2 Ιουνίου 2008

Πολιτική στενοχώρια...

"Υπομονή, η ζωή είναι δύσκολη", είπε στους αγριεμένους Γάλλους αγρότες ο Νικολά Σαρκοζί, με το πρόσωπο τσακισμένο απ’ τη στενοχώρια. Δίπλα του η Κάρλα Μπρούνι πρότεινε ένα βαθύ ντεκολτέ παρηγοριάς στους ξεσηκωμένους απεργούς. Δηλώνοντας κι αυτή στενοχωρημένη. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν στενοχωρημένοι, τελευταία, στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Είναι η ακρίβεια βλέπετε, η ενεργειακή κρίση, η οικονομική ύφεση.

Και ο δικός μας, μες στη στενοχώρια κι αυτός. «Πάρτε κι άλλα μέτρα για την ακρίβεια, είναι η τελευταία μας ευκαιρία», φωνάζει στους υπουργούς του, με τη μάσκα της στενοχώριας εγκατεστημένη μονίμως στο πρόσωπό του. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία; Μπορεί: Οι Γερμανοί… ξανάρχονται, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται, τα καρτέλ αλωνίζουν, η ακρίβεια καλπάζει ανενόχλητη και, πώς να το κάνουμε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε σε τέτοιες συνθήκες. Ειδικά εκείνες που στηρίζονται στην ευσυνειδησία δύο μόλις βουλευτών…

Τι είναι, αλήθεια, ο βουλευτής; Μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι. Και, ως μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος, έχει καθήκον να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των κατοίκων της περιοχής στην οποία εκλέγεται. Να μάχεται υπέρ αυτών στη Βουλή, να προωθεί εν ολίγοις τα συλλογικά αιτήματα των πολιτών.

Από την άλλη, στο πλαίσιο της δομής του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο βουλευτής παίρνει το χρίσμα για να γίνει βουλευτής από κάποιο κόμμα και, για να το πάρει, υποχρεούται να είναι μέλος ή στέλεχος αυτού του κόμματος. Και μάλιστα να έχει δώσει «εξετάσεις» ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόμματός του. Αντιλαμβάνεσθε, προφανώς, εδώ μια υποβόσκουσα αντίφαση, που μεταβάλλεται σε πρόβλημα όταν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων ενός βουλευτή έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα (τη γραμμή) του κόμματός του. Τότε, ο βουλευτής τίθεται μπροστά σε ένα συνειδησιακό δίλημμα: Τι θα προωθήσω στη βουλή; Τα συμφέροντα του κόμματός μου ή τα συμφέροντα των ψηφοφόρων μου;

Το δίλημμα του βουλευτή προσλαμβάνει διαστάσεις δράματος εάν είναι κυβερνητικός βουλευτής, και δη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Όχι οποιουδήποτε Καραμανλή, αλλά στην κυβέρνηση των 152 βουλευτών του Κώστα Καραμανλή. Του δικού μας. Στης ακρίβειας τον καιρό. Και του ξεπουλήματος. Με υπουργό Ανάπτυξης τον κ. Φώλια. Και υπουργό Οικονομίας τον κ. Αλογοσκούφη…

Τι κάνει τότε ο βουλευτής; Ρίχνει την κυβέρνηση; Όχι, βέβαια। Απλώς, στενοχωριέται ο βουλευτής. Βγαίνει, δηλαδή, στην τηλεόραση, δηλώνει τη διαφωνία του και δείχνει ότι στενοχωριέται. Πολύ! Ακριβώς όπως συνιστούσε, από το ’76 π. Χ. ήδη, ο αγορανόμος παρακαλώ (!) πριν γίνει πραίτωρ, Κικέρων: «Όταν αυτό που μας ζητάνε (οι πολίτες) δεν μπορεί να γίνει ..., πρέπει ( οι πολιτικοί) να επικαλούμαστε επιτακτικές δεσμεύσεις, να δείχνουμε πόσο στενοχωρούμαστε»…
Νίκος Τσαγκρής

Δεν υπάρχουν σχόλια: