21 Αυγούστου 2008

Αποθεώνουμε τη ντόπα!!!


Τα πάντα άρχισαν από τότε που το χρήμα ξεπέρασε τη δόξα. Από τότε που τα στεφάνια ελιάς έγιναν χρυσά μετάλλια και τα χρυσά μετάλλια άρχισαν να εξαργυρώνονται σε εκατοντάδες, σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια δολάρια. Ο Aμερικανός οχτακοσάρης Τζόνι Γκρέι (Ολυμπιονίκης το 1992 και παγκόσμιος πρωταθλητής το 1993) τα είχε πει νωρίς: κάποτε θα παρακολουθούμε ένα δρομέα να σπάει τη μία μέρα το παγκόσμιο ρεκόρ και την άλλη να πεθαίνει. Θα είναι σαν να επιτρέπουμε στους αθλητές να αυτοκτονούν για την αγάπη τους για το χρήμα…

Όχι, ο Ουσέιν Μπολτ δεν πέθανε ακόμα. Ούτε ο Μάικ Φελπς. Μα και να πεθάνουν, σιγά μην κλάψω, που λέει και το τραγούδι. Μόνο θα φοβηθώ, λίγο ακόμη, για τον τραγικό δρόμο που πήρε ο λεγόμενος πρωταθλητισμός και ο λεγόμενος Ολυμπισμός. Αυτόν τον φαρμακωμένο μονόδρομο που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στον θάνατο (φυσικό ή μεταφορικό) τους πρωταθλητές και τον πρωταθλητισμό, τον Ολυμπισμό και τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ας το πούμε άφοβα: αυτοί που, βασικά, ευθύνονται για το ντόπινγκ στον αθλητισμό είναι οι ντοπαρισμένοι αθλητές. Κι ας είναι οι ήρωές μας, κι ας ονομάζονται Καρλ Λιούις ή Κώστας Κεντέρης, Γκρίφιθ Τζόϊνερ ή Φανή Χαλκιά, Μπεν Τζόνσον ή Λίνφορτ Κρίστι. Να το πούμε πάλι: όλοι οι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό είναι, με τον Α ή με τον Β τρόπο, μέσα στη ντόπα και είναι αυτοί που, βασικά, ευθύνονται για το ντόπινγκ, το ντοπάρισμά τους.

Ας επαναλάβουμε ακόμα, άφοβα επίσης, την ομολογία του Τζόνι Γκρέι, ότι το βασικό κίνητρο των αθλητών που ντοπάρονται δεν είναι η συμμετοχή ή η νίκη, αλλά η αγάπη τους για το χρήμα। Ή η απλή επιβίωση, ας προσθέσουμε: κάποια προνόμια, μια θέση στον στρατό ή την πυροσβεστική, τη Γυμναστική Ακαδημία και λοιπά. Αλλά, φυσικά, θα ήταν προτιμότερο να μην τα λέμε όλα αυτά εμείς, να τα ομολογήσουν οι ίδιοι οι ντοπέ-Ολυμπιονίκες, οι ντοπέ-πρωταθλητές.

Φυσικά, οι μέντορες του πρωταθλητισμού και του ντόπινγκ των πρωταθλητών είναι οι πολυεθνικές εταιρίες - σπόνσορες των αθλητών και των αθλητικών διοργανώσεων, οι πολιτικοί ηγέτες, οι ομοσπονδίες, οι προπονητές και οι «φίλαθλες» μάζες˙ που καλλιεργούν, αξιοποιούν και χειροκροτούν (για διαφορετικά, σε κάθε περίπτωση, συμφέροντα) τον αθλητισμό των ρεκόρ, τον ντοπέ-πρωταθλητισμό। Και βέβαια η ΔΟΕ, με το ένοχο παρελθόν και παρόν, τις αποκρύψεις θετικών δειγμάτων, τις συγκαλύψεις μεγάλων υποθέσεων ντόπινγκ, τους ελλιπείς και επιλεκτικούς ελέγχους και τις ελλιπείς χρηματοδοτήσεις των ελεγκτικών μηχανισμών.

Είναι όμως, αυτοί, οι ηθικοί αυτουργοί της ντόπας. Τη βασική ευθύνη έχουν οι ίδιοι οι ντοπέ-πρωταθλητές. Και εμείς. Που, ενώ γνωρίζουμε, τους αποθεώνουμε. Αποθεώνοντας την ντόπα…
Νίκος Τσαγκρής

18 Αυγούστου 2008

Δυο γάιδαροι (ΗΠΑ-Ρωσία) μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνέκρινε τον Γεωργιανό πρόεδρο Σαακασβίλι με τον Σαντάμ Χουσεϊν: «Αυτοί (οι Αμερικανοί) έσπευσαν να κρεμάσουν τον Σαντάμ Χουσεϊν επειδή κατέστρεψε μερικά σιιτικά χωριά (...), ενώ τον Γεωργιανό πρόεδρο, που σε μία ώρα έσβησε δέκα οσετικά χωριά, σπεύδουν να τον προστατεύσουν...», είπε...
Ακριβώς: όπως οι Αμερικανοί έσπευσαν να ισοπεδώσουν το Ιράκ και να κρεμάσουν τον Σαντάμ Χουσεϊν («επειδή κατέστρεψε μερικά σιιτικά χωριά»;), έτσι και οι Ρώσοι έσπευσαν να ισοπεδώσουν τη Γεωργία και να κρεμάσουν τον Σαακασβίλι («επειδή σε μία ώρα έσβησε δέκα οσετικά χωριά»;). Και ναι, τώρα οι Αμερικανοί σπεύδουν να προστατεύσουν τον Γεωργιανό πρόεδρο, όπως τότε οι Ρώσοι έπαιρναν το μέρος του Σαντάμ Χουσεϊν...
Τότε, η Ελλάδα (η ελληνική κυβέρνηση) ήταν με τους Αμερικανούς και οι Ελληνες με τους Ιρακινούς. Τώρα η Ελλάδα (η ελληνική κυβέρνηση) είναι με τους Ρώσους. Και, χωρίς να διασταυρώνεται από κάποιο γκάλοπ, να πούμε, διπλωμάτες και αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες είναι, επίσης, με τους Ρώσους. Κάτι που μοιάζει απίστευτο, αφού σε όλα τα σχετικά μεταψυχροπολεμικά ζητήματα, από Βοσνία-Ερζεγοβίνη μέχρι Σερβία και Αφγανιστάν και Ιράκ, ακόμα και στο θέμα της Κύπρου (με το σχέδιο Ανάν), οι Ελληνες ουδέποτε συνέπιπταν με την Ελλάδα (την ελληνική κυβέρνηση)...

Τι συνέβη, λοιπόν; Φάγαμε κι εμείς το χάπι των αυτονομήσεων; Οτι, δηλαδή, κάθε πικραμένος (μειονοτικός ή μη) εθνικιστής των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να σηκώνει τη σημαία της εδαφικής ανεξαρτησίας και μ αυτό να προσφέρει άλλοθι (στους Αμερικανούς για τα Βαλκάνια - στους Ρώσους για την Ανατολική Ευρώπη) στρατιωτικής εισβολής σε κυρίαρχες χώρες των συγκεκριμένων περιοχών; Προκειμένου να τις επανεντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους; Ετσι, τσαμπουκαλίδικα; Πατώντας επί πτωμάτων αμάχων πληθυσμών; Παραβιάζοντας κάθε ίχνος διεθνούς δικαίου; Μα αυτό είναι κάτι που μοιάζει με μια νέα τερατώδη Γιάλτα: Αμερικανοί και Ρώσοι τραβούν απ εδώ και απ εκεί τις δύστυχες χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης ξεσκίζοντας την ανεξαρτησία που νόμισαν ότι απέκτησαν με την πτώση του Τείχους. Ετσι δεν είναι;

Στο μεταναστευτικό χωνευτήρι της Αθήνας του 21ου αιώνα ένας Ελληνας μπορεί να βιώσει το δράμα ενός Γεωργιανού. Εχω Γεωργιανούς φίλους. Τους ρώτησα, μου απάντησαν: «Εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, οι Οσέτιοι γκρινιάζουν για ανεξαρτησία. Γιατί τους... λυπήθηκαν τώρα;». «Οι Ρώσοι τους χρηματοδοτούν και τους ξεσηκώνουν όλα αυτά τα χρόνια». «Ναι, οι Αμερικανοί έχουν βάλει το χεράκι τους, να βάλουν στο ΝΑΤΟ τη Γεωργία, να αποκτήσουν τον έλεγχο».
-Εσείς με ποιους είστε; ρώτησα. «Με τη Γεωργία», μου απάντησαν. Με τη Γεωργία είμαι κι εγώ. Κι ούτε καν με τη Γεωργία. Με τους Γεωργιανούς...
Νίκος Τσαγκρής

11 Αυγούστου 2008

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ: Νους διεφθαρμένος εν σώματι ντοπαρισμένω...

Η «Ολυμπιάδα» δεν είναι παρά μια γιγάντια εταιρεία παραγωγής θεαμάτων, η «Ολυμπιακοί Αγώνες» ΑΠΕ (Ανώνυμη Πολυεθνική Εταιρεία.Προσθέτω ότι, αφού επιμένει να αμπαλάρεται με τις ιδέες και τα σημεία (logo τα λένε οι διαφημιστές) της Αρχαίας Ελληνικής Ολυμπιάδας, θα πρεπε (ακόμα και με τη μορφή της... μίζας) να αποδίδει μερικά δισεκατομμύρια δολάρια ανά τετραετία στη φυσική κληρονόμο των συγκεκριμένων ιδεών και σημείων, τη σύγχρονη Ελλάδα. Ετσι, το «παιγνίδι» που ξεκίνησε ως ένα ρομαντικό όνειρο, θα έμενε οριστικά ξέσκεπο ως ένα από τα πλέον σικέ και βρώμικα παιγνίδια στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Και θα μπορούσαμε κι εμείς, οι κακοί των media, να πούμε χωρίς περιστροφές ότι το αρχαιοελληνικό ιδεώδες «νους υγιής εν σώματι υγιεί» στο πλαίσιο της σύγχρονης Ολυμπιάδας αποδίδεται ως «νους διεφθαρμένος εν σώματι διεστραμμένω». Από το ντόπινγκ, φυσικά...

Ως «ανθρωπιστικό ντόπινγκ στο πολιτικά διεφθαρμένο σώμα της Κίνας» χαρακτηρίστηκε από κάποιους υψηλόβαθμους της Δύσης η απονομή στο Πεκίνο του δικαιώματος να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Αλλοι προέβλεπαν ότι «στη διάρκεια της Ολυμπιάδας, η Κίνα θα μεταβληθεί σε πραγματική υπερδύναμη». Οι πρώτοι διαψεύστηκαν παταγωδώς: η Κίνα παρέμεινε, και εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων παραμένει, μια πολιτικά διεστραμμένη χώρα, μια σταλινικού τύπου δικτατορία με... φιλελεύθερη οικονομία: κάθε είδος αντιπολίτευσης απαγορεύεται, τα ΜΜΕ λογοκρίνονται, παραβιάζονται συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι εκτελέσεις αντιφρονούντων είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ στις αυτόνομες περιοχές του Θιβέτ και του Ξινγιάνγκ οι αρχές συνεχίζουν τη σκληρή καταστολή.

Οι δεύτεροι, εκείνοι που προέβλεπαν ότι «στη διάρκεια της Ολυμπιάδας η Κίνα θα μεταβληθεί σε πραγματική υπερδύναμη», μοιάζουν δικαιωμένοι: τον Νοέμβριο του 2007 η Κίνα έγινε η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία με ονομαστικό ΑΕΠ 3,42 τρισ. δολάρια. Αλλά συνέβαλε η Ολυμπιάδα σ' αυτό; Οχι βέβαια: κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο έθνος, με το κατά κεφαλήν εισόδημα να αυξάνεται με μέσο ετήσιο ρυθμό άνω του 8%.

Ούτε πιο πλούσια, λοιπόν, μα, κυρίως, ούτε πιο ανθρώπινη, αφού τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Δύσης εν γένει, έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για την Κίνα. Αλλα για τα δικαιώματα των επενδυτών και άλλα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το είπε καθαρά ο Νόαμ Τσόμσκι. «Για θέματα εμπορίου οι ΗΠΑ είναι άτεγκτες, ενώ για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων διστακτικές: θεωρούν ότι θα ήταν αντιπαραγωγικό να πιεστεί πολύ η Κίνα για θέματα όπως τα βασανιστήρια των αντιφρονούντων ή οι κτηνωδίες (atrocities) στο Θιβέτ...». Πώς να το κάνουμε; Εν τέλει, και από την Ολυμπιάδα της Κίνας (όπως και από την Ολυμπιάδα της Αθήνας πριν από τέσσερα χρόνια), μόνη κερδισμένη είναι η «Ολυμπιακοί Αγώνες» ΑΠΕ (Ανώνυμη Πολυεθνική Εταιρεία).


Νίκος Τσαγκρής