Όλο και πιο αραιά συναντά κανείς, στον ελληνικό και διεθνή Τύπο, κείμενα για το μέλλον της Αριστεράς. Όσο για το παρόν της, αυτό εξαντλείται σε ενστικτώδεις προσπάθειες κοινοβουλευτικής αυτοσυντήρησης. Όπως οι τωρινές προσπάθειες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και των προσφάτων αποκομμάτων του, αλλά και του ΚΚΕ, εν όψει των εκλογών.
Έτσι, κάθε φορά που ψαρεύω ένα θεωρητικό αριστερό… απολιφάδι στις όχθες κάποιων «κεντροαριστερών» εφημερίδων, φαντασιώνω τα ανέλπιστα: «Να, λοιπόν, έφτασε η στιγμή που οι αριστεροί αφυπνίζονται, έφτασε ο χρόνος που (επιτέλους!) αναπτύσσονται ιδέες για την κοινωνική αναγέννηση, για την ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών και οραμάτων, για τη δημιουργία του νέου, μεταμοντέρνου ουμανισμού»!..
Μέχρι που, εντελώς τυχαία, ξαναδιάβασα εκείνο το κείμενο της Ρόζας Λούξεμποργκ. Γραμμένο στις φυλακές Μπρεσλάου, τον Δεκέμβριο του 1917: «Είμαι ξαπλωμένη μόνη και σιωπηλή, τυλιγμένη στις πολλαπλές μαύρες πτυχές του σκότους, της ανίας, της ανελευθερίας και του χειμώνα – αλλά η καρδιά μου χτυπά με μιαν απέραντη και ασύλληπτη εσωτερική χαρά, λες και τριγυρίζω σε κάποιο ηλιόλουστο, λουλουδιασμένο λιβάδι…»
Και με προσγείωσε: υποτίθεται ότι η μεγάλη επαναστάτρια είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα γερμανικό μπουντρούμι, βιώνοντας έναν ακόμα βασανισμό για τις ανατρεπτικές, τότε, ιδέες της. Και, παρ’ όλα αυτά, βιώνει τη φυλακή σαν ένα ιδανικό τοπίο ελευθερίας!..
Τι έχουμε εδώ; Τίποτα ιδιαίτερο. Είναι ένα βίωμα γνωστό στους Έλληνες κομμουνιστές, όμως τόσο ξεχασμένο… Και όταν το ξαναθυμόμαστε μας ξαφνιάζει: μια ιδεολογία, μια πίστη, που στην κοινωνία διώκεται ανελέητα, ενώ στη φυλακή ανθίζει, ελευθερώνεται. Και ο φορέας αυτών των ιδεών, αυτής της πίστης, νιώθει πρωτόγνωρα ελεύθερος όντας στη φυλακή. Απελευθερωμένος από μια σκλαβωμένη ζωή κι έναν σκλαβωμένο θάνατο!
Ο θάνατος που, πράγματι, δεν ήταν φυσικός για τη Ρόζα Λούξεμποργκ, αφού δολοφονήθηκε από δυνάμεις της γερμανικής Δεξιάς στις 15 Ιανουαρίου του 1919…
Ωστόσο, οι ιδέες της επέζησαν «ελεύθερες», ακόμα και μετά τον θάνατό της. Και άνθισαν. Κι ακόμα δύνανται ν’ ανθίσουν. Πράγμα, όμως, αδύνατον στους τωρινούς καιρούς. Καθώς, ιδέες σαν της Ρόζας Λούξεμποργκ, εν γένει οι ιδέες του σοσιαλισμού, καταναλώθηκαν, χωνεύτηκαν, έγιναν περιττώματα από «σώματα» εξουσιών και κυβερνήσεων μόνο κατ’ όνομα «σοσιαλιστικών». Κι εμείς, οι εναπομείναντες, «ρετάλια της αριστεράς» κατά τους βολεμένους εξουσιαστές της… «κεντροαριστεράς», να αλιεύουμε αριστερά απολιφάδια στις όχθες περιοδικών κι εφημερίδων.
Όπως αυτό που αλίευσα προ ημερών σε άρθρο αγαπημένου φίλου. Ο οποίος, ύστερα από μια τυπική ανάλυση για το «αβέβαιο καπιταλιστικό παρόν» μας καλούσε να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ για να εξασφαλίσουμε το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Αριστεράς.
Εντάξει φίλε μου, να ξαναψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, μόνο και μόνο για να συντηρήσουμε το κοινοβουλευτικό παρόν της Ελληνικής Αριστεράς. Όμως, εάν το μέλλον της Ελληνικής (και της παγκόσμιας) Αριστεράς αφεθεί στην ανά τετραετίαν ψήφο υμών των αμετανόητων αριστερών, αλίμονο. Θα παραμείνει για πάντα… αόρατο.
Έτσι, κάθε φορά που ψαρεύω ένα θεωρητικό αριστερό… απολιφάδι στις όχθες κάποιων «κεντροαριστερών» εφημερίδων, φαντασιώνω τα ανέλπιστα: «Να, λοιπόν, έφτασε η στιγμή που οι αριστεροί αφυπνίζονται, έφτασε ο χρόνος που (επιτέλους!) αναπτύσσονται ιδέες για την κοινωνική αναγέννηση, για την ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών και οραμάτων, για τη δημιουργία του νέου, μεταμοντέρνου ουμανισμού»!..
Μέχρι που, εντελώς τυχαία, ξαναδιάβασα εκείνο το κείμενο της Ρόζας Λούξεμποργκ. Γραμμένο στις φυλακές Μπρεσλάου, τον Δεκέμβριο του 1917: «Είμαι ξαπλωμένη μόνη και σιωπηλή, τυλιγμένη στις πολλαπλές μαύρες πτυχές του σκότους, της ανίας, της ανελευθερίας και του χειμώνα – αλλά η καρδιά μου χτυπά με μιαν απέραντη και ασύλληπτη εσωτερική χαρά, λες και τριγυρίζω σε κάποιο ηλιόλουστο, λουλουδιασμένο λιβάδι…»
Και με προσγείωσε: υποτίθεται ότι η μεγάλη επαναστάτρια είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα γερμανικό μπουντρούμι, βιώνοντας έναν ακόμα βασανισμό για τις ανατρεπτικές, τότε, ιδέες της. Και, παρ’ όλα αυτά, βιώνει τη φυλακή σαν ένα ιδανικό τοπίο ελευθερίας!..
Τι έχουμε εδώ; Τίποτα ιδιαίτερο. Είναι ένα βίωμα γνωστό στους Έλληνες κομμουνιστές, όμως τόσο ξεχασμένο… Και όταν το ξαναθυμόμαστε μας ξαφνιάζει: μια ιδεολογία, μια πίστη, που στην κοινωνία διώκεται ανελέητα, ενώ στη φυλακή ανθίζει, ελευθερώνεται. Και ο φορέας αυτών των ιδεών, αυτής της πίστης, νιώθει πρωτόγνωρα ελεύθερος όντας στη φυλακή. Απελευθερωμένος από μια σκλαβωμένη ζωή κι έναν σκλαβωμένο θάνατο!
Ο θάνατος που, πράγματι, δεν ήταν φυσικός για τη Ρόζα Λούξεμποργκ, αφού δολοφονήθηκε από δυνάμεις της γερμανικής Δεξιάς στις 15 Ιανουαρίου του 1919…
Ωστόσο, οι ιδέες της επέζησαν «ελεύθερες», ακόμα και μετά τον θάνατό της. Και άνθισαν. Κι ακόμα δύνανται ν’ ανθίσουν. Πράγμα, όμως, αδύνατον στους τωρινούς καιρούς. Καθώς, ιδέες σαν της Ρόζας Λούξεμποργκ, εν γένει οι ιδέες του σοσιαλισμού, καταναλώθηκαν, χωνεύτηκαν, έγιναν περιττώματα από «σώματα» εξουσιών και κυβερνήσεων μόνο κατ’ όνομα «σοσιαλιστικών». Κι εμείς, οι εναπομείναντες, «ρετάλια της αριστεράς» κατά τους βολεμένους εξουσιαστές της… «κεντροαριστεράς», να αλιεύουμε αριστερά απολιφάδια στις όχθες περιοδικών κι εφημερίδων.
Όπως αυτό που αλίευσα προ ημερών σε άρθρο αγαπημένου φίλου. Ο οποίος, ύστερα από μια τυπική ανάλυση για το «αβέβαιο καπιταλιστικό παρόν» μας καλούσε να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ για να εξασφαλίσουμε το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Αριστεράς.
Εντάξει φίλε μου, να ξαναψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, μόνο και μόνο για να συντηρήσουμε το κοινοβουλευτικό παρόν της Ελληνικής Αριστεράς. Όμως, εάν το μέλλον της Ελληνικής (και της παγκόσμιας) Αριστεράς αφεθεί στην ανά τετραετίαν ψήφο υμών των αμετανόητων αριστερών, αλίμονο. Θα παραμείνει για πάντα… αόρατο.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου