30 Αυγούστου 2013

Μίκης: Γιατί πουλάτε θάνατο κ. Μιτεράν;


Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου.

Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα.

Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν.

Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
 
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους!

Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη; - Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί - Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες; -

Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει. - Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν. - Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι; Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας…

Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου. Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.

Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία.

Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Μίκης Θεοδωράκης, Αθήνα, 29.8.2013 (Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

28 Αυγούστου 2013

ESM: Το ενεχυροδανειστήριο της Μέρκελ



Ένας θρύλος του ποδοσφαίρου, ο Τάσος Μητρόπουλος, επικρίνεται επειδή άνοιξε την «ΜITROPOULOSGOLD». Η «ΜITROPOULOSGOLD» είναι ένα εμπορικό ανθρωπίνων ενθυμημάτων, ένα ενεχυροδανειστήριο. Μια επένδυση στην απόγνωση των πτωχευμένων Ελλήνων: τα ενεχυροδανειστήρια είναι οι μόνες επενδύσεις που ευδοκιμούν στην μικρή – πικρή μας χώρα. Και είναι οι επενδύσεις αυτές που, ενδεχομένως, επιτρέπουν στον κ. Σαμαρά να δηλώνει ότι «είμαστε στη φάση της ανάπτυξης». Και ότι, υπό την σκέπη του, «γίνονται επενδύσεις που θα μας οδηγήσουν στην έξοδο απ’ την κρίση»…

Επικρίνεται, λοιπόν, ο Τάσος Μητρόπουλος για την «επένδυσή» του, αλλά ευθαρσώς απαντά: «ναι, αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του». Και, «δεν απολογούμαι, να απολογηθούν οι κρατικοί παράγοντες που μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Εδώ ο ενεχυροδανειστής κάνει μια ντρίπλα από το ποδοσφαιρικό του παρελθόν. Και από την μικρή περιοχή των ενεχυροδανειστών περνάει στη μεγάλη περιοχή των ενεχυροδανειζόμενων, προκειμένου να σκοράρει: «οι κρατικοί παράγοντες μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Το ίδιο κάνουν, άλλωστε, προκειμένου να κοιμούνται ήσυχοι, όλοι οι ενεχυροδανειστές και οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι και οι περί ών ο λόγος κρατικοί παράγοντες. Συλλήβδην: μεταφέρουν την βεβαρημένη τους συνείδηση από το πεδίο του τοκογλύφου στο πεδίο του ευεργέτη: «αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του»…

Ο εκποιητής Σαμαράς

Κάπως έτσι και ο κρατικός παράγων Σαμαράς: ως εκπρόσωπος του ενεχυροδανειστηρίου «Η Τρόϊκα», να πούμε, ενεχυριάζει για πενταροδεκάρες τα πλέον πολύτιμα «κοσμήματα» της χώρας. Κι ακόμα χειρότερα, με το ένα χέρι ξαφρίζει τους μισθούς και τις συντάξεις μας, ώστε να αδυνατούμε να πληρώσουμε τα χαράτσια που μας βάζει με το άλλο. Και, μ’ ένα τρίτο χέρι, κατάσχει το σπίτι μας, τη ζωή μας την ίδια. Όταν δε επικρίνεται, «το κάνω για να ξοφλήσει η δόλια η Ελλαδίτσα τους δανειστές», απαντάει.

Όπως ο θρύλος του ποδοσφαίρου και παιχταράς του κόμματός του*, ενεχυροδανειστής σήμερα, Τάσος Μητρόπουλος: το κάνω για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του… Εντάξει, ο Σαμαράς δεν είναι ενεχυροδανειστής με την… κλασική έννοια του όρου, είναι μια νεοφιλελεύθερη μετεξέλιξη του είδους: «στη σκέψη του δεν υπάρχει θέση μήτε για την αμφιβολία μήτε για το βάραθρο. Πιστεύει ότι οι αγορές είναι τόσο τέλειες ώστε δεν έχουν πια την ανάγκη να είναι και οι άνθρωποι τέλειοι. Δεν υπάρχει κανένας ίλιγγος στο χείλος του γκρεμού, αφού η σκέψη του νέου, αυτού, πολιτικού είδους κατέχει τη λύση για τις ανθρώπινες δυστυχίες»:* Κατάσχεση! Πλειστηριασμός! Εκποίηση!..

Η Ελλάδα ενέχυρο της Μέρκελ

Μα τι λέμε τώρα; Η Ευρώπη της κ. Μέρκελ δεν είναι παρά ένα απέραντο ενεχυροδανειστήριο που λειτουργεί με γνώμονα την βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: «ο πιο αθώος τρόπος να περνά κανείς τον καιρό του είναι να κερδίζει χρήματα». Με οποιονδήποτε τρόπο…

Κεντρικό κατάστημα του Μερκελικού ενεχυροδανειστηρίου είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism), ο οποίος, σύμφωνα με υποτιθέμενη αποκάλυψη των ημερών, επιθυμεί να μεταφερθεί η διαδικασία εκποίησης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας από την Ελλάδα (το ΤΑΙΠΕΔ) στο εξωτερικό και να διεκπεραιώνεται από τουλάχιστον δύο εταιρείες holding. Υπό τον έλεγχο του ESM προφανώς: «ένα σχήμα υπερεθνικού χαρακτήρα με υπερεξουσίες και εποπτικό ρόλο (supervisory board), το οποίο ιεραρχικά θα βρίσκεται επάνω από το ελληνικό διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ και ουσιαστικά δεν θα λογοδοτεί σε κανένα. Το συγκεκριμένο όργανο δεν θα αποτελείται από Έλληνες τεχνοκράτες ή πολιτικούς αλλά από στελέχη με διεθνή εμπειρία που θα προέρχονται από επιλογή των δανειστών»*.

Ρε ΘΕΜΑτοφύλακες του συστήματος, σιγά την αποκάλυψη! Ακόμα και ο… πλουσιότερος αντιμνημονιακός αυτού του τόπου γνωρίζει ότι ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν βάλει ενέχυρο το σύνολο της κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας με μνημονιακή βούλα και υπογραφή. Όσο για το «πόρισμα του ESM», στην καλύτερη δεν είναι παρά οι τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας του ενεχυροδανειστηρίου της Μέρκελ. Οι οποίες ελάχιστα απέχουν από τις τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας κάθε ενεχυροδανειστηρίου που…σέβεται τον εαυτό του. Όπως του «ΜITROPOULOSGOLD», να πούμε…

* Ο Τάσος Μητρόπουλος είναι φίλος του Σαμαρά, υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στις εκλογές του 2012
* Ο νεοφιλελεύθερος άνθρωπος όπως «σκιτσάρεται» στον Economist, το «ευαγγέλιο» του φιλελευθερισμού.
* Από το «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Θέμα

Νίκος Τσαγκρής 

18 Αυγούστου 2013

Ο Μποντλέρ στην παραλιακή λεωφόρο



Ο ναρκισσισμός μου φαίνεται αφόρητος αλλά σπάνια καταφέρνω να τον αποφύγω. Μόλις χθες πήγα μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο. Νυχτερινή βόλτα, και κατέληξα σε ένα απ’ εκείνα τα νεανικά μπαρ δίπλα στο κύμα.

Μαζικά θερινά στέκια μιας νεολαίας που πλήττει θανάσιμα. Και δεν ενδιαφέρεται καθόλου να το κρύψει. Η μουσική ήταν ευθυγραμμισμένη με τη νεολαία. Και την πλήξη της.Τα αγόρια φρόντιζαν να υπονομεύουν τη φυσική ομορφιά τους. Με κάθε τρόπο. Η πνευματική ομορφιά τους ήταν αθέατη. Μπορεί και ανύπαρκτη!..

*****

Τα κορίτσια, κάποια απ’ αυτά πάντως, διατηρούσαν ορισμένα από τα κλασικά τους προτερήματα, όπως τα περιέγραψε ο Μποντλέρ: Άλλες αυστηρές και σοβαρές, άλλες ξανθιές και εύθυμες. Άλλες, επιδεικνύουν με μια αριστοκρατική ανεμελιά έναν πρώιμο κόρφο, κι άλλες δείχνουν αθώα ένα αγορίστικο στήθος. Έχουν την βεντάλια στα δόντια, το μάτι απλανές ή προσηλωμένο. Είναι θεατρικές και πανηγυρικές όπως το δράμα, η μουσική, η όπερα που κάνουν πως ακούνε…

Κάπως έτσι, μα δεν υπήρχε ίχνος ανταπόκρισης. Ακόμα και τα λιγοστά νεανικά ζευγάρια, ακίζονταν ατομικά, μοναχικά, σαν ο καθένας να φλερτάριζε τον εαυτό του, σιωπηρά. Τόσος ναρκισσισμός! Δεν με χωράει ο τόπος! Σκέφτηκα και πήρα τον… ναρκισσισμό μου κι έφυγα…

*****

Στη Γλυφάδα, σ’ εκείνο το «άνοιγμα» που μοιάζει με μια πόλη-σκηνικό. Έχετε δει πανσέληνο με σπόνσορα την vodafone; Το είδα χθες, αργά τη νύχτα, στη Γλυφάδα. Μια γιγαντοαφίσα κι από πάνω της το στρογγυλό φεγγάρι να φωτίζει κιτρινιάρικα μια πόλη πλαστική. Αμερικάνικη.

Το … Ελντοράντο της Αθήνας. Μέτρησα δεκαεφτά φαστ φουντ! Μα είναι δυνατόν; Ανάμεσά τους βρήκα το δρομάκι με τα μπριζολάδικα, το γνώριμο από παλιά. Εκεί, εντάξει, οι θαμώνες ήταν άσχετοι με τον ναρκισσισμό. Έτρωγαν τις μπριζόλες, τις πατάτες τις τηγανιτές και έπιναν την μπίρα σε στιλ ορίτζιναλ ελληνικό!

*****

Πώς έγινε και πήγε το μυαλό μου πάλι στον Μποντλέρ: Προς τι λοιπόν; Αν δεν είστε αληθινοί άνθρωποι, να είστε αληθινά ζώα. Να είστε ανεπιτήδευτοι, και θα είστε χωρίς άλλο χρήσιμοι ή ευχάριστοι σε κάποιους… Δυστυχώς, σκέφτηκα, στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις αληθινούς ανθρώπους ή και «αληθινά ζώα».

Σε λίγο, ωστόσο, επικράτησε και πάλι ο …. Μποντλερικός ναρκισσισμός: η καρδιά μου – έστω και στα δεξιά – θα βρει εύκολα χίλιους συν-παρίες ανάμεσα στα τρία δισεκατομμύρια όντα που βόσκουν στις τσουκνίδες του συναισθήματος!

Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)