Μας κυβερνούν αποστάτες!

Καθώς βιώνουμε το ρέκβιεμ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου αποκαλύπτεται η αποστασία των πολιτικών του μνημονίου από την πολιτική

Η κοινή γνώμη δικαιούται να θεωρεί ως το ρέκβιεμ της μνημονιακής συγκυβέρνησης, την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου, στην κεντροδεξιά πτέρυγα της Βουλής, στα κόμματα της συμπολίτευσης και ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ: με τους διαξιφισμούς «παπανδρεϊκών» - «βενιζελικών» που ακολούθησαν την… αποστασία της κ. Τζάκρη και την γενική πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ανυποληψία που συμμερίζονται ακόμη και οι τελευταίοι μιντιακοί προστάτες που του απέμειναν, καθώς εκτιμούν ότι έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Γι’ αυτό και αναζητούν νέες κεντροαριστερές… πατέντες. Με εμφανείς τις προθέσεις αντικατάστασης του «ανυπόληπτου αρχηγού». Και υποκατάστασης του αποσαθρωμένου κόμματός του, με ένα άλλο, λιγότερο σαθρό κυβερνητικό δεκανίκι.

Σ’ αυτό το παρακμιακό μοτίβο, ακόμα και κυβερνητικοί αναλυτές προβλέπουν κλιμάκωση των ιδιωτικών και δημοσίων διαφοροποιήσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, καθώς σβήνουν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για… δυναμική διαπραγμάτευση (το ΟΧΙ το είπε η τρόικα στην κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση στην τρόικα) και αποκαλύπτεται σε κοινή θέα η κυβερνητική προσήλωση στο μνημόνιο. Και προειδοποιούν ότι οι αντιδράσεις που θα γενικευθούν με την επερχόμενη άρση του παγώματος των τραπεζικών πλειστηριασμών, θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές…

Έρμαια ενός αρρωστημένου πάθους

Προσωπικά, αξιολογώ τα συγκυβερνητικά δρώμενα των ημερών, συμπεριλαμβανομένων των – παρόντων και… μελλούμενων – αντιδράσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, ως ανωφελή: οι τελευταίοι σπασμοί της ηττημένης από την οικονομία πολιτικής. Ή οι τελευταίες εκλάμψεις της δημοκρατίας στον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την καπιταλιστική βαρβαρότητα…

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές που, σπασμωδικά, αντιδρούν στην πλήρη παράδοση της δημοκρατίας στον καπιταλισμό, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν εκφράζουν παρά το μεταμοντέρνο αντικαπιταλιστικό πάθος που περιγράφει ο *Πασκάλ Μπρυκνέρ: πρόκειται για ένα ένθερμο πάθος, μια σχεδόν θρησκευτική μέθη, που αποτελεί τη μαύρη λειτουργία σε μια λατρεία στην οποία οι αντιδρώντες, πολιτικοί ή πολίτες, συμμετέχουν, έστω κι αν θέλουν να την ανατρέψουν.

Έτσι και οι «αντιδρώντες» βουλευτές και τα στελέχη της συγκυβέρνησης: είδαν τα ψέματα και την προπαγάνδα – τα δικά τους ψέματα, τη δική τους προπαγάνδα, για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της ευρωσυστημικής βαρβαρότητας (ανθρωποθυσίες στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας – δημοσιονομική πειθαρχία προς χάριν της ολιγαρχίας του χρήματος) να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι…

Ο οικονομισμός βλάπτει τη Δημοκρατία

Τώρα, μέσα στη βούλησή τους να εξορκίσουν τους δαίμονες του καπιταλισμού, φοράνε ακόμα τα στολίδια της ευσέβειας απέναντί του, έστω κι αν η ευσέβεια αυτή είναι αρνητική, καταστροφική για την ίδια τη χώρα τους, για τον λαό που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και βέβαια για τη Δημοκρατία. Η οποία, καθώς καταναγκάζεται σε έναν διαστροφικό εναγκαλισμό με τον νεοφιλελεύθερο οικονομισμό, αργοπεθαίνει.

Χωρίς αστεία, ο υπεραιωνόβιος γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει εκφυλισθεί. Η Δημοκρατία, το έχουμε ξαναγράψει, αδυνατεί να επιβάλει στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Τον αφήνει να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της «ελευθερίας των αγορών». Που δεν είναι ελευθερία αλλά ελευθεριότητα. Μια ελευθεριότητα που διαφθείρει τη Δημοκρατία, μεταθέτοντας την έδρα της νομιμότητας από το κοινοβούλιο στην επιχείρηση. Και προωθεί έναν τύπο πολιτικού ηγέτη, τον κυβερνητικό ηγέτη – μέτοχο: να δουλεύει για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, για τη συντήρηση του κεντρικού οικονομικού συστήματος. Και να υποβάλλει στους βουλευτές – τους εκλεγμένους θεματοφύλακες των λαϊκών συμφερόντων – τον καταναγκασμό** μιας ανάλγητης αρχής: «Δεν πάει να χαθεί ο κόσμος όλος, αρκεί να δουλεύει το μαγαζί»…

*«Η μιζέρια του πλούτου» (εκδόσεις Αστάρτη)

**Την απελευθέρωση των βουλευτών της συμπολίτευσης από κάτι τέτοιους καταναγκασμούς ευχήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας (εκείνων που «καλούνται όχι μόνο να είναι μνημονιακοί, αλλά και δεκανίκια της πιο ακραίας δεξιάς κυβέρνησης που…») και κατηγορήθηκε για πρόσκληση προς… αποστασίαν.

Νίκος Τσαγκρής