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας, έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχη αυτής της Κριμαίας για την Ουκρανία: μεγαλώνει τον συρρικνωμένο ζωτικό χώρο της συντηρητικής παράταξης, συντηρεί την παρούσα συγκυβέρνηση και τρέφει τις ελπίδες του Σαμαρά για μια επόμενη, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετύχει αυτοδυναμία και δυσκολευτεί να βρει κυβερνητικούς συμμάχους. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, καθώς συνθλίβεται (οικειοθελώς) στην αγκαλιά του Σαμαρά και βλέπει ότι εξαφανίζεται (δικαίως) από τον πολιτικό χάρτη, πληθαίνει τις επικοινωνιακές οιμωγές… αντίστασης στην γαλάζια μνημονιακή ασυδοσία.

Τότε επεμβαίνει ο Σαμαράς: «Respect!.. Μην πυροβολείτε την Κριμαία»!.. Και με επικοινωνιακές «εντολές πρωθυπουργού» αποκαθίσταται η στρατηγική σημασία του ΠΑΣΟΚ για το μέλλον της Ουκρανίας. Συγνώμη, για το μέλλον της συντηρητικής παράταξης ήθελα να πω. Και αποκαθίσταται και η μνημονιακή τάξη. Που είχε διαταραχτεί. Επικοινωνιακά…

Η συνήθης «μη εξωτερική πολιτική»

Το ουκρανικό ζήτημα ήταν το μόνο (μη επικοινωνιακό) ζήτημα που απείλησε τον έγγαμο πολιτικό βίο των Σαμαρά-Βενιζέλου. Έτσι φάνηκε δηλαδή, όταν ο δεύτερος έσπευσε να επισκεφτεί το Κίεβο και δεν αρκέστηκε να κινηθεί διπλωματικά στο ευρωατλαντικό πλαίσιο αλλά, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, τάχθηκε υπέρ της λήψης μέτρων κατά της Μόσχας!

Εκεί, σύμφωνα με διαρρέουσες πληροφορίες, ο Σαμαράς «τα πήρε» με τον συνεταίρο του, δεδομένου ότι βαρύνεται ήδη με το λανθασμένο χειρισμό του στο θέμα του φυσικού αερίου και των ρωσικών επενδύσεων. Και, μη θέλοντας να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη σχέση με τη Μόσχα, επιθυμούσε (σύμφωνα με τις διαρροές πάντα) μια διπλωματικότερη στάση από τον Βενιζέλο: μια στάση που θα κρατούσε την Ελλάδα σε διακριτή απόσταση από αυτήν των Ευρωπαίων εταίρων της.

Είναι άραγε και αυτή η «κόντρα» επικοινωνιακή; Στο πλαίσιο της σκηνοθεσίας ενός προεκλογικού φιλμ «αντιμνημονιακών» διαφοροποιήσεων με γενικό τίτλο «στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας»; Πιθανότατα…

Στην πραγματικότητα, και στην εξωτερική πολιτική, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ακολουθεί το δόγμα του «ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας, όπως το δίδαξε ο Κώστας Σημίτης: πολιτική σιωπή, διπλωματική απραξία. Πλήρης ανταπόκριση στις επιταγές της Κομισιόν. Διότι «η αποτελεσματικότητα της εθνικής πολιτικής εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό ανταπόκρισής της στους κανόνες του υπερεθνικού συστήματος στο οποίο εκάστοτε ανήκει»! Και εμείς ανήκομεν εις το υπερεθνικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Με τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) εξωτερική πολιτική, τη γνωστή «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Κατά τα λοιπά γίνεται της… Ουκρανίας ! Και στην Ουκρανία, και στην συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου…

Νίκος Τσαγκρής