27 Μαρτίου 2008

Όλοι εναντίον ΣΥΡΙΖΑ!..

Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι μπαίνει στα χωράφια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ότι δεν διστάζει να απεργάζεται ακόμα και πολιτικές ασχημίες προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις. Να εμπλέξει, ας πούμε, σε περιπέτειες ακόμη και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέσω αυτού, «άκουσον-άκουσον!» το πολίτευμα, μόνο και μόνο για να κερδίσει κάποιους περαιτέρω πόντους, «δημοσκοπικούς πόντους παρακαλώ!», από το ΠΑΣΟΚ…

Σ’ αυτό συμφωνεί και η Νέα Δημοκρατία: Είναι πολιτικό unfair η εμπλοκή του προέδρου της Δημοκρατίας, ισχυρίζεται: «Ο πρόεδρος δεν παρεμβαίνει»! «Ο πρόεδρος είναι σύμβολο»! Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει μόνο για επικοινωνιακούς λόγους! Να εντυπωσιάσει! Να κερδίσει πόντους («στα γκάλοπ παρακαλώ, διότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική!») απ’ το ΠΑΣΟΚ και απ’ τη Ν.Δ. Το ίδιο επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ και με το αίτημα για δημοψήφισμα. «Ποιο δημοψήφισμα; Αποκλείεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράδοση (!) δημοψηφισμάτων!

Το ΚΚΕ συμφωνεί κι αυτό. Με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τις εντυπώσεις κινείται, ότι παίζει… «φτουκαπρό» με το ΠΑΣΟΚ στις πλάτες του λαού: «την ώρα που η πολιτική της ΝΔ χρειάζεται τσάκισμα, την ώρα που η ΝΔ δίνει γη και ύδωρ στα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή…». Μια νύχτα μάλιστα, σ’ ένα «παράθυρο», η καναλάτη βουλευτίνα του κόμματος προχώρησε επί της… ουσίας: «Μα στο θεό σας τώρα! Να ζητούν από πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθαρίσει για το ασφαλιστικό; Είναι αυτό αποτελεσματική πολιτική;»… Με το μυαλό στην ενενηντάχρονη… αποτελεσματική πολιτική του ΚΚΕ μίλησε, προφανώς, η καναλάτη βουλευτίνα. Που στην ποιό αθώα εκδοχή της δεν είναι παρά μια ουτοπική πολιτική για την εγκαθίδρυση μιας ουτοπίας, της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τόσο αποτελεσματική!

Περίπου όσο αποτελεσματική είναι και η πολιτική που, τελευταία, ασκείται εντός και εκτός Βουλής. Εκεί όπου το ΠΑΣΟΚ κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κάνει αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση χτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Μα, διάβολε, όλες αυτές οι… πολιτικές ασκούνται με επίκεντρο ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό, ως προς την αποψίλωση δεκάδων κεκτημένων δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, νομοσχέδιο. Λες και το ασφαλιστικό είναι ο ιδανικός «τόπος», για ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Ν.Δ., να λύσουν τα υπαρξιακά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτά, τις ώρες που η κοινή πολιτική λογική όλων των εργαζομένων, όλων των Ελλήνων, θέλει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενωμένα, να παίρνουν κοινές ή παράλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες: πρωτοβουλίες ουσίας ή εντυπωσιασμού που θα εξαντλούν όλα τα πολιτικά μέσα, αποτελεσματικά ή μη, για την ανατροπή του αντισυνταγματικού νομοσχεδίου...

Νίκος Τσαγκρής






20 Μαρτίου 2008

ΑΠΕΡΓΙΑ: Το υπερόπλο των λαών*



Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Γίνονται απεργίες σε σας; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση των απεργιών. Το ίδιο συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης.

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις πιο ... chic δημοκρατίες της Δύσης. Στην χθεσινή ελληνική δημοκρατία του Σημίτη, να πούμε, ή στη σημερινή του Καραμανλή: τα συνδικάτα (χθες ΠΑΣΚΕ / σήμερα ΔΑΚΕ) ενσωματωμένα στα κυβερνητικά καθεστώτα (χθες στο Σημιτικό, σήμερα στο Καραμανλικό) υπονομεύουν, παρεμποδίζουν ή σπάνε τις απεργίες. Το έκαναν, εντελώς πρόσφατα, τα συνδικάτα της ΔΑΚΕ στη ΔΕΗ και στους Δήμους.

Η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης: απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!

Οι κυβερνήσεις, ιδίως οι «δημοκρατικές», φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ειδικά όταν εκδηλώνονται στο… τσιφλίκι τους (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) τις ονομάζουν «πολιτικές απεργίες». Τότε, «το να επιτρέπουμε (!) να παραλύουν ουσιώδεις για τη ζωή του Έθνους (!) δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα του δικαιώματος της απεργίας ισοδυναμεί με το να επιτρέπουμε να δέχεται το κράτος θανάσιμα πλήγματα…».

Τότε, ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση που εκφράζει τα εισοδηματικά «ρετιρέ» και εκλέγεται απ’ αυτά (η κυβέρνηση Καραμανλή, ας πούμε) δεν διστάζει να βαφτίσει «ασφαλιστικά ρετιρέ» τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να συκοφαντήσει τους απεργούς ασφαλισμένους σ’ αυτά, επειδή συμπαρασύρουν σε απεργία τους εργαζόμενους όλων των κοινωνικών ορόφων. Δεν διστάζει να απειλεί ακόμα και με πολιτική επιστράτευση.

Το 1963, διακόσιοι Γάλλοι μεταλλωρύχοι απάντησαν με απεργία διαρκείας στην διαταγή πολιτικής επιστράτευσης που είχε εκδώσει εναντίον τους ο Πομπιντού . Το κύρος του πρωθυπουργού καταρρακώθηκε. Το κράτος του Σαρλ ντε Γκώλ παρέλυσε. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε το δίλημμα της συνθηκολόγησης ή της πτώσης. Αντίστοιχο δίλημμα αντιμετώπισε ο Σημίτης με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και συνθηκολόγησε μεν…, έπεσε δε. Να δούμε τι θα γίνει, τώρα, με τον Καραμανλή…


*Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟ΅την Πρωτομαγιά του 2008

17 Μαρτίου 2008

Ο Αλέκος, o Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Από άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ*

Το νέο πολιτικό υποκείμενο που ηγεμονεύει πια στο χώρο της Αριστεράς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δημοσκόπος δεν τολμάει να βάλει όρια σε έναν πολιτικό σχηματισμό που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πλησίασε τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα είναι απίθανη πρόβλεψη να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και να πλησιάζουν τα ποσοστά της Ν.Δ. και ίσως στο απώτερο μέλλον αυτής της περιόδου να γίνει πρώτο κόμμα, στις δημοσκοπήσεις βέβαια. Οι εκλογές είναι άλλο πράγμα. Εχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις γι' αυτό το πρωτόγνωρο πολιτικό φαινόμενο. Θα σταθώ σε μία που μου φαίνεται η πιο λανθασμένη. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη χαρισματική αρχηγία του Αλέκου Αλαβάνου, που συμπληρώνεται από τη λάμψη του Αλέξη Τσίπρα.

Σίγουρα η προσωπικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στην Ιστορία. Αλλά οι προσωπικότητες δεν κάνουν Ιστορία, η Ιστορία δημιουργεί προσωπικότητες που την εκφράζουν. Και υπάρχει μια κοινωνική Αριστερά στην Ελλάδα που κανείς δεν ξέρει το μέγεθός της που μέχρι σήμερα δεν είχε πολιτική έκφραση ή είχε ελλιπή έκφραση. Στο σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, στο μέτρο του δυνατού, -ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γιαπί- αυτήν την κοινωνική Αριστερά, τότε βρίσκει και τους κατάλληλους εκπροσώπους. Και μπορεί και ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Τσίπρας να εξελέγησαν από τον ΣΥΝ αλλά στην ουσία τούς ψήφισε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους έχει εμπιστοσύνη, έχουν ικανότητες και πολιτική οξυδέρκεια και υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα αυτού του λαού, μέσα από το σαφή πολιτικό τους λόγο.Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ο «Αλαβανισμός-Τσιπρισμός» ο μαρξισμός της εποχής μας, όπως έλεγαν κάποτε για τον «Μαοϊσμό».

Η Αριστερά παράγει μαζικά ηγέτες, ιδίως όταν βρίσκεται σε κρίση। Δεν χρειάζονται άλλοι, γιατί πια δεν υπάρχει καμία αγορά να τους απορροφήσει. Χρειαζόμαστε μαζικά κινήματα και στελέχη που να τα εκπροσωπούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Και νομίζω πως ο ίδιος ο Αλαβάνος έδωσε ένα πολιτικό μάθημα υψηλού πολιτικού ήθους σε αυτή την κατεύθυνση, καταργώντας τον εαυτό του από αρχηγό. Αλλά ο ρόλος του δεν μειώθηκε σε τίποτα. Το αντίθετο θα έλεγα (και για να μη φανεί πως ζητάω κανένα υπουργείο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τότε εγώ θα περάσω στην αριστερή αντιπολίτευση).
*Ο Περικλής Κοροβέσης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας

13 Μαρτίου 2008

Οι τριακόσιοι... θωρακίζονται

Η Κυβερνητική Επιτροπή ενέκρινε, λέει, τέσσερα νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης, το πρώτο εκ των οποίων αφορά τη διαφθορά. Και, όπως δήλωσε ο υπουργός Σ. Χατζηγάκης, «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο». Είναι, αυτή, μια δήλωση που χρειάζεται, αν όχι γλωσσολογική ή σημειολογική ανάλυση, δημοσιογραφική… έρευνα. Προκειμένου να αποσαφηνισθεί ο χαρακτήρας της δήλωσης, πράγμα που θα μπορούσε να αποσαφηνίσει και τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, τον χαρακτήρα της «θωράκισης», και (αυτό στην κυριολεξία!) τον χαρακτήρα του «πολιτικού κόσμου». Και, βέβαια, τον χαρακτήρα της διαφθοράς από την οποία, αυτός θα θωρακιστεί…

Το νομοσχέδιο «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο», είπε ο υπουργός και, φαντάζομαι, όταν αναφέρεται σε πολιτικό «κόσμο» δεν εννοεί ούτε το σύνολο των… ουρανίων σωμάτων (κατά την ετυμολογική ερμηνεία της λέξεως «κόσμος») ούτε βέβαια το πολιτικό σύμπαν (ως μέρος του συγκεκριμένου σύμπαντος θα το εξελάμβανα ως προσωπική προσβολή!), αλλά τους επαγγελματίες (με την καλή έννοια, παρακαλώ) πολιτικούς. Υπό την έννοια, εξηγούμαι, ότι η ερασιτεχνική, η ανιδιοτελής ενασχόληση με την πολιτική (με αποκλειστικό, δηλαδή, κίνητρο την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο) είναι τεθωρακισμένη απέναντι στη διαφθορά˙ για να μην πούμε ότι η πολιτική ανιδιοτέλεια είναι η ίδια η θωράκιση, ο μοναδικός «θώρακας» απέναντι στη διαφθορά. Και υπό την έννοια ότι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να διαφθαρούν (και έχουν χρείαν «θωράκων») είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Ιδιαίτερα εκείνοι στους οποίους δεν αρκούν τα 10.000 ευρώ που, μηνιαίως, εισπράττουν…

Πιστεύει κανείς ότι ένα νομοσχέδιο, ένας ακόμα κακομοίρης νόμος μπορεί να θωρακίσει τους επαγγελματίες πολιτικούς ή τον «πολιτικό κόσμο» απέναντι στη διαφθορά; Μα δεν είναι κοινό μυστικό ότι η διαφθορά των πολιτικών είναι τεθωρακισμένη από έναν διεφθαρμένο νόμο που παρέχει ασυλία (ατιμωρησία) σε κάθε διεφθαρμένο επαγγελματία πολιτικό; Και από άλλους, άγραφους, που, κατά κάποιον τρόπο «θωρακίζουν» τις μικρές ή μεγάλες φθορές ή διαφθορές του «εξουσιαστικού κόσμου», λέω τώρα εγώ, σαφώς υπονοώντας τους ανθρώπους της πολιτικής (νομοθετικής, εκτελεστικής, κομματικής κ.λ.π.) της δικαστικής, της εκδοτικής-δημοσιογραφικής και της οικονομικής εξουσίας; Τέλος, δεν είναι κοινός τόπος ότι στο βαθμό που ο «πολιτικός κόσμος» (ακόμα κι αν ο υπουργός συμπεριλαμβάνει σ’ αυτόν κάθε πολιτικό όν) είναι διεφθαρμένος, είναι από μέσα διεφθαρμένος, μέσα απ’ το θώρακά του δηλαδή, στην υποκειμενική του διάσταση, σ’ αυτό που λέμε «πολιτική συνείδηση»;

Λοιπόν, ανεξάρτητα από τις ρυθμίσεις που φέρει, η νομοθετική αυτή απόπειρα μοιάζει σουρεαλιστική: μια απόπειρα θωράκισης διεφθαρμένων πολιτικών θωράκων από τη διαφθορά! Έτσι, σαν μόνη ελπίδα για να γλυτώσουμε απ’ την πολιτική διαφθορά (τους διεφθαρμένους πολιτικούς, για να είμαστε ακριβείς, είναι ένα απ’ τα υπόλοιπα τρία νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης: Εκείνο που προβλέπει την κατασκευή νέων φυλακών!..


Νίκος Τσαγκρής

6 Μαρτίου 2008

Ο δικομματικός εφιάλτης!..

Άκουσα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπό την πίεση κορυφαίων, επίσης, δημοσιογράφων, να παραδέχονται δημοσίως ότι «ναι, καταρρέει το πολιτικό σύστημα»! Αποδίδοντας τη συγκεκριμένη κατάρρευση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα! Προφανώς, οι συγκεκριμένοι… κορυφαίοι έχουν χάσει τα αβγά και τα καλάθια, ταυτίζοντας το πολιτικό σύστημα με τον δικομματισμό. Και αποκαλούν την διαφαινόμενη ανατροπή του δικομματισμού «κατάρρευση του πολιτικού συστήματος»!

Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους, τους θυμίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα, δεν είναι ο δικομματισμός αλλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και ότι οι θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας περιλαμβάνουν την κυριαρχία του λαού μέσω «κομματικών» ή και «ανεξάρτητων» αντιπροσώπων του στη Βουλή (αρχή της δημοκρατίας). Θυμίζουμε επίσης ότι δεν υφίστανται αριθμητικοί περιορισμοί ως προς την συμμετοχή πολιτικών κομμάτων στις εκλογές, την κοινοβουλευτική διαδικασία και την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία…
Αλλά αυτά στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, όπως χειραγωγήθηκε και, εν τέλει, διαμορφώθηκε και παγιώθηκε (κυρίως με εκλογικά συστήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα πότε του ΠΑΣΟΚ, πότε της ΝΔ – και πάντα στα μέτρα ενός κυβερνητικού δικομματισμού) από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, πράγματι, καταρρέει. Καθώς, προς το παρόν σε επίπεδο γκάλοπ, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει ως τρίτος κυβερνητικός πόλος και ο Τσίπρας «φωτογραφίζεται» ως ο επερχόμενος ανατροπέας του πολιτικού συστήματος!

Μα, πάλι στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον νέο ηγέτη του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα, δείχνει, πράγματι, να μεταμορφώνεται σε πολιτικό κίνημα με δυνατότητες ανατροπής. Όχι όμως του πολιτικού συστήματος αλλά μιας παγιωμένης (με τεχνάσματα από το οπλοστάσιο τεχνασμάτων του ίδιου του πολιτικού συστήματος) «ανωμαλίας», να πούμε: της «ανωμαλίας» που τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια επέτρεπε σε δυο, πολιτικά πανομοιότυπα, κόμματα να νέμονται (με τον ίδιο τρόπο!) την κυβερνητική εξουσία. Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα. Κεντροδεξιό το ένα, κεντροαριστερό το άλλο. Καταλάβατε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για την καθεστηκυία κοινοβουλευτική τάξη που ονομάστηκε δικομματισμός.

Στα χαρτιά, επίσης. Στην πραγματικότητα ούτε ο δικομματισμός μπορεί, προς το παρόν να ανατραπεί, να καταρρεύσει. Ούτε καν να απειληθεί μπορεί, ακόμα κι από έναν ΣΥΡΙΖΑ με εκλογική δύναμη αντίστοιχη αυτής που του δίνουν τα γκάλοπ. Αφού το κυβερνόν κόμμα, ως το… μισό του δικομματισμού, έχει πάρει ήδη τα μέτρα του. Για την ακρίβεια, αμέσως όταν ξαναβρέθηκε στην κυβερνητική εξουσία, έκοψε και έραψε έναν εκλογικό σύστημα στα μέτρα του (μειοψηφικού) κυβερνητικού δικομματισμού των καιρών. Απαγορεύοντας την είσοδο τρίτου κόμματος στην κυβερνητική εξουσία, ακόμα και μέσω εκλογικής συνεργασίας.

Προς το παρόν. Έως ότου ο εφιάλτης της απώλειας της αυτοδυναμίας (ακόμη και αυτής της μειοψηφικής αυτοδυναμίας που χαρίζει στον δικομματισμό ο νέος εκλογικός νόμος) στοιχειώσει οριστικά την Ρηγίλλης. Την Χαριλάου Τρικούπη ήδη την στοιχειώνει…

Νίκος Τσαγκρής