15 Ιουλίου 2013

Η σφαγή του εκπαιδευτικού Αγησίλαου Β.

 


Στη «Δίκη» του Κάφκα ο Γιόζεφ Κ. γίνεται στόχος. Διώκεται, αλλά δεν ξέρει γιατί. Βέβαια υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά χωρίς, και πάλι, να ξέρει γιατί. Συνεχίζει να ερωτεύεται, να τρώει ή να διαβάζει την εφημερίδα του. Κατόπιν δικάζεται. Η αίθουσα του δικαστηρίου είναι σκοτεινή, δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, υποθέτει μονάχα πως καταδικάστηκε, μάταια όμως αναρωτιέται για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, δυο καλοντυμένοι και ευγενικοί κύριοι έρχονται να τον βρουν και τον παρακαλούν να τους ακολουθήσει. Με πολλές φιλοφρονήσεις, τον οδηγούν σε ένα απελπιστικό προάστιο, του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και τον σφάζουν. Προτού πεθάνει, ο καταδικασμένος λέει μονάχα: «σαν το σκυλί»…

*****

Έτσι η κάπως έτσι, βίωσε ο καθηγητής Αγησίλαος Β. την «σφαγή» που υπέστη με την εφαρμογή των μέτρων «κινητικότητας»∙ μέτρα που ανέλαβε να εφαρμόσει ο νέος υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης της Κυριάκος Μ.,προς διόρθωσιν των δημοσίων οικονομικών: «Έγινα στόχος των διαπραγματευτών της κυβέρνησης με την Τρόϊκα αλλά δεν ξέρω γιατί», μου γράφει. «Βέβαια, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου, βγήκα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους μου, χωρίς να ξέρω καλά – καλά γιατί το έκανα κι αν είχε νόημα αυτό που έκανα». «Όπως και να 'χει», συνεχίζει, «σε μια αίθουσα σκοτεινή, στο υπουργείο Οικονομικών, με δίκασαν. Μάταια αναρωτιόμουν πως και γιατί. Μόνο όταν βρήκα το θάρρος και πήγα στο υπουργείο, ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος που με δέχτηκε με οδήγησε σε ένα απελπιστικά γκρίζο γραφείο και μου έδειξε το χαρτί της διαθεσιμότητας. Τότε ένιωσα σαν να μου βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και να με σφάζουν. Είπα μονάχα: σαν το σκυλί»…

*****

Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Έλληνα μισθωτού Αγησίλαου Β.; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Όπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμύ, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο»˙ απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά – σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από το βράχο του…». Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση. Την Γενναιότητα. Τον Αγώνα…

Νίκος Τσαγκρής 15/7/2013

Δεν υπάρχουν σχόλια: