27 Απριλίου 2012

Ας τους στείλουμε στο διάβολο...



Λύσσαξαν! Προκειμένου να συντηρήσουν τη μιζέρια του πλούτου τους, ακροβολίζουν τους πολιτικά νεκρούς υπαλλήλους τους και τους επικοινωνιακούς σταυροφόρους τους. Να εκβιάζουν την ψήφο μας: «Διαφορετικά σας περιμένει η πτώση στην κόλαση της δραχμής»!!! Έ, λοιπόν, ας στείλουμε στο διάβολο τα επιχρυσωμένα ζόμπι της άρχουσας 
τάξης κι ας πέσουμε: 
*«Έτσι ή πτώση μας θα γίνει μεγαλόπρεπη και ο θάνατός μας θα πάρει μια μορφή περήφανης διαμαρτυρίας. Γιατί όχι; Φτάνουν πια οι θρήνοι, φτάνουν οι κοπετοί κι οι ποιητικές ελεγείες, οι βιογραφίες και τα ιστορικά βιβλία. οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία. Στο διάβολο! Αφήστε τούς νεκρούς να καταβροχθίσουν τούς νεκρούς, κι εμείς, όλοι εμείς οι ζωντανοί, ας ξεχυθούμε μ' ένα τελευταίο χορό στα χείλια του κρατήρα, ας χορέψουμε γύρω απ' αυτόν τον τελευταίο μας χορό, το χορό της στερνής αγωνίας μας. Τι χορός!»…

 *Xένρυ Μίλλερ, Τροπικός του Καρκίνου


 Ο Χένρυ Μίλλερ και η Αναίς Νίν

24 Απριλίου 2012

Έρχονται οι... σοσιαλδημοκράτες...



Μα την αλήθεια και εις το όνομα της τραυματικής ΠΑΣΟΚ - εμπειρίας που, ως λαός - πειραματόζωο, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια: υπάρχουν άραγε ακόμα Έλληνες, τόσο αφελείς ή και τόσο ηλίθιοι που θα ψηφίσουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο με ιδεολογικά κριτήρια; Ως τον σοσιαλιστή, να πούμε, υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας; Τον Φώτη Κουβέλη ίσως;

Για να δούμε: θα συμφωνήσετε, φαντάζομαι, ότι ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό στο οποίο ο καπιταλισμός θεωρείται ως ο αδιαμφισβήτητος μονόδρομος και ότι το μόνο δίλημμα, πλέον, έχει να κάνει με την καπιταλιστική ποιότητα: Πλήρης ηγεμονία των αγορών με αυτορύθμιση ή πολιτικός έλεγχος με στόχο την διάσωση του κοινωνικού κράτους; 

Μέχρι χθες, το δίλημμα αυτό, μεταφερόμενο στην εφαρμοσμένη πολιτική οδηγούσε σε δύο καταναγκαστικές επιλογές: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία. Και για τον «κόσμο» (τις κοινωνίες των πολιτών, τους «εργαζομένους», τους λαούς) η απάντηση ήταν «σοσιαλδημοκρατία». Ήταν απάντηση ενστικτώδης, επιλογή αναγκαστική, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: Αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»... 

Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη εικοσαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις των Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού πού βιώνουμε σήμερα, με την ακραία ασυδοσία της αγοράς και τη δικτατορία των χρηματαγορών. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…

Ωστόσο, παρ’ όλο που εν μέσω κρίσης η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο πολιτικό ψευδώνυμο του νεοφιλελευθερισμού, επιχειρεί και σήμερα το βρώμικο παιγνίδι της ιδεολογικής παραπλάνησης των ζαλισμένων απ’ την ανεργία, την φτώχεια και την πολιτική κούραση Ευρωπαίων. Χθες, εις το όνομα του Φρανσουά Ολλάντ στη Γαλλία, αύριο, εις το όνομα του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (του SPD) στη Γερμανία. Σήμερα εις το όνομα του Ευάγγελου Βενιζέλου και, δυστυχώς, του πρώην… δικού μας Φώτη Κουβέλη στην Ελλάδα. Στα τραγικά καθ' ημάς...

Νίκος Τσαγκρής, 24/4/2012

17 Απριλίου 2012

Ο Μητροπάνος της ψυχής μας...

Ο Δημήτρης Μητροπάνος ανέβαινε στο πάλκο, έκλεινε τα μάτια για να βρει την ψυχή του κι όταν την έβρισκε το τραγούδι κυλούσε απ' τα χείλη του σαν γάργαρο νερό μέσα απ' το δύσβατο φαράγγι των ελληνικών παθών. Ήταν ο Έλληνας "τραγουδιστής της ψυχής" και έτσι τον συνέστηνα στους φίλους μου, απ' το 1966 που τον άκουσα πρώτη φορά στη μπουάτ "Ταβάνια΄" της Πλάκας μέχρι σήμερα. Όταν έμαθα πως πέθανε βυθίστηκα για λίγο σε μια ανείπωτη λύπη, ένα μικρό - πικρό κλάμα. Λες και πέθανε ο αδερφός μου.... 
 N. T.

6 Απριλίου 2012

Ο Άκης Πάνου για τον Άκη Πάνου


Άκης Πάνου - Νίκος Τσαγκρής στις φυλακές Κομοτηνής 

Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.
Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…
Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣ και στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο...
Απ’ αυτό το ανέκδοτο μέρος της συνέντευξης αποσπώ και δημοσιεύω σήμερα ένα ένα εξομολογητικό κομματάκι στη μνήμη του (Ο Άκης Πάνου πέθανε σαν σήμερα, το 2000)


Αισθάνομαι ηλίθιος...

«Είμαι ο άνθρωπος που αγάπησε τους ανθρώπους τόσο πολύ, που έφτασε στο σημείο να μην κρατήσει ίχνος αγάπης για τον εαυτό του. Αισθάνομαι ηλίθιος. Και σημασία έχει ότι αισθάνομαι ηλίθιος και δεν μπορώ να αλλάξω.
Ο πατέρας μου είχε πει ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να ζει ο άνθρωπος. Ο ένας τρόπος είναι να πει ότι όλοι είναι μπαγλαμάδες και μπαγάσηδες, ότι όλοι είναι βρώμικοι κι αν είναι κανένας καλός θα τονε δω. Ή να πεις ότι όλοι είναι καλοί, κι αν είναι κανένας κακός θα τονε δω. Αν πεις ότι όλοι είναι βρώμικοι, θα πρέπει να γίνεις πονηρός, ν' ανακαλύψεις μέσα στους βρώμικους τον καλό. Αλλά θα βλέπεις όλο τον κόσμο βρώμικο, θα είσαι δυστυχισμένος. Βέβαια, δεν κινδυνεύεις να σε πιάσουν κορόιδο γιατί, σαν βρώμικος που είσαι θα τους φέρεις τους άλλους καπάκι, αλλά δεν είναι ζωή αυτή. Ο άλλος τρόπος είναι να πεις ότι όλοι είναι καλοί, κι αν είναι κανένας μπαγάσας θα τονε δω. Εκεί πέρα θα πρέπει ν' αναπτύξεις την εξυπνάδα σου πια. Φεύγεις από το στάδιο της πονηρίας. Μόνο που εκεί πέρα θα πάθεις ζημιές. Γιατί, άμα βλέπεις καλό τον κόσμο, μέχρι να πάρεις χαμπάρι ότι ο άλλος είναι μπαγάσας, την έχει κάνει. Εγώ, λοιπόν, πορεύτηκα μ' αυτό το δεύτερο τρόπο και την πάτησα. Λάθος. Αλλά λάθος που δεν μπορώ να το κόψω…»

© Νίκος Τσαγκρής Αθήνα 1998 (απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την άδεια του συγγραφέα)

5 Απριλίου 2012

Συγγραφείς στο...ψυγείο...

                                Ο εκδότης Γκαστόν Γκαλιμάρ με την Μαργκαριτ Ντυράς


Στην κηδεία του Γιάννη* συνάντησα έναν φίλο, γνωστό και επιτυχημένο συγγραφέα, που είχα χρόνια να τον δω..
"Τι φτιάχνεις τώρα», τον ρώτησα. "Το έχω έτοιμο το βιβλίο αλλά δυσκολεύομαι να το βγάλω", μου απάντησε…
Απόρησα. «Καλά, εσύ στον «Θ» δεν είσαι τόσα χρόνια; Τί έγινε και δυσκολεύεσαι;», του λέω. Μου απάντησε πως ο μεγαλόσχημος εκδότης του έχει, κι αυτός, «παγώσει» τις εκδόσεις. Ακόμα και τους πιο «εμπορικούς» συγγραφείς του. Και ότι μόνο όσους πληρώνουν τα βιβλία τους εκδίδει: «έτσι δουλεύουν οι περισσότεροι πια», συνέχισε. «Το κακό είναι ότι αφθονούν τα ψώνια που πληρώνουν για να βγάλουν τα βιβλία τους και χαλάνε την πιάτσα», πρόσθεσε
«Φίλε», του είπα, «σ’ ευχαριστώ, μου έλυσες την απορία: δεν μπορούσα να καταλάβω πώς, μέσα σ’ αυτή την κρίση, δέχομαι τόσες πολλές προσκλήσεις για παρουσιάσεις βιβλίων. Μου έδωσες και… κατάλαβα»…
Ο φίλος μου με κοίταξε με εκείνο το γεμάτο πικρή κατανόηση χαμόγελο που θυμόμουν απ’ τα παλιά: «Δύσκολοι καιροί για μυθιστορήματα φίλε. Η αλήθεια των καιρών μας είναι πικρή»… 
* στην κηδεία του Γιάννη Μπανιά