Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Έλληνα μισθωτού; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Όπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμύ, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο»˙ απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά – σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από το βράχο του. Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση»…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου