25 Δεκεμβρίου 2014

To plan B’ της διαπλοκής


Ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής. 

 «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του». Αυτή, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες και τις ενδείξεις, είναι η γενικευμένη αντίδραση των Γερμανών της κυβερνητικής συμμαχίας (συμπεριλαμβανομένου και του… δύσκολου Βόλφανγκ Σόϊμπε) απέναντι στις «απρόσμενες», όπως τις χαρακτηρίζουν, εξελίξεις στην Ελλάδα• την μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις πρόωρες εκλογές που «βγάζουν» ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι αξιωματούχοι της Γερμανικής κυβέρνησης, σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, θεωρούσαν ασφαλή την (υπεσχημένη από «τους Έλληνες») συγκέντρωση των 180 ψήφων και την αποφυγή των εκλογών και έμειναν κατάπληκτοι με το αποτέλεσμα της δεύτερης, ειδικά, ψηφοφορίας που οδηγούν σε εκλογές και «Tsipras» και, «Δεν θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν μας προκύψει (και, καθώς φαίνεται, θα μας προκύψει), θα διαπραγματευτούμε μαζί του»… 

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Kαι οι Γερμανοί (οι πληροφορίες από κυβερνητικούς αξιωματούχους) όχι μόνο έχουν πεισθεί ότι πρέπει να διαπραγματευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ορισμένοι συζητούν ήδη μια μικρή «παραχώρηση καλής θέλησης», έναν κάποιο συμβιβασμό «ως προς τον χρόνο αποπληρωμής των χρεών μόνο, και το ύψος των επιτοκίων». Άλλοι ελπίζουν ότι ο Τσίπρας θα «σπάσει» ακριβώς όπως ο Σαμαράς όταν γίνει πρωθυπουργός και θα διορθώσει την αντιμνημονιακή του ρότα: «ούτως ή άλλως, παλινωδίες, καθυστερήσεις και διγλωσσία έχουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα είναι να κινηθούμε «εντός πλαισίου». Άλλωστε «αν αρνηθούν την ολοκλήρωση του προγράμματος, δεν θα πάρουν τη προληπτική γραμμή»… 

 Η ντόπια «ελίτ» επιμένει… 

 Και ενώ Βερολίνο και Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με την απειλή… ΣΥΡΙΖΑ, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, παραμένουν πεισματικά… ασυμβίβαστες. Ασυμβίβαστες όχι πια με το ενδεχόμενο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών (αυτό το έχουν χωνέψει ήδη), αλλά με αυτό που οι εκλογές, κατά πάσαν πιθανότητα, τους επιφυλάσσουν: το τέλος του ελέγχου της πολιτικής (και της μιντιακής) εξουσίας και της προνομιακής νομής της δημόσιας οικονομίας, καθώς και της φορολογικής και τραπεζικής ασυλίας που μέσω της διαπλοκής απολάμβαναν. 

 Πάνω απ’ όλα, η ντόπια οικονομική ελίτ και οι φίλιές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της διαπλοκής, φοβούνται ότι οι εκλογές θα σημάνουν την απώλεια μιας σειράς απίστευτων προνομίων που απέκτησαν μέσω δεκάδων «μνημονιακών» νόμων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήσαν μνημονιακοί (απαιτούμενοι απ’ την τρόικα), αλλά επιβεβλημένοι –πολλές φορές και γραμμένοι – από τους ίδιους στις, υποχείριές τους, μνημονιακές κυβερνήσεις• για να… «μεταρρυθμίσουν» το εργασιακό, το μισθολογικό και το συνδικαλιστικό καθεστώς, διαμορφώνοντας τον υπαρκτό εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε… 

 Εκλογές = κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ = ακύρωση των μνημονικών νόμων της διαπλοκής. Αυτή είναι η εξίσωση – εφιάλτης της διαπλεκόμενης οικονομικής ελίτ, μ’ αυτήν την «εξίσωση» αρνείται να συμβιβαστεί. Γι’ αυτό, ακόμα και μετεκλογικά, θα επιμένει… συναινετικά: «Η συνεννόηση για μια κοινή πολιτική της μετεκλογικής Ελλάδας είναι απαραίτητη, θα πρέπει να είναι αυτονόητη και η συνεργασία και των δύο μεγάλων κομμάτων στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία», γράφει ο δημοσιογραφικός προπομπός της συστημικής βούλησης. 

To plan B’ της διαπλοκής 

Ακριβώς: ο μεγάλος φόβος τους είναι η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ• αυτήν πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν, γι’ αυτόν τον… ευγενή σκοπό τα δίνουν όλα. Δεν έχουν χρόνο και αδυνατούν να περιμένουν (ως… θεσμικοί, που δηλώνουν) την τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Έτσι, πολύ πριν την ανακοίνωση των ισχνών αποτελεσμάτων της δεύτερης ψηφοφορίας (φουλ του 166 με δυό σβάστικες), άρχισε να ξεδιπλώνεται το plan B’ της διαπλοκής: η ολοκλήρωση (και έγκαιρη προεκλογική ανάπτυξη) όλων των προγραμματισμένων μικροκομματικών τερατογενέσεων με τον κωδικό «συναινετικά μαξιλαράκια»: «Πάει κι ο Σπύρος. Τον πήρε το ποτάμι», ήταν το πρώτο σχόλιο που εθεάθη στο διαδίκτυο πριν καν ανοίξει ο… κωδικός. 

 Αλλά το Ποτάμι είναι το κόμμα – μοντέλο για το plan B’ της διαπλοκής, ένα δοκιμασμένο «συναινετικό μαξιλαράκι». Αυτό που αναμένεται να ξεδιπλωθεί (αμέσως μετά την τρίτη ψηφοφορία, φημολογείται), το κόμμα – offshore των Σαμαρά – Μπαλτάκου. Που φημολογείται ότι θα φιλοξενήσει στα ψηφοδέλτιά του τους στρατολογημένους εκφωνητές της ψήφου «Σταύρος Δήμας». Αναμένεται ακόμα, το κομματίδιο του ΓΑΠ, καθώς και η νέα εκλογική αμφίεση του πλέον διακεκριμένου κόμματος – συναινετικού μαξιλαριού της μνημονιακής ιστορίας του τόπου, του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου…  
Είναι σαφές, το plan B’ της διαπλοκής είναι η, πάση θυσία, αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις… «συναίνεσης». 

 Υπάρχει αμφιβολία ότι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, ακομπλεξάριστη, αιτιολογημένη διεκδίκηση της κυβερνητικής Αυτοδυναμίας;

Νίκος Τσαγκρής

17 Δεκεμβρίου 2014

Ξενόδουλη ηγεσία - υπόδουλος λαός...



Ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού 

Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι καινούργιο κι ας είναι νέο. Είναι κάτι συνηθισμένο για τη χώρα μας και, ακριβώς αυτή η συνήθεια, είναι ένας διαχρονικός κόλαφος για την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, μια ανεξίτηλη προσβολή για τον λαό της. 

Αυτό που μας συμβαίνει ονομάζεται «επέμβαση», «ξένη παρέμβαση», ανάμειξη ξένων κυβερνήσεων και μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά μας και, αποτελεί εξέχον ιστορικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής ζωής• την παρακολουθεί και την καθορίζει από του Όθωνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, από την κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά (1844) ως την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (2014). 

Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι αυτό που πάντα μας συνέβαινε, ο χρόνος μόνο αλλάζει και ο χώρος. Και η συσκευασία, το διαφανές περιτύλιγμα της τωρινής επέμβασης – μιας ακόμα ωμής επέμβασης του διευθυντηρίου των Βρυξελλών στα πολιτικά μας πράγματα, η ακραία ξεδιάντροπη αποδοχή της από την εθνική, υποτίθεται, κυβέρνησή μας, την εκπρόσωπό της κ. Βούλτεψη: «έχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός»!.. 

Ας μην προσφέρουμε το άλλοθι της χοντροκομμένης φοβικής προπαγάνδας και της πολιτικής αγραμματοσύνης στην συγκεκριμένη εκπρόσωπο για την, πράγματι αγράμματη, δήλωσή της. Όποια ανασύνταξη της συγκεκριμένης δήλωσης στα ελληνικά, απ’ οιονδήποτε εγγράμματο κι αν… προέρχεται αποδίδει τέλεια το μέγεθος της πολιτικής αλλοτρίωσης της κυβέρνησης που η κ. Βούλτεψη εκπροσωπεί. Την αρρωστημένη εξάρτησή της από τον «ξένο παράγοντα» που, στην περίπτωσή μας, είναι οι τεχνικοί της εξουσίας των Αγορών και των βραχιόνων τους, των «οίκων αξιολόγησης», στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. 

Στις ΗΠΑ το ρεκόρ επεμβάσεων

Η αποκρουστική μιντιακή φαντασμαγορία που ακολούθησε την συγκεκριμένη δήλωση – ομολογία υποταγής στον «ξένο παράγοντα», με παρέπεμψε στην απογοητευτική άποψη του Κορνήλιου Καστοριάδη ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.: «Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…» 

Ωραία τα λέει ο φαλακρός γίγαντας της πολιτικής φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης, αλλά η νεοελληνική ιστορία, ακόμα και ως δημιούργημα του «κοινωνικού φαντασιακού», είναι κεντημένη με «έξωθεν παρεμβάσεις». Το ίδιο και η παγκόσμια ιστορία. Ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους , οι ΗΠΑ, ας πούμε, εξακολουθούν να επεμβαίνουν και να «σώζουν» χώρες και λαούς από το έναν ή τον άλλον κίνδυνο. 

 «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, από το 1945 μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά - απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον ανελεύθερων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή γεμάτη οδύνη και απόγνωση...»* 

Ιστορική η ευθύνη του λαού 

Αν οι ΗΠΑ κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ, αιματηρών ή μη, παρεμβάσεων και επεμβάσεων στα εσωτερικά ξένων χωρών, η Ελλάδα κατέχει το ρεκόρ της πλέον εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα ευρωπαϊκής χώρας• με δεκάδες επεμβάσεις και μια διαρκή… πολυεθνική ανάμειξη στα εσωτερικά της. 

Η βασική ευθύνη, σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον) βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας. 

«Όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση, αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα…». 

Νομίζω πως πρέπει να το κρατήσουμε αυτό. Διότι ποιός Γιούνγκερ και ποιός Μοσκοβισί! Και ποιός Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος! Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης του Ελληνικού λαού και είναι αυτή μια ιστορική ευθύνη: «ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων»** Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί… 

 *Από το «Κράτος του κακού» του Ουίλιαμ Μπλάμ (Εκδόσεις Κανάκη) 
** Από μια συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη .

Νίκος Τσαγκρής

11 Δεκεμβρίου 2014

To προεδρικό compilation και η ουρά του


Η κομπίνα της «μικρής παράτασης» για την «επίσπευση της προεδρικής εκλογής» και η τερατώδης ουρά της. Ο ρόλος των Βολφανγκ Σόϊμπλε και Πιερ Μοσκοβισί. 

Ο Πιερ Μοσκοβισί είναι ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ύπατος αρμοστής της συστημικής δημοσιονομικής νομιμότητας στις χώρες της ευρωζώνης. Ο κ. Μοσκοβισί από την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης των καθηκόντων του μιλούσε καθημερινά με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Κι εκείνος καθημερινά τον διαβεβαίωνε πώς θα υλοποιήσει τις συμπεφωνημένες μνημονιακές δεσμεύσεις και θα αποδεχθεί και νέες «υποχρεώσεις» (εντάξει, νέο μνημόνιο) αλλά… 

Αλλά κάποια στιγμή κ. Σαμαράς άλλαξε βιολί: «αυτή τη στιγμή μού είναι αδύνατο να περάσω ακόμα και τα υπεσχημένα – πόσο μάλλον νέο μνημόνιο, μια μεγάλη παράταση είναι ξαφνικός θάνατος, να, πάρε και τον δικό σου να στα πει…» 

Ο «δικός» του, ο… σοσιαλιστής αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος δηλαδή. Με τον οποίο ο Πιέρ Μοσκοβισί μιλούσε, επίσης, καθημερινά. Και είναι εκείνος που εξήγησε στον Γάλλο σύντροφο το compilation με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και τα ντεσού της κομπίνας, μικρή παράταση, κλπ, κλπ… 

 Δεν διαθέτω τους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους αλλά σας διαβεβαιώνω, έτσι ακριβώς έγινε. Ή κάπως έτσι. Στη συνέχεια ο Μοσκοβισί ενημέρωσε τ’ αφεντικό του (τον Σόϊμπλε) για «το πρόβλημα των ελλήνων προθύμων» και το αίτημά τους, «μικρή παράταση» για να κάνουμε το compilation με τον Πρόεδρο και ύστερα τα βρίσκουμε». Άσ’τους να βράζουν στο ζουμί τους, ήταν η απάντηση του Γερμανού… 

 Η παράταση ως μπόνους προϋπηρεσίας 

Τις μέρες που το κυβερνητικό δίδυμο έβραζε στο ζουμί του, οι εντόπιοι συστημικοί ινστρούχτορες, γνωρίζοντας το προεδρικό compilation, στοιχημάτιζαν πάνω στη «μικρή» ή τη «μεγάλη» παράταση: «Αν οι ξένοι, δηλαδή οι συνεταίροι μας στην Ευρώπη, δώσουν μικρή αναβολή (σ. σ: για την αποδοχή των νέων μνημονιακών όρων τους), θα στηρίξουν προφανώς την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία γνωρίζει το αντικείμενο (sic) και έχει συναινέσει. Αν δώσουν εξάμηνη παράταση τα πράγματα αλλάζουν», ανέλυε το… στοίχημα ο number one συστημικός αναλυτής από το δημόσιο βήμα του. Υπονοώντας ότι μια «μεγάλη παράταση» θα σήμαινε ότι «οι ξένοι» αφήνουν τον Σαμαρά στην τύχη του. Kαι, «βοηθούν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για επίσπευση των εκλογών, επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους μαζί του». 

Σωστός ο…παίχτης, δεν λέω, αλλά το στοίχημα, όπως, χωρίς καμιά αναστολή, αποκάλυψε ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε, ήταν στημένο: «ακούσαμε την ανακοίνωση Σαμαρά (σ. σ: το… compilation της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής) χωρίς να προκαλέσει έκπληξη σε όλους μας, καθώς υπάρχουν μυστικά που κάνουμε ότι δεν ξέρουν οι άλλοι ή οι άλλοι κάνουν ότι δεν τα ξέρουμε εμείς»…

 Όλα αυτά (έχω κι άλλα, πολλά, αλλά ο χώρος δεν μας παίρνει), για να αποδειχθεί ότι η δίμηνη παράταση – η «τεχνική παράταση του ελληνικού προγράμματος» όπως την αποκαλούν οι γραφειοκράτες της Κομισιόν – ήταν μια τελευταία προσφορά, ένα μπόνους προϋπηρεσίας των… «ξένων» (που λέει κι ο… συστημικός ινστρούχτορας), στη συγκυβέρνηση των προθύμων. Για να επιχειρήσουν την έσχατη προσπάθεια επιβίωσής τους στην κυβερνητική εξουσία. 

 Εκλογές – ριμέικ του 2012 

 Με… μικρό αντάλλαγμα την έγγραφη επαναβεβαίωσή τους, (το σχετικό mail εστάλη την Τρίτη πρωί – πρωί προς το Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) ότι θα υλοποιήσουν το συμπεφωνημένο «πρόγραμμα» και θα αποδεχθούν τις νέες «υποχρεώσεις»… 

Έτσι είναι, αν έτσι… νομίζουμε αλλά, δεν νομίζουμε: θα είμαστε αφελείς αν πιστεύαμε ότι ο Σαμαράς έψησε τον Σόϊμπλε πως θα βρει τους 180 για να πετύχει το… compilation και να αποφύγει πρόωρες εκλογές• αν αγνοούσαμε ότι υπάρχει «ουρά» στο στημένο παιγνίδι της «μικρής παράτασης».  
Μια μεγάλη «ουρά» που περιλαμβάνει τις τρείς διαδοχικές ψηφοφορίες για εκλογή Προέδρου και τους ενδιάμεσους εκβιασμούς, φτάνει σε βουλευτικές εκλογές (ως μέγιστη – προϋπολογισμένη για τέλος Φλεβάρη – πιθανότητα έκβασης του «compilation» (μέσα σε μια κόλαση τρομοκρατικών εκβιασμών του εκλογικού σώματος) και καταλήγει σε μια σειρά, προϋπολογισμένων, επίσης, μετεκλογικών, μεθοδεύσεων με στόχο την αποτροπή του σχηματισμού κυβέρνησης με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, εκλογές – ριμέικ των εκλογών του 2012 βλέπουν οι περισσότεροι. Με τη στρατηγική του φόβου σε νέα… βελτιωμένη έκδοση, συμπληρώνω: να εκπορεύεται από το «βασίλειο των Αγορών» και, μέσω των εντόπιων και διεθνών media να επιδιώκει την κοινωνικοποίησή της, τη διάβρωση του εκλογικού σώματος. 

 Από την άλλη, οφείλουμε να συμφωνήσουμε με αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας αμέσως μετά την ανακοίνωση του… «compilation»: «Το 2014 δεν είναι 2012. Η τρομοκρατία δεν περνάει και γελοιοποιεί τους φοβισμένους που επιδιώκουν να φοβίσουν το λαό. Δεν είναι οι αγορές αυτές που θα καθορίσουν το δικαίωμα ενός λαού στην αξιοπρέπεια – και μάλιστα αγορές που έχουν ούτως ή άλλως γυρισμένη τη πλάτη τους στην Ελλάδα…

Νίκος Τσαγκρής

3 Δεκεμβρίου 2014

Η κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς


Μια ακόμα απόπειρα ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του πολιτικού 
συστήματος έμεινε μετέωρη. 

Τον τόνο έδωσε, προ μηνός, ο μαέστρος των συστημικών μίντια σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα κυριακάτικα editorial˙ που δεν γράφονται για να γράφονται αλλά για να μοχλεύουν κατά το δοκούν την διαφθορά του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, να την κατευθύνουν στο επόμενο στάδιο υπαρξιακής αυτοσυντήρησης : «Είναι απαράδεκτο να χρειάζονται ειδικές διαπραγματεύσεις για να ενημερώσει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα», κατέληγε το συγκεκριμένο αρθρίδιο. Κάτι που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει, «αφήστε τα… μίση και βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο γιατί…». 

 «Γιατί υπάρχει ανάγκη πολιτικής συνεννόησης», μετέφρασαν… περαιτέρω τα παπαγαλάκια, αποδεικνύοντας την εξειδίκευσή τους στις επικοινωνιακές διαστροφές. Διότι πράγματι, για να ευοδωθεί η μαεστρική οδηγία, «να μπει ο Τσίπρας στο κάδρο», (το κάδρο της πολιτικής διαφθοράς, βεβαίως – βεβαίως) προβάλλει η αναγκαιότητα συνεννόησης με τους διεφθαρμένους κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Ακολούθησε ένα μπαράζ κατασκευών επικοινωνιακών επιχειρημάτων με στόχο τη στοιχειοθεσία της διεφθαρμένης αυτής… «αναγκαιότητας». Ως προϋπόθεσης σταθεροποίησης των γνωστών – αγνώστων φοβικών «αναγκαιοτήτων» (της «συριζοφοβίας», ας την πούμε, και της εκλογοφοβίας) που, εδώ και μια πενταετία, συντηρούνται μεθοδικά από το συστημικό σύμπαν• για να συντηρούν την χώρα στον μνημονιακό γύψο και τους διαφθορείς του πολιτικού συστήματος στην διαχείριση της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Η κουλτούρα της διαφθοράς 

Η γελοιότητα της εκβιαστικής πλευράς της συγκεκριμένης «αναγκαιότητας» έφτασε στο ζενίθ της με τη δήλωση – απειλή του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου John Paulson ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνουν εθνικές εκλογές (!) στη χώρα μας και ότι ο ίδιος δεν θα… επενδύσει αν η παρούσα βουλή δεν εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Εντάξει, εδώ έχουμε και μια «κλινική περίπτωση» πολιτικής διαφθοράς ως «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», όπως την έχει προσδιορίσει ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης: «η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας» 

 Ακριβώς. Ας προσθέσουμε δε, ότι ως λόγο υποκείμενο στην κουλτούρας της πολιτικής διαφθοράς, οφείλουμε να θεωρήσουμε και τον λόγο του Σταύρου Θεοδωράκη• όταν πρότεινε ως «αναγκαιότητα» (νάτη πάλι η… αναγκαιότητα) την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή με παράλληλη συμφωνία για πρόωρες εκλογές τον Νοέμβριο του 2015, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει την τετραετία. 

 «Καλά, ποιος έβαλε στο στόμα αυτού του παιδιού τη συγκεκριμένη… αναγκαιότητα με τόση ακρίβεια, μόνο το όνομα του προέδρου δεν μαρτύρησε», ήταν η αντίδραση ενός παλιού, εν δημοσιογραφία, συμμαθητή του Σταύρου. 


Σωστή αντίδραση, δεδομένου ότι «αυτό το παιδί» είναι πολιτικά άσχετο – αυτό είναι πασίγνωστο στους παρεπιδημούντες την δημοσιογραφία, είτε δάσκαλους του είτε συμμαθητές του. Άλλωστε η «άποψή του», (συνάδουσα με τις απόψεις των Μεϊμαράκη, Σαμαρά, Βενιζέλου, Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη – να συνεχίσω;) εμπίπτει στην κατηγορία «ο μικρός το πάει το γράμμα»: η διαφθορά προϋποθέτει δόλο και συμπαιγνία «αλλά και μια αντίληψη ότι στο «κάτω – κάτω δεν βλάπτω και κανέναν», μας διαφωτίζει σχετικά, και πάλι, ο κ. Πανούσης. 

Ο Τσίπρας δεν μάσησε… 

 Όλα καλά, αλλά η βασική πτυχή της «αναγκαιότητας», αυτό το μαεστρικό «βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο των διεφθαρμένων», που λέγαμε, παίχτηκε στις… καθυστερήσεις της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ΥΠ. ΕΞ. της συγκυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο. Όταν ο τελευταίος, αμέσως μετά τη συνάντηση, δήλωνε ότι «ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σε κλίμα εθνικής συνεννόησης». Και κολλητά, μπλέκοντας σκόπιμα το (τροϊκανό) σώβρακο με την (εθνική) γραβάτα, πρόσθετε: «πρέπει να υπάρχει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων». 

Αμέσως πήραν τη μπάλα της «αναγκαιότητας» τα συστημικά Μέσα, (τα… πάντα όλα, μιλάμε) και την «σουτάρισαν» στον αέρα της ενημέρωσης: «Σε κλίμα εθνικής συνεννόησης Τσίπρας – Βενιζέλος». Και, «αποδείχθηκε με τον απλούστερο τρόπο – με ένα ραντεβού για δύο μεταξύ των κκ. Βενιζέλου και Τσίπρα – ότι οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι (σ. σ: να μπουν στο ίδιο κάδρο) και να συζητήσουν με διάθεση συνεννόησης». 

Φυσικά ο Τσίπρας δεν μάσησε, το ξεκαθάρισε εξ’ αρχής: καμιά πολιτική συνεννόηση, μια προγραμματισμένη ενημέρωση ήταν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής: «Από θέσεις αρχής πάντοτε εκτιμούμε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης» 

Ωστόσο, η «αναγκαιότητα», που δεν είναι παρά η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης της «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», παραμένει μετέωρη ως διαρκής απειλή ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του συστήματος, την κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς. Ας έχουμε το νου μας…

Νίκος Τσαγκρής

26 Νοεμβρίου 2014

Οι εκλογές ως επαναστατικό διακύβευμα


Η πιθανή αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με τη δημοσκοπική πρωτιά του Ισπανικού Podemos κάνουν τους συστημικούς τοποτηρητές να βλέπουν επαναστατικά φαντάσματα  

Τι ζόρια τραβάει ο Γιόσκα Φίσερ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα; Ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Το Βήμα» στο Βερολίνο, Νίκος Χειλάς, του αποδίδει δυό σχετικές δυσανεξίες, δυό προβλήματα: το πρώτο είναι ψυχολογικό – δεν μπορεί να προφέρει σωστά το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του. Το δεύτερο, «που εξηγεί και το πρώτο», είναι πολιτικό: «ο Γερμανός πρώην υπουργός εξωτερικών φοβάται, ότι τυχόν εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια επανάσταση σε όλη τη Νότια Ευρώπη…». 

Μια επανάσταση του ευρωπαϊκού Νότου με οδηγητή τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ! Τι ωραία! Αλλά πως θα γίνει τούτη η «επανάσταση»; Kαι εναντίον τίνος θα στρέφεται; 

«Κοιτάξτε», εξηγεί ο Γιόσκα Φίσερ, «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προβάδισμα 10% στις δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, το κόμμα Podemos προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία. Μια γενίκευση της ανατροπής δεν αποκλείεται...». 

Αμηχανία, απογοήτευση, ξενέρωμα. Ο μεταλλαγμένος Γερμανός σοσιαλιστής ορίζει ως «επανάσταση» μια πιθανή εκλογική επικράτηση του ελληνικού ΣΥΡΙΖΑ, του ισπανικού Podemos και κάποιων, ακόμα, αντισυστημικών δυνάμεων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. 

Στον επόμενο τόνο της ομιλίας του, όμως, ο Γιόσκα Φίσερ αναθερμαίνει το ενδιαφέρον της θεώρησής του, όταν καλεί την κ. Μέρκελ να ξεκινήσει… αντεπαναστατική δράση: «Τι περιμένει το Βερολίνο; Να συμβούν όλα αυτά και ύστερα να προσπαθήσει να αποτρέψει τα ακόμα χειρότερα; Τότε όμως θα είναι πολύ αργά»!.. 

Και «καρφώνεται». Αποκαλύπτοντας τη Γερμανία ως ηγεμονεύουσα της Ευρώπης χώρα. Και την κυβέρνησή της ως την κεντρική κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κινδυνεύει να ανατραπεί από την… επανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, του Podemos και των λοιπών επαναστατικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού Νότου… 

 Μια ιστορία διαφθοράς

 Δεν είναι η αφελής και ευτράπελη συστημική ρητορεία ενός μεταλλαγμένου Γερμανού σοσιαλιστή. Είναι η τραγική πολιτική πραγματικότητα, των ευρωπαϊκών καιρών. Μια πραγματικότητα στην οποία η Δημοκρατία είναι είδος υπό εξαφάνιση και οι εκλογές αντιμετωπίζονται ως επαναστατικό διακύβευμα. 

Ας τα ξαναπούμε, εντελώς συνοπτικά: Η πολιτική παρακμή της Ευρώπης οφείλεται, κυρίως, στην παρακμή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Που δεν είναι παρά μια ιστορία απίστευτης πολιτικής διαφθοράς, τα τελευταία επεισόδια της οποίας προσωποποιούνται αυτές τις μέρες στην περίπτωση του Πορτογάλου τέως σοσιαλιστή και τέως πρωθυπουργού Ζοσέ Σόκρατες. 

 Η θεσμική έκφραση αυτής της γενικευμένης διαφθοράς είχε ως συνέπεια την μετάλλαξη των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων σε εναλλακτικά νεοφιλελεύθερα υβρίδια στήριξης του συστημικού οικονομισμού. Και, φυσικά, τη συμβολή τους στη μετατόπιση του κέντρου βάρους από την πολιτική στην οικονομία, την μεγέθυνση της απώλειας της δημοκρατίας στην Ευρώπη. 

Υπ’ αυτές τις συνθήκες η αντιπροσώπευση εξαντλείται στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, και μόνο η οικονομική ελίτ καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει• καθορίζοντας, ταυτόχρονα, την πολιτική. 

 Έτσι, γίνεται σαφές, η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία, ενώ οι πολίτες διαρκώς ξεζουμίζονται οικονομικά, βιώνοντας μιαν απίστευτη αποψίλωση κεκτημένων πολιτικών δικαιωμάτων. Ακόμα και του βασικού δημοκρατικού δικαιώματος. Του δικαιώματος στις εκλογές… 

Ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ 

Ποιες εκλογές; «Στην Ευρώπη της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα» μας κατατοπίζει ο Νόαμ Τσόμσκι. Έχει άδικο; Μόνο ως προς τη χρήση του επιρρήματος «ακριβώς». Η Ελλάδα, ας πούμε, δεν διοικείται ακριβώς από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αλλά από ιθαγενείς πολιτικούς εκπροσώπους τους, τους κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. 

 Ως προς τις εκλογές, πράγματι, κανένα ρόλο δεν παίζουν: σοσιαλιστή ψηφίζεις, νεοφιλελεύθερος σου βγαίνει. Αντιμνημονιακό ψηφίζεις, μνημονιακός σου βγαίνει. Όποιον κι αν ψηφίσεις, συστημικός σου βγαίνει. Ή όχι; 

Προφανώς όχι, τώρα πια όχι – έτσι, τουλάχιστον, φαίνεται: «τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προβάδισμα 10% στις δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, το κόμμα Podemos προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία. Μια γενίκευση της ανατροπής δεν αποκλείεται...» 

Έτσι το βλέπουν τώρα πια οι ευρωπαίοι συστημικοί, ορίτζιναλ ή μεταλλαγμένοι, αδιακρίτως. Για αυτό και μάχονται λυσσαλέα, τα δίνουν όλα, για να αποτρέψουν τις εκλογές στη χώρα μας. Ο Γερμανός πρώην υπουργός εξωτερικών, μάλιστα, ο μεταλλαγμένος σοσιαλιστής Γιόσκα Φίσερ, μετέτρεψε τις εκλογές στις χώρες του Νότου σε επαναστατικό διακύβευμα• εκφράζοντας τον φόβο του, ότι «τυχόν εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια επανάσταση σε όλη τη Νότια Ευρώπη…». 

Μια επανάσταση του ευρωπαϊκού Νότου με οδηγητή τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ! Τι ωραία! Αρκεί η… επαναστατική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχτεί αξιόπιστη, εφαρμόζοντας όσα έχει υποσχεθεί στον Ελληνικό λαό. Και, αριστερή, συμβάλλοντας στην επαναφορά του κέντρου βάρους από την οικονομία στην πολιτική. Στην ανάκτηση του κοινωνικού κράτους και των πολιτικών Δικαιωμάτων. Στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη…

Νίκος Τσαγκρής

25 Νοεμβρίου 2014

Ακης Πάνου: Διαβάζω το Κεφάλαιο του Μαρξ


Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…

Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣκαι στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο. Απ' αυτό, αποσπώ και δημοσιεύω σήμερα το κειμενάκι που ακολουθεί.

   
"Διαβάζω το Κεφάλαιο του Μαρξ"
Πως την έβγαζε στη φυλακή ο Άκης Πάνου, έγραφε μουσική, στίχους - τι άκουγε τι διάβαζε; Η απορία μου ήταν τυπική – έχω κάνει φυλακή και ξέρω πως τα βολεύει ένας κρατούμενος, όμως για δημοσιογραφικούς λόγους τον ρώτησα. 

 «Πήρα μαζί μου το Κεφάλαιο του Μαρξ», μου απάντησε, «αυτό διαβάζω τώρα», και με τρέλανε. Κρατήθηκα να μη γελάσω, να μην του κάνω πλάκα. Εκείνος, τίποτα, ακάθεκτος συνέχισε να με… ενημερώνει: 


 Αυτοί που μου κάνουν εμένα, θεωρούνται αιρετικοί: Ροϊδης, Καζαντζάκης, Τσιφόρος. Τελείως άλλα πράγματα το ένα με το άλλο. Πάπισσα Ιωάννα, Αναφορά στο Γκρέκο και Ελληνική Μυθολογία… 


 Από τον Όργουελ,να πούμε, αυτό που έχω κρατήσει είναι η σκηνή που είναι μες στην τουαλέτα και νοιώθει ότι τον παρακολουθούν. Ο Μεγάλος Αδελφός τον παρακολουθεί ακόμα και την ώρα που πάει για… χέσιμο. Και λέει, «Τι γίνεται τώρα, τρελλάθηκα;» Ή, για να στο πώ σε ελεύθερη μετάφραση «οι άλλοι είναι τρελλοί κι εγώ είμαι η μειοψηφία του ενός;». 


 Από τους «Άθλιους», κρατάω την ώρα που αποφυλακίζεται ο Γιάννης Αγιάννης. Κι ενώ έχει λεφτά, αλλά έχει και το χαρτί της φυλακής, δεν δέχεται κανείς να τον φιλοξενήσει. Εκείνη την ώρα πάει στη φυλακή και λέει «κύριε δεσμοφύλακα, μπορείς να με φιλοξενήσεις;». Και του λέει ο δεσμοφύλακας: «Πώς θα σε φιλοξενήσω; Πήγαινε παραπέρα, κάνε ένα αδίκημα, για να σε πιάσω, να σε δικάσω, να σε φιλοξενήσω»… Η νομική αντινομία. 


 Σπάνια θυμάμαι τίτλους και συγγραφείς. Τις περισσότερες φορές κρατάω εικόνες και φράσεις μόνο. Είμαι παθιασμένος, δεν διαβάζω σαν άνθρωπος. Αν κάτσω το βράδυ, πρέπει να διαβάσω διακόσιες – τριακόσιες σελίδες. Παμφάγος είμαι. Κι από την άλλη πλευρά, όταν φτάσεις σ’ αυτή την κατηγορία, ξέρεις ότι το βιβλίο πρέπει να το προχωρήσεις… 


 Έχω ένα μπουζούκι. Και θα μου φέρουνε και μια κιθάρα.Έκανα κι ένα ζωγραφικό που το έστειλα της Κικής (σ. σ: η φίλη του τραγουδίστρια Κική Λουκά) 


 Εγώ δεν αισθάνομαι ότι είμαι στη φυλακή με την έννοια που δίνουν οι άλλοι. Δεν κάνω τον σπουδαγμένο αλλά όταν ο άνθρωπος είναι αμόρφωτος, δεν έχει μορφή ο ίδιος. Τα περισσότερα παιδιά που είναι εδώ μέσα έτσι είναι. Χάνονται γιατί, τους βλέπεις, δεν ξέρουν από που να πιαστούν. Κάθε ώρα και στιγμή σκέφτονται πότε θα βγουν. 


 Εγώ δεν είμαι πολλές ώρες μες στη φυλακή. Από την ώρα που θα μπω στο κελί δεν είμαι μέσα, γιατί θα φορέσω τα ακουστικά, θ’ ακούσω κάτι, θ’ ανοίξω ένα βιβλίο. Έτσι έχω αποδράσει απ’ εδώ τελικά. 


 Τηλεόραση, ραδιόφωνο έχω. Μ’ αηδιάζει η τηλεόραση, βέβαια, την κλείνω. Τις ειδήσεις δεν τις παρακολουθώ, τις αποκρυπτογραφώ. Να βρω την αλήθεια που είναι από πίσω. 


Αυτό που δείχνουν είναι «κάτι» απ’ αυτό που συμβαίνει. Είναι δική τους επιλογή, λένε «αυτό θέλει ο κόσμος». Ε, δεν θέλει αυτό ο κόσμος. «Αυτό» είναι αυτό που υποβάλλανε στον κόσμο να θέλει. Αυτό που του επιβάλλανε να θέλει…


Νίκος Τσαγκρής


Copyright © Νίκος Τσαγκρής, 2014. (Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα, σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993)

19 Νοεμβρίου 2014

Εξάρχεια: Κράτος, Αστυνομία, Θάνατος

           

           "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος
που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη
δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής,
είναι οργανισμοί ισχύος".
                                                Νόαμ Τσόμσκι*                      

Το αγανακτισμένο post στο διαδικτυακό «προφίλ» του «Ni Ls», (του βάναυσα κακοποιημένου, από τους άνδρες των ΜΑΤ, Γερμανού φοιτητή) έκλεινε με μια φράση έμπλεη πολιτικής αθωότητας: «τι χώρα είναι αυτή που πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;». 

Προφανώς, ο νεαρός φοιτητής του προγράμματος Erasmus δεν είχε δει τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού• μέχρι που του την έπεσαν οι μπάτσοι στο εορταστικό γιουρούσι τους (για την 45η επέτειο του Πολυτεχνείου) στα Εξάρχεια. 

Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική: να τηρεί την τάξη, να αποτρέπει τις παραβάσεις, να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους κακοποιούς, να προανακρίνει. Αυτές είναι οι αρμοδιότητες της Αστυνομίας και, υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο πολίτης έχει πιθανότητες να ανακαλύψει στον αστυνομικό τον όμοιό του. 

Ωστόσο η Αστυνομία, είτε πατρική, είτε ανησυχητική, ταράζει τον πολίτη. Γενικά την αποφεύγει, καμιά φορά τη χρειάζεται, προτιμά να μην τη σκέπτεται και είναι ικανοποιημένος με τη φόρμουλα: «είναι ένα αναγκαίο κακό».** 

Η Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία! Έτσι, μοιραία, ο «μηχανισμός κατά του κακού», (η Αστυνομία) τίθεται στην υπηρεσία ενός κακού! Του κράτους…

Εξάρχεια, το απόλυτο κακό!.. 

Δέκα χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα, ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαεξάχρονου και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας στο ψαχνό!.. 

Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ένας αστυνομικός: Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό: ενθαρρυμένοι, φυσικά, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει. 

Από τότε, τα Εξάρχεια εξακολουθούν να υποδεικνύονται ως ο τόπος του «κακού» από κάθε κυβερνητική εξουσία και, ως εκ τούτου, νυχθημερόν αλωνίζει εκεί, ο «μηχανισμός κατά του κακού». Που, διαρκώς διευρύνεται και διευρύνεται και καταλαμβάνει ακόμα και περίπτερα της πλατείας. Μακελεύοντας τα… νερά τους. Και τους περιπτεράδες τους.

Είπαμε, η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας…

Κράτος – Αστυνομία – θάνατος… 

 «Μη μπερδεύεσαι, κράτος είναι ο στρατός και τα σώματα Ασφαλείας», με κανοναρχούσε (το 1968, στις φυλακές της Αίγινας) ο γλυκύτατος συγκρατούμενός μου Περικλής Ροδάκης• κι ήταν αυτός ο πιο αφαιρετικός, αλλά και ο πιο ουσιώδης ορισμός του κράτους που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ο Λένιν ήταν πιο αφοριστικός: όσο υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει ελευθερία. Όταν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει κράτος. 

«Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης», όριζε ο Κάρολος Μάρξ: μια δύναμη που «τοποθετήθηκε πάνω απ’ την κοινωνία για να μετριάζει τη σύγκρουση (σ. σ: την πάλη των τάξεων) να την κρατάει μέσα στα όρια της ‘τάξης’», συμπλήρωνε ο Φρ. Ένγκελς• υποσχόμενος την κατάργησή του με τη κατάργηση των τάξεων. 

Ο Στάλιν το είχε… εμπεδώσει πιο εμπειρικά: «το Κράτος είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη». 

Αλλά ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας το «όργανο της άρχουσας τάξης», το Κράτος; 

Το ερώτημα αυτό, αποσπασμένο από την ιστορία, οφείλει να απασχολεί (ως ζήτημα θεμελιακό) τον «κυβερνητικό» ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα και παράλληλα με το δραματικό ερώτημα - απάντηση του Νόαμ Τσόμσκι που προτάσσεται σε τούτο το κείμενο: "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος". 

Προσωπικά δεν τρέφω ψευδαισθήσεις – εδώ και χρόνια υιοθετώ την άποψη αυτή του Ιονέσκο: «το Κράτος, (σ. σ: λαϊκό ή αστικό, καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό) είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»… 

* Από μια παλαιότερη συνέντευξή του Ν. Τ. στο Βήμα. 
** Καζαμαγιόρ, στη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδια (Εκδόσεις ’70)

Νίκος Τσαγκρής

14 Νοεμβρίου 2014

Πολυτεχνείο: ο Τόπος της Ελευθερίας



Η Ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε ήταν μια ελευθερία δίχως όρια, μια ουτοπία. Όμως, αξιωθήκαμε να την βιώσουμε, από στιγμή σε στιγμή, στα λίγα εικοσιτετράωρα της εξέγερσης



«Σε αστυνομικό κλοιό με 7.500 αστυνομικούς,                  
11 εισαγγελείς και τις πρυτανικές αρχές επί ποδός           
πολέμου θα πραγματοποιηθούν οι εορτασμοί                   
για την 40η επέτειο του Πολυτεχνείου…»                      
Από τον Τύπο της Τρίτης 11/11/2014                        

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μια παρόμοια είδηση παίρνει τη θέση της στον Τύπο. Η«είδηση» είναι, πια, τόσο συνηθισμένη που δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, από μια ψυχαναλυτική, τρόπον τινά, θεώρηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση: γιατί σε «αστυνομικό κλοιό»; Προς τι τα δρακόντεια μέτρα; Γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη είναι μια πολιτική ελευθερία που της επιβάλλεται «αστυνομική περιφρούρηση»; Ποια είναι η ποιότητα της ελευθερίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν, (ειδικά σήμερα, με την Ελληνική Δημοκρατία στον γύψο της τροϊκανής συγκυβέρνησης) σε σχέση με την ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο;

*****

Το αίτημα της Ελευθερίας στο κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» – φαίνεται να αφορά την πολιτική ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά της χούντας των συνταγματαρχών. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η απελευθέρωση απ’ τη χούντα αποτελούσε ένα ελάχιστο μέρος της ελευθερίας που διεκδικούσαν οι ρομαντικοί καταληψίες του Νοέμβρη: όσοι έζησαν από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουν (ή οφείλουν να γνωρίζουν) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαν ήταν µια ελευθερία δίχως όρια. Και ότι η ελευθερία που διεκδικούσαν δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο εντός του Πολυτεχνείου! 

Ήταν η ελευθερία που βίωναν, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή τους. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιώθηκαν να βιώσουν χάρις σε κάποιες παραλείψεις της κυβέρνησης των συνταγματαρχών!...

*****

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, καθώς διαπραγματεύεται το λήμμα «Ελευθερία» στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της ελευθερίας προκύπτει από µία απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση– προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µία απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως… 

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής», στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή την… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…

*****

Κατά τα λοιπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου», όπως και όλα τα παιδιά που εξεγείρονται διεκδικώντας ελευθερία, γνωρίζουν ότι δεν είναι κανείς, κανείς δεν δύναται να είναι, πραγματικά Ελεύθερος. Μπορούμε μόνο να είμαστε «ελεύθεροι από...», ελεύθεροι από κάτι, από κάποια απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που, καταναγκαστικά, μας επιβάλλονται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και βιώνουμε τον ανθρώπινο κόσμο: γεννιόμαστε σε συνθήκες «δουλείας» και υποχρεωνόμαστε σε διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες «εξεγέρσεις», προκειμένου να νιώσουμε ελεύθεροι από κάτι, και από κάτι άλλο, κι από κάτι άλλο... 

Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, η ελευθερία ήταν και είναι μια παραδρομή της εξουσίας. Εκεί όπου υπάρχει, υπάρχει χάρη σε ένα κενό εξουσίας. Ειδικά στις μέρες μας, η πολιτική ελευθερία είναι μια μακρά, συγκινητική μεν, άτυχη δε περιπέτεια, που συντελεί στη διαμόρφωση καταναλωτών και μακάριων θεατών της τηλεόρασης. Πολίτες που τους διαμορφώνουν τα μονοπώλια της πληροφορίας και οι νόμοι της «ανάπτυξης». Σε ορισμένους απ’ αυτούς, η πραγματική ελευθερία φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα.

Νίκος Τσαγκρής

12 Νοεμβρίου 2014

Ο παράξενος διεθνισμός της κ. Μέρκελ


Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο ψυχρός πόλεμος ζει και… αναθερμαίνεται  

Η κυρία Μέρκελ έδειχνε ευτυχισμένη∙ στα μάτια της καθρεφτιζόταν o «ύμνος στη χαρά» του Ludwig van Beethoven καθώς, με φόντο το μνημείο του Τείχους του Βερολίνου, εκφωνούσε τον πανηγυρικό: ένα απίστευτο ταρατατζούμ για το κοσμοϊστορικό γεγονός και τον συμβολισμό του, την αρχή του τέλους του ψυχρού πολέμου. 

Η πτώση του Τείχους ήταν ο θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος, έλεγε η γερμανίδα καγκελάριος. «Μια μεγάλη νίκη της ελευθερίας έναντι της κατοχής – ένα επικό πλήγμα στην τυραννία», προκαλούσε… 

Λέω ‘προκαλούσε’ και το εννοώ. Διότι η αναφορά της Γερμανίδας κυρίας σε εκείνη την αλλοτινή «κατοχή», σ’ εκείνο το «επικό πλήγμα στην τυραννία», ηχούσε ως σαρκασμός της ελληνικής αδυναμίας αντίστασης στην τωρινή, τη γερμανική «κατοχή» της χώρας μας. Ως τραγική ειρωνεία της ελληνικής αδυναμίας να επιφέρει ένα – κάποιο «επικό πλήγμα» στην οικονομική «τυραννία» που μας βασανίζει. 

Ακολούθως, σε ένα παράξενο διεθνιστικό κρεσέντο που ξεπερνούσε τον προλεταριακό διεθνισμό και κάθε διεθνισμό κάθε… Διεθνούς, η Γερμανίδα κυρία καλούσε τις «σημερινές και τις μελλοντικές γενιές» να εμπνευστούν από την πτώση του βερολινέζικου Τείχους και «να γκρεμίσουν τα τείχη – τα τείχη της δικτατορίας, της βίας, των ιδεολογιών, του μίσους»…

Έτσι ακριβώς! Λες και μιλούσε την 9η Νοεμβρίου του 1989, εν μέσω των πανηγυρισμών για την πτώση του «τείχους της ντροπής». Που, σύμφωνα με τους κοσμοκράτορες της εποχής, ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού, σηματοδοτούσε το τέλος του ψυχρού πολέμου: το οριστικό τέλος των ιδεολογικών συγκρούσεων Ανατολής – Δύσης. Την ανατολή ενός ενιαίου – ειρηνικού κόσμου, ενός νέου – μεταμοντέρνου διεθνισμού. Της περίφημης «παγκοσμιοποίησης»… 

Ο «Ιντερνετικός Διεθνισμός» 

Σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, ο μόνος… μεταμοντέρνος διεθνισμός που ανιχνεύεται (εύκολα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια) είναι η διεθνιστική ελίτ που σχηματίζεται από τους μεγιστάνες του πλούτου. Τους βασιλιάδες και τυράννους της εποχής μας που, είτε προέρχονται απ’ την οικονομία είτε απ’ τις σόου – μπιζ είτε απ’ τον αθλητισμό, μιλούν την καινούργια πλανητική εσπεράντο, τα wallish, τα αγγλικά της Γουώλ Στρήτ. Και κατοικούν στο μαγευτικό βασίλειο της μεγάλης χλιδής και των πολυτελών διασκεδάσεων. 

Στον αντίποδα, ένας πραγματικά μεταμοντέρνος «διεθνισμός», ο ιντερνετικός – ας τον πούμε, διεθνισμός. Μια άτυπη «Πέμπτη Διεθνής» που σχηματίζεται (και διαρκώς ανασχηματίζεται) από μυριάδες χρήστες του διαδικτύου. Και ανιχνεύεται μαζικά στη μπλογκόσφαιρα, στα social media εν γένει.

Είναι η αγανακτισμένη – καταγγελτική και αρκούντως αντισυστημική «Διεθνής» του 21ου αιώνα. Που σπάει τους παραδοσιακούς κοινωνικούς κώδικες, ανατρέπει την πολιτική και κομματική τάξη, γκρεμίζει τα εθνικά σύνορα και τα γεωπολιτικά τείχη και, «νάτη πετιέται από ξαρχής / κι αντρειεύει και θεριεύει». Στις πλατείες των κοσμοπόλεων: Μαδρίτη – Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Κάιρο – Νέα Υόρκη – Τύνιδα... 

Ο νέος ψυχρός πόλεμος 

Σαν να λέμε δυό νέοι… διεθνισμοί και στη μέση ο ψυχρός πόλεμος. Τον οποίο η κυρία Μέρκελ δεν κατάφερε να… τερματίσει με τον πανηγυρικό της στην επέτειο της «πτώσης». Κι ας υποσχόταν το τέλος του ψυχρού πολέμου, (που η συγκεκριμένη «πτώση»… προμηνούσε) λες και έβγαζε το λόγο το ’89, μέσα από του Τείχους τα συντρίμμια. Κι όχι σήμερα, εν μέσω ενός ψυχρού πολέμου εν εξελίξει∙ ο οποίος, δίχως να είναι εκείνος που τερμάτισε… η Μέρκελ, είναι ολόιδιος μ’ εκείνον! 

Ίσως και χειρότερος: «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα αποδειχθεί ίσως ακόμα πιο επικίνδυνος από τον προηγούμενο», λέει ο αμερικανός διεθνολόγος Στέφεν Φ. Κοέν στην Μonde Diplomatique. Γιατί; τον ρωτάει ο δημοσιογράφος: «Γιατί, αντίθετα από αυτόν, δεν θα συναντήσει καμία αντίσταση, ούτε στο Κογκρέσο, ούτε στα μέσα ενημέρωσης, τα πανεπιστήμια, τα think tanks… 

Ασφαλώς ούτε στην καγκελαρία της κ. Μέρκελ. Διότι, ήρθε η ώρα να σας το αποκαλύψω, η Γερμανίδα καγκελάριος κορόιδευε την κοινωνία με τον… διεθνιστικό πανηγυρικό της επί τη ευκαιρία της επετείου για την πτώση του Τείχους. Στην πραγματικότητα έριχνε λάδι στη φωτιά του ψυχρού πολέμου όταν, σε μια χαμένη στη μετάφραση, αποστροφή του λόγου της καλούσε ευθέως τους πολίτες της Ουκρανίας, της Συρίας και του Ιράκ να γκρεμίσουν τα δικά τους «τείχη». Ποια «τείχη», άραγε; 

Η ερώτηση είναι, βεβαίως, ρητορική. Ο ψυχρός πόλεμος, που αυτή τη φορά είναι κυρίως οικονομικός και γεωπολιτικός (και πλαγίως μόνο ιδεολογικός), πυροδοτείται εμφανώς από τον σοβινιστικό μεγαλοϊδεατισμό της κ. Μέρκελ. Και θερμαίνεται, και αναθερμαίνεται… 

Ακριβώς την ώρα που το ΝΑΤΟ αγγίζει το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, ζαχαρώνοντας τα ενεργειακά κοιτάσματα. Και για να τα γευτεί, αποβλέπει στον έλεγχο όλων των κρατών της πρώην ΕΣΣΔ. Αναγκάζοντας τον πιο αξιόπιστο σοφό της εποχής μας, τον Νόαμ Τσόμσκι, να γράφει τα «σενάρια» ενός πιθανού πυρηνικού πολέμου: Μπουρλότο!...

Νίκος Τσαγκρής

5 Νοεμβρίου 2014

Μονόλογος με... κανονικό κομμουνιστή


Ιστορικό στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς μου εμπιστεύτηκε την συγκρατημένη… απαισιοδοξία του για την πιθανότητα «μιας πραγματικά αριστερής διακυβέρνησης της χώρας – «όπως την ονειρευόμαστε εμείς», μου είπε –, ακόμα και στην περίπτωση αυτοδύναμης ανόδου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κυβερνητική εξουσία». 

 Τον ρώτησα τι, κατά την γνώμη του, φταίει και μου απάντησε με το γνωστό επιτιμητικό του χαμόγελο – απομεινάρι της κομμουνιστικής παντογνωσίας… 
- Ξέρω, φταίει το ήπιο προφίλ του Τσίπρα, προσπάθησα να τον… διευκολύνω να γίνει ομιλητικός. 
- Σύντροφε, στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό ηγέτη, να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, μου απάντησε σιβυλλικά… 

 Αρχικά συνέδεσα τον συγκεκριμένο χρησμό με την κομμουνιστική αρχαιότητα του συνομιλητή μου, δεδομένου ότι το επίθετο «χαρισματικός», ιδιαίτερα όταν προηγείται του λήμματος «ηγέτης», έχει διαγραφεί από το λεξικό του Κόμματος, από τότε που πέθανε ο… «πατερούλης». Ο μόνος χαρισματικός ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, για τους κομμουνιστές παλαιάς κοπής…

Εκ των υστέρων, ομολογώ ότι αδίκησα τον… παλαιό των ημερών σύντροφο, δεδομένου ότι η συζήτησή μας ήταν για τον Τσίπρα, και ο άνθρωπος παραδέχτηκε (έμμεσα…, τολμώ να πω) ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρισματικός ηγέτης, καθώς έλεγε πως «στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό ηγέτη, να πει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ»…

Άρνηση, ρήξη, επανάσταση 

Κατά τα λοιπά, είναι προφανές, ο παλαιός σύντροφος με τον σιβυλλικό χρησμό του προφήτευσε το αυτονόητο: την αντικειμενική αδυναμία μιας – ακόμα και αυτοδύναμης – κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να αρθρώσει το ΟΧΙ που εδώ και κάτι… αιώνες τού υπόσχεται το Κόμμα, το όχι της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος∙ και μάλιστα του καπιταλιστικού συστήματος των καιρών μας, της «δικτατορίας των αγορών». Αμ’ εύκολο είναι, σύντροφε; 

Ωστόσο η άρνηση – η κοινωνική άρνηση, η πολιτική άρνηση, το ξέρεις εσύ, κομμουνιστή μου, ακόμα κι όταν δεν είναι οριστική – ακόμα κι αν δεν ισοδυναμεί με το απόλυτο ΟΧΙ, είναι μια πολυτελής λειτουργία. Τόσο πολυτελής, όσο η ρήξη, όσο η επανάσταση. 

Τολμώ να σου θυμίσω ότι, κατά τον Νίτσε, η άρνηση εκδηλώνεται ως θέληση δύναμης και μπορεί να θέσει σε κίνηση όλη την ανθρώπινη Ιστορία: «θέληση δύναμης, που μπορεί να μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο». 

Για τον Φρόυντ, άλλωστε, η άρνηση είναι «η εκδήλωση των δυνάμεων της ζωής που επιθυμούν να αρνούνται οτιδήποτε αντιτίθεται σ’ αυτές». Ενώ, κατά τον Χέγκελ, «η άρνηση εξακολουθεί να δρα σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο». Είναι φυσικό, λοιπόν, να μην χωράει στην εφαρμοσμένη πολιτική η οποία δεν είναι παρά μια λειτουργία ευτελής, μια διαδικασία. Πολλές φορές δε, γίνεται τόσο ευτελής, όσο η διαχείριση πραγμάτων, ή καταστάσεων, από πράγματα ή καταστάσεις. 

Αλλά και όταν η πολιτική ασκείται ως πολιτική, ως θεώρηση δηλαδή των πολιτικών προβλημάτων με στόχο την εφικτή λύση τους, οι ιστορικά σπάνιες περιπτώσεις επιτυχημένων πολιτικών και κοινωνικών «αρνήσεων», εκδηλώνονται στα πλαίσια του εφικτού. Είναι αρνήσεις – θέσεις, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η «άρνηση – θέση» του ΣΥΡΙΖΑ 

 Σύντροφε, είναι καιρός, νομίζω, να ξεπεράσεις τον κομμουνιστικό μεγαλοϊδεατισμό∙ να αφήσεις επί του παρόντος στη διάθεση της… ιστορίας την «επανάσταση», τα μεγάλα ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ. 

Επί του παρόντος, στην πατρίδα σου – την πατρίδα μας – στο πλαίσιο του εφικτού, επιχειρείται μια από εκείνες τις ιστορικά σπάνιες, που λέγαμε, περιπτώσεις πολιτικών και κοινωνικών «αρνήσεων». Μια άρνηση – θέση που (σ’ το λέω με τα δικά σου λόγια) , «στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό ηγέτη, να την εκφράσει», κι ακόμα πιο δύσκολο, λέω εγώ, να την πραγματώσει με επιτυχία, όπως το υπόσχεται – και δεσμεύεται γι’ αυτό – ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Σ’ αυτή την «άρνηση – θέση», κομμουνιστή μου, σ’ αυτό το «μικρό όχι», (όπως το λες) του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, που είναι το μεγάλο ελληνικό ΟΧΙ στα μνημόνια, την τρόικα, την δικτατορία των αγορών και το σύστημα των Βρυξελών που την αποδέχεται και με προθυμία την εφαρμόζει, οφείλεις να πεις το μεγάλο ΝΑΙ, να συμπορευτείς… 

Αν μη τι άλλο, είναι κρίμα να χάσεις την χαρά της συμμετοχής σ’ αυτή την ανεπανάληπτη στιγμή της Ελληνικής Αριστεράς∙ που δεν είναι παρά μια από εκείνες τις ιστορικά σπάνιες στιγμές των πολιτικών και κοινωνικών «αρνήσεων» που, όπως λένε οι σοφοί, όταν συμβαίνουν παράγουν το καινούργιο: «κάθε φορά το καινούργιο»…

Νίκος Τσαγκρής

29 Οκτωβρίου 2014

Η Ελληνική Ιστορία πίσω απ' τα κάγκελα


«Η κοινωνία και η ιστορία δεν υπόκεινται σε αδήριτους αντικειμενικούς ιστορικούς νόμους – διαρρηγνύουν τα πλαίσια του καθορισμένου, είναι δημιουργίες ακαθόριστες…» 

 Το μόνο που δεν ακούσαμε είναι ότι το ιστορικό ΟΧΙ ειπώθηκε με εντολή Σαμαρά. Ωστόσο η ιστορία του Αλβανικού μετώπου και των φασιστικών και αντιφασιστικών… πέριξ, γραφόταν και ξαναγραφόταν διαρκώς κατά τη διάρκεια των φετινών επετειακών εκδηλώσεων για το «έπος του ’40». 

 Καλά, στο επίπεδο της νεοελληνικής καφενειακής σκέψης το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, («ποιος, αυτός με τα κονιάκ;», με ρώτησε ένας θαμώνας) ο Άρης, ο Ζέρβας, ο Μιχαλολιάκος, ο Ζαχαριάδης και εντάξει, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το… Πολυτεχνείο. 

Στο επίπεδο της πολιτικής και των μίντια τώρα, η μισαλλοδοξία χτύπησε κόκκινο, συνάδοντας με τις καγκελόφραχτες παρελάσεις και την ανοϊκή προεδρική φιγούρα πίσω τους∙ και εμπρός τους… Πολιτεία χωρίς πολίτες, χώρα χωρίς λαό. Κι ας λένε οι σοφοί του κόσμου τούτου πως ο ελληνικός λαός είπε το ΟΧΙ, πως οι λαοί – και όχι οι ιστορικοί – είναι εκείνοι που γράφουν την ιστορία: «Η κοινωνία και η ιστορία δεν υπόκεινται σε αδήριτους αντικειμενικούς ιστορικούς νόμους, δεν υπακούουν στην καθοριστικότητα∙ διαρρηγνύουν τα πλαίσια του καθορισμένου, είναι δημιουργίες ακαθόριστες. Η ιστορία είναι δημιουργία, ποίησις, γένεση οντολογική νέων μορφών, νέων ειδών», μας λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης*, διορθώνοντας την κρατούσα αντίληψη για την ανθρώπινη κοινωνία και ιστορία*. Στον ίδιο ιστορικό χρόνο, κάποιοι ξαναγράφουν την ιστορία. Ή την… διορθώνουν… 

 Στη σφαίρα της ψυχανάλυσης 

 Διορθώνεται η ιστορία; Εύκολα! Σας θυμίζω την περίπτωση της κ. Μαρίας Ρεπούση που, στο πλαίσιο του γενικότερου εκσυγχρονισμού της χώρας και της ιστορίας της, υποθέτω, διόρθωσε εκείνο το… συνωστισμένο εγχειρίδιο ιστορίας της Ε’ δημοτικού. (Λίγο αργότερα βέβαια, η συγκεκριμένη ιστορικός διόρθωνε τις διορθώσεις της με τις διορθώσεις που της επέβαλε η Ακαδημία Αθηνών, αποκαλύπτοντας τη συνάφεια του επαγγέλματος του ιστορικού μ’ αυτό του διορθωτή!..) 

Επί της ιστορίας, καθ’ όλη τη διάρκειά της, ασελγούν ποικιλοτρόπως οι κάθε μορφής και είδους εξουσίες. Αυτό το γνωρίζει (ή οφείλει να το γνωρίζει) κάθε ενήλικας πολίτης, κάθε ιστορικής περιόδου. Εκτός και αν είναι… ανιστόρητος. 

 Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι υπάγονται στη σφαίρα μιας… εθνικής, να πούμε, ψυχανάλυσης, οι εξαιρετικά αγωνιώδεις και μισαλλόδοξες αντιδράσεις κάποιων υποστηρικτών της «εθνικής ορθοδοξίας» (κάθε ιδεολογικού τύπου και πολιτικής προέλευσης) εν όψει ορισμένων… νεωτερικών ιστορικών διορθώσεων. Ιδίας, εξάλλου, ψυχανάλυσης χρήζουν και οι, επίσης, μισαλλόδοξες κραυγές κάποιων «ευρωεκσυγχρονιστών» της Δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ ή της Αριστεράς, κατά των «εθνικιστών», όπως συλλήβδην αποκαλούν όλους όσους αντιδρούν «στον εκσυγχρονισμό (!) της ιστορίας». 

 Το ερώτημα είναι πηγαίο, προκύπτει με… αυτόματη γραφή: Τι έπαθαν όλοι αυτοί και βάλθηκαν ξαφνικά να πειράξουν (να διορθώσουν, να ξαναγράψουν) την ιστορία; - «Για να λειάνουν τις τουρκικές βαρβαρότητες, να καταστήσουν λιγότερο αντιπαθείς τους Τούρκους στους νεοέλληνες», υποστηρίζουν οι μεν: στο πλαίσιο της διπλωματίας της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης». Κι ακόμα χειρότερα: στο πλαίσιο κάποιας μυστήριας ευρωαμερικανικής οδηγίας που δουλεύει για την ισοπέδωση των εθνικών χαρακτηριστικών, την «πτώση» των εθνοτήτων, την παγκοσμιοποίηση. - «Όχι, πρόκειται για κάποιες αναγκαίες αλλαγές στοιχείων της ελληνικής ιστορίας», υποστηρίζουν οι δε: προκειμένου, τη θέση των εθνικών μύθων (περί του αμύθητου ελληνικού ηρωισμού, κλπ.) να πάρουν οι «πραγματικότητες». Να λάμψει, επιτέλους, η ιστορική αλήθεια. 

Υπάρχει ιστορική αλήθεια; 
  
Η «ιστορική αλήθεια»! Υπάρχει, αλήθεια, «ιστορική αλήθεια»; Μόνο κάποιοι ιστορικοί καταφάσκουν. Στην πραγματικότητα η ιστορική αλήθεια είναι η αλήθεια των ιστορικών. Που μπορεί να είναι πιο κοντά στην αλήθεια ή πιο κοντά στο ψέμα, σπάνια όμως η αλήθεια, μα διόλου σπάνια το ψέμα.

 Άλλωστε, μια παραγνωρισμένη αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες, από την επανάσταση και εντεύθεν, μαθαίναμε την ιστορία μας από τη λαϊκή παράδοση: από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς, από ομιλίες στις Εθνικές επετείους, από τα δημοτικά και τα λαϊκά τραγούδια, απ’ τους ποιητές, τον Ρήγα και τον Μακρυγιάννη, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μπάϊρον, τον Βαλαωρίτη… Και ελάχιστα από τα σχολικά βιβλία. 

Και όσα μάθαμε δεν μας χάλασαν, ανεξάρτητα πόσο κοντά ήσαν στην «ιστορική αλήθεια». Το λιγότερο, μας έκαναν να αγαπάμε την πατρίδα, αλλά κυρίως την ανεξαρτησία, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Να σεβόμαστε την ελευθερία ως υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό και να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για αυτήν. 

 Ενοχλεί άραγε αυτή η «φρονηματική» μας ταυτότητα και, πιστεύουν κάποιοι ότι θα την αλλάξουν… διορθώνοντας την ιστορία; Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η «ταυτότητα» που, σαφώς, προέκυψε από τη σχέση μας με την ιστορία μας (όπως μέχρι σήμερα την μαθαίναμε) δεν είναι παρά η ταυτότητα ενός ιστορικά αξιοθαύμαστου πατριωτισμού: του παραδοσιακού πατριωτισμού υμών των Ελλήνων… 

 * Απόσπασμα από δημοσίευμα του Γιώργου Οικονόμου στο Lifo

Νίκος Τσαγκρής