31 Μαΐου 2009

Ευρωλάτρες ή... ευρωλιγούρηδες;


Η Ευρώπη είναι ήπειρος ελληνικής καταγωγής, δεδομένου ότι φέρει το όνομα της ωραίας Ευρώπης, κόρης του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα ή Φοίνικα, που την ερωτεύτηκε ο Δίας και, μια μέρα που την είδε να μαζεύει λουλούδια σε ένα λιβάδι της Τύρου ή της Σιδώνας, μεταμορφώθηκε σε λευκό εκθαμβωτικό ταύρο, την πλησίασε, εκείνη σαγηνεύτηκε απ’ την ήρεμη δύναμή του, και στο τέλος τον… καβάλησε. Τότε ο Ταύρος – Δίας βούτηξε στα νερά της Φοινίκης και κολύμπησε με την ωραία Ευρώπη στην πλάτη του ως την Κρήτη, για τα περαιτέρω: την κατέστησε (τρις!) έγκυο και… Ελληνίδα, κάτω από έναν πλάτανο στη Γόρτυνα. Ύστερα την πάσαρε σε έναν Κρητίκαρο ονόματι Αστερίωνα και την έκανε…

Εντάξει, ανεξάρτητα από μυθολογικές και ιστορικές ασάφειες, η Ευρώπη – σε επίπεδο ονομασίας τουλάχιστον - είναι ήπειρος ελληνικής… καταγωγής. Ίσως γι’ αυτό οι Έλληνες, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, είμαστε fan της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπερδεύοντάς την, προφανώς, με την Ευρώπη. Την Ευρώπη ως ήπειρο ελληνικής… καταγωγής, εννοώ. Διότι την Ευρώπη, ως κόρη του Αγήνορα που την έκλεψε ο ταύρος – Δίας κλπ. κλπ., αμφιβάλω αν την έχει ακουστά ακόμα και ο αρχαιολάτρης… πολιτικός Μπουμπούκος. Παρ’ ότι και αυτός, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της πολιτικής φυλής των… Μπουμπούκων, δεν απέχουν πολύ από την βεβαιότητα ότι η Ευρώπη είναι ελληνική…

Στην πραγματικότητα, ούτε η Ευρώπη είναι ελληνική, ούτε οι Έλληνες Ευρωπαίοι, υπό την έννοια ότι ούτε δείχνουμε ούτε αισθανόμαστε Ευρωπαίοι, πράγμα πού έχει να κάνει με την ψευδαίσθησή μας ότι Ευρώπη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση – και όχι μια ήπειρος ελληνικής καταγωγής που πήρε το όνομά της από την ωραία Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, κλπ. κλπ.

Για να μην τα πολυλογούμε, ενώ οι Έλληνες είμαστε, ιστορικά μιλάμε, οι πιο Ευρωπαίοι απ’ όλους τους Ευρωπαίους (ακόμα και από τον Αλμούνια!) συμπεριφερόμαστε σαν επαρχιώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πράγμα που, πέρα από την κόμπλα της πολιτικής ηγεσίας μας απέναντι στις οδηγίες της Κομισιόν, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, όπου Eurovision ή ευρωεκλογές, η… Βασίλω πρώτη: τις ευρωεκλογές του 2004, ας πούμε, σνομπάρισε το 78,8% των Πολωνών, το 61,1% των Άγγλων, το 57% στη Γερμανών. Η αποχή υμών των…ευρωλιγούρηδων άγγιξε μόλις το 36,8%!...

Νίκος Τσαγκρής

23 Μαΐου 2009

Ευρωβασκανίες και ξόρκια

Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι πολιτικοί δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, στο περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, είναι το κεντρικό σύνθημα προεκλογικής καμπάνιας. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθεια των Ευρωπαίων πολιτικών να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την «κακή» Κομισιόν…

Γκόρντον Μπράουν, Νικολά Σαρκοζί, Άντζελα Μέρκελ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Χοσέ Λουΐς Θαπατέρο, Κώστας Καραμανλής… Στη δίνη της κρίσης, οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών, με πρώτους και καλύτερους τους συντηρητικούς (στην πραγματικότητα όλοι συντηρητικοί είναι), θέλησαν να δείξουν ότι απομακρύνουν την νεοφιλελεύθερη απειλή. Με βασκανίες: εξόρκισαν τους οικονομικούς «παραδείσους», έριξαν το ανάθεμα στις ΗΠΑ και υποσχέθηκαν να ελέγξουν τις αγορές, αποφεύγοντας έτσι επιμελώς να βρεθούν στο επίκεντρο μιας ευρωπαϊκής αυτοκριτικής.

Στην πραγματικότητα, κατέφυγαν σε μια σειρά οικονομικών μέτρων που έχουν ως παραδοσιακή τους κοιτίδα τον δημοκρατικό σοσιαλισμό (κρατικοποιήσεις τραπεζών, σχέδια οικονομικής παρέμβασης, κ.α.) προκειμένου - με δικά μας έξοδα και ιδέες! - να διασώσουν και να αναστηλώσουν τον κόσμο του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού. Τον ασύδοτο, τον ληστρικό, τον ανθρωποφαγικό κόσμο των «Αγορών». Έναν κόσμο - γέννημα της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θρέμμα της κοινής ευρωαμερικανικής κυβερνητικής πολιτικής…

Τώρα πρέπει, λέει, να πάμε να τους ψηφίσουμε. Για να διεκδικήσουν… πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη; Ούτε για αστείο. Προφανώς επειδή «Η Ευρώπη μας προστατεύει», όπως λέει ο ‘politically correct’ Σαρκοζί. Ή επειδή μας χρειάζεται «περισσότερη Ευρώπη», όπως λέει ο πάντα ειλικρινής Σημίτης. Με άλλα λόγια, λιγότερη εθνική πολιτική - περισσότερη Κομισιόν: Προσοχή, το δεύτερο εξάμηνο του 2009 προβλέπουμε κλιμάκωση της κρίσης στον τομέα της απασχόλησης, stop. Αναμένεται κοινωνική έκρηξη, stop. Καλούνται τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να λάβουν μέτρα για την πρόληψη των κοινωνικών εντάσεων, stop!..


Νίκος Τσαγκρής

10 Μαΐου 2009

Ευρωεκλογές σε συνθήκες κρίσης


Ο Γκόρντον Μπράουν, αυτουργός της αποτυχημένης αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, πνέει τα λοίσθια (με την… καλή έννοια), ενώ το Εργατικό Κόμμα, σε έκρυθμη κατάσταση, αναζητεί σανίδα ευρωεκλογικής, και όχι μόνον, σωτηρίας. Η Άντζελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί κρατούν αποστάσεις από τα προβλήματα της ευρωκρίσης και τους εντεταλμένους… εκπροσώπους της˙ τους επιτρόπους Αλμούνια και ΜακΚρίβι και, φυσικά, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο: «Δεν έχουμε να προτείνουμε τίποτε», απαντά η Άντζελα στον Αλμούνια, αρνούμενη να παρευρεθεί στην Πράγα (Πέμπτη 7 Μαΐου). Ενώ ο Νικολά, που επίσης αρνείται, αποκαλύπτει την αλήθεια: «Μην ξεχνάτε ότι έχουμε ευρωεκλογές τον Ιούνιο»!..

Πράγματι, έχουν ευρωεκλογές τον Ιούνιο! Και μέχρι τότε πρέπει να κρατήσουν αποστάσεις από τους νεοφιλελεύθερους ταγούς της ευρωζώνης. Να αποφύγουν εμφανείς εμπλοκές σε αποφάσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, νέες επιδοτήσεις των κερδοσκόπων βιομηχάνων και τραπεζιτών, νέες αδιέξοδες δημοσιονομικές οδηγίες. Έχουν ευρωεκλογές τον Ιούνιο και πρέπει να φανεί ότι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της ευρωστρατηγικής απέναντι στην οικονομική κρίση, ότι αποστασιοποιούνται από την κακή Κομισιόν.

Οι δικοί μας, ο Κώστας και ο Γιώργος, ακόμα χειρότερα. Ευρωεκλογές έχουν κι αυτοί, αλλά περί της αποτυχημένης ευρωστρατηγικής απέναντι στην κρίση, περί του σούπερ νεοφιλελεύθερου επιτρόπου Εσωτερικής Αγοράς, Τσάρλι ΜακΚρίβι, περί Αλμούνια και Μπαρόζο και του ρόλου τους στη διαμόρφωση αυτής της «στρατηγικής» (στην πραγματικότητα πρόκειται περί υιοθεσίας της αγγλοαμερικανικής στρατηγικής) ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μόνο κρύβονται πίσω από τα καπνογόνα της πολιτικής διαφθοράς που οι ίδιοι πετούν καθημερινά στον, ούτως ή άλλως, μολυσμένο πολιτικό αέρα…

Κι εμείς ευρωεκλογές έχουμε! Καλούμεθα να εκλέξουμε τους εκπροσώπους της χώρας μας στην Ε।Ε. προκειμένου, λέει, να… συμμετέχουμε στη λήψη των αποφάσεων! Ακόμα πιο κάλπικα, «να μεταβάλλουμε την Ευρώπη του κεφαλαίου σε Ευρώπη των εργαζομένων»! Έτσι, χωρίς… επανάσταση! Μόνο με την ψήφο μας! Ενώ γνωρίζουμε ότι καλούμεθα, εκόντες – άκοντες, να «ευλογήσουμε» και πάλι την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Που θα είναι ίδια, ή σχεδόν ίδια, με την προηγούμενη, ανεξάρτητα εάν έχει πρόεδρο τον… μαοϊκό (στη νεανική του ηλικία) Μπαρόζο ή τον… σοσιαλιστή Σημίτη, να πούμε. Με την ίδια – ή παρόμοια – ευρωστρατηγική απέναντι στην κρίση: η Κομισιόν προβλέπει ότι το 2009 θα προστεθούν 8.500.000 άνεργοι στους ήδη υπάρχοντες 20.000.000 ανέργους της Ε.Ε…


Νίκος Τσαγκρής