Ίσως είμαι κυνικός, ίσως μηδενιστής, ένας εμπαθής εχθρός του νεοφιλελευθερισμού ίσως, ωστόσο θα την πω την αμαρτία μου, περνάω υπέροχα καθώς παρακολουθώ την κρίση του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους κλυδωνισμούς που, αυτή, προκαλεί στις ευρωπαϊκές και τις άλλες αγορές του κόσμου. Απολαμβάνω ιδίως, τη νευρικότητα των τοποτηρητών του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν την κρίση και το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones…Εκείνοι που δεν ανέχονταν κρατικές μύγες στα φιλελεύθερα σπαθιά τους, τώρα απευθύνουν υστερικές ικεσίες για κρατικές παρεμβάσεις. Άλλοι, όπως ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη Σουπατσάι Πανιτσπάκντι, παρακαλούν για επιστροφή στη ρύθμιση των αγορών μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Διαπρεπείς οικονομολόγοι του συστήματος εκφράζουν φόβους για τη… συντέλεια του «μοντέλου» των αυτόνομων επενδυτικών τραπεζών, ενώ ακόμα και για τους λίντερς του περί ου ο λόγος… «μοντέλου», την Goldman Sachs και την Morgan Stanley, κυκλοφορούν φήμες ότι σύντομα , ή θα… παντρευτούν μεταξύ τους ή θα καταλήξουν σε βρετανικές τράπεζες και, πάντως, θα χάσουν την ανεξαρτησία τους…
Αλλά και οι εναπομείναντες αριστεροί των καιρών μας, πολιτικοί ή διανοούμενοι, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα «οργανωμένο», τίποτα καινούργιο. Αρκούνται σε ωραιοποιημένους περιπάτους στα άγονα τοπία της κριτικής ή μηρυκάζουν την αφρόκρεμα της σκέψης ιστορικών μαρξιστών φιλοσόφων και πολιτικών, βάζοντας τον προκύπτοντα «πολτό» σε ωραία αμπαλάζ με την υπογραφή τους. Κατά τα άλλα, όταν, σπάνια, παρεμβαίνουν στα δρώμενα του αβέβαιου παρόντος, περιορίζονται σε αυτονόητες παρατηρήσεις του τύπου «Πρόκειται για την πίσω πλευρά του αμερικανικού ονείρου, τον αμερικανικό εφιάλτη». Ή στη συγγραφή ενός ακόμα μανιφέστου για την κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως αυτό του αμερικανού υποψηφίου για την προεδρία του αμερικανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Τζερόμ Γουάιτ: «Η χρεοκοπία της Γουώλ Στρητ Λήμαν Μπράδερς και η αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς είναι τα πιο πρόσφατα σημάδια κατάρρευσης του αμερικανικού καπιταλισμού. Τα ψέματα και η προπαγάνδα για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι». (…) «Δεν επιστρέφουμε στο 1930! Εμπρός για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών»!
Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω: καθώς παρακολουθώ τις ανθρώπινες αντιδράσεις στην οικονομική κρίση, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μια οικονομία πολιτική, που θα αποβάλει την νεοφιλελεύθερη αρχή «κέρδος για το κέρδος». Μα έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια ολοκληρωμένη ουτοπία. Αλίμονο, η ιστορία δεν κινείται από αδρανείς πολίτες και πολιτικούς. Ούτε, βέβαια, από την Goldman Sachs και την Morgan Stanley…
Νίκος Τσαγκρής (από το Εθνος της Κυριακής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου