25 Ιουνίου 2009

Παρών κατόπιν… SMS πιέσεων!

Γίνεται μια παραίτηση να χαρακτηρίζεται λιποταξία και η ανάκλησή της να χαρακτηρίζεται πραξικόπημα; Όταν έχεις να κάνεις με την Ελληνική Αριστερά, όλα γίνονται. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι δυο αντιφατικοί χαρακτηρισμοί έχουν αντίκρισμα στην περίπτωση του ηγέτη του Συνασπισμού και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκου Αλαβάνου: «Είναι λιποτάχτης! Μας φόρτωσε τον Τσίπρα, τα έκανε μπάχαλο στις ευρωεκλογές και τώρα την κάνει!..», ήταν η… συνισταμένη αντίδραση όλων των συνιστωσών (πλην ΚΟΕ και ορισμένων… ρευματικών) ακόμα και του ίδιου του Τσίπρα , στην δήλωση παραίτησης του Αλαβάνου…

Ύστερα, όταν ο Αλαβάνος κατόπιν… SMS πιέσεων ανακάλεσε την παραίτησή του, προκειμένου να επιδιώξει τη «συγχώνευση» του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο του δημιουργία ενιαίου κομματικού φορέα, o Τσίπρας και η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ έπαθαν πλάκα. Τα μύχια αισθήματά τους, φαντάζομαι, εξέφρασε ο – πάντα πολιτικά αλογόκριτος – φίλος και πατριώτης Νίκος Κωνσταντόπουλος: «Πρόκειται για πραξικόπημα που μετατρέπει το ΣΥΡΙΖΑ από πολιτική συμμαχία σε ενιαίο κόμμα. Η επιλογή Αλαβάνου αποτελεί προσωποπαγή επινόηση διάλυσης της αυτόνομης υπόστασης του Συνασπισμού»…

Συμφωνώ. Και… κομπάζω ότι μόνος τότε, (τον Φλεβάρη του 2008, όταν ο Αλαβάνος απεσύρετο για… «προσωπικούς λόγους» από την ηγεσία του ΣΥΝ αιφνιδιάζοντας τους πάντες) προφήτευα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη το κατά Κωσταντόπουλο «Αλαβάνειο πραξικόπημα»: «Ο Αλαβάνος, για «προσωπικούς λόγους», αποσύρεται από την προεδρία του Συνασπισμού και τον οδηγεί (ο ΣΥΝ σύρεται επί της ουσίας) στην επιλογή Τσίπρα, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει τον ρόλο κοινοβουλευτικού ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτομάτως, από την σημειολογία της εξέλιξης και μόνον, αλλά και «επικοινωνιακά», που λέει ο λόγος, και πραγματικά (που μας ενδιαφέρει), ο ΣΥΝ εκπίπτει από το status του κόμματος – οδηγού (leader) στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, σε ένα ακόμα «ρεύμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο Αλαβάνος, ως ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κατοχυρώνει ένα είδος ηγεμονίας της… «όλης ριζοσπαστικής Αριστεράς», που θα ‘λεγε και ο Βενιζέλος ο νεότερος. Και εγγράφει υποθήκη για την προεδρία του σχήματος που θα προκύψει από την (επιδιωκόμενη) μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα-κίνημα»…

Τότε μιλούσα για ένα «ευφάνταστο σενάριο» και στη χειρότερη για ένα «κακόγουστο πολιτικό παιγνίδι». Τώρα ο Κωνσταντόπουλος το λέει «πραξικόπημα». Τι λέτε;

Νίκος Τσαγκρής

22 Ιουνίου 2009

Ο Αλαβάνος, ο Τσίπρας και οι Άλλοι


«Έχουμε πολιτικές διαφορές», είπε ο Αλέξης Τσίπρας όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη σχέση του με τον Αλέκο Αλαβάνο. Πότε πρόλαβαν να τις αποκτήσουν; Μόλις πριν τις ευρωεκλογές συνεργάστηκαν άψογα, προκειμένου να βάλουν τον δικό τους στην εκλόγιμη πρώτη θέση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στην οποία ήθελαν να βάλουν τον δικό τους οι Άλλοι…

Βλέπετε ‘Lost’; Το Τουπόλεφ των Αλαβάνου, Λαφαζάνη, Χουντή, με τους εναπομείναντες εκ Περισσού συνταξιδιώτες, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Τσίπρας, συντρίβεται στο νησί της Ανανέωσης. Ως εκ θαύματος οι επιβάτες σώζονται και προσπαθούν να επιβιώσουν απέναντι στους Άλλους, τους ανανεωτικούς ακτιβιστές του πειραματικού σταθμού Ντάρμα, που ελέγχουν το νησί. Τα καταφέρνουν θαυμάσια. Ο Αλαβάνος ψήνει τους Άλλους ότι είναι ο θεόσταλτος ηγέτης της Ντάρμα και τοποθετεί τους Δικούς του –Τσίπρα και Χουντή– σε θέσεις-κλειδιά του πειραματικού σταθμού, θέσεις όπου οι Άλλοι ήθελαν να τοποθετήσουν τους Δικούς τους – Κουβέλη και Παπαδημούλη, αντίστοιχα…

Φυσικά, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις των δημοσκόπων, οι αγνοούμενοι παρέμειναν αγνοούμενοι και μετά τις ευρωεκλογές. Γιατί το να τοποθετείς Δικούς σου στη θέση των Άλλων, ειδικά όταν οι Άλλοι είναι επιτυχημένοι, δεν είναι πολιτική, είναι ηγεμονική κακοήθεια. Μια συντηρητική κακοήθεια, εμβολιασμένη στον εμφανιζόμενο ως προοδευτικό έως και ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με άλλες, ασύμβατες με την σύγχρονη πολιτική αντίληψη για την Αριστερά, κακοήθειες των καιρών μας, όπως τα επικοινωνιακά τρικ στη θέση των καθαρών πολιτικών προτάσεων για την λύση των μεγάλων σύγχρονων προβλημάτων.

Στη σχέση Τσίπρα –Αλαβάνου δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές. Οι πραγματικές πολιτικές διαφορές, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τους Άλλους, είναι, αν όχι ανύπαρκτες, ασήμαντες. Οι διαφορές τους είναι υποκειμενικές, για να μην πω προσωπικές. Στην πραγματικότητα είναι οι προνομιούχοι του κόμματος και συμπεριφέρονται σαν τους προνομιούχους στις καπιταλιστικές κοινωνίες: αρνούνται την ταξική διαφορά, την ύπαρξη προνομιούχων και προνομίων και τις αντιθέσεις που αυτοί και αυτά προκαλούν. Και ενώ αμφισβητούν λεκτικά την διάκριση Δεξιά / Αριστερά, οι ίδιοι αρνούνται να ομολογήσουν ότι είναι δεξιοί (προνομιούχοι, διανομείς προνομίων) και εμφανίζονται ως οι αριστεροί. Αντιφατικές συμπεριφορές (των Αλαβάνου – Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση), εκ των οποίων η πρώτη απαξιώνει την έννοια ‘αριστερά’, ενώ η δεύτερη της δίνει αξία για να την ιδιοποιηθεί…

Νίκος Τσαγκρής

11 Ιουνίου 2009

Το τέχνασμα Καρατζαφέρη


Για να λέμε την αλήθεια, δύο ήσαν οι αρχηγοί κομμάτων που πήραν μέρος στις ευρωεκλογές. Ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και ο Αλαβάνος του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό την έννοια ότι ήσαν οι μόνοι που είχαν στις πρώτες σελίδες της προεκλογικής τους ατζέντας θέματα ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Καραμανλής και Παπανδρέου ήσαν εκτός θέματος. Πολιτεύτηκαν με εδώδιμα πολιτικά προϊόντα, όπως οικονομικά σκάνδαλα, κομματικές μίζες, υπουργικές αρπαχτές. Ενώ η κυρία Παπαρήγα δεν πρόκανε, ήταν διαρκώς απασχολημένη: να αντιπαλεύει τα συμβόλαια εκτέλεσης του ΚΚΕ!

Για να λέμε την αλήθεια, ο Καρατζαφέρης ήταν ο μοναδικός κερδισμένος των ευρωεκλογών. Κέρδισε κραδαίνοντας τις προτάσεις του για τη λύση δυο – τριών ευρωθεμάτων: οικονομικοί μετανάστες, εγκληματικότητα και ασφάλεια του πολίτη, ένταξη της Τουρκίας. Το περίεργο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης πολιτεύτηκε διατυπώνοντας τις δικές του ευρωπροτάσεις, (κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, απεμπλοκή απ’ τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αναθεώρηση των όρων λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας) πάτωσε. Γιατί;

Διότι ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ έπαιξε με δυο – τρείς σαφείς «ευρωαπειλές» που δεσπόζουν στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων και απασχολούν έντονα τα λαϊκά, κυρίως, στρώματα των μεγαλουπόλεων. Αντίθετα, ο Αλαβάνος του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε σε θεσμικές διεκδικήσεις σημαντικών μεν, αγνώστων δε (για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων) …διακυβευμάτων, όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας κ.α. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών (όπου είχαν εκδηλωθεί οι μάχες για τους μετανάστες), ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη πήρε 12%, ποσοστό 1,7 φορές υψηλότερο από αυτό που πήρε σε όλη την επικράτεια. Και θα ήταν καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ να μάθει τι ποσοστό πήρε στην ίδια περιοχή.

Φυσικά, στη «νίκη» του ΛΑΟΣ συνέβαλε καθοριστικά και το τέχνασμα Καρατζαφέρη, που ονομάστηκε «το τρυκ της πολυκατοικίας»: εμφανίζεσαι ως ο ριζοσπαστικός –έως και ανατρεπτικός– συγκάτοικος του κυβερνητικού όμορου κόμματος, αλλά δεν χάνεις ευκαιρία να αλληθωρίζεις προς αυτό, αφήνοντας κρυφές υποσχέσεις επιστροφής στο σπίτι! Έτσι δεν αποτρέπεις τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του κυβερνητικού… ομόρου να απιστήσουν μαζί σου. Μια φορά μόνο, μια μικρή εξωσυζυγική εμπειρία με τον… σύντροφο Καρατζαφέρη.

Σημειώνω, ως υστερόγραφο, ότι το «τέχνασμα Καρατζαφέρη» θα μπορούσε να αποτελέσει μάθημα για τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλαβάνου (ή του Τσίπρα;). Με πεδίο εφαρμογής το δικό τους κυβερνητικό… όμορο, το ΠΑΣΟΚ. Δεν το προτείνω, απλώς το σημειώνω…


Νίκος Τσαγκρής