21 Μαΐου 2010

Ο θάνατος του Αγησίλαου Β.

Στη «Δίκη» του Κάφκα ο Γιόζεφ Κ. γίνεται στόχος. Διώκεται, αλλά δεν ξέρει γιατί. Βέβαια υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά χωρίς, και πάλι, να ξέρει γιατί. Συνεχίζει να ερωτεύεται, να τρώει ή να διαβάζει την εφημερίδα του. Κατόπιν δικάζεται. Η αίθουσα όμως του δικαστηρίου είναι σκοτεινή. Δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Υποθέτει μονάχα πως καταδικάστηκε, μάταια όμως αναρωτιέται για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, δυο καλοντυμένοι και ευγενικοί κύριοι έρχονται να τον βρουν και τον παρακαλούν να τους ακολουθήσει. Με πολλές φιλοφρονήσεις, τον οδηγούν σε ένα απελπιστικό προάστιο, του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και τον σφάζουν. Προτού πεθάνει, ο καταδικασμένος λέει μονάχα: «σαν το σκυλί»…

Έτσι η κάπως έτσι, βίωσε ο καθηγητής Αγησίλαος Β. την οικονομική «σφαγή» που υπέστη με την εφαρμογή των μέτρων διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών: «Έγινα στόχος των διαπραγματευτών της κυβέρνησης με το Δ.Ν.Τ. αλλά δεν ξέρω γιατί», μου γράφει. «Βέβαια, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου – βγήκα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους μου – αλλά χωρίς να ξέρω γιατί», συνεχίζει. «Κατόπιν, σε μια αίθουσα σκοτεινή, στο υπουργείο Οικονομικών, με δίκασαν. Μάταια όμως αναρωτιόμουν για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, όταν πήγα να πληρωθώ, ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος του Ταμιευτηρίου με οδήγησε σε ένα απελπιστικό γραφείο και μου έδειξε το χαρτί της νέας μισθοδοσίας με τις περικοπές. Ένιωσα σαν να μου βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και να με σφάζουν. Είπα μονάχα: ‘σαν το σκυλί’»…

Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Έλληνα μισθωτού Αγησίλαου Β.; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Όπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμύ, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο»˙ απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά – σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από το βράχο του. Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση»…


Νίκος Τσαγκρής

5 Μαΐου 2010

Οργή Λαού...


Τρελαίνομαι με τα αισιόδοξα άρθρα κάποιων καλόπαιδων της δημοσιογραφίας που βλέπουν, και καλά, διέξοδο στο βάθος του τούνελ. Κάποιων φωστήρων του επικοινωνιακού αριβισμού που, προσφέροντας τις καλές τους υπηρεσίες στα ευαγή ιδρύματα όπου απασχολούνται, εισπράττουν δέκα και είκοσι και τριάντα χιλιάρικα μηνιαίως˙ και αυτά, προφανώς, τους φωτίζουν, να βλέπουν διέξοδο! Μέσα στο απόλυτο, το απελπιστικό σκοτάδι, που τυλίγει την Ελλάδα, τους Έλληνες. Ειδικά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Βλέπουν διέξοδο! Ακριβώς την ώρα που η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, το «κράτος – πρόνοιας» του ΠΑΣΟΚ, έγινε μια τεράστια μηχανή που μας συντρίβει: «Το Κράτος, σοσιαλιστικό ή καπιταλιστικό, είναι ο θάνατος», έλεγε ο Ευγένιος Ιονέσκο. Κι αυτό το Κράτος – η Ελληνική κυβέρνηση, η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Νομισματικό Ταμείο μαζί – το ευρωπαϊκό οικονομικό κράτος, εν τέλει, δεν θα υποκύψει εάν δεν εξεγερθούν οι αδικημένοι. Στην προκειμένη περίπτωση, όλοι οι Έλληνες εργαζόμενοι κι ακόμα περισσότερο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι…

Αισιοδοξία; Ούτε μια μικρή χαραμάδα: «Αμφιβάλλω αν η έκκληση των πολιτικών για αλληλεγγύη προς την Ελλάδα θα αλλάξει το σλόγκαν «η Ελλάδα βρίσκεται στην κόκκινη λίστα» που κυριαρχεί σ’ εμάς», επισημαίνει στην «Le Monde» διοικητής Γαλλικής Τράπεζας. Και συμπληρώνει: «Δεν έχουμε το δικαίωμα να επενδύουμε ούτε πεντάλεπτο εκεί»!..

Την ίδια στιγμή ο διευθυντής των Γερμανικών Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων Χάινριχ Χάασις, αρνείται με κυνισμό τη συμμετοχή τους στη «διάσωση» της Ελλάδας: «Αυτό αφορά εκείνους που βοήθησαν την Ελλάδα με τη δημιουργική λογιστική και εκείνους που θέλησαν να κερδίσουν χρήματα κερδοσκοπώντας επί της χρεοκοπίας της Ελλάδας. Τα ταχυδρομικά ταμιευτήρια δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο ομάδες» λέει.

Έχει άδικο; Μάλλον όχι, αλλά τι σημασία έχει; Εκείνοι οι Έλληνες που έκαναν τη δημιουργική λογιστική, εκείνοι οι Ευρωπαίοι που βοήθησαν τους Έλληνες να την κάνουν, εκείνοι οι Έλληνες που έφαγαν τα λεφτά και εκείνοι, Έλληνες και Ευρωπαίοι, που «θέλησαν να κερδίσουν χρήματα κερδοσκοπώντας επί της χρεοκοπίας της Ελλάδας», πίνουν τώρα, και θα συνεχίζουν να πίνουν, εις υγείαν των κορόιδων: Υμών των Ελλήνων εργαζομένων και δη των μισθωτών και συνταξιούχων.

Ποιός να τιμωρήσει τους κλέφτες και τους κερδοσκόπους; Ποιος να ανατρέψει το Ευρωκράτος της ανισότητας και της αδικίας; Ποιός να τραγουδήσει το τέλος της πολιτικής; Οι Έλληνες μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Αυτοί δεν έχουν πια ούτε μαντήλι να κλάψουν. Και ο Μαγιακόφσκι, αυτοκτόνησε νωρίς…


Νίκος Τσαγκρής