1 Ιουλίου 2007

Αύρα, λαύρα, σαύρα...


Χάνομαι στις λέξεις। Με περιτριγυρίζουν απειλητικές, με πολιορκούν απ’ όλες τις πλευρές σαν αόρατα κουνούπια, μου ρουφάνε το αίμα। Το «αργυρόχρωμο» σκαρφαλώνει στην πλάτη του «πορτοκαλόδεντρου» για να κλίνει το ρήμα «αναρριχώνται»। Το «αυγαταίνουν» ξιφομαχεί με το «επαυξάνουν» και του δίνει τη χαριστική βολή με μια σπαθιά στην καρδιά, κραυγάζοντας το σύνθημα: «φευγαλέος στεναγμός». Το «απελπισμένο» περιγελάει το «ξέφρενο» και συνάπτει πίσω από την πλάτη του συμφωνία με το «κελάηδημα». Βρίσκομαι στο κεντρικό Βιετνάμ, κάτω από τη σκιά της οροσειράς Τρουόνγκ Σον, και μεταφράζω ένα βιβλίο μαγικό. Ήτανε, λέει, μια πόλη όπου οι τριανταφυλλιές και οι κάκτοι που φύτρωναν στις μάντρες ευωδίαζαν τόσο που σκέπαζαν την αποφορά της προλεταριακής πυραμιδόσχημης καμαρίλας… Ντουόνγκ Θου Χουόνγκ: «Η Χώρα των Λησμονημένων»!

Βίκη Δέμου


Δεν υπάρχουν σχόλια: